Κωνσταντίνα Μιχαήλ: «Δεν πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες. Το γυαλί δεν ξανακολλάει»

Συναντώ την Κωνσταντίνα Μιχαήλ στο σπίτι της, στο κέντρο της Αθήνας, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα λίγες ώρες πριν τη θεατρική παράσταση «Σεσουάρ για δολοφόνους». Φιλόξενη και λαμπερή μου αφηγείται με τον δικό της μοναδικό τρόπο τη διαδρομή και τους σταθμούς της (ενδιαφέρουσας) ζωή της.

«Είμαι ένα παιδί που βγήκε μεταξύ πολλών ταξιδιών. Οι γονείς μου, με καταγωγή από Λάρισα και Καρδίτσα, πήγαν ταξίδι του μέλιτος στην Κω, μάλλον εκεί με συνέλαβαν, και γεννήθηκα στη Ρόδο όπου έζησα μέχρι την ηλικία των 4 ετών, μιας και ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός. Από μικρή είμαι στη γύρα -για αυτό αγαπώ τόσο πολύ τα ταξίδια. Έχω κάνει πολλά ταξίδια και ότι έχει να κάνει με την αλλαγή τοποθεσίας μου είναι πολύ οικείο, θεωρώ πως είναι πηγή νεότητας. Αυτό το διάστημα σκέφτομαι πως έχω μείνει πολύ καιρό στο κέντρο -πρέπει να αλλάξω χωροθεσία. Έτσι αισθάνομαι ότι δημιουργείται η σπίθα για κάτι καινούργιο, για κάτι διαφορετικό. Εν ολίγοις είμαι της αλλαγής.

Με την αδερφή μου μεγαλώσαμε σε μια οικογένεια με πολλή αγάπη και νοιάξιμο ο ένας για τον άλλον -φυσικά με τον υπερβάλλοντα ζήλο που υπάρχει στις νότιες χώρες και ειδικότερα στη δική μας. Εγώ δεν είχα θέμα με τη μητέρα μου, αλλά με τον πατέρα μου, ο οποίος διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου -προς το καταπιεστικό. Ήταν λόγω του επαγγέλματός του και της δικής μου ιδιοσυγκρασίας γιατί δεν μαζευόμουν παρόλο που ήμουν ήσυχο παιδί, ειδικά όταν ξεκίνησε η εφηβεία -μια περίοδος που προσωπικά την πέρασα πάρα πολύ δύσκολα. Ακούω τη λέξη εφηβεία και λέω "Φεύγω, δεν έχω να πω κάτι στους εφήβους. Καλά ξεμπερδέματα και καλοί πολίτες". Οι ορμόνες ήταν στο κόκκινο και τότε και τώρα και πάντα. Όταν λειτουργούν οι ορμόνες έχουμε θέματα...

Στην Αθήνα μετακομίσαμε όταν ήμουν 8 ετών και δεν φύγαμε ποτέ. Μετά ήταν τα δύσκολα, τα χρόνια του λυκείου που ετοιμαζόσουν για το πανεπιστήμιο. Δεν ήξερα ακόμα τι ήθελα να κάνω επαγγελματικά στη ζωή μου επειδή κυριαρχούσε όλο αυτό το περιβάλλον της πειθαρχίας, το σύνδρομο του καλού κοριτσιού, να είσαι και καλή στα μαθήματα. Δεν είχα πολλά-πολλά, παρά μονάχα μετά κοπάνας γίνονταν όλα αυτά: αγόρια, φλερτ, βόλτες. Μόνο κρυφά! Μεγαλώνοντας σκέφτομαι ότι μπορεί να καταπιέστηκα στη μικρή μου ηλικία γιατί ήμουν μια ενθουσιώδης φύση και ανήσυχο πνεύμα -αναπτύχθηκε αυτό που λέμε η πειθαρχία, σύμπλεγμα αξιών και τώρα αρχίζει κάπως να ξεκαθαρίζει μέσα μου. Έμπαινε πάντα σε προτεραιότητα το "καλό κορίτσι με αξιοπρέπεια" που έπρεπε να είμαι. Αλλά δυστυχώς, όπως γνωρίζουμε πολύ καλά όσοι ψαχνόμαστε, ο φόβος γεννάει φόβο, βία και αντίδραση.

