Μιχαήλ Ταμπακάκης: «Σπάνια λέω στον εαυτό μου ότι τα κατάφερα»

Προσγειωμένος, ευγενικός, πεπεισμένος ότι δεν πρόκειται ποτέ να πάρουν τα μυαλά του αέρα -και τον πιστεύω-, ο Μιχαήλ Ταμπακάκης κατάλαβε από νωρίς ότι αυτό που ήθελε να κάνει στη ζωή του είναι να αφοσιωθεί στην υποκριτική. Δώσαμε ραντεβού στο Θέατρο Κνωσός, όπου υποδύεται τον Ένις ντελ Μαρ, στην παράσταση «Brokeback Mountain», και μιλήσαμε για τη ζωή του, το θέατρο και το αν μπορεί τελικά η τέχνη να αλλάξει τον κόσμο.

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Σαν παιδί ήμουν πολύ κλειστός. Δεν είχα πολλές παρέες, πολλούς φίλους. Μεγαλώνοντας, άρχισα σταδιακά να κοινωνικοποιούμαι. Ήμουν πολύ ντροπαλός, πολύ εσωστρεφής. Ήσυχος, ήρεμος, δεν προκαλούσα ποτέ εντάσεις. Πάντα είχα έφεση στα καλλιτεχνικά, δεν ήμουν αθλητικός τύπος. Έπαιζα μπάλα στα διαλείμματα με τους συμμαθητές μου, αλλά θα προτιμούσα να ζωγραφίζω ή να ασχολούμαι με τις σχολικές παραστάσεις.

Μου άρεσε πολύ να πηγαίνω θέατρο. Μάλιστα, επειδή με πήγαιναν συνέχεια οι γονείς, δεν χρειάστηκε να το ζητήσω ποτέ. Και το λούνα παρκ μου άρεσε πολύ -γενικά ό,τι είχε να κάνει με το θέαμα μου κέντριζε το ενδιαφέρον.

Με τον αδερφό μου έχουμε τρία χρόνια διαφορά, μεγαλώσαμε μαζί. Οι γονείς μου δεν ήταν πολύ αυστηροί ούτε και πολύ χαλαροί. Ήταν ένα mix and match. Δεν με πίεζαν για τα μαθήματα -από ένα σημείο και μετά από μόνος μου ήθελα να είμαι καλός στο σχολείο, όχι επειδή θα μου το έλεγαν οι γονείς μου.

Ωστόσο, με πίεζαν πολύ σε σχέση με τον αθλητισμό, δηλαδή έχω περάσει από ό,τι άθλημα μπορεί να σκεφτεί ένας ανθρώπινος εγκέφαλος. Είχαν φάει σκάλωμα ότι πρέπει να ασχοληθώ με κάποιο άθλημα, αλλά εμένα δεν μου ταίριαζε τίποτα. Οτιδήποτε με δοκίμαζαν, κολύμπι, ποδόσφαιρο, τένις, βόλεϊ, ιστιοπλοΐα, κουνγκ φου, τα έχω κάνει όλα. Δηλαδή αν με ρωτήσεις τι θυμάμαι πιο έντονα από την παιδική σου ηλικία, θα σου πω να τρέχω από άθλημα σε άθλημα, μέχρι να καταλήξω κάπου. Αλλά δεν κατέληγα πουθενά. Πάθαινα στην αρχή μια μικρή πόρωση, ασχολούμουν, αλλά μετά βαριόμουν. Βέβαια, ύστερα ανακάλυψα ότι, αν με είχαν πάει για ενόργανη ή χορό, θα μου άρεσε πάρα πολύ».

«Πέρασα αυτό που λέμε εφηβεία, αλλά και αυτό με μέτρο, δεν έκανα τρέλες. Ο αδερφός μου την πέρασε πιο έντονα. Να σου πω την αλήθεια, ήμουν και σιγανό ποταμάκι. Δηλαδή, τα έκανα μεν, δεν καταλάβαινε κανένας τίποτα! Μόνο εγώ ξέρω τι έχω κάνει. Δεν προκαλούσα, ούτε στο σχολείο ούτε έξω. Δεν κάπνιζα ποτέ, δεν έκανα ποτέ ναρκωτικά, δεν παρασυρόμουν από τους άλλους. Δεν είχα την ανάγκη να κάνω κάτι για να νιώσω αποδεκτός.

