Σταύρος Ζαλμάς: «Δεν είχα την επιθυμία να γίνω star. Ήθελα να γίνω ένας γερός ηθοποιός»

Συναντιόμαστε σε ένα ήσυχο καφέ στο Παγκράτι. Ευγενικός, όσες φορές και αν του ζήτησα να μου μιλήσει στον ενικό δεν συνέβη, με ωραίο λόγο κάναμε από την αρχή τη συμφωνία με τον Σταύρο Ζαλμά να μην αναφερθούμε στα χρόνια που εργαζόταν στην τράπεζα και σε ιστορίες από το Άγγιγμα Ψυχής. Αφήνοντας στην άκρη χιλιοειπωμένες ιστορίες, με άφησε μέσα από την συζήτησή μας να τον γνωρίσουμε λίγο παραπάνω. Αφορμή για τη συνάντησή μας είναι η καθημερινή σειρά «Έρωτας Φυγάς», όπου πρωταγωνιστεί, η οποία έχει καταφέρει να κερδίσει τους τηλεθεατές φτάνοντας και στο 17% της τηλεθέασης, σε μια σεζόν άκρως ανταγωνιστική και πλούσια σε μυθοπλασία.

Αποφασίζοντας να αφήσετε πίσω την σταθερότητα που έχει ένας τραπεζικός υπάλληλος και να μεταβείτε στο θέατρο, στο οποίο επικρατεί ανασφάλεια, είστε ευχαριστημένος από την καλλιτεχνική σας πορεία;

Κοιτάζοντας πίσω, είμαι ευχαριστημένος και χορτάτος από τα πράγματα που έχω κάνει. Γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω με ανθρώπους που θαύμαζα και πίστευα ως δασκάλους -είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι, τους οποίους επιλέγεις να τους βάλεις στο βάθρο του δασκάλου, διαφορετικά η πορεία μας είναι πολύ μοναχική. Ήμουν πολύ τυχερός που μαθήτευσα κοντά τους, δούλεψα και έμαθα την τέχνη. Βέβαια, θα μπορούσα στα χρόνια που δουλεύω, πλέον είναι πάρα πολλά, να έχω κάνει κι άλλα πράγματα, ίσως πιο λαμπερά, αλλά δεν είναι ο χαρακτήρας μου για καριερίστας. Δηλαδή, για να χτίσεις μια καριέρα πρέπει παράλληλα να κάνεις κι άλλα πράγματα, όπως δημόσιες σχέσεις, κοσμική ζωή, τα οποία δεν μπορούσα να κάνω.

Δεν δώσατε ποτέ βαρύτητα στην κοσμική ζωή, ούτε είστε από τους ηθοποιούς που πηγαίνουν σε καλέσματα.

Θέλησα η ζωή μου να είναι ενός απλού ανθρώπου με υγιή συναισθηματική ζωή. Να παίζω μόνο στο σανίδι και όχι στη ζωή μου.

Πιστεύετε πως αν ακολουθούσατε αυτήν την κοσμική ζωή θα ήταν διαφορετική η πορεία σας;

Δεν θα ήταν άλλη η πορεία μου. Θα είχα μπει ίσως στην αφρόκρεμα, στο ιερατείο, αλλά ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να κάνω πράγματα για να μπω εκεί. Θα ήμουν άλλος άνθρωπος. Επίσης, κάτι άλλο στο οποίο οφείλεται το γεγονός πως δεν ανήκω στο ιερατείο είναι πως, όταν έβλεπα δίπλα μου ότι τα πράγματα αρχίζουν να αρρωσταίνουν έφευγα από μια συνεργασία. Με αποτέλεσμα, κάποιες πόρτες να κλείνουν και να μην ξανανοίγουν ποτέ ή να ξανανοίγουν πάρα πάρα πολύ δύσκολα. Όλα είναι θέμα προσωπικών επιλογών. Αν είχα άλλο χαρακτήρα δεν θα με ένοιαζε καθόλου. Κοιτάζοντας τη διαδρομή μου, είμαι ένας αυθύπαρκτος άνθρωπος και μπορώ μπροστά στον καθρέφτη μου να πω «Μπράβο σου έχεις σταθεί στο ύψος σου κι έχεις κάνεις πέντε σημαντικά πράγματα χωρίς να παραβιάσεις το ηθικό υπόβαθρο που έχεις επιλέξει για τον εαυτό σου».

