Μαρία Σολωμού: «Δεν μπορώ να βάλω μια ταμπέλα στον εαυτό μου»
Η ηθοποιός, Μαρία Σολωμού, αφηγείται τη ζωή της λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του θεάτρου Μικρό Χορν, ως «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α»
Η Μαρία Σολωμού, σε μια από τις σπάνιες (πια) συνεντεύξεις της, μιλάει στο Bovary για τα παιδικά της χρόνια, το λόγο που αποφεύγει να αναφέρεται στην προσωπική της ζωή, γιατί της είχαν πει ότι δεν θα κάνει ποτέ τηλεόραση, πώς είναι η ζωή με τον ενήλικο γιο της. Αφορμή της συνάντησης μας είναι ο μονόλογος που θα ανεβάσει στο Μικρό Χορν, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, σε κείμενο της Λένας Κιτσοπούλου και σκηνοθεσία της Φρόσως Λύτρα.
Συναντιόμαστε στο Athenee ένα φθινοπωρινό πρωινό με αφορμή τη νέα της θεατρική δουλειά που κάνει πρεμιέρα στις 21 Οκτωβρίου και παρατηρώντας την Μαρία Σολωμού, όσα χρόνια την ξέρω, παραμένει ίδια. Σε διάρκεια δύο ωρών, θα περάσουν πολλές γυναίκες να της μιλήσουν, να της εκφράσουν την αγάπη τους, να αναφερθούν στα πετυχημένα podcast που κάνει, και να φωτογραφηθούν μαζί της.
«Μεγάλωσα σε μια πολύ κανονική οικογένεια: μαμά, μπαμπάς, γιαγιάδες, σόγια -πολλά σόγια με έντονες μνήμες από φαγιά και κυριακάτικα τραπεζώματα. Οι γιαγιάδες και η μαμά μου φοβερές μαγείρισσες -είχαμε κάποιες σοβαρές συνταγές γιατί κατάγομαι από Ζάκυνθο και εκείνο το σόι έφτιαχνε στα τραπεζώματα μακαρούνες με κοκκινιστό, κόκορα….Άλλες έντονες αναμνήσεις οι καλοκαιρινές διακοπές: οι γονείς πολύ active, η γιαγιά παραδίπλα και πολλά σούρτα φέρτα. Οι γονείς μου πολύ κοινωνικοί, έβγαιναν έκαναν μαζέματα -υπήρχε ένας κόσμος πήγαινε – έλα, πολύ έντονος. Έχω μεγαλώσει με τις κολλητές μου, που κάνουμε ακόμα παρέα, γιατί ήταν παιδιά οικογενειακών φίλων και πάντα όπου πηγαίναμε ήμασταν μαζί.
«Ένιωθα πολύ μειονεκτικά με την εικόνα μου οπότε ήμουν μαζεμένη και ντροπαλή»
»Μέχρι 12 ετών ήμουν πολύ μαζεμένο παιδί, πολύ με τους γονείς μου, πολύ σπίτι και αυτό που λέμε «καλό παιδάκι», όμως με ιδιαίτερη φυσιογνωμία. Η εικόνα σε αναγκάζει, πολλές φορές, να περιθωριοποίησε λίγο όταν συγκρίνεσαι με αυτό που βλέπεις τριγύρω. Κι εγώ ένιωθα πολύ μειονεκτικά με την εικόνα μου, οπότε ήμουν πάρα πολύ μαζεμένη και ντροπαλή. Όταν μπήκα στην εφηβεία άλλαξε όλο αυτό το concept. Προσπάθησα να συνεφέρω την εμφάνιση μου γιατί δεν ένιωθα ούτε καν κορίτσι, δηλαδή δεν μπορούσα να ταυτιστώ με κάτι, δεν άνηκα πουθενά. Ξέρεις πώς γίνεται στο σχολείο, θέλεις να είσαι μέρος του συνόλου, να είσαι στην ομάδα .Δεν ένιωθα εκτός ομάδας γιατί μετά από ένα σημείο είχα και πολλές φίλες...Άρχισα να αποκτώ μια αυτοπεποίθηση, όχι ότι ήμουν ωραία, δεν ήμουν ποτέ, προσπαθούσα να «κοριτσικοποιηθώ» με κάποιο τρόπο. Από εκεί ξεκίνησε τι να βάλω, τι θα κάνω με τα μαλλιά μου, να χωρίσω το ένα φρύδι που είχα, να τα κάνω δύο -πολλά θέματα. Εκεί κάπου στο Γυμνάσιο- Λύκειο υπήρχε η αντίδραση της εφηβείας στο σπίτι, ήθελα την ανεξαρτησία μου, από πολύ μικρή, χωρίς να με ενοχλούν ποτέ οι γονείς μου. Είχα μια τάση φυγής και ελευθερίας, την οποία κουβαλάω ακόμα.