Πέρασα σε μια σχολή παράξενη για τον πολύ κόσμο, στη Θεολογία. Ακόμα και ένας καθηγητής μου στο λύκειο δεν το πίστευε και έλεγε «το κορίτσι αυτό που ήταν πάνω στα τραπέζια στη πενθήμερη και χόρευε τσιφτετέλι πέρασε 9ο στη Θεολογία Αθηνών;». Δεν κάθισα πολύ στη σχολή. Ξαναγύρισα το 2016, να πάρω το πτυχίο...

Αν οι γονείς μου ενθουσιάστηκαν με τη σχολή; Όχι, ενθουσιασμό δεν είχαμε.. Εμείς είχαμε "μπράβο τα καταφέρατε, μπορείτε και καλύτερα". Φυσικά πέσανε τα φτερά τους όταν ανακάλυψαν ότι σταμάτησα τη σχολή, ειδικά ο πατέρας μου. Είχαμε θέματα.

Ο φόβος γεννάει φόβο, βία και αντίδραση

Για να μην λέω τώρα πολλά "έγινε η σπίθα πυρκαγιά", όπως λέει ο στίχος ενός τραγουδιού, με το θέατρο. Ήμουν μέσα σε όσα έκαναν οι νέοι: γλέντια, χορός, ξενύχτια, Μύκονος, γκαρσόνα, τα μυαλά μου και μία λύρα. Και κάπως διάβασα ένα βιβλίο που είχε γράψει ο Κάρολος Κουν κι έγινε το "κλικ". Ήμουν επικοινωνιακή, όπως μου έλεγαν, δεν ήμουν μεγαλωμένη με θέατρα και θεάματα -όχι δεν είχαμε τέτοια στην οικογένεια. Με τη φαντασία μου έφτιαχνα παραστάσεις, σύμφωνα με το θρησκευτικό συναίσθημα που ζούσα όντως μέσα στο σπίτι. Οπότε, μεγαλώνοντας αντιλαμβανόμουν πως έλεγα ωραίες ιστορίες και κρατούσα τον κόσμο. Ώσπου κατάλαβα πως πρέπει αυτό να κάνω: να ανεβαίνω κάπου και να λέω ιστορίες. Παράλληλα έκανα πολύ ραδιόφωνο, γνωρίστηκα με τους δημοσιογράφους της εποχής, όπως ο Κακαουνάκης, ο Θέμος Αναστασιάδης, στην αρχή έβαζα μουσική και στη πορεία πήρα δικές μου εκπομπές.

Πήγα σε δραματική και πήρα το πτυχίο μου -τότε ήταν ανώτερο. Τελειώνοντας τη σχολή αμέσως έπαιξα στο "Love sorry" με τον Τάσο Χαλκιά στο Mega και ξεκίνησε η σταδιοδρομία μου, η οποία πάντα εναλλασσόταν και με την προσωπική μου ζωή, που συμπορευόταν με τα ταξίδια μου, τους συντρόφους που είχα κατά καιρούς, με τις φιλίες που είναι πολύ ισχυρές στη ζωή μου και με όσα με πράγματα ήθελα να κάνω. Για να καταλάβεις, μετά το τέλος του «Love sorry« δεν δούλεψα -πήγα στη Νέα Υόρκη. Όταν επέστεψα έπαιξα στη σειρά "Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή" για τρεις σεζόν όπου κι πάλι υπήρξε ένα διάστημα που έφυγα κι πήγα στην Ασία. Έχω ανάγκη να αλλάζω παραστάσεις. Δεν μπορώ να ζω τη ζωή μου Πατησίων Αλεξάνδρας-Σύνταγμα. Θέλω να αλλάζω εικόνες. Είχα πάντα μια τάση φυγής...

Έχω ανάγκη να αλλάζω παραστάσεις. Δεν μπορώ να ζω τη ζωή μου Πατησίων- Αλεξάνδρας-Σύνταγμα

Γενικότερα όσο μεγαλώνω, παρόλο που ζορίστηκα πολύ στα νιάτα μου, η ζωή μου κύλησε σύμφωνα με τις προσωπικές μου επιλογές. Φυσικά, κατόπιν αρκετού πόνου και δακρύων γιατί είμαι και μια ευαίσθητη ψυχή.

