Τόνια Σωτηροπούλου: «Δεν θέλω να κάνω εκπτώσεις σε όσα με κάνουν χαρούμενη»
Η εξωτερική εμφάνιση της Τόνιας Σωτηροπούλου παραπέμπει σε αρχαία Ελληνίδα, σαν να είναι φτιαγμένη με υλικά μιας άλλης εποχής. Γνωρίζοντας την από κοντά αντιλαμβάνεσαι πώς αυτό που καθρεφτίζεται στο βλέμμα της είναι μια πηγαία ευγένεια, μια γοητευτική ηρεμία που έχει ξετυλίγοντας σημαντικές στιγμές της διαδρομής της, ενώ δεν σταματάει να διακωμωδεί στοιχεία του χαρακτήρα της.
«Μεγάλωσα στη Γλυφάδα σε μια πενταμελή οικογένεια, μεσαίας τάξης, από την οποία πήρα πάρα πολλή αγάπη. Ο μπαμπάς μου εργαζόταν ως γραφίστας, πριν συνταξιοδοτηθεί, και η μητέρα μου έχει κάνει διάφορες δουλειές. Τα δύο ετεροθαλή μου αδέρφια, με τα οποία έχω 23 και 16 χρόνια αντίστοιχα διαφορά, τα έχει μεγαλώσει η μαμά μου, οπότε ήμουν το μοναδικό κορίτσι στην οικογένεια.
Τα αδέρφια μου με μεγάλωσαν σαν αγόρι και εμένα αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Ότι είχε να κάνει με κοριτσίστικα παιχνίδια λίγο τα βαριόμουν -έπαιζα περισσότερο με αυτοκινητάκια, ωστόσο είχα και πάρα πολλές κούκλες. Μεταξύ μας, είχαμε μια άτυπη συμφωνία: με πήγαιναν στο γήπεδο, ήμουν αντίπαλος τους στο ποδοσφαιράκι, στα χρόνια μου είχαμε το ατάρι, αλλά με άφηναν να τους βάφω τα νύχια και να παίζουμε τσάι. Όπως έπαιζα τσάι με τον μπαμπά μου, τον οποίο κούρευα κιόλας. Η μητέρα μου του έλεγε «πας καλά γιατί την αφήνεις να σε κουρέψει είναι τεσσάρων ετών» και εκείνος απαντούσε «μαλλιά είναι θα μεγαλώσουν».
Ο πατέρας μου ήταν ελεύθερος επαγγελματίας και όταν ήμουν στην εφηβεία το επάγγελμα του ήταν στη δύση του σε σχέση με το πώς ήταν πριν - δούλευε με μακέτες, μεταξοτυπίες. Αυτό ενίοτε έφερε διάφορα προβλήματα οικογενειακής φύσεως γιατί στη πορεία η δουλειά του αντικαταστάθηκε από τα προγράμματα, ωστόσο επειδή ήταν ήδη σε προχωρημένη ηλικία βγήκε στη σύνταξη.
Δεν μου έλειψε τίποτα, αντίθετα γαλουχήθηκα με τέτοιο τρόπο που αισθανόμουν πως τα υλικά αγαθά δεν είναι τόσο σημαντικά. Πήρα κινητό για πρώτη φορά στη δευτέρα λυκείου, όχι γιατί δεν μπορούσαν να μου αγοράσουν νωρίτερα, απλά δεν το είχα ανάγκη και το πρώτο μου laptop το αγόρασα με χρήματα από τη δουλειά μου.
Νιώθω πολύ τυχερή που έχω αυτούς τους γονείς, αγαπάω πολύ τα αδέρφια μου και μεγάλωσα σε ένα δημιουργικό περιβάλλον - με όλες τις παθογένειες που υπάρχουν άλλωστε σε κάθε οικογένεια. Οι γονείς μου έχουν πάρει πολύ χιούμορ, είναι δίπλα μου και δεν είναι υπέρ-προστατευτικοί ή καταπιεστικοί. Δεν προβάλλανε καθόλου τις δικές τους δυσκολίες σε μένα οπότε αυτό μου έδωσε τη δύναμη να κάνω τις επιλογές μου, τα λάθη μου και να φάω τα μούτρα μου».
