Ο Σπύρος Παπαδόπουλος και η Ρένια Λουιζίδου βγάζουν τα sexy (συζυγικά) άπλυτά τους στη φόρα

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος και η Ρένια Λουιζίδου φωτογραφίζονται για το Bovary και μιλούν για τις σχέσεις, λίγο πριν τη πρεμιέρα της παράστασης «Sexy Laundry».

Συναντιόμαστε μεσημέρι Σαββάτου, στο Χαλάνδρι, λίγο πριν ανοίξει η αυλαία της παράστασης «Sexy Laundry» όπου ο Σπύρος Παπαδόπουλος και η Ρένια Λουιζίδου (ξανά) υποδύονται το «τέλειο ζευγάρι». Κάθομαι λίγο πιο πέρα και ασυναίσθητα τους κοιτάζω που μιλάνε, γελάνε μέσα από τη ψυχή τους και με έναν τρόπο ο ένας είναι προστατευτικός με τον άλλον. Αν και τους συναντώ πρώτη φορά και τους δύο μαζί με κάνουν να νιώσω «κομμάτι» της παρέας τους.

Μέσα από την ιστορία του ζευγαριού που αφηγούνται πάνω στη σκηνή μιλάμε για τις επιπτώσεις που έχει ο χρόνος μέσα στις σχέσεις, τη δύναμη της εικόνας, των social ξεδιπλώνοντας δικά τους προσωπικά κομμάτια. Τρεις ώρες αργότερα θα τους αφήσω με μια εικόνα που κρατώ από τη συνάντηση μας: την Ρένια με ένα έντονο ζωηρό χαμόγελο, τον Σπύρο να σιγοπαίζει μπουζούκι και ο ένας να συμπληρώνει τις απαντήσεις του άλλου.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να συνεργαστείτε ξανά και η περσινή θεατρική σας συνάντηση μάς ξύπνησε όμορφες αναμνήσεις μιας άλλης εποχής. Πώς είναι οι σχέσεις;

Σπύρος Παπαδόπουλος: Χάλια! Είμαστε συγγενείς με τη Ρένια- έτσι νιώθω γιατί με κάποιους ανθρώπους τυγχάνει να κολλάς.

Ρένια Λουιίδου: Πώς είναι με τους παιδικούς φίλους που έχεις καιρό να τους δεις και όταν τους βρίσκεις είναι σαν να μην πέρασε μια ημέρα; Για μένα η συνάντηση μας ήταν σαν να είχαμε ξαναπαίξει μαζί πριν λίγο καιρό.

Πώς σας φαίνεται που όλοι σας ρωτάμε τι θυμάστε από την εποχή που παίζατε τους «Απαράδεκτους»; Και πώς έγινε η πρώτη κίνηση για τη συνεργασία σας;

Σπύρος Παπαδόπουλος: Ότι έχει σχέση με το να θυμηθώ πράγματα και καταστάσεις ακόμα και πως ξανά συνεργαστήκαμε με τη Ρένια μην ρωτάτε εμένα. Δεν θυμάμαι τίποτα -δεν τα πάω καλά με αυτό.

Ρένια Λουιζίδου: Μάς ρωτάνε πάντα «τι θυμάστε, πείτε κάτι για εκείνη τη περίοδο», αλλά δεν ξέρω τι να απαντήσω γιατί εμείς τότε το ζούσαμε και δεν είχαμε κατά νου να το αρχειοθετήσουμε. Έχω έντονη τη γενική ατμόσφαιρα, αλλά δεν θυμάμαι ένα συγκεκριμένο περιστατικό μετά από τόσα χρόνια. Δεν μπορώ να θυμηθώ συγκεκριμένα πράγματα.

