Μαρίνα Ασλάνογλου: «Πάντα βρίσκω έναν τρόπο να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες που μου έρχονται»

Η Μαρίνα Ασλάνογλου είναι από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, με πολλά βραβεία στο ενεργητικό της. Ωστόσο ο ρόλος που την έχει σημαδέψει είναι αυτός της μαμάς. Με αφορμή την τηλεοπτική της επιστροφή στη σειρά «Ψυχοκόρες» ξετυλίγει την ιστορία της ζωής της.

Τα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, οι παιδικές αναμνήσεις από την Κρήτη, η δύσκολη εφηβεία, οι απορρίψεις σε ρόλους που δεν στάθηκαν εμπόδιο, οι βραβεύσεις, οι δύο γάμοι, οι δυσκολίες μέχρι να κρατήσει αγκαλιά τον 6χρονο Κωνσταντίνο και η νέα σελίδα στη ζωή της. Αυτή είναι η ζωή της πολυβραβευμένης ηθοποιού.

«Γεννήθηκα στην Αθήνα, η καταγωγή των γονιών μου είναι από την Κρήτη -ο μπαμπάς έχει ρίζες και από Μικρά Ασία εξού και το επώνυμο Ασλάνογλου -με τις πρώτες έντονες μνήμες μου να είναι από τα καλοκαίρια στο νησί. Δηλαδή, με το που τελειώναμε το σχολείο μάς έστελναν, με τον αδερφό μου τον Γιώργο, στην Κρήτη. Πηγαίναμε και στα δύο μας χωριά, με πολλά ξαδέρφια -μόνο από το σόι της μαμάς είμαστε 9 πρώτα ξαδέρφια – όπου γινόταν ένας χαμός. Σκεφτόμουν τη γιαγιά μου πώς τα κατάφερνε με τόσα εγγόνια, αλλά είναι εντελώς διαφορετικά όταν είναι πολλά παιδιά μαζί γιατί το ένα προσέχει το άλλο, παίζουν βρίσκουν τρόπους και απασχολούνται.

Μεγάλωσα σε ένα πολύ καλό, υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον με πολλή αγάπη και φροντίδα από τους γονείς μου. Η μαμά και ο μπαμπάς είναι μαζί από 17 ετών -γνωρίστηκαν στην Αθήνα μέσω της θείας μου. Ο μπαμπάς ήταν φοιτητής στην Ανωτέρα Εμπορική, στο Πανεπιστήμιο, με την αδερφή της μαμάς μου. Μια ημέρα πήγε να πάρει σημειώσεις από την θεία μου, γνώρισε τη μαμά μου και τα έφτιαξαν κρυφά γιατί η αδερφή της ήταν πολύ αυστηρή - ανακάλυψε αργότερα το δεσμό τους. Ο μπαμπάς, μέχρι σήμερα, σχεδόν κάθε Σάββατο φέρνει λουλούδια στη μαμά μου. Πίστεψε με αυτό δεν το συναντάς εύκολα. Θυμάμαι πάντα τους γονείς μου αγαπημένους, να είναι δίπλα μας και τη μεγάλη αγάπη του μπαμπά προς τη μαμά μου. Έχω μεγαλώσει με πολλή αγάπη και αρμονία. Νιώθω ευγνωμοσύνη που μεγάλωσα σε μια τέτοια οικογένεια.

Τα πρώτα χρόνια ζούσαμε στον Χολαργό, μέχρι το δημοτικό, και έχω προλάβει το παιχνίδι στη γειτονιά. Θυμάμαι τη μαμά να βγαίνει στο μπαλκόνι φωνάζοντας «Μαρίνα φαγητό». Ήμουν φουλ αγοροκόριτσο -για να καταλάβεις γινόταν πόλεμος στο σπίτι όταν έπρεπε να πάω σε πάρτι και η μαμά ήθελε να μου φορέσει φορεματάκι. Δεν μπορούσα με τίποτα -αργότερα είχα και μια έντονη εφηβεία.

