Θάνος Κιούσης: «Θέλω να κάνω πράγματα παρέα με τους γιους μου γιατί εμένα μου έλειπε όταν ήμουν μικρός»
Ο Θάνος Κιούσης, το νέο πρόσωπο της φετινής σεζόν στη τηλεόραση, μάς συστήθηκε μέσα από το τηλεπαιχνίδι «5Χ5», το οποίο προβάλλεται από Δευτέρα- Παρασκευή στις 17.30, στον Ant-1, καταφέρονοντας να κερδίσει τις εντυπώσεις, αλλά και να κάνει ρεκόρ τηλεθέασης στην απογευματινή ζώνη.
Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του μάς ξετυλίγει τη ζωή του επιτρέποντας μας να μπούμε στον κόσμο του και να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
«Γεννήθηκα το 1978 και μέχρι τα 26 μου χρόνια που έφυγα από το πατρικό μου σπίτι ζούσα στον Άγιο Ελευθέριο, στην Αχαρνών. Η οικογένεια μου ήταν μεσαίας τάξης, ο πατέρας ναυτικός και η μαμά εργαζόταν σε ταξιδιωτικό γραφείο οπότε με την αδερφή μου είχαμε το καλό ότι ταξιδεύαμε συνέχεια -τα περισσότερα ταξίδια τα έχω κάνει μαζί της. Ο πατέρας μου με κράτησε μακριά από τη θάλασσα φοβούμενος ότι μπορεί να ακολουθήσω το επάγγελμα του, αλλά και εμένα δεν μου άρεσε -ακόμα δεν μου αρέσει η θάλασσα, είμαι περισσότερο του βουνού.
Έχω προλάβει τα παιχνίδια στη γειτονιά, θυμάμαι στήναμε αυτοσχέδιο Καραγκιόζη για παιδιά και ανεβάζαμε παραστάσεις, ήμουν πολύ παιδί της αλάνας, έκανα πολλές πλάκες και έπαιζα ατελείωτες ώρες. Ήμουν πολύ ζωηρός. Νομίζω ξέδινα πολύ στο χωριό, στα Φίλια, λίγο έξω από τα Καλάβρυτα που πηγαίναμε 3 μήνες το καλοκαίρι με την αδερφή μου και τον μπαμπά μας -η μαμά δούλευε και ερχόταν τον 15 Αυγούστο. Μέναμε όλο το καλοκαίρι στο χωριό, το οποίο ήταν στα 900 μέτρα υψόμετρο -ίσως για αυτό αγάπησα το βουνό και όχι τη θάλασσα, ούτε μου έλειψαν τα μπάνια. Πηγαίνω ακόμα στο χωριό έχω φίλους, παρέες, διασκεδάζω στα πανηγύρια ακούγοντας κλαρίνο...»
«Όταν ήμουν μικρός έλεγα θα ακολουθήσω το επάγγελμα του αρχαιολόγου, μετά του αστροναύτη και όταν έπρεπε να ακολουθήσω δέσμη ήθελα να γίνω στρατιωτικός γιατρός– να έχω τη σταθερότητα του Δημοσίου και γιατρός γιατί μου άρεσε πάρα πολύ, πίστευα πως θα τα καταφέρω. Τελικά πέρασα στο ΤΕΙ Ηλεκτρονικής, στον Πειραιά, γιατί άλλαξα δέσμη- ήθελα να αποφύγω τα μαθηματικά που ήταν το αγκάθι μου.
Πηγαίνω στα ΤΕΙ να σπουδάσω έχοντας διάφορες καλλιτεχνικές ανησυχίες στη διαδρομή. Τότε κόλλησα με τα ζογκλερικά, έκανα θέατρο και γνώρισα έναν ζογκλέρ παθιάστηκα τόσο πολύ με το αντικείμενο που άρχισα να ψάχνω που μπορεί κάποιος να το σπουδάσει αυτό -στην Ελλάδα δεν ήταν καν γνωστό -μέχρι που έμαθα ότι υπάρχει πολύ καλή σχολή στο Βέλγιο και πιο οικονομική σε σχέση με άλλες του εξωτερικού.