Όσο για την επανασύνδεση μου μας τον Σπύρο έγινε πολύ απλά- τηλεφωνηθήκαμε. Όλα αυτά τα χρόνια έβλεπα τις παραστάσεις του και ήθελα πολύ να ερχόταν η στιγμή που θα υπήρχε ένας ρόλος που θα μπορούσαμε να παίξουμε μαζί και τελικά ήρθε. Στην κωμωδία πρέπει να σε συνδέει κοινό γούστο προσέγγισης, πώς «κουμπώνεις» με τον άλλον, να είναι καλόγουστη με ωραία αισθητική ώστε να γελάει ο κόσμος. Με τον Σπύρο ταιριάζουμε απόλυτα σε όλα αυτά.

Στις 2 Δεκεμβρίου κάνετε πρεμιέρα με το «Sexy Laundry» μια παράσταση με συνεχόμενα sold out με κεντρικό θέμα της ιστορίας ένα ζευγάρι που αποφασίζει να βγάλει τα άπλυτα του στη φόρα. Στην ουσία, τι ακριβώςδιαπραγματεύεται το έργο;

Σπύρος Παπαδόπουλος: Το συγκεκριμένο ζευγάρι είναι απλά η αφορμή. Ουσιαστικά το έργο μιλάει για το τι μπορεί να κάνει μια μακροχρόνια συμβίωση, ασχέτως γάμου, ακόμα και στις καλύτερες περιπτώσεις. Η συγγραφέας έχει την εξυπνάδα να βάλει ένα ζευγάρι, χωρίς κανένα πρόβλημα, δηλαδή το «τέλειο ζευγάρι» δείχνοντας τι κάνει ο χρόνος, η συνήθεια στη σχέση. Αλλιώς ξεκίνησαν, όπως άλλωστε όλα τα ζευγάρια.

Ρένια Λουιζίδου: Δεν είναι μια προσωπική αποτυχία του ζευγαριού, είναι η ζωή που κυλάει, η καθημερινότητα, η συνήθεια να έχεις τον άλλον δεδομένο ξεχνώντας να ασχοληθείς, να παλέψεις για κάποια πράγματα κι αυτό γίνεται λίγο- λίγο, μέχρι που ξυπνάς μια ημέρα, συνήθως συμβαίνει στις γυναίκες που οι κεραίες μας είναι πιο ευαίσθητες, και δεν αναγνωρίζεις τη ζωή σου. Δεν καταλαβαίνεις πώς έγινε γιατί γίνεται σταδιακά. Εντωμεταξύ, το ζευγάρι βρίσκεται στη μέση ηλικία όπου τη βιώνουν εντελώς διαφορετικά – η γυναίκα έχει πολλαπλάσια ανασφάλεια από τον άνδρα, καθώς υπάρχουν συγκεκριμένα κοινωνικά πρότυπα. Μάλιστα, η Άλις, η ηρωίδα μου, λέει ότι ο άνδρας μεγαλώνει και γίνεται πιο σοφός, γοητευτικός, ο χρόνος είναι υπέρ του, ενώ στις γυναίκες πρέπει να βρεις τον τρόπο να τον νικήσεις μένοντας για πάντα νέα και όμορφη. Οπότε με αυτή την έννοια η γυναίκα είναι στα κόκκινα και προσπαθεί να ξυπνήσει τον άνδρα της που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.

Δηλαδή, εκείνος δεν έχει καταλάβει τίποτα; Του κάνει εντύπωση;

Σπύρος Παπαδόπουλος: Νομίζω πως το έργο είναι πολύ αντιπροσωπευτικό. Οι άντρες είναι έτσι -κι εγώ έτσι είμαι το ομολογώ, δεν παίρνουν χαμπάρι. Όταν θα του πει η γυναίκα του ότι έχουν προβλήματα πέφτει από τα σύννεφα.

Πώς αντιδράει το κοινό; Έρχονται περισσότερα ζευγάρια ή παρέες;

Σπύρος Παπαδόπουλος: Στα καμαρίνια γίνονται πολλά ευτράπελα. Έχει συμβεί να μου πει άνδρας «Εσύ μια χαρά θα πας έξω μετά - ποιος ακούει την κρεβατομουρμούρα...».