»Αυτές οι τάσεις ελευθερίας και φυγής δεν με έχουν βοηθήσει. Μου έχουν δημιουργήσει μόνο προβλήματα, εννοείται! Αναρωτιόμουν από μικρή γιατί πρέπει να είμαι αναγκασμένη να κάνω πράγματα που τη δεδομένη στιγμή δεν ήθελα. Δηλαδή, γιατί κάθε Κυριακή να έχω αυτό το γεύμα; Ωραία ήταν, αλλά κάπως βαριέμαι κιόλας που είμαι υποχρεωμένη να καθίσω στο τραπέζι.. Ήθελα να φάω στο δωμάτιο μου και δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε όλοι να συνυπάρχουμε κάτω από μια συνθήκη. Ήταν τραύμα! Στο σπίτι μου έβαλα μια τραπεζαρία χωρίς καρέκλες -από αντίδραση. Όποιος θέλει περνάει, παίρνει το φαγητό από την τραπεζαρία και κάθεται όπου θέλει, ότι ώρα θέλει. Το πρώτο καιρό οι φίλοι μου με ρωτούσαν "Μα καλά πού θα φάμε"; Είχα σκαμπό, κάτι καρέκλες. Ούτε καλέσματα κάνω -τα σιχαίνομαι. Προτιμώ να πηγαίνω σε άλλα σπίτια, αλλά αν μαζευτούμε με τις φίλες μου στο δικό μου μιλάμε για σοβαρή μαξιλαροκατάσταση -ούτε καν καναπέ, μόνο κάτω. Κάπως έτσι πήγε αυτό το πράγμα… ».
«Δεν μπορώ να βάλω μια ταμπέλα στον εαυτό μου και τσίνησα όταν προσπάθησαν να μου το κάνουν»
«Στην πορεία δεν ήξερα τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Πάντα μου άρεσε η υποκριτική, αλλά ήμουν τόσο ντροπαλή και μαζεμένη που νόμιζα ότι δεν μπορούσα να το κάνω, οπότε δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή. Το έκανα κλεφτά, ως φοιτήτρια στο Αμερικάνικο Κολλέγιο που μπορούσα να παίρνω κι άσχετα μαθήματα -κάποια στιγμή μου λένε« τι παίρνεις μαθήματα θεάτρου αφού σπουδάζεις Οικονομικά». Κι αφού τελείωσα είπα θα πάω να κάνω κι αυτό, έτσι για την εμπειρία. Τελικά δούλεψα από την πρώτη χρονιά που ήμουν στη Δραματική Σχολή.
»Δεν ένιωσα ότι ανήκω πουθενά ούτε όταν άνοιξε ο θεατρικός χώρος. Δεν μπορώ να βάλω μια ταμπέλα στον εαυτό μου. Όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα γινόταν πανικός με μια σοδειά νέων ηθοποιών, ήμασταν πιο diversity για την εποχή, με έβαλαν να βάψω καστανά τα μαλλιά μου, να τα ισιώσω για να μην είμαι τόσο έντονη… Μου άρεσε αυτός ο χώρος, τον γούσταρα παρόλο που είδα από την αρχή την κόπωση -δεν με απασχολούσε καθόλου. Τσίνησα όταν προσπάθησαν να μου βάλουν ταμπέλες. Γιατί από το θέατρο μου έλεγαν ότι είμαι δραματική ηθοποιός κι εγώ ήθελα να κάνω κωμωδία -αυτό έλεγε το ένστικτο μου. Κατάφερα να τους πείσω ότι μπορώ να το κάνω και τότε χαρακτηρίστηκα «κωμική» και «εμπορική». Την περίοδο του 2000, που υπήρχαν αυτές οι φοβερές ταμπέλες για τη δουλειά μας, αν έκανες τηλεόραση δεν σε έπαιρναν στο θέατρο. Τώρα έχει αλλάξει. Εγώ δικαιώνομαι πάντα σε αυτά που λέω 10 – 15 χρόνια μετά.