Έτσι πήγα στο Βέλγιο για ένα χρόνο παρακολουθώντας μαθήματα σε σχολή Μοντέρνου Τσίρκου. Κάνεις μαθήματα κλονερί, ακροβατικά, ζογκλερικά και ειδικεύεσαι σε αυτό που σου αρέσει περισσότερο. Εγώ ασχολήθηκα περισσότερο με τα ζογκλερικά και όταν επέστρεψα ξεκίνησα τις παραστάσεις δρόμου. Μάλιστα, όλα τα ταξίδια που έκανα στην Ευρώπη είχαν να κάνουν με το τσίρκο και το θέαμα του δρόμου.
Μου άρεσε πάρα πολύ να κάνω show στο δρόμο. Οι παραστάσεις μου είχαν αρχή, μέση και τέλος για να τραβήξω τον κόσμο – ήταν όλο πολύ καλά χορογραφημένο και όσο περνούσε ο καιρός γινόταν όλο και πιο καλοκουρδισμένο, καθώς έβρισκα τα πατήματα μου. Για να μην τα πολυλογώ, το έχω πάντα στο μυαλό μου, όλο αυτό, ως το πανεπιστήμιο του δρόμου -αν το τελειώσεις είσαι πάρα πολύ δυνατός σε αυτό το θέαμα. Γιατί εσύ που είσαι περαστική πρέπει να σε κάνω να σταματήσεις, να με δεις και μετά να πληρώσεις -δεν είναι καθόλου εύκολο. Για μένα, όποιος το καταφέρει είναι τρομερά άξιος – έτσι ένιωθα κι εγώ. Μου άρεσε πάρα πολύ να κάνω show, να αυτοσχεδιάζω και επιπλέον είχα επικοινωνία με τον κόσμο.
Δε δίστασα καθόλου να κάνω παραστάσεις δρόμου -αμέσως μου βγήκε σαν κάτι πολύ φυσιολογικό και μάλιστα ήξερα από την αρχή τι θέλω ακριβώς να κάνω. Πριν πάω στο Βέλγιο είχα δει στο Λονδίνο, εν δράσει, street performers και μου είχε φανεί καταπληκτικό. Έτσι ξεκίνησε η αρχική ιδέα και το σύμπαν άρχισε να συνομοτεί γύρω από αυτό. Οπότε επιστρέφοντας από το εξωτερικό τα ζογκλερικά ήταν το εργαλείο μου για να επικοινωνήσω στο δρόμο με τον κόσμο..»
«Στα 28 μου ήρθε η ώρα να πάω στο στρατό και θυμάμαι πως τη θητεία μου την είχα δει σαν μια παράσταση, σαν θέαμα για να περάσει ο χρόνος, να αισθάνομαι όμορφα. Τότε άφησα μουστάκι και έκανα τον Κρητικό -μπήκα σε έναν ρόλο, έκαναν τα ζογκλερικά μου, τα είχα μέσα στο στρατό, εκπαίδευα και άλλους φαντάρους να κάνουν μπαλάκι και κορίνες. Ήμουν ο τρελός του στρατοπέδου. Έκανα τη θητεία μου στο ΓΝΑ, στο νοσοκομείο. Έβγαζα τις αρβύλες κι έβαζα κορμάκια και κολάν γιατί ξεκίνησα μαθήματα μπαλέτου οι υπόλοιποι φαντάροι, ναι είχαν πάθει σοκ. Γενικότερα έκανα πολλές πλάκες. Στο γραφείο υπηρεσίας, έγραφα στην αναφορά δικές μου ιστορίες που τις επινοούσα και το πρωί τις διάβαζαν οι ανώτεροι και μου έριχναν φυλακές - δεν με ένοιαζε, γελούσα...»
«Τα μαθήματα μπαλέτου τα ξεκίνησα όταν είδα ένα φίλο που έκανε ο ίδιος, ήταν πολύ ευθυτενής και αποφάσισα να το δοκιμάσω. Ένα απόγευμα πήγα να κάνω μάθημα, σε τμήμα ενηλίκων, και ερωτεύτηκα το μπαλέτο! Ξεκίνησα, έκανα φουλ μαθήματα, έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού και με πήραν στη σχολή της Ραλλού Μάνου. Έκανα έναν χρόνο, η σχολή ήταν τρία χρόνια, αλλά εμένα δεν με ενδιέφερε να διδάξω μπαλέτο. Ήθελα απλά να πάρω όλα τα στοιχεία του χορού για να τα ενσωματώσω στις δικές μου παραστάσεις. Το μπαλέτο είναι η αλφάβητος του χορού και εγώ ήθελα να τη μάθω.
