Ιωάννα Τριανταφυλλίδου: «Με γοητεύει πάρα πολύ το "για πάντα" σε μια σχέση»
Από τη Θεσσαλονίκη, η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου , ήρθε στην Αθήνα κυνηγώντας το παιδικό της όνειρο: να γίνει ηθοποιός.
Η ηθοποιός μιλάει για τα παιδικά της χρόνια στη Θεσσαλονίκη, την ενασχόλησή της με το θέατρο, την απόφαση να φύγει στην Αμερική, την απώλεια, τις σχέσεις...Αφορμή της συνάντηση μας είναι η θεατρική παράσταση «Burn This» όπου πρωταγωνιστεί αλλά και η σειρά του Ant1 «Παγιδευμένοι».
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, έχω μια μεγαλύτερη αδερφή, ωστόσο πάντα ένιωθα ότι ανήκω σε μια μεγαλύτερη οικογένεια - η μητέρα μου είναι τόσο δεμένη με τις αδερφές της που με τα ξαδέρφια μου μεγαλώσαμε σαν αδέρφια και εγώ σαν να έχω πέντε μαμάδες: τη δική μου, τις αδερφές της και τη γιαγιά μου.
Από τις παιδικές μου αναμνήσεις θυμάμαι έντονα να είμαι έξω στη γειτονιά παίζοντας κρυφτό – κυνηγητό στη Χαριλάου, νομίζω ήμουν από τις τελευταίες γενιές που ευχαριστηθήκαμε παιχνίδι στο δρόμο. Έτυχε πριν 2-3 χρόνια, με την ενήλικη παρέα μου, να παίξουμε μήλα, σε ένα πάρκο, και δεν πιστεύαμε πόσες ώρες αντέχαμε όταν ήμασταν παιδιά -περιττό να σου πω την επόμενη ημέρα ήμασταν όλοι πιασμένοι.
Πλέον, όταν ανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη δεν είναι το ίδιο, από τη μία έχει αλλάξει η ίδια η πόλη και από την άλλη την έχω συνδυάσει με τα σχολικά/ φοιτητικά μου χρόνια και οι φίλοι μου είναι διασκορπισμένοι, έχουν τις οικογένειες τους -είναι πιο δύσκολο να κάνεις πρόγραμμα. Παρόλα αυτά είναι η πόλη μου, η οποία πάντα μου βγάζει μια γλυκιά μελαγχολία! Η αγαπημένη μου περίοδος είναι όταν γίνεται το Φεστιβάλ Κινηματογράφου -φέτος κατάφερα να πάω και όσο κάθισα πέρασα πολύ χρόνο με την οικογένεια μου αλλα χάρηκα και το φεστιβαλικό χαρακτήρα της πόλης».
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω ηθοποιός, χωρίς να ξέρω ακριβώς τι είναι. Δεν θυμάμαι καν πότε διαχώρισα, μέσα μου, το ότι είναι η Τζένη Καρέζη που υποδύεται τη Μαντώ Μαυρογένους -σε μικρή ηλικία θεωρείς πως αυτό που βλέπεις είναι και ο άνθρωπος. Πάντως, ήταν το μόνο που ήθελα να γίνω, και στον ελεύθερο μου χρόνο αστροναύτης!
Στην αρχή, όταν το ανακοίνωσα στους γονείς μου τους είχε φανεί πολύ λογικό, ήμουν και χορεύτρια, έκανα παραστάσεις χορού σε θέατρα, οπότε ήταν απόλυτα φυσιολογικό για ένα κοριτσάκι να παίζει, να χορεύει. Μετά θεώρησαν πως ήταν ένα κοριτσίστικο καπρίτσιο που θα μου έφευγε περνώντας τα χρόνια. Όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν θα μου φύγει εκεί ήταν που «ανησύχησαν». Κάθε γονιός μπαίνει στη διαδικασία να συμβουλέψει, να κατευθύνει, να βοηθήσει το παιδί του και οι δικοί μου, ίσως, ένιωσαν ότι αυτό δεν μπορούν να το κάνουν γιατί ηταν ένας εντελώς άγνωστος χώρος για εκείνους. Παίρνοντας μια ροή τα πράγματα κι αφού πέρασα στη δραματική σχολή του ΚΒΘΕ ήταν απόλυτα υποστηρικτικοί. Με παρακολουθούν στις σειρές που παίζω, όταν έρχονται στην Αθήνα με βλέπουν στο θέατρο και είναι οι πιο αυστηροί κριτές!
