Μαριάννα Κιμούλη: «Από παιδί ήμουν ευτυχισμένη και χαρούμενη μόνο στο θέατρο»
Η Μαριάννα Κιμούλη είναι ηθοποιός, γιατί δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο. Μεγάλωσε μέσα στο θέατρο κι αυτό την έκανε να ονειρεύεται τον εαυτό της πάνω στο σανίδι.
Σπούδασε στο Λονδίνο, στην Αθήνα και ξεκίνησε βήμα-βήμα την πορεία της στον χώρο. Η κόρη του Γιώργου Κιμούλη και της Μαρίας Δαμανάκη είναι ένα νέο κορίτσι, με καθαρό βλέμμα, όμορφα μάτια, γλυκό χαμόγελο, που διαθέτει και μυαλό και παιδεία και όρεξη για πολλή δουλειά -το ταλέντο είναι μια έννοια που δεν της αρέσει. Ζει στο Παγκράτι.
Τώρα ετοιμάζεται για την θεατρική της πρεμιέρα με το «Απόρρητο» και συνεχίζει τα γυρίσματα στον «Γιατρό».
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα ν’ασχοληθώ με το θέατρο. Δεν είναι ότι δεν πέρασα και φάσεις -ή μάλλον κάθε χρόνο, που αναρωτιέμαι αν όντως έχω πράξει καλά. Αλλά κάθε χρόνο κάτι συμβαίνει που μου επαληθεύει ότι είμαι στο σωστό δρόμο. Αρχικά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο. Με αφορά πολύ ο άνθρωπος ως οντότητα, οπότε νομίζω ότι το θέατρο είναι καθαρά μια τέχνη που ασχολείται μ’ αυτό, με τις ανθρώπινες σχέσεις.
»Και ως παιδί νομίζω πως ήμουν ευτυχισμένη και χαρούμενη μόνο όταν ήμουν κάπου εκεί γύρω απ’το θέατρο. Κάπως ζωντάνευε όλο αυτό το πράγμα με έναν πολύ μαγικό τρόπο για μένα. Αλλά μόνο στο θέατρο. Γιατί κατά τα άλλα η δημοσιότητα ήταν κάτι που δεν με αφορούσε καθόλου και απ’το οποίο με προστάτεψαν πολύ οι γονείς μου. Με μια περίεργη έννοια το θέατρο για μένα ήταν πάντα ένας χώρος ασφάλειας: Παρ’όλο που εκτίθεσαι, εγώ πάντα ένιωθα πιο ασφαλής εκεί.
»Δεν είμαι αισιόδοξη, καθόλου. Κι όσο περνάνε τα χρόνια νομίζω όλο και λιγότερο. Αυτό προκύπτει απ’το γεγονός ότι δεν μπορώ να ονειρευτώ σε βάθος χρόνου, όπως ονειρευόμουν όταν ήμουν, ας πούμε πέντε χρόνων, όπου στην ερώτηση τι θα κάνεις σε δέκα χρόνια είχα να πω πάνω από διακόσια πράγματα και με μεγάλη χαρά. Τώρα, δεν μπορώ με τίποτα να φανταστώ τον εαυτό μου σε δέκα χρόνια -δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει αύριο. Τι ονειρευόμουν μικρή; Οτι θα ήθελα να είμαι ηθοποιός -από τριών το έλεγα, έπαιζα στο σχολείο, σε παραστάσεις, και να ζω στην Αγγλία. Και το έκανα: Για πέντε χρόνια έζησα στο Λονδίνο. Μετά αποφάσισα ότι θέλω να επιστρέψω και δεν το έχω μετανιώσει ως τώρα.