Όταν άλλαξα σχολείο και πήγα γυμνάσιο στο Pearce, έπρεπε να επιλέξουμε ομίλους και επέλεξα τον θεατρικό. Εκείνη τη χρονιά είχε αλλάξει ο υπεύθυνος καθηγητής και είχε έρθει η Μαρία Σαλιάρη, που είναι ηθοποιός. Από ένα σημείο και μετά, κατάλαβα ότι ζω γι’ αυτό και περίμενα πώς και πώς πότε θα έρθει η Τετάρτη και η Παρασκευή να κάτσω μετά το σχόλασμα να κάνω πρόβα. Και σιγά σιγά έβλεπα ότι σε αυτό περνάω καλά, χωρίς όμως να έχω στο μυαλό μου ότι θέλω να το κάνω επαγγελματικά.

Εκεί στη Β’-Γ’ λυκείου, όταν έπρεπε να διαλέξουμε τις κατευθύνσεις και όλη αυτήν την τραγωδία του εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα, η Μαρία Σαλιάρη μου είπε "μα δεν θα δώσεις στο Εθνικό;", σαν να ήταν δεδομένο. Και της απαντάω, "τι να δώσω, σιγά μη με πάρουν". Καμία αυτοπεποίθηση! Και μου λέει "καλά είναι δυνατόν να μη δώσεις εσύ;". Και κάπως αυτή η συζήτηση μαζί της με έπεισε να το δοκιμάσω.

Όταν τελείωσα το λύκειο και πέρασα στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, στο Οικονομικό, αποφάσισα εκείνο το καλοκαίρι να δώσω στο Εθνικό. Είχα δώσει και σε μια ιδιωτική σχολή, όπου με πήραν και είχα αποφασίσει να δώσω και στο Ωδείο. Αλλά στο μεταξύ με πήραν στο Εθνικό. Το Οικονομικό δεν το τελείωσα ποτέ.

Η πρώτη μου παράσταση που έκλεισα σαν ηθοποιός ήταν με τη Σοφία Φιλιππίδου η οποία είχε δει τις εξετάσεις της σχολής, και μου πρότεινε έναν ρόλο στο έργο "Καθώς Ψυχορραγώ" στο θέατρο του Λευτέρη Βογιατζή.

Στην αρχή δεν έλεγα σε τίποτα όχι και δεν σταμάτησα ποτέ να δουλεύω. Έκανα ό,τι έβρισκα. Έστελνα παντού το βιογραφικό μου, έκανα άπειρες ακροάσεις και δεν επαναπαυόμουν ποτέ. Για να καταλάβεις, αφού έκλεισα τη δουλειά με τη Σοφία, έσκασε μια κουλή μεταμεσονύχτια παράσταση στο Θέατρο Θησείον και είπα ας το κάνω και αυτό. Μετά από χρόνια έμαθα ότι από αυτήν την παράσταση που έκανα εγώ μες στην κουλαμάρα μου με πήρε ο Νικορέσης Χανιωτάκης για να μου προτείνει τη «Γίδα», που ήταν πολύ καθοριστική για την πορεία μου, και μετά κάπως το ένα έφερνε το άλλο. Πολύ αργότερα μπήκε και η τηλεόραση στη ζωή μου».

«Όχι, δεν είμαι λογικός στον έρωτα. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ καθοριστικός στο πώς υπάρχω εγώ στα πράγματα. Δηλαδή, είμαι εντελώς διαφορετικός όταν είμαι ερωτευμένος και όταν δεν είμαι. Σαν να είμαι άλλος άνθρωπος. Αν ερωτευτώ είμαι σε όλα τέλειος, στη δουλειά μου, με τους γύρω μου, είμαι πανευτυχής. Δεν μπορεί να με κάνει καλά τίποτα και δεν με ενδιαφέρει και τίποτα. Και στο θέατρο το νιώθω αυτό -μου κάνει καλό να είμαι καλά. Παλιότερα, βέβαια, υπήρχε η νοοτροπία ότι πρέπει να είσαι πολύ βασανισμένος και κατατρεγμένος για να σου βγει το συναίσθημα. Εγώ καμία σχέση. Βέβαια, αρκετά μικρότερος πίστευα ότι πρέπει να βασανιστείς για να βιώσεις αυτό το μεγαλείο του έρωτα. Τώρα, όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ ότι δεν είναι αυτή η σωστή κατεύθυνση. Αυτό μπορεί να είναι μεν ένα κομμάτι του έρωτα, αλλά δεν είναι απαραίτητο συστατικό.