Σε ηλικία 11 ετών που ξεκινούσα το Γυμνάσιο μετακομίσαμε στην Κηφισιά και η μετάβαση ήταν μεγάλη. Είχα κάνει παρέες και ξαφνικά ήρθαμε σε ένα άλλο μέρος που δεν γνώριζα κανέναν- ήταν όλα τελείως άγνωστα. Επειδή ήμουν κοινωνικό παιδί έκανα από την πρώτη ημέρα του σχολείου νέες φιλίες και μέχρι σήμερα κάνουμε reunion -γενικότερα κρατάω επαφές. Μπορεί να μη βρισκόμαστε πολύ συχνά, αλλά όταν έχεις ζήσει κάποια πράγματα δεν μπορείς να ξεχάσεις. Εγώ δεν ξεχνάω είτε καλό, είτε κακό.. Το αφήνω, το κλειδώνω, δεν το σκέφτομαι, αλλά δεν το ξεχνάω.

Ήμουν ένα κοριτσάκι με γαλλικά, πιάνο, κιθάρα, ενόργανη, μπαλέτο -μου άρεσε πάρα πολύ να κάνω πολλές δραστηριότητες. Η μαμά μου με ξεκίνησε πιάνο γιατί έβλεπε να παίρνω μια καρέκλα να κάθομαι μπροστά στο καλοριφέρ και να κάνω ότι παίζω. Πήρα το πρώτο μου πιάνο και έκανα μαθήματα για έντεκα χρόνια. Δεν ξέρω γιατί, ήταν κάτι που ποτέ δεν το ξεπέρασα, δεν μπορούσα να παίξω μπροστά σε άλλους. Οι γονείς μου, όταν έρχονταν στο σπίτι και άκουγαν ότι παίζω προσπαθούσαν να ανοίξουν όσο πιο σιγά την πόρτα για να με ακούσουν – μόλις τους καταλάβαινα σταματούσα αμέσως. Διακρίνω στο γιο μου, τον Κωνσταντίνο, να έχει ταλέντο στη μουσική και τον βάζω να παίζει πιάνο.

Στο σχολείο τα πήγαινα μια χαρά μόνο στα μαθηματικά ήμουν σκράπας. Οι γονείς μου προσπάθησαν να μου βάλουν καθηγητή για ιδιαίτερα κι εκείνος τους είπε πως τζάμπα θα τον πλήρωναν. Ήμουν καλή σε άλλα μαθήματα, όπως η λογοτεχνία. Δεν έδωσα πανελλήνιες, δεν έφτιαξα ποτέ μηχανογραφικό γιατί είχα αποφασίσει να πάω στο La Verne, ένα αμερικάνικο κολλέγιο, να σπουδάσω Ψυχολογία. Παράλληλα, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Στην αρχή οι δικοί μου θεώρησαν πως είναι αυτό το κλασικό που όλα τα κοριτσάκια θέλουν να κάνουν θέατρο και μπαλέτο. Από την άλλη, συνειδητοποιήσα ότι αυτό δεν φεύγει από μέσα μου οπότε έπρεπε να δώσω μια ευκαιρία. Είμαι ένας άνθρωπος που διεκδικεί τα πράγματα ενστικτωδώς -αν κάτι μου «φωνάζει» το μέσα μου το διεκδικώ μέχρι να τα καταφέρω. Τότε ήμουν σε μια θεατρική ομάδα και την τρίτη χρονιά, αν θυμάμαι καλά, ο μπαμπάς μου μου είπε να τα συνδυάσω. Εννοείται πως δεν μπορείς να τα συνδυάσεις κι έτσι όταν έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Θέατρο Τέχνης άφησα τις σπουδές μου. Η οικογένεια μου είναι πάντα υποστηρικτική, ακόμα και όταν περνούσα εξετάσεις στη δραματική σχολή και στο Υπουργείο Πολιτισμού η μητέρα μου περίμενε ώρες απ’ έξω -δεν με άφησε ποτέ μόνη μου».

«Έκανα προετοιμασία με την Μαρία Κωνσταντάρου, δεν το έχω ξαναπεί, και πέρασα πολύ όμορφα μαζί της -πήρα πράγματα που με βοήθησαν πολύ στην πορεία μου ως ηθοποιό. Με ξεκλείδωσε και μαγεύτηκα με όσα έμαθα κοντά της. Αρχικά είχα απευθυνθεί στη Μελίνα Βαμβακά, που με το γιο της ήμασταν συμμαθητές, αλλά είχε περιοδεία με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και έτσι μου πρότεινε την κυρία Κωνσταντάρου, η οποία έμενα ένα στενό κάτω από το σπίτι μου.

