Απόστολος Γκλέτσος: «Δεν είμαι καθόλου εύκολος σύντροφος, μου αρέσει πολύ η μοναξιά μου»
Ο Απόστολος Γκλέτσος για πρώτη φορά μοιράζεται την ιστορία του ανοίγοντας τα κεφάλαια σταθμούς της ζωής του: τα παιδικά χρόνια στα Χανιά, τις σχέσεις με τους γονείς του, περιστατικά που τον καθόρισαν, την απόφαση να γίνει ηθοποιός, τον γάμο που έκανε στα 31 του χρόνια, τη γέννηση της κόρης του και την ενασχόληση του με την τοπική αυτοδιοίκηση.
Αφορμή της συνάντησης μας η τηλεοπτική του επιστροφή στη σειρά η «Γη της ελιάς» που προβάλλεται Δευτέρα με Παρασκευή στο Mega.
«Είμαι από τη Στυλίδα, ωστόσο τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα γυρίζοντας την Ελλάδα γιατί ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός κι αυτό ήταν το μεγάλο μου σχολείο - οι προσλαμβάνουσες που έχω από κάθε γωνιά της Ελλάδας, τα ήθη και τα έθιμα, τους ανθρώπους, τις συνήθειες, το να διεισδύω κάθε φορά στα σχολεία, να καταφέρνω να επιβιώσω. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο για ένα παιδί, κάθε χρόνο, να κάνει ξανά φίλους. Μην έχεις την εντύπωση πως μόνο τώρα είναι άγρια τα πράγματα -ήταν και τότε. Εγώ έπρεπε να βρω τον τρόπο να μπω στις παρέες, τον έβρισκα αναγκαστικά γιατί δεν γινόταν αλλιώς -ήμουν survivor…
Για μένα, ήταν διπλό το πρόβλημα, είχα δύο εξισώσεις να λύσω: τη δική μου και της αδερφούλας μου, της Άννας, η οποία είναι 6 χρόνια μικρότερη. Έπρεπε να τη προστατεύσω, να τη βοηθήσω να μπει και εκείνη στις παρέες. Είμαστε πολύ αγαπημένα αδέρφια, από μικρά παιδιά είμαστε δεμένα και δεν σου κρύβω ότι ένιωθα σαν να είναι η κόρη μου, λόγω της διαφοράς ηλικίας -όταν έβγαινα εγώ από το γυμνάσιο εκείνη έμπαινε στο δημοτικό.
Η σχέση με τους γονείς μου ήταν όπως όλων των παιδιών εκείνης της εποχής. Στα δικά μου χρόνια οι σχέσεις με τους γονείς δεν ήταν πολύ κοντινή και φιλική. Τον πατέρα μου, ας πούμε, δεν τον έβλεπα. Όταν εγώ άρχισα να συνειδητοποιώ πράγματα, δηλαδή το 1973-74 ήταν η επιστράτευση, δεν υπήρχε στο σπίτι του. Ο πατέρας ήταν σε δουλειά, ήταν στο στρατόπεδο -η λέξη «υπηρεσία» έχει καθορίσει τη παιδική και εφηβική μου ηλικία. «Που είναι ο μπαμπάς»; «Υπηρεσία». Που και που ακούγαμε και τη λέξη «off», δηλαδή ο μπαμπάς ήταν σπίτι. Όταν δεν ήταν υπηρεσία καταπιανόταν με διάφορες δουλειές -πήγαινε να φτιάξει το αυτοκίνητο, έκανε τις εξωτερικές δουλειές που πάντα τις άφηνε γιατί ήταν υπηρεσία, πήγαινε να πληρώσει λογαριασμούς, να κάνει τα ψώνια στον χασάπη ήταν δική του δουλειά αυτή, γενικότερα έκανε συνέχεια διάφορες δουλειές. Δεν ήταν ποτέ στο σπίτι με την κλασική έννοια ώστε να έχουμε πολλά πολλά μεταξύ μας. Κι όταν ήταν στο σπίτι, ήταν η πατρική φιγούρα: μου έλεγε «Αποστόλη εκείνο, Αποστόλη το άλλο, πώς πάει αυτό» και απαντούσα «έλα μπαμπά τώρα παράτα με» -αυτό σήμαινε πως όλα καλά γιατί αν ήταν κάτι χοντρό θα το κάρφωνε η μάνα μου και θα γινόταν σύρραξη. Οι κουβέντες μας ήταν «έλα να πούμε κάτι αστείο», «Αν θέλεις πάμε την Κυριακή να παίξουμε μπάλα ή μπάσκετ» -μέχρι εκεί. Αυτά ήταν τα δεδομένα, δεν είχε άλλα...
