Ιωάννα Μαλέσκου: «Οι δυσκολίες στα επαγγελματικά μού έφεραν ηρεμία στην προσωπική μου ζωή»

Η Ιωάννα Μαλέσκου είναι από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης από την πρώτη στιγμή που ήρθε στην Αθήνα για να αναλάβει τη δική της εκπομπή.

Οι συνεντεύξεις της είναι ελάχιστες και μέσα από δηλώσεις, που παίζονται αποσπασματικά σε εκπομπές, δεν έχεις την ευκαιρία να τη γνωρίσεις παραπάνω. Αυτή ήταν και η αφορμή της συνάντηση μας: να μάς αφηγηθεί η ίδια τη ζωή της.

Ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι κρατώντας στην αγκαλιά της την κόρη της η Ιωάννα Μαλέσκου ξεδίπλωσε τους σημαντικότερους σταθμούς της ζωή της. Τα παιδικά της χρόνια στην Πρέβεζα, οι σπουδές στη Θεσσαλονίκη, ο διορισμός της ως δασκάλα στην Κρήτη, τα πρώτα ρεπορτάζ στο δρόμο μέχρι να γίνει παρουσιάστρια, η απόφαση να έρθει στην Αθήνα και η γνωριμία με τον σύζυγο της που πλέον είναι γονείς ενός αξιολάτρευτου μωρού που συνεχώς χαμογελάει.

«Οι εικόνες των παιδικών μου χρόνων είναι όλες με μια ανεμελιά, μέσα σε ένα πολύ ευτυχισμένο οικογενειακό περιβάλλον, στην Πρέβεζα. Στην οικογένεια μου είμαστε τρία αδέρφια, εγώ είμαι η μικρότερη, ο βενιαμίν που λέμε -όχι απαραίτητα η πιο καλοχαϊδεμένη, μεγάλωσα λίγο στον αυτόματο. Η οικογένεια μου ήταν πάντα αυτό το κλασικό πρότυπο που έχω στο μυαλό μου: με δεμένες σχέσεις μεταξύ μας, η μαμά πάνω από τα παιδιά της και ο μπαμπάς, ο οποίος φρόντιζε για όλα ώστε να έχουμε αυτά που θέλουμε, τα εφόδια για το μέλλον και όντως όλα πήγαν πολύ καλά.

Όταν ζεις στην περιφέρεια είσαι μακριά από τους φρενήρεις ρυθμούς που έχει η πρωτεύουσα, υπάρχει ποιότητα, αρμονία και η ζωή κυλά πιο φυσιολογικά. Δε σου κρύβω πως μικρότερη δεν το καταλάβαινα, μάλιστα πάντα σκεφτόμουν ότι θέλω να δω άλλα πράγματα, να μεγαλώσω και να ακολουθήσω το δικό μου δρόμο. Δεν ήξερα τότε πώς θα τα έφερνε η ζωή, ούτε φανταζόμουν ποτέ ότι θα ασχοληθώ με την τηλεόραση. Ήξερα, σίγουρα, πως θέλω να κάνω όμορφα και μεγάλα πράγματα, πάντοτε με τα πόδια μου να πατάνε γερά στη γη, χωρίς έπαρση. Το έχω κρατήσει ως γνώμονα ότι ο άξονας μου δεν θα αλλάξει πόσο μάλλον τώρα που είμαι μαμά.

Από το δημοτικό είχα την άνεση να μιλάω μπροστά σε πολλούς ανθρώπους, να διεκδικώ το δίκαιο -σε επίπεδο προεδρίας – να βγαίνω μπροστά και να το υποστηρίζω. Μεγαλώνοντας, είναι και ένα κουσούρι μου αυτό: συνεχίζω να μην μπορώ την αδικία και να κάνω τα πάντα για να το αντιστρέψω, είτε με αφορά, είτε εκτυλίσσεται μπροστά μου. Βέβαια αυτό δημιουργεί και μπελάδες -πολλές φορές το χρεώνεσαι εσύ, αλλά τελικά είναι κι αυτό ένα μάθημα για τη ζωή σου. Από την άλλη, θυμάμαι έντονα την περατζάδα, στο λιμάνι της Πρέβεζας, όπου συναντιόμασταν με φίλους και κάναμε βόλτες όταν μας το επέτρεπαν οι γονείς -οι έξοδοι ήταν πάντα με το ρολόι στο χέρι. Οι εικόνες από τον τόπο μου μου δημιουργούν ηρεμία και γαλήνη- αυτό αισθάνομαι κάθε φορά που επιστρέφω και είμαι με την οικογένεια μου