Έτσι άρχισα να χορεύω, να κάνω παραστάσεις μέχρι που γνώρισα μια τραγουδίστρια και μπήκα στο χώρο του θεάματος διαφορετικά. Εκείνη τραγουδούσε, εγώ έβγαινα έκανα show με ζογκλερικά, σκετσάκια και το κάναμε μπάντα. Ήμασταν συνολικά τέσσερα άτομα και φτιάξαμε τη μπάντα με το όνομα Σαλάτα Λατίνα. Αυτή η μουσικοθεατρική μπάντα έκανε μεγάλη επιτυχία και το 2009 έρχονται οι Onirama και μάς λένε ότι μας θέλουν μαζί τους να ανοίγουμε το πρόγραμμα. Κάναμε ωραία αίσθηση και η μπάντα μας μεγάλωσε-ήμασταν πλέον 7 άτομα».
«Περνάνε τα χρόνια και έρχεται η στιγμή που σκέφτομαι πως θέλω να κάνω τηλεόραση. Είμαι μεγάλος φαν του Στιβ Χάρβει που κάνει το συγκεκριμένο παιχνίδι στο εξωτερικό -εδώ το είχε κάνει καταπληκτικά ο Βλάσης Μπονάτσος, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, ο Μάρκος Σεφερλής και όταν έμαθα πως δεν θα κάνει πλέον το «5Χ5» είπα ότι είναι τρομερή ευκαιρία και θα πάρω τηλέφωνο. Επικοινώνησα με το κανάλι, τους είπα ποιος είμαι, ρώτησα αν μπορώ να περάσω από οντισιόν, δηλαδή αυτοπροτάθηκα, και κανόνισα ραντεβού. Στην οντισιόν που έκανα αισθάνθηκα άβολα -έδωσα νομίζω το 60% του εαυτού μου.. Ένιωθα μέσα μου ότι μπορώ να το κάνω, αλλά ήταν αχαρτογράφητα νερά και είπα «πάω και θα κολυμπήσω ότι και να γίνει». Όλα γίνονται στην ώρα τους -πιστεύω πολύ στην κατάλληλη στιγμή. Ήμουν έτοιμος ακόμα και αν μου έλεγαν «όχι» -θα το δοκίμαζα, ξανά, κάποια άλλη στιγμή.
Πέρασε 1,5 μήνας που δεν είχα νέα μέχρι που με πήραν τηλέφωνο να με ενημερώσουν ότι είμαι στους επικρατέστερους και στη συνέχεια μου ανακοίνωσαν πως «θα πάμε με εσένα». Χάρηκα πάρα πολύ. Ήταν μια οντισιόν από την οποία πέρασε πάρα πολύς κόσμος και είχα να αντιμετωπίσω πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα και πιο έμπειρα τηλεοπτικά. Παρόλο αυτά, επειδή μου άρεσε πάρα πολύ το παιχνίδι, είχα πάει με αέρα ότι το έχω δει τόσο πολύ που ξέρω να το κάνω...
Βλέποντας τα πρώτα επεισόδια του «5Χ5» ένιωθα πως μπορώ ακόμα καλύτερα, έχω να δώσω κι άλλα πράγματα -σίγουρα υπάρχει μεγάλη βελτίωση. Πλέον έχω κάνει το παιχνίδι δικό μου, έρχονται κι άλλες ιδέες, διορθώνω πράγματα και φαίνεται και πως ο κόσμος το έχει αγαπήσει..Δόξα το Θεό πηγαίνουμε πολύ καλά. Μου το είχε πει και το κανάλι πως μετά από 1 – 1,5 μήνα θα καταλάβουν τη δυναμική του. Γενικότερα είμαι πολύ χαρούμενος και πηγαίνω με μεγάλη χαρά και ανυπομονεσία στα γυρίσματα.