Πια αντιμετωπίζω τον έρωτα με άνοιγμα και πολλή χαρά και πολλή ειλικρίνεια. Πιο μικρός ήμουν σε μια άλλη κατάσταση, τρέλας. Τώρα έχω γειωθεί κάπως σε σχέση με αυτό. Ναι, έχω κάνει και τρέλες για έναν έρωτα».

«Όχι, δεν με έβλεπα ποτέ ωραίο. Είμαι φοβερά ανασφαλής και όσο περνάνε τα χρόνια γίνομαι ακόμα πιο ανασφαλής. Δηλαδή, αντί να καλυτερεύει, χειροτερεύει το πράγμα, κάτι που βέβαια προσπαθώ να δουλέψω. Είμαι αρκετά ανασφαλής ακόμα και για να αποδεχτώ ότι είμαι καλός στη δουλειά μου. Δεν υπάρχει κάτι δεδομένο στο κεφάλι μου, είναι όλα πολύ ρευστά και δεν είμαι για τίποτα σίγουρος.

Αποκλείεται να την ψωνίσω. Είναι το μόνο που μπορώ να πω για τον εαυτό μου με σιγουριά. Θεωρώ ότι είναι έτσι η ιδιοσυγκρασία μου. Δηλαδή, πιστεύω ότι είσαι ψωνισμένος από τη μέρα που γεννήθηκες, απλώς κάποια στιγμή θα γίνει κάτι και θα το βγάλεις προς τα έξω. Αντίστοιχα, οτιδήποτε και να μου συμβεί το περνάω κάπως στο ντούκου. Το οποίο είναι και λίγο κακό, γιατί δεν με αφήνει και μένα λίγο να χαρώ και δεν απολαμβάνω τίποτα.

Προσπαθώ πια να απολαμβάνω τα πράγματα και να τα χαίρομαι, γιατί νιώθω ότι περνάνε τα χρόνια, συμβαίνουν πράγματα στη ζωή μου κι εγώ απλώς τρέχω να τα προλάβω όλα και δεν στέκομαι λίγο να να πω στον εαυτό μου "τώρα έγινε αυτό, ζήστο γιατί είναι πολύ ωραίο". Πολύ σπάνια θα πω στον εαυτό μου ότι τα κατάφερα. Θα το πω, αλλά για να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι πρέπει να το πω, ότι χρειάζεται και αυτό. Συνήθως είμαι από πίσω με έναν βούρδουλα και με κυνηγάω».

«Δε με τρομάζει ο χρόνος. Με τρομάζει ο θάνατος, η αιωνιότητα του τίποτα. Του πώς είναι το μαύρο για πάντα, αέναα στο χρόνο, αυτό με φρικάρει. Πιστεύω και στον Θεό, με την έννοια ότι κάτι υπάρχει, γιατί και μόνο η ύπαρξη γενικότερα είναι ανεξήγητη. Και μόνο που ζούμε σε έναν πλανήτη, στρογγυλό, που γυρνάει στο κενό μου φαίνεται σουρεάλ. Γιατί, λοιπόν, να μην υπάρχει και κάτι άλλο μετά το θάνατο; Δεν ξέρω αν αυτό είναι η μεταθανάτια ζωή, ίσως κάτι που δεν μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου, οι οποίοι είναι η οικογένεια που επέλεξα, είναι οι σημαντικότεροι άνθρωποι στη ζωή μου. Όταν απογοητεύομαι ή συμβαίνει κάτι στη ζωή μου που με στενοχωρεί προσπαθώ πάντα να φέρνω τον εαυτό μου σε μια πραγματικότητα, σε μια γείωση. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου τι συμβαίνει στον κόσμο, πού βρίσκομαι εγώ, τι κάνω, πόσο τυχερός είμαι που δεν είμαι κάπου αλλού, που δεν έχουν συμβεί εξωγενείς παράγοντες που θα μπορούσαν να είχαν επηρεάσει τη ζωή μου, και προσπαθώ με αυτόν τον τρόπο να είμαι ευγνώμων γι’ αυτά που έχω».