Ξαναγύρισα στον χώρο μετά από χρόνια. Αφού έκανα πολλά εμπορικά σήριαλ κι έγινα δημοφιλής, έκανα ένα μικρό gap, όπως έκανα συνεχώς μετά από κάθε σειρά, και ξανά πήρα το νήμα από την αρχή μόνη μου. Είναι σημαντικό να σε εκτιμά ο κόσμος του χώρου, να σε αγαπά και να σε θέλει, γιατί εύκολα βγαίνεις εκτός και δουλεύεις στο περιθώριο. Είναι πολύ σημαντικό να είσαι καλά με τους συμπαίκτες σου. Γιατί συχνά θα ξανακάνεις δουλειά με τον τάδε και τον δείνα. Πώς γίνεται να κάνεις πάντα δουλειές με αυτούς που δεν τα καταφέρνεις ή πόσες φορές έχω πει "ποτέ ξανά" κι έχω πάει η ίδια να ρίξω γέφυρες;

Για μένα είναι εύκολο να ρίξω τη γέφυρα και είναι σημαντικό. Δεν έχω εγωισμό. Βασικά έχω εγωισμό, αλλά όπως λέει μια δασκάλα μας "τώρα σε συμφέρει να είσαι έτσι;". Προκειμένου να γίνει μια ωραία δουλειά θα πάω να ρίξω γέφυρες. Από τα 10 έργα που θα παίξεις άντε στο ένα να είσαι καλά. Μπορεί μια παράσταση να είναι μεγάλη εμπορική επιτυχία και μεταξύ μας να είμαστε τσακωμένοι. Από την άλλη, μπορεί οι ηθοποιοί ενός θιάσου να έχουν πολύ καλές σχέσεις μεταξύ τους και επειδή μια παράσταση να μην γίνει επιτυχία, αυτό να φέρει γκρίνια και να γίνει της μουρλής. Όλοι θέλουν την επιτυχία, την αποτυχία κανείς. Θέλω να πω πως, η δουλειά αυτή είναι ένα τεράστιο σχολείο και θα πρέπει να πηγαίνεις διαβασμένος. Πλέον, βουτάω σε πράγματα που παλαιότερα με δυσκόλευαν».

«Υπάρχουν κι άλλα μαθήματα ζωής που ήρθαν στον δρόμο μου -εκτός από ανθρώπους, φιλίες, έργα, φλερτ, σκηνοθέτες... Όπως η ενασχόλησή μου με τη διαφορετικότητα, σκηνοθετώντας παιδιά με αναπηρίες από 2 μέχρι 12 ετών. Για μια πενταετία πήγαινα στην Κοζάνη και με αυτά τα παιδιά κάθε χρόνο ανεβάζαμε παράσταση. Τεράστια εμπειρία, μοναδική! Ο άνθρωπος είναι εγωιστής που θεωρεί πως όλοι του χρωστάνε. Όχι, δεν σου χρωστάει κανείς και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν αμαξίδιο και για να βάλουν μια μπάλα στο καλάθι χρειάζονται μεγάλη προσπάθεια -το κάνουν όμως με το χαμόγελο στα χείλη, χωρίς να παραπονιούνται. Αναρωτήθηκα μια ημέρα στον άνθρωπο που έφτιαξε την Κιβωτό Κοζάνης γιατί να έρχονται στον κόσμο παιδιά με αναπηρία και μου απάντησε πως αυτά τα πλάσματα δίνουν μαθήματα στους γονείς, στην ίδια τους την οικογένεια: ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, θα πρέπει να παλέψεις για πράγματα ακόμα και για τα βασικά. Προτιμούσα να περνάω χρόνο με αυτά τα παιδιά παρά με τα κακομαθημένα. Εγώ θέλω να συνεννοούμαι με τα παιδάκια -δεν είμαι των μωρών, δεν θέλω».

«Με εκείνα τα παιδάκια έμαθα πράγματα πρωτόγνωρα, γιατί ούτε ήξερα να απαντήσω σε κάποια ερωτήματα, ούτε ήξερα να τα προσεγγίσω στην αρχή κι έπρεπε να ψαχτώ. Καταπιαστήκαμε με μεγάλα έργα, ήξερα την περίπτωση του κάθε παιδιού κι έγραφα τον ρόλο για την εργοθεραπεία ή τη λογοθεραπεία του, προκειμένου να μπορέσει να αναπτυχθεί μέσα από αυτό. Επίσης, μέσα από αυτή τη διαδικασία κατάλαβα τη μαγική δύναμη της Τέχνης. Η δραματουργία ανοίγει την ψυχή και το μυαλό. Είδα τι προσφέρει η Τέχνη σε ένα άλλο κοινό που κατάφερε να αναπτύξει τις προσωπικές του ικανότητες. Πήρα πολλή αγάπη από αυτά τα παιδιά. Προσωπικά είναι ένας σημαντικός σταθμός στη πορεία μου».

