Σταματίνα Τσιμτσιλή: «Έχω περισσότερα από όσα ονειρεύτηκα, είμαι πολύ ευγνώμων»

Η νεαρή δημοσιογράφος που έκανε ρεπορτάζ μεταμορφώθηκε σε μια έμπειρη «διαβασμένη» παρουσιάστρια -από τις καλύτερες της γενιάς της. Φωτεινή, με χιούμορ, δοτική, δυναμική και με άποψη η Σταματίνα Τσιμτσιλή κάνει πρωταθλητισμό στη δουλειά της. Παράλληλα, απολαμβάνει την οικογενειακή της ευτυχία -είναι μητέρα τριών παιδιών.

Με αφορμή τα 10 χρόνια του «Happy Day» συνάντησα την παρουσιάστρια για να ξετυλίξει τη διαδρομή στης στη Bovary. Τα ανέμελα παιδικά χρόνια, η απόφαση από γιατρός να γίνει δημοσιογράφος, η απώλεια του μπαμπά της, η οικογενειακή ζωή και ο λόγος που δεν σταματάει την εκπομπή της τώρα που βρίσκεται στο απόγειο.

Η Σταματίνα Τσιμτσιλή πού μας προτρέπει καθημερινά να λέμε «Αξίζω» το έκανε πράξη: η ίδια πίστεψε ότι αξίζει τα καλύτερα στη ζωή και με την ενέργεια της μάς έβαλε στον κόσμο της. Κι αυτή που θα διαβάσατε είναι η ζωή της.

«Γεννήθηκα στην Αθήνα, μεγάλωσα στα Άνω Πατήσια σε μια τετραμελή οικογένεια με τους γονείς μου και την αδερφή μου. Η μαμά, από τον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, και ο μπαμπάς, από τη Δαύλεια Βοιωτίας, ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν στην Αθήνα. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ανέμελα, σε ένα εντελώς διαφορετικό κέντρο της πόλης πιο φιλόξενο και φιλικό, που τότε δεν φοβόσουν να αφήσεις το παιδί σου να παίξει στη γειτονιά. Θυμάμαι, όταν ήμουν στην έκτη δημοτικού, με την αδερφή μου, πηγαίναμε μόνες μας στο φούρνο για ψωμί, πεταγόμασταν στο ψιλικατζίδικο για να πάρουμε κάτι για το σπίτι. Αυτή την εποχή δύσκολα αφήνεις τα παιδιά να διασχίσουν μόνα τους το δρόμο ή να περπατήσουν στη γειτονιά μόλις πέσει το φως.

Θυμάμαι έντονα τα καλοκαίρια που τα περνούσα στην Ασπροβάλτα, στο εξοχικό της θείας μου. Οι γονείς μου δούλευαν, είχαν τουριστικό γραφείο, και δεν μπορούσαν να το αφήσουν για να κάνουν μαζί μας διακοπές. Για εμένα και την αδερφή μου ήταν ένα πολύ ωραίο τρίμηνο με μπάνια, θάλασσα, πολύ παιχνίδι -χωρίς κινητά, tablet. Χαίρομαι πάρα πολύ που κατάφερα να ζήσω τόσο ανέμελα παιδικά χρόνια.

Ήμουν πάντα μια πολύ καλή μαθήτρια. Ήμουν ανταγωνιστική, ήθελα να έχω καλούς βαθμούς, μου άρεσε πολύ το διάβασμα και έκανα διάφορες δραστηριότητες, όπως μπαλέτο, ζωγραφική και ξένες γλώσσες. Οι γονείς μου ήταν της λογικής θυσιαζόμαστε εμείς για να προσφέρουμε ότι καλύτερο στα παιδιά μας -όπως οι περισσότεροι γονείς. Δηλαδή, ήταν άνθρωποι, που ενώ δεν είχαν την οικονομική ευχέρεια, μας πήγαιναν σε ιδιωτικό σχολείο. Είμαι από μια μεσοαστική οικογένεια -δεν τους περίσσευαν τα χρήματα, αλλά ήθελαν να μάς στηρίξουν και φυσικά να κάνουμε ότι δραστηριότητες μάς άρεσαν.

