ektorasbotrini.official/ Ιnstagram
ektorasbotrini.official/ Ιnstagram
Η ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Ο Έκτορας Μποτρίνι παιδί, με τους γονείς του στο γιορτινό τραπέζι -Η συναισθηματικά φορτισμένη φωτογραφία


Με μια φωτογραφία στο Instagram, ο Έκτορας Μποτρίνι μοιράστηκε το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής του. 

Το καρέ τον δείχνει μαζί με τους γονείς του στις αρχές της δεκαετίας του 70’.

Πατέρας, μητέρα και γιος ποζάρουν γύρω από το γιορτινό τραπέζι. Ο μικρός Έκτορας δείχνει έτοιμος να κόψει την πρωτοχρονιάτικη πίτα- για την ακρίβεια, δείχνει έτοιμος να αφεθεί στην μαγεία που κρύβουν μέσα τους οι γεύσεις.

Η ομοιότητά του με τον πατέρα του, εμφανής. 

Ο Έκτορας Μποτρίνι έχασε τον πατέρα του πριν από δύο χρόνια: ο διακεκριμένος σεφ, Ετρούσκο Μποτρίνι, υπήρξε ο μέντορας, ο υποστηρικτής και ο αυστηρός κριτής του σεφ στην πορεία του στην γαστρονομία.

Ηταν ο άνθρωπος που δεν του δίδαξε απλά πώς να μαγειρεύει, αλλά πώς να αγαπά αυτό που μαγειρεύει.

Από το 1986 μέχρι το 1992, ο Έκτορας Μποτρίνι εργάστηκε δίπλα στον πατέρα του, σε πολλά club MED ανά τον κόσμο. Για τα δύο επόμενα χρόνια, εργάστηκε και στο «Etrusco», το εστιατόριο της οικογένειας στην Κέρκυρα.

Η απώλεια του πατέρα του είναι για τον ίδιο μια πληγή που προσπαθεί να επουλώσει με την σοφία που άντλησε από την σχέση του μαζί του.

Σε παλαιότερη τηλεοπτική του συνέντευξη έχει μιλήσει και για την μητέρα του: «Η μάνα μου είναι η πιο σκληρή από όλους μας. Δεν έχει κλάψει ποτέ στη ζωή της, πολύ κυνική. Ούτε τώρα. Δεν ήρθε στην κηδεία του πατέρα μου. Είχαν πολύ καλές σχέσεις. Ήθελα να τον θυμάται όπως ήταν».

Η συγκινητική φωτογραφία στο Instagram: 

«Συνήθως το πιο όμορφο στοιχείο κάθεμίας χριστουγεννιάτικης ιστορίας είναι το συναίσθημα που μοιραζόμαστε μαζεμένοι από ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι φορτωμένο όμορφες αναμνήσεις».

 

 

O Έκτορας Μποτρίνι σε παλαιότερες αναρτήσεις του έχει μοιραστεί σκέψεις και συναισθήματα για την σχέση που τον ένωνε με τον πατέρα του:

«Ο πατέρας σεφ και δάσκαλος κι ο υιός μαθητής κι apprenti κουζίνας, δύο ρόλοι που ούτε το «μεγάλο ταξίδι» καταφέρνει να ακυρώσει.

Εγγράφονται στις κινήσεις και τις συμπεριφορές σου και νιώθεις τη βαρύτητα τους κάθε φορά που κατεβάζεις ζυγιασμένα το μαχαίρι σου για να κόψεις ή ζυγιάζεις το αλάτι για να κουκκίσεις το φαΐ σου. Ο χρόνος ισορροπιστής. Μυαλό και καρδιά. Σκέψη και συναίσθημα. Αντίρροπα βάρη πάνω στο τεντωμένο σχοινί της γεύσης...»

«Όταν συμβεί δεν καταφέρνεις να αντιληφθείς τι μπορεί να σημαίνει «ποτέ πια». Τέτοιες μέρες, ακριβώς πριν ένα χρόνο ένιωσα να με κοιτάς σιωπηλά, χωρίς φόβο ή λύπη στο βλέμμα σου, να «φεύγεις» αφήνοντας μου πρακτικές οδηγίες για όσα θα πρέπει να γίνουν πριν ανοίξει το Etrusco, σαν να μην είχε καμία σημασία για σένα που δεν θα ήσουν εκεί να μας δεις...

Δεν ένιωθες πως εκείνα τα πρακτικά σου λόγια έμελλαν να χαραχτούν στη μνήμη μου, να γίνουν η διαθήκη σου που μιλά για την αγάπη, την υπευθυνότητα και το σεβασμό που απαιτεί από τον καθένα μας η κουζίνα...Οι Ινδιάνοι έχουν μια έκφραση για το σ αγαπώ, «έχω μολυνθεί από το Είναι Σου....».