Όταν ήμουν μικρή έλεγα πως όταν μεγαλώσω θα γίνω δικηγόρος, σαν το μπαμπά μου. Κανείς δεν θα πίστευε ότι δε θα έχω κάποια σχέση με την Νομική. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα ως πρότυπο κι επειδή τον θαύμαζα και τον έβλεπα στο δικαστήριο ένιωθα πόσο όμορφο είναι να επιχειρηματολογείς και να υποστηρίζεις μια υπόθεση, ο χρόνος που αφιερώνεις, το διάβασμα -αυτές είναι οι εικόνες που είχα ως παιδί βλέποντας τον μπαμπά μου πάνω από έγγραφα και δικογραφίες. Ήταν κάτι που μου δημιουργούσε μια διάθεση να μάθω, να εξελιχτώ, να μπορώ να είμαι εκεί ανυψώνοντας το ανάστημα μου για καλό. Η άνεση που αισθανόμουν όταν μιλούσα σε κόσμο ήταν χαραγμένη μέσα μου και πίστευα ότι μεγαλώνοντας αυτό θα μου ταίριαζε. Τίποτα από αυτά δεν έγινε, αλλά τουλάχιστον έμεινε ο λόγος.

Τελικά, η ζωή μου άνοιξε άλλο μονοπάτι και τα έφερε έτσι ώστε αυτό το οποίο έμφυτα έχω, είτε καλό, είτε κακό για κάποιους άλλους, είναι ο λόγος και η ροή - πάντοτε με μια δομημένη σκέψη. Ακόμα και όταν λέω πολλά, ανοίγοντας ανάμεσα παρενθέσεις, δε θα ξεχάσω ποτέ από που ξεκίνησα και τι θέλω να πω. Κάπως έτσι είναι και η ζωή μου: με παρενθέσεις μέχρι να φτάσω στο στόχο μου, στον προορισμό μου...».



«Πέρασα στο Παιδαγωγικό τμήμα αντί στη Νομική -για μένα, ήταν μεγάλο σοκ. Δεν σου κρύβω πως ακολούθησε ένα «μαύρο» καλοκαίρι, στο οποίο έχω μάθει ότι δεν έχω πιάσει τη σχολή που ήθελα, αν και η Παιδαγωγική ήταν μέσα στις επιλογές μου, και άρχισα να σκέφτομαι τι θα κάνω. Σε καμία περίπτωση δεν άκουσα τη συμβουλή των δικών μου να ξανά δώσω Πανελλήνιες -δε θα έμπαινα ξανά σε αυτή τη διαδικασία, δεν μπορούσα να το περάσω πάλι. Ήταν τόσο έντονη η περίοδος των πανελλαδικών εξετάσεων, με πολύ διάβασμα, που είχα άρνηση να τη βιώσω ξανά. Από την άλλη, κατάλαβα ότι για κάποιο λόγο γίνονται όλα και ήμουν «ανοιχτή» στα νέα πράγματα που ανοίγονταν μπροστά μου».

«Για μένα δεν ήταν ποτέ εύκολο να κάνω αλλαγές, δυσκολευόμουν πάρα πολύ αν και μου άρεσαν. Η πρώτη μου σημαντική μετάβαση ήταν από την Πρέβεζα στη Θεσσαλονίκη που πήγα για να σπουδάσω. Όσο περίεργο και αν σου φανεί δεν είχα φύγει ποτέ από τον τόπο μου, εκτός από ταξίδια που κάναμε, δεν είχα εικόνες πώς είναι οι ρυθμοί και το κυριότερο: πώς να ζω μόνη μου. Ευτυχώς, στην αρχή ήταν η αδερφή μου στη Θεσσαλονίκη οπότε είχα μια ασφάλεια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγωνία μου όταν ήταν να μετακινηθώ με τη συγκοινωνία. Δεν είχα ξαναμπεί σε λεωφορείο, δεν ήξερα καν τι σημαίνει αστική συγκοινωνία και αναρωτιόμουν «πώς να ρωτήσω έναν οδηγό για όλα αυτά»; Αγχωνόμουν αν θα βρω το σπίτι μου, τι θα κάνω αν χαθώ και δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Ρωτούσα την αδερφή μου για όλες τις διαδρομές και σημείωνα τα πάντα με μολύβι και χαρτί. Μετά από χρόνια που είδα τα συγγράμματα μου, γελούσα μόνη μου και μπήκα σε αυτό το mood της ανασφάλειας, της αγωνίας και της ανάγκης να πατήσω στα πόδια μου και να μη χαθώ ποτέ -κυριολεκτικά και μεταφορικά.

