Τόνια Σωτηροπούλου: «Τα Χριστούγεννα είναι μια ευκαιρία να γιορτάζεις την αγάπη»
Η ηθοποιός Τόνια Σωτηροπούλου μιλάει για την αγαπημένη της περίοδο του χρόνου, τα Χριστούγεννα, τους απολογισμούς της χρονιάς και τις μεταμορφώσεις των ρόλων της.
Πολυσχιδής, πάντα ευγενική και με μια όμορφη εσωτερική λάμψη η Τόνια Σωτηροπούλου παραμένει το ίδιο κορίτσι που γνωρίζω, πριν ακόμα υποδυθεί ένα από τα κορίτσια του «James Bond». Θαρρείς αυτή η τόση σημαντική επαγγελματική στιγμή της καριέρα της δεν την άλλαξε καθόλου. Αντίθετα, την πασπάλισε με περισσότερη λάμψη και φως.
Συναντιόμαστε στο resort One &Only και η ηθοποιός φορώντας δημιουργίες των αγαπημένων σχεδιαστών, Mi-Ro κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά: να μεταμορφώνεται σαγηνεύοντας το φακό. Αγαπάει τα Χριστούγεννα, οι ρόλοι που υποδύεται την κάνουν ακόμα να έχει την επιθυμία του παιχνιδιού, όπως τότε που ήταν μικρό κοριτσάκι, κάνει απολογισμό της χρονιάς, ζει στο τώρα και δεν επαναπαύεται ούτε στη σχέση με τον σύζυγο της, Κωστή Μαραβέγια, ούτε με τις φιλίες της.
«Αγαπώ πάρα πολύ τα Χριστούγεννα! Μου αρέσει που υπάρχει όλη αυτή η διάθεση, η καλή ενέργεια, έχουμε περισσότερη αγάπη προς όλους και από την άλλη είναι ένας προπομπός ξεκούρασης. Επίσης, λατρεύω τα στολίδια -είναι σα να «στολίζονται» όλοι οι άνθρωποι μαζί με την πόλη, να βάζουν τα γιορτινά τους.
Από την παιδική μου ηλικία έχω πολύ όμορφες χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις. Θυμάμαι, τέτοιες μέρες να είναι όλα πολύ ζεστά, οικογενειακά με πολλή αγάπη, φαγητά και γέλιο. Σίγουρα, σαν παιδί περίμενα τον Άΐ Βασίλη. Για μένα, τα Χριστούγεννα είναι μια ευκαιρία να γιορτάζεις την αγάπη! Σε αντίθεση με την Πρωτοχρονιά, που ναι μεν είναι πολύ όμορφα, αλλά έχω την αίσθηση ότι όλοι έχουν στρες να κάνουν τον απολογισμό της χρονιάς και μετά μια δυνατή επανεκκίνηση. Εγώ είμαι φαν των Χριστουγέννων».
«Απολογισμό ναι, κάνω -σε καμία περίπτωση με εμμονή. Σίγουρα βάζω στόχους για το νέο έτος παρόλο που η προσωπική μου Πρωτοχρονιά ξεκινάει από τη γενέθλια χρονιά μου. Προσπαθώ πολύ να είμαι παρούσα στο σήμερα γιατί ο χρόνος κυλά σα νεράκι και έχει πολλά κομβικά γεγονότα. Κάποιες χρονιές είναι πιο ήσυχες, κάποιες άλλες πιο δύσκολες ή πολύ πιο εύκολες. Τελικά, ο χρόνος υπέρ νικά τα πάντα...