Τα χρόνια στο Θέατρο Τέχνης ήταν μαγικά -μεταξύ άλλων ήμουν την ίδια χρονιά με τον Μελέτη Ηλία, τη Λουκία Μιχοπούλου, την Ιωάννα Κανελλοπούλου. Φυσικά και ήταν αυστηρά παρόλα αυτά είχα γερό στομάχι. Όταν ξεκινάς ως ηθοποιός βγαίνεις σε μια ζούγκλα που από τη σχολή δεν σου μαθαίνουν τι ανταγωνισμό θα συναντήσεις, τι απογοητεύσεις θα πάρεις και τι δυσκολίες θα συναντήσεις -ίσως είναι και καλό τελικά. Εγώ ήμουν πάρα πολύ αισιόδοξη και πίστευα ότι θα προχωρούσα ότι και να γίνει. Με έχουν απορρίψει από οντισιόν, έχω πάει σε οντισιόν που ούτε μάς έδωσαν τη δυνατότητα να μας δουν υποκριτικά. Με είχαν απορρίψει ακόμα και από παιδική παράσταση και παρόλα αυτά μου πήγαν πολύ καλά τα πράγματα.

Δεν έχω απορρίψει ποτέ τον εαυτό μου -δεν το έκανα ποτέ. Ξέρεις γιατί; Αν απορρίψω εμένα αυτόματα δημιουργώ μέσα μου αρνητικά συναισθήματα. Θα απορρίψω εγώ τον εαυτό μου επειδή ο σκηνοθέτης δεν είδε σε μένα αυτό που είχε στο μυαλό του; Γιατί πρέπει να το πάρω ως απόρριψη; Ίσως είναι αυτή η άμυνά μου. Δεν είμαι άνθρωπος που τα παρατάω – συνεχίζω παραπέρα, σκέφτομαι θα πάω αλλού.

Η μεγαλύτερη στιγμή στη ζωή μου ήταν η συνάντηση μου με τον Σπύρο Ευαγγελάτο - η συνεργασία μας μου έφερε το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη». Πέρασα από μια οντισιόν, με πάρα πολλά κορίτσια, και με πήρε στην παράσταση «Το Τάνγκο». Εγώ σε αυτόν τον άνθρωπο, το θεατρικό μου πατέρα, χρωστάω αυτό που είμαι σήμερα. Είναι ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής μου: με πίστεψε πριν εγώ πιστέψω στον εαυτό μου. Μου έδωσε μεγάλες ευκαιρίες, με βοήθησε πάρα πολύ και έκανα μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου το «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι» όπου και βραβεύτηκα. Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό που επέλεξα να κάνω και πάλεψα να το διεκδικήσω, ότι αξίζει και τώρα πρέπει να ανοίξω τα φτερά μου και να προχωρήσω.

Όταν ήρθε το βραβείο στη ζωή μου ένιωσα ότι κάποιοι άνθρωποι, πιο ειδικοί και έμπειροι, είδαν κάτι σε μένα, με πίστεψαν και μου είπαν «προχώρα». Έτσι στάθηκα περισσότερο στα πόδια μου με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Για μένα ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή. Πήρα το βραβείο την τελευταία χρονιά που γινόταν συν διοργάνωση με τα αντρικά «Δημήτρης Χορν» και όταν ο Σταμάτης Φασουλής είπε το όνομα μου δε σηκώθηκα. Χρειάστηκαν κάποια δευτερόλεπτα για να το συνειδητοποιήσω -είχα μείνει κοκαλωμένη στη θέση μου.

Έχω πάρει κι άλλα βραβεία, όπως το βραβείο «Κάρολος Κουν», τόσο για νεοελληνικά έργα όσο και πιο κλασικά και χαίρομαι που σε τόσα διαφορετικά πράγματα κάτι είδαν σε μένα. Πιστεύω ότι τα έχω πάει καλά. Ο χώρος μας είναι σκληρός, απαιτητικός και δεν επαναπαύομαι. Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου και θέλω να το αλλάξω αυτό. Θέλω κι εγώ να μου λέω ένα «Μπράβο». Τώρα πια κάπως έχω αρχίσει και το κάνω -όχι σε μεγάλο βαθμό.

