Πέγκυ Τρικαλιώτη: «Μια γυναίκα θα κατακρίνει πιο εύκολα μια άλλη που θα κάνει ακριβώς το ίδιο παράπτωμα με έναν άνδρα»

Η Πέγκυ Τρικαλιώτη, τη φετινή σεζόν, αναμετριέται με δύο γυναικείους ρόλους κόντρα στη δική της προσωπικότητα. Από τη μία, η «Μαντάμ Μποβαρί» στο θέατρο Αποθήκη, από την άλλη η «Κυριακούλα» στη τηλεοπτική σειρά «Το προξενιό της Ιουλίας».

Σ' ένα διάλειμμα από τις επαγγελματικέςτης υποχρεώσεις η ηθοποιός μάς μίλησε για τους ρόλους που υποδύεται, για την τηλεοπτική της επιστροφή μετά από 15 χρόνια, τη σχέση με την κόρη της, εξηγεί γιατί δεν «κολλάει» στο παρελθόν και γιατί αν και δεν είναι παντρεμένη με τον πατέρα της κόρης της δεν νιώθει «αντισυμβατική».

Μετά από πολλά χρόνια επέστρεψες ξανά σε τηλεοπτική σειρά; Γιατί απείχες τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;

Πράγματι, είχα πολλά χρόνια να κάνω τηλεόραση και ήταν πολλοί οι λόγοι που απείχα- ωστόσο έδινα πάντα μεγάλη προτεραιότητα στο θέατρο, καθώς με τον τρόπο που εγώ το βλέπω χρειάζεται μια αφοσίωση που σχεδόν πρέπει να είσαι ταγμένος για να μπορείς να κάνεις παραστάσεις. Επιπλέον, έπαιξε σημαντικό ρόλο το γεγονός πως έγινα μαμά με αποτέλεσμα να είναι αρκετοί οι παράγοντες ώστε να με κάνουν να μην έχω καμία επαφή με την τηλεόραση. Φυσικά, όταν εσύ αποχωρείς και λες αρκετά «όχι» μετά δεν επανέρχεται η τηλεόραση και να θέλεις. Δεν είναι θέμα προτεραιότητας, δηλαδή ότι προτιμούν άλλα πρόσωπα, αντί για εσένα, απλά νομίζουν ότι εσύ δεν ενδιαφέρεσαι οπότε όλα παίζουν το ρόλο τους.

Αν και η κόρη μου είναι 12 ετών, τα τελευταία 15 χρόνια δεν με απασχολούσε η τηλεόραση, δεν ήταν κάτι που ήθελα να μπει ξανά στη ζωή μου. Εντωμεταξύ, είχα πει ότι αν ξανά κάνω τηλεόραση, τώρα που είμαι μαμά δεν θα έχω και θέατρο, γιατί πίστευα πως δεν θα μπορώ να ανταπεξέλθω, αλλά τελικά έμαθα πως δεν πρέπει να λες «ποτέ» γιατί έρχονται τα πράγματα και σε βρίσκουν…

Όταν μου έγινε η πρόταση για το ρόλο της «Κυριακούλας» στη σειρά «Το προξενιό της Ιουλίας», είχα ήδη κλείσει να παίξω στο θέατρο τη «Μαντάμ Μποβαρί» και βρέθηκα να εργάζομαι 15 ώρες την ημέρα. Όπως φαίνεται είμαι λίγο των άκρων. Παρόλο την κούραση που έχω, δεν είναι μόνο οι ώρες που είσαι στο σετ ή πάνω στη σκηνή, χρειάζεται να διαβάζεις πάρα πολύ, να βρεις τον ρόλο σου, να μαθαίνεις τα λόγια σου, πολλοί μου σχολιάζουν ότι φαίνομαι πολύ χαρούμενη. Προφανώς το ήθελα μέσα μου όλο αυτό, το είχα ανάγκη – δηλαδή μου δίνει κάτι που μου είχε λείψει και δεν το είχα καταλάβει.