«Για μένα είναι πολύ σημαντικό να είμαι παρούσα στο τώρα»
Εμείς, φέτος, βιώσαμε μια οικογενειακή απώλεια: ο σύζυγος μου, Κωστής Μαραβέγιας, «έχασε» τον πατέρα του κι η νέα αυτή συνθήκη έχει ενσωματωθεί πλήρως στην καθημερινότητα μας και κάπως βλέπεις ότι η ζωή σε πάει μπροστά..Μπορεί να υπάρχει ο πόνος, η σκέψη, αλλά κάπως ο χρόνος προσπερνάει τα πάντα κι έχει κι αυτό την ομορφιά του.. Από την άλλη, θέλει να του δίνεις την προσοχή που του αξίζει -να ζεις πιο πολύ στο τώρα.. Πέρα από τα χιλιάδες πλάνα του τι θέλω να κάνω αύριο, την επόμενη χρονιά, στο μέλλον, για μένα είναι πολύ σημαντικό να είμαι παρούσα στο τώρα γιατί ουσιαστικά είναι το μόνο που έχουμε. Όταν το ξεχνάω προσπαθώ να μου το υπενθυμίζω -τίποτα δεν είναι δεδομένο».
«Αγαπώ πολύ τα ταξίδια κι επειδή ταξιδεύω τακτικά μέσα στο χρόνο, τα Χριστούγεννα προτιμώ να είμαι πάντα στην Αθήνα, να τα περνάω στο σπίτι μου ή να πηγαίνω σε σπίτια φίλων μου, οικογενειακά -για μένα αυτή είναι η ταυτότητα τους. Δεν έχω την ανάγκη να είμαι στο εξωτερικό.
Κάθε χρόνο κάνω ένα γιορτινό κάλεσμα, είτε Χριστούγεννα, είτε Πρωτοχρονιά όπου έρχονται οι φίλοι μας στο σπίτι. Φτιάχνω όλη την ατμόσφαιρα γιορτινή και σίγουρα θα μαγειρέψω -αν και το κάνουμε λίγο όλοι μαζί. Επειδή δεν τρώω κρέας δε κάνω γαλοπούλα γεμιστή και τέτοια. Η σπεσιαλιτέ μου είναι οι σούπες, το κις και τα γλυκά.
Οι μεταμορφώσεις της Τόνιας Σωτηροπούλου και η ταινία «Ο Νόμος του Μέρφι»
Στους τελευταίους της ρόλους, από το «Milk way», του Βασίλη Κεκάτου μέχρι το «Νόμο του Μέρφι», του Άγγελου Φραντζή, η Τόνια Σωτηροπούλου μεταμορφώνεται και τσαλακώνεται για τις ηρωίδες που υποδύεται στην οθόνη. «Νομίζω αυτός είναι ο πυρήνας της δουλειάς μας. Ανάλογα το παρουσιαστικό σου προσφέρονται ωραίοι ρόλοι, οι οποίοι δεν σε εξελίσσουν δραματικά. Προτιμώ να επιμηκύνω τα όρια μου και είναι ο λόγος που επιλέγω να κάνω συγκεκριμένες δουλειές είναι γιατί κάποιους ανθρώπους τους θεωρώ δάσκαλους μου. Τόσο ο Φραντζής όσο και ο Κεκάτος δεν είναι σκηνοθέτες που απλά συνεργάστηκα μαζί τους -πέρα ότι τους αγαπώ πολύ και είμαι ευγνώμων για τα δώρα που μου έχουν δώσει – ήταν μάθημα υποκριτικής,. Μαθαίνω να προσεγγίζω κάτι διαφορετικό, το οποίο είναι τρομερά απελευθερωτικό και με εξελίσσει. Έχω βαρεθεί να παίζω μια πολύ όμορφη γυναίκα που ζει το δράμα της, την παρατάνε οι άντρες ή τους παρατάει, τη γυναίκα – τρόπαιο ή οτιδήποτε παρόμοιο. Μεγαλώνοντας θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα, να μπαίνω σε άλλα σύμπαντα -είναι η προτεραιότητα μου. Δυσκολεύτηκα πολύ να το κατακτήσω, αλλά ξεκινώντας το μετά σου έρχονται ανάλογες προτάσεις κι είναι σπουδαίο δώρο.