Με θυμάμαι στα μαθητικά χρόνια να έχω την αγωνία του «τι θέλω να γίνω» -μέχρι κάποια ηλικία ήθελα γιατρός. Τελικά με κέρδισε η δημοσιογραφία, την οποία ανακάλυψα στο πλαίσιο μιας πρακτικής που έκανα γράφοντας κάποια κείμενα και κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι αυτό μου αρέσει πολύ. Ξεκίνησα να γράφω άρθρα σε μουσικά περιοδικά -ουσιαστικά έκανα το χόμπι μου επάγγελμα - και αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό. Είχα ευχέρεια λόγου, ήμουν επικοινωνιακή, ήμουν πολύ καλή στην έκθεση -ήταν μαθήματα που μου ταίριαζαν. Αντίθετα, η Φυσική, η Χημεία και τα Μαθηματικά στο Λύκειο άρχισαν να με δυσκολεύουν, δεν μου άρεσαν καθόλου, ρίχνοντάς μου τον μέσο όρο στη βαθμολογία».

«Πολύ συνειδητά πήγα στη σχολή Δημοσιογραφίας του Ant-1 και από την πρώτη χρονιά έκανα την πρακτική μου στο διεθνές ρεπορτάζ. Απέκτησα σε πολύ νεαρή ηλικία εικόνες και εμπειρίες που σήμερα τα νέα παιδιά δεν μπορούν. Όταν εγώ ξεκινούσα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα ο δημοσιογραφικός χώρος είχε μια άνθιση, στην τηλεόραση υπήρχε πολύ χρήμα και με βοήθησε πολύ να εμπλουτίσω το βιογραφικό μου.

Έκανα πολλά ρεπορτάζ, συνεντεύξεις -δυστυχώς δεν έχω όλο αυτό το αρχείο -τότε παίζαμε περίπου 15λεπτες αφιερωματικές συνεντεύξεις. Ακόμα μου αρέσει το κομμάτι των συνεντεύξεων και παρόλο που θα μπορούσα να μην το κάνω εγώ επιλέγω να μην το αφήσω. Αν είναι κάτι που σου αρέσει δεν το σταματάς ποτέ.. Πάντα με θυμάμαι να δουλεύω πάρα πολύ - συμπλήρωνα 15ωρα και δεν κουραζόμουν. Έκανα ρεπορτάζ, έτρεχα να μοντάρω, να βγαίνω να λέω τα θέματα μου και σιγά σιγά όλα πήραν το δρόμο τους -αυτό ήταν το ξεκίνημα μου.

«Θυμάμαι σαν να είναι τώρα το τηλεφώνημα που δέχτηκα από την τότε Διευθύντρια Ψυχαγωγίας του καναλιού, την Ζήνα Κουτσελίνη, με την οποία έχουμε μια πολύ καλή σχέση. Ήμουν στο δωμάτιο της μεγάλης μου κόρης, δεν είχε καν χρονίσει η Νάγια, έγκυος στον τέταρτο μήνα, στη Μαιρούλα, και μου εξηγεί την πρόταση: το κανάλι ήθελε να δημιουργήσει μια πρωινή lifestyle εκπομπή με δόσεις ενημέρωσης και είχε προτείνει εμένα για την παρουσίαση. Την ευχαρίστησα και από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα ήταν πως ένα τόσο μεγάλο κανάλι σχεδιάζει από τα μέσα Φεβρουαρίου το πρόγραμμα της ερχόμενης σεζόν. Μου πρότεινε να κάνω την επόμενη βδομάδα ένα ραντεβού και αναρωτήθηκα: «Από τώρα για του χρόνου» και απάντησε ότι η εκπομπή πρόκειται να βγει τον επόμενο μήνα, δηλαδή τον Μάρτιο. Δεν σου κρύβω πως αναρωτιόμουν πώς θα ξεκινήσω 5 μηνών έγκυος μια εκπομπή και στα μέσα της σεζόν. Έτσι ξεκινήσαμε πριν 10 χρόνια το «Happy Day». Τελικά όταν κάτι δεν το πολύ περιμένεις, δεν σε αγχώνει για το πώς θα εξελιχτεί συμβαίνουν τα πιο όμορφα πράγματα. Πήγα πολύ χαλαρή, ήρεμη, δεν είχα τίποτα να χάσω και ήταν η πρώτη φορά που έκανα ένα νέο ξεκίνημα χωρίς άγχος. Έλεγα εγώ θα κάνω το καλύτερο που μπορώ, είναι μια δουλειά που μου αρέσει κι αν δεν βγει δεν πειράζει σε τρεις μήνες γεννάω. Τελικά πήγε πολύ καλά! Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια γέννησα τη δεύτερη κόρη μου, ύστερα ήρθε ο γιος μου, ο Γιάννης και είμαστε ακόμα εδώ. Φέτος γιορτάσαμε πολύ δυνατά τα γενέθλια μας. Είμαι πολύ χαρούμενη για όλο αυτό..