Διαπιστώνω πως το ηθικό υπόβαθρο για εσάς παίζει σημαντικό ρόλο. Προέρχεται από καταβολές που έχετε από την οικογένεια σας;

Ακριβώς. Έχω μεγαλώσει με γονείς που ήταν ρομαντικοί, συναισθηματικοί άνθρωποι και με μια μέριμνα πάντα για δικαιοσύνη και φιλότιμο -αυτή την πολύτιμη λέξη που τείνει να εξαφανιστεί. Μεγάλωσα με γονείς που φρόντισαν να καλλιεργήσουν μέσα μου την αξία αυτής της λέξης.

Ένας ρομαντικός άνθρωπος, όπως είστε εσείς, σίγουρα θα είχε έρθει σε δύσκολη θέση, δουλεύοντας σε ένα τόσο ανταγωνιστικό και κάποιες φορές σκοτεινό χώρο;

Αν με ρωτάτε αν ποτέ μπήκα σε δίλημμα να κάνω πράγματα, τα οποία ξέφευγαν της ηθικής μου επιλογής, η απάντηση είναι ποτέ! Έχω κλείσει πόρτες για αυτούς τους λόγους, έχω φύγει από συνεργασίες ή επέλεξα να μην τις κάνω. Αυτό είναι στενάχωρο, ειδικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που η αγορά είναι μικρή. Έχω χάσει στη ζωή μου πολύ μεγάλους ρόλους γιατί δεν μπορούσα να παραβιάσω τον εαυτό μου και να κάνω πράγματα που μου ζητήθηκαν.

Δεν ξεκινήσατε κατευθείαν από την τηλεόραση, σωστά; Είχατε θεατρική πορεία πριν παίξετε στη πρώτη σας τηλεοπτική σειρά.

Έκανα ήδη 11 χρόνια θέατρο όταν μπήκα στην τηλεόραση. Πρώτη φορά έπαιξα στο «Άφρικα», το 1992 με εντελώς διαφορετική εμφάνιση. Από το 1981 δούλευα επαγγελματικά στο θέατρο. Αυτό με βοήθησε, γιατί, αν ένας νέος ηθοποιός, άπειρος, πάει να παίξει έναν μεγάλο ρόλο στην τηλεόραση μπορεί να τον καταπιεί. Γενικότερα, δεν συμφέρει έναν νέο ηθοποιό να παίζει ένα μεγάλο ρόλο, εκτός κι αν πρόκειται για μια εξαιρετική περίπτωση, που ο ρόλος είναι γραμμένος πάνω του και έχει από πίσω έναν εξαιρετικό σκηνοθέτη που θα μπορέσει να βγάλει από μέσα του πράγματα που κι ο ίδιος δεν συνειδητοποιεί. Ένας νέος ηθοποιός μπορεί να αδικηθεί αν παίξει έναν μεγάλο ρόλο, ούτε την εμπειρία ζωής έχει, ούτε η προσωπικότητά του έχει σμιλευτεί γερά. Αυτά τα κερδίζεις πάνω στη σκηνή.

Δεχτήκατε να παίξετε στο «Άφρικα» για να ταξιδέψετε στην Αφρική;

Ναι, ακριβώς αυτός ήταν ο λόγος. Εγώ μέχρι τότε ήμουν εντελώς «off Broadway» να το πω έτσι, έξω από την πρώτη γραμμή του εμπορικού θεάτρου. Δεν είχα κάνει μέχρι τότε τηλεόραση, παρά μονάχα κάποιες ταινίες μικρού μήκους στην Αμερική, στο Λονδίνο και μία στην Ελλάδα. Με κάλεσαν από την παραγωγή, γιατί ο σκηνοθέτης της σειράς με είχε δει σε μια ταινία μικρού μήκους που παίχτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Εκείνη την περίοδο χρειαζόταν ένα φρέσκο πρόσωπο με ατίθασο χαρακτήρα και δεν ήθελε να πάρει κάποιον από τους γνωστούς ηθοποιούς, έτσι, με κάλεσαν για να με δουν για τον συγκεκριμένο ρόλο. Εμφανίστηκα με ένα παρουσιαστικό που τους είχε σοκάρει -με πολύ φαρδιά εργατική φόρμα, αρβύλες και τεράστια κουφία. Μέχρι τότε ήμουν στην «Ομάδα Εδάφους» όπου ανεβάζαμε παραστάσεις σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, κλέβαμε ρεύμα και νερό για να καταφέρουμε να κάνουμε ένα αυτοσχέδιο θεατράκι. Δέχτηκα το ρόλο στο «Άφρικα» εξαιτίας του ταξιδιού, δηλαδή αν δεν υπήρχε το ταξίδι δεν νομίζω να πήγαινα, θα επέστεφα εκεί που ήμουν. Ο ρόλος μου ξεκίνησε ως τέταρτος και μέσα σε δύο βδομάδες έγινε πρώτος.