Πώς ήταν η συνεργασία μου με την Κατερίνα Χέλμη; Πάντα έχω ένα σεβασμό απέναντι στους σπουδαίους ηθοποιούς που έχουν μια τόση μεγάλη πορεία στο χώρο μας. Η ίδια ερχόταν 2,5 ώρες νωρίτερα στο θέατρο καθόταν μέσα στο καμαρίνι της και όση ώρα προετοιμαζόταν, βαφόταν, χτένιζε τα μαλλιά της, φορούσε το ρούχο της άκουγε τα λόγια του ρόλου της που τα είχε ηχογραφημένα. Με ενθουσίαζε ο επαγγελματισμός της και η γενναιοδωρία της πάνω στη σκηνή. Δεν θα ξεχάσω που σε μια από τις παραστάσεις, την ώρα της υπόκλισης, με πέταξε μπροστά και με χειροκροτούσε. Ήταν μια γυναίκα γενναιόδωρη, με τρομερό χιούμορ και δεν ήρθα ούτε μία ημέρα στο θέατρο με άδεια χέρια- πάντα κάτι μας έφερνε. Δεν ξέρω αν επηρεάστηκα, αλλά πηγαίνω πάντα 2 ώρες νωρίτερα στο καμαρίνι για να είμαι ήρεμη και να προετοιμαστώ.

Ακόμα και όταν ήμουν στο υπόγειο του Κουν, σε παράσταση που σκηνοθετούσε ο Διαγόρας Χρονόπουλος, και έπαιζα με τον Γιάννη Φέρτη ερχόταν και εκείνος νωρίτερα - δεν είχα ετοιμαστεί ποτέ μόνη μου. Έφερνε τον καφέ του, τα τσιγάρα του και μιλούσαμε μέχρι να βγούμε στη σκηνή. Το ίδιο κάνω και τώρα με τον Νίκο Ψαρρά. Μου αρέσει πολύ όλη αυτή η διαδικασία. Έχω κάποιους ψυχαναγκασμούς που προσπαθώ να τους μετριάσω αν και εμένα με βοηθάνε πολύ. Είμαι λίγο στρατιωτάκι και για αυτό θα μπορούσα να ζήσω άνετα σε χώρες του εξωτερικού, όπως η Γερμανία και η Αγγλία, που έχουν κανονισμούς και όλα γίνονται με το ρολόι. Είμαι άνθρωπος του προγραμματισμού: θέλω το πρόγραμμα μου και όλα να είναι τακτοποιημένα. Σκέψου ότι έχω ήδη κλείσει τις καλοκαιρινές μου διακοπές -τα πάντα είναι έτοιμα. Εμένα τα όνειρα με συντηρούν».

Την πρώτη φορά που έκανα τηλεόραση και έγινα αναγνωρίσιμη το αντιμετώπισα σαν ένα κομμάτι αναπόσπαστο της δουλειάς μου -έτσι και τώρα. Δεν σου λέω ότι κάποιες φορές δεν έχω έρθει σε δύσκολη θέση απλά επιλέγω τα μέρη που πηγαίνω να είναι πιο ήσυχα και όχι πολυσύχναστα. Δεν θα πάω στη Μύκονο και θα προσπαθήσω να αποφύγω τις κάμερες -θα προτιμήσω την Ανάφη που θα είμαι πιο ήρεμη.

Δεκατέσσερα χρόνια που δεν έκανα τηλεόραση ήταν πάρα πολύ ωραία. Κάποιες φορές δοκίμασα να τα συνδυάσω με το θέατρο και έχασα λίγο τον εαυτό μου. Δεν είχα καθόλου χρόνο για μένα και τότε δεν είχα το παιδί μου. Τώρα που είμαι μαμά δεν το σκέφτομαι -απλά κάποιες στιγμές αναγκάζεσαι να το κάνεις, ειδικά όταν σου προκύπτουν πολύ καλές δουλειές. Εμένα μου συνέβη με τις «Ψυχοκόρες» και τη παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο», που ήταν sold out -ζορίστηκα πολύ, αλλά τουλάχιστον άξιζε τον κόπο. Προσπαθούσα Δευτέρα και Τρίτη που δεν είχα θέατρο και όταν δεν είχα γύρισμα να περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορούσαμε το γιο μου. Αυτή την περίοδο, έχω περιοδεία με την παράσταση και όταν λείπω κάνουμε βιντεοκλήσεις και μπορώ να τον βλέπω. Το θέμα είναι να περνάς ποιοτικό χρόνο με το παιδί σου, να του αφοσιώνεσαι, να παίζεται χωρίς να είσαι στο κινητό σου. Τα παιδιά θέλουν αγάπη – αυτή είναι η υποχρέωση μας. Ειδικά εγώ που δυσκολεύτηκα να αποκτήσω τον Κωνσταντίνο μου προσπαθώ να είμαι πολύ δίπλα του».