«Ήθελα πάντα να γίνω ηθοποιός και στη παιδική μου ηλικία ασχολήθηκα εντατικά με το μιούζικαλ, δεν πήγα σε σχολή, από μόνη μου τα μάθαινα όλα (χορό, τραγούδι, πρόζα) και ανέβαζα παραστάσεις. Οφείλω πολλά στην οικογένεια μου για την υπομονή της γιατί δεν είμαι το πιο καλλίφωνο παιδί.
Όσο με θυμάμαι ήθελα να ασχοληθώ με το σινεμά και να ζήσω στο εξωτερικό. Μετά το σχολείο ήμουν δύο χρόνια σε σχολή υποκριτικής, όπου το τρίτο και τελευταίο έτος δεν το ολοκλήρωσα γιατί έφυγα στο Λονδίνο. Στην συνέχεια πήγα για 6 μήνες Βερολίνο και επέστρεψα στο Λονδίνο όπου αποφοίτησα από τη σχολή μου κι ξεκίνησα να δουλεύω.
Η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά, που πληρώθηκα ως ηθοποιός, ήταν η ταινία «Ψυχραιμία» του Νίκου Περράκη και έκανα και κάποιες άλλες μικρού μήκους. Χρωστάω την αρχή της καριέρας μου στον Νίκο Περράκη και την Κατερίνα Μπέη, τους αισθάνομαι οικογένεια.
Τα χρόνια που ζούσα στο εξωτερικό ήταν θεσπέσια, καταπληκτικά! Πιστεύω πως όποιος γονιός σέβεται το παιδί του πρέπει να το ωθεί έστω και για ένα διάστημα να μείνει στο εξωτερικό, να γνωρίσει άλλες κουλτούρες, να μάθει να επιβιώνει μόνο του -δεν έχει να κάνει μόνο με το βιοποριστικό κομμάτι αν σε στηρίξουν οι γονείς ή όχι. Αλλάζεις αυτό που είσαι.
Προσωπικά με άλλαξε σε πολλά πράγματα το Λονδίνο και κατάφερα να απαλλαχτώ από τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας που μέχρι τότε τις θεωρούσα νορμάλ. Έγινα πιο ευέλικτη, κατάλαβα πώς σκέφτονται άλλοι λαοί, έκανα φίλους από πολλά μέρη του κόσμου, δεν ήθελα να κάνω παρέα μόνο με Έλληνες. Επιπλέον, μαθαίνεις να σέβεσαι τους ανθρώπους με διαφορετικό background και δημιουργείς μια δική σου οικογένεια γιατί στις δυσκολίες δεν έχεις τους γονείς σου, τον στενό σου κύκλο να σε στηρίξει οπότε δημιουργείς δεσμούς.
Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να προσαρμοστώ στο εξωτερικό. Ήταν αυτή η υπέροχη ηλικία που είναι όλα τόσο μαγικά, που νιώθεις πως μπορείς να κάνεις τα πάντα, έχεις μια αγαθότητα, μια αφέλεια, ωραία τρέλα και αισθάνεσαι πως έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου και ότι λάθος και να κάνεις με κάποιον τρόπο θα σου συγχωρεθεί. Δεν θα πω πως δεν βίωσα μοναξιά, ούτως ή άλλος είναι κάτι που το βιώνουμε στη ζωή μας κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη, αλλά το ότι δεν υπήρχε η δικλείδα ασφάλειας με ιντρίγκαρε και πάντα με βοηθούσε να κυνηγάω τα πράγματα που θέλω».
«Πριν την ταινία του James Bond είχα κάνει τρεις δουλειές, ενώ παράλληλα με τη σχολή μου έκανα κι άλλα πράγματα. Βρήκα ατζέντη κι έτσι ξεκίνησα να δουλεύω, να περνάω από οντισιόν, να παίρνω κάποιες δουλειές, άλλες όχι, έκανα πολλά σεμινάρια. Ασχολήθηκα λίγο με το modeling και τη διαφήμιση έτσι ώστε να βγάζω τα προς το ζην. Αυτή είναι η ιστορία μου μέχρι την ηλικία των 23».
