Η ζωή με ανορεξία για τρεις δεκαετίες: Μια 49χρονη γυναίκα μιλά για την ολέθρια ψυχική ασθένεια
Η Κλερ Πλάσκοβ ζει με νευρική ανορεξία για περίπου τρεις δεκαετίες. Έχει συνηθίσει τα επίμονα βλέμματα από ανθρώπους στο δρόμο και τους ψίθυρους για το πόσο αδυνατισμένη είναι.
«Το σώμα μου είναι κατεστραμμένο, αλλά τα αυτιά μου όχι», αναφέρει χαρακτηριστικά στην Telegraph. «Θα γυρίσω σπίτι προσπαθώντας να μη κλάψω, θα κρύβομαι για το υπόλοιπο εκείνης της ημέρας νιώθοντας αρκετά αστεία, σαν φρικιό. Αυτό σου κάνει η ανορεξία: τρώει το σώμα και την ψυχή σου και ξεπερνά το μυαλό σου».
Σχεδόν οι μισοί άνθρωποι με ανορεξία θα αναρρώσουν πλήρως. Είναι απολύτως εφικτό. Αλλά δυστυχώς, η Κλερ δεν είναι μία από αυτούς. Εδώ και 30 χρόνια ζει με μία από τις πιο ολέθριες ψυχικές ασθένειες που υπάρχουν.
Η 49χρονη Κλερ μιλά για την νευρική ανορεξία
«Ξέρω ότι μια μέρα θα με σκοτώσει. Αλλά αν το να μοιραστώ την ιστορία μου μπορεί να βοηθήσει έστω και ένα άτομο να γίνει καλύτερα», λέει η 49χρονη Κλερ.
Τι είναι η νευρική ανορεξία
Η νευρική ανορεξία είναι μια διατροφική διαταραχή που ορίζεται από τον περιορισμό της πρόσληψης ενέργειας σε σχέση με τις απαιτήσεις του σώματος, οδηγώντας σε ένα σημαντικά χαμηλό σωματικό βάρος. Οι ασθενείς έχουν έντονο φόβο για το βάρος και την παραμόρφωση της εικόνας του σώματος τους και αδυνατούν να κατανοήσουν τη σοβαρότητα της απώλειας βάρους τους.
Η νευρική ανορεξία είναι συχνότερη στις γυναίκες από τους άνδρες και ξεκινά συνήθως στην εφηβική ηλικία, ανεξάρτητα από τον πολιτισμό, την εθνικότητα και τη φυλή. Οι παράγοντες κινδύνου για διατροφικές διαταραχές περιλαμβάνουν την παιδική παχυσαρκία, το γυναικείο φύλο, τις διαταραχές της διάθεσης, τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, τη σεξουαλική κακοποίηση ή ανησυχίες που σχετίζονται με το βάρος και την εικόνα του σώματος.
«Σπάνια υπάρχει μία αιτία, δεν υπήρχε τίποτα στην παιδική μου ηλικία που να το γέννησε. Μεγάλωσα στο Hertfordshire με τη μαμά, τον μπαμπά, μια μεγαλύτερη αδερφή και τον δίδυμο αδερφό μου. Μια ωραία, ευκατάστατη εβραϊκή οικογένεια. Οι περισσότεροι θεραπευτές (και ναι, έχω δει πολλούς) έχουν κατηγορήσει το γεγονός ότι με βίασε ένας άγνωστος ηλικίας 15 ετών. Αυτό ήταν όντως τραυματικό, αλλά δεν πιστεύω ότι απαντά σε όλα», αναφέρει η Κλερ.
«Η διατροφική μου διαταραχή ξεκίνησε για πρώτη φορά στο δεύτερο έτος στο πανεπιστήμιο. Δεν ήμουν ποτέ χοντρή. Η ανορεξία δεν αφορά πραγματικά το βάρος ή το φαγητό. Ήθελα λίγο έλεγχο, και κάθε φορά που η μέση μου ήταν πιο λεπτή, η αυτοεκτίμησή μου διογκωνόταν. Αυτό ήταν το απόγειο του λεγόμενου «heroin chic» της εποχής μου».
«Όταν το βάρος μου έπεσε σε πολύ χαμηλό ΔΜΣ, ο δάσκαλός μου στο πανεπιστήμιο επικοινώνησε με τους γονείς μου, οι οποίοι ήταν αρκετά ανήσυχοι καθώς έπρεπε να νοσηλευτώ σε ψυχιατρείο ή νοσοκομείο. Ήταν μια οδυνηρή εμπειρία και μου είπαν ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω παιδιά. Δεν είχα σκεφτεί τότε για οικογένεια, αλλά το να ξέρω ότι είχα ήδη κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά ήταν καταστροφικό».