«Άντεξα πάρα πολλά για να γίνω μαμά γιατί έκανα τρεις εξωσωματικές και είχα μια κακή εγκυμοσύνη. Άντεξα τα πάντα, από το να δέχομαι τα τηλεφωνήματα με τις αρνητικές απαντήσεις, να κάνω μόνη μου ενέσεις και ταυτόχρονα να είμαι στο θέατρο, εκτός από το θηλασμό. Δεν ξέρω γιατί δεν μπόρεσα το θηλασμό παρόλο που άντεξα τα φάρμακα, να είμαι 2 μήνες στο κρεβάτι, διαβήτη κύησης, αιμάτωμα, αποκολλήσεις, θρομβοφιλία. Θήλασα δέκα ημέρες και άλλες δέκα με θήλαστρο γιατί δεν μπορούσα -μέχρι που ο γιατρός μου είπε «Η καλή μαμά είναι η χαρούμενη μαμά». Δε σημαίνει επειδή εσύ κάνεις κάτι θα πρέπει κι εγώ να το κάνω. Δε χρειάζεται να έχουμε πλέον τέτοιες αντιλήψεις..

Προσπάθησα να μην πιέσω τον εαυτό μου περισσότερο οπότε το σταμάτησα και μια χαρά πήγαν όλα. Θαυμάζω πολύ τις γυναίκες που θηλάζουν -εγώ δεν μπόρεσα. Πάλι δεν θα ρίξω την ευθύνη στον εαυτό μου -έκανα όλα τα άλλα κι έφερα μια ζωή στον κόσμο. Γιατί οι γυναίκες φέρνουν ζωή και θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός απέναντι μας. Και μόνο που γεννάμε ζωή είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Από τότε που έγινα μαμά προτεραιότητα έχει ο Κωνσταντίνος μου και φυσικά έβαλα τον εαυτό μου πιο πίσω. Η αλήθεια είναι ότι πέρασα ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι που δε δούλευα, συνέπεσε και με τον κορονοϊό που τα θέατρα ήταν κλειστά, οπότε δεν μπορούσα. Δε σου κρύβω πως υπήρξαν μέρες που ήμουν κάπως δύσκολα γιατί οι ηθοποιοί εκφραζόμαστε μέσα από το θέατρο - είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Ξέρεις, όταν φεύγεις από σένα και γίνεσαι, έστω και για 2 ώρες, κάποιος άλλος, είναι δημιουργικό, απελευθερωτικό, παύεις για λίγο να σκέφτεσαι όλες τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις που έχεις -ξεφεύγει κάπως το μυαλό σου. Όταν ξανά μπήκα στη δουλειά τότε βρήκα τα πατήματα μου. Ταυτόχρονα άρχισε να μεγαλώνει και ο Κωνσταντίνος οπότε μπορούσα να τον αφήσω να παίζει λίγο πιο ήσυχος, χωρίς να πέσει ή να ανοίξει την πόρτα να φύγει, για να μπορώ να κάνω τις δουλειές, να μαγειρέψω κι όλα αυτά που πρέπει να γίνουν.

Γενικότερα τον Κωνσταντίνο τον μεγαλώνω σαν μεγάλο παιδί κι από μικρότερο του έκανα συζητήσεις -θέλω πάντα στη ζωή του να σκέφτεται, να αξιολογεί τις καταστάσεις για να προλαβαίνει αυτό που έρχεται. Σίγουρα θα συναντήσει δυσκολίες, θα περάσει την εφηβεία για αυτό θέλω να είναι προετοιμασμένος και προϊδεασμένος. Γιατί κι εγώ σαν κορίτσι δεν ήμουν ήσυχη. Πέρασα πολύ έντονα την εφηβεία, τώρα καταλαβαίνω τι έκανα στους γονείς μου, αλλά δεν ξέφυγα ποτέ. Είχα πάντα τη φωνή της λογικής. Μπορεί να ήμουν έξω με παρέες, να ξενυχτούσα, ήμουν πιο ροκ αλλά είχα την εν συναίσθηση να αντιληφθώ πράγματα και να φύγω από κάπου που νόμιζα ότι δεν πρέπει να είμαι».