Τελειώνοντας τη σχολή έπαιξα σε μια παιδική παράσταση και λίγους μήνες αργότερα με τους συμφοιτητές μου κατεβήκαμε στην Αθήνα να μοιράσουμε βιογραφικά. Έκλεισα σχεδόν αμέσως δουλειά, οπότε δεν επέστρεψα πίσω στη Θεσσαλονίκη. Άλλωστε στη πόλη μου τα πράγματα είναι πολύ περιορισμένα και τα περιθώρια στενά για τους ηθοποιούς.
Το πρώτο διάστημα στην Αθήνα, για μενα, τα πράγματα ήταν κάπως χαοτικά -θυμάμαι έμενα στο κέντρο, η εταιρεία παραγωγής που συνεργαζόμουν τότε ήταν στο Χαλάνδρι και στα μάτια μου η διαδρομή φάνταζε σαν εκδρομή. Τώρα που την κάνω καθημερινά έχω αναρωτηθεί «Αλήθεια, μου φαινόταν τόσο διαφορετικό»;. Από τις πρώτες περιοχές που έτυχε να μάθω ήταν το Περιστέρι γιατί εκεί γυριζόταν η σειρά «Λίτσα.com» όπου έπαιζα.
Στην αρχή, συγκατοικούσα με τους συμφοιτητές μου και ήταν σαν ένα ατελείωτο πάρτι. Επειδή εγώ τα φοιτητικά μου χρόνια τα έζησα στη πόλη μου και έμενα στο πατρικό μου, όταν κατέβηκα στην Αθήνα ήταν σαν φοιτητική ζωή: ήμουν με τη παρέα μου, χωρίς γονείς και εκανα και τη δουλειά που αγαπούσα. Δεν ζορίστηκα με τη προσαρμογή, αλλά και κάτι να ηταν δύσκολο δεν μου έμεινε. Ως χαρακτήρας προτιμώ να εστιάζω στα ωραία που συμβαίνουν παρά στα πιο άβολα -μόνο όμορφα συναισθήματα έχω να θυμάμαι από αυτή τη μετάβαση.
Ερχόμενη στην Αθήνα, στάθηκα τυχερή και βρήκα αμέσως δουλειά, αν και στο χώρο μου κάθε 6 μήνες έχουμε την ανασφάλεια αναζητώντας τον επόμενο ρόλο, αλλά είναι «Ok». Δεν σε προετοιμάζουν απόλυτα στη σχολή, ίσως και να κάνουν καλά, γιατί η ανασφάλεια του επαγγέλματος μας δεν είναι ενθαρρυντική. Απο την άλλη, αυτά είναι τα δεδομένα. Ίσως κάτι υπάρχει μέσα, σε μας τους ηθοποιούς, που επιλέγουμε μια δουλειά χωρίς να γνωρίζουμε το αύριο -ίσως κάτι μας ιντριγκάρει. Αν ήμουν άνθρωπος που δεν άντεχα την αβεβαιότητα, μάλλον, δεν θα γινόμουν ηθοποιός».