Μου επισημαίνεις ότι με βλέπουν και σκηνοθέτες που δεν με είχαν φανταστεί σε κάτι ανάλογο Εννοείται ότι ανοίγονται νέες πόρτες. Γιατί κι άλλοι σκηνοθέτες, που θα ήθελες πολύ να δουλέψεις μαζί τους, κάπως να μην μπορούσαν να βρουν το πλαίσιο. Όταν, όμως, τολμάς να τσαλακωθείς, να μεταμορφωθείς, αυτομάτως το πλαίσιο διευρύνεται.. Κι όπως ξανά είπα, για μένα είναι σημαντικό να μπαίνω σε άλλα σύμπαντα -φαντάζομαι για όλους τους ηθοποιούς. Αισθάνομαι για τη δουλειά μου, όπως τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι που έπαιζα με τα παιχνίδια μου και δημιουργούσα διαφορετικούς κόσμους. Για μένα είναι ένας τρόπος να παίζω ακόμα με τα παιχνίδια μου, όπως τότε που η φαντασία μου ήταν απεριόριστη...
Αν το κοριτσάκι που ένιωθε ότι «πετούσε», όπως η Μαίρη Πόπινς, φανταζόταν ποτέ ότι θα εξελισσόταν στη γυναίκα που είναι σήμερα ε; Αυτό που είμαι σήμερα δεν μπορούσα να το φανταστώ ως έφηβη. Θα ευχόμουν να είναι κάτι αντίστοιχο.. Είμαι πολύ χαρούμενη και περήφανη για την πορεία μου. Από πίσω έχει μια τεράστια ουρά προσωπικής προσπάθειας και συνεχής δουλειάς με τον εαυτό μου. Δεν αισθάνομαι ότι έχω φτάσει κάπου. Αισθάνομαι ότι βήμα – βήμα κατακτώ πράγματα και μετά γεννιούνται κι άλλες επιθυμίες. Γενικότερα, είμαι πολύ ευγνώμων για πράγματα που έχω κατακτήσει και έχω καθαρή σκέψη για να μπορώ να συνεχίσω να ονειρεύομαι..
Όταν με πήρε τηλέφωνο ο Άγγελος Φραντζής, για την ταινία «Ο Νόμος του Μέρφι», δεν είχα καν διαβάσει το σενάριο και απάντησα θετικά. Ήθελα τόσο πολύ να συνεργαστώ μαζί του, να παίξω με την Κάτια Γκουλιώνη, η οποία είναι ένας σπάνιος άνθρωπος, εξαιρετική φίλη, τη θαυμάζω πολύ και πάντα ήθελα να παίξουμε μαζί. Σεναριακά πρόκειται για μια πολύ διαφορετική ταινία από τις υπόλοιπες που έχω δει και που έχω συμμετάσχει. Με άγγιξε γιατί όλοι έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να φανταζόμαστε τι θα είχε συμβεί αν είχαμε κάνει άλλες επιλογές..Στην «Μαρία – Αλίκη» της δίνονται αυτές οι πιθανότητες να υπάρξει σε όλα αυτά τα σύμπαντα μέχρι να βρει, κατά προσέγγιση, τον εαυτό της. Είναι μια ταινία που μάς αφορά όλους. Και τελικά βλέπουμε, ότι ο καθένας μας αναζητά την αγάπη, την αποδοχή και ο μόνος τρόπος να το κατακτήσουμε είναι όταν αγαπήσουμε και αποδεχτούμε τον εαυτό μας.
Επιπλέον, ότι ο Μέρφι είναι σκύλος κι έχει αυτόν τον συμβολισμό, πέρα από το Νόμο του Μέρφι που υπερισχύει πολλές φορές στις ζωές μας, είναι πάρα πολύ σημαντικό -τα σκυλιά, για μένα, αντιπροσωπεύουν την απόλυτη αγάπη κι είναι πολύ σοφά πλάσματα. Για αυτό, άλλωστε, ζουν τόσο μικρό χρονικό διάστημα σε σχέση με τους ανθρώπους...