Δεν ήμουν πολύ μικρή σε ηλικία, όπως μου επισημαίνεις, όταν έκανα τον πρώτο μου γάμο. Συμβαίνουν αυτά σε μια σχέση όταν θέλεις να κάνεις το επόμενο βήμα. Αν πιστεύω στο για πάντα ε; Όσο είμαι σε μια σχέση είμαι του «για πάντα», δεν ξέρω όμως, αν τελικά ισχύει αυτό. Παρόλα αυτά όταν είμαι κάπου είμαι ολοκληρωτικά. Οι σχέσεις κάνουν κύκλους, υπάρχει αποχωρισμός. Δεν υπάρχει χωρισμός ολοκληρωτικός όταν έχεις ένα παιδί με έναν άνθρωπο -σ΄ αυτή τη περίπτωση δεν χωρίζεται ποτέ.

Στο δεύτερο γάμο μου μπορεί να χώρισε η Μαρίνα με τον Δήμο, αλλά η μαμά και ο μπαμπάς του Κωνσταντίνου δεν θα χωρίσουν ποτέ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μας ενδιαφέρει, πάνω απ΄ όλα, ο ψυχισμός του παιδιού μας και αυτό το έχουμε καταφέρει στην καινούργια μορφή και συνθήκη της οικογένειας μας. Γιατί θα είμαστε πάντα οικογένεια.

Σίγουρα είναι δύσκολη η νέα συνθήκη, όμως, όταν έχεις ως προτεραιότητα το παιδί σου κι απέναντι έχεις έναν άλλον άνθρωπο που μπορείς να μιλήσεις, να συνεννοηθείς κάνεις υποχωρήσεις και όλα λύνονται. Εγώ είμαι τέτοιος άνθρωπος που δεν θέλω εντάσεις, θέλω τα πράγματα να κυλάνε όμορφα στη ζωή μου. Δε θέλω να αφήνω εκκρεμότητες, να έχω μέσα μου αγκάθια οπότε έχουμε βρει έναν τρόπο επικοινωνίας που είναι ο καλύτερος για τον Κωνσταντίνο.

Πιστεύω ότι είμαι καλή μαμά αν και κάθε μαμά διαχειρίζεται αλλιώς το παιδί της, έχει άλλες ανάγκες. Εμένα μου αρέσουν πολύ τα έργα Τέχνης και προσπαθώ να τον φέρω σε επαφή με κάθε μορφής Τέχνη. Έχω διακοσμήσει το σπίτι με πίνακες, γλυπτά και έχει αρχίσει να με ρωτάει γιατί έχω τόσες ζωγραφιές στον τοίχο και του εξηγώ τι είναι η ζωγραφική, κάνουμε ζωγραφιές μαζί, του βάζω ωραίες μουσικές, βλέπουμε παιδικές παραστάσεις. Ας έχει μια κατεύθυνση από μένα και στη πορεία, μεγαλώνοντας, θα ψαχτεί και θα αποφασίσει μόνος του».

«Πότε ανακάλυψα τα πραγματικά μου θέλω; Ως χαρακτήρας κάνω την εσωτερική μου αναζήτηση και χρειάζεται όλοι μας να το κάνουμε. Μπορεί να είμαι πολύ κοινωνική, αλλά μου αρέσει να περνάω πολλές ώρες με τον εαυτό μου. Εκείνες τις στιγμές γίνεται μια ωραία δική μου αναζήτηση ή μπορεί να κάτσω απλά να σκέφτομαι. Ορισμένες φορές αν δεν αντιμετωπίσεις τα πράγματα ουσιαστικά και σε βάθος δεν μπορείς να πας παραπέρα. Πρέπει λίγο να σε φροντίσεις.. Πλέον με φροντίζω -το έμαθα στη πορεία ότι πρέπει να το κάνω. Μετά από κάποια ηλικία ξέρεις τι θέλεις κι εγώ πλέον δεν θέλω να κάνω εκπτώσεις. Στη ζωή μου και στις αποφάσεις μου είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένη. Προσπαθώ ότι μου συμβαίνει να το αντιμετωπίζω κοιτάζοντας τα πράγματα κατάματα. Ούτε τα προσπερνάω, ούτε τα βάζω κάτω από το χαλί. Πιστεύω πως ότι γίνεται υπάρχει λόγος και μπορεί εκείνη τη στιγμή να σε στεναχωρεί, όμως ξέρεις ότι είναι για καλό. Οι δυσκολίες που μου έχουν έρθει, ακόμα και όταν προσπαθούσα πολύ να αποκτήσω παιδί, βρίσκω πάντα έναν τρόπο να τις αντιμετωπίζω γιατί με κάνουν πιο δυνατή. Προσωπικά, δεν με βοηθάει να πηγαίνω πίσω. Εξάλλου, μετά τη βροχή βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο.