Στη σειρά υποδύεσαι την «Κυριακούλα», ένα πολύ διαφορετικό ρόλο απ΄ ότι σε έχουμε συνηθίσει. Τι χαρακτήρας είναι αυτή η γυναίκα; Από τη μία προστατεύει πολύ την οικογένεια της, από την άλλη φαίνεται αρκετά σκληρή γυναίκα.

Η «Κυριακούλα» είναι ένα τυπικό δείγμα γυναίκας του 1959 στη περιφέρεια, η οποία είναι από μια οικογένεια που έχει οικονομική άνεση και έχει παντρευτεί τον σύζυγο της από προξενιό. Για τη συγκεκριμένη γυναίκα το θέμα του προξενιού, οι οικογενειακές αρχές, οι κανόνες του πατέρα είναι τόσο ισχυροί μέσα της και τόσο «χτισμένοι» που δεν μπορεί να δει καθόλου πέρα από όλα αυτά. Επίσης, ο σύζυγος της είναι πάνω απ όλα -πάνω κι από την μητρότητα γιατί τον λατρεύει κι έτσι έχει μεγαλώσει.

Οι κανόνες της ζωής αυτών των ανθρώπων τότε, ειδικά των γυναικών, που τις διάλεγαν συνήθως οι άντρες και δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν οτιδήποτε άλλο, ήταν εγκλωβισμένες. Καμιά φορά παρακολουθώντας σειρές εποχής τις βλέπουμε με τη σημερινή ματιά και είναι πολύ λάθος.

Είσαι από τις ηθοποιούς που έπαιξαν από την αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, σε είχαμε συνηθίσει σε εντελώς διαφορετικούς ρόλους και επιστρέφεις ως μαμά. Πώς ήταν αυτή η μετάβαση που κάποτε έπαιζες την κόρη και πλέον καλείσαι να κάνεις μια πολύ συντηρητική μητέρα της δεκαετίας του 50;



Ηλικιακά είμαι μαμά και δεν μου είναι καθόλου παράξενο, το ήθελα κάπως. Επειδή είμαι πολύ μικροκαμωμένη, η φιγούρα μου οπτικά δεν είναι γυναικεία, έχω μια εφηβικότητα, είχα μεγάλη ανάγκη να παίξω κάτι τέτοιο -γενικότερα δεν είμαι εύκολη για τηλεοπτική διανομή. Ξαφνικά μου δόθηκε να παίξω μια γυναίκα στη πραγματική μου ηλικία, που μπορεί να έχει τόσο μεγάλα παιδιά -ειδικά σε τέτοιες εποχές που οι γυναίκες γίνονταν μάνες στα 18 τους χρόνια, οπότε δεν μου φαίνεται παράξενο.

Δεν είμαι πια κοριτσάκι, έχω ζήσει τα χρόνια μου -τα χαίρομαι πάρα πολύ, ούτε μπορώ να έχω τέτοιους ρόλους. Έχω ανάγκη να παίξω πράγματα που δεν είναι κοριτσάκια, θα ήθελα πολύ να παίξω μια μάνα και με μεγαλύτερα παιδιά. Για μένα ήταν μεγάλο challenge και θέλω να σου εμπιστευτώ πως στα τηλεοπτικά μου παιδιά έχω μια μαμαδίστικη συμπεριφορά απέναντι τους κι όταν κλείνουν οι κάμερες.

Στην οικογένεια σου ή στο ευρύτερο περιβάλλον σου είχες εμπειρία από τα προξενιά που γίνονταν εκείνα τα χρόνια στη Θεσσαλία;

Όχι, δεν έχω πέρα από το κλασικό να αρέσει ο ένας στον άλλον και να βγουν «στημένο» ραντεβού. Προσέγγισα το ρόλο μου από ότι έχω δει στον κινηματογράφο, καθώς δεν έχω τέτοιες καταγραφές στο περιβάλλον μου. Οι γονείς μου ήταν δύο πολύ ελεύθεροι άνθρωποι.