Έρχονται λιγότερο φίλες, πιο πολλά ζευγάρια και πολλοί πιτσιρικάδες. Τους ρωτάω γιατί και λένε πως τους είναι οικεία από τους γονείς τους και θέλουν να ξέρουν τι τους περιμένει..

Ρένια Λουιζίδου:Τα σκουντήματα που πέφτουν είναι ορατά από τη σκηνή. Κάποιες στιγμές πραγματικά η αγκωνιά που φεύγει είναι ορατή. Αν και στο θέατρο η πλειοψηφία είναι γυναίκες, εγώ δεν έχω ξαναδεί τόσο ανδρικό πληθυσμό σε πλατεία.

Μέσα από το έργο είδατε πράγματα για τις δικές σας προσωπικές σχέσεις; Κάτι που σας τσίγκλησε περισσότερο;

Ρένια Λουιζίδου: Αμέ, μόνο ένα και δύο; Πολλά! Δεν μπορώ να σκεφτώ συγκεκριμένο πράγμα. Προσωπικά είδα με πιο συμπαθητική πλευρά τη θέση του άνδρα. Ότι είναι ένας δρόμος που παίρνουν οι άνθρωποι μεγαλώνοντας, δεν είναι κάτι που κάνει ο άλλος μόνο σε μένα. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που προσπαθούν οι γυναίκες να ειπωθούν πράγματα πιο καθαρά και να τα διεκδικήσουμε ξεκάθαρα, όμως ούτε οι άνδρες καλοπερνούν με τον κοινωνικό ρόλο που τους έχει δοθεί.

Οι σχέσεις είναι πιο δύσκολες σήμερα;

Σπύρος Παπαδόπουλος: Πάντα ήταν δύσκολες! Απλώς κάποτε δεν φαινόντουσαν γιατί ήταν ξεκαθαρισμένοι οι ρόλοι και επιβεβλημένοι- δηλαδή υπήρχε η νοοτροπία «μιλάει ο άνδρας βούλωσε το εσύ, εγώ φέρνω τα λεφτά στο σπίτι, εγώ κάνω κουμάντο» και η γυναίκα αποδεχόταν το ρόλο της χωρίς εντάσεις. Η ζωή των γυναικών περνούσε από δίπλα τους -περάσαν πολλές γενιές που όντως δεν ζήσανε καμία ζωή, έφυγε η ζωή τους έτσι. Ευτυχώς πλέον είναι παρελθόν. Θέλουμε πολύ δουλειά ακόμα ως κοινωνία, αλλά τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν. Οι σχέσεις όμως ήταν πάντα δύσκολες.

Για να κρατηθεί η σχέση πρέπει να είσαι συνεχώς σε επιφυλακή -κάτι που δεν γίνεται – και θέλει μια τεχνική η συμβίωση, μην αφήσεις το πράγμα να λαμπαδιάσει. Την ώρα που λες στον άνθρωπο σου «έλα να κάτσουμε να δούμε τηλεόραση» καλύτερα να τον πάρεις να φύγετε μια βόλτα. Γιατί κάθεσαι, επαναπαύεσαι ώσπου σε καθίζει η ζωή με τα προβλήματα και την κούραση.

Το έργο διαπραγματεύεται και το κομμάτι του σεξ, το οποίο είναι αυτό που μπαίνει πρώτο στην άκρη. Τελικά το σεξ παίζει σημαντικό ρόλο στις σχέσεις;

Σπύρος Παπαδόπουλος: Βέβαια, είναι πολύ σημαντικό.

Ρένια Λουιζίδου: Φυσικά, αλλιώς ο άλλος είναι φίλος, αδερφός. Απλά μεγαλώνοντας δεν έχει την ίδια μορφή -δηλαδή δεν μπορείς να περιμένεις από τον εαυτό σου να συμπεριφέρεται όπως όταν ήσουν 25 χρονών.