«Η απόφαση να φύγω για την Αμερική, ενώ έπαιζα σε μια σειρά με μεγάλη ανταπόκριση απο το κοινό («Μην αρχίζεις τη μουρμούρα») δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη. Από τότε που ήμουν στη δραματική ήθελα να φύγω για να παρακολουθήσω μαθήματα, στο εξωτερικό, κυρίως υποκριτική για κάμερα. Η μία δουλειά έφερνε την άλλη, όμως εξακολουθούσα να το θέλω έντονα οπότε έπρεπε να πάρω μια απόφαση: ή να το τολμήσω ή να το βγάλω τελείως από το μυαλό μου -προτίμησα το πρώτο. Όσο για το τι σημαίνει καλό για τον καθένα είναι πολύ υποκειμενικό -υπήρχε η ασφάλεια ότι η σειρά πάει πολύ καλά και θα συνεχιστεί -δηλαδή έχεις σίγουρα δουλειά, αλλά ίσως εγώ να ένιωθα ότι έμενα στάσιμη μέσα μου -μάλλον, αυτή την κινητικότητα, που θέλω να υπάρχει στον επαγγελματικό μου τομέα πρέπει να τη ψάξω! Ήθελα να μπω, ξανά, στη διαδικασία της μάθησης.
Πρώτα πήγα στη Νέα Υόρκη, να παρακολουθήσω σεμινάρια με έναν πολύ αξιόλογο καθηγητή (Bob Krakower), και στη συνέχεια στο Λος Άντζελες, όπου βρήκα και ατζέντη οπότε υπήρχε η δυνατότητα να πηγαίνω σε ακροάσεις -προστέθηκε κι αυτό το κομμάτι στη διαδρομή μου.
Τα χρόνια στην Αμερική τα θυμάμαι με πολύ ενθουσιασμό -προφανώς, έχει δυσκολίες να πας σε μια άλλη ήπειρο, να συστηθείς από την αρχή, να βρεις τα πατήματα σου, να κάνεις τον κύκλο σου, αλλά εγώ ήμουν εκεί που ήθελα! Άρπαξα ερεθίσματα από παντού και ήμουν ανοιχτή στο να απορροφήσω όση περισσότερη πληροφορία μπορούσα. Νιώθω ότι με έκανε πιο πλούσια ως άνθρωπο. Μεσα απο τη συμμετοχή μου σε κάποιες σειρές και ταινίες είδα ένα διαφορετικό τρόπο δουλειάς σε σχέση με το όσα είχα μάθει στην Ελλάδα, κυρίως σε σχέση με το τεχνικό κομμάτι.
Δεν ξέρω πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν δεν είχε έρθει ο κορονοϊός -τότε υπήρχε αβεβαιότητα, δεν γνωρίζαμε καν πότε θα ξεκινούσαν πάλι τα γυρίσματα. Οι περισσότερες ακροάσεις γινόντουσαν εξ αποστάσεως, οπότε η μάνατζερ με προέτρεψε να είμαι όπου θέλω. Ταυτόχρονα, συνέπεσε με την γέννηση του πρώτου μου ανιψιού, με την αδερφή μου είμαστε πολύ δεμένες, και το είδα πολύ διαφορετικά. Είχαν περάσει τρεις μήνες που δεν είχα δει από κοντά το παιδί της αδερφής μου και όλο αυτό για μένα, εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, είχε μεγαλύτερη σημασία. Ήθελα να είμαι κοντά στους δικούς μου ανθρώπους – ένιωσα ότι χάνω στιγμές που δεν θα μπορούσα να τις αναπληρώσω. Κάπως έτσι, λειτούργησαν όλα συνδυαστικά και επέστρεψα πίσω...»
«Έλειπα αρκετά χρόνια από την Ελλάδα και φυσικά οταν επέστρεψα χρειάστηκε να το επικοινωνήσω, να ενημερώσω αυτούς που εκτιμώ και θέλω να δουλεύω μαζί τους. Μέχρι που ήρθε η πρόταση για τη σειρά «Παγιδευμένοι» -ο ρόλος μου ήταν πολύ κόντρα σε ότι έχω κάνει τηλεοπτικά μέχρι τώρα. Ήθελε κι αυτό μια επιμονή μέχρι να προκύψει γιατί, σαφώς, το πιο εύκολο ήταν κάποιος να μου προτείνει πάλι κωμωδία -ένα είδος που ενδεχομένως να με είχαν κατηγοριοποιήσει. Χρειάστηκε να πω κάποια «όχι» για να μπορέσω να κατευθύνω τη δική μου πορεία. Προφανώς και δεν ακυρώνω ή υποτιμώ την κωμωδία, απλώς τη δεδομένη στιγμή ένιωθα οτι ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό.