«Από τη Θεσσαλονίκη πήγα στην Κρήτη για να εργαστώ ως δασκάλα και τελικά το νησί έγινε η δεύτερη πατρίδα μου -έζησα εκεί το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να εργάζομαι ήθελα να ήμουν αυτόνομη -από την περηφάνια μου δεν ήθελα να ζητήσω χρήματα από τους γονείς μου ή να τους πω ότι δυσκολεύομαι. Ήθελα να τα καταφέρω μόνη μου χτίζοντας ένα πλάνο ζωής -τότε κατάλαβα ότι «δε μασάμε» και έτσι ξεκίνησε η πορεία μου.

Η μετάβαση μου από το σχολείο στην τηλεόραση δεν έγινε αμέσως, ούτε ήταν στα πλάνα μου. Για κάποια χρόνια δίδασκα και παράλληλα με όσα έκανα, ήμουν πάντα ένα ανήσυχο πνεύμα, μου πρότειναν να πάω σε ένα διαγωνισμό ομορφιάς όπου πήγα για πλάκα. Μου ανοίχτηκε μια πόρτα, ενός άλλου κόσμου, που στέκεται περισσότερο στην εξωτερική εμφάνιση και δε με πολυενδιέφερε -για να σου είμαι ειλικρινείς, ίσως και να με τρόμαζε γιατί ποτέ η εικόνα δεν ήταν προτεραιότητα μου.

Αν η εικόνα μου στάθηκε εμπόδιο και αν έπρεπε να αποδεικνύω παραπάνω πράγματα; Δεν με θεωρώ καλλονή, πάντα ήθελα να έχω μια ισορροπημένη εικόνα, να σέβομαι τον εαυτό μου, αλλά στα μάτια κάποιων τα χαρακτηριστικά μου είναι λίγο πιο ιδιαίτερα. Η εικόνα μου έχει σταθεί και εμπόδιο γιατί πρέπει να αποδείξω, διπλά και τριπλά, ότι έχω προσωπικότητα και μυαλό. Θυμάμαι έντονα, ακόμα και τώρα κολλάω, όταν ακούω κάποιο κολακευτικό σχόλιο, όπως «Αχ τι όμορφη που είσαι», και πάντα περίμενα από μέσα μου να συμπληρώσει κάτι: «Τα λες ωραία», «Έχεις δίκιο σε αυτά που λες». Τότε με απογοήτευε και συνειδητοποίησα ότι αν εσύ δεν επικοινωνήσεις σωστά τον εαυτό σου, οι άλλοι θα νομίζουν ότι σε ενδιαφέρει μόνο η εξωτερική σου εικόνα. Είμαι από τους ανθρώπους που χαίρονται και εκτιμούν περισσότερο όταν μου κάνουν ένα σχόλιο για τη δουλειά μου, το χαρακτήρα, το ήθος μου.

Η τηλεόραση μπήκε πολύ συνειδητά στη ζωή μου μέσα από διαγωνισμό ομορφιάς. Τα καλλιστεία, μπορεί να μην έμειναν στη ζωή μου, δε θέλω τόσο να το συζητάω, αλλά όταν με ρωτάνε πώς ξεκίνησα στην τηλεόραση, από τη μία δεν μπορώ να το παραβλέψω, ούτε όμως θέλω να το αναφέρω ιδιαίτερα -δεν είναι αυτό που με χαρακτηρίζει. Ήμουν ψαρωμένη, άγουρη, πολύ μικρούλα με άλλο μακιγιάζ και μαλλιά, που τότε ήταν στη μόδα, και κοιτάζοντας φωτογραφίες έχω σχολιάσει «Μα, πώς ήμουν έτσι»; Στην τελική, εμείς πρέπει να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, την εικόνα μας, με τα όποια ελαττώματα και τις τάσεις της εποχής. Οι γυναίκες, σε κάθε δεκαετία της ζωή μας, έχουμε διαφορετικό «Εγώ». Αν δεν συμφιλιωθώ με την άγουρη Ιωάννα δε θα μπορέσω ποτέ να αγαπήσω την Ιωάννα του σήμερα και του αύριο. Με έχω αποδεχτεί και με έχω αγκαλιάσει με στοργή και κατανόηση -ας μην αυτομαστιγωνόμαστε. Μας κρίνουν όλοι τόσο αυστηρά που δε χρειάζεται να κρίνουμε και εμείς, με τόσο άδικο τρόπο, τον εαυτό μας, σα να ντρεπόμαστε για το παρελθόν, την εικόνα μας -προσωπικά δεν ντρέπομαι καθόλου. Την Ιωάννα την αγαπώ και έχω συμφιλιωθεί με όλα της τα κομμάτια».



