Δανάη Παππά: «Έχω ζήσει με πολύ δυναμικές γυναίκες και έμαθα να είμαι αρχηγός του εαυτού μου»
Η ηθοποιός Δανάη Παππά μιλάει για τα παιδικά της χρόνια, τις γυναίκες που παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή της, τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σειρά και θέατρο και εξηγεί πώς η απώλεια της γιαγιάς της έφερε ένα ντόμινο εξελίξεων στη ζωή της.
Συναντιόμαστε με τη Δανάη Παππά ένα φθινοπωρινό ηλιόλουστο μεσημέρι στο εστιατόριο «Colonial», στο Γκολφ της Γλυφάδας, σε ένα διάλειμμα από τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις. Φέτος, πρωταγωνιστεί στη δραματική σειρά εποχής «Άγιος Έρωτας», στον Alpha, όπου υποδύεται την 17χρονη μαθήτρια «Χλόη» και στο θέατρο μεταμορφώνεται στη «Ζωή» στην κωμική παράσταση «Για μια Ζωή». Εξιστορώντας τη διαδρομή της, την ακούω να μιλάει με αγάπη για τις γυναίκες της οικογένειας της και τις φίλες της που έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στη ζωή της. Αν και την πετυχαίνω σε μια φάση μεταβατική της ζωή της, όπου η Δανάη γεννιέται ξανά, χρειάστηκε να βιώσει την απώλεια της γιαγιάς της για να ξεκινήσει ένα ντόμινο αλλαγών...
«Γεννήθηκα, μεγάλωσα και μέχρι σήμερα ζω στην περιοχή του Χολαργού. Προέρχομαι από μια μεγάλη και ιδιαίτερα δεμένη οικογένεια – οι γονείς της μαμάς μου έχουν πέντε κόρες και ως πρώτο εγγόνι πήρα όλη την προσοχή και την αγάπη. Με τη γιαγιά μου είχα πάντα μια στενή και δεμένη σχέση. Ερχόταν στο σχολείο για να μου φέρει κολατσιό, συγκεκριμένο δεκατιανό και μεσημεριανό λόγω των προπονήσεων μου, με πρόσεχε, με διάβαζε, με βοηθούσε - η μαμά μου εργαζόταν πολλές ώρες. Εγώ τότε έκανα ρυθμική και το πρόγραμμα μου ήταν πολύ απαιτητικό με 6 ώρες καθημερινά προπόνηση. Αν και ήμουν στο αγωνιστικό δεν ήμουν τόσο καλή, ωστόσο η μαμά μου ήθελε πάντα να κάνω κάποιο άθλημα για να μάθω πειθαρχία και να είμαι σε μια ομάδα -τώρα που μεγάλωσα κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν.
Έχω ζήσει με πολύ δυναμικές γυναίκες στη ζωή μου κι ακόμα υπάρχουν. Αυτό μου έμαθε να είμαι αρχηγός του εαυτού μου, να μην εξαρτάμε από κανέναν και να ξέρω ότι θα τα καταφέρω μόνη μου -δε χρειάζομαι κάποιον να με βοηθήσει. Οι γυναίκες στη ζωή μου έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο. Ακόμα και το γεγονός ότι καθόμουν με τις θείες μου να μου μάθουν πώς να βάφομαι, πώς να ντύνομαι, να μου εξηγήσουν τι συμβαίνει στο σώμα μου καθώς μεγάλωνα και ερχόμουν σε επαφή με τη γυναικεία μου φύση ακούγοντας τόσες διαφορετικές απόψεις με βοήθησε πάρα πολύ - έπαιρνα πολλά από τις συζητήσεις και τις συμβουλές τους. Για μένα, ήταν σημαντικό που έβλεπα τόσες διαφορετικές πτυχές και καταλάβαινα πως όλες οι απόψεις είναι «OK». Προσπαθώ να κάνω το ίδιο και με τις φίλες μου: να είμαστε κοντά, να λέμε τι συμβαίνει και να μοιραζόμαστε στιγμές από τη ζωή μας. Είμαι πάντα ειλικρινείς και λέω την αλήθεια -το έχω ως αρχή. Είμαι πολύ προσεχτική στον τρόπο που θα πω τη γνώμη μου -ούτε εμένα μ’ αρέσει να μου σχολιάζουν με απότομο ή άκομψο τρόπο. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι «θα πω την αλήθεια ότι και να γίνει» -δε συμφωνώ απόλυτα. Να πεις την αλήθεια, αλλά με έναν τρόπο που να σέβεσαι τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου και να μην τον πληγώσεις χωρίς λόγο. Νιώθω ότι όταν μοιράζομαι πράγματα με τις φίλες μου και ακούω μια άλλη άποψη με βοηθάει.. Όταν είσαι χωμένος σε μια κατάσταση, δε βλέπεις καθαρά, αλλά ακούγοντας την άποψη ενός φίλου, μαθαίνεις κάτι που ίσως να μην το είχες σκεφτεί νωρίτερα. Και κάπως έτσι, σταματάς να βυθίζεσαι και αρχίζεις να ξυπνάς.