Με ρωτάς αν μπορούσα να διαχειριστώ τη δημοσιότητα στο "Love sorry" και η απάντηση μου είναι "όχι, πέρασα πολύ δύσκολα". Δεν έβγαινα από το σπίτι, ήταν καταπιεστικό πολύ. Δεν το είχα απολαύσει, άργησα να απολαύσω τη δουλειά. Νομίζω, όταν έκανα τους "Παντρεμένους" άρχισα κάπως να ανοίγομαι. Από την άλλη, στην Ελλάδα έχουμε το διαχωρισμό εμπορικό-ποιοτικό. Εγώ προερχόμουν από μια σοβαρότητα κι έκανα κάτι πολύ εμπορικό. Ούτε το περιβάλλον μου με άφησε να ψωνιστώ αφού άκουγα "έχεις ακόμα περιθώρια βελτίωσης". Η ευχαρίστηση από τις δουλειές που γίνονται μεγάλη επιτυχία έρχεται ανάλογα με το τι έχεις βάλει στο μυαλό σου.

Στο "Love sorry" ήμουν "φύτουλας", όπως είναι οι φαντάροι που μπαίνουν τις πρώτες ημέρες στο στρατόπεδο. Μάλιστα, με είχε πάρει τηλέφωνο η Αλίκη Βουγιουκλάκη γιατί η σειρά είχε κάνει μεγάλη επιτυχία -όσο μεγάλη η επιτυχία τόσο αυξάνονται οι ευθύνες. Όσοι είπαν "έκανα επιτυχία και τώρα επαναπαύομαι γιατί με θέλει όλος ο κόσμος" το πληρώσανε. Αυτή η δουλειά δεν είναι καθόλου περίπατος…

Αν πήραν τα μυαλά μου αέρα; Όχι! Δεν μου άρεσα καθόλου. Γιατί άλλη η γλώσσα του σήριαλ κι άλλη η γλώσσα που είχα μάθει εγώ στη σχολή. Δεν είχα καθόλου την εκπαίδευση. Πόσο να με βοηθήσει η κυρία Μαβίλη με τόσες ευθύνες που είχα απέναντί της; Με βοηθούσε πολύ ο Τάσος Χαλκιάς, αλλά κι πάλι αν εσύ ο ίδιος αισθάνεσαι πως μέσα σε μια νύχτα έγινες από μαθητής επαγγελματίας και βρίσκεσαι στο κέντρο των πραγμάτων αυξάνονται οι προσδοκίες».

«Ναι, είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου. Η αυστηρότητα καμιά φορά είναι επακόλουθο της ανασφάλειας. Προκειμένου να καλύψεις την ανασφάλεια, όλο αυτό που έχει συμβεί και δεν ξέρεις τι να το κάνεις, πώς να το αντιμετωπίσεις, σκέφτεσαι πως "είμαι μικρή, δεν είμαι ακόμα καλή ηθοποιός, δεν τα καταφέρνω". Δεν είσαι σε θέση να βγεις έξω από εσένα και να το δεις με μια άλλη ματιά. Μεγαλώνοντας, είναι πιο απλά τα πράγματα, λειτουργείς απρόσκοπτα και χωρίς φόβο.. Μπες να το κάνεις γιατί δεν είναι πια τίποτα το φοβερό. Απλώς όταν είσαι μικρός, δεν έχεις την κατάλληλη εκπαίδευση και το κύκλωμα δύσκολα ανοίγει... Όταν ανοίξει πρέπει να μείνεις εκεί μέσα, να είσαι πολύ καλός να έχεις συνέχεια. Εμένα κάθε μου επιτυχία είχε μια διακοπή μετά -δεν μου έφερε κάτι. Έφευγα κι εγώ...

Νομίζω έχω την αίσθηση πως δεν ανήκω πουθενά. Και αυτό είναι σαν δικό μου χαρακτηριστικό ότι συμφωνώ για ένα χρονικό διάστημα και μετά από λίγο παίρνω κάποια καινούργια δεδομένα. Κάνω αυτό το εξής κακό: ακόμα και πάρα πολύ δικοί μου άνθρωποι ξανά μπαίνουν στο μικροσκόπιο.. Ίσως ακούγεται καλό, αλλά δεν είναι. Πάλι από φόβο το έκανα...».