Πώς ήταν η εμπειρία του ταξιδιού;

Ήταν πολύ ωραία εμπειρία και είναι από τα ταξίδια που δεν μπορείς να κάνεις εύκολα από μόνος σου διότι κοστίζει πολλά χρήματα. Γυρίσαμε όλη την Κένυα, μέναμε σε ξενοδοχεία πάνω σε δέντρα, γνώρισα τους Μασάι από κοντά διότι κάναμε γυρίσματα στα χωριά τους και είδαμε την κουλτούρα τους. Όλο αυτό το στοιχείο, το τόσο εξωτικό, είναι μακριά από τη δική μας φιλοσοφία. Έχω ζήσει και μια άλλη συγκλονιστική εμπειρία όταν έκανα ένα road trip στην Αμερική με σκηνοθέτη τον Γιάνναρη όπου πήγαμε από την Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες οδηγώντας και γυρίσαμε πίσω. Ήταν μια ταινία για λογαριασμό του BBC και ήταν μια τεράστια εμπειρία ζωής. Οδηγούσαμε επί 14 ημέρες για να φτάσουμε από την Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες κάναμε γυρίσματα σε παλιά βενζινάδικα, σε μοτέλ, σε καταπληκτικά τοπία, στο Λας Βέγκας. Η κάμερα ήταν συνέχεια ανοιχτή.

Φλερτάρατε ποτέ με την ιδέα να πάτε στο εξωτερικό για να κάνετε καριέρα;

Στα νιάτα μου δεν το σκέφτηκα γιατί με είχε κρατήσει η χώρα μου και τα πήγαινα πολύ καλά. Δεν ξέρω αν είχα φύγει στο εξωτερικό πώς θα είχε εξελιχτεί η ζωή μου. Έχω κάνει πράγματα στο εξωτερικό. Πρόπερσι έκανα κι ένα σήριαλ στο Λονδίνο, λεγόταν «Sky on bullet proof». Πάντως δεν το κυνήγησα, δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να ξενιτευτώ επειδή εκείνη τη περίοδο υπήρχαν γύρω μου δάσκαλοι φωτισμένοι με τους οποίους ήθελα να συνεργαστώ και να μαθητεύσω κοντά τους. Το όνειρό μου ήταν να γίνω ένας πολύ γερός ηθοποιός. Δεν μπορούσα να αφήσω ούτε τον Βογιατζή, ούτε τον Παπαβασιλείου, τον Παπαϊωάννου, τον Ευαγγελάτο, τον Μιχαηλίδη. Εκείνα τα χρόνια, κάθε θέατρο είχε έναν δάσκαλο οπότε να φύγω να πάω που; Δεν είχα την επιθυμία να γίνω σταρ, ήθελα να γίνω γερός ηθοποιός. Γιατί είχα δασκάλους που αυτό μας δίδασκαν κι εγώ το πήρα με την πρώτη.

Αυτή η γενιά σκηνοθετών ήταν δύσκολη στις συνεργασίες τους;

Ήταν απαιτητικοί. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν δάσκαλοι στη δουλειά και όχι μόνο σκηνοθέτες. Ο Μίνως Βολανάκης θα ερχόταν να σου πει κάτι στο αυτί, μια κουβέντα και θα σου άνοιγε χίλιους ορίζοντες. Δεν ήταν ξερά σκηνοθέτες που έλεγαν «κάτσε εκεί», «στάσου εδώ», δίδασκαν ρόλους στους ηθοποιούς με ένα στανισλαφικό σύστημα. Το να είναι απαιτητικός ο σκηνοθέτης στη δουλειά μας είναι δεδομένο, απλά είχαν τον τρόπο να σου βγάζουν τον καλύτερο σου εαυτό. Όλοι αυτοί για μένα ήταν ένας εντόπιος θησαυρός που δεν μπορούσα να τους παρατήσω για να φύγω στο εξωτερικό.