Μου επισημαίνεις πως αν και είμαι παρουσιάστρια παραμένει έντονο το δημοσιογραφικό μικρόβιο και η απάντηση μου είναι πως και παρουσιάστρια που είμαι μου βγαίνει το πάνελ από μέσα μου – πάνω σε αυτό, πολλές φορές, κάνω πλάκα με τους συνεργάτες μου. Είμαι από τις παρουσιάστριες που λέω την άποψη μου και μπορεί να πω το πιο ιντριγκαδόρικο σχόλιο όλων, αλλά λέω πάντα αυτό που νιώθω και που πιστεύω. Ακόμα και όταν μπορεί να πω κάτι πιο αιχμηρό το κάνω με ευγένεια, ευπρέπεια γιατί πολύ απλά είναι η άποψη μου -οπότε νιώθω καλά με αυτό. Έτσι πορεύομαι, έτσι είμαι ως χαρακτήρας.

Ναι, την περσινή σεζόν η εκπομπή έφτασε να κάνει μέχρι και 40άρια σε τηλεθέαση -πλέον σπανίζουν αυτοί οι αριθμοί στην τηλεόραση. Μάλιστα, συνέβη και σε προεκλογική περίοδο όπου φιλοξενούσαμε πολιτικούς και έκαναν νούμερα. Σε μια κουβέντα που είχα με τον σταθμό, μου έλεγαν πως τα requests που έχουν για τη δική μας εκπομπή είναι περισσότερα από το να πάνε σε αμιγώς πολιτικές. Οι πολιτικοί έχουν αποφασίσει πια να δείχνουν ένα πιο χαλαρό προφίλ. Για μένα, είναι πολύ τιμητικό αυτό που ζούμε. Δεν θα σταθώ στα 40αρια, αλλά στο γενικό αποτέλεσμα που είναι το γεγονός ότι έχουμε «χτίσει» μια συνήθεια, μια σχέση αγάπης και σεβασμού, έντονης διάδρασης, είμαστε ειλικρινείς και δουλεύουμε πολύ για να κάνουμε μια ωραία εκπομπή. Πολλοί μου λένε να σταματήσει το «Happy Day» στο απόγειο του, τώρα που είναι στην κορυφή και να κάνω το επόμενο μου βήμα. Όσο νιώθω καλά σε αυτό που κάνω, να έρχομαι ακόμα με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχα την πρώτη ημέρα θα το συνεχίσω.



Για μένα η εκπομπή είναι αυτό που είμαι ακριβώς στην πραγματικότητα μου. Είμαι η Σταματίνα που με την παρέα μου θα κάνω πλάκα, θα γελάσω -έτσι εξάλλου αντιμετωπίζουμε πολλές φορές τα χιουμοριστικά θέματα. Ως άνθρωπος θα στοχαστώ στα πιο σοβαρά κοινωνικά ζήτημα, όπως όλοι μας, με όλα αυτά που έχουμε περάσει τα τελευταία χρόνια, από μνημόνια, capital controls, κρίσεις πολέμου μέχρι κορονοϊό, και φυσικά με ενδιαφέρει η πολιτική γιατί με αγγίζει στην καθημερινότητα μου. Όταν είσαι ενήλικας, έχεις οικογένεια, έχεις προβληματισμούς δεν σε ενδιαφέρει η πολιτική; Εγώ δεν πήγα να το παίξω πολιτική συντάκτρια. Διαχειρίζομαι κάποια θέματα με τις ανησυχίες του μέσου πολίτη. Κι αυτό είναι που κάνει τη στήλη του Δήμου Βερύκιου δημοφιλή. Ως ομάδα καλύπτουμε και εκπροσωπούμε όλες τις κοινωνικές ομάδες, ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων και προβληματισμών, κι έτσι οι τηλεθεατές ταυτίζονται μαζί μας.