Ως μαθήτρια έκανα τα μαθήματα μου, αλλά δεν με ενδιέφερε και πολύ το σχολείο. Όταν ήθελα έναν καλό βαθμό, π.χ. στα αρχαία που δεν ήμουν πολύ καλή, στα θετικά ήμουν πολύ καλύτερη από τα θεωρητικά, θα παρακολουθούσα και το πετύχαινα..Μάθαινα πιο πολύ από την παράδοση -δεν μπορούσα με τίποτα να διαβάσω για να μάθω απ΄ έξω. Βέβαια, αυτό μεταφράστηκε κάπως περίεργα στη ζωή μου γιατί τώρα μου είναι πάρα πολύ εύκολο να μάθω τα λόγια μου.
Με τους συμμαθητές μου ένιωθα ότι δεν ταιριάζω πολύ, δεν ήμασταν στο ίδιο μήκος κύματος και προτιμούσα να κάνω παρέες με μεγαλύτερα άτομα -ίσως μου ήταν οικείο από την οικογένεια μου. Δεν κατάφερα να κρατήσω πολλές σχέσεις όταν τελείωσα το σχολείο. Στο τέλος της Β’ λυκείου, που ξεκινάει η προετοιμασία για τις Πανελλήνιες, δεν είχαμε κοινό σημείο αναφοράς, εγώ είχα εξωσχολικές παρέες από τον χορό, δούλευα για να έχω χαρτζιλίκι και να μην επιβαρύνω τους δικούς μου και κάπως έτσι χωρίστηκα με τους συμμαθητές μου -δεν με ενόχλησε. Μόλις πήγα στο αντικείμενο μου βρέθηκα με ανθρώπους που μπορούσα να συνδεθώ.. Είχα αποφασίσει ότι δε θα δώσω Πανελλήνιες, το είχα συζητήσει με τη μητέρα μου και της είχα εξηγήσει ότι θέλω να ασχοληθώ με κάτι πιο καλλιτεχνικό. Φυσικά τσίνησε στην αρχή γιατί φοβόταν για την επαγγελματική μου αποκατάσταση, πώς θα βιοποριστώ και όλα αυτά. Επειδή ένιωθα πολύ σίγουρη κατάφερα να την πείσω -πάντα το κάνω αυτό ακόμα και τώρα. Μάλιστα, κάποια στιγμή μου εξήγησε τον τρόπο που το κάνω -σε μένα βγαίνει εντελώς ασυναίσθητα.
Για παράδειγμα, όταν ήμουν στο σχολείο τη ρωτούσα αν μπορώ από τον Χολαργό να πάω στη Βουλιαγμένη για να βγω και η απάντηση ήταν «αποκλείεται είσαι μικρή». Μετά ρωτούσα ξανά αν μπορώ να βγω στην πλατεία και ήταν σύμφωνη -οπότε το κατάφερνα. Αν, όμως, της έλεγα από την αρχή ότι θέλω να βγω δίπλα στην πλατεία δεν θα με άφηνε. Έτσι με αυτόν τον τρόπο της έλεγα το άκρο για να με αφήσει να κάνω αυτό που θέλω που ήταν ο αρχικός μου στόχος».