Καταλαβαίνω πως τα νούμερα τηλεθέασης είναι μέρος της δουλειάς μου και η απάντηση «δεν με ενδιαφέρουν» δεν υπάρχει εκτός αν δουλεύεις στην κρατική τηλεόραση. Επειδή είμαι στην ιδιωτική με απασχολούν, τα κοιτάζω – περισσότερο το έχω αφήσει στη σύζυγο μου, την Ιωάννα που είναι το δεξί μου χέρι και σε φίλους που είμαστε στη δουλειά. Παρόλο αυτά έχω την αγωνία να κρατηθεί ψηλά το τηλεπαιχνίδι και να είναι σε καλό επίπεδο τηλεθέασης. Το έχουμε καταφέρει, μπορούμε και καλύτερα και κάποιες φορές μπαίνω να τα κοιτάξω και ο ίδιος.
Αν μου αρέσει η τηλεόραση; Πάρα πολύ! Στη τηλεόραση μπορείς να κάνεις πολύ ωραία πράγματα και θα ήθελα κάποια στιγμή να φτάσω στο σημείο, να έχω τη δύναμη να κάνω αυτό που θέλω. Να έχω τον κυρίαρχο ρόλο για το τι θα γίνει. Έχω φανταστεί να κάνω τις δικές μου παραγωγές, δηλαδή την ιδέα μου να την κάνω πράξη, να έχω την οργάνωση της, τον τελικό λόγο για το αποτέλεσμα. Δηλαδή έχω αυτή την πρόταση θα φέρω 20 επεισόδια και θα ψάξω να βρω εγώ το συνεργείο, το σενάριο γιατί έτσι έχω μάθει να δουλεύω -πάντα τα οργάνωνα όλα μόνος μου...».
«Σε τι βλέπω τον εαυτό μου στην τηλεόραση; Η παρουσίαση μου αρέσει πάρα πολύ, το τηλεπαιχνίδι επειδή είμαι κι εγώ παιχνιδιάρης. Από την άλλη μου αρέσουν πάρα πολύ τα shows – αυτή είναι και η δουλειά μου είμαι showman – οπότε θα ήθελα να το κάνω και τηλεοπτικά. Ξεκίνησα από το δρόμο και θα με ενδιέφερε να κάνω κάποιο ταξιδιωτικό, όχι να δείξω το Ναύπλιο και τα αξιοθέατα του, με τον δικό μου τρόπο να μπω μέσα στον κόσμο, να αυτοσχεδιάσω. Ξέρω ακριβώς πώς θέλω να κάνω..
Ο κόσμος με αναγνωρίζει και μου αρέσει που έρχονται και μου μιλάνε. Είμαι στο στάδιο που με φωνάζουν να με χαιρετήσουν, αναρωτιέμαι αν τους ξέρω και συνειδητοποιώ ότι αυτοί με γνωρίζουν από την τηλεόραση και μου μιλάνε.. Παρόλο αυτά είναι ωραίο, το ζω...»
«Μου επισημαίνεις ότι είμαι επιλεκτικός στις συνεντεύξεις, δεν δίνω πολλές και δεν πηγαίνω σε κοσμικά events αν κι είμαι νέο πρόσωπο στο χώρο της τηλεόρασης. Γενικά το αποφεύγω – καταλαβαίνω απόλυτα πως είναι μέρος της δουλειάς, ίσως κάποιες φορές θα πρέπει να γίνονται όλα αυτά, απλά επιλέγω να έχουν αξία και νόημα να μην γίνονται χωρίς λόγο. Πραγματικά, δεν μου αρέσει καθόλου να πηγαίνω από εδώ κι από εκεί – δεν το μπορώ. Εδώ δεν μπορώ με τα social, αν και έχω. Δεν τα κινώ σχεδόν καθόλου, είμαι πολύ πίσω. Δηλαδή, δεν μπορώ να δείχνω τι έφαγα για βραδινό, τι κάλτσες φοράω στο σπίτι μου. Όταν με πιάνει θα πως ένα «γεια», θα χαιρετήσω μέχρι εκεί και τελείωσε – δεν το έχω όλο το υπόλοιπο».