Όπως αποκαλύπτει η Κλερ, ποτέ δεν έφαγε με ορό, αλλά εξακολουθεί να τρέφεται με το ζόρι καθώς οι δικοί τους άνθρωποι δεν την αφήνουν να σηκωθεί από το τραπέζι μέχρι να καταναλώσει όλο το φαγητό της ή να πιει όλο το ρόφημα πρωτεΐνης. Όταν κατάφερε και ανέκτησε λίγο το απαραίτητο βάρος πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο, ωστόσο είχε πολύ δρόμο μπροστά της για να «θεραπευτεί πλήρως».
Η εξάρτηση από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ
«Κατέγραφα ό,τι και αν έτρωγα. Μετά την αποφοίτησή μου, έπιασα δουλειά στην τηλεόραση, όπου η κατανάλωση αλκοόλ και η λήψη ναρκωτικών ήταν ο κανόνας, ειδικά στο Κάμντεν. Πίσω στη δεκαετία του 1990, το να πιέζεις πελάτες με όλα τα ποτά και τα ναρκωτικά για πάρτι που μπορούσαν να ονειρεύονται ήταν απλώς να είσαι καλός στη δουλειά σου. Υπήρχε πάντα ένα σακουλάκι κοκαΐνης στο τζιν μου, χάπια έκσταση τα Σαββατοκύριακα, καθώς όσο πιο πολύ χόρευα στα πάρτι, τόσο πιο πολλές θερμίδες έκαιγα».
«Τώρα συνειδητοποιώ ότι ο τρόπος ζωής μου ήταν το τέλειο κάλυμμα για την ανορεξία. Πριν βγω έπινα πρώτα ένα μπουκάλι από το σπίτι, μετά έγινε ''αστείο'' στην παρέα μου ότι θα έπινα πάντα τρία ποτά στη σειρά σε οποιοδήποτε μπαρ – τζιν και τόνικ, σφηνάκια και νερό. Ωστόσο εξακολουθούσα να ασκούμαι για δύο ώρες την ημέρα».
Όπως λέει η ίδια, ζούσε επικίνδυνα, συναντούσε εμπόρους ναρκωτικών σε σκοτεινές γωνίες, προσκαλούσε άγνωστους στο διαμέρισμά της και κάποτε ξύπνησε έχοντας σπασμένη μύτη, ωστόσο δεν είχε την παραμικρή ιδέα για ποιο λόγο της συνέβη αυτό.
«Είμαι τυχερή που δε με έκλεψαν ή δε με βίασαν ξανά. Αυτός ο τρόπος ζωής συνεχίστηκε για πάνω από δύο δεκαετίες, τρομοκρατώντας την οικογένειά μου και προσελκύοντας είτε τους λάθος άντρες είτε απομακρύνοντας τους καλούς. Τελικά έπιασα πάτο στα 39 μου».
«Είχα αποφασίσει ότι οι θεραπείες του NHS που δοκίμασα στο παρελθόν δεν είχαν αποτέλεσμα και μέσω της δουλειάς μου στην τηλεοπτική παραγωγή είχα κερδίσει αρκετά για να πληρώσω για ένα μήνα απεξάρτησης στην Ταϊλάνδη, οπότε έλαβα με επιτυχία εκεί θεραπεία για τους εθισμούς, δίπλα σε διασημότητες και Πριγκίπισσες της Μέσης Ανατολής.
Ωστόσο όταν κάποιος προσπάθησε να μου πει ότι χρειάζομαι βοήθεια με τη διατροφή μου, έχασα την ψυχραιμία μου. «Είμαι εδώ για να σταματήσω να πίνω και να παίρνω ναρκωτικά». Και τα παράτησα και τα δύο, οριστικά. Το πρόβλημα ωστόσο ήταν ότι για να διατηρήσω τη νηφαλιότητά μου, έπρεπε να αποκοπώ από οτιδήποτε είχε να κάνει με πάρτι. Έτσι έμεινα μόνη μου, χωρίς πολλούς φίλους. Στα 11 χρόνια από την αποκατάστασή μου μπήκα και βγήκα από τα νοσοκομεία περίπου 4 φορές, αλλά τίποτα έως τότε δεν είχε λειτουργήσει πραγματικά».
Πώς είναι σήμερα η 49χρονη Κλερ
«Το σώμα μου έχει καταστραφεί, οι φλέβες στα άκρα μου διογκώνονται φρικτά και έχω περίεργες φυσαλίδες νερού που ξεπροβάλλουν κάτω από την επιφάνεια του δέρματός μου. Έχω χάσει πολλά δόντια – το οξύ του στομάχου από τον έμετο τα έχει σαπίσει ένα προς ένα. Δεν μπορώ να κάνω εμφυτεύματα καθώς δεν υπάρχει αρκετό κόκκαλο για να τα κρατήσει. Οι άνθρωποι έλεγαν ότι είχα ένα υπέροχο χαμόγελο, αλλά οι μύες του προσώπου μου μαραίνονται γρήγορα.