»Πάντα πίστευα ότι σε κάποια πράγματα είμαι πάρα πολύ πατροπαράδοτη και αυτό που λέμε "by the book" σε κάποια άλλα φοβερή ασυδοσία -δεν ξέρω πως συνδυάζονται αυτά τα δύο μεταξύ τους. Έχω τη δική μου ηθική, τα δικά μου όρια και σταθμά, αλλά πάντα αυτά που λέω δεν το κάνω για να προκαλέσω, τα θεωρώ fact. Μου έκανε εντύπωση, από τις πρώτες μου συνεντεύξεις, ότι αυτά που για μένα είναι δεδομένα νόμιζαν ότι τα λέω για να τραβήξω την προσοχή. Είχα μια αθωότητα, καμία πονηριά και δεν μπήκα ποτέ στον πειρασμό να αλλάξω την εικόνα μου: ούτε τα φρύδια μου έβγαλα που τότε είχαν λυσσάξει να το κάνω, ούτε ισιωτική έκανα, ούτε πείραξα τη μύτη μου που είναι πιο έντονη, ούτε έκανα τη γλυκούλα. Και βέβαια, την εποχή που εγώ έκανα κωμωδία ήταν η εποχή που έπρεπε να είσαι άσχημη για να κάνεις. Υπήρχαν κάποια στεγανά που δεν υπάρχουν πια. Δεν λέω ότι άνοιξα κάποιο δρόμο, αλλά τουλάχιστον για ένα πράγμα που μπορώ να είμαι πάρα πολύ περήφανη είναι ότι απ ενοχοποιήθηκε το σγουρό μαλλί.
»Εμένα μου είχαν πει ότι δεν πρόκειται ποτέ να παίξω στην τηλεόραση γιατί είναι πολύ έντονα τα χαρακτηριστικά μου και τα κοντινά μου δεν θα είναι ωραία. «Δεν θα έχω κάδρο με αυτό το μαλλί» είχα ακούσει μεταξύ άλλων. Κατάφερα να κάνω μόδα το σγουρό μαλλί. Επέμενα κι εγώ πάρα πολύ αν και ήμουν ψάρακλας στη δουλειά -για ένα ρόλο φυσικά θα το αλλάξω, αλλά όχι για να γίνει η Μαρία αλλιώς και από εκεί θα "χτίζεται". Βρέθηκε ένα σήριαλ και πέρασε...
»Μου επισημαίνεις ότι οι συνεντεύξεις μου έχουν ενδιαφέρον -χαίρομαι που έχω να πω πράγματα και καταλάβαινα την επιθυμία γιατί το κάνουν. Έπαιξα κανονικά το παιχνίδι τους, δεν πήγα ποτέ να πιαστώ στη φάκα. Προσπάθησα να με φιλτράρω -είμαι σκέτη πανωλεθρία, δεν μπορώ. Θα με ρωτήσεις κάτι και θα στο απαντήσω. Η διαφορά, αυτό που μπερδεύει, είναι ότι δε δίνω συνεντεύξεις για να πω την εξυπνάδα μου και να ασχοληθούν μαζί μου. Δεν είχα ποτέ τέτοιο σκοπό, αλλά όταν με τσιγκλάς το κάνεις για να σου απαντήσω και εγώ θα απαντήσω με την αλήθεια μου, αλλιώς δεν είμαι εγώ. Οι απόψεις που είχα το 2000 και το 2005 δεν είχα καταλάβει ότι είναι ταμπού και ότι θα πρέπει αλλιώς να μιλάμε και αλλιώς να φερόμαστε. Γενικότερα, για μένα, έχω διαβάσει τα ανείπωτα. Γέλαγα με όλα αυτά, τώρα νιώθω τη δεύτερη λέλαιπα που πάλι τρώω ξύλο...
»Ξεκίνησα τα podcast στον covid -δεν ήξερα καν τι είναι. Με είχε πάρει τηλέφωνο ο Σταύρος Θεοδωράκης να μου πει ότι ανοίγει μια πλατφόρμα podcast και αναρωτιόμουν τι είναι -είμαι πολύ άσχετη με την τεχνολογία. Με ήθελε για τα ηχητικά σποτ και μου πρότεινε να κάνω κι εγώ -βρήκαμε μαζί το concept, κάναμε δύο δοκιμαστικά και είπαμε αν δεν τραβήξει το αφήνουμε. Πήγε τρένο! Ουσιαστικά, ξεκίνησα την περίοδο τους εγκλεισμού και φούντωσε πάρα πολύ γιατί ο κόσμος είχε λαλήσει μέσα στο σπίτι του. Θυμάμαι, άρχιζαν να έρχονται γράμματα, ρωτούσαμε αν κάποιος θέλει παρέα να τον πάρουμε στο τηλέφωνο κι εγώ που ήμουν μόνη μέσα στο σπίτι, γιατί το παιδί μου ήταν με τον πατέρα του - τότε φοβόμασταν είχαμε άγνοια μην κολλήσουμε ο ένας τον άλλον -, βρέθηκα να μιλάω με ανθρώπους μόνους, να ηχογραφώ podcast και παράλληλα να γυρίζω τη διαδικτυακή σειρά "Εγκλωβισμένες".