Αν έχω σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή μου κάνοντας διαφορετικές επιλογές; Συνέχεια το σκέφτομαι, χωρίς να μετανιώνω για πράγματα.. Για αυτά που έχω μετανιώσει, είναι ελάχιστα, έχουν να κάνουν με το χρόνο που έδωσα σε καταστάσεις, ανθρώπους ή μπαίνοντας σε μια εγκεφαλική συνθήκη να με στεναχωρεί κάτι για πολύ καιρό που στην πραγματικότητα είναι ανούσιο. Δηλαδή, αυτό που λέμε «Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα». Στην πρώτη σου νιότη, στα 20s, δεν είναι απαραίτητα συνειδητές οι επιλογές -είναι ένα ταξίδι να σε οδηγήσουν κάπου αλλού. Όταν ο χρόνος απλώνεται μπροστά σου αισθάνεσαι ότι είναι «Ok» να κάνω λάθη, μαθαίνω από αυτά και ταυτόχρονα υπάρχει η ομορφιά και το μέλλον που σε περιμένει.. Οπότε θα επέλεγα να μπορούσα να αντιστρέψω τον τρόπο που σκέφτομαι τώρα στο τότε.. Τότε θα είχα κάνει κάποιες άλλες επιλογές! »
«Δεν παίρνω τη σχέση με το σύζυγο μου ως δεδομένη»
«Με ρωτάς αν επαγγελματικά και προσωπικά είμαι εκεί που θέλω να βρίσκομαι κι αν υπάρχει ισορροπία σε αυτούς τους δύο τομείς στη ζωή μου. Επαγγελματικά δεν είμαι ποτέ εκεί που θέλω να είμαι - πάντα θέλω κάτι άλλο.. Όμως, είμαι πολύ χαρούμενη για αυτά που έχω.
Προσωπικά, σίγουρα είμαι εκεί που θέλω να είμαι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι επαναπαύομαι. Δεν παίρνω τη σχέση με τον σύζυγο μου ως δεδομένη -σε καμία σχέση δεν το κάνω αυτό, ούτε καν στις φιλικές. Σίγουρα είναι πολύ ωραίο το comfort zone γιατί κάπως ξέρεις ότι ηρεμείς, αλλά όλες οι σχέσεις θέλουν δουλειά και προσπάθεια. Όταν επαναπαύεσαι έρχεται η φθορά. Είναι κάτι που δεν μπορείς να το αποφύγεις, αλλά σε στιγμές που «ξυπνά» χρειάζεται να κάνεις ένα βήμα παραπάνω -κυρίως στις συντροφικές πετυχημένες σχέσεις. Σε αυτές τις σχέσεις, η προσπάθεια γίνεται από κι από τους δύο ανθρώπους, σε διαφορετικό, ίσως, πλαίσιο για τον καθένα -είναι όμως κοινή. Δεν μπορεί μόνο ο ένας να σώσει μια σχέση αν ο άλλος επαναπαυτεί. Μπορεί να υπάρχει μια καλή σχέση με σωστές βάσεις, προϋποθέσεις, συναισθήματα, εμπιστοσύνη, αλλά αυτό δε διαφέρει από τη σχέση που έχεις με τον καλύτερο σου φίλο. Το θέμα είναι κάπως να διαφοροποιηθεί και η συντροφικότητα αυτό θέλει: προσπάθεια, ιδίως με το πέρασμα του χρόνου..».
Γιατί αποφεύγει το μαύρο dress code τις γιορτές και η αγάπη για τις παγιέτες
«Ναι, θα φορέσω τα γιορτινά μου και θα ακολουθήσω όλη την ιεροτελεστία στο ντύσιμο και το μακιγιάζ. Το χαίρομαι πολύ κι αν το καλοσκεφτείς είναι τιμητικό για την ημέρα κι ενεργειακά είναι θετικό ο χρόνος που θα αφιερώσεις να βάλεις κάτι πιο καλό, ακόμα κι αν είσαι στο σπίτι σου, να πιεις ένα ποτήρι σαμπάνια.. Γιατί να μην το κάνουμε;
Έχω πολύ συγκεκριμένα στιλιστικά tips για αυτές τις ημέρες: επειδή μου αρέσει πολύ το μαύρο, αποφεύγω να το βάζω τις γιορτές, προτιμώ ότι έχει παγιέτα, που είναι λαμπερή, και γενικότερα θα πρότεινα να φορέσετε ότι σας δίνει χαρά...».
«Τη φετινή χρονιά υπήρξαν πράγματα που με ζόρισαν .»