«Θυμάμαι ήμουν με τον Ρήγα, μετά έκανα τη σειρά με τον Καπουτζίδη και αναρωτιόμουν τώρα τι τηλεόραση θα κάνω; Ποιο είναι το επόμενο βήμα μετά την "Εθνική Ελλάδας;" Νομίζω η επόμενη δουλειά που έκανα ήταν λίγο πατάτα, οπότε είπα θα σταματήσω τώρα. Δεν σκεφτόμουν τον λογαριασμό στην τράπεζα. Εμένα το ταμείον ήταν πάντα μείον. Αντιμετώπιζα τη δουλειά σαν αμειβόμενο πάθος μου -γι' αυτό τυχαίνουν όλα αυτά στον χώρο μας. Μαθαίνουμε από μικροί ότι αυτό είναι το ψώνιο μας, δεν μπορείς τώρα να βγάζεις λεφτά και να θεωρείσαι ανώτερος σπουδαστής, ενώ έχεις σπάσει τα ποδάρια σου, έχεις ξελαρυγγιαστεί, πας στο θέατρο με πυρετό. Ο κόσμος, πολλές φορές, νομίζει πως βαφόμαστε, φτιαχνόμαστε και ανεβαίνουμε στη σκηνή να πούμε τα λόγια μας. Δεν είναι καθόλου έτσι...

Οι σχέσεις πάντα έπαιζαν ρόλο στη ζωή μου -φιλικές και συντροφικές. Για μένα η φιλία έχει μεγαλύτερη αξία, ωστόσο πουθενά δεν υπάρχει το "για πάντα". Τώρα που το σκέφτομαι έχω την αίσθηση πως από μικρό κοριτσάκι αυτό το θρησκευτικό συναίσθημα που υπήρχε μέσα στην οικογένεια μου με επηρέασε. Ίσως για αυτό να οδηγήθηκα στη Θεολογία -ήμουν σε ένα περιβάλλον "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" και είχα αυτή τη ματαιότητα των πραγμάτων. Από τη θεολογική σχολή έμαθα ότι είμαστε όλοι σκόνη που φεύγει στον αέρα και στη συνέχεια διάλεξα το θέατρο, όπου κάθε βράδυ πάει τελειώνει η παράσταση και δεν μένει τίποτα...

Στη δική μου περίπτωση, στις σχέσεις όταν οι κύκλοι έκλειναν συνέβαινε και από τις δύο πλευρές. Φυσικά, τις περισσότερες φορές το ξεκινούσα εγώ...Δεν πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες. Δεν εννοώ πως δεν συγχωρώ, απλά όταν συμβαίνει κάτι στις σχέσεις, φιλικές και προσωπικές, δεν ξανά-κολλάει το γυαλί, ξενερώνεις και σκέφτεσαι πως αφού έγινε μια φορά μπορεί να ξανά συμβεί...

Εμένα με έχουν χωρίσει φιλενάδες μου καλές γιατί είχα ένα χαρακτήρα λίγο απότομο, διεκδικούσα και γινόμουν πολύ επικριτική. Έτσι το έμαθα, έτσι το έδινα. Δεν είναι ο κόσμος διατεθειμένος να ακούει συνέχεια όλα αυτά από εσένα. Είχα μια φίλη 30 χρόνια, με μεγάλα διαστήματα αποχής ενδιάμεσα, και τώρα δύο χρόνια η φιλία μας έληξε εντελώς. Καταπληκτική φιλία, αλλά είμαστε ίδιας ιδιοσυγκρασίας το λήξαμε και αυτό ήταν ανακουφιστικό γιατί τίποτα δεν κρατάει έτσι κι αλλιώς. Έχουμε συνηθίσει να έχουμε εξάρτηση με σχέσεις κι όταν συμβεί κάτι χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία γενικότερα, ούτε να είσαι συνέχεια χαρούμενος, ούτε λυπημένος κι μέσα από την ισορροπία θα βρεις μεγάλη ελευθερία. Μεγαλώνοντας πρέπει να αντιληφθείς πως δεν είσαι για πάντα εδώ και η ανακύκλωση είναι για όλους μας...

Αν αγάπησα ή ερωτεύτηκα περισσότερο; Δεν ξέρω τι έχω κάνει από τα δύο, δεν ξέρω καν αν έχω κάνει κάτι από τα δύο. Βαθιά αγάπη έχω με τους συγγενείς που έχουμε το ίδιο αίμα, δύο πολύ στενούς φίλους και από εκεί το χάος...Πλέον, θεωρώ πως ο έρωτας είναι υπερεκτιμημένος. Δηλαδή, καλό είναι να ενθουσιαστείς -μην εμπλακείς παραπάνω γιατί είναι πολύ γλυκό φαρμάκι».