Πώς βιώσατε την τεράστια επιτυχία στο «Άγγιγμα ψυχής» μια σειρά που κατάφερε να σημειώσει πολύ υψηλά νούμερα τηλεθέασης;

Για μένα το πρώτο μπαμ έγινε όταν έπαιξα στο «Άφρικα» -την επόμενη ημέρα από τη προβολή του επεισοδίου δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω στο δρόμο. Το ίδιο συνέβαινε και όταν παιζόταν το «Άγγιγμα ψυχής. Η τηλεθέαση είχε φτάσει σε νούμερα πρωτοφανή και ανεπανάληπτα, καθώς είχε σημειώσει 74% σε τηλεθέαση. Η μεγάλη επιτυχία στην τηλεόραση συνοδεύεται, δυστυχώς, από ένα βαρύτατο πλήγμα στην προσωπική ζωή του πρωταγωνιστή. Εκεί χρειάζεται κανείς να κάνει υπομονή, να μην τρελαθεί από όλο αυτό, να μη γίνει ανόητος και προσπαθήσει να συντηρήσει αυτήν την εικόνα. Χρειάζεται υπομονή γιατί είναι μεγάλη εισβολή του κόσμου στην προσωπική του ζωή. Προσωπικά φρόντισα η επόμενη δουλειά μου στο θέατρο και την τηλεόραση να μην έχει καμία σχέση με το παρουσιαστικό του παπά. Ξυρίστηκα και κουρεύτηκα -αισθάνθηκα την ανάγκη να αλλάξει αμέσως η εικόνα μου. Για κάποιους άλλους αυτό που έκανα είναι αντιεπαγγελματικό. Για αυτό σας είπα πως δεν είμαι επαγγελματίας με την έννοια του καριερίστα.

Καβαλήσατε ποτέ το καλάμι;

Αυτό συνέβη για λίγο χρονικό διάστημα μετά το «Άφρικα» όπου ήμουν νεότερος. Έχασα λίγο τα νερά μου, όμως συνήλθα γρήγορα. Μπήκα στη θέση μου γιατί συνειδητοποίησα πως αυτό δεν πάει μακριά. Άκουσα λόγια φίλων που έβλεπαν σαν να νοθεύεται η συμπεριφορά μου, ο τρόπος μου με στοιχεία που δεν υπήρχαν μέχρι τότε σε μένα και είχαν να κάνουν καθαρά με την επιτυχία και την εξουσία που σου δίνει ο κόσμος... Ευτυχώς, είδα τη ματαιοδοξία όλου αυτού του πράγματος -ειδικά σε σχέση με την τηλεόραση γιατί ο κόσμος εστιάζει πάνω σου και την επόμενη ημέρα που βγαίνει μια νέα σειρά, εμφανίζεται ένας άλλος πρωταγωνιστής αυτόματα πάει εκεί κι εσύ δεν υπάρχεις. Το τελευταίο, ευτυχώς, δεν το έχω ζήσει διότι ο κόσμος εξακολουθεί να μου δείχνει τη συμπάθεια και τον σεβασμό του. Παρόλο που δεν παίζω κάθε χρόνο στην τηλεόραση μου φέρονται με συμπάθεια, σαν να μην τους έχω προδώσει ποτέ.

Ούτε με την απήχηση που είχε το «Άγγιγμα Ψυχής» πήραν τα μυαλά σας αέρα;

Όχι! Κατά τη διάρκεια της σειράς, ο Σταύρος ήταν πάνω στις ράγες. Παρότι αυτό το δεύτερο κύμα που ήρθε ήταν πενταπλάσιο από το πρώτο και είχα ταλαιπωρηθεί από τον κόσμο στη προσωπική μου ζωή, δεν έφυγα από τον άξονά μου.