«Άφησα ότι λάθη μπορεί να είχα κάνει μέχρι τότε πίσω μου και ένιωσα ότι ξεκινάω από το μηδέν»
«Στα καλλιτεχνικά ξεκίνησα από το χορό όταν ήρθαν στο σχολείο ένας σκηνοθέτης και μια χορογράφος για να ανεβάσουν παράσταση. Κάνοντας ρυθμική ήξερα από χορό και πήγα στην οντισιόν - πήρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Απολάμβανα τόσο πολύ τη διαδικασία και τις πρόβες των χορογραφιών. Μάλιστα, η χορογράφος, η κυρία Κατερίνα, την οποία αγαπώ πολύ, μου πρότεινε να πάω στη σχολή της να παρακολουθήσω μαθήματα χορού και να πληρώνω όποτε μπορώ. Γιατί τότε δεν είχα την οικονομική άνεση, ότι έβγαζα ήταν για να περνάω την καθημερινότητα μου, ήμουν τσίμα – τσίμα. Μου έδωσε αυτή την τεράστια ευκαιρία και με έκανε να αγαπήσω το χορό και από εκείνη την ημέρα δεν έχω σταματήσει να χορεύω. Το σπούδασα, πήγα στην Αμερική για 4 μήνες, και μου ανοίχτηκε μια πόρτα που δεν έχω κλείσει μέχρι σήμερα.
Έμεινα τέσσερις μήνες στην Αμερική -ήταν η καλύτερη περίοδο της ζωής μου. Στα 19 μου είχα άγνοια κινδύνου, ένιωθα παντοδύναμη και έζησα μια απίστευτη εμπειρία. Άφησα ότι λάθη μπορεί να είχα κάνει μέχρι τότε πίσω μου και ένιωσα ότι ξεκινάω από το μηδέν. Έκανα τις δικές μου επιλογές, ήμουν εγώ υπεύθυνη και κανένας άλλος -κατά καιρούς ανακαλώ αυτή την αίσθηση. Ήταν μαγική εμπειρία. Δεν έχω βάλει τελεία, είμαι με το ένα πόδι έξω – γενικά το έχω αυτό. Δεν έχω αφήσει καμία ευκαιρία να πέσει κάτω στη ζωή μου γιατί όλα έχουν κάτι να σου δώσουν. Αν δεν πήγαινα στη σχολική οντισιόν και με έπιανε ο φόβος ή η ντροπή δεν ξέρω πώς θα είχαν εξελιχτεί τα πράγματα στη ζωή μου.
Η πρώτη σειρά που έπαιξα ήταν το «Τατουάζ» στον Alpha και ήρθε σε μια φάση της ζωής μου που ξεκίνησα να κάνω castings για διαφημιστικά και μικρούς ρόλους για το εξωτερικό. Με βρήκε ο Ανδρέας Γεωργίου από την casting director, μου εξήγησε ότι ετοιμάζει νέα σειρά και πήγα στην Κύπρο για να κάνω audition. Πήγα, με είδαν και έκλεισα το ρόλο. Αφού όταν πήρα το σενάριο στα χέρια μου νόμιζα ότι θα έχω κάποιες σκηνές και χαιρόμουν γιατί σκέφτηκα ότι θα έχω κάποιο χαρτζιλίκι εκείνο το διάστημα. Δεν το πίστευα ότι ήταν πρωταγωνιστικός ρόλος, ότι θα είναι στη prime time και σε ένα πολύ μεγάλο κανάλι, όπως ο Alpha. Δεν με άγχωσε καθόλου παρόλο που δεν ήξερα τι σημαίνει να είσαι σε καθημερινή σειρά -είπα «Πάμε, δεν έχεις να χάσεις τίποτα». Η σειρά πήγε για 2 χρόνια και μου άνοιξε νέες πόρτες: η τηλεόραση και η υποκριτική ήταν ένας καινούργιος έρωτας.
«Όσο πιο κοντά είμαι στον εαυτό μου τόσο πιο εύκολα διαχειρίζομαι τα πάντα»
Στην αρχή δυσκολεύτηκα που δεν ήξερα βασικά πράγματα, όπως πώς να στήνομαι στην κάμερα, και έπεσα κατευθείαν στα βαθιά. Όμως έπρεπε να κολυμπήσω κι αυτό έκανα. Δούλεψα πάρα πολύ, διάβαζα και έκανα πολλές ερωτήσεις για να μάθω. Στάθηκα πολύ τυχερή που έπαιζα μαζί με την Μυρτώ Αλικάκη, την Εβελίνα Παπούλια, τον Απόστολο Γκλέτσο γιατί ήταν «ανοιχτοί» για να με βοηθήσουν και με έμαθαν πώς να χειρίζομαι διάφορες καταστάσεις -πέρα από τα πρακτικά της δουλειάς και τη δημοσιότητα που ήταν ένα κομμάτι που δεν το είχα σκεφτεί ποτέ».