Αν νιώθω ότι ήταν να αποδείξω το έχω αποδείξει ε; Στη δουλειά μας πάντα πρέπει να αποδεικνύεις τα πάντα. Πλέον, θέλεις λόγο ηλικίας, εμπειρίας και προσωπικής δουλειάς με τον εαυτό μου νιώθω πολύ καλά με μένα. Νιώθω σίγουρα καλύτερα με τον εαυτό μου και ότι είμαι επαρκής σε αυτό που κάνω. Έχω αποδεχτεί ότι δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους οπότε δεν δίνω μια μάχη που δε θα κερδίσω. Προσπαθώ, νιώθοντας πολύ εντάξει με μένα, να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ. Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου. Υπάρχουν μέρες που αν δεν έχω κοιμηθεί καλά καταλαβαίνω ότι δεν έχω στην εκπομπή τα αντανακλαστικά που χρειάζεται, ούτε την ευχέρεια λόγου που έχω γενικά και θα με μαλώσω. Δεν λέω «Τι ωραία σκίζει η εκπομπή όλα είναι τέλεια». Με την αρχισυντάκτρια μου, τη Μαίρη Παλιαλέξη αφουγκραζόμαστε καθημερινά το τι θέλει ο τηλεθεατής και προσπαθούμε πάντα να βελτιωνόμαστε. Ούτε στα 40αρια δεν επαναπαυόμαστε. Ξέρεις, μπορεί μια ημέρα η εκπομπή να μην πάει καλά σε νούμερα, αλλά αν εμείς νιώσουμε ότι κάναμε μια ωραία εκπομπή επιστρέφουμε ήσυχοι στο σπίτι μας. Όλα χρειάζονται μια ισορροπία και μέτρο που με τα χρόνια και την εμπειρία το έχουμε κατακτήσει».

«Αν άλλαξε η κοσμοθεωρία μου όταν έχασα τον μπαμπά μου; Το θέμα είναι και πώς χάνεις έναν άνθρωπο – η κάθε απώλεια έχει δυσκολίες στο να τη διαχειριστείς. Εμείς χάσαμε τον μπαμπά μας ξαφνικά σε τροχαίο. Κάτι τόσο αιφνίδιο, ακαριαίο δεν σου δίνει τη δυνατότητα να προετοιμαστείς ψυχολογικά, ούτε να πεις κάποια πράγματα που θα ήθελες να είχαν ειπωθεί. Από την άλλη, θα μου πεις τι προτιμάς να βλέπεις έναν άνθρωπο να λιώνει μόνο και μόνο για εγωιστικούς λόγους για να προετοιμαστείς και να του πεις «Μπαμπά σ’ αγαπώ»; Δεν ξέρω ποιο είναι το καλύτερο και ποιο το χειρότερο, όμως, για εμάς, αυτό το τόσο ξαφνικό ήταν πολύ σκληρό. Καλείσαι να προσαρμοστείς σε μια νέα πραγματικότητα που δεν την έχεις επιλέξει και δεν είναι πάντα εύκολο. Εγώ έπρεπε να διαχειριστώ το ξαφνικό και το γεγονός ότι δεν πρόλαβα να του πω κάποια πράγματα.

Εννοείται πως μετά από μια τέτοια, ξαφνική απώλεια, σε νεαρή κιόλας ηλικία που ήμουν, μαθαίνεις να εκτιμάς και δεν θεωρείς τίποτα αυτονόητο. Δυστυχώς, όμως, οι άνθρωποι περνάμε μια δυσκολία και στη συνέχεια, λόγω των ρυθμών της καθημερινότητας, ξεχνάμε. Επειδή κάνω πολλή δουλειά με τον εαυτό μου προσπαθώ όταν με πιάνω να αγχώνομαι για μικρά, ασήμαντα πράγματα να με επαναφέρω στο τώρα και σε αυτά που είναι σημαντικά. Ξέρεις αυτό είναι μια συνεχής μάχη.. Δεν σημαίνει ότι όταν περνάς κάτι δύσκολο μετά καταλαβαίνεις απόλυτα ποιο είναι το νόημα της ζωής και προχωράς».