Έβλεπα τη σειρά, πριν καν μπω, και μου είχε φανεί ενδιαφέρουσα η πλοκή. Εκτός από το πολύ αξιόλογο καστ, από τους βασικούς λόγους που απάντησα θετικά ήταν το σενάριο που η μία ανατροπή φέρνει την άλλη.
Ο ρόλος της «Αγγελικής», της εισαγγελέως που υποδύομαι στη σειρά, μου άρεσε πολύ -είναι απόμακρη, αυστηρή αλλά ταυτόχρονα ευαίσθητη και παθιασμένη. Κουβαλάει τα δικά της τραύματα που θα αρχίσουν να βγαίνουν στη φόρα. Δεν μπορώ να αποκαλύψω πολλά, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου εύκολα, θα γίνουν πιο περίπλοκα. Θα δούμε πτυχές της «Αγγελικής» που ο κόσμος ούτε καν τις φαντάζεται -έρχονται μεγάλες αλλαγές στην εξέλιξη της ιστορίας».
«Στο θέατρο παίζω στη παράσταση «Burn This», στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Νάντιας Κοντογεώργη. Είναι ένα έργο απόλυτα σύγχρονο, αν και είναι γραμμένο το 1987. Εστιάζει σε τέσσερις εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους και πραγματεύεται θέματα που πιστεύω πως έχουν απασχολήσει όλους μας σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό. Η απώλεια, οι προκαταλήψεις, η ομοφοβία, το πόσο εγκλωβισμένος μπορείς να παραμένεις σε μια δυσλειτουργική σχέση απο φόβο μη μείνεις μόνος, όπως η σχέση της Αννας με τον Μπάρτον (Ιβαν Σβιταιλο). Η απώλεια σε κάνει να αναθεωρήσεις, και στην προκειμένη κάνει την «Αννα», τον χαρακτήρα που υποδύομαι, να διεκδικήσει για πρώτη φορά τα θέλω της αλλά και να ερωτευτεί κάτι διαφορετικό από αυτό που μεχρι τωρα θεωρούσε οτι «πρέπει». Μέσα από τις σχέσεις 4 καθημερινών ανθρώπων, θίγονται τα θέματα, χωρίς δεικτικό τρόπο, προσεγγίζοντας τα με τρομερή ευαισθησία και απλότητα καταφέρνοντας να περάσουν στο κοινό με ουσιαστικό τροπο.
Το έργο συνδυάζει με έναν μαγικό τροπο το Δράμα με την κωμωδία. Ο δικός μου ρόλος είναι πιο κρατημένος κι εσωστρεφής, αλλα οι υπόλοιποι χαρακτηρες διαθέτουν μεγάλη εξωστρέφεια. Πέρα απο το Λαρρυ (Μαριος Σαραντιδης) που ειναι αντικειμενικά το comic relief του έργου, μας εντυπωσίασε πόσο γελάει ο κόσμος με το βαθύ πόνο του Πειλ (Κιμων Κουρης). Άμαθος στο συναίσθημα, καταλήγει να εκφράζει το πένθος σου τόσο παιδικά και αφιλτράριστα. Ή ίσως το γέλιο να είναι και μια μορφή άμυνας στις μεγάλες στεναχώριες -άλλωστε το γέλιο προκαλεί λύτρωση. Δεν σου κρύβω πως μου έχει συμβεί να με πιάσει σπαστικό γέλιο σε κηδεία πολύ αγαπημένου μου προσώπου. Τόσο το γέλιο όπως και το κλάμα είναι βασικές μορφές εκτόνωσης.