«Όταν άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα δημοσιεύματα για μένα ήταν πολύ περίεργο -είμαι κι ένας άνθρωπος που δεν κρύβομαι. Ακόμα και σήμερα που έρχονται κάμερες έξω από το θέατρο δεν έχω μάθει να κρύβομαι. Όσο πιο κοντά είμαι στον εαυτό μου τόσο πιο εύκολα διαχειρίζομαι τα πάντα. Είμαι ο εαυτός μου σε όλα. Δεν μπορώ να κρύψω τίποτα..Αν για κάποιο λόγο δεν κάνει κάτι να πω θα προτιμήσω να μη δώσω συνέντευξη. Δεν θέλω να είμαι ψεύτικη. Άλλωστε στην κάμερα δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα, τα μάτια τα λένε όλα.
Στις αρχές, αναρωτήθηκα «Τώρα τι νοιάζει τον κόσμο τι κάνω στην προσωπική μου ζωή», αλλά μετά σκέφτηκα ότι κι εγώ μικρότερη τα διάβαζα -έτσι συμφιλιώθηκα με το κομμάτι της δημοσιότητας. Ήμουν τυχερή γιατί και ως άνθρωπος δεν έχω σκαμπανεβάσματα, δεν κάνω εκρήξεις, δε θα βγω να κάνω κάποια ιδιαίτερη δήλωση για να προκαλέσω -δεν μου αρέσει καθόλου να προκαλώ – όποτε νιώθω πως όλο αυτό έχει κυλήσει ομαλά. Τώρα το τι κάνουν άλλοι άνθρωποι, σε σχέση με μένα, δεν μπορώ να το ελέγξω και είναι κάτι που προσπαθώ, τον τελευταίο χρόνο, να το διαχειριστώ.
Στην αρχή με ενοχλούσε πάρα πολύ το ότι κάποιος άλλος άνθρωπος μπορεί να πει κάτι για εσένα, έλεγα «Πρέπει να απαντήσω» και μετά που το ξανά σκεφτόμουν κατέληγα στο «Μπορώ να το ελέγξω«;. Αντίθετα, θα το τροφοδοτήσω παραπάνω γιατί το κάνει επειδή θέλει απάντηση – θέλει αντίδραση. Άρα, εγώ τι πρέπει να κάνω; Να μη αντιδράσω! Είναι πάρα πολύ δύσκολο όλο αυτό κι όταν νιώθεις ότι έχεις δίκιο σε πνίγει. Έχω περάσει περιόδους που είμαι «Άμα με πιάσεις από τη μύτη θα σκάσω». Αλλά παίρνω ανάσες και επιστρέφω στην ασφάλεια μου -στις φίλες μου, τη μαμά μου, την οικογένεια μου, δηλαδή στις γυναίκες της ζωής μου - για να ξεσπάσω, για να πω ότι ήθελα να πω αλλού και παίρνω όλων των ειδών τις απαντήσεις. Νευριάζω, τσαντίζομαι, τελειώνει εκεί: το αφήνω και επιστρέφω στο σπίτι μου. Γιατί είναι κρίμα να χαλιόμαστε, να ανακυκλώνουμε ένα πράγμα ανοίγοντας ουσιαστικά ένα φαύλο κύκλο που δεν τελειώνει -δεν έχει νόημα να γίνεται όλο αυτό. Δε θέλω κάτι; Δε του δίνω σημασία!»
«Αν δεν υπήρχαν αυτές οι μεγάλες αντιθέσεις μπορεί να έπαιρναν τα μυαλά μου αέρα»
«Μου επισημαίνεις πώς φέτος που πήρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη σειρά «Άγιος Έρωτας», στον Alpha, προέκυψε ταυτόχρονα και ένα προσωπικό μου ζήτημα, με πρώην σχέση μου, που βγήκε στη δημοσιότητα και πώς το βίωσα.. Είναι πολύ αντιφατικό, όπως είναι και η ζωή γενικότερα. Πρέπει να υπάρχουν αυτές οι μεγάλες αντιθέσεις γιατί υποθέτω αν είχα μόνο τον πρωταγωνιστικό ρόλο, τη μεγάλη χαρά, την προσοχή του κόσμου, αυτό που λέμε «τα φώτα να είναι στραμμένα πάνω μου» μπορεί να έπαιρναν τα μυαλά μου αέρα. Ενώ τώρα, κάπως, γειώνομαι και σκέφτομαι ότι όλα είναι αντίθετες δυνάμεις που αν δεν υπάρχουν δεν έρχεται η ισορροπία.