Μέσα στο έργο βλέπουμε το συγκεκριμένο ζευγάρι που προσπαθώντας να κάνει κάποιες ασκήσεις αποτυγχάνει. Άλλη φορά γιατί η άσκηση είναι γελοία, γιατί πολύ απλά δεν είναι πια για αυτούς ήταν για κάποια χρόνια πριν. Πάντως έχουν αίσθηση του χιούμορ.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Υπάρχει μια παράμετρος με το σεξ που δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στην αλήθεια. Υπάρχει συγκεκριμένο μοτίβο το πώς πρέπει να είναι οι γυναίκες σήμερα με αποτέλεσμα αν δεν τους βλέπουν σεξουαλικά οι άνδρες να πιστεύουν πως μεγάλωσαν, πάχυναν, έπαψαν να τις θέλουν -δεν είναι η ανάγκη αυτή καθ’ αυτή αλλά η επιβεβαίωση.

Ρένια Λουιζίδου: Κοινωνικά η σεξουαλική εικόνα είναι πολύ συγκεκριμένη και την έχουμε ταυτίσει με καλλίγραμμα σώματα, με τέλειες αναλογίες, το οποίο δεν αντιστοιχεί στη πραγματική ζωή. Ακόμα και για τους άνδρες, μετά τα τέλη της δεκαετίας των 90s πρέπει να είναι μοντέλα, με κοιλιακούς φέτες.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Όλη αυτή η επίθεση που γίνεται μέσα από τα social και τη μόδα βρίσκει πολύ κόσμο απροετοίμαστο, άοπλο και αρχίζει να φαντασιώνεται πράγματα που καμία σχέση δεν έχουν επί του πεδίου. Δεν παθαίνεις τίποτα αν δεν έχεις τις τέλειες αναλογίες. Αν μείνεις στην τέλεια εικόνα του άλλου θα βαρεθείς πολύ εύκολα στη πραγματική ζωή.

Ωστόσο στα social βλέπουμε πολλά ζευγάρια να διαφημίζουν την ευτυχία τους.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Ζουν για τα μάτια των άλλων.

Ρένια Λουιζίδου: Γενικά, η πολύ διαφημιζόμενη ευτυχία είναι κάπως ύποπτη. Δεν ξέρω και κανέναν πολύ ευτυχισμένο άνθρωπο να έχει στο νου του να βγάλει ντελάλη την ευτυχία του. Γιατί πολύ απλά την ευτυχία τη ζεις, δεν σε ενδιαφέρει να την κοινοποιήσεις. Όταν βλέπω τόση διαφήμιση με κάνει να αναρωτιέμαι αν είναι αληθινή.

Θεωρώ πως είναι μια από τις αρρώστιες του σύγχρονου ανθρώπου ακόμα και το κομμάτι της φωτογραφίας. Παλαιότερα βγάζαμε μια φωτογραφία από κάτι που θέλαμε πραγματικά να το θυμόμαστε, τώρα βγάζουμε για ψύλλου πήδημα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα φωτογραφίζομαι 5 φορές την ημέρα. Μπορεί να μην νιώσω να φωτογραφηθώ ούτε μια φορά το χρόνο. Με τόση υπερβολή και κατάχρηση που γίνεται το αποτέλεσμα είναι να μη θυμάσαι καμιά από αυτές τις στιγμές γιατί είναι πάρα πολλές.

Ούτε εγώ, ούτε ο Σπύρος έχουμε social, είμαστε και μεγαλύτεροι σε ηλικία, και δεν μπορούμε να το αφομοιώσουμε -τουλάχιστον εμένα μου είναι πολύ δύσκολο.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Εγώ το σιχαίνομαι. Διαφωνώ πλήρως -είναι η χούντα της εικόνας. Υπάρχει έξαρση της βίας των πιτσιρικάδων και πολλές φορές δεν θέλουν πραγματικά να δείρουν, αλλά το κάνουν μόνο και μόνο για να το ανεβάσουν. Η δικτατορία της εικόνας και του lifestyle.