«Με ρωτάς αν ξεκινώντας στην τηλεόραση έκανα ρεπορτάζ - ένα θέμα της επικαιρότητας. Καμιά φορά οι άνθρωποι αμφισβητούν τη διαδρομή σου αν δεν είναι ίδια με αυτή που έχουν ακολουθήσει κάποιοι άλλοι ή και οι ίδιοι που κάνουν τις συγκρίσεις. Θεωρώ άδικο να κρίνεις έναν άνθρωπο από το πού και πώς ξεκίνησε έχοντας διαφορετικές αφετηρίες. Έχω κάνει κι εγώ ρεπορτάζ στο δρόμο -η λέξη πεζοδρόμιο, αν και καταλαβαίνω πώς το εννοούν, δε μου αρέσει ως όρος και δε χρειάζεται να το αναλύσουμε τώρα. Αφού με ρωτάς σου απαντάω πως έχω κάνει ρεπορτάζ στο ξεκίνημα μου για να στήσω την εκπομπή μου. Το να είσαι έξω για ρεπορτάζ και οι άνθρωποι να σε προσπερνάνε χωρίς να σου δίνουν σημασία, δεν είναι ότι καλύτερο -ήταν πολύ σκληρό και ένιωθα ότι κλονιζόταν η περηφάνια μου.

Θυμάμαι έντονα ένα περιστατικό, όταν ακόμα εργαζόμουν σε ένα μικρότερο κανάλι, πριν πάω στο ΚΡΗΤΗ TV, που ήμουν σε βραδινό ρεπορτάζ και στην προσπάθεια μου να πάρω δηλώσεις, μέσα σε ένα χώρο με έντονη μουσική, είχα τεντώσει τόσο πολύ το χέρι μου κρατώντας το μικρόφωνο, ώστε να ακουστούν τα λόγια του ανθρώπου για να μη «χάσω» το θέμα, που πήραν φωτιά τα μαλλιά μου. Εγώ δεν είχα αντιληφθεί κάτι, ήμουν προσηλωμένη στο να πάρω τις δηλώσεις, τα μαλλιά μου είχαν αρχίσει να καίγονται και ο οπερατέρ έκλεισε αμέσως την κάμερα για να με βοηθήσει μην καώ. Όλοι με κοιτούσαν έντονα και για να μη δείξω το παραμικρό λέω «με συγχωρείται», πιάνω τα μαλλιά μου, με το μικρόφωνο στο χέρι, για να σταματήσω τη φωτιά. Αισθάνθηκα τόση ντροπή και αμηχανία, ήμουν ήδη πολλές ώρες, είχα κουραστεί και απλά ήθελα να πάω να μοντάρω το θέμα μου για να στήσω την εκπομπή μου. Ειλικρινά, ήθελα απλά να διακτινιστώ στο δωμάτιο μου να κλάψω και να διορθώσω ότι είχε συμβεί -δυστυχώς δε γίνονται αυτά στην αληθινή ζωή. Εκείνο το βράδυ είχαν πάει όλα λάθος. Γενικότερα, δεν επιτρέπω στους άλλους να με δουν έτσι. Θέλω να είμαι ψύχραιμη μπροστά στον κόσμο ακόμα και όταν μέσα μου υπάρχει τρικυμία. Την επόμενη ημέρα έκοψα καρέ τα μαλλιά μου και το χρέωσα στην ανανέωση που κάνουμε εμείς οι γυναίκες.