»Αν είναι κληρονομικό το ταλέντο; Δεν ξέρω. Ξέρω ότι είναι σίγουρα πολλή δουλειά. Δεν μου αρέσει καθόλου η έννοια του ταλέντου. Νιώθω ότι όσοι πιστεύουν ότι το έχουν επαναπαύονται και εν τέλει δεν το αξιοποιούν όσο θα μπορούσαν. Ναι, είναι μια καλή αρχή, αλλά στην τέχνη δεν ξέρω ποιος ακριβώς κρίνει αν έχεις ταλέντο. Την τέχνη την κάνεις για τους άλλους αλλά και για σένα. Ωστόσο πρέπει να έχει και κάποιο αντίκρισμα.
»Το θέατρο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Ισως, όταν ήμουν πιο μικρή, να κουβαλούσε και μια μεγαλύτερη άγνοια κινδύνου για το πώς εγώ θα μπορέσω να διατηρήσω μια αυτονομία μέσα σ’αυτόν τον χώρο. Επιστρέφοντας απ’την Αγγλία νομίζω πως κατάλαβα ότι χρειάζεται μια διαφορετική λειτουργία για να μπορέσω να αποκτήσω τουλάχιστον μια δική μου πορεία.
»Εφυγα στα 17 μου για την Αγγλία, όχι για να βρεθώ άγνωστη μεταξύ αγνώστων, αλλά γιατί είχα ερωτευτεί το θέατρο που έβλεπα ότι συμβαίνει εκεί. Κι επειδή είμαι δίγλωσση μπορούσα κιόλας να λειτουργήσω μ’έναν κανονικό τρόπο. Το θέατρο με οδήγησε στην Αγγλία και η ζωή μ’έκανε να επιστρέψω. Γιατί κατάλαβα ότι η ζωή εκεί ήταν λίγο βίαιη και άγρια για την ηλικία μου. Εμεινα πέντε χρόνια. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και δούλεψα για δύο χρόνια. Πήγαινα καλά. Είχαν αρχίσει να κυλάνε και επαγγελματικά τα πράγματα, όταν αποφάσισα να επιστρέψω. Γενικά ως άνθρωπος δεν κάνω σπασμωδικές κινήσεις, μ’αρέσει πολύ να εκλογικεύω, να σκέφτομαι κάθε βήμα. Οπότε αυτή ήταν μια απ’τις κινήσεις που κανείς απ’τους δικούς μου ανθρώπους δεν περίμενε. Αλλά δεν ήμουν ευτυχισμένη. Αν έφευγα τώρα δεν ξέρω αν θα επέστρεφα ποτέ, αλλά τότε, στα 22, που ήμουν ταυτόχρονα στο πανεπιστήμιο, στην δραματική και δούλευα, δεν είχα χρόνο για τίποτ’άλλο. Είχα και πολλή μοναξιά.
»Δούλευα στο BBC, ήμουν βοηθός ενδυματολόγου σε μια ταινία με τον Άντονι Χόπκινς και τον Ίαν Μακ Κέλεν, τον «Αμπιγιέρ», που ήταν μαγική εμπειρία. Από μικρή είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τον Χόπκινς, οπότε για μένα και μόνο που τον γνώρισα, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Όταν επέστρεψα συνέχισα τις σπουδές μου στην σχολή του Εθνικού. Θεωρούσα ότι όφειλα να σπουδάσω θέατρο και στη γλώσσα στην οποία θα είμαι ηθοποιός. Υπήρχαν διαφορές. Νομίζω ότι είναι διαφορετικός ο τρόπος που αντιμετωπίζουν συνολικά το θέατρο και τους καλλιτέχνες στην Αγγλία. Υπάρχει ένας τεράστιος σεβασμός προς την τέχνη, χωρίς καθόλου σοβαροφάνεια -κάτι που εδώ το συναντάς σπάνια.