Αν βρήκα κομμάτια μου μέσα από το έργο ακόμα και στο θέμα της απώλειας; Όταν η απώλεια είναι νωπή δεν είναι εύκολο να σου δώσει φτερά -συμβαίνει σε βάθος χρόνου. Είσαι μουδιασμένος, σε κατάσταση σοκ, θλίψης -αυτές είναι οι πρώτες αντιδράσεις που καλείσαι να διαχειριστείς. Επειδή μου έχει συμβεί να βρεθώ σε αντίστοιχη κατάσταση, θα πω πως δεν γίνεται να μην αλλάξει η ζωή σου.
Πρόσφατα έχασα τη γιαγιά μου, η οποία με μεγάλωσε. Η γιαγιά μου, στα δικά μου μάτια, είναι η ηρωίδα μου κι αυτό μου δίνει τη θέληση να ζήσω αντίστοιχα μια πλήρη ζωή. Και απο τη μια σκέφτεσαι πως ήταν ένας άνθρωπος πλήρης ημερών, όσο πλήρης ημερών μπορεί να ειναι ένας δικός σου άνθρωπος, απο την άλλη η θλίψη και ο πόνος είναι εκεί. Μακάρι να μπορούμε να κρατήσουμε σε κάθε απώλεια τις θετικές στιγμές που ζήσαμε με αυτόν τον άνθρωπο και να τις κρατάμε βαθειά μέσα μας. Καταλαβαίνω ομως πως ειδικά όταν πρόκειται για βίαιες απώλειες ή εκτός του «φυσιολογικού κύκλου» της ζωής η διαχείριση δεν είναι καθόλου εύκολη.»
«Με ρωτάς αν οι σχέσεις σήμερα είναι πιο δύσκολες και θα σου απαντήσω ότι είναι σίγουρα πιο δύσκολες, τις κάνουμε εμείς δύσκολες. Γι αυτό πρέπει να τα βρεις, πρώτα, με τον εαυτό σου, αν και δεν ξέρω αν τα βρίσκεις ποτέ 100%. Νομίζω έχουμε υπέρ εκτιμήσει λίγο την αυτογνωσία μας-θέλει δουλειά, ψυχραιμία και αποστασιοποίηση. Οχι για να γίνουμε ακόμα πιο εγωκεντρικοί απ όσο δυστυχώς είμαστε, αλλά γιατί αν δεν καταλάβεις πρώτα τον εαυτό σου, δεν είναι εύκολο ούτε να κατανοήσεις, ούτε να συνεννοηθείς με τους γύρω σου. Οι σχέσεις θέλουν δουλειά. Από την άλλη, πιστεύω, ότι είναι λυτρωτικό να έχεις ειλικρινείς και ουσιαστικές σχέσεις με τους δικούς σου ανθρώπους οπότε αξίζει τη προσπάθεια.
Αν αναζητάμε το για πάντα ε; Προσωπικά, με γοητεύει πάρα πολύ το «για πάντα» σε μια σχέση -δηλαδή, μπορεί να μου αρέσουν όλες οι αλλαγές στον επαγγελματικό τομέα, αλλά, μάλλον στη ζωή μου θέλω ακριβώς το αντίθετο. Θέλω να ξέρω ποιοι θα είναι οι φίλοι μου, να έχω σταθερότητα -ίσως αυτή να είναι η ισορροπία μου. Το εύκολο κομμάτι είναι να τα παρατήσεις...».
«Αυτή τη περίοδο με τα γυρίσματα της σειράς και τη θεατρική παράσταση δεν έχω πολύ χρόνο, αλλά χαίρομαι γιατί είχα πολύ καιρό να μπω σε τέτοιους έντονους ρυθμούς -νιώθω πολύ δημιουργική. Όταν έχω ελεύθερο χρόνο τον περνάω με τους δικούς μου ανθρώπους, για μένα είναι βασικό να είμαι μαζί τους, με τον ανιψιό μου, έχει πολύ ενδιαφέρον το μυαλό ενός παιδιού, μου αρέσει να ταξιδεύω -θέλω να γνωρίσω τον κόσμο, να δω πολλούς, διαφορετικούς προορισμούς. Ένα από τα απωθημένα μου είναι να ετοιμάσω μια μικρή βαλίτσα, να βάλω μέσα από παλτό μέχρι μαγιό, να πάω στο αεροδρόμιο και να πάρω τη πρώτη πτήση που φεύγει -άντε το πολύ τη δεύτερη, αν δεν μου αρέσει ο προορισμός. Παλαιότερα με γοήτευαν οι μεγαλουπόλεις, πλέον εκτιμώ περισσότερο τη φύση, όπως και να πας σε μέρη για ωραίες πεζοπορίες.
