Μαρία Καλλιμάνη: «Στο θέατρο την μία αισθάνεσαι βασιλιάς, την άλλη ότι δεν αξίζεις τίποτα»
Η Μαρία Καλλιμάνη ήρθε στην Αθήνα απ’το Αίγιο για να σπουδάσει Αρχαιολογία. Μια παράσταση στο Εμπρός την οδήγησε στην δραματική σχολή του θεάτρου στου Ψυρρή, εκεί απ’όπου ξεκίνησε την πορεία της στο σανίδι. Αργότερα ήρθε το σινεμά και η τηλεόραση. Άνθρωπος συγκροτημένος, ηθοποιός με προσωπικότητα και ταλέντο, διανύει μια ενδιαφέρουσα περίοδο στην ζωή της, την προσωπική και την επαγγελματική -αυτή την εποχή παίζει στον «Γυάλινο κόσμο», στο Θέατρο Τέχνης.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αίγιο. Εμεινα ως τα δέκα οκτώ μου. Είμαστε τέσσερα αδέλφια -τρία κορίτσια κι ένα αγόρι, εγώ είμαι η μεγαλύτερη. Καλοί μαθητές όλοι, κι αυτό μας το είχε περάσει η μητέρα μας. Ο πατέρας μου ήταν αυτοδημιούργητος. Μαζί με τον αδελφό του έφτιαξαν την εταιρεία με τα κατεψυγμένα ψάρια, στο Αίγιο. Εξι μήνες πριν πεθάνει είχε φτιάξει και το εργοστάσιο -ήμουν 19 όταν πέθανε κι εκείνος 53. Ηταν κι αυτός ένας λόγος που ασχολήθηκα με το θέατρο. Είχα ήδη παίξει σε μια παράσταση στο σχολείο, στο “Καληνύχτα Μαργαρίτα” του Γεράσιμου Σταύρου, και μου είχε αρέσει πολύ η ομαδικότητα, το πόσο ωραία περνούσαμε στις πρόβες.
»Στο σπίτι αγαπούσαμε πολύ τα βιβλία. Οι γονείς μας, μας εμφυσήσαν την αγάπη για τα γράμματα. Σπούδασα αρχαιολογία και ήρθα στην Αθήνα. Δούλεψα σε ανασκαφές και σε ένα μουσείο. Αλλά είναι αλήθεια ότι πήγα να κάνω θέατρο, για μένα, στο Γαλλικό Ινστιτούτο -ήξερα γαλλικά. Τότε ήταν που πήγα να δω στο θέατρο Εμπρός τον “Σωσμένο” και έπαθα πλάκα -δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ. Ακόμα θυμάμαι σκηνές με τον Γιώργο Κέντρο, την Ράνια Οικονομίδου, τον Δημήτρη Καταλειφό. Σκεφτόμουν ότι αυτό που είδα είναι αλήθεια. Διαβάζω τότε ότι στο Εμπρός θα κάνουν σεμινάρια για φιλολόγους και πηγαίνοντας εκεί μαθαίνω ότι φτιάχνουν δραματική σχολή -έδωσα εξετάσεις. Τα πρώτα δύο χρόνια δούλευα στο μουσείο το πρωί και το απόγευμα πήγαινα στην σχολή. Στο τρίτο έτος πια μου είπε ο Τάσος Μπαντής ότι έπρεπε να διαλέξω ή αρχαιολογία ή θέατρο. Με ταρακούνησε αυτό. Είχα πια αγαπήσει την υποκριτική με τον τρόπο που μας την είχαν διδάξει αυτοί οι άνθρωποι: Πίστευαν στην προσωπικότητα του ηθοποιού, δεν σου’λεγαν πως να το πεις, σου έδιναν εργαλεία, αλλά και οι τρεις ζητούσαν την αλήθεια πάνω στη σκηνή.