Οι πνεύμονές μου είναι τόσο κατεστραμμένοι που η πνευμονία κόντεψε να με σκοτώσει. Η οικογένειά μου έκλαιγε καθώς ήμουν ξαπλωμένη στην εντατική το 2019 για 12 ημέρες. Κάθε μέρα νιώθω σαν να αναπτύσσω κάποια νέα φυσική φρίκη. Η σωματική μου διάπλαση μοιάζει περισσότερο με κάποιον στα 80 του, μια μικρή σπρωξιά στο δρόμο μπορεί να σπάσει ένα εύθραυστο κόκκαλο. Ένας μώλωπας από το πιο μικρό κτύπημα διαρκεί για μέρες. Ακόμη και το να κάθομαι στον καναπέ μου και να ξαπλώνω στο κρεβάτι μου γίνεται επώδυνο μετά από λίγο, καθώς απλά δεν υπάρχουν μύες πάνω μου.
«Βλέπω παλιές φωτογραφίες μου και θέλω να κλάψω για το σώμα που είχα κάποτε. Έχω περίπου 50 ζευγάρια ακριβά τζιν κρυμμένα σε τσάντες γιατί το να τα βλέπω είναι μια τόσο οδυνηρή υπενθύμιση της παλιάς μου ζωής.
Η περίοδος μου σταμάτησε πριν από πολλά χρόνια και ντρέπομαι να περιγράψω την πλήρη βλάβη που έχει προκαλέσει στο πεπτικό μου σύστημα. Η όξινη διάβρωση κατέστρεψε τον οισοφάγο μου, οπότε η κατάποση οποιουδήποτε «κανονικού» φαγητού θα ήταν σαν να καταπίνω γυαλιά.
Ωστόσο εξακολουθώ να βγαίνω για οικογενειακά δείπνα. Έχουμε φτάσει σε ένα μέρος όπου χρησιμοποιούμε το χιούμορ για να ελαφρύνουμε την κατάσταση. Όταν ένας σερβιτόρος έρχεται να πάρει την αξιολύπητη παραγγελία μου, μπορώ να αστειευτώ: ''Μήπως τρώω πολύ;''» Βοηθάει, λίγο.
«Είναι θαύμα που κράτησα τα μαλλιά μου. πολλοί ανορεξικοί χρειάζονται περούκες. Και μπορεί να ακούγεται γελοίο, αλλά δεν θα φύγω από το σπίτι χωρίς μακιγιάζ. Ντρέπομαι βαθιά για το πώς φαίνομαι. Αυτή είναι η πρώτη φορά εδώ και 11 χρόνια που επέτρεψα να με τραβήξει κάποιος φωτογραφία.
Έχω συμβιβαστεί με το γεγονός ότι αυτό είναι το σώμα μου. Στο παρελθόν είχα σχέσεις μόνο με ακατάλληλους άντρες και τη φορά που βρήκα έναν υπέροχο άντρα ένιωσα τόσο ντροπή για τον εαυτό μου. Ποιος θα ήταν ποτέ σωματικά οικείος με αυτό το σώμα; Αλλά πόσο λαχταρώ να κρατήσω ένα χέρι, να μου πουν ότι είμαι όμορφη μέσα μου και να έχω μια σχέση όπως όλοι οι άλλοι.
Μερικές φορές με τρελαίνει όταν όλοι μιλούν για μια ''κακή μέρα ψυχικής υγείας'' – έχετε ζήσει ποτέ με μια ψυχική διαταραχή κάθε μέρα για τρεις δεκαετίες;».
Το μήνυμά της σε όσους πάσχουν από νευρική ανορεξία
Για τους νεότερους από εμένα που ζουν με αυτό, σας παρακαλώ, σας προτρέπω να το πολεμήσετε με ό,τι έχετε. Θεραπεία, ομάδες υποστήριξης, επίγνωση, ό,τι χρειαστεί. Μην τα παρατήσετε.
Αλλά όσο κουραστική κι αν βρίσκω τη ζωή μου, δεν είμαι έτοιμη να πεθάνω. Έχω αποδεχτεί την κατάστασή μου και είμαι ευγνώμων που είμαι ακόμα εδώ. Μπορεί να μην συνέλθω ποτέ, αλλά προσπαθώ να βρω τις μικρές χαρές της ζωής από όπου μπορώ. Ελπίζω ότι αυτή η συνέντευξη μπορεί να βοηθήσει άλλους ανθρώπους. Μην καταλήξετε σαν εμένα. Και αν δείτε ανθρώπους που με συμπαθούν, μην τους κρίνετε. Είμαι περισσότερα από αυτό που βλέπετε».