Με τη μαμά υπήρχε μεγαλύτερη σχέση, υπήρχε καθημερινότητα, τριβή, έπεφτε σφαλιάρα, είχε τράβηγμα μαλλιών, πολλές φωνές, στέρηση χαρτζιλικιού ανάλογα τι είχε συμβεί.. Το είπα το τράβηγμα μαλλιών ε; Αυτό ήταν που με εκνεύριζε περισσότερο και δεν το έκανε εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσε να με φτάσει, και ερχόταν από πίσω την ώρα που έτρωγα προκειμένου να με τιμωρήσει για κάτι που είχα κάνει την προηγούμενη ημέρα -δηλαδή, το έκανε απλά για να μου σπάσει τα νεύρα. Δεν πόναγα, αλλά η κίνηση αυτή με εκνεύριζε όσο τίποτα άλλο -τι να πω έπρεπε να το κάνει κι εκείνη….
Δεν υπήρξε περίοδος που να μείναμε συνεχόμενα σε ένα τόπο, αλλά υπήρξε το εξής: να καθίσουμε 2 χρόνια στα Χανιά, να φύγουμε για 1 χρόνο και να επιστρέψουμε για άλλα 2 πάλι χρόνια.. Ωστόσο, έκανα φιλίες που κατάφεραν να αντέξουν στο πέρασμα των χρόνων.. Στα Χανιά επέστρεψα και υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία. Εκεί έζησα περίπου 12-13 χρόνια – όχι συνεχόμενα -και αυτό το μέρος με καθόρισε, για αυτό λέω πως τα Χανιά είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Θυμάμαι να φεύγουμε από το νησί, που ήταν προορισμός όπου έκαναν διακοπές από όλη την Ευρώπη, για να πάμε στη Στυλίδα και τον Τύρναβο, που εσύ ξέρεις τι εστί Τίρναβος το καλοκαίρι, να δούμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες και να μαζέψουμε μύγδαλα -τη περιουσία μας, αυτό ήταν το συν στο οικογενειακό μας εισόδημα. Να αφήνεις τα Χανιά για να πηγαίνεις στο θεσσαλικό κάμπο με 40 βαθμούς Κελσίου για να μαζέψεις μύγδαλα...κι όμως το κάναμε. Καλοκαίρι στα Χανιά είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο... Με το που φτάσω στην Κρήτη θα συναντήσω ανθρώπους από τότε, δικούς μου ανθρώπους που θα μιλήσουμε με τα μικρά μας ονόματα -αγαπήσαμε πολύ την Κρήτη».
«Διάφορες καραμπόλες που συνέβησαν στη ζωή μου με έκαναν να γίνω ηθοποιός -πραγματικά από καραμπόλες ασχολήθηκα με την υποκριτική, αλλά μετά αγάπησα πολύ αυτό το επάγγελμα. Κάποια πράγματα που πέρασα με έστρεψαν προς τα εκεί. Συνέβησαν πολλά, αλλά να σου πω κάτι; Μέσα στα χρόνια της σχεδόν 35τιας που είμαι στο χώρο κάπου ξεχνάς πράγματα και όλα είναι συγκεχυμένα. Τη δουλειά του ηθοποιού την ερωτεύτηκα -αν δεν συμβεί αυτό δεν μένεις. Ή ερωτεύεσαι την υποκριτική και δεν μπορείς χωρίς αυτή ή φεύγεις γιατί είναι πολύ σκληρά τα πράγματα, θέλει γερό στομάχι αν σκεφτείς μόνο το γεγονός πως κάθε 6 μήνες είσαι άνεργος...Η ανασφάλεια που έχει αυτό το επάγγελμα δεν μου ήταν οικεία -εμείς αλλάζαμε περιβάλλον, η εργασία του πατέρα μου παρέμενε σταθερή.