«Αν με πτοούν οι απορρίψεις; Με πτοούν περισσότερο τα τελευταία χρόνια κι αυτό γιατί αισθάνομαι πως όταν έχεις δουλέψει σκληρά, έχεις κάνει πολλά πράγματα, υπάρχει εξέλιξη, βρίσκεις τον εαυτό σου στο υποκριτικό κομμάτι, ως επαγγελματία ηθοποιό δεν τις δέχεσαι τόσο εύκολα. Οπότε οι απορρίψεις είναι κάτι που δουλεύω. Δεν έχουμε τον ίδιο έρωτα για όλες τις οντισιόν που μας έρχονται, αλλά κάποιες τις θέλουμε πάρα πολύ.
Επιπλέον, υπάρχει κάτι πολύ σκληρό, κυρίως στο εξωτερικό επειδή ο ανταγωνισμός είναι μεγαλύτερος, όταν φτάσεις από τα 2.000 άτομα στην τελική δυάδα κι έχεις περάσει από 5 οντισιόν κι περιμένεις, οραματίζεσαι πως θα αλλάξει η ζωή σου το επόμενο 6μηνο και έρχεται το τηλεφώνημα που ακούς «δυστυχώς δεν το πήρες εσύ» -«they went another direction» όπως λένε πολύ ευγενικά, είναι κάτι που εμένα με δυσκολεύει λίγο να το ξεπεράσω.
Μεγαλώνοντας αντιλαμβάνεσαι πως το κομμάτι της δουλειάς σου, στο οποίο έχεις επενδύσει πολύ, έχεις αγάπη και πόθο, δεν είναι το μόνο που σε καθορίζει -τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Δηλαδή η Τόνια είναι ηθοποιός και παραγωγός, είναι κόρη, σύζυγος, φίλη μοιράζοντας το χρόνο της ισόποσα. Για μένα είναι το μόνο πράγμα που με βοηθάει να ξεπεράσω την όποια εμμονή έχω με τη δουλειά μου. Πιο μικρή έλεγα για τις απορρίψεις «δεν πειράζει θα έρθει το επόμενο» και κάπως μαγικά αυτό γινόταν. Αν μπορούσα να επαναφέρω στον εαυτό μου κάτι από τότε θα ήταν αυτή η απόλυτα ειλικρινείς αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά...».
«Αν πιστεύω στη ροή και κάνω θετικές σκέψεις; Ναι, φυσικά. Άλλωστε έχω κάνει NLP αλλά δεν είναι μόνο έτσι η ζωή. Προσωπικά δεν συμφωνώ ότι τα πάντα εξαρτιούνται από εμάς. Υπάρχουν 7 δις σύμπαντα, υπάρχουν συνθήκες στις οποίες εσύ στη πραγματικότητα δεν μπορείς, να επέμβεις να κάνεις κάτι και δεν σημαίνει πως γίνεται κάτι κατά σου ή ότι δεν είσαι αρκετός. Συμβαίνει απλά επειδή ανήκει σε κάποιον άλλον - έτσι είναι η ζωή.
Έχουμε μόνο 2 δεδομένα ότι θα γεννηθούμε και θα πεθάνουμε. Στο μεσοδιάστημα ας μην κάνουμε εμμονικές επιλογές που μας πληγώνουν: από τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας μέχρι πράγματα που βλέπουμε πως μπορεί να μην λειτουργούν όπως τα θέλουμε.. Άλλωστε κάτι άλλο σου ανήκει και πρέπει να το δεις διαφορετικά γιατί το σημαντικό είναι να είμαστε ευτυχισμένοι. Φτάνοντας σε μια μεγαλύτερη ηλικία, το βλέπω από δικούς μου ανθρώπους που είναι στα 50 τώρα και λένε ότι «έχω φτάσει στο μισό της ζωής μου πότε περάσαν τα χρόνια»; Όλο λέμε θα κάνουμε κάτι που θέλουμε του χρόνου ή έχω χρόνο ας το κάνω μεθαύριο, αλλά δεν συμφωνώ καθόλου με την αναβλητικότητα. Αν σκεφτείς κάτι είναι γιατί πρέπει να το κάνεις οπότε κάντο τώρα».