Μετά από αυτό το περιστατικό μου βγήκε μια άρνηση, αλλά τραβάς, σαν μαγνήτης, διαφορετικά πράγματα που σε εξελίσσουν. Όταν γνωριστήκαμε, ήμουν στην ΚΡΗΤΗ TV, στο ρόλο της κεντρικής παρουσιάστριας. Δεν συνέχισα το ρεπορτάζ, όμως από το πρωί μέχρι το βράδυ ήμουν πάνω από την εκπομπή: μιλούσα στα τηλέφωνα για καλεσμένους, έψαχνα να βρω θέματα, ήμουν διαβασμένη για κάθε θέμα που θα «έπαιζε» στον αέρα.

Στον τηλεοπτικό αέρα δεν ήθελα να διαβάζω κάτι γραμμένο, εξακολουθούσα να είμαι update και δεν είχα ακουστικό -ήθελα να πατάω στα δικά μου πόδια. Δεν με απασχολούσε ποτέ αν γίνει κάτι και κάνει κοιλιά το πρόγραμμα – είναι μεγάλη δύναμη να μιλάς κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του τηλεθεατή. Δυστυχώς, άνθρωποι της τηλεόρασης, μου το χρεώνουν ως μειονέκτημα, ότι μιλώ πολύ. Εμένα όμως με έχει σώσει άπειρες φορές όταν ένας καλεσμένος έχει αργήσει ή έχει συμβεί κάποιο απρόοπτο. Δεν θα επέτρεπα ποτέ η αγωνία μου να περάσει στον τηλεθεατή και να νιώσει ότι κάτι δεν πάει καλά -εγώ μπορούσα να το διαχειριστώ».

«Οι λόγοι ήταν πολλοί που τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή αποδέχτηκα την πρόταση για να έρθω στην Αθήνα, παρόλο που είχα κάνει συζητήσεις και τα προηγούμενα χρόνια. Τελικά, όπως μου σχολίασες, έπρεπε να έρθω γιατί κρατάω αυτό το πλάσμα στη αγκαλιά μου και όλα έρχονται και σε βρίσκουν στο σωστό timing. Είχε αρχίσει να μου μπαίνει η ιδέα στο μυαλό -δεν ήξερα το πώς μπορεί να γίνει -γνώριζα όμως ότι το επόμενο μου βήμα μπορεί να με απομακρύνει από την Κρήτη. Άρχισα να αναρτιέμαι μήπως οι πόρτες που χτυπάνε είναι καμπανάκια και ήμουν έτοιμη για το επόμενο μου βήμα. Πολλές φορές κάποιες προτάσεις συμπίπτουν και με τη φάση της ζωής που βρίσκεσαι... Δεν είχα οικογένεια, άλλους ανθρώπους, που θα έβαζα στο κάδρο και ίσως ήμουν πιο διστακτική, οπότε έγινε ένα κλικ μέσα μου και είπα «είμαι έτοιμη για το επόμενο μου βήμα». Δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση το να μηδενίσεις το κοντέρ. Με τρομάζουν οι αλλαγές μέχρι να βάλω τα πράγματα σε ένα καλούπι. Δηλαδή, με τρομάζει αν δεν έχω εικόνα που θα πάω, τι θα κάνω -μου αρέσει να οπτικοποιώ για να νιώθω την ασφάλεια ότι μέσα στην εκάστοτε συνθήκη μπορώ να λειτουργήσω και μετά όλα μου ξεδιπλώνονται».

«Ισχύει ότι η μετάβαση μου από την Κρήτη στην Αθήνα έγινε πολύ γρήγορα και στο κάδρο μου μπήκαν μόνο άνθρωποι που δε γνώριζα και βγήκαν όσοι ήξερα. Άνθρωποι που ήταν το αποκούμπι μου δεν τους είχα δίπλα μου γιατί συνέπεσε και με τον κορονοιό που ούτε μπορούσα να ταξιδέψω, ούτε κείνοι να έρθουν σε μένα οπότε ήταν πιο δύσκολα. Η αλλαγή ήταν ξαφνική, έπρεπε να προσαρμοστώ και δεν έβρισκα κάτι που να αισθάνομαι οικεία. Λόγω της υπερηφάνειας και του εγωισμού μου, αυτά τα δύο με διέπουν, έλεγα «Θα τα καταφέρεις». Δεν ήξερα ότι θα κάνω πρεμιέρα και όλοι θα με περιμένουν απέναντι -περίμενα τα πράγματα λίγο πιο ρομαντικά, πιο καλοπροαίρετα. Δεν κλαίγομαι, ούτε μένω στο παρελθόν, ωστόσο όταν κάποιος με ρωτάει δεν μπορώ να μην πω την αλήθεια μου: ότι ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων της τηλεόρασης σε περιμένει στη γωνία.