Ρένια Λουιζίδου: Επί των πλείστων η εικόνα είναι πειραγμένη με φίλτρα.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Άρα η δικτατορία της ψευδούς εικόνας.

Ρένια Λουιζίδου: Ακριβώς, ούτε καν της αληθινής εικόνας. Δηλαδή είναι όλο φανταστικό ακόμα και οι «φίλοι» αποδεικνύεται πως είναι αγορασμένοι. Τα νεότερα παιδιά στη δουλειά μας λένε πως οι παραγωγοί τους ρωτάνε πόσους followers έχουν -μου φαίνεται πολύ στενάχωρο. Αν είναι υποψήφιοι δύο θα πάρουν όποιον έχει περισσότερους followers. Το να κάνεις κάποιον «φίλο» στα social είναι τζάμπα κι επιπλέον αυτός ο «φίλος» μπορεί να ακολουθεί το μισό ελληνικό θέατρο. Δεν έχει καμία σχέση αν ένας ηθοποιός έχει followers. Μπορεί να έχει μόνο σημασία για εμπορικούς λόγους -αυτό όμως είναι ένα άλλο επάγγελμα.

Παλαιότερα συνέβαινε το ίδιο με τα εξώφυλλα. Το ότι μπορεί να ξεπουλούσε ένα περιοδικό δεν σήμαινε πως το κοινό θα πήγαινε να σε δει στο θέατρο- είναι εντελώς άλλο κοινό.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Δυστυχώς είναι αρρώστια και επικίνδυνο όλο αυτό.

Κύριε Παπαδόπουλε στη περσινή μας συνέντευξη μου είχατε πει πως η δεύτερη πιο σημαντική λέξη μετά τη μάνα είναι ο δάσκαλος. Στη σειρά «Κάνε ότι κοιμάσαι» υποδύεστε έναν καθηγητή. Πώς βλέπετε πλέον τη θέση του εκπαιδευτικού στη σύγχρονη κοινωνία; Έχει αλλάξει η ισχύ του σε σχέση με παλαιότερα;

Ασφαλώς έχει αλλάξει η θέση του, έχει πέσει η ισχύς του για αυτό είναι ακόμα πιο χρήσιμος -επιβάλλεται να υπάρχει ένας εκπαιδευτικός που θα πειράξει λίγο το μυαλό των παιδιών. Ο δάσκαλος οφείλει να γνωρίζει τις ανάγκες του παιδιού και να το επηρεάσει δίνοντας του σωστές βάσεις. Κάποτε είχε άλλη θέση στην κοινωνία. Θυμάμαι μας έλεγε ο δάσκαλος «πες στο πατέρα σου να έρθει στο σχολείο» και τρέμαμε γιατί αρκούσε μια κακή κουβέντα για να μπούμε τιμωρία. Γιατί πολύ απλά το είπε ο δάσκαλος. Τώρα πάει ένας γονιός στο δάσκαλο και του λέει «πώς μιλάς έτσι στο παιδί μου, ποιος είσαι εσύ».

Ρένια Λουιζίδου: Εκπαιδευτικοί πρέπει να γίνονται οι άνθρωποι που έχουν επιλέξει πολύ συνειδητά το συγκεκριμένο επάγγελμα και να υπάρχουν αυστηρές προϋποθέσεις. Προέρχομαι από άλλη γενιά, αλλά οι άνθρωποι που έχουν επηρεάσει τη ζωή μου, μετά τους γονείς μου, είναι οι καθηγητές στο γυμνάσιο και το λύκειο, οι οποίοι μου άνοιξαν ένα παράθυρο στον κόσμο. Τους θεωρώ από τα πολύ σημαντικά πρόσωπα της ζωής μου.

Όταν τελείωσα το σχολείο, είπα στους γονείς μου πως θα δώσω εξετάσεις σε δραματική σχολή, εκείνοι έπαθαν μεγάλο σοκ γιατί τους ήρθε από το πουθενά, και είχε μεσολαβήσει η φιλόλογος μου για να τους κουλάρει. Τους είχε πει πως πρέπει να μου έχουν εμπιστοσύνη και να με αφήσουν ελεύθερη- δηλαδή πήραν το «Ok» από τη φιλόλογο μου. Εγώ αυτό το έμαθα χρόνια αργότερα, δεν το γνώριζα.