«Ευτυχία για μένα είναι να μπορείς να ζήσεις την κάθε στιγμή χωρίς να σε νοιάζει το παρελθόν ή το μέλλον, να μπορείς να είσαι στο παρόν απόλυτα και συνειδητά και να ζεις. Νομίζω είναι φοβερή δυστυχία να τρέχεις στο παρελθόν ή να προσδοκάς κάτι για το μέλλον, ελπίζοντας να ευτυχήσεις ή αναπολώντας ότι έχεις ευτυχήσει.

Νιώθω ότι είμαι εκεί που θέλω να είμαι. Ναι, νιώθω και τυχερός, γιατί ως πολύ ανασφαλής άνθρωπος πάντα ευχαριστώ το σύμπαν που ζω αυτά που ζω. Ωστόσο, επειδή πια έχω και κάποια χρόνια στη δουλειά, προσπαθώ να αναγνωρίζω στον εαυτό μου ότι έχω δουλέψει και πάρα πολύ. Οπότε, προσπαθώ να μην τα χρεώνω όλα στην τύχη.

Δεν ξέρω τι είναι ταλέντο να σου πω την αλήθεια. Για μένα, το ταλέντο έχει να κάνει με την αντίληψη, την αντίληψη που έχεις επάνω στη σκηνή ή μπροστά στην κάμερα, αντίληψη του που βρίσκεσαι, πώς είναι το σώμα σου, πώς είναι η φωνή σου, τι χρειάζεται να προσφέρεις σε μια δουλειά. Επίσης, να έχεις αντίληψη αν ο ρόλος που σου προσφέρεται ανταποκρίνεται στα υποκριτικά σου μέσα ή χρειάζεσαι βοήθεια από κάποιον ειδικό. Μήπως χρειάζεται να δουλέψεις κι άλλο την τεχνική σου; Δηλαδή, όσο καλός και να είναι ένας ηθοποιός, ή μάλλον χαρισματικός -γιατί καμιά φορά κι αυτό ξεγελάει-, αν δεν υπάρχει αντίληψη, δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα».

«Ήταν δικιά μου επιθυμία φέτος να έχω μόνο το θέατρο γιατί το "Brokeback Mountain" χρειάζεται να επενδύσεις φουλ στον ρόλο σου και δεν συνδυάζεται με κάτι άλλο -θα ήμουν πολύ άπληστος να βάλω μαζί με αυτό και κάτι ακόμα. Πρώτον, γιατί δεν έχω τόσο ανεπτυγμένα εργαλεία, ώστε να μπορώ να το σηκώσω, συνδυάζοντάς το με κάτι άλλο, αλλά και επειδή ο ρόλος μου χρειάζεται φοβερή ενέργεια.

Ταυτόχρονα, ήθελα να έχω και περισσότερο χρόνο για μένα, γιατί πέρσι που συνδύασα για πρώτη φορά θέατρο με τηλεόραση δεν πέρασα πολύ καλά. Δεν το μετανιώνω βέβαια, γιατί μ’ αρέσει να μαθαίνω από τα λάθη μου. Αλλά πιέστηκα πάρα πολύ και δεν το ευχαριστήθηκα, οπότε φέτος αποφάσισα να αφοσιωθώ σε ένα πράγμα.

Στον ελεύθερό μου χρόνο προσπαθώ να κάνω ταξίδια, ακόμα και μια μέρα να έχω ελεύθερη θα φύγω. Μου αρέσει πολύ να πηγαίνω σινεμά και θέατρο -όσο μου αρέσει να παίζω άλλο τόσο μου αρέσει να βλέπω παραστάσεις. Κάνω βόλτες, πάω γυμναστήριο και για τρέξιμο και προσπαθώ να βρίσκω χρόνο να βλέπω τους δικούς μου, γιατί μένουμε λίγο μακριά».

