Debbie Homewood: Μια γυναίκα περιγράφει την τέχνη του μακιγιάζ και των μαλλιών στους νεκρούς
Η Debbie Homewood μίλησε στην Guardian για το πώς είναι να επιμελείται το μακιγιάζ και τα μαλλιά των νεκρών.
«Όταν ήμουν 27 ετών, έχασα τη γιαγιά και τον παππού μου μέσα σε τρεις εβδομάδες. Ήταν φρικτό, αλλά θυμάμαι καθαρά ότι, όταν πήγα τους δω στο γραφείο τελετών, έμοιαζαν πολύ με όπως τους θυμόμουν όταν ήταν ζωντανοί» θυμάται η Debbie Homewood.
«Εκείνη την εποχή εργαζόμουν σε μια τράπεζα στο Λονδίνο, αλλά είχα επίσης ολοκληρώσει μαθήματα αισθητικής, καθώς ήταν κάτι που πάντα ήθελα να ακολουθήσω. Η κουνιάδα μου με ενθάρρυνε να πάω στο γραφείο τελετών για να παρακολουθήσω την προετοιμασία και να δω αν θα μπορούσα να επιμελούμαι το μακιγιάζ. Πήρα μια μέρα ρεπό από τη δουλειά και πήγα στο νεκροτομείο και στο δωμάτιο όπου βρισκόταν η γιαγιά μου, Στο ίδιο δωμάτιο υπήρχε κι άλλος ένας νεκρός και, για μια στιγμή, αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα όντως να επιμεληθώ το μακιγιάζ του. Σύντομα όμως ξεπέρασα τους ενδοιασμούς μου και λίγο αργότερα αποφάσισα να εκπαιδευτώ ως εργολάβος κηδειών», προσθέτει η ίδια.
Καθώς είχε ήδη σπουδάσει αισθητικός, η εκπαίδευση δεν κράτησε πολύ. «Έμαθα τεχνικές ειδικά για την εφαρμογή μακιγιάζ σε νεκρούς, όπως πώς να χρησιμοποιώ primers για να καλύπτω τις δυσχρωμίες, πώς να τοποθετώ τα καλύμματα των ματιών -που συγκρατούν τα βλέφαρα στη θέση τους- και πώς να δουλεύω με τα βαρύτερα προϊόντα μακιγιάζ που απαιτούνται για τη δουλειά. Άρχισα να εργάζομαι ως ελεύθερη επαγγελματίας, πηγαίνοντας στα γραφεία κηδειών όταν με χρειάζονταν».
Στην αρχή, η Debbie δεν έλεγα με τι ασχολείται, γιατί πίστευε ότι θα τη θεωρούσαν «φρικιό». Ωστόσο, αφού έκανε παιδιά και πέρασαν κάποια χρόνια, συνειδητοποίησε ότι είναι περήφανη για αυτό που κάνει.
«Κάνω μαλλιά και μακιγιάζ σε νεκρούς για περισσότερα από 25 χρόνια. Μπορώ να κοιτάξω κάποιον και να καταλάβω αν πέθανε από καρκίνο του ήπατος, για παράδειγμα, λόγω του χρώματος του δέρματός του. Πάντα ζητώ από τις οικογένειές τους μια φωτογραφία, ώστε να έχω μια εικόνα για το πώς έμοιαζε το άτομο όταν ήταν ζωντανό. Μερικές φορές, σου δίνεται μια φωτογραφία από τη δεκαετία του 1970 και σκέφτεσαι: “Θεέ μου, αυτός που έχω μπροστά μου δεν μοιάζει καθόλου με αυτόν στη φωτογραφία”. Ο χρόνος που χρειάζεται για να γίνει το μακιγιάζ εξαρτάται από το άτομο και την κατάσταση του σώματος: σε κάποιες περιπτώσεις χρειάζονται 20 λεπτά, αλλά είχα και περιπτώσεις όπου δούλεψα 10 ώρες επί δύο ημέρες.
»Τα μέλη της οικογένειας συνήθως επιλέγουν το ντύσιμο, το χτένισμα και το μακιγιάζ για το αγαπημένο τους πρόσωπο. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να ντύσεις έναν νεκρό, ειδικά όταν είσαι μόνος σου. Είναι επίσης δύσκολο όταν σου δίνουν ρούχα ή περούκες που είναι πολύ μικρά. Μερικές φορές καταλήγεις να κόβεις το πίσω μέρος ενός πουλόβερ, για παράδειγμα, και να το τοποθετείς έτσι ώστε η οικογένεια να μην το καταλάβει ποτέ. Κάποτε μου ζητήθηκε να βάλω ένα στενό τζιν σε έναν νεκρό και χρειάστηκα βοήθεια για να το κάνω.
»Μπορώ να κόψω, να πλύνω, να βάψω, να στεγνώσω και να χτενίσω τα μαλλιά. Μπορώ να βάφω τα νύχια. Μου έχει ζητηθεί ακόμη και να εφαρμόσω fake tan. Κάποτε είχα μια κυρία που ήταν πολύ γνωστή στο Ιστ Εντ. Είχε πεθάνει στα 80 της χρόνια και η οικογένειά της ήθελε να της δώσει βαθύ μαύρισμα, έντονο κόκκινο κραγιόν και κόκκινα νύχια -έτσι τη θυμόντουσαν. Ήταν πολύ ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα.
»Δίνω τον καλύτερό μου εαυτό για να βοηθήσω τις οικογένειες. Ξέρω πώς είναι να χάνεις κάποιον. Για αυτή τη δουλειά πρέπει να είσαι συμπονετικός, στοργικός και να μη φοβάσαι. Μερικές φορές όμως σε επηρεάζει συναισθηματικά. Το βρίσκω δύσκολο όταν είναι νέοι. Πριν από χρόνια, η φίλη της κόρης μου, που ήταν 15 ετών, χτυπήθηκε από αυτοκίνητο και κατέληξα να της φτιάχνω τα μαλλιά και το μακιγιάζ. Ύστερα, είχα μια 28χρονη και μια 33χρονη: έπρεπε να βάλω στη μία από αυτές το νυφικό της. Τους φέρομαι όπως θα φερόμουν σε ένα ζωντανό άτομο, συζητώντας μαζί τους για το τι κάνω».
Πώς είναι η ζωή στο σπίτι; «Πολυάσχολη, καθώς έχω δύο ενήλικες κόρες και πολλά ζώα -άλογα, σκύλους, κότες, χήνες και πάπιες- που πρέπει να φροντίζω, οπότε αυτό με κρατάει προσγειωμένη όταν η δουλειά γίνεται δύσκολη. Βοηθά επίσης το γεγονός ότι ο σύζυγός μου είναι υπεύθυνος κηδειών, οπότε καταλαβαίνει το επάγγελμα και μπορώ να μιλάω ανοιχτά μαζί του. Γνωριστήκαμε μέσω της δουλειάς. Τα τελευταία χρόνια πέθαναν ή διαγνώστηκαν με καρκίνο μερικοί κοντινοί μου άνθρωποι, οπότε φοβάμαι τον θάνατο περισσότερο από ποτέ. Αλλά αγαπώ τη δουλειά μου και θα την έκανα 24 ώρες την ημέρα αν μπορούσα».