»Ήμουν πολύ ήσυχη με τα podcast , έκανα αυτό που μου αρέσει και το είδα σα μια νέα μορφή έκφρασης. Κάποια στιγμή τα «τσίμπησαν» και βρίσκομαι παντού στην τηλεόραση με διάσπαρτες ατάκες μου, σα να έχω βγει σε εκπομπή να κάνω μάθημα σεξ ή να πω για την ερωτική μου ζωή. Τα είδα όλα! Ευτυχώς, πλέον ξέρουν τι κάνω και είναι ενημερωμένοι γιατί έφαγαν χέσιμο για να καταλάβουν ότι δεν είναι προσωπικά μου θέματα. Επίσης για προσωπικά μου ζητήματα μιλάω πάντα για το παρελθόν -δεν μιλάω ποτέ για το παρόν.
»Και με τις συνεντεύξεις έγινε ντόρος -αυτή η εκπομπή είναι δική μου ιδέα. Έχω πολύ καλούς καλεσμένους, οι περισσότεροι είναι φίλοι μου, που δεν πάνε παντού και μου έχουν εμπιστοσύνη. Ποτέ δε χρειάστηκε να πείσω κανέναν ότι δεν θα ρωτήσω τίποτα που δεν θα απαντούσα. Δεν το παίζω δημοσιογράφος -κάνω συζητήσεις με όσους φιλοξενώ και παίζει ρόλο η χημεία. Επίσης, δεν δίνω μόνο 20 λεπτά, ούτε έχω κάποιον στο ακουστικό να μου μιλάει. Εγώ δεν υποχρεώνω κανέναν να με δει, αν δεν σου αρέσει απλά αλλάζεις, ούτε απευθύνομαι σε όλους και έχω την ελευθερία να πω πράγματα που δεν αφορούν καμία εκπομπή. Για αυτό ήθελα τη συγκεκριμένη εκπομπή να την κάνω μόνο στο διαδίκτυο.»
Μαρία Σολωμού: Ο λόγος που δε μιλάει για την προσωπική της ζωή
»Βέβαια προστατεύω την προσωπική μου ζωή. Δεν μιλάω για την κατάσταση μου, που είμαι, τι κάνω εδώ και χρόνια και το ξέρεις πολύ καλά μετά από τόσες συνεντεύξεις που έχουμε κάνει. Δεν υπάρχει νόημα… Εκθέτω ένα κομμάτι της προσωπικότητας μου.
»Γιατί αποφάσισα να μην μιλάω για μένα; Επί σειρά ετών, ήμουν πάντα ζευγάρι με συγκεκριμένους ανθρώπους που τύγχανε να είναι του χώρου και γραφόταν παντού: «Το ροκ ζευγάρι», «Το ωραίο ζευγάρι που έκανε παιδί», «Χώρισε το ζευγάρι», οπότε όλες μου οι συνεντεύξεις ήταν πάντα για τα μαλλιά μου, για τον γκόμενό μου, το παιδί μου και γιατί δεν παντρεύομαι. Αυτά ήταν τα κύρια θέματα, δηλαδή εγώ δεν υπήρχα κάπου, ήμουν εγώ με κάποιον, εγώ ως μάνα – υπήρξε και το debate αν ήμουν καλή μαμά ή όχι αμφισβητώντας με. Εντάξει δεν με αμφισβήτησαν μέσα στα μούτρα μου, από κάτω πιο υπονομευτικά γινόταν…
«Εγώ δεν είμαι «Εμείς» -δεν ήμουν ποτέ»
»Οπότε όλο αυτό με τις σχέσεις μου είχε γίνει πολύ το «Εμείς» αντί για το «Εγώ». Εγώ δεν είμαι «Εμείς» -δεν ήμουν ποτέ. Κι επειδή ήμουν πάντα συνυφασμένη, ζευγαρωμένη με κάποιον λέω «τέλος εποχής», βαριέμαι και τις σχέσεις. Συνειδητοποίησα ότι είναι ένα κομμάτι που τσινάει το πετσί μου και από εδώ και πέρα θα ορίσω για μένα τι μπορεί να είναι σχέση, το οποίο όμως δεν συμβαδίζει, και έχω τη γνώση να το καταλάβω πια, με τι θα έπρεπε για το το προφίλ προς τα έξω. Κι αφού δε συμβαδίζουμε, δεν μπορώ εγώ να ορίσω σχέση κάτι και εσείς να νομίζετε κάτι άλλο..Αν ξανά αποφασίσω να μπω σε αυτόν τον κυκεώνα των σχέσεων θα το καταλάβετε… Οπότε αφού μπορεί να είναι μπερδευτικό για όλους δεν θέλω ούτε να αποσαφηνίσω, ούτε να εξηγήσω. Ότι κατάλαβε, όποιος κατάλαβε…