Σε παλαιότερη συνέντευξη μου είχα αναφερθεί στη φιλόλογο μου, η οποία ήρθε και με βρήκε στο θέατρο. Μετά από τόσα χρόνια δεν μπορούσα καν να της μιλήσω στον ενικό. Ήταν εξαιρετική εκπαιδευτικός, μας πήγαινε σινεμά, μας μάθαινε πολλά χρηστικά πράγματα. Ειλικρινά της οφείλω πολλά, μου άνοιξε ένα παράθυρο στον κόσμο. Ένα χρόνο μετά τη συνάντηση μας έμαθα πως «έφυγε» από τη ζωή -τη θυμάμαι πάντα σαν ένα πολύ αγαπημένο άνθρωπο της ζωής μου.

Πάντως, ο εκπαιδευτικός που έχει όραμα βρίσκει τρόπο να ξεχωρίσει ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες- ωστόσο το βλέπω κι από το παιδί μου είναι διαφορετικά τα πράγματα. Δεν υπάρχει ο κοινωνικός σεβασμός που είχαν κάποτε οι δάσκαλοι.



Το «Κάνε ότι κοιμάσαι» είναι μια σύγχρονη σειρά, συλλεκτική θα τολμούσα να πω αφού στη πλειοψηφία βλέπουμε εποχής. Πού πιστεύεται πως οφείλεται η επιτυχία που σημειώνει;

Σπύρος Παπαδόπουλος: Στο σενάριο- από εκεί ξεκινάς. Πέρα ότι είναι καλό σαν μαστοριά εφάπτεται απολύτως με την καθημερινότητα. Γράφει ο σεναριογράφος κάτι για τα παιδιά λέμε «μωρέ μήπως είναι υπερβολικό» και την επόμενη ημέρα διαβάζουμε για χειρότερο περιστατικό που συνέβη.

Ήταν τολμηρή η απόφαση εκ μέρους του καναλιού να δεχτεί μια τέτοια σειρά γιατί είναι ασφαλή να κάνεις έργο εποχής που είναι και στη μόδα. Θα μπορούσαν να είχαν γυρίσει τη πλάτη τους στην ΕΡΤ. Η σειρά αρέσει πολύ στον κόσμο γιατί αυτά που βλέπει στην οθόνη τα ζει στην καθημερινότητα και βλέπει πως τα χειρίζονται κάποιοι άλλοι άνθρωποι.

Ρένια Λουιζίδου: Οι σχέσεις των παιδιών που βλέπουμε, σε όλες τις εκφάνσεις από διαφορετικές οικογένειες, είναι πολύ σημερινές. Έχουμε άλλες σχέσεις πια με τα παιδιά μας από αυτές που είχαμε εμείς με τους δικούς μας γονείς. Υπάρχει μεγαλύτερη ειλικρίνεια, συζητάμε περισσότερο, δεν έχουμε απόσταση. Κάποτε δεν συζητούσες με τους γονείς. Πάντως βλέπουμε ρεαλιστικές ιστορίες στη σειρά..

Ο γονιός πρέπει να είναι φίλος με το παιδί του; Τι λειτούργησε με τα δικά σας παιδιά;