«Με την Ιωαννίτσα μου, τη σύζυγο μου, γνωριστήκαμε σε μια παράσταση που έκανα παλιά και την είδα όταν ανέβηκε στη σκηνή, τους προσπέρασε όλους με διάφορους περίεργους τρόπους και ξαφνικά βρέθηκε πάνω στη σκηνή, εγώ ήμουν πλάτη κάτι έλεγα στους μουσικούς, είχε αδειάσει πια η πίστα και η Ιωάννα ήταν μόνη γυρίζω, της πιάνω το χέρι να χορέψουμε και τότε μας τράβηξαν φωτογραφία που ανταλλάσουμε τις πρώτες μας ματιές... Η Ιωάννα, δεν συμφωνεί όταν λέω ότι τους προσπέρασε όλους για να ανέβει στη σκηνή -μου λέει ότι απλά έτυχε να είναι μόνη της..
Η Ιωάννα μου άρεσε πάρα πολύ, ξεκινήσαμε να βγαίνουμε και μετά από τρία χρόνια, το 2016 παντρευτήκαμε. Δεν τη γνώρισα και είπα «αυτή είναι η γυναίκα της ζωής μου και θα κάνουμε οικογένεια». Μέσα από την καθημερινότητα μας κατάλαβα ότι η Ιωάννα είναι η γυναίκα μου. Δύο χρόνια μετά γίναμε γονείς: το 2018 γεννήθηκε ο μεγάλος μας γιος και τον επόμενο χρόνο ο μικρός. Ακόμα δεν το πιστεύουμε ότι αυτά τα δύο είναι δικά μας παιδιά. Κάποιες φορές καθόμαστε αγκαλιά, τα κοιτάζουμε και λέμε «αυτά τώρα είναι δικά μας, από πού ξεφυτρώσανε;». Παίζουμε συνέχεια όλοι μαζί. Είμαστε τυχεροί τα μικρά είναι μέσα στο χαβαλέ και το πείραγμα. Είμαστε πολύ ευτυχισμένοι όταν είμαστε με τα παιδάκια μας. Φυσικά δεν λείπουν οι στιγμές που λέμε «αα πάρτε τα λίγο» και μόλις φεύγουν μας λείπουν. Νιώθουμε ευλογημένοι με αυτά τα δύο παιδιά! Σκεφτόμαστε να κάνουμε και τρίτο παιδί -είναι μεγάλη απόφαση, θα δείξει...».
«Ασχολούμαι πολύ με τα παιδιά και μου αρέσει που έχω χρόνο για παιχνίδι. Τώρα μας αρέσει να κάνουμε βόλτες με τα πατίνια -είμαστε στη φάση που βγάζουμε τις βοηθητικές ρόδες από το ποδήλατο οπότε ανυπομονώ να κάνουμε βόλτες στη πόλη. Επίσης, μου αρέσει πολύ ο αθλητισμός και θέλω να δω προς τα που τείνουν ώστε να μπω κι εγώ μαζί τους.. Πάντα έλεγα ότι θα μάθω κι άλλα πράγματα για να τα κάνω παρέα με τα παιδιά μου. Κάποια στιγμή θέλω να κάνουμε κλακέτες -μακάρι να τις αγαπήσουν και να τις κάνουμε οι τρεις μας μαζί , έστω ο ένας!
Για να καταλάβεις, αν μου πουν ότι θέλουν να ξεκινήσουν Kung Fu θα πω «ωραία, θέλω κι εγώ να το κάνω μαζί σου». Θέλω πολύ ότι αποφασίσουν να κάνουν, είτε αθλητισμό, είτε κάποια Τέχνη, να τα κάνουμε παρέα -έτσι κάπως το έχω φανταστεί και τα παιδιά μου θα λένε «πάω με τον μπαμπά μου να παίξω πχ μπάσκετ». Ας αποφασίσουν ότι θέλουν, ακόμα και ζωγραφική, εγώ θα μάθω για να το κάνω παρέα τους, αρκεί να μην μου πουν ότι θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο -τότε θα πάνε μόνοι τους, σε όλα τα άλλα είμαι μέσα. Να, στη Γλυφάδα έχω δει τα παιδάκια που μπαίνουν μέσα στα μικρά σκάφη για να μάθουν ιστιοπλοΐα -σίγουρα θέλουμε να τους φέρουμε. Θα πάω να μάθω ώστε μετά να κάνουμε όλοι μαζί. Δεν είναι ότι φοβάμαι, θέλω να κάνουμε παρέα γιατί μου έλειπε εμένα αυτό παλιά. Ο πατέρας μου, όπως σου είπα, ταξίδευε πάρα πολύ και γύρισε πίσω όταν εγώ πήγαινα στην Α΄ Γυμνασίου. Θέλω τα παιδιά μου να έχουν μνήμες ότι κάναμε μαζί πράγματα. Φέτος, σχεδιάζουμε να πηγαίνουμε οι 4 μας για σκι στο βουνό.