«Επέλεξα να αντιμετωπίζω το γιο μου σαν μεγάλο από μικρό παιδί»
»Πώς αντιμετώπισα τις αμφιβολίες ως μάνα; Ήμουν πολύ ευάλωτη, έκλαιγα, αλλά από ένα σημείο και μετά συνειδητοποίησα τις τύψεις που έχει πάντα μια μάνα. Γιατί όταν γεννάς αποκτάς και κάτι περίεργες τύψεις: δεν τα κάνω σωστά, δουλεύω πολύ και λείπω πολλές ώρες, δεν προλαβαίνω το παιδί. Μιλάμε για χαοτική κατάσταση και πάνω σε όλο αυτό έρχονται γυναίκες να με γ@@@@@ εκείνη την περίοδο που είμαι τόσο ευάλωτη και έχω τις τύψεις σου για άλλους λόγους φτάνοντας στο σημείο να πεις «Δεν είμαι καλή μάνα, έχουν δίκιο». Ξέρεις πώς είναι τα ψυχολογικά τους πρώτους μήνες που έχεις γεννήσει...
»Πώς είμαι ως μαμά ενήλικου πια ε; Άλλη πίστα! Το να μεγαλώνεις ένα μωρό και να γίνεται παιδάκι η ευθύνη είναι αδιανόητη, όπως και η άγνοια, το άγχος, οι τύψεις -έρχονται όλα σε χαστούκια. Για μένα, ήταν αφόρητα δύσκολο, δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω ούτε τότε, δεν είχα κανένα σοβαρό ένστικτο πήγαινα βλέποντας και κάνοντας. Έκανα μια επιλογή: να τον αντιμετωπίζω σαν μεγάλο από μικρό παιδί. Δεν ξέρω αν αυτό τον έκανε να μεγαλώσει από τα 15 του γιατί από τότε κιόλας ο γιος μου είχε μια σοφία και μια ωριμότητα που δεν τη βλέπω. Δεν είναι συνηθισμένο για τα αγόρια που είναι μαμούχαλοι -αυτό δε φεύγει πάει παράλληλα. Δεν έκανα το παιδί θαύμα, δεν παύουν ποτέ να είναι μαμούχαλοι.
«Στο γιο μου βλέπω τον Μάριο. Από μένα έχει πάρει την επιμονή και την ανεξαρτησία μου»
»Η εφηβεία είναι μια άλλη πίστα και υπάρχει έντονα το «Δεν θα μου πεις τώρα τι θα κάνω, είμαι μεγάλος». Αν δεν έχεις βάλει όρια δε θα μπουν ποτέ! Αν δεν θέλει να επέμβω δεν το κάνω -μπορεί να είναι μεγάλο λάθος – αλλά ο πατέρας του του βάζει όρια και βλέπω ο Αλέξανδρος να του βαράει κάποια προσοχή -σε μένα αντίδραση, η μανούλα θα τα τραβήξει όλα. Συνεννοούμαστε πολύ καλά, αλλά την αντίδραση, σε μένα, την έχει για όλα. Γιατί εγώ θα του πω και τα στραβά του, δεν κρύβομαι, αν θέλει θα του πω τη γνώμη μου -απλά για θέματα ζωής θέλει δεν θέλει θα με ακούσει.
»Περνάμε τώρα και την περίοδο «μπορώ να τα κάνω όλο μόνος μου» -νομίζω αυτή την ελευθερία, «δε δίνω λογαριασμό σε κανέναν για τίποτα», την έχει πάρει από μένα.