«Εύκολα δεν συνδυάζεται η επαγγελματική σταδιοδρομία με τη μητρότητα και την οικογενειακή ζωή -ειδικά όταν έχεις τρία παιδιά. Είναι πολύ δύσκολα, υπάρχουν πολλές υποχρεώσεις και είμαι πολύ μαμά -πιο μαμά δεν γίνεται. Όταν τα παιδιά επιστρέφουν από το σχολείο είμαι μαζί τους, θα φάμε μεσημεριανό, θα πούμε τα νέα μας και στη συνέχεια οι κόρες μου θα πρέπει να διαβάσουν -δεν είμαι από πάνω τους, αλλά θα τις ελέγξω, θα κάνουμε επανάληψη όταν την επόμενη ημέρα έχουν τεστ ή αν χρειαστούν την παραμικρή βοήθεια -και από την άλλη, με το γιο μου θα παίξω Jurassic Park, θα πάμε μια βόλτα, θα ξεκουραστεί αλλά θα θέλει τη μαμά δίπλα του. Επιπλέον, έχουμε πολλές δραστηριότητες, όπως όλα τα σύγχρονα παιδιά, οπότε έχω αναλάβει και τον ρόλο του ταξιτζή. Ενδιάμεσα μπορεί να έχω κάποιες κοινωνικές εκδηλώσεις. Τις προάλλες, έπρεπε να πάω σε μια επίδειξη μόδας, άφησα τις μικρές στο χορό, παραβρέθηκα στην εκδήλωση και έφυγα για να πάω να τις πάρω και να επιστρέψουμε σπίτι μας. Με λίγα λόγια, προσπαθώ να τα συνδυάσω όλα. Δεν θεωρώ ότι κάνω κάτι διαφορετικό από μια σύγχρονη γυναίκα που προσπαθεί να συνδυάσει τη μητρότητα με εκατομμύρια υποχρεώσεις μέσα στην ημέρα.

Αν τα έχω βρει με μένα; Με τον εαυτό σου δεν τα βρίσκεις ποτέ στο 100%, με την έννοια ότι όσο αρχίζεις να ψάχνεις είναι σαν να προσπαθείς να φτάσεις στο πάτο της αβύσσου. Δεν το λέω με την πεσιμιστική έννοια, αλλά ότι υπάρχουν τόσα πράγματα που συμβαίνουν μέσα μας και στο υποσυνείδητο μας που νομίζω είναι μια μάχη που δεν σταματάει ποτέ. Ωστόσο, τα έχω βρει με μένα. Το λάθος που κάνουμε είναι ότι έχουμε πολλά αποθέματα αγάπης για τους ανθρώπους μας, τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τον σύντροφο μας, αλλά στον εαυτό μας εξαντλούμε όλη μας την αυστηρότητα. Οπότε το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πω «Μπράβο» στον εαυτό μου, να νιώσω όμορφα με όσα έχω, όλα όσα έχω πετύχει, να αγαπήσω περισσότερο εμένα. Από εκεί κι πέρα, δεν σου κρύβω πως, πολλές φορές, το χάνω κι ένας λόγος που θέλω να ξεκινήσω ψυχανάλυση, στην τωρινή μου ζωή, είναι γιατί νιώθω ότι δεν μου φτάνει ο χρόνος κι αυτό μου δημιουργεί στρες. Είμαι και ένας άνθρωπος που βάζω κουτάκια και ζορίζομαι όταν δεν τα προλαβαίνω όλα. Σκέψου μου έχει συμβεί να πάω άλλη ημέρα σε παιδικό πάρτι, να κάνω κάτι χωρίς να έχω τις αντοχές, να θέλω λίγο να κοιμηθώ παραπάνω το Σάββατο αλλά με ξυπνάει ο γιος μου. Γενικά, είναι κάποιες ημέρες που με παρασύρει το στρες της καθημερινότητας.»