»Δεν αισθάνθηκα κανένα βάρος με το επώνυμό μου. Ημουν τυχερή. Είχα και λίγο άγνοια κινδύνου, δεν μου γινόταν συνειδητό. Εχω την αίσθηση ότι ούτε οι καθηγητές μου ούτε οι συμμαθητές μου με αντιμετώπισαν σαν κάτι διαφορετικό. Αντιθέτως, το ότι επέλεξα να το ξανα-σπουδάσω, μου έδωσε και μια τριετία μεγαλύτερης ασφάλειας. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να έχεις τριβή με το αντικείμενο χωρίς πραγματικά να κρίνεσαι.
»Δεν ξέρω αν οι γονείς μου, η μητέρα μου κυρίως, εξεπλάγην που θα γίνω ηθοποιός. Και οι δυο τους σεβόντουσαν πάντα τις επιλογές μου, οπότε δεν μου άφηναν και χώρο να πιστέψω ότι αμφισβητούν κάτι. Θέλω να ελπίζω πως ήταν ειλικρινές αυτό. Κι επειδή το έλεγα από μικρή, νομίζω πως κανείς απ’τους δύο τους δεν εξεπλάγην.
»Θέατρο έβλεπα πολύ -και στο εξωτερικό. Είχα δει το “Betrayal” (“Προδοσία”) του Χάρολντ Πίντερ με την Κριστίν Σκοτ-Τόμας και αυτό ήταν που με έκανε να πω ότι θέλω σίγουρα να σπουδάσω ηθοποιός στην Αγγλία. Δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει άλλη παράσταση που να με έχει αλλάξει με τέτοιο τρόπο. Την είχα δει 7-8 φορές. Μου έχει μείνει χαραγμένη, σαν να πήγα χθες. Απ’τις ελληνικές μου έχει μείνει η “Αλκηστις” της Κατερίνας Ευαγγελάτου και το “Στέλλα Κοιμήσου” του Γιάννη Οικονομίδη.
»Μ’αρέσει το θέατρο που αφηγείται μια ιστορία, κατανοητή σε όλους, κάτι που δεν είναι δεδομένο σήμερα. Γι’αυτό ίσως μ’αρέσει και ο ρεαλισμός. Αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι μόνο από αυτό τον δρόμο μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Ταυτόχρονα, επειδή ζούμε σε μια εποχή που όλα έχουν μια απόσταση, μ’αρέσει όταν δεν υπάρχει αυτή η τόσο μεγάλη απόσταση στο θέατρο.
»Το ξεκίνημά μου έγινε όπως θα έπρεπε να γίνει. Χαίρομαι πολύ που οι “Ψυχοκόρες” συνέβησαν στην αρχή αλλά αφού είχαν περάσει δύο χρόνια απ’τη Σχολή. Γιατί η τηλεόραση είναι ένας αρκετά δύσκολος χώρος στον οποίο όσο γερές βάσεις έχεις, τόσο καλύτερα μπορείς να ανταπεξέλθεις. Οσο έχεις το μυαλό στο κεφάλι σου και προσπαθείς να είσαι γειωμένος, θα συνειδητοποιήσεις ότι η δημοσιότητα, ειδικά στις μέρες μας, είναι κάτι που την μια μέρα το έχεις και την επόμενη μπορεί να μην το έχεις. Είναι τόσο εφήμερο. Νομίζω πως το σημαντικό είναι να προσπαθήσεις να κυνηγήσεις μια διάρκεια. Καλή και η δημοσιότητα, αλλά η διάρκεια είναι πιο σημαντική και πιο δύσκολη. Κι αυτό ονειρεύομαι.
»Προσπαθώ να ακολουθώ το “ένα βήμα τη φορά”, να μην προτρέχω. Είμαι ανυπόμονος άνθρωπος, οπότε αυτό μου είναι λίγο δύσκολο, αλλά προσπαθώ να μη λειτουργώ βουλιμικά σε σχέση με τα πράγματα που έρχονται. Ειδικά τώρα που είναι αρχή. Γιατί οφείλω και να αφοσιώνομαι στην κάθε δουλειά και να μην τρέχω σε τρεις δουλειές ταυτόχρονα. Γιατί σίγουρα εκεί κάποια έκπτωση θα γίνει.
»Ο μπαμπάς μου μου λέει τη γνώμη του όταν του το ζητάω. Συνήθως διαφωνούμε άλλα κάπως χαίρομαι γιατί έχω έναν άνθρωπο που ξέρω ότι θα μου πει, πάντα, την ειλικρινή του άποψη, την αλήθεια. Η μαμά μου είναι αρχικά μια πάρα πολύ δυναμική γυναίκα, οπότε την συμβουλεύομαι και για άλλου είδους πράγματα. Και τους δύο μου γονείς νοιώθω ότι μπορώ, όποτε θέλω εγώ, να ζητήσω συμβουλές -δεν πρόκειται ποτέ να το παραβιάσουν, να μου δώσουν συμβουλές ή να μου ασκήσουν κριτική χωρίς να τους το έχω ζητήσει πρώτα. Νομίζω ότι δεν τους άφησα ποτέ επιλογή γιατί πάντα έκανα και λίγο του κεφαλιού μου.
»Αν ήμουν χαϊδεμένη; Ναι ήμουν. Τα αδέρφια μου θα μπορούσαν να πούνε πολλά πάνω σ’αυτό. Ήμουν και το μικρότερο παιδί, οπότε σίγουρα υπήρξε ένα παραπάνω χάιδεμα. Είμαι πολύ κοντά με τα αδέλφια μου -η αδελφή μου ζει στο εξωτερικό, όποτε τη βλέπω πιο σπάνια, αλλά είμαστε κοντά. Εχω και ανιψάκια. Ευτυχώς είμαστε κοντά σαν οικογένεια, κι αυτό το οφείλουμε στους γονείς μας.
»Η εποχή μας, πιστεύω, απαιτεί ένα συνδυασμό πραγμάτων, αλλά οι επιλογές είναι πάντα επιλογές. Αρκεί να μπορείς να βιοποριστείς από αυτό. Πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι που βγαίνουν απ’τη σχολή, ονειρεύονται μια ωραία καριέρα στο θέατρο αλλά καταλαβαίνουν ότι λόγω της συνθήκης που επικρατεί τώρα στο θέατρο δεν είναι βιώσιμη αυτή η κατάσταση. Εγώ την υποκριτική την ερωτεύτηκα μέσω του θεάτρου κι αυτό δεν αλλάζει. Ζω μόνη μου -και βιοπορίζομαι απ’το επάγγελμά μου.
»Οικογένεια και παιδιά; Δεν ξέρω ακόμα. Υπάρχει μια φράση στον ρόλο μου στο “Απόρρητο” που απαντά σ’αυτή την ερώτηση μ’έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο: “Υπάρχουν ήδη πάρα πολλοί άνθρωποι στον κόσμο κι ένα σωρό εγκαταλειμμένα παιδιά. Γιατί να θέλεις να κάνεις δικά σου παιδιά όταν υπάρχουν ήδη τόσα πολλά εγκαταλειμμένα. Εγώ θα ήθελα να υιοθετήσω”. Το σκέφτομαι κι εγώ. Αλλά ακόμα κι αν κάνω, νομίζω αυτό που με απασχολεί είναι το σε τι κόσμο θα έρθει αυτό το παιδί. Τι θα ζήσει; Πιο παλιά έλεγα ότι δεν θέλω να κάνω παιδιά. Μετά άλλαξα γνώμη. Και τώρα, μιας και θέλω, με απασχολεί σε τι κόσμο θα έρθουν αυτά τα παιδιά…
»Αν είμαι ρομαντική; Νομίζω ότι οι δικοί μου άνθρωποι, οι φίλοι μου, θα γελούσαν με αυτό. Νομίζω ότι είμαι πάρα πολύ αντιφατική. Είμαι και ρομαντική αλλά και κυνική, σκληρή -ένας αρκετά ευθύς άνθρωπος. Οπότε συνυπάρχουν και τα δύο μέσα μου κάτι που νομίζω ότι είναι χρήσιμο για το επάγγελμα που διάλεξα. Εχω λίγους φίλους αλλά πολύ καλούς -απ’το σχολείο, απ’την σχολή, απ’την Αγγλία.
»Νομίζω ότι η αντίσταση ως έννοια με αφορά. Και πρέπει να αντιστεκόμαστε σε διάφορα πράγματα, στα οποία μπορεί να σε σπρώξει αυτό το επάγγελμα, αυτή η κοινωνία, αυτή η εποχή. Μ’ενοχλεί η αδιαφορία, αλλά και ο φόβος έκφρασης των συναισθημάτων. Φοβάμαι μην γινόμαστε λίγο πιο συντηρητική ως νέα γενιά. Νομίζω ότι όσο δεν έχουμε επαφή με την ιστορία μας, με το παρελθόν μας, τόσο θα πέφτουμε ξανά και ξανά στα ίδια λάθη. Όλα ξεκινάνε απ’την παιδεία. Διαβάζω, ναι. Μ’αρέσει πολύ. Και διαβάζω και ιστορία.
»Αν με επηρέασε η μητέρα μου, το όνομά της; Εμένα η μαμά μου είναι η μαμά μου. Δεν είναι αυτό που μπορεί ο υπόλοιπος κόσμος να σκέφτεται, και σίγουρα είναι πολύ μακριά απ’τη δημόσια εικόνα, την οποία μπορεί να έχει χτίσει. Αντίστοιχα και ο πατέρας μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι μ’έσπρωξαν πάρα πολύ να έχω επαφή με την ιστορία, με το τι συμβαίνει, με την επικαιρότητα. Αποψη νομίζω ότι είχα πάντα, από μόνη μου -καμιά φορά και παραπάνω από όσο χρειάζεται. Αλλά δεν μπορώ να δω τους γονείς μου διαφορετικά, πέρα από μαμά και μπαμπά μου. Και νομίζω πως αν έκανα ποτέ παιδιά θα ήθελα να τα αντιμετωπίζω όπως με αντιμετώπισαν κι εκείνοι».
Με το «Απόρρητο» στην σκηνή
«Το “Απόρρητο” του Ιβάν Βιριπάγιεφ είναι για μένα ένα απ’τα καλύτερα σύγχρονα κείμενα που έχω διαβάσει. Με αφορά γιατί έχει να κάνει με το πως βλέπουν οι άνθρωποι την ανάπτυξη και την εξέλιξη της κοινωνίας. Ο συγγραφέας σηκώνει έναν καθρέφτη σε αυτό και ουσιαστικά σου υπενθυμίζει ότι ίσως το επίπεδο εξέλιξης και ανάπτυξης στο οποίο πιστεύεις εσύ ότι έχει φτάσει η κοινωνία δεν είναι έτσι. Γιατί γεννιόμαστε σε ένα ήδη εφαρμοσμένο σύστημα στο οποίο μαθαίνουμε κάποιους κανόνες. Για παράδειγμα πιάνει το κεφάλαιο της δολοφονίας. Η δολοφονία θεωρείται ως πράξη το χειρότερο κακό. Και θεωρείς ότι στη ζωή σου δεν πρόκειται ποτέ να το κάνεις. Αλλά η δολοφονία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Μπορεί όχι στη δική μας χώρα, αλλά σε κάποιες άλλες όπου υπάρχει ακόμα η θανατική ποινή. Οι άνθρωποι δολοφονούνται και σκοτώνονται σε πολέμους. Δολοφονούμε και σκοτώνουμε συνέχεια ζώα. Οπότε είναι σαν ο συγγραφέας να παίρνει τα δεδομένα που έχουμε και να σε κάνει να τα αμφισβητήσεις. Σαν να σου λέει, είμαστε όντως ως ανθρωπότητα εκεί που πιστεύουμε ότι είμαστε; Κι αν δεν καταλάβουμε σε ποιο επίπεδο ανάπτυξης και εξέλιξης βρισκόμαστε, τότε δεν θα μπορέσουμε ν’αλλάξουμε την κατάσταση γιατί διαρκώς θα εθελοτυφλούμε.
»Στο έργο, τρεις επιστήμονες από τρεις διαφορετικές γενιές, βρίσκονται στο 2028. Μια βιολόγος που είμαι εγώ, ένας νευρο-επιστήμονας, ο Χρήστος Στέργιογλου και μία ψυχολόγος, η Ταμίλα Κουλίεβα. Και αποφασίζουμε να πάρουμε μέρος σε μια έρευνα, που δεν είναι μια κανονική έρευνα. Διότι διεξάγεται απ’την τεχνητή νοημοσύνη. Και οι δύο δημοσιογράφοι της παράστασης, η Ελλη Στάη και ο Παύλος Τσίμας, αναλαμβάνουν τον ρόλο της τεχνητής νοημοσύνης.
»Ζούμε σ’έναν αρκετά δύσκολο κόσμο που ίσως ο εχθρός δεν είναι τόσο εμφανής όσο μπορεί να ήταν παλαιότερα. Και όσο παλεύουμε να μη ζούμε εθελοτυφλώντας, πιστεύω ότι θα μπορέσουμε να βρούμε και τον τρόπο να το αντιμετωπίσουμε
»Στην δουλειά μου, προσπαθώ να μην μπερδεύω το θέατρο με την τηλεόραση. Τώρα είμαι στον “Γιατρό”, και ήμουν πραγματικά τυχερή ως προς τις συνεργασίες μου. Γνώρισα όμορφους ανθρώπους και δοτικούς, το συνεργείο ήταν εξαιρετικό. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ήταν ένας άνθρωπος με τον οποίον ήθελα να συνεργαστώ απ’τη σχολή κιόλας.
»Στο θέατρο απ’την άλλη, αυτό που μου έχει τύχει τώρα, ήταν πραγματικά ένα απ’τα όνειρά μου. Αυτή η συνθήκη. Αρχικά είμαι με δύο ανθρώπους που θυμάμαι να τους θαυμάζω από τότε που ήμουν μικρή. Την Ταμίλα και τον Χρήστο Στέργιογλου. Λένε πολλές φορές ότι τους ανθρώπους που θαυμάζεις είναι καλύτερα είναι μην τους γνωρίζεις γιατί ίσως κάτι χαλάσει. Εδώ έχει συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Νομίζω ότι κάθε νέος άνθρωπος που έχει την ευκαιρία να συνεργαστεί με αυτούς τους δύο, αντιλαμβάνεται το πόσο γενναιόδωροι είναι στο να μοιραστούν τα πάντα. Εχω μάθει πάρα πολλά. Με αντιμετωπίζουν επί ίσοις όροις, κάτι εξαιρετικά σπάνιο. Και δεν υπάρχει καθόλου σοβαροφάνεια. Είναι, δηλαδή, δύο άνθρωποι που παίρνουν πάρα πολύ σοβαρά αυτό που κάνουν, αλλά καθόλου σοβαρά τον εαυτό τους. Μακάρι να μου τύχουν κι άλλες τέτοιες δουλειές, αλλά αυτή έχει θέσει τον πήχη πολύ ψηλά».
Η Μαριάννα Κιμούλη παίζει στο «Απόρρητο» του Ιβάν Βιριπάγιεφ με τους Ταμίλα Κουλίεβα, Χρήστο Στέργιογλου και Έλλη Στάη-Παύλο Τσίμα. Στο θέατρο Τζένη Καρέζη από 6/2/2025.
Τηλεοπτικά είναι στην σειρά «Ο Γιατρός» (Alpha, από 31/1 και κάθε Παρασκευή, 21.00).