Η κόντρα με τη μητέρα και η συμβουλή που κράτησε
»Δεν βλέπω δικά μου πράγματα στον Αλέξανδρο -βλέπω όλο τον Μάριο (ς.ς Αθανασίου). Βλέπω μόνο την επιμονή και την ανεξαρτησία μου, που έχουν όλοι οι έφηβοι, ωστόσο για ένα περίεργο λόγο το «Ξέρω εγώ» το δικό μου ήταν όντως έτσι – είχα μια φοβερή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, την οποία βλέπω στο γιο μου. Είχα μεγάλη κόντρα με τη μαμά μου γιατί όταν της έλεγα «Ξέρω εγώ» μου απαντούσε πράγματα που τα θεωρούσα παρωχημένα και κουλά και ότι μου έλεγε έκανα ακριβώς το ανάποδο. Το μόνο που κράτησα, ενστικτωδώς, ήταν η συμβουλή της να μην βγάλω ποτέ τα φρύδια μου. Σε όλα τα άλλα δεν άκουγα – είχα μια περίεργη σοφία, όχι ότι δεν έχω κάνει μ@λ@κιες στη ζωή και τώρα κάνω».
»Σε τι φάση με πετυχαίνεις ε; Κάνω πρόβες για το μονόλογο που θα παίξω, στο θέατρο Μικρό Χορν, έχω γυρίσματα για την εκπομπή, γράφω podcast, ο γιος μου μένει μαζί μου, αυτή την περίοδο πηγαινοέρχεται μεταξύ πατέρα και μάνας για να μη βαριέται -το έχει δίπορτο μέχρι να δούμε που θα μείνει γιατί θέλει μόνος του, αν θα ξαναδώσει Πανελλήνιες γιατί δεν του άρεσε η σχολή που πέρασε, αν θα φύγει ή όχι, αν θα πάει στρατό ή θα δουλέψει ζούμε τέτοιες καταστάσεις. Παράλληλα, με την κολλητή μου κοπιάραμε τρία βραχιόλια της γιαγιάς μου, τα διαφοροποιήσαμε κάπως και δειλά – δειλά τα βγάζουμε, έφτιαξα ένα δικό μου άρωμα και θέλω να το κυκλοφορήσω και σκέφτομαι να κάνω κάποια t-shirts..
Η Μαρία Σολομού θα παίξει τον μονόλογο «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» της Λ. Κιτσοπούλου στο θέατρο Μικρό Χορν
«Αυτές τις ημέρες κάνω πρόβες για το μονόλογο «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.ΥΛ.Α.» της Λένας Κιτσοπούλου που ανεβαίνει από 21 Οκτωβρίου, στο Μικρό Χορν, σε σκηνοθεσία Φρόσω Λύτρα. Η παράσταση είναι γυναικεία υπόθεσηη -πιστεύω πολύ στη γυναικεία αλληλεγγύη. Αυτό το έργο το φλερτάρω χρόνια και είναι φοβερά επίκαιρο. Όταν είχε πρωτογραφτεί, το 2009, ήταν πολύ «προχώ» για την εποχή του και η Λένα συστηνόταν στο κοινό. Τη γνώρισα όταν ήμουν ακόμα έγκυος στο γιο μου και την θαυμάζω πάρα πολύ για τον τσαμπουκά της – λένε για μένα ότι έχω τσαμπουκά δεν είναι τίποτα μπροστά στο δικό της. Μεγάλη πρόκληση ο μονόλογος -μεγάλη μοναξιά, πάω στη μοναχικότητα, δεν ξέρω τι με έχει βρει.
»Η Λένα το «χτένισε», του έβαλε πέντε νέα πράγματα και το έφτιαξε τελείως πάνω μου. Έχω σκεφτεί ότι κάποιοι κακοπροαίρετοι θα πουν ότι δεν έχω κείμενο και τα λέω μόνη μου -βάζεις στοίχημα; Δε βγαίνει κάτι από το στόμα μου που να μην το έχει γράψει η Λένα . Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία που εκεί που γελάς σου περνάνε πράγματα -δεν ειπώνεται τίποτα τυχαία και κάποια πράγματα είναι πολύ αιχμηρά. Κάποιοι δεν αντέχουν να δουν το καθρέφτισμα που κάνει η Κιτσοπούλου μέσα από τις παραστάσεις...»
Info: Η παράσταση «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο Μικρό Χορν, στις 20.00