»Ημουν πάρα πολύ ντροπαλή στην αρχή, έτρεμε η ψυχή μου, έτρεμαν τα πόδια μου πάνω στην σκηνή. Η “Αγγέλα” του Σεβαστίκογλου, ήταν η πρώτη παράσταση που έπαιξα στο Εμπρός, μια πολύ ωραία δουλειά που κάναμε με τον Τάσο τον Μπαντή. Θυμάμαι ότι την πρώτη μέρα που είδα τον κόσμο, αισθάνθηκα ότι είχα κολλήσει στον τοίχο. Πιο πολύ αγαπούσα την διαδικασία, τις πρόβες, παρά την έκθεση. Με τα χρόνια έπαψα να το φοβάμαι και επιδίωκα να με βλέπει ο κόσμος, να παίζω, να εκφράζομαι, να υπάρχει αυτό το πάρε-δώσε, γιατί είναι ζωντανό πράγμα το θέατρο. Μου πήρε καιρό να γίνω ηθοποιός. Ηρθαν τα πράγματα και από μόνα τους, σαν μια συγκυρία ότι αυτό ήταν να γίνει. Εχω πάρει πολλή μεγάλη χαρά από αυτή τη δουλειά. Και το Εμπρός ήταν ένα εισιτήριο για όλους εμάς που τότε ξεκινούσαμε.
»Ημουν στην πρώτη φουρνιά της σχολής του Εμπρός, τελειώσαμε το ’96. Μετά, η δεύτερη φουρνιά που τέλειωσε το 2000, έπεσε στα χωρίσματα του Εμπρός. Εγώ συνέχισα στο Εθνικό, έπαιξα με τον Μοσχίδη, στην “Σονάτα των Φαντασμάτων”, με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο. Σιγά-σιγά το ένα έφερε το άλλο, συνεργάστηκα με ωραίους σκηνοθέτες. Είχα την τύχη να έχω αυτούς τους δασκάλους και μετά να δουλέψω αρκετές φορές με τον Δημήτρη Καταλειφό. Ακολούθησαν συνεργασίες με την Μπέτυ Αρβανίτη, τον Αντώνη Αντύπα, το θέατρο του Νέου Κόσμου. Ξέρω αυτό το θέατρο των επιχορηγήσεων που οι άνθρωποι οργάνωναν τα σχέδιά τους, έκαναν πλάνα. Τώρα πια δεν υπάρχει αυτό, έχουν αγριέψει τα πράγματα.
»Στην αρχή, μετά το Εμπρός, ήθελα να βγω προς τα έξω και να καταλάβω τις δυνάμεις μου, να δοκιμαστώ έξω απ’την “οικογενειακή εστία”. Είναι και στον χαρακτήρα μου. Μετά όμως τους αναζητούσα τους δασκάλους μου, ήθελα να ξαναγυρίσω γιατί ήταν μεγάλη η αγάπη και η καλλιτεχνική συγγένεια. Εχω φοβηθεί κατά καιρούς. Είναι ένα ελεύθερο επάγγελμα δεν είναι εύκολο. Και, να χτυπήσω ξύλο, δεν έχω μείνει χωρίς δουλειά, το ένα έφερνε το άλλο, καλές δουλειές. Μπορούσα και να επιλέξω. Εμείς οι ηθοποιοί, γενικά οι καλλιτέχνες, είμαστε νομίζω και ανασφαλή πλάσματα. Εχω περάσει φάσεις που λέω ότι δεν θα ξαναδουλέψω ποτέ, ότι εδώ τελείωσε το πράγμα, ότι δεν με θέλει κανείς. Τώρα, μετά από τόσα χρόνια πια αισθάνομαι ότι μπορώ να πω σ’έναν συνάδελφο, σ’έναν σκηνοθέτη ή σε πέντε φίλους να πάμε να κάνουμε κάτι μαζί -το θέλω κιόλας.
»Τηλεόραση; Μόλις είχα τελειώσει τη σχολή και ήμουν στην “Αγγέλα”, έκανα λίγη τηλεόραση, το “10” και απ’το 2009 σινεμά, πολύ σινεμά. Είναι αλήθεια ότι φοβόμουν λίγο την τηλεόραση αλλά δεν μου πρότειναν κιόλας. Φοβόμουνα το μέσο, αν θα είναι καλή σειρά, οι διάλογοι, η σκηνοθεσία. Γιατί αυτό που έγινε απ’τις “Αγριες Μέλισσες” και μετά, και με τον “Σασμό”, είχαμε καιρό να το δούμε. Εχουμε δει κατά καιρούς ωραίες δουλειές στην τηλεόραση, παλαιότερα του Κουτσομύτη, αλλά τώρα έγινε κάτι διαφορετικό. Είναι καθημερινά, παίζει πολύς κόσμος.