Πιστεύω ότι είμαι λίγο αυστηρός, σε γενικές γραμμές προσπαθώ να μην είμαι, δεν με κάνουν ότι θέλουν και όταν λέω πρώτα τρώμε μετά παίζουμε ακολουθούμε το πρόγραμμα. Η μαμά τους βάζει περισσότερα όρια. Παλιά όταν γινόταν κάτι έλεγαν «θα το πω στο μπαμπά», τώρα τους είχα ακούσει μια ημέρα μέσα στο αυτοκίνητο που εγώ οδηγούσα και αυτοί τσακώνονταν στο πίσω κάθισμα να λένε «θα το πω στη μαμά». Εγώ ήμουν μπροστά και δεν είπαν τίποτα – δεν έχω πια αυτό το ρόλο.
« Όταν ξεκλέβω χρόνο πηγαίνω σε συνεργεία με αυτοκίνητα και με μοτοσυκλέτες -το χόμπι μου είναι να φτιάχνω μηχανές. Οπότε που με χάνεις που με βρίσκεις είμαι στα συνεργεία. Τώρα βάζω και τα μικρά μέσα στο αυτοκίνητο για να κάνουμε βόλτες με το αυτοκίνητο -αντίκα του παππού, έχουμε και ένα τρίκυκλο -γενικά ότι έχει να κάνει με μηχανουργείο είναι το καλύτερο μου».
«Ότι αφορά την επαγγελματική συνεργασία που έχω με την σύζυγο μου, η Ιωάννα είναι το δεξί μου χέρι και η γνώμη της μετράει πάρα πάρα πολύ. Ξέρω πως θα τα φροντίσει όλα ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι το καλύτερο και της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Όταν με πιάνει η δική μου τρέλα και πάω να της προτείνω κάτι αν η απάντηση είναι «δεν ξέρω κάνε ότι θες» τότε σημαίνει ότι είναι πάρα πολύ καλό και θα το κάνω -μόνο στα «όχι» είναι απόλυτη.
Στο κομμάτι της τηλεόρασης με παρότρυνε να το κάνω και είναι αυστηρός κριτής. Βέβαια μου τονώνει πολύ το ηθικό, μου λέει «μπράβο, τα κατάφερες» γιατί εγώ δεν το έχω καθόλου αυτό. Εγώ, μπορεί να με δω και να πω «πώς είμαι έτσι», «θα μπορούσα να το είχα κάνει καλύτερα» και η Ιωάννα μου λέει «γιατί είσαι τόσο σκληρός, αφού το έκανες πάρα πολύ καλά». Δηλαδή πως βάζει κάποιος μια κασέτα για να εμψυχωθεί και ο εκφωνητής λέει «Καλημέρα, είσαι καταπληκτικός. Πίστεψε στον εαυτό σου» -είναι η κασέτα μου. Τα πιστεύει, όμως, αυτά που λέει δεν μου χαϊδεύει τα αυτιά -είναι σαν εξωτερικός παρατηρητής που θα σου πει κάτι για να συνέλθεις. Από την άλλη εγώ έχω την ανασφάλεια του καλλιτέχνη που θέλω να τα πηγαίνω όλο και καλύτερα – να τα δώσω όλα.
Η Ιωάννα ήταν σίγουρη πως θα παρουσιάσω το «5Χ5» και όταν με πήραν τηλέφωνο να μου το ανακοινώσουν ήταν μαζί μου. Το ζήσαμε όλο από την αρχή μέχρι το τέλος μαζί...»