«Μου αρέσει πολύ που ο σύζυγος μου βρίσκεται εκτός χώρου γιατί είναι ένας άνθρωπος που συζητάω τελείως διαφορετικά πράγματα. Φυσικά θα του κουβεντιάσω κάποιες δικές μου ανησυχίες, μοιραζόμαστε τα πράγματα -ακόμα και το ότι έχουμε μια διαφορετική καθημερινότητα μου αρέσει πάρα πολύ και το προτιμώ. Θαυμάζω πολύ τον άντρα μου, για τη δική του πορεία στο επάγγελμα του, γιατί θεωρώ πως είναι από τους καλύτερους δικηγόρους της γενιάς του. Από εκεί κι πέρα σεβόμαστε απόλυτα ο ένας το πρόγραμμα του άλλου. Τα τελευταία 10 χρόνια ο Θέμης ακούει το ξυπνητήρι να χτυπάει στις 6 το πρωί κι όσο κι αν μου λέει ότι δεν τον ενοχλεί σίγουρα τον ενοχλεί. Είναι εκείνος που βοηθάει τα παιδιά το πρωί να ετοιμαστούν για το σχολείο, τα βάζει στο σχολικό τους και από το μεσημέρι και μετά είμαι εγώ στο σπίτι μαζί τους μέχρι το βράδυ που θα επιστρέψει από το γραφείο του. Υπάρχει, μεταξύ μας, μια αμοιβαία κατανόηση και ένας σεβασμός. Προσπαθούμε όσο μπορούμε, στο 90% το έχουμε πετύχει, τα Σαββατοκύριακα να είμαστε οι 5 μας μαζί γιατί το έχουμε ανάγκη, το θέλουμε και το επιζητούμε.

Πώς περνάμε και οι 5 μαζί; Κι αυτό είναι λίγο σχετικό γιατί πλέον τα παιδιά μας έχουν διαφορετικές δραστηριότητες. Τις προάλλες χωριστήκαμε -εγώ πήγα σε πάρτι με τα δύο κορίτσια και ο Θέμης σε πάρτι με το γιο μας. Ωστόσο και μόνο που θα φάμε όλοι μαζί, θα παίξουν πιάνο ο Θέμης και τα παιδιά, θα γελάσουμε, θα είμαστε όλοι μαζί παρέα περνάμε πολύ όμορφα».

«Έχω περισσότερα από όσα ονειρεύτηκα μικρή. Είμαι πολύ ευγνώμων! Ονειρεύτηκα απλά πράγματα και μου ήρθαν περισσότερα. Ονειρεύτηκα να πετύχω σε αυτό που αγαπώ και πέτυχα σε ένα βαθμό που είμαι ευγνώμων, ονειρεύτηκα μια ευτυχισμένη οικογένεια και δόξα τω Θεό έχω μια οικογένεια που με γεμίζει πληρότητα. Νιώθω πολύ ευλογημένη στη ζωή μου...»

«Με τη δουλειά που κάνω έχω χρόνο για τον εαυτό μου. Γιατί θα έρθω το πρωί θα με χτενίσουν, θα με βάψουν καλύπτοντας μου τους μαύρους κύκλους οπότε αμέσως αλλάζει η ψυχολογία μου. Ακόμα και την περίοδο της καραντίνας που όλοι ήταν μέσα, ο σύζυγος μου είχε «στήσει» το γραφείο του στο σπίτι, εγώ είχα μαλλί κομμωτηρίου. Είναι κομμάτι της δουλειάς μου να ντυθώ να είμαι πάντα περιποιημένη οπότε ένα κομμάτι περιποίησης του εαυτού μου το έχω. Αν με ρωτάς θα ήθελα λίγο περισσότερο χρόνο για γυμναστική κι υπάρχουν μέρες που αν αργήσω να γυρίσω μου λείπει να καθίσω ένα μισάωρο χωρίς να κάνω τίποτα - απλά να κοιτάζω το νταβάνι. Όταν θα βάλω τα παιδιά για ύπνο θέλω λίγο να χαζέψω, να κάνω με ηρεμία το ντουζ μου, αλλά είμαι κι εγώ κουρασμένη και θέλω να κοιμηθώ. Δεν έχω παράπονο θα βγω για καφέ με τις φίλες μου, θα βγούμε με φιλικά ζευγάρια για φαγητό - για τα ωραία πάντα θέλεις περισσότερο χρόνο. Πιο πολύ νιώθω ότι δεν έχω χρόνο να ηρεμήσω. Δηλαδή, να κλείσω για 30 λεπτά το κινητό, να κοιτάζω το ταβάνι και να ηρεμώ. Επανέρχομαι σε αυτό που σου έλεγα παραπάνω ότι η σύγχρονη καθημερινότητα με γεμίζει στρες για αυτό περιμένω να έρθει το καλοκαίρι.