Αν σχεδιάζω την επόμενη πενταετία της ζωής μου; Εμένα, όπως σου είπα, τα όνειρα με συντηρούν. Είμαι ονειροπόλα, έχω κι ένα τατουάζ γραμμένο στα ισπανικά που σημαίνει «το όνειρο μου» γιατί θέλω να με ακολουθεί πάντα. Μου αρέσει να κάνω όνειρα και να βλέπω να πραγματοποιούνται. Ας πούμε ένα μεγάλο μου όνειρο είναι να αποκτήσω σπίτι μπροστά στη θάλασσα. Έχω μια περίεργη σχέση με τη θάλασσα -με το που μπαίνω στο νερό νιώθω ευτυχία. Κάθε καλοκαίρι χάνομαι με τις ώρες μέσα στο νερό -με αναζωογονεί, με απελευθερώνει. Νιώθω σα να μπαίνω στη μήτρα της μαμάς μου -τόση ζεστασιά».

«Από την πρώτη στιγμή που πήρα στα χέρια μου τα σενάρια για τις «Ψυχοκόρες» κατάλαβα ότι θα γίνει επιτυχία. Αν και δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας υπήρχαν οι καλύτερες προδιαγραφές, ένα καλογραμμένο σενάριο και όλα τα γρανάζια κουμπώσανε σε όλα τα επίπεδα. Έχουμε δει πολλές σειρές εποχής, αλλά το θεσμό της ψυχοκόρης δεν τον είχαμε ξανά δει στην ελληνική μυθοπλασία. Σχεδόν όλοι μας έχουμε γνωρίσει μια ψυχοκόρη γιατί είναι ένα θέμα της κοινωνίας όχι τόσο μακρινό της ιστορίας μας. Από την οικογένεια του πρώην συζύγου μου είχα γνωρίσει μια συγγενή του που ήταν ψυχοκόρη, η δική της ιστορία ήταν καλή, και η ίδια πέθανε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Υποδύομαι την «Ευανθία Νάτση» και το πρώτο πράγμα που ζήτησα για να προσεγγίσω το ρόλο μου ήταν το ρούχο που θα φοράει. Πρόκειται για μια ενεργή γυναίκα, υποταγμένη στον άντρα της, η οποία επιθυμεί πάρα πολύ να κάνει ένα παιδί -αυτό ήταν το κοινό μου στοιχείο μαζί της. Μπήκα στην ψυχοσύνθεση της για το πώς νιώθει αυτή η γυναίκα, τη δεκαετία του ‘50, που δεν μπορούσε να γίνει μητέρα και η κοινωνία το έριχνε πάνω της. Η «Ευανθία» δεν είναι κακή στον πυρήνα της, αναγκάζεται να φερθεί πολύ σκληρά στη «Φρόσω», η οποία βιάστηκε από το δεύτερο κιόλας βράδυ που πήγε στην οικία Νάτση, για να προστατεύσει τη ζωή της, την προίκα της, την υπόληψη του άντρα της και μετά τη δική της. Είναι «Νάτσαινα» -τέλος. Αγάπησα πολύ την «Ευανθία», αν και δεν έχει κάνει όμορφα πράγματα, γιατί την κατάλαβα ως χαρακτήρα.

Στο θέατρο παίζω στη παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο» με τον Νίκο Ψαρρά και είμαστε σε περιοδεία. Ο θεατής θα δει όλες τις εκφάνσεις και τις στιγμές που περνάει ένα ζευγάρι -παντρεμένο ή όχι. Πρόκειται για ένα έργο, γραμμένο πριν 50 χρόνια που είναι διαχρονικό. Ξεκινάει με τα 10 χρόνια γάμου ενός ζευγαριού, συνεχίζοντας περνάνε άλλα 10 χρόνια και η τελευταία σκηνή βρισκόμαστε στα 20 χρόνια που πλέον το ζευγάρι έχει χωρίσει και περνάνε διάφορες καταστάσεις. Ένα έργο καθρέφτης των σχέσεων που θα κάνει τον θεατή να σκεφτεί, να δει στιγμές της ζωής του, πράγματα που θα ήθελε να πει και δεν το έκανε ποτέ -σίγουρα δεν θα φύγει χωρίς να προβληματιστεί.