Τι γινόταν μέσα μου όταν επέστρεφα στο σπίτι μου; Επικρατούσε σιωπή! Όταν δε μιλάς να ακούσεις τα πράγματα είναι πιο δύσκολο γιατί τις απαντήσεις τις κουβαλάμε μέσα μας. Δε μου άφησα καν το περιθώριο να αποδεχθώ ότι είναι μια σκληρή περίοδος, έλεγα «πάμε να προσπαθήσουμε», βούρκωνα, στεναχωριόμουν, με έπιανε το παράπονο, παρόλο που προς τα έξω έβγαζα την εικόνα μιας Ιωάννας που δεν την απασχολεί τίποτα -με τα συγκεκριμένα δεδομένα έκανα ότι καλύτερο μπορούσα. Γυρνώντας το χρόνο πίσω, δεν έχει νόημα να πω τι θα άλλαζα κι αν θα άλλαζα κάτι γιατί σε εκείνη τη φάση δεν ήμουν η Ιωάννα του σήμερα -δεν ήμουν τόσο ήρεμη όπως είμαι τώρα που με έχεις απέναντι σου.

Όλα αυτά που συνέβησαν δεν τα είχα ξανά ζήσει και είχα την εντύπωση πως αυτή είναι η καθημερινότητα. Όταν πηγαίνεις σε μια νέα οικογένεια και σου λένε κάποια πράγματα σημαίνει ότι έτσι είναι. Στη δεύτερη τηλεοπτική μου χρονιά στο κανάλι κατάλαβα ότι κάποια πράγματα που κλωτσάνε μέσα μου είναι η πραγματικότητα. Ο χρόνος όμως δείχνει τι πρέπει να κάνεις και όλα κουμπώνουν στη σωστή στιγμή. Δεν θέλω να μένω περισσότερο χρόνο στο παρελθόν και το περνάω στα γρήγορα γιατί απλά δεν είμαι το παρελθόν μου. Όλα αυτά συνέπεσαν με την εγκυμοσύνη μου, τον ερχομό της κόρης μου και όταν ρωτήθηκα στην πορεία ήθελα να κάνω κάποιες διευκρινήσεις, έστω και ετεροχρονισμένα, γιατί κάποια πράγματα τα θεωρώ πολύ άδικα, στεναχωρήθηκα πολύ, μόνο εγώ ξέρω τι ισχύει και τι όχι και με ενοχλεί όταν επαναλαμβάνονται και με το πες πες τείνουν να καθιερωθούν. Φτάνεις σε ένα σημείο που λες «Θα με τρελάνετε» - πρέπει να μπει ένα φρένο. Κάποιες φορές θα με δεις να χαμογελάω με τη παραφιλολογία, γύρω από μένα, αλλά υπάρχουν φορές που δεν μπορώ να το κάνω. Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν τελικά είναι καλό να απαντάς ή όχι.

Πλέον, έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες μου, δεν με επηρεάζουν τα πάντα, και αυτό για μένα είναι σωτήριο. Προσωπικά νιώθω ήρεμη γιατί έχω κλείσει όλες μου τις εκκρεμότητες κρατώντας τα θετικά στοιχεία από όλα όσα έχουν έρθει στη ζωή μου. Ξέρεις τι λένε για τους ανθρώπους που φεύγουν από τη ζωή σου; Ότι ο Θεός έχει ακούσει κουβέντες όταν εσύ δεν είσαι μπροστά. Είμαι χαρούμενη, γεμάτη, κοιτάζω μπροστά που υπάρχει φως..».

«Οι δυσκολίες στα επαγγελματικά μου έφεραν ηρεμία στη προσωπική μου ζωή. Γνώρισα τον Κωνσταντίνο σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου με πολλές φουρτούνες και η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε πάρα πολύ. Αν και είχαν αρχίσει να γράφονται δημοσιεύματα για τα προσωπικά μου, ποτέ δε βγήκα να πω κάτι παραπάνω -αντίθετα τα προστάτευα. Ακόμα και τώρα, μπορεί να μοιραστώ κάποια πράγματα για την κορούλα μας, αλλά για τον Κωνσταντίνο δεν μιλάω -δεν θέλει και εκείνος. Όταν πρωτογνωριστήκαμε, δεν ήξερα πώς θα κυλήσουν τα πράγματα. Έτσι όπως ήρθε στη ζωή μου, ήταν ο άνθρωπος που με έκανε να απομακρύνομαι από αυτές τις αρνητικές σκέψεις και να μην μιλάω για τη δουλειά μου. Θυμάμαι μια φορά μου είχε πει «μην τα συζητάς τώρα όλα αυτά», ο ίδιος δεν έχει εικόνα της δουλειάς μου, ούτε ασχολείται, οπότε στη φάση που βρισκόμουν ήταν πολύ βοηθητικό.

Σε αυτό το δύσκολο στάδιο ο Κωνσταντίνος με βοήθησε να ξεχνιέμαι και άρχισα να κάνω εντελώς διαφορετικά πράγματα. Επιλέγοντας να μείνω στην εξοχή, να είμαι κοντά στη θάλασσα, τη φύση, να κυκλοφορώ με φόρμες , χωρίς μακιγιάζ -δεν είναι τόσο απλό για έναν άνθρωπο που είχε μάθει εντελώς διαφορετικά -και αυτές οι αλλαγές ήταν ένα τεράστιο βήμα. Ξεκίνησα να κάνω μέχρι motocross, μέχρι τότε δεν είχα ανέβει ποτέ σε μηχανή, κι αυτό με έκανε να αισθανθώ τόσο διαφορετικά -είχα την απόλυτη αίσθηση ελευθερίας. Οδηγούσα μηχανή μέσα στη φύση, έκανα μέχρι και άλματα, ξεκίνησα ποδήλατο βουνού, θαλάσσια σπορ, δοκίμαζα διάφορα -τα χόμπι σε ενώνουν περισσότερο με το σύντροφο σου και έκαναν καλό στη ψυχή μου».

«Αν αφήνομαι στα προσωπικά μου ε; Όταν ερωτεύεσαι πολλά πράγματα αλλάζουν, δίνεις κομμάτι σου στον άνθρωπο που έχεις επιλέξει και μπορώ να σου πω ότι λειτουργώ πολύ διαφορετικά από τα επαγγελματικά – σαν να φεύγουν οι δεύτερες σκέψεις. Όταν επιλέγω να είμαι κάπου δίνω όλη μου την ψυχή και ο στόχος μου είναι με τον άνθρωπο μου να είμαστε ομάδα. Η οικογένεια μου είναι ο πυρήνας μου. Για μένα το ιδανικό σενάριο είναι να χτίζεις τη σχέση σου καθημερινά, να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο σου, αλλά χωρίς να αφήσεις τον εαυτό σου - αν ποτέ κάτι συμβεί θέλω να μπορώ να το διαχειριστώ. Σε όλους τους τομείς, έχω πάντα στο μυαλό μου πως αν κάτι δεν πάει καλά η επόμενη ημέρα να με βρει στα πόδια μου.

Πώς είμαι ως μαμά; Η κόρη μου είναι η απόλυτη προτεραιότητα μου και ο ερχομός της άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου. Όλη μου τη ζωή ήθελα να γίνω μαμά. Ήθελα πολύ να αποκτήσω οικογένεια, δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ πώς θα είναι αυτός ο ρόλος, αλλά μετά από έντεκα μήνες είμαι μια μαμά που είμαι από το πρωί μέχρι το βράδυ κοντά της, άνευ όρων. Η μόνη μου αγωνία είναι όταν ξεκινήσω πάλι δουλειά να βρω τη χρυσή τομή για να υπάρχει ισορροπία. Για μένα, πλέον, είναι βασικός λόγος ότι επιλέξω να κάνω να είναι καλά το παιδί μου, δε θέλω να είμαι απούσα, ούτε να χάσω πολύτιμες στιγμές από την καθημερινότητα της. Θέλω να κάνω το παιδί μου ευτυχισμένο, να ξέρει ότι έχει μια μαμά που είναι εκεί για την ίδια και ταυτόχρονα να είναι περήφανη για τη μητέρα της. Ο ρόλος της μαμάς είναι ο πιο απαιτητικός, αλλά δεν θα τον άλλαζα για τίποτα. Από την άλλη, φυσικά έχω όνειρα, φιλοδοξίες και είμαι σίγουρη πως θα βρω τα πατήματα μου μόλις ξεκινήσω ξανά τη δουλειά.