Στεναχωριέμαι, βέβαια, για την κατάσταση, αλλά είναι OK» -ούτε μπορώ να το ελέγξω, ούτε το δημιούργησα εγώ. Δεν μπορώ να ελέγξω τι θα πει ο άλλος, τι θα κάνει, πώς θα διαχειριστεί τη δική του στεναχώρια ή ή τα νεύρα του. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να δω πώς θα επηρεάσει εμένα κι αν τελικά με επηρεάσει… Και έχω προσπαθήσει πάρα πολύ να μην με επηρεάσει, γιατί δεν έχει ιδιαίτερο νόημα - είμαι τόσο χαρούμενη με αυτό που συμβαίνει με τη σειρά «Άγιος Έρωτας», με την παράσταση στο θέατρο «Για μια ζωή» και ο χρόνος μου είναι τόσο γεμάτος..Οπότε επικεντρώνομαι στα καλά που μου έχει φέρει η ζωή.
Νιώθω πολύ τυχερή κι έχω δουλέψει πάρα πολύ για να φτάσω ως εδώ και κάπως σα να να μου λέει το σύμπαν «Κάτι κάνεις καλά κι απόλαυσε το λίγο, ζήσε τη στιγμή». Πάντα λέμε για το επόμενο επόμενο, τι θα κάνω του χρόνου, σε πέντε χρόνια και δε απολαμβάνουμε αυτό που ζούμε στο παρόν. Τώρα θέλω να πάρω μια ανάσα και να βιώσω αυτό που μου συμβαίνει γιατί είναι πολύ ωραίο. Έχω «ταιριάξει» με το κανάλι και νιώθω ευθύνη πάνω μου. Δε θέλω τίποτα να με παρεκκλίνει από τον στόχο μου, γιατί νιώθω ότι μπορεί να γίνεται λίγο και επίτηδες. Τελοσπάντων, δεν πειράζει -προτιμώ να παραμείνω προσηλωμένη στο στόχο μου όπως τα άλογα κούρσας που φορούν παρωπίδες και κοιτάζουν μόνο μπροστά.
Αν έχουν πάρε τα μυαλά μου αέρα που στα 28 μου χρόνια που έχω πρωταγωνιστικό ρόλο σε σειρά και θέατρο; Νομίζω δεν μπορεί να συμβεί. Θέλω να πιστεύω ότι δεν έχω ψωνιστεί. Δεν ξέρω πως το βλέπουν οι γύρω μου, δεν μου αρέσει καθόλου η έπαρση, αλλά αυτό είναι κάτι που το βλέπει ο άλλος επάνω σου – εσύ δεν ξέρω αν μπορείς να το αναγνωρίσεις. Θέλω να πιστεύω ότι δεν έχει συμβεί -έχω τις ρίζες μου που με κρατάνε γειωμένη με την οικογένεια μου κι αυτό παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.
Η απώλεια που της «στοίχησε» και οι αλλαγές που έγιναν στη ζωή της
Αναταράχτηκε, φέτος, αυτό γιατί έχασα τη γιαγιά μου που ήταν η κεντρική αρτηρία της ύπαρξης μου, της ζωής μου και του χαρακτήρα μου. Σκέφτομαι πια ήμουν πριν και ποια είμαι τώρα και νιώθω τεράστιες αλλαγές μέσα μου. Τα τελευταία δύο χρόνια δεν ήταν πολύ καλά, έπαιζα στο «Σασμό», θυμάμαι άρχισε να ανοίγει η δουλειά κι εγώ δεν ήθελα για να είμαι όσο γίνεται πιο κοντά στη γιαγιά μου. Ήθελα να είμαι δίπλα της όλο το 24ωρο. Τόσο το κανάλι όσο και η παραγωγή με βοήθησαν πολύ δίνοντας μου χρόνο να είμαι μαζί της. Δεν υπήρχε κάτι μέσα μου που να μην της το είχα πει ή να μην το είχα κάνει κι όταν «έφυγε» έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Πίστευα ότι δεν θα τη «χάσω» ποτέ -θα είναι πάντα μαζί μου.