Τι εννοείτε ότι είχατε ταλαιπωρηθεί στην προσωπική σας ζωή;

Όταν βγαίνεις στην πρώτη γραμμή και γίνεσαι διάσημος, να το πω έτσι, μαζί με τον κόσμο που θα σου δείξει τη συμπάθεια, τον σεβασμό και τον θαυμασμό του, υπάρχει μια παρτίδα κόσμου που παραβιάζει τον προσωπικό σου χώρο, το σπίτι σου. Θα βγεις να πιείς έναν καφέ και δεν θα σε αφήσουν σε ησυχία. Εκείνη την εποχή έβγαινα πολύ δύσκολα, καθόμουν πάντα πλάτη, πήγαινα σε μικρά μαγαζιά και ποτέ σε κοσμικά μέρη. Είναι ένα κομμάτι που πάει μαζί με την επιτυχία -δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποκλείσεις. Στο θέατρο δε συμβαίνει το ίδιο, γιατί πολύ απλά δεν μπαίνεις σε όλα τα σπίτια, ο κόσμος επιλέγει να έρθει να σε δει.

Φέτος επιστρέψατε τηλεοπτικά με τον «Έρωτα φυγά». Τι σας έκανε να απαντήσετε θετικά;



Καταρχάς ήθελα πολύ να δουλέψω και δεύτερον, για μένα βασικό ρόλο είναι οι συντελεστές-περισσότερο και από τον ρόλο. Στο παρελθόν έχω δεχτεί να παίξω μικρότερους ρόλους από αυτό που θα μου αντιστοιχούσε, επειδή ήθελα την συνεργασία. Στη συγκεκριμένη σειρά είναι μια ομάδα που εκτιμώ και ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους. Επιπλέον, έπαιξε ρόλο το σενάριο που για μας τους ηθοποιούς είναι η πρώτη ύλη. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον σενάριο που βασίζεται σε μια ανθρώπινη ιστορία και ο κόσμος τα τελευταία χρόνια έχει διψάσει για καλές ιστορίες. Τα τελευταία χρόνια κυριαρχούσαν τα ριάλιτι στην τηλεόραση και όχι η μυθοπλασία. Ο κόσμος θέλει να γυρίσει σπίτι του να δει κάτι με νόημα και να περάσει καλά. Πρόκειται για μια ιστορία με πολύ «ζουμί» που μπορεί να προχωρήσει με ενδιάφερον.

Έχετε παρατηρήσει πως στον κόσμο αρέσουν πολύ οι σειρές εποχής; Δείχνει να τις αποδέχεται γιατί σε κάποιους λειτουργούν νοσταλγικά για μια εποχή που τους είναι οικεία, ενώ οι νεότερες ηλικίες μαθαίνουν για κάτι που δεν έχουν ζήσει, όταν ήταν όλα εντελώς διαφορετικά.

Τη δεκαετία του ‘50, όπου διαδραματίζεται η σειρά, υπήρχε μια άλλη ατμόσφαιρα, ηθικά και εθιμικά -πλέον γίνονται πράγματα που ούτε κατά διάνοια θα μπορούσαν να συμβούν εκείνα τα χρόνια. Στους μεγαλύτερους σε ηλικία λειτουργεί νοσταλγικά και οι νέες γενιές παίρνουν μια γεύση πώς ζούσαν οι άνθρωποι παλαιότερα. Για τους ανθρώπους ήταν καλύτερα εκείνα τα χρόνια. Η κοινωνία ήταν πιο ανθρωποκεντρική, είχε αξία ο άνθρωπος, δεν υπήρχε η εγκληματικότητα που έχουμε σήμερα, κοιμόμασταν με τα κλειδιά έξω από την πόρτα, έπεφτε ένας συνάνθρωπος στο πεζοδρόμιο και όλοι τρέχανε να τον βοηθήσουν –σήμερα είναι ζήτημα αν σε βοηθήσει έστω ένας. Επίσης, υπήρχαν οι οικογενειακές συγκεντρώσεις της Κυριακής που πλέον κι αυτό δεν υπάρχει. Εγώ μεγάλωσα σε μια οικογένεια που το μεσημέρι καθόμασταν όλοι μαζί και τρώγαμε. Ο θεσμός της οικογένειας υπήρχε έντονα και ήταν το μεγαλύτερο σχολείο για τα παιδιά. Πλέον, δεν υπάρχει και το σχολείο έχει χάσει το εκπαιδευτικό, διδακτικό του χαρακτήρα, δεν έχουμε γειτονιά να παίξουν τα παιδιά με αποτέλεσμα να είναι εκτεθειμένα στο διαδίκτυο. Όμως, το σημαντικότερο ήταν πως υπήρχε ο θεσμός της οικογένειας.