»Όταν πήγα στις “Αγριες Μέλισσες” ήταν η τρίτη χρονιά πια, η σειρά ήταν έτοιμη, είχε αποκτήσει τρομερή φήμη, έπαιζαν πάρα πολύ ωραίοι ηθοποιοί, αισθανόμουν ασφάλεια. Είχαν έρθει τότε ο Χειλάκης, ο Κουρής, ο Παπασπηλιόπουλος. Ηξερα τον Χαρίτο απ’το σινεμά. Η συμμετοχή μου προέκυψε απ’την Μιράντα Ρωσταντή, που κάνει τα φοβερά κάστινγκ στον Καραγιάννη. Με κάλεσε, μετά από πρόταση της Μαργαρίτας Μαντά (σ.σ. σκηνοθέτριας του κινηματογράφου και χρόνια βοηθός του Θόδωρου Αγγελόπουλου) για ένα ντοκιμαντέρ με αφορμή την επέτειο του 1821. Δεν προέκυψε τότε η δουλειά αλλά με πήρε μετά για τις “Αγριες Μέλισσες”. Πήγα, έκανα ακρόαση και έτσι προέκυψε. Χάρηκα πολύ -ήταν και η πανδημία, είχαμε πολύ χρόνο. Εντατικοί ρυθμοί, διάβασμα, πολλές σκηνές, δεκάωρο γύρισμα. Αλλά είχα την εμπειρία του σινεμά. Κι απ’το θέατρο έχω μάθει πώς συνθέτεις ένα ρόλο, πώς τον φτιάχνεις. Πέρασα θαυμάσια στις “Αγριες Μέλισσες”, δεθήκαμε με τους ηθοποιούς, ευχαριστήθηκα πολύ και τον ρόλο -ξεκίνησε από στριμμένη γεροντοκόρη και είχε εξέλιξη. Ηταν μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία αλλά τρομερά απαιτητική -μετά από κάποιους μήνες είχα βγει νοκ-άουτ. Πέρυσι ήρθαν οι “Πανθέοι”, ίδιοι ρυθμοί, με πολύ ωραίους ηθοποιούς με τους οποίους δεν έχεις πάντα την ευκαιρία να δουλέψεις στο θέατρο, ένας κι ένας -Κάτια Δανδουλάκη, Μιχάλης Σαράντης, Θανάσης Κουρλαμπάς, Κόρα Καρβούνη, Αθηνά Μαξίμου… Αλλά το κανάλι δεν την πολύ-πρόσεξε νομίζω την σειρά.
»Φέτος με το θέατρο δεν θα μπορούσα να κάνω τηλεόραση. Μ’αρέσει σε κάθε τι που κάνω να μπαίνω σ’αυτό τον χώρο, να τον φαντάζομαι. Μπορεί να είναι μια πολυτέλεια αλλά μ’αρέσει να την έχω αυτή την πολυτέλεια. Η τηλεόραση είναι το μέσο που σε γνωρίζει το ευρύ κοινό, ούτε το θέατρο ούτε το σινεμά -κι έχω κάνει πολλές ταινίες. Αλλά τελικά είναι πολύ σημαντικό να σε γνωρίζει ο κόσμος. Κι επειδή είμαι και χρόνια στην δουλειά δεν μου πήρε τα μυαλά. Τη ρούφηξα αυτή τη χαρά -να σε χαιρετάνε στον δρόμο, να σου λένε συγχαρητήρια, δεν το είχα ξαναζήσει.
»Στο σινεμά μπήκα από καραμπόλα το 2009, ήμουν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια στο θέατρο. Ξεκίνησα με τον Σύλλα Τζουμέρκα και την “Χώρα προέλευσης”. Καπάκι έκανα με τον Γιάννη Οικονομίδη τον “Μαχαιροβγάλτη”. Η Μαγιού Τρικεριώτη που μας έκανε σκηνικά-κοστούμια στο “Μαυροπούλι”, συνεργαζόταν με τον Τζουμέρκα και μου είπε για την ταινία. Εκεί με είδε ο Ερρίκος Λίτσης και μ’έστειλε σε μια ακρόαση στον Οικονομίδη. Εχω κάνει πάνω από 25 ταινίες, ταξίδεψα σε φεστιβάλ, βραβεία. Επεσα σε μια άνθηση -ήταν ακόμα εδώ ο Λάνθιμος, και βέβαια ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος ο Οικονομίδης, ο Γκορίτσας παλαιότερα, ο Τάσος Μπουλμέτης, η Ελίνα Ψύχου. Δούλεψα με καταπληκτικούς σκηνοθέτες, οι ταινίες έκαναν αίσθηση στα φεστιβάλ, αλλά εδώ όχι…
»Πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε μπει σ’έναν καλό δρόμο με την έννοια ότι γράφονται πια όλο και καλύτερα σενάρια. Υπάρχει μια συνεργασία Ελλήνων με ξένους, έγιναν πολλά σεμινάρια για σενάρια, αλλά και το Κέντρο Κινηματογράφου έκανε δουλειά και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κι όλη αυτή η ανταλλαγή έχει αρχίσει και αποδίδει. Γίνονται ταινίες με ωραίες ιστορίες, ταινίες που θα δει ο κόσμος. Αλλά είναι αλήθεια ότι είναι μια δύσκολη εποχή για το σινεμά, παγκοσμίως, με τις πλατφόρμες. Είναι ένα μεταβατικό στάδιο.
»Εκανα τώρα μια ωραία ταινία το “Κρέας” του Δημήτρη Νάκου, που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Τορόντο, πήγε στο Μονπελιέ, Βρυξέλλες, πήρε πολλά βραβεία στη Θεσσαλονίκη και θα βγει στις αίθουσες τον Μάρτιο -είμαι περίεργη να δω πως θα πάει. Συμμετέχω και στην καινούργια ταινία του Οικονομίδη, την “Σπασμένη φλέβα”, έχει πάρα πολύ ωραίο σενάριο. Εχω συνεργαστεί πολλές φορές μαζί του, ουσιαστικά μαζί του γνώρισα το σινεμά. Ηταν σαν να μου άνοιξε έναν μαγικό κόσμο. Αγαπάει πολύ το σινεμά, τους ηθοποιούς, πορώνεται. Οταν πρωτοπήγα και μου έκανε πρόβες μου θύμισε τους σκηνοθέτες του θεάτρου που προσπαθούν να βγάλουν το καλύτερο απ’τον ηθοποιό, όπως ο Μπαντής, ο Βογιατζής. Εκανα και δύο γυρίσματα για την ταινία του Φίλιππου Τσίτου “Δεξιώσεις”, άλλο καταπληκτικό σενάριο -παίζει ο Αντώνης Καφετζόπουλος, η Μαρία Κατσανδρή, ο Χρήστος Βαλαβανίδης, εξαιρετικοί ηθοποιοί…
»Υπάρχουν πια τρομεροί σκηνοθέτες και στις νεότερες γενιές και οι μικρομηκάδες. Είχα και την πρόσφατη εμπειρία μου στο Κέντρο Κινηματογράφου -ήμουν στο συμβούλιο τρισήμιση χρόνια. Νοικοκυρεύτηκε το πράγμα, βάλαμε πολλά πράγματα σε τάξη, ήμασταν ένα συμβούλιο με μεγάλη ομόνοια μεταξύ μας. Τα προηγούμενα χρόνια, κάθε έξι μήνες άλλαζαν. Εμείς ενωθήκαμε και κάναμε ωραία δουλειά.
»Αλλά σαν να μην έχει γίνει κατανοητό ακόμα απ’την πολιτεία ότι χρειάζονται χρήματα για το σινεμά. Σίγουρα δεν μπορεί να τα κάνει όλα το κράτος, σίγουρα δεν είμαστε μια πλούσια χώρα, αλλά αυτό το 1.5% που πρέπει να δίνουν τα κανάλια, δεν το δίνουν. Και είναι μεγάλη μερίδα εργαζόμενων που δουλεύουμε στο σινεμά, στο θέατρο, στις τέχνες. Θα μπορούσε να είναι ένα αγαθό εξαγώγιμο.
»Νομίζω ότι το θέατρο μου έχει φτιάξει έναν τρόπο ζωής, κυρίως όταν παίζω. Πέρυσι είχα επιλέξει να μην παίξω γιατί ήμουν στους “Πανθέους”. Χαιρόμουν τα Σαββατοκύριακα, μια πιο κανονική ζωή. Φέτος δεν έκανα τηλεόραση για να κάνω την παράσταση. Οταν έχω παράσταση νομίζω ότι με καθορίζει, καθορίζει όλη μου τη μέρα. Οτιδήποτε κάνω είναι σε σχέση με το βράδυ. Δεν μου λείπουν πράγματα, θα δω και τους φίλους μου, θα φάμε, θα πάω να κάνω και τις δουλειές, είμαι πρακτικός άνθρωπος. Ετσι κι αλλιώς τα καλύτερα πράγματα για το πως θα λέω τα λόγια μου τα βρίσκω όταν πλένω πιάτα. Είναι πολύ ωραίο το ταξίδι, δεν μπορώ να πω ότι κάτι μου στερεί. Ολοι οι ηθοποιοί είμαστε ανάμεσα στον μοναχό και τον αθλητή. Πρέπει να γυμναζόμαστε, να προσέχουμε τη φωνή, το σώμα, να’χει ο καθένας μια πνευματική καθαρότητα. Εμένα το θέατρο έχει καθορίσει τη ζωή μου αλλά την ίδια στιγμή το χαίρομαι. Παλαιότερα αισθανόμουν μια μεγαλύτερη στέρηση γιατί κάπως έψαχνα κι εγώ τον εαυτό μου μέσα σ’αυτή τη δουλειά και μερικές φορές όντως το καράβι μπάταρε και στην προσωπική ζωή και με τους φίλους. Αλλά τώρα χαίρομαι και τη ζωή μου.
»Με το θέατρο είναι λίγο σαν ερωτική σχέση, με τον σκηνοθέτη, τους συναδέλφους σου -να είσαι κοντά αλλά να παίρνεις και τις αποστάσεις σου. Είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Δεν αισθάνομαι τόσο ότι στερούμαι -θα πάω και τις εκδρομές μου, θα πάω και στην φύση που μου λείπει πολύ. Αλλά είναι μια ανασφαλής δουλειά. Την μία αισθάνεσαι ότι είσαι ο βασιλιάς και την άλλη ότι δεν αξίζεις τίποτα, αυτά πηγαινοέρχονται.
»Τώρα είμαι καλά, βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και λέω είμαι καλά -και μέσα και έξω. Κάπως πρέπει να τα φιλοσοφείς τα πράγματα γιατί είναι και οι νεότερες γενιές, τι δίνεις εσύ σ’αυτά τα παιδιά που είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί, με προσόντα. Απ’την φύση μου δεν είμαι πολλή αισιόδοξη, αλλά με τα χρόνια μάλλον έγινα περισσότερο. Περνάω τα πάνω και τα κάτω μου μέσα στη μέρα. Μ΄αρέσει αυτός ο διάλογος είτε με τον άντρα μου είτε με μια φίλη, έναν φίλο, ή τον εαυτό μου.
»Τώρα είμαι σε μια καλή φάση -σ’έναν μήνα δεν ξέρω ούτε έχει σημασία. Ενα όνειρό μου έγινε πραγματικότητα όσον αφορά στην επιθυμία μου να δουλέψω με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη. Το ονειρεύτηκα, το κυνήγησα, έγινε πραγματικότητα. Μόνο χαρούμενη μπορεί να με κάνει αυτό. Βλέπω νεότερους ανθρώπους που και ευαίσθητοι είναι και ωραίους δρόμους επιλέγουν και μου δίνει κέφι. Ενα ταξίδι είναι όλο αυτό, με τις δυσκολίες και τις ωραίες εκπλήξεις του. Σκέφτομαι ότι η ζωή μπορεί να σε εκπλήξει ευχάριστα όχι μόνο δυσάρεστα. Κινείς κι εσύ το χέρι σου, κάνεις κάτι που το μοιράζεσαι με τους άλλους και δεν αισθάνεσαι μόνος. Γιατί αυτή η μοναξιά και στην τέχνη είναι δύσκολη. Βέβαια εμείς οι ηθοποιοί έχουμε αυτό το ότι είμαστε παρέα -ένας ζωγράφος είναι πολύ μόνος, ένας ποιητής. Μάλλον γι’αυτό κιόλας κάνουμε αυτή τη δουλειά, για παρέα, για συντροφιά, και παρέα είναι και ο κόσμος, το κοινό που έρχεται. Είναι φοβερό πως κάθε βράδυ βγαίνουν άλλα πράγματα…».