Για το Brokeback Mountain

«Ο Ένις είναι ένας πολύ δύσκολος χαρακτήρας και πολύ απαιτητικός, από την άποψη ότι είναι πολύ ανιθεατρικός σαν ήρωας. Είναι πολύ εσωστρεφής, έχει τεράστια φοβία, είναι πολύ στάσιμος, δεν αποζητά τίποτα στη ζωή του, δεν έχει όνειρα και όλα αυτά τον κάνουν πολύ δύσκολο υποκριτικά. Γενικά, του λείπει το βασικό συστατικό που κάνει κάτι θεατρικά ενδιαφέρον, η ενέργεια. Όλο αυτό πραγματικά με δυσκόλεψε στην προσπάθειά μου να μην τον κάνω να δείχνει φλατ και άοσμο στη σκηνή. Ήταν μια πρόκληση.

Κινηματογραφικά θεωρώ ότι υπάρχει μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση, γιατί είναι πολύ διαφορετικό το μέσο. Οπότε, προσπάθησα να ξεχάσω τελείως την ταινία και την προσέγγιση αυτού του συγκλονιστικού ηθοποιού, του Χιθ Λέτζερ -γιατί έχω και αυτήν την κατάρα μέσα σε όλη αυτή τη δυσκολία του ρόλου- και προσπάθησα να χτίσω κάτι από την αρχή, με τελείως θεατρικά μέσα και αντίληψη. Με έχει βοηθήσει πολύ και ο Κωνσταντίνος Ρήγος (σ.σ. ο σκηνοθέτης της παράστασης) εννοείται, αλλά και ο Δημήτρης Κοπαράνης (που υποδύεται τον Τζακ)-ο ένας βοηθάει τον άλλον κι έτσι χτίσαμε πάνω σε αυτό.

Το "Brokeback Mountain" είναι διήγημα, το οποίο ύστερα έγινε ταινία, μετά όπερα -η οποία παίζεται και πάρα πολύ συχνά- και μετά έγινε θεατρικό, πέρυσι, στο West End».

«Ξεκίνησα έτσι πολύ δειλά να προσεγγίζω τον ρόλο του Ένις, αρχικά ψάχνοντας περισσότερα πράγματα για την κουλτούρα στην οποία ζούσαν οι άνθρωποι τότε σε εκείνη την περιοχή. Είναι μια κουλτούρα πολύ ξένη από μας, δεν έχουμε καμία αναφορά, πέρα από ταινίες και εικόνες.

Μετά έπαιξε σίγουρα καθοριστικό ρόλο και το ταξίδι που αποφασίσαμε να κάνουμε μαζί με τον Δημήτρη και να πάμε στο Ουαϊόμινγκ. Θέλαμε να δούμε τι σημαίνει αυτή η κουλτούρα, που είναι αυτά τα τοπία, που μένουν αυτοί οι άνθρωποι, πώς ζουν.

Μετά, προσπάθησα να προσεγγίσω ψυχαναλυτικά τον ρόλο, κάτι που θεατρικά δεν με εξυπηρετούσε και ιδιαίτερα. Τελικά, αποφάσισα να αφοσιωθώ σε αυτό που συμβαίνει ανάμεσα σε αυτόν και τον Τζακ. Προσπάθησα να σταθώ σε αυτό που ζει και όχι σε αυτό που είναι. Ωστόσο, ανακάλυψα ότι στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα. Σε αυτά τα 20 χρόνια που εξιστορεί το έργο, τα κάνουν όλα οι άλλοι και απλά αυτός τα ζει και τα ρουφάει σαν σφουγγάρι. Αυτός στην πραγματικότητα σε όλο το έργο δεν δρα, δεν κάνει, δεν προσπαθεί, δεν προτείνει, δεν κάνει κανένα ενεργητικό ρήμα. Ξέρεις, στο θέατρο λέμε ότι παίζουμε ένα ενεργητικό ρήμα -κάτι θέλω, κάτι ζητάω, διεκδικώ. Σε αυτόν τον ρόλο είναι πολύ δύσκολο να το βρεις».

«Δεν πέρασε κάποια δεύτερη σκέψη από το μυαλό μου όταν μου πρότειναν τον ρόλο. Δηλαδή, η αντίδραση ήταν οριακά παιδική, τόσο πολύ τον ήθελα. Μετά ήρθαν οι δεύτερες σκέψεις, μόνο και μόνο επειδή κατάλαβα πόσο δύσκολος και απαιτητικός χαρακτήρας είναι. Αμέσως κατάλαβα ότι πρέπει να δουλέψω σκληρά και να αφοσιωθώ πλήρως σε αυτό, δεν χωρά καμία έκπτωση. Και όντως αυτό έκανα.