«Η χρονιά κλείνει ωραία, αν εξαιρέσω την απώλεια του πεθερού μου και κάποια άλλα πράγματα που με ζόρισαν. Δεν είναι εφικτό και οι 365 μέρες του χρόνου να είναι καλές, αλλά στέκομαι στο ότι μου ήρθαν ωραία δώρα, κρατάω όμορφες αναμνήσεις και πως συνέβησαν κομβικά πράγματα που τα θυμάμαι έντονα: με θετικό και με στενάχωρο πρόσημο.
Με άλλαξαν πράγματα, τα οποία ξεκινώντας η φετινή χρονιά, τα είχα στο μυαλό μου ως κάτι μεγάλο και πολύ σημαντικό που δεν είναι πια. Αυτό το κομμάτι της γείωσης μου αρέσει πολύ γιατί διώχνει το τεράστιο στρες που έχεις σε σχέση με το πώς πρέπει να ανταπεξέλθεις, πώς πρέπει να είσαι, πως αδικείσαι. Έγιναν πράγματα που ενώ στην αρχή ήταν σκληρά, για μένα, στην πορεία, σε σύντομο χρονικό διάστημα, κατάλαβα ότι είναι «OK» -μαθαίνεις να προσεγγίζεις αλλιώς τα πράγματα.
«Πλέον, μου είναι πιο εύκολο να βάζω όρια»
Όταν είσαι μέσα σε μια κατάσταση και τη βιώνεις είσαι πάντα πιο ευάλωτος συναισθηματικά. Πλέον, μου είναι πιο εύκολο να βάζω όρια και πιστεύω ότι είναι θέμα σεβασμού γιατί έτσι μαθαίνεις κι εσύ να σέβεσαι τα όρια των άλλων. Αναμφισβήτητα αγαπάω τη δουλειά μου, είναι το πάθος μου, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μια υπερφίαλη καθημερινότητα που έχεις να κάνεις τόσα πράγματα, να συναναστραφείς τόσους ανθρώπους που πλέον δεν ψυχαναγκάζομαι να κάνω πράγματα που δεν θέλω ή δεν μπορώ.
Αν αφήνω χρόνο για προσωπική ζωή; Αν είναι κάτι δημιουργικό, όχι. Αν, όμως, κάποιος μου στείλει e-mail στις εννιά το βράδυ δεν θα απαντήσω την ίδια στιγμή, θα απαντήσω την επόμενη ημέρα. Δεν το κατέκτησα πολύ εύκολα αυτό γιατί έχω το σύνδρομο της καλής μαθήτριας που πρέπει να τα κάνει όλα αυτή, ακριβώς, τη στιγμή. Φυσικά, κι εγώ μπορεί να καίγομαι σε κάτι και να θέλω άμεσα να πάρω την απάντηση, αλλά επιστρέφω σε αυτό που έλεγα προηγουμένως για τα όρια: Βάζοντας εσύ τα δικά σου αντιλαμβάνεσαι και των άλλων κι έτσι υπάρχει ειρήνη.
Παλαιότερα, θα ήθελα να φύγω ένα ταξίδι και σκεφτόμουν πως θα πω ότι θα λείψω τέσσερις ημέρες, θα είμαι διακοπές και δεν θέλω να ασχοληθώ με τίποτα -περισσότερο έχει να κάνει με τις διαφημιστικές, όχι με τη δουλειά μου ως ηθοποιός. Νόμιζα ότι θα γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και ότι δεν θα είμαι συνεπής, ενώ δε είναι καθόλου έτσι. Είναι ο προσωπικός σου χρόνος και πρέπει να τον διεκδικούμαι. Αισθανόμουν άσχημα ότι πρέπει να γίνω λίγο πιο σκληρή σε αυτό, αλλά ταυτόχρονα καταπιέζεσαι και μπορεί να σου γυρίσει σε κακία. Γιατί πολύ απλά έχεις καταπιέσει τα συναισθήματα σου και δεν είναι υγιές. Πιστεύω πολύ στη διαφάνεια των συναισθημάτων!».
Ευχαριστούμε πολύ το resort One&Only για τη φιλοξενία και τους σχεδιαστές MiRo για τα ρούχα της Τόνιας Σωτηροπούλου