Οι σχέσεις είναι δύσκολες σήμερα γιατί έχει γίνει πιο απαιτητική η καθημερινότητα, δουλεύουμε πολλές ώρες, έχουμε περισσότερες υποχρεώσεις και ο χρόνος τρέχει χωρίς να σταματάει. Κι όσο ο χρόνος περνάει, έχω συμβιβαστεί και με αυτό το κομμάτι, δεν θέλεις να κάνεις υποχωρήσεις και να τον ξοδεύεις αλόγιστα γιατί υπάρχει η αντίστροφη μέτρηση. Μου αρέσει ο χρόνος που περνάει να με θωρακίζει, να με κάνει πιο σοφή, να μου δίνει δυσκολίες για να γίνομαι πιο δυνατή και αποτυχίες για να βλέπω τις επιτυχίες μου.

Μου αρέσει περισσότερο να μου προτείνουν ρόλους, να βλέπουν κάτι σε μένα, όπως έγινε στις «Ψυχοκόρες» με την «Ευανθία». Είμαι «παιδί» του σκηνοθέτη, θέλω την καθοδήγηση του. Μόνο μία φορά έχω κάνει πρόταση για δική μου δουλειά: στον Νίκο Μαστοράκη για να με σκηνοθετήσει στον «Τζόρνταν» -ένα έργο σταθμό της καριέρας μου. Με είχε προτρέψει ένας φίλος δημοσιογράφος, ο Βασίλης Μπουζιώτης, να τον πάρω τηλέφωνο. Κάποιες φορές τα πράγματα γίνονται τόσο απλά και εύκολα. Δεν τον ήξερα καν τον Νίκο Μαστοράκη, ο οποίος όταν του τηλεφώνησα ήταν σε διακοπές στο εξωτερικό και μου απάντησε θετικά στην πρόταση μου. Ορισμένες φορές αυτό που νομίζεις ότι είναι δύσκολο είναι τόσο απλό. Για αυτό πρέπει να διεκδικούμε στη ζωή και να έχουμε θάρρος.

Την παράσταση «Τζόρνταν» δεν θα την έκανα τώρα που έχω γίνει μαμά γιατί στην εικόνα πώς αυτή η γυναίκα έπνιξε το παιδί της θα μου πήγαινε αυτόματα η εικόνα του δικού μου παιδιού. Εκείνη την περίοδο για να ανταπεξέλθω στο συγκεκριμένο ρόλο ήμουν στρατιωτάκι: πρόσεχα πολύ τη φωνή μου, τι θα φάω, να μην ξενυχτήσω -έκανα ζωή πρωταθλητή. Δυσκολεύτηκα πολύ να μπω στην ψυχοσύνθεση αυτής της γυναίκας. Πάντως στο θέατρο παίζω όλο δραματικούς ρόλους -περιμένω να μου δώσουν μία κωμωδία.

Πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια, την ερχόμενη σεζόν, σκέφτομαι να μην κάνω θέατρο. Έχω υπαρξιακό θέμα με το θέατρο απλά έχω μεγάλη ανάγκη να έχω για μένα ένα ελεύθερο Σαββατοκύριακο, να καθίσω περισσότερο χρόνο με τον Κωνσταντίνο, ο οποίος του χρόνου ξεκινάει Δημοτικό και θα έχουμε διαβάσματα και θέλω να κάνω πράγματα που μέχρι τώρα δεν τα είχα κάνει γιατί πάντα δούλευα. Ίσως παίξω σε παράσταση μόνο Δευτέρα – Τρίτη που αυτό είναι εντελώς διαφορετικό. Όλα είναι θέμα επιλογής. Και η ευτυχία είναι θέμα επιλογής. Κοιτάζω μπροστά και επιλέγω ότι καλύπτει την ψυχούλα μου, με κάνει καλύτερη και πιο ήρεμη. Κράτησε πως είμαι πλήρης...»