Ηρεμώ πολύ στις καλοκαιρινές διακοπές. Το πρώτο διάστημα που πηγαίνουμε στο εξοχικό μας, στην Πάρο, κοιμάμαι περισσότερο, δεν έχω το άγχος της καθημερινότητας οπότε ξεκουράζομαι. Όσο το νησί γίνεται δημοφιλές και πόλος έλξης των τουριστών δεν μου αρέσει. Όταν διαλέξαμε την Πάρο ήταν ένα ήσυχο κυκλαδονήσι. Επιζητώ πολύ την ηρεμία, δεν θέλω να είμαι σε διακοπές ακολουθώντας το πρόγραμμα που έχω στην Αθήνα με socializing και κοινωνικές συναντήσεις. Χρειάζομαι χρόνο να μην κάνω τίποτα ή να πάω σε μια παραλία που δεν θα ξέρω κανέναν. Δεν αναζητώ την κοσμικότητα στις διακοπές μου...».

«Αν πρόλαβα να ζήσω στο σπίτι που είχα νοικιάσει για πρώτη φορά μόνη μου; Αυτή ήταν η επίσημη ενηλικίωση μου! Το βρήκα, έκανα ένα διετές συμβόλαιο και στον πρώτο χρόνο γνώρισα τον Θέμη, ο οποίος είχε πάρει τηλέφωνο τότε ως δικηγόρος μου και είχε πει: «Είμαι ο δικηγόρος της κυρίας Τσιμτσιλή θέλουμε να σπάσουμε το συμβόλαιο». Η ιδιοκτήτρια τον ρώτησε το λόγο και ο Θέμης απάντησε «ότι νυμφεύεται». Αφού ήταν για καλό σκοπό το αποδέχτηκε. Κι όμως, αυτός ο ένας χρόνος, που έμεινα μόνη μου, ήταν ένα κομμάτι της ενηλικίωσης μου, το έκανα πολύ συνειδητά και συνειδητοποιημένα. Γιατί ήταν ένα σπίτι που το νοίκιασα με τα δικά μου χρήματα, το επίπλωσα όπως ήθελα και ήταν κοντά στο πατρικό μου οπότε δεν ένιωσα ότι ανεξαρτητοποιούμαι απόλυτα - ήταν ένα σωστό βήμα. Ήμουν 26 ετών το έκανα για ένα μικρό χρονικό διάστημα γιατί μετά ήρθαν τα πάνω – κάτω...



Εξελίχτηκε πολύ γρήγορα η σχέση μας με τον Θέμη, γνωριστήκαμε το 2010 και πλέον μετράμε 14 χρόνια μαζί. Αν το περιγράψεις σε κάποιον ή το ακούσει απ’ έξω θα σκεφτεί ότι ήταν πολύ γρήγορο, όμως εμείς που το ζούσαμε από μέσα ήταν ακριβώς όπως έπρεπε.. Ήμασταν δύο άνθρωποι που είχαμε ζήσει κάποια πράγματα και ξέραμε τι θέλουμε. Έτσι, σε σύντομο χρονικό διάστημα, είδαμε ο ένας στον άλλον ότι εγώ έχω αυτά που θέλει ο Θέμης, σε μια γυναίκα για να δημιουργήσει οικογένεια, κι εγώ αντίστοιχα τα βρήκα στον Θέμη. Οπότε όλα κύλησαν αυθόρμητα, αβίαστα, με ροή και πήγαν μια χαρά...».