Ήταν τρελό -Κερκυραία, πολύ τσαούσα και μπροστά από την εποχή της, Νιώθω πως η ενέργεια της με κινεί και αυτό έφερε πολλές αλλαγές στη ζωή μου. Σχεδόν μια βδομάδα μετά το θάνατο της, που κάπως συνειδητοποιείς τι γίνεται, αν και πιστεύω ότι απλώς μαθαίνεις να αποδέχεσαι την απώλεια, ήρθαν πολύ μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου γιατί απλά αναρωτήθηκα: «Τι ανέχομαι τόσο καιρό;». Τα έβαλα κάτω και είδα κάποια πράγματα και αμέσως αναρωτήθηκα «Τι θα έκανε η γιαγιά μου»; Εκείνη θα τους είχε στείλει από εκεί που ήρθαν και λέω «Μάλλον, ήρθε αυτή η ώρα». Ήταν ένα πυροδότημα που με βοήθησε πολύ και μου άνοιξε, κάπως, τα μάτια, μπορώ να πω, και την ευχαριστώ πολύ.
Ο πόνος μου έφερε πολλές αλλαγές και μεγάλη δύναμη. Τελικά, τα μεγάλα γεγονότα στη ζωή μας διαμορφώνουν και μάς αλλάζουν. Όσο και να λέμε θέλω μια ήσυχη ζωή για τα παιδιά μου, φαντάζομαι κι εγώ αυτό θα λέω όταν κι αν κάποτε κάνω παιδιά, όμως στη δική μου ζωή αυτά με διαμόρφωσαν. Βίωνα την απώλεια, δεν ήθελα να τη διαχειριστώ,κι έπρεπε μετά την κηδεία της γιαγιάς μου να πάω στο θέατρο να παίξω διπλή παράσταση - δεν ήξερα τι να κάνω..Πήγα και ήταν από τις καλύτερες παραστάσεις..Όλος ο θίασος με στήριξε, με αγκάλιασε και εκεί που λες τέλειωσε η δική μου ζωή βλέπεις ότι τελικά η ζωή συνεχίζεται...
Με ρωτάς όταν γίνεται το μπαμ και πετάγονται τα βαρίδια πώς βγαίνεις μετά... Πώς όταν κάνεις μακροβούτι, βγαίνεις στην επιφάνεια και χρειάζεσαι μια μεγάλα ανάσα, ενώ καίνε τα πνευμόνια σου; Αυτή η αίσθηση ότι παίρνεις όλο το οξυγόνο που υπάρχει, αλλά σε «καίνε» τα πνευμόνια σου που λίγο σε πονάει, αλλά μετά από λίγο το συνηθίζεις και αρχίζεις πάλι να αναπνέεις κανονικά. Είναι ένα σοκ, αλλά μετά από λίγο καιρό βλέπεις ότι τα πράγματα γίνονται λίγο καλύτερα, αρχίζει να λειτουργεί το μυαλό σου όπως θέλει, αρχίζει το πρόγραμμα να βγαίνει, νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει σε φυσιολογικούς ρυθμούς και λες «Κοίτα ρε παιδί μου, αυτό έπρεπε να γίνει για να ξυπνήσει και το μέσα μου». Γιατί είχα αρχίσει να έχω ψυχοσωματικά -εκεί καταλαβαίνεις ότι κάτι συμβαίνει -πρέπει να ακούμε το σώμα μας. Είχα πόνους στο στομάχι κι έλεγα «Θα πέσω κάτω και δεν είναι καλή χρονιά να μου συμβεί». Από εκεί ξεκίνησαν να μου «χτυπάνε» καμπανάκια και άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά και μάλλον ο εγκέφαλος μου έχει «κλείσει». Φυσικά, μπορεί να συνειδητοποιήσεις ότι έκανες και λάθος. Αν είναι κάτι να μείνει στη ζωή μας βρίσκει τον τρόπο να ξανά μπει, το ξανά κερδίζεις κι αυτό που δεν είναι να μείνει φεύγει και αρχίζεις να αναπνέεις κανονικά, κοιμάσαι και ξυπνάς ξεκούραστος κι έτσι μπορείς πολύ πιο εύκολα να το αφήσεις πίσω σου χωρίς να σε πονάει -αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Η σειρά «Άγιος Έρωτας» και η πρόκληση για τη «Χλόη»