Από την μία η «Κυριακούλα» από την άλλη η «Μαντάμ Μποβαρί». Είναι κοντά σε σένα η δεύτερη;

Η Μαντάμ Μποβαρί είναι άλλη μία γυναίκα που είναι πολύ μακριά μου -μάλιστα και οι δύο αυτές προσωπικότητες γίνονται αρνητικές ηρωίδες. Η μαντάμ Μποβαρί δεν είναι καλούλα, αντίθετα είναι πολύ σκληρή με άλλο τρόπο υπερασπιζόμενη τα «θέλω» και τις ανάγκες της -ουσιαστικά είναι εγκλωβισμένη. Αυτή η ανάγκη της εκείνα τα χρόνια να ζήσει και να νιώσει ελεύθερη, να δοκιμάσει τον έρωτα, να ερωτευτεί, να κλάψει, να πέσει κάτω, να χωρίσει -τότε χωρίς άντρα στο πλευρό σου δεν υπήρχες. Αυτή η γυναίκα μέσα από τον εγκλωβισμό μιας επαρχιώτικης πόλης, η οποία έχει μεγαλώσει με λογοτεχνικά βιβλία και μια φαντασίωση της ιδανικής ευτυχίας, φυσικά δε το βρίσκει και δεν της επιτρέπεται, με αποτέλεσμα η πορεία της να είναι μονόδρομος προς την καταστροφή αφήνοντας τον εαυτό της να ψάξει να βρει αυτό που θεωρεί ευτυχία και κάθε φορά απογοητεύεται.. Βλέπουμε την αυτοκαταστροφική πορεία ενός ανθρώπου που έχει ανάγκη να ζήσει και της απαγορεύεται.

Πώς προέκυψε ο ρόλος της «Μαντάμ Μποβαρί»;

Από μια συζήτηση που είχαμε κάνει, πριν τον covid-19, με τη Λίλλυ Μελεμέ, η οποία υπογράφει τη σκηνοθεσία, καθώς θέλαμε καιρό να συνεργαστούμε και είχαν πέσει στο τραπέζι πολλές ιδέες. Η αλήθεια είναι πως πριν τη «Μαντάμ Μποβαρί» είχαμε καταλήξει σε ένα άλλο έργο, το οποίο ανέβηκε πέρυσι και συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία και φέτος. Το συγκεκριμένο έργο ήταν η αμέσως επόμενη επιλογή μας και τελικά καταφέραμε να το κάνουμε.

Γιατί να έρθεις ένας θεατής, τώρα που μπαίνουμε στο 2024, να δει τη παράσταση;

Για να καταλάβει πόσο πολύ η γυναίκα εσωτερικά δεν έχει μετακινηθεί. Γιατί η γυναίκα σήμερα μπορεί να χωρίσει, να αναζητήσει την ευτυχία της, να έχει χρήματα, αλλά πραγματικά μέσα της δεν πιστεύει ότι αυτό είναι πραγματική ευτυχία..

Μια γυναίκα που έχει φτάσει σε μια ηλικία και πηγαίνει από τη μία σχέση στην άλλη, σχεδόν όλοι οι γύρω της δεν της το συγχωρούν, σε αντίθεση με τους άντρες που είναι «οk». Ακόμα και σήμερα, μια ανάσα πριν το 2024, φτάνει μια γυναίκα 40 ετών και της σχολιάζουν πως «φεύγει ο χρόνος και δεν θα κάνεις παιδί». Η ηρωίδα μου, η Μποβαρί κάνει παιδί, αλλά δεν θα έπρεπε να είχε κάνει. Θέλω να πω πως ακόμα και σήμερα δεν συγχωρείται σε μια γυναίκα αν δεν έχει ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Εξακολουθούμε να ρωτάμε «γιατί δεν έχεις παντρευτεί», «γιατί δεν έχεις κάνει παιδί» -απλά δεν θέλουν όλοι οι άνθρωποι να κάνουν παιδιά ή γάμο.