Μου πήρε μήνες να βρω χρόνο για μένα, ξεκίνησα δειλά δειλά να γυμνάζομαι όταν η μικρή έγινε 4 μηνών -έπρεπε να βγω λίγο από το σπίτι γιατί το μωρό ήταν απόλυτα αγκιστρωμένο πάνω μου λόγω αποκλειστικού θηλασμού. Από τότε που ξεκίνησε να τρώει είναι όλα πολύ καλύτερα γιατί μπορεί και ο μπαμπάς της να της δώσει κάποιο από τα γεύματα της. Μέχρι και στο γυμναστήριο την παίρνω μαζί μου, σηκώνει και εκείνη τα ποδαράκια της, παρατηρεί, κάνει κινήσεις...Είναι ελάχιστες οι φορές που αν χρειαστεί να λείψω την κρατάει ο μπαμπάς της -περνάνε τέλεια οι δυο τους, έχουν έναν πολύ ωραίο ενθουσιασμό και κάνουν διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους. Η μικρή έχει πολύ όμορφες εικόνες με τον μπαμπά της, το πρώτο ανδρικό πρότυπο των κοριτσιών είναι ο μπαμπάς τους, και για τους μπαμπάδες είναι όλο αυτό ένα μεγάλο στοίχημα. Ο Κωνσταντίνος είναι πολύ συνειδητοποιημένος στο ρόλο του μπαμπά και τι εικόνες θέλει να έχει η κόρη μας. Θέλουμε να έχει μια αληθινά ευτυχισμένη ζωή.

Αν τον είδα διαφορετικά τον Κωνσταντίνο από τότε που έγινε μπαμπάς; Σίγουρα! Πολλές φορές συγκινούμαι όταν τους βλέπω μαζί τώρα που η μικρή επικοινωνεί περισσότερο. Ξέρεις, το παράπονο των μπαμπάδων είναι ότι τα μωρά είναι αγκιστρωμένα πάνω στη μαμά τους, τώρα που μεγαλώνει είναι όλα πιο εύκολα. Τους κοιτάζω, σε ανύποπτες στιγμές, και συγκινούμαι πάρα πολύ. Ήξερα ότι ο Κωνσταντίνος θα είναι πολύ καλός μπαμπάς. Όταν έρχεται ένα μωράκι αλλάζει η σχέση του ζευγαριού, τίποτα δεν είναι το ίδιο με πριν, όλα θέλουν το χρόνο τους, αλλά όταν υπάρχει αμοιβαία κατανόηση και συνεργασία βρίσκονται οι ισορροπίες. Τώρα που δεν δούλευα είχε προτεραιότητα το πρόγραμμα του μπαμπάς μας, ο οποίος δουλεύει πολλές ώρες, και θα είναι ένα στοίχημα για μας πώς θα βρούμε τις ισορροπίες όταν εργαζόμαστε και οι δύο -δεν έχουμε άλλη βοήθεια. Είμαι αισιόδοξη πως όλα θα πάρουν το δρόμο τους.

Σε τι φάση με πετυχαίνεις; Σε μια όμορφη μεταβατική περίοδο που με αγαπώ πολύ, με πιστεύω γιατί με έχω αμφισβητήσει στο παρελθόν και ήμουν σκληρή με μένα. Ξέρεις, δεν μου είχα πει ποτέ «Μπράβο», ούτε με είχα επιβραβεύσει -το μόνο που έλεγα ήταν «Μπορείς και καλύτερα». Κι όλα αυτά από την ανάγκη μου για να μη με απογοητεύσω. Ευτυχώς, έχω αλλάξει.

Είμαι σε μια φάση που οραματίζομαι ωραία πράγματα, είμαι πολύ καλά οικογενειακά, έχω τη λαχτάρα να βλέπω το παιδί μου και ανυπομονώ να επιστρέψω στη δουλειά. Έχει ηρεμήσει η ψυχή μου, δεν υπάρχει πια τρικυμία...».

Ευχαριστούμε θερμά το Polyamorous που έγινε η φωτογράφιση (Μαυρομιχάλη 72-74, Εξάρχεια)