«Στα 24 μου με κάλεσαν για την οντισιόν της ταινίας του James Bond. Ήταν μια οντισιόν όπως όλες οι άλλες για ένα μεγάλο project. Έχω κάνει οντισιόν για τεράστια projects και έχω φτάσει στην τελική δυάδα και τελικά δεν πήρα το ρόλο, όπως «Οι πειρατές της Καραϊβικής», «Sorentino», «Youth», αλλά έτσι είναι αυτή η δουλειά. Όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα που περνάς από οντισιόν και τελικά ο ρόλος καταλήγει σε κάποιον άλλον ηθοποιό.
Στην οντισιόν για την ταινία του Bond είχα χαρεί περισσότερο που την έκανα με την Debbie Mac Williams, η οποία είναι από τις σημαντικότερες casting director στον κόσμο, ένας θρύλος στο χώρο της και φέτος βγαίνει σε σύνταξη. Ήταν η πιο εύκολη οντισιόν που είχα κάνει ποτέ. Με έβαλε να ξαπλώσω να κοιτάζω τον εραστή μου, τον οποίο εγώ θέλω σε αντίθεση με εκείνον, το έστειλε στον Sam Mendes, και εκείνος αποφάσισε να πάρω τον ρόλο.
Στην αρχή χάρηκα πάρα πολύ, ο Bond για τους Άγγλους είναι βασιλικό project, όμως φρίκαρα όταν μπήκα στο μετρό και ήταν το πρόσωπο μου εξώφυλλο ως τρίτο κορίτσι του πράκτορα 007. Ήταν τρομερά αγχωτικό και αισθάνεσαι πως όλος ο πλανήτης ασχολείται μαζί σου, το οποίο φυσικά και δεν ισχύει.
Από την άλλη, το σοκ με την αναγνωρισιμότητα μου έκανε καλό γιατί κατευθείαν μπήκα μέσα σε κάτι πολύ μεγάλο, ταξίδεψα σε πολλές χώρες, έζησα τις πρεμιέρες, οπότε είδα από κοντά πόσο δύσκολα είναι στη πραγματικότητα. Δεν αλλάζει τη ζωή σου σε μεγάλο βαθμό, ακόμα και αν είσαι established ηθοποιός, πρέπει να περάσεις από πολλές δουλειές μέχρι να έρθει αυτή η δουλειά που θα σε βγάλει λίγο παραπάνω στην επιφάνεια και η συνέχεια εξαρτάται από σένα. Έκανα κι άλλα πράγματα στο εξωτερικό, μετά τον Bond δούλεψα σε 5-6 παραγωγές και συνεχίζω ακόμα να δουλεύω».
«Μετά από 8 χρόνια στο Λονδίνο συνειδητοποίησα πως ζούσα σε ένα πανάκριβο σπίτι, χωρίς θέρμανση, ήμουν ενεργή ηθοποιός, όλα πήγαιναν μια χαρά, αλλά ήθελα μια πιο ποιοτική ζωή και με παραπάνω ευκολίες. Τα έβαλα κάτω, με χαρτί και μολύβι,και συνειδητοποίησα πως αν επιστρέψω στη χώρα μου, ακόμα κι αν θέλω να πηγαίνω το μισό χρόνο στην Αγγλία ή να πετάγομαι για να κάνω μια οντισιόν και επιστρέφω, θα μου στοίχιζε λιγότερο από το να μένω εκεί το μήνα. Εξάλλου είναι τέτοια η φύση της δουλειάς που δεν δουλεύεις συνέχεια. Εμένα αυτό μου έκοβε τα πόδια, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ και επέλεξα να γυρίσω πίσω. Πηγαίνω ακόμα στο Λονδίνο, σχεδόν 1 φορά το μήνα και εξακολουθώ να έχω τον ίδιο ατζέντη. Αγαπώ πολύ αυτή την πόλη, με γειώνει και είναι ο πυρήνας μου».