Έχουν αλλάξει πράγματα στο εξωτερικό κομμάτι με διάφορες δράσεις που γίνονται, ωστόσο ο εσωτερικός μας εαυτός είναι γαλουχημένος έτσι ώστε να πιστεύει ότι είναι λάθος αν δεν ακολουθήσουμε συγκεκριμένα κοινωνικά μοτίβα. Ακόμα και εμείς οι γυναίκες δικαιολογούμαι τους άντρες πιο εύκολα από ότι τον ίδιο μας τον εαυτό. Δυστυχώς, μια γυναίκα θα κατακρίνει πιο εύκολα μια άλλη που θα κάνει ακριβώς το ίδιο παράπτωμα με έναν άνδρα.

Πώς είναι το πρόγραμμα σου με τόσες υποχρεώσεις; Νιώθεις ενοχές;

Δεν προλαβαίνω να δω την οικογένεια μου, το παιδί το βλέπω λιγότερες ώρες. Νιώθω ενοχές, αλλά ορισμένες φορές ούτε αυτό δεν προλαβαίνω να νιώσω γιατί τρέχει με πολύ γρήγορους ρυθμούς η καθημερινότητα. Νομίζω πως μόλις τελειώσει η έντονη καθημερινότητα θα νιώσω πολύ παραπάνω. Όταν μου λέει η κόρη μου ότι της λείπω εγώ τρελαίνομαι.

Βλέπεις διαφορές στην κόρη σου τώρα που βρίσκεται στη προ εφηβεία;

Έχω αρχίσει να παρατηρώ κάποιες διαφορές, δεν ξέρω τι έχω να αντιμετωπίσω σε λίγο καιρό. Προς το παρόν, η Φραντζέσκα είναι ακόμα κοριτσάκι -εξωτερικά με έχει περάσει στο ύψος, έχει πάρει από τον πατέρα της, αλλά το μυαλό και η ψυχή της είναι ακόμα παιδική. Έχει μια ωραία αθωότητα ακόμα, η οποία μπορεί σε λίγους μήνες να μην υπάρχει. Πάντως, έχει μια παιδικότητα που έρχεται σε αντίθεση με το καλούπι της.

Είσαι κλασική μαμά ή θέλεις να είσαι περισσότερο φίλη με την κόρη σου;

Όχι, φίλη δεν είμαι και δεν θέλω να αντικαταστήσω τις φίλες της. Η δική μου δουλειά είναι να βάζω όρια, να είναι ασφαλής και να παίρνει αγάπη -όχι να γίνω φίλη της. Παρόλα αυτά μιλάμε -μωρέ είναι ακόμα παιδάκι, δεν ξέρω πώς θα εξελιχτεί η σχέση όταν σταματήσει να συμβαίνει αυτό.

Κοιτάζοντας τη διαδρομή σου είσαι χαρούμενη με όσα έχεις καταφέρει;

Νομίζω πως αν δεν ήμουν θα έπεφτε ο ουρανός στο κεφάλι μου. Είμαι χαρούμενη, νιώθω πάρα πολύ τυχερή ακόμα και για τα πράγματα που δεν έχω καταφέρει, για τις αποτυχίες, τις απογοητεύσεις, τις λύπες. Δεν θα άλλαζα τίποτα από όλη τη πορεία της ζωής μου. Ακόμα και τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπισα, κάποια στιγμή, τελικά ήρθαν για καλό, για να καταλάβω εμένα, να αλλάξω, να προχωρήσω. Νιώθω πως τα πράγματα μου έχουν έρθει όπως έπρεπε και τη στιγμή που έπρεπε να έρθουν.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν νιώθει ελλείψεις, το θέμα είναι να καταλάβουμε πως οι επιλογές που έχουμε κάνει, κι αυτές που κάνουμε καθημερινά, διαμορφώνουν τη ζωή μας.