Πώς το πήραν οι γονείς μου που έγινα ηθοποιός; Το ότι έκανα το χατίρι στον πατέρα μου να μην γίνω στρατιωτικός δεν τον ένοιαζε ότι και να γινόμουν. Δεν ήθελε να ακολουθήσω το επάγγελμα του -μου έλεγε πως αν γίνω στρατιωτικός θα πάω φυλακή, κάτι ήξερε και φοβόταν. Τον θυμάμαι να μου λέει «εσύ δεν πρέπει να γίνεις στρατιωτικός, δεν είναι ο χαρακτήρας σου». Δεν ξέρω αν είχε δίκιο, δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσε...
Πώς βίωσα τη περίοδο των μεγάλων επιτυχιών; Εντάξει, εγώ δεν το βίωνα όλο αυτό, εγώ απλά συμμετείχα σε δουλειές που πήγαιναν καλά -σκεφτόμουν ότι ήμουν και εγώ μέλος του πληρώματος. Ειλικρινά δεν τις θυμάμαι εκείνες τις εποχές, η ημέρα που περνάει πάει έφυγε, αυτό ήταν, τελείωσε. Δεν γίνεται να ζεις με το παρελθόν γιατί χάνεις το παρόν και ίσως το μέλλον. Κοιτάμε μπροστά...Για μένα εκείνες οι εποχές έχουν περάσει, αν έχει αφήσει αυτό κάτι στον κόσμο πολύ ωραία -είναι μια παρακαταθήκη. Ωστόσο, η ζωή έχει να κάνει με το μέλλον, η ζωή κοιτάζει την ανηφόρα -ευτυχώς!
Αν είχα καταλάβει πως θα έχω διάρκεια στο πέρασμα του χρόνου; Πιστεύω ότι δεν μπορείς να καταλάβεις για τον εαυτό σου -αν είναι δυνατόν. Πώς μπορεί να συμβεί αυτό; Βάζεις το κεφάλι κάτω και λες «πάμε χωρίς ατσαλιές», προσπαθείς να μην κάνεις ατσαλιές -αυτό προσπαθούσα να κάνω πάντα σε ότι αφορά τις συνεργασίες μου. Ακόμα και σε αυτά που λέω προσπαθώ να μην είναι πολύ άτσαλα κι ας είναι λίγο στα κόκκινα -δεν πειράζει το κόκκινο, το θέλει ο κόσμος, αρκεί να υπάρχει μέτρο για να μην χρειαστεί να δίνεις μετά λόγο.
Με ρωτάς αν είναι μια επιβεβαίωση για μένα το γεγονός ότι είμαι πάνω από 30 χρόνια στη δουλειά -βεβαίως και είναι. Χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό και ευχαριστώ πολύ τον Θεό, την τύχη μου, τον κόσμο και αρκετούς ανθρώπους που με βοήθησαν... Πολλοί άνθρωποι με βοήθησαν και πίστεψαν στην όποια αξία μπορεί να είχα και με πήραν στη δουλειά τους...
Αν ψωνίστηκα ε; Σίγουρα θα ψωνίστηκα και εγώ, δεν μπορεί! Ανθρώπινο είναι, όμως όχι σε βαθμό κακουργήματος....
Τη ζωή μου την έζησα τόσο όσο -πάντα στα φυσιολογικά πλαίσια, τα ανθρώπινα που να μην κάνω κακό στον εαυτό μου, στην οικογένεια μου και να μην παρεκτραπώ, να μην δίνω δικαιώματα.. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια έζησα τη ζωή μου...».
«Τι θυμάμαι από τη περίοδο του γάμου μου; Όχι πολλά πράγματα, ήταν γάμος εξπρές, έγινε με πολλή αγάπη και σεβασμό, με πολλά συναισθήματα κι από τις δύο πλευρές και κράτησε όσο ήταν να κρατήσει ένας γάμος μεταξύ ενός 31χρονου άνδρα και μιας 19χρονης. Αυτά τα 12 χρόνια θα ήταν διαφορετικά αν ήμουν 42 και εκείνη 30 ετών - μπορεί αυτός ο γάμος να μην είχε τελειώσει... Εγώ ήμουν ένας ώριμος άντρας που εργαζόμουν 15 ώρες την ημέρα, δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ μαζί της, επέστρεφα στο σπίτι κουρασμένος και εκείνη ήταν ένα παιδί. Δηλαδή σου λέει «κάτσε ρε φίλε εγώ γιατί παντρεύτηκα; Για να είμαι κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι, να περιμένω τον άνδρα μου να επιστρέψει για να πέσει για ύπνο και να ξυπνήσει την επόμενη ημέρα να πάει πάλι στο γύρισμα;». Δεν ήταν ένα κοριτσάκι που είχε μάθει έτσι, ήταν λάθος το timing. Θα στο ξαναπώ αν ήταν 30 και εγώ 42 ενδεχομένως να μην χωρίζαμε ποτέ...»
«Σταθμός της ζωής μου είναι η γέννηση της κόρης μου, της Βαλίσια. Για μένα η γέννηση της είναι μια ευτυχισμένη, μοναδική στιγμή -όπως συμβαίνει σε κάθε γονιό. Η σχέση μας δεν έχει περάσει από πολλά στάδια -είναι αυτή που χτίσαμε από πάντα. Είμαι ένας ενεργός, ενεργός, ενεργός μπαμπάς. Καταρχήν είμαι μπαμπάς, δεν είμαι φίλος -είμαι μπαμπάς. Συζητάμε τα πάντα ως μπαμπάς με κόρη, μαθαίνω αυτά που πρέπει -τα υπόλοιπα τα μαθαίνω από τη μαμά της, όλα καλά.
Δεν υπάρχει κάποια δύσκολη περίοδος με τη Βαλίσια -η κόρη μου είναι ένα παιδί που ξέρει τι θέλει. Είχε την ευτυχία να μη δει καβγάδες μέσα στο σπίτι, οι γονείς της χωρίσανε γιατί τους τελείωσε ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή, και αποφασίσανε ότι είναι αδέρφια. Η Βαλίσια δεν άκουσε ποτέ έντονη φωνή -τίποτα τέτοιο. Όπως είμαι εγώ με την αδερφή μου, την Άννα είμαι με την Μαρία -τη μητέρα της κόρης μου, μην σου πω ότι με την Άννα σκοτωνόμαστε με την Μαρία ποτέ. Όλα ήταν κοινή συναινέσει μπορεί να έχει χρειαστεί να συζητήσουμε 2 ώρες παραπάνω -μέχρι εκεί. Άρα η κόρη μου είχε την ευτυχία να μην έχει ακούσει τίποτα περίεργο και να μην έχει δει τίποτα κακό μεταξύ των γονιών της. Ερχόταν στους γονείς μου και άκουγε τα καλύτερα για τη μητέρα της, πήγαινε στους γονείς της Μαρίας και της έλεγαν «έχεις τον καλύτερο μπαμπά» -το παιδί μου έχει φλομώσει από αγάπη. Αφού αναρωτιόταν «δεν έχετε να πείτε κάτι άσχημο» γιατί οι φίλες της που είχαν χωρισμένους γονείς πήγαιναν στις γιαγιάδες και η μία έσυρε τα χειρότερα για τον άλλο γονιό. Αν γνωρίσεις αυτό το παιδί όλο αυτό που σου περιγράφω θα το καταλάβεις στα 2 λεπτά. Η Βαλίσια δεν κουβαλάει τίποτα κακό μέσα στη ψυχούλα της -εγώ δεν μεγάλωσα σε καμία περίπτωση όπως εκείνη».
«Η πολιτική είναι ένα άλλο κεφάλαιο μεγάλο στη ζωή μου -μέχρι τώρα έχω ασχοληθεί με τη τοπική αυτοδιοίκηση που έχει όλες τις παθογένειες της πολιτικής. Ξεκινάς με τις καλύτερες προϋποθέσεις και στη διαδρομή, έχοντας στο μυαλό σου να κάνεις το καλό, κάποια στιγμή φτάνεις να πεις «Ρε συ έχω καταντήσει ένας από αυτούς» και αναρωτιέσαι «Τώρα τι κάνω»; - μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Δεν ξέρω αν μπορείς να βγεις αλώβητος -τόσο η πολιτική όσο και η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένα διαφθορείο ψυχών. Δεν βγαίνει κανείς αλώβητος εκτός αν επιλέξει να φύγει -αν έχεις σκοπό να φύγεις μπορείς να κάνεις τις μεγάλες αμαρτίες με όσο το τυχόν λιγότερες πληγές να έχεις προξενήσει στον εαυτό σου και στους άλλους.