«Όταν επέστρεψα από το Λονδίνο στην Αθήνα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να βρω δουλειά. Τρομερά δύσκολο! Αντικειμενικά, τώρα το καταλαβαίνω γιατί τότε ήμουν σε μια φάση που δεν το έβλεπα έτσι. Υπήρχε ένας σνομπισμός απέναντι μου, μια απόσταση, που εν μέρει ίσως κι εγώ να την είχα προκαλέσει επειδή κάπως ντρεπόμουν. Δεν μπορούσα να εκτίθομαι, δεν είχα καταλάβει ότι όλο αυτό με τον Bond είχε πάρει τόσες μεγάλες διαστάσεις και δεν το είχα υποκίνησα εγώ. Θυμάμαι, όταν με έπαιρναν για συνεντεύξεις έλεγα πως κάνω ένα πέρασμα από την ταινία του James Bond και θεωρητικά είμαι ένα από τα τρία κορίτσια, μπορώ να πω την εμπειρία μου, αλλά δεν κάνω κάτι. Εδώ έχουμε την τάση να κάνουμε κάποια θέματα πιο μεγάλα, να ρίχνουμε την αξία του άλλου, να μικραίνουμε αυτό που έχει κάνει για να νιώθουμε καλύτερα.
Πάντα έκανα πιο επιλεκτικά πράγματα γιατί εμένα μου αρέσει το σινεμά. Κατά καιρούς μου έχουν προτείνει δουλειές που πίστευα πως δεν ταιριάζω, ακόμα και σειρές καθημερινές που έγιναν τεράστια επιτυχία, αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Επίσης, θέλω πολύ να ταξιδεύω- για μένα τα ταξίδια είναι πολύ σημαντικά. Ένας από τους λόγους που δουλεύω σκληρά είναι για να βγάζω χρήματα για να ταξιδεύω και να κάνω τη ζωή που θέλω. Δεν με νοιάζει να έχω σπίτι με πισίνα, ούτε να οδηγώ ένα πανάκριβο αυτοκίνητο. Με ενδιαφέρει να μπορώ να φύγω τέσσερις ημέρες και να είμαι άνετα. Πλέον είμαι 36 ετών δουλεύω τόσα χρόνια και δεν θέλω να κάνω εκπτώσεις σε αυτά που με κάνουν χαρούμενη.
Στη μετέπειτα πορεία μου αποφάσισα πως αν υπάρχουν άνθρωποι που με ενδιαφέρει η δουλειά τους να μην περιμένω να έρθουν σε μένα γιατί είμαστε πάρα πολλοί ηθοποιοί. Μάλιστα είναι η συμβουλή που δίνω πάντα στους ηθοποιούς, ιδίως στους φίλους μου, οι οποίοι ντρέπονται και μου λένε «μα, ξέρει ποια είμαι» και απαντάω «πιστεύεις αν δεν σε έχει γνωρίσει κάποιος από κοντά και δεν σε έχει ζητήσει ο σκηνοθέτης το πρώτο άτομο που θα σκεφτεί είσαι εσύ; Για ποιο λόγο;»».
«Έπαιξα στη σειρά «Milky Way» του Βασίλη Κεκάτου, ο οποίος έχει κάνει μια θαυμάσια δουλειά και θα έχει μια σπουδαία πορεία ως σκηνοθέτης. Έχει ένα μαγικό τρόπο να προσεγγίζει τα πιο σκληρά πράγματα της κοινωνίας με ευαισθησία. Ταξιδεύεις μέσα από τη μάτια του ως θεατής και ως ηθοποιός. Για μένα είναι μεγάλη τιμή που παίζω στη σειρά και δούλεψα με έναν άνθρωπο που αγαπώ. Επιπλέον, μου έδωσε ένα σπουδαίο ρόλο, δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω, αλλά με τα δικά μου χαρακτηριστικά δεν θα μου το έδινε άλλος σκηνοθέτης. Πρόκειται για ένα πολύ ανατρεπτικό ρόλο. Εξάλλου αυτό κάνει ο Βασίλης: θα σε πάρει, θα σε διαλύσει, θα σε κάνει κάτι άλλο, θα σε δημιουργήσει ξανά ανοίγοντας σου καινούργιους ορίζοντες για το που μπορείς να σταθείς ως ηθοποιός. Πιστεύω όσο καλός και να είναι ένας ηθοποιός αν δεν έχει από πάνω του έναν καλό σκηνοθέτη μπορεί να βγει από μέτριος μέχρι κακός στην ερμηνεία του.