« Στη σειρά εποχής «Άγιος Έρωτας», υποδύομαι τη 17χρονη μαθήτρια, τη «Χλόη» και είναι τεράστια πρόκληση. Συζητώντας με φίλους μου συναδέρφους, οι ηθοποιοί μαζεύουμε εμπειρίες από τη ζωή μας ώστε να τις ανακαλούμε σε κάθε ρόλο, ενώ τώρα έπρεπε να κάνω ακριβώς το αντίθετο: να διαγράψω τις εμπειρίες της Δανάης για να μπορέσω να βρω τη «Χλόη». Η ηρωίδα μου έχει αυτή την άγνοια κινδύνου που της αρέσει ο ιερέας καίγεται ολόκληρη μέσα της, βράζει,έχει θάρρος, θράσος και ενώ βλέπει τον τοίχο μπροστά πάει με το κεφάλι να χτυπήσει χωρίς να την νοιάζει. Μου ήταν πολύ δύσκολο στη σκέψη όταν πρωτοδιάβασα το σενάριο για να «βρω» τη «Χλόη». Σε ένα τεστ στην κάμερα που κάναμε φόρεσα την ποδιά, αυτόματα μπήκα σε μια συνθήκη, κάπως έβαλα τα χέρια πίσω από την πλάτη -γιατί ως χορεύτρια κοιτάζω πολύ πώς θα είναι το σώμα μου για να υπάρχει απόλυτη αρμονία – βρήκα το ύφος της και αμέσως τη δημιούργησα. Αυτή την αίσθηση έχω, ως βάση, σε κάθε γύρισμα, και εκεί πάνω κάνω προσθέσεις σε ότι συμβαίνει στη ζωή της.
Στα επόμενα επεισόδια θα έρθουν πολλές εξελίξεις που θα φέρουν ανατροπές. Βλέπουμε πως στη ζωή της «Χλόης» μπλέκονται άλλοι, δεν είναι οι περισσότερες επιλογές δικές της και ως νεαρό κορίτσι αντιδράει λανθασμένα. Ο έρωτας που γεννιέται μέσα της είναι τόσο δυνατός που την παρασύρει σαν τυφώνας… Ήδη βλέπουμε ότι περνάει πολύ δύσκολα στο μοναστήρι, δεν είναι το περιβάλλον που θα την «συνετίσει» -βιώνει μια διαφορετική κατάσταση. Ο μπαμπάς της και η αδερφή της δεν τις φέρονται με τον καλύτερο τρόπο -θα ήθελα πολύ να δω την αδερφή της, «Σοφία» να μακαλώνει, πώς θα εξελιχτεί η κόντρα και αν θα «σπάσει». Το ωραίο που γίνεται στη ζωή της «Χλόης» είναι η σχέση που αναπτύσσει με την μητέρα της, με την οποία έρχονται πιο κοντά -δεν ήταν εύκολο εκείνη την εποχή που οι ρόλοι μέσα σε μια οικογένεια ήταν ξεκάθαροι.
Η οικογενειακή τους ζωή παίρνει μια διαφορετική τροπή -αποδεκατίζεται. Ο μπαμπάς της θα πάθει διάφορα πράγματα, όπως και η μητέρα της, τα οποία προκαλεί ο σύζυγος της προκειμένου να σώσει την κατάσταση με την ερωμένη του. Διάβαζα τις σκηνές του σεναρίου με τη μητέρα μου, την οποία υποδύεται η εξαιρετική Ταμίλα Κουλίεβα και δυσκολευόμουν -ανυπομονώ να τη δω πώς θα τις παίξει. Έχουμε ένα σενάριο που μάς επιτρέπει να δείξουμε το «εύρος» μας, να ζυμωθούμε και να δουλέψουμε πολύ. Ξέρεις, είναι υπέροχο να είσαι σε μια δουλειά που να δοκιμάζεσαι σε κάθε γύρισμα χωρίς να επαναπαύεσαι».
Η θεατρική παράσταση «Για μια Ζωή» στο θέατρο Πειραιώς 131 για δεύτερη σεζόν
«Στο θέατρο παίζω σε κωμωδία, στην παράσταση «Για μια Ζωή» των Ρέππα -Παπαθανασίου, οι οποίοι έχουν φτιάξει μια απίθανη ιστορία με την ηρωίδα μου τη «Ζωή» να είναι δίγαμη. Συμβαίνουν πολλές καταστάσεις και με τους συμπέθερους όπου προσωπικά βλέποντας τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο και τη Σάρα Γανωτή, επί σκηνής, πολλές φορές δεν μπορώ να κρατηθώ από τα γέλια.