«Εντάξει, με έχουν αγαπήσει και έχω αγαπηθεί, όπως έχω ερωτευτεί και με έχουν ερωτευτεί, αλλά με την έννοια να γνωριστούμε, να δούμε ποιοι είμαστε και να προχωρήσουμε παραπέρα. Σίγουρα όχι στη δημιουργία μιας καινούργιας οικογένειας, αλλά μιας επιλεκτικής οικογένειας. Όλες οι σχέσεις έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Ούτε την αγάπη εμπιστεύομαι απόλυτα, θα πρέπει να έχουν δοκιμαστεί πολύ οι σχέσεις και ο ένας να είναι πραγματικά δίπλα στον άλλον σε μεγάλα πράγματα.

Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, ναι είμαι ευχαριστημένη από την πορεία μου. Δεν θα με συνέφερε να μην ήμουν. Δεν θυμάμαι τι γινόταν στο παρελθόν, το ξέχασα. Το παρελθόν γεννά κατάθλιψη και το μέλλον ανησυχία οπότε μην με ρωτάς για όσα έχουν περάσει. Θαύμα είναι ό,τι έγινε. Να κρατήσεις πώς τώρα είμαι στα καλύτερα μου...

Για πολλά χρόνια δεν ήμουν ήρεμη παρόλο που έδειχνα γλυκιά, καλή -μέσα μου γινόταν χαμός. Πλέον είμαι συνειδητοποιημένη, έχω συμφιλιωθεί και με ό,τι δεν κατάφερα. Τώρα βλέπω να έρχονται μεγάλα πράγματα, υπάρχει και η ηρεμία. Αν δεν ερχόταν τώρα η ηρεμία πότε; Έλεος πια, ας ζήσω λίγο τη ζωή μου με ηρεμία γιατί τα πρώτα 50 χρόνια ήμουν σε εξαλλοσύνη. Μου ετοιμάζω μεγάλες εκπλήξεις...

Φέτος παίζω στο "Σεσουάρ για δολοφόνους" στο θέατρο Λαμπέτη κι όπως λέω είναι από τα ωραιότερα πιστολάκια που έχουν γίνει γιατί η παράσταση έχει την ιδιοτυπία να ανάβουν τα φώτα και να συμμετέχει το κοινό στην ανεύρεση του δολοφόνου. Ο ηθοποιός πρέπει να είναι πάντα alert να απαντήσει στο κοινό έξυπνα, χιουμοριστικά και η φετινή ομάδα είναι πραγματικά καταπληκτική ξεφεύγοντας από την κλασική κωμωδία. Μια παράσταση που παιζόταν επί δεκατρία συνεχή έτη και πέρασαν οι μεγαλύτεροι κωμικοί -έγινε μια μικρή παύση και εδώ και δύο χρόνια επέστρεψε ανανεωμένη».

«Πριν δέκα χρόνια μου είχε γίνει ξανά πρόταση για το συγκεκριμένο έργο, αλλά ήμουν σε μια διαφορετική φάση θεατρικά. Η συγκεκριμένη πρόταση μου έγινε μετά την πανδημία, τότε που έρχονταν η μία μετάλλαξη μετά την άλλη και νόμιζα πως δεν πρόκειται να ξανά βγούμε από το σπίτι, εντάξει δεν έχουμε επιστρέψει στην καθημερινότητα όπως τη γνωρίζαμε πριν τον Μάρτιο του 2020, και με συνεπήρε η κωμωδία γιατί ήμουν κάπως φοβισμένη.

Αυτή τη φορά η πρόταση για τη παράσταση "Σεσουάρ για δολοφόνους" με βρήκε στην καλύτερη μου φάση, με ένα καστ με νέα παιδιά και όντως υπήρχε λόγος που δεν είχα παίξει δέκα χρόνια πριν.

Αν είμαι χορτασμένος άνθρωπος; Δεν χορταίνω εύκολα, μην κοιτάς που τρώω λίγο. Έχω δει πολλά, έχω περάσει όμορφα, ανακάλυψα νέα πράγματα οπότε αυτό πλέον βγαίνει. Είμαι πιο ήσυχη, πάντα δίνω σημασία στα πράγματα, αλλά πλέον τα μεταφράζω διαφορετικά...»

Info: Η παράσταση «Σεσουάρ για δολοφόνους» παίζεται από Τετάρτη μέχρι Κυριακή στο θέατρο Λαμπέτη