Αυτή τη περίοδο παίζεται στους κινηματογράφους η ταινία «Saison Morte» ένα αστυνομικό θρίλερ σε σκηνοθεσία Θανάση Τότσικα -πρόκειται για τη πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους. Είμαι περήφανη για αυτή την δουλειά,κυριολεκτικά «φτύσαμε αίμα» για να βγει, καθώς είχε γυριστεί πριν 6 χρόνια και επιτέλους βλέπουμε τη δουλειάς μας στον κινηματογράφο. Χαίρομαι κυρίως για τον Θανάση γιατί κουράστηκε πάρα πολύ κι εύχομαι να κάνει πολλές ταινίες.
Στα επόμενα επαγγελματικά μου σχέδια είναι η σειρά «Ψυχοκόρες» όπου παίζω, θα κάνω μια ταινία μικρού μήκους το καλοκαίρι και από Σεπτέμβρη θα κάνω δύο ακόμα ταινίες μεγάλου μήκους. Η μία είναι συμπαραγωγή με εξωτερικό και η άλλη είναι η νέα ταινία του Άγγελου Φραντζή.
Έχω αρχίσει να προσανατολίζομαι και προς άλλα πράγματα, όπως είναι η παραγωγή που μου αρέσει πάρα πολύ και θέλω να εστιάσω προς αυτή την κατεύθυνση».
«Με τους δικούς μου ανθρώπους είμαι πάρα πολύ αστεία - το χιούμορ είναι από τα βασικότερα αγαθά. Μου αρέσει να κάνω φάρσες, καταλαβαίνεις πολύ ώριμη για την ηλικία μου, δέχομαι και όταν μου κάνουν. Σε γενικές γραμμές η καθημερινότητα μου είναι ήσυχη και κάνω συγκεκριμένα πράγματα. Είμαι άνθρωπος της ρουτίνας. Θα σηκωθώ το πρωί, θα πάω το σκύλο μου βόλτα να παίξει, θα κάνω γυμναστική στο Ζάππειο με τον προπονητή μου, θα κάνω διαλογισμό δύο φορές την ημέρα, θα βγω να κάνω ότι δουλειές έχω και το βράδυ μου αρέσει να πηγαίνω για φαγητό με τον Κωστή, τους φίλους μου όπου απολαμβάνω τις ατέρμονες συζητήσεις.
Δεν μιλάω πολύ για μένα, όπως λες, γιατί είμαι καλύτερος ακροατής. Μου αρέσει να ακούω, να μαθαίνω, κρατάω μυστικά. Είμαι ο άνθρωπος που ο περίγυρος μου έρχεται σε μένα -ξέρω τα καλύτερα κουτσομπολιά ακόμα και για μέσα στο χώρο μου. Ακόμα και να μην είναι στενοί μου φίλοι έρχονται σε μένα να τα πούνε».
«Βγαίνω πολύ έξω, είμαι πολύ κοινωνική σε αντίθεση με τον Κωστή που είναι πιο εσωστρεφής και σπιτόγατος. Δεν μπορώ να βγω πια σε club, προτιμώ να πάω για φαγητό, να πιω τα κρασιά μου και να μιλήσω με τις φίλες μου. Το καλό είναι πως ο Κωστής είναι τρομερά cool και νιώθει πολύ άνετα με τις γυναίκες. Συνήθως, όταν λέμε θα βγούμε μόνο κορίτσια, οι μισές μου φίλες λένε «εννοείται θα έρθει ο Κωστής», θα σχολιάσω «εγώ δεν μπορώ δηλαδή να συζητήσω τα προσωπικά μου» και θα απαντήσουν πως τα συζητάω μπροστά του»
«Ο γάμος μας έγινε με τις καλύτερες συνθήκες. Θέλαμε να το προστατέψουμε γιατί πολύ απλά είναι μια προσωπική στιγμή και δεν αφορά κανέναν. Αντιλαμβάνομαι το όποιο ενδιαφέρον, είμαστε μια μικρή χώρα όπου όλοι ξαφνικά είμαστε celebrities, αλλά θέλαμε να κάνουμε ένα πάρτι μεταξύ μας. Το θυμάμαι με πάρα πολλή αγάπη. Ο γάμος μου είναι από τις πιο ευτυχισμένες νύχτες της ζωής μου. Γελάσαμε πάρα πολύ. Ο Κωστής τα θυμάται όλα, ενώ εγώ μετά από κάποια ώρα ήμουν μεθυσμένη. Ήταν πολύ συγκινητικά, πήραμε πολλή πολλή αγάπη και εννοείται ήταν ένας πάρα πολύ αστείος γάμος.