Κάποια πράγματα, μετά από λίγο καιρό, είναι παρελθόν και συνειδητοποίησα πως το παρελθόν αν το φέρνεις συνεχώς στο μυαλό σου το κρατάς ζωντανό. Γιατί να σκέφτεσαι συνέχεια κάτι που έγινε στο παρελθόν και σε πληγώνει; Αν για παράδειγμα 38 ετών χώρισες έχουν περάσει χρόνια και δεν έχεις προχωρήσει τη ζωή σου γιατί πρέπει να το αναμασάς αυτό το γεγονός; Ή αν έχασες μια δουλειά κι εστιάζεις μόνο στο αρνητικό. Ότι φέρνουμε στο τώρα μεγαλώνει, παίρνει δύναμη και δεν είναι αληθινή. Γιατί να κουβαλάμε βαρίδια από το παρελθόν; Δεν θέλω βάρη στη ζωή μου. Πολλές φορές στεκόμαστε στο τι έχει συμβεί στη παιδική μας ηλικία -πρέπει να λύσουμε ότι θέματα έχουμε, όχι να τα κουβαλάμε και να διευκρινίσω πως δεν αναφέρομαι σε τραυματικές εμπειρίες. Αν μένουμε εγκλωβισμένοι στο παρελθόν δεν μπορούμε να ζούμε το τώρα.

Τα έχεις βρει με τον εαυτό σου;

Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό γιατί πολύ απλά είμαι ο εαυτός μου. Κάνω καλή παρέα μαζί του και δεν τον βαριέμαι, έχει πλάκα ακόμα και στις κακές του στιγμές- δηλαδή και τότε γελάω μαζί μου.

Για εσένα λειτουργεί καλύτερα που ο σύντροφος σου δεν ανήκει στον καλλιτεχνικό χώρο;

Δεν υπάρχει καλύτερο ή χειρότερο, σε μένα απλά λειτούργησε. Δεν είχα ποτέ έλξη από συναδέρφους ηθοποιούς, τους έχω συναναστραφεί και σε περιόδους που ήμουν μόνη μου και πάλι επέλεγα συντρόφους που να μην έχουν άμεση σχέση με τη δουλειά.

Σε μια κοινωνία που εξακολουθεί να έχεις συγκεκριμένους κανόνες, θα έλεγες πως είσαι αντισυμβατική μίας και με τον σύντροφο σου έχετε δημιουργήσει οικογένεια χωρίς να έχετε παντρευτεί;

Θα έλεγα πως είμαι απόλυτα συμβατική μέσα σ’ αυτή την αντισυμβατικότητα που φαινομενικά υπάρχει. Θα μπορούσα και περισσότερο να είμαι- κι αυτός είναι ένας στόχος.

Σε εμάς δεν έχει μπει καν αυτή η συζήτηση για γάμο δεν είναι θέμα άποψης, μπορεί να παντρευτούμε, μπορεί και όχι. Σημασία έχει να είσαι καλά με τον σύντροφο σου.

Όμως υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσα μας που θέλουν να παντρευτούν, να φτιάξουν τη ζωή τους και η νομοθεσία δεν τους το επιτρέπει. Θέλω να πω πάνω σ΄ αυτό πως όλοι πρέπει να είμαστε ελεύθεροι, να έχουμε τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες υποχρεώσεις στο κράτος -γενικότερα στην κοινωνία. Με στεναχωρεί αφάνταστα, μου είναι ασύλληπτο που το 2023 κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να φτιάξουν, όπως έχουν ονειρευτεί, τη ζωή τους σε μια δυτική χώρα.

Info: Η παράσταση «Μαντάμ Μποβαρί» παίζεται από Σάββατο μέχρι Τρίτη στο θέατρο Αποθήκη και «Το προξενιό της Ιουλίας» προβάλλεται από Τρίτη μέδχρι Πέμπτη στις 22.40 στον AlphaΕΤΟΙ