«Γυάλινος Κόσμος» στο Θέατρο Τέχνης
«Αυτό που έκανα φέτος με τον “Γυάλινο Κόσμο” ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Είχα γνωρίσει τον Αντόνιο Λατέλα πριν από τέσσερα χρόνια, αλληλοεκτιμηθήκαμε. Κι έτσι πήγα και μίλησα στην Μαριάννα (σ.σ. Κάλμπαρη) στο Θέατρο Τέχνης, στον παραγωγό, μπήκα δηλαδή στην οργάνωση για να κάνουμε την παράσταση. Υπήρξαν δυσκολίες αλλά πίστευα πολύ σ΄αυτό.
»Κουβαλούσα μέσα μου τον “Γυάλινο Κόσμο” του Δημήτρη Μαυρίκιου -είχαμε δει τόσες φορές εκείνη την παράσταση στο Εμπρός. Ακούω ακόμα και τώρα την φωνή της Ράνιας (σ.σ. Οικονομίδου) στα αφτιά μου. Αλλά ο τρόπος που δουλέψαμε με τον Αντόνιο με έκανε να φύγω από εκεί. Είναι σύγχρονο, μια μοντέρνα γυναίκα.
»Ηρθε και η Ράνια να δει αυτή την παράσταση και χάρηκα πολύ γιατί μου είπε πολύ ωραία πράγματα. Και μου χάρισε μια καρφίτσα, υπέροχη, του Ζολώτα που της την είχε κάνει δώρο η Βάσω Μανωλίδου, όταν έπαιζαν μαζί στον “Γυάλινο Κόσμο”, στο Εθνικό -η Μανωλίδου την Αμάντα και η Ράνια την Λόρα. Συγκινήθηκα, δάκρυσα. Μου είπε η Ράνια ότι αυτό θα έπρεπε να συνεχιστεί. Τρελάθηκα απ’τη χαρά μου.
»Αυτή την στιγμή της ζωής μου νοιώθω μεγάλη ευτυχία -κάνω ένα ρόλο πολύ όμορφο, με τα παιδιά είμαστε πολύ ωραία, έχει ανταπόκριση η παράσταση, με τον Λατέλα είχαμε μια πολύ ωραία σχέση, είμαι σ’αυτό εδώ το θέατρο, στην Πλάκα… Παλιά δεν ονειρευόμουν τόσο ρόλους και έργα, ερχόταν κάτι, μ’άρεσε ο σκηνοθέτης, ο ρόλος, οι συνάδελφοι. Τώρα που έχω μεγαλώσει, περισσότερο άρχισα να ονειρεύομαι και μ’αρέσει -αν και δεν ήταν δική μου επιλογή να κάνουμε το “Γυάλινο κόσμο”.
»Στην συνέχεια έχω κάποιες ταινίες που θα κάνω. Οσο για τηλεόραση, το περασμένο καλοκαίρι έκανα γυρίσματα με τον Νίκο Κουτελιδάκη -είναι εκπληκτικός, για τους “Αθώους”, που βασίζεται στον “Κατάδικο” του Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Ο τρόπος που γυρίστηκε είναι σχεδόν κινηματογραφικός, πολύ ωραίοι ηθοποιοί, εξαιρετικό το σενάριο της Ελένης Ζιώγα. Είναι 16 επεισόδια και θα προβληθεί στο Mega -νομίζω την προσεχή σεζόν».
Η Μαρία Καλλιμάνη παίζει στον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Αντόνιο Λατέλα, στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν - Φρυνίχου