Δεν οργάνωσα τίποτα, δεν είχα κάνει κανένα bachelor -τα οργάνωσαν οι κουμπάροι μας, ο Γιάννης Ράπτης με τον Γιώργο Μπουκουβάλα. Να φανταστείς κάποιους φίλους τους πήραμε τηλέφωνο μια ημέρα πριν για να τους καλέσουμε στο γάμο. Όσοι τα κατάφεραν ήρθαν. Στο γάμο μας ήμασταν 28 άτομα οι οικογένειες και οι στενοί μας φίλοι- δεν ήταν πρεμιέρα, αλλά μια προσωπική στιγμή και δεν ήθελα να σκορπιστώ σε ένα ευρύτερο κύκλο ανθρώπων. Ήθελα να κάνω κάτι απόλυτα για μένα. Βλέπω γνωστούς μου να ετοιμάζουν το γάμο τους ένα χρόνο πριν, να έχουν 300 καλεσμένους και πρέπει να βρεις το δικό σου γκρουπ μέσα σε τόσο κόσμο- είναι λίγο σαν συνέδριο. Εμείς πάλι θέλαμε να υπάρχει interaction και να είναι λίγο Circe Medranno μεταξύ μας».
«Όλα αυτά τα χρόνια έχω αλλάξει πάρα πολύ, αλλάζω κάθε χρόνο και κάνω τον απολογισμό μου. Αρχικά αυτό που με άλλαξε, λείανε τις γωνίες μου, είναι η αγάπη που έχω πάρει από την οικογένεια μου, τους φίλους μου, τον Κωστή που με μαλάκωσε και δεν είμαι πλέον πάντα σε άμυνα. Ακόμα και να πληγωθείς τα βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα.
Με τον Κωστή είμαστε τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες σε κάποια πράγματα και αυτό μάς φέρνει μια ισορροπία. Είναι κάτι που το έχουμε ανάγκη και κάπως «κλειδώνουμε». Γενικότερα, στις σχέσεις που θέλεις να επιβιώσουν μαθαίνεις να κάνεις πίσω και να συναντιέσαι με τον άλλον κάπου στη μέση. Ζητάω συγγνώμη, δεν έχω τέτοια θέματα, ιδίως αν ξέρω πως το λάθος είναι δικό μου και θα συμβιβαστώ όταν ξέρω πως είναι win-win. Δεν θα αφήσω ποτέ να με προσβάλλουν, σε κανέναν τομέα, εκεί είναι η γραμμή μου».
«Με έχει βοηθήσει πολύ η ψυχανάλυση, κάνω από 19 ετών, η αυτοβελτίωση και η φιλοσοφική συμβουλευτική που κάνω τώρα με τον Θεοφάνη Τάσση, έναν φιλόσοφο που έχει πιο καθολική προσέγγιση. Επίσης, μου έχουν συμβεί πράγματα που με έκαναν αυτόματα να μεγαλώσω και να ενηλικιωθώ, όπως είναι η σοβαρή περιπέτεια που είχε περάσει η μητέρα μου με τον καρκίνο. Εκεί άλλαξα απόλυτα το πώς βλέπω τα πράγματα κι ενώ νιώθεις αδύναμος βρίσκεις μια τεράστια δύναμη μέσα σου».
«Από τα σημαντικότερα επιτεύγματα μου είναι το καταφύγιο με αδέσποτα, το «A little shelter» που έχουμε μαζί με την Κατρίνα Τσάνταλη. Αφιερώνουμε πάρα πολύ χρόνο, κάνουμε πολύ δουλειά και είναι πολύ δαπανηρό. Θα ήθελα οι αναγνώστες να επισκεφτούμε τη σελίδας μας και να στηρίξουν τη προσπάθεια μας για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε το έργο μας που κάνουμε. Μέσα στα δύο χρόνια λειτουργίας έχουμε δώσει 750 ζωάκια για υιοθεσία. Έχει πολύ δουλειά πίσω από όλο αυτό και θέλουμε στήριξη όπως όλα τα φιλανθρωπικά σωματεία».
Η φωτογράφιση έγινε στο «Mother plants%stuff» και στο «Joshua Tree Cafe»