Συνεχίζω να ασχολούμαι γιατί αν αφήσουμε μόνο τους διεφθαρμένους, ξέροντας πως κι εγώ είμαι ένας από αυτούς, προσπαθώ να βάλω φρένο σε κάποια πράγματα, όντως διεφθαρμένος, γιατί αν τo αφήσουμε εντελώς ξέφραγο αμπέλι δεν θα έχουμε τίποτα. Αφού έτυχε να κάνω το λάθος και να μπω παραμένω ως ένα «φρένο» για κάποια πράγματα σε αδιευκρίνιστους. Είμαι ένας σκύλος που γαυγίζει ακόμα και αν δεν δαγκώνει...
Αν είμαι περήφανος για το έργο μου ξέροντας ακριβώς τι συμβαίνει από μέσα; Είμαι περήφανος για το έργο μου και χαρούμενος. Πήγα πολύ ρομαντικά μέσα στη τοπική αυτοδιοίκηση -μάλιστα στη δεύτερη θητεία μου εκλέχτηκα με 68% από το πρώτο γύρο των εκλογών, νομίζω πως αυτό τα λέει όλα.
Σε ότι αφορά την Ευρωβουλή, αν το κόμμα μου με φωνάξει θα το κάνω -είμαι κωπηλάτης αν το κόμμα μου πει τράβα κουπί προς εκεί εγώ θα κωπηλατήσω. Ούτε θα το ζητήσω, ούτε θα παρακαλέσω -όπως με έβαλαν στη Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας και το 17% του ΣΥΡΙΖΑ έγινε 25%. Στη Στυλίδα πήρα 60% στις περιφερειακές εκλογές, ενώ στη περασμένη εκλογική αναμέτρηση, το 2019, δεν είχα πάει καλά στο τόπο μου γιατί θύμωσαν που έφυγα από Δήμαρχος. Στις τωρινές εκλογές η Δήμαρχος, μετά από μένα, βγήκε τρίτη στην κατάταξη».
«Ο χρόνος είναι συνοδοιπόρος, φίλος δεν είναι, δεν θα τον πω φίλο αν θέλω να πω αλήθειες...Εντάξει το πάμε καλά και όπου βγει για αυτό λέω συνοδοιπόρος.
Δεν είμαι καθόλου εύκολος σύντροφος -μου αρέσει πολύ η μοναξιά μου, θέλω πολύ να έχω μοναχικές ώρες μέσα στην ημέρα και γενικότερα στη ζωή μου. Ούτε βαριέμαι μόνος μου, ούτε μελαγχολώ».
«Στην τηλεόραση συνεργάζομαι ξανά με τα παιδιά (Γεωργίου -Δημητρίου -Νικολάου) στη σειρά «Γη της ελιάς», στο Mega, τα οποία γνωρίζουν πολύ καλά τη δουλειά και τεχνικά που δεν κουράζεσαι να εργάζεσαι 12ωρα γιατί δεν πάει πολλές φορές η σκηνή. Δηλαδή κάνουμε 2-3 πρόβες και 1 γύρισμα -όχι ξανά και ξανά. Έχουν περάσει σε άλλη σφαίρα την τεχνική τους κατάρτιση με τα μηχανήματα που διαθέτουν και έτσι δεν κουράζουν τον ηθοποιό -για μας είναι πολύ σημαντικό. Πηγαίνεις στο γύρισμα καθημερινά και ξέρεις πως θα βγάλεις 30 -32 σκηνές -λες έβγαλα πολλή δουλειά σήμερα. Δεν πας διαβασμένος για 10 σκηνές και καταλήγεις να γυρίσεις 3 -αυτό και μόνο σου δίνει φτερά στα πόδια.
Υποδύομαι τον Τζον, έναν Ελληνοαμερικάνο που είναι έμπορος και έρχεται στη Μάνη γιατί θέλει να αγοράσει λάδια. Φίλος του Λυκούργου, θέλει να κάνει δουλειές μαζί του, έρχεται να δει τη παραγωγή και εκεί γνωρίζεται με την Αθηνά, την οποία ερωτεύεται. Της το λέει ξεκάθαρα, βρίσκει ανταπόκριση και ξεκινάει η ιστορία τους. Θα δούμε την ιστορία τους να εξελίσσεται κσαι θα δημιουργηθεί διάφορα θέματα, καθώς εκείνη έχει ένα παιδί, το οποίο είναι κολλημένο πάνω της και δεν θέλει κανείς να παίρνει το ενδιαφέρον της μαμάς του με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν διάφορα θέματα».
Η φωτογράφιση του κύριου Γκλέτσου έγινε στο Marbella Gastro Bar