Σε κάθε παράσταση όλοι μας προσπαθούμε να βρούμε το κάτι παραπάνω για να κρατήσουμε το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά και να «πάρουν» κάτι φεύγοντας από το θέατρο. Νιώθω την ευθύνη για τους θεατές που πληρώνουν εισιτήριο και αφιερώνουν το χρόνο τους για να δουν ένα έργο.
Πέρυσι, ήταν η πρώτη φορά που έκανα θέατρο -για μένα είναι μια ενδιαφέρουσα πρόκληση όπου παίρνεις μια άλλη ενέργεια από το κοινό. Θυμάμαι μετά τις πρώτες παραστάσεις ήμουν πάρα πολύ κουρασμένη και αναζητούσα τον τρόπο να το διαχειριστώ -πλέον έχω μάθει καλύτερα. Δεν σου κρύβω παρατηρούσα τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο, ο οποίος είναι ένας εκπληκτικός άνθρωπος, να διαχειρίζεται τη ενέργεια του, να έχει ρυθμό, να τα κάνει όλα τόσο προγραμματισμένα που έχανα τα λόγια μου -δεν ήθελα να χάσω το παραμικρό από τον ίδιο.
Ο ελεύθερος χρόνος, οι απολογισμοί και η «Αναγέννηση» της Δανάης
«Περίμενα να μην έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο, με σειρά και θέατρο μαζί -ήμουν έτοιμη. Κάποιες μέρες θα βγω, έστω και μισή ώρα, να πάω για ένα ποτό, να δω φίλους, να χορέψω. Δεν θέλω να είμαι μόνο σπίτι – δουλειά και το αντίστροφο. Με πονάει λίγο που δεν μπορώ να κάνω ταξίδια -εντάξει «γέμισα» τον Σεπτέμβριο οπότε δεν έχω παράπονο και ξεχνιέμαι διαβάζοντας βιβλία. Σε μια προσπάθεια ανασυγκρότησης μου, το καλοκαίρι η μαμά μου, που είναι βιβλιοφάγος, με γέμισε βιβλία και άρχισα ξανά το διάβασμα που το είχα σταματήσει. Με βοήθησε τόσο πολύ να αποφορτίζομαι με όσα συνέβαιναν στη ζωή μου, να γειώνομαι και να μπαίνω σε έναν άλλον κόσμο.
Αν κάνω απολογισμούς την περίοδο των γιορτών; Λόγω δουλειάς η δική μας σεζόν ολοκληρώνεται Μάιο – Ιούνιο και τότε κάνω ανασκόπηση. Οπότε με συναντάς στα μέσα του κύκλου και είμαι σε μια φάση που το απολαμβάνω γιατί με ψάχνω. Σίγουρα είμαι διαφορετική σε σχέση με πέρυσι και τελειώνοντας η σεζόν θα είμαι άλλη. Για μένα, αυτή η περίοδος είναι μεταβατική: ψάχνω τα όρια μου, τα επαναπροσδιορίζω και έχω μάθει να λέω «Όχι» κάτι που δεν έκανα πριν.
Αυτό που έχω αγαπήσει στη Δανάη είναι τη δυνατότητα να ξανά γεννιέται -δεν είναι εύκολο πράγμα, μπορεί να γίνει και τρομακτικό όταν κλείνουν μεγάλοι κύκλοι στη ζωή σου και δεν ξέρεις ποιο είναι το επόμενο βήμα. Ωστόσο, κάνοντας ένα απλό βήμα βλέπεις να ανοίγεται ένας ολόκληρος κόσμος μπροστά σου… Είναι σα να είχα βάλει τοίχους μπροστά μου και τους γκρέμισα όλους: αυτό είναι Αναγέννηση!
Η Δανάη Παππά πρωταγωνιστεί στη σειρά «Άγιος Έρωτας, που προβάλλεται Τετάρτη με Παρασκευή, στις 21.00, στον Alpha, και στη θεατρική παράσταση «Για μια Ζωή», στο θέατρο Πειραιώς 131, Τετάρτη με Κυριακή.
Ευχαριστούμε πολύ το εστιατόριο Colonial, στο Γκολφ της Γλυφάδας, για τη φιλοξενία.