Αν με ενοχλούν τα αρνητικά σχόλια που γράφτηκαν όταν ήμουν στο εξωτερικό και όσα λέγονται για τη προσωπική μου ζωή; Έχω συμβιβαστεί με την έννοια ότι γενικότερα συμβαίνει όταν είσαι ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο. Το ότι έχω συμβιβαστεί με αυτό δεν σημαίνει βέβαια και ότι συμφωνώ αλλα δεν μπορώ και να το ελέγξω. Αν κάποιος θέλει να βάλει αρνητικό πρόσημο στο οτι έφυγα στο εξωτερικό, ας το βάλει. Εγώ που το έζησα, βάζω θετικό. Όσο για τη ζωή μου πέραν της δουλειάς μου, για το πως περνάω το χρόνο μου, με ποιους, για το τι με χαροποιεί ή με προβληματίζει, έχω τους προσωπικούς μου λογαριασμούς στα social media. Και εκεί εκθέτω αυτά που θέλω και με τον τρόπο που θέλω και αναλαμβάνω την απόλυτη ευθύνη για το περιεχόμενο μου. Από εκεί και πέρα το τί θα αναπαραχθεί, πώς θα επικοινωνηθεί, με τι περιτύλιγμα θα θελήσει ο καθένας να το παρουσιάσει είναι ευθύνη αυτού που θα το κάνει.
Αν έχω πιάσει τον εαυτό μου να φοβάμαι και να μην νιώθω ελεύθερη κάνοντας δεύτερες σκέψεις; Όχι δεν μπαίνω σε τόση ακραία λογοκρισία. Δεν θεωρώ ότι αφορώ τόσο πολύ τον κόσμο, υπάρχουν πολύ σημαντικότερα θέματα που απασχολούν, ελπίζω δηλαδή! Και δεν μπορώ να βάζω φίλτρα για το πώς θα ζήσω τη ζωή μου. Από την άλλη είναι αμήχανο ότι ο διπλανός σου μπορεί να σε τραβήξει ένα βίντεο και μετά να το κυκλοφορήσει -το θεωρώ πολύ παραβατικό και δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Για το μόνο που θα σκεφτώ, επειδή με ακολουθούν και ανήλικα παιδιά, είναι να μην επηρεάσω αρνητικά.
Με πετυχαίνεις σε μια πολύ καλή φάση της ζωής μου, είμαι πολύ δημιουργική, παραγωγική, είμαι με τους ανθρώπους που θέλω να είμαι και να περνάω μαζί τους ποιοτικό χρόνο.
Ναι, απολογισμούς κάνω! Παλαιότερα, μέχρι και τα φοιτητικά μου χρόνια, ήταν ένα καθιερωμένο τελετουργικό, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Απολογισμός της χρονιάς που πέρασε και στόχοι της καινούργιας. Μεγαλώνοντας άλλαξαν οι ρυθμοί, άλλαξαν και οι συνήθειες. Κάπου το ξέχασα -με πήγαιναν τα πράγματα και δεν είχα χρόνο. Στην πορεία προέκυψε η ανάγκη να κατευθύνω εγώ τα πράγματα κάπως διαφορετικά. Για μένα, είναι το ίδιο γοητευτικό: και να αφήνεσαι και να ορίζεις..».
Η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου παίζει στη σειρά «Παγιδευμένοι», προβάλλεται Δευτέρα και Τρίτη, στον Ant-1, και στη παράσταση «Burn This», στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