Φυσικά, ένας πολύ σημαντικός λόγος που δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη ήταν και ο Κωνσταντίνος Ρήγος -θεωρώ ότι δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό στην Ελλάδα. Πήγε το έργο σε άλλο επίπεδο, σαν να γράφτηκε για να γίνει παράσταση. Σίγουρα, ένας επίσης βασικός ρόλος ήταν και ο Δημήτρης».

Αυτό που εύχομαι πάντα σε κάθε παράσταση είναι να συγκινηθεί ο κόσμος και να καταλάβει τι μπορεί να κάνει η κοινωνία σε μια ανθρώπινη ψυχή και που μπορεί να την οδηγήσει. Πώς μπορεί να καταστραφεί μια ζωή και οι ζωές των ανθρώπων, από μια φράση, από ένα γέλιο, από ένα σχόλιο, πώς μπορεί αυτό να καταστρέψει μια ολόκληρη ύπαρξη, μια ζωή, ακόμα και μια ολόκληρη οικογένεια. Ένα απλό σχόλιο πώς μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά έναν άνθρωπο και να τον στιγματίσει για ολόκληρη τη ζωή.

Ναι, εύχομαι το έργο να στείλει κι ένα μήνυμα για τη ΛΟΑΤΚΙ+ ορατότητα. Βασικά ελπίζω να βοηθήσει στο να εξαλειφθούν κάποιες αντιλήψεις, εικόνες, πρότυπα παγιωμένα στον χρόνο. Όντως, έργο τα σπάει όλα αυτά και σε κάνει να καταλάβεις ότι η σεξουαλικότητα, για παράδειγμα, δεν εξαρτάται από το τι φοράς ούτε με το πώς μιλάς ούτε με το τι δουλειά κάνεις. Και γι’ αυτό είναι και τόσο πρωτοποριακό το έργο, αν σκεφτείς πότε γράφτηκε».

«Τα ομοφοβικά σχόλια στο Instagram δεν με εξέπληξαν ούτε όμως και τα περίμενα. Με εξέπληξε ότι δεν έχει ανέβει καν η παράσταση και άρχισαν να γράφουν μόνο με το promo της παράστασης, μια φωτογραφία! Από την άλλη, ναι, σίγουρα περιμέναμε αρνητικές αντιδράσεις γιατί ξέρουμε που ζούμε, ας μην εθελοτυφλούμε.

Συνήθως το θέατρο ασχολείται με πράγματα που μας αφορούν. Υπάρχει ένας προβληματισμός πίσω από την παράσταση και θέλουμε να ειπωθεί η ιστορία για κάποιους λόγους. Αν δεν είχαμε αυτά τα προβλήματα στην κοινωνία μας, ίσως αυτό το έργο να μην είχε κάποιο νόημα. Εντάξει είναι διαχρονικό, αλλά παράλληλα κάτι σχολιάζει κιόλας. Εξιστορεί μια κοινωνία τεράτων, η οποία υπάρχει ακόμα».

»Ναι, ελπίζω αυτή η παράσταση να ευαισθητοποιήσει. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι ο κόσμος που πάει στο θέατρο έχει μια καλλιέργεια από μόνος του. Δεν ξέρω, δηλαδή, αν κάποιος που γράφει τέτοια σχόλια στο Facebook θα πάει θέατρο. Οπότε, το ένα αναιρεί το άλλο κι εγώ είμαι σε μια διαρκή αναζήτηση για το αν όντως μπορείς να κάνεις κάτι. Δηλαδή, δεν μπορείς να πάρεις τον άλλον από το χέρι και να του πεις "έλα να δεις αυτήν την παράσταση". Από μόνος του, δεν ξέρω αν θα επιδιώξει να πάει να δει κάτι τέτοιο».

Info: Η παράσταση «Brokeback Mountain» παίζεται στο Θέατρο «Κνωσός» Τετάρτες: 20:00, Πέμπτες: 21:00, Παρασκευές: 21:00, Σάββατα: 18:30 και 21:15, Κυριακές: 20:00.