Ρένια Λουιζίδου: Γονιός πρέπει να είσαι, απλώς σήμερα είναι διαφορετικός ο τρόπος που είσαι γονιός. Το παιδί δεν χρειάζεται άλλους φίλους. Πλέον οι γονείς συζητάνε με τα παιδιά τους θέματα που πριν από 30-40 χρόνια δεν θα έπεφταν ποτέ στο τραπέζι, αλλά πάντα το παιδί πρέπει να αναφέρεται στο μπαμπά, τη μαμά του για να νιώθει ασφάλεια. Και με τον γονεϊκό ρόλο έχεις πιο πολύ να προσφέρεις την ασφάλεια -ότι κι να συμβεί υπάρχουν οι γονείς που θα σε πιάσουν αν πέσεις. Εγώ τουλάχιστον αυτό δοκίμασα.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Όταν ο γιος μου άρχισε να καταλαβαίνει του είπα ότι ξέρω περισσότερα πράγματα από τον ίδιο γιατί είμαι μεγαλύτερος ηλικιακά. Του εξήγησα πως ήταν σαν να έχω πάει σε ένα μέρος δύο φορές, ενώ εκείνος έρχεται τώρα και μπορώ να του δείξω που έχει αδιέξοδο, κακοτοπιές, εκεί γλιστράει..

Δεν ξέρω με ένα τρόπο, ενώ λέμε τα πάντα με το γιο μου, δεν έχω καθόλου το παράσημο του μπαμπά- δεν το έφερα ποτέ -είμαστε πάντα φίλοι παρόλα αυτά υπάρχει ο μπαμπάς. Είναι 29 ετών μου λέει «μπαμπά να κάνω αυτό;», του απαντάω γιατί ρωτάς εμένα και μου λέει «γιατί θέλω να σε ρωτήσω» -είναι πολύ τρυφερό.

Εγώ τα έβαζα τα όρια και κάποια ήταν σκληρά. Για παράδειγμα τον άφηνα να ανοίγει τον υπολογιστή μονάχα τα Σαββατοκύριακα -ποτέ τις καθημερινές και τον προέτρεπα να κάνει άλλα πράγματα. Δεν ξέρω αν οφείλεται σε αυτό ή αν ήταν πολύ ώριμο παιδί, αλλά δεν έπεσε ποτέ θύμα της τεχνολογίας. Δεν είναι από τα παιδιά που είναι με ένα κινητό στο χέρι, να του μιλάς και να μην γυρίζει να σε κοιτάξει. Καλά τα πήγαμε..

Κυρία Λουιζίδου φέτος σας βλέπουμε στη σειρά «Φόνοι στο καμπαναριό». Γιατί πιστεύετε δεν βλέπουμε πια κωμωδίες στη τηλεόραση;

Δεν είναι εύκολη η κωμωδία να παραχθεί σε μεγάλη ποσότητα. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις ένα αστείο κείμενο για καθημερινό επεισόδιο. Τα τελευταία χρόνια η πατέντα είναι τα πολλά επεισόδια τη βδομάδα με αποτέλεσμα να αρχίσουν σιγά σιγά να φεύγουν από το τραπέζι οι κωμωδίες. Πάντως λείπουν οι κωμικές σειρές και στον κόσμο -η πραγματικότητα είναι ζοφερή και έχει ανάγκη την αποσυμπίεση.

Θα μου πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση της σειράς «Φόνοι στο καμπαναριό»;

Πρόκειται για μια σειρά 12 επεισοδίων -θα ολοκληρωθεί κοντά στα Χριστούγεννα και είναι μια σουρεαλιστική αστυνομική κωμωδία. Διαπράττεται ένας φόνος, οι μοναχές βρίσκουν δολοφονημένο έναν ημίγυμνο άντρα μέσα στο μοναστήρι, και ψάχνουν το δολοφόνο όπου θα αναμειχθούν οι αστυνομικοί που κάνουν την έρευνα συν το μαφιόζικο περιβάλλον του θύματος και κανείς δεν βγάζει άκρη. Έτσι οι μοναχές αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, για να σώσουν την τιμή του μοναστήρι και μπλέκουν σε καταστάσεις που θα χαρίσουν άφθονο γέλιο, ενώ υπάρχουν πολλές ανατροπές σε κάθε επεισόδιο.

Η παράσταση «Sexy Laundry» από τις 2 Νοεμβρίου στο θέατρο Κάππα -Από Τετάρτη μέχρι Κυριακή