Τι σας αρέσει να κάνετε στην καθημερινότητα σας;

Έχω μια απλή καθημερινότητα και το αγαπημένο μου είναι να ασχολούμαι με τις κατασκευές, είμαι χειρονάκτης. Κυρίως ασχολούμαι με την ιστιοπλοΐα με το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου να ζω μέσα στο ιστιοπλοϊκό με τις εργασίες και την συντήρηση ευτυχώς να μην σταματούν ποτέ. Ταξιδεύω πολύ, βλέπω φίλους πηγαίνω θέατρο και σινεμά.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;

Έχω πολλά γιατί έχω ταξιδέψει πάρα πολύ. Στη θάλασσα προσπαθώ να καλύψω κάθε γωνιά. Φέτος, αν δεν είχε προκύψει ο «Έρωτας φυγάς» θα πήγαινα στο Καστελόριζο. Πέρυσι είχα φτάσει μέχρι τη Σύμη και τη Χάλκη.

Έχετε κινδυνεύσει ποτέ με το ιστιοπλοϊκό;

Ο φόβος είναι φυσικό πράγμα και σε κρατάει ζωντανό, ο πανικός δεν βοηθάει. Αν γνωρίζεις καλά το σκάφος σου, φόβος υπάρχει μόνο όταν ξαφνικά είσαι στα ανοιχτά και πιάσει 10 και 11 μποφόρ. Από εκεί κι πέρα, πρέπει να σκύψεις το κεφάλι, να εργαστείς για να παραμείνει ασφαλές το σκάφος και κατά συνέπεια εσύ. Η θάλασσα θέλει σεβασμό.

Κάποια αγαπημένα άγνωστα μέρη;

Δεν θα τα πω. Δεν θα με δει ποτέ κανείς σε λιμάνι. Εκτός κι αν θέλω να επισκεφτώ κάποιο μουσείο ή αρχαιολογικό χώρο και για ανεφοδιασμό. Τον υπόλοιπο καιρό είμαι αρόδο.

Πώς ασχοληθήκατε με την ιστιοπλοΐα;

Ο πατέρας μου είχε μια μεγάλη βάρκα με πανιά και πριν αρχίσω να συνειδητοποιώ τον εαυτό μου είχα κάνει πολλά ταξίδια. Πολλοί το παρεξηγούν, αλλά δεν είναι ανάγκη να είσαι πλούσιος για να αποκτήσεις ιστιοπλοϊκό, αρκεί να είναι το όνειρο σου.

Κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει είναι πως αποφεύγεται να δίνετε πολλές συνεντεύξεις. Γιατί είστε τόσο επιλεκτικός;

Δίνω συνεντεύξεις όταν κάνω κάποια δουλειά, αλλιώς δεν έχω λόγο να βγαίνω σε εκπομπές και σε περιοδικά. Επιλέγω πάντα το που και σε ποιον θα μιλήσω. Δεν ξέρω αν λέγεται ακόμα αυτή η έκφραση αλλά «δεν θέλω να γίνω μαϊντανός». Καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη κάθε φορά που είμαι σε μια δουλειά να την προβάλλω, απλά πάντα επιλέγω να μιλήσω σε Μέσα που τυγχάνουν του σεβασμού μου, δεν πάω παντού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δυσαρεστηθούν κάποιοι άνθρωποι, αλλά πρέπει κι εγώ να κάνω αυτό που μου λέει ο εαυτός μου. Δεν πρέπει να κάνεις παραχωρήσεις σε αυτά που θεωρείς λιγότερο καλά.

Κάτι που δεν ξέρουμε για εσάς;

Δεν ξέρω τι να πω...Αυτοί που με έχουν παρακολουθήσει στο θέατρο έχουν δει ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου. Χρησιμοποιούμαι τον εαυτό μας για να αποδώσουμε πράγματα, οπότε ο κόσμος έχει δει ποιος πραγματικά είμαι μέσα μου και νομίζω το έχει αγαπήσει.

Από τις αγαπημένες μου παραστάσεις ήταν όταν παίξατε με τον Θάνο Μικρούτσικο στο «Ταξίδι στο Σταυρό του Νότου»

Ο Θάνος Μικρούτσικος είχε το ταλέντο να συνταιριάζει τους ανθρώπους, να τους συντονίζει και να εστιάζουν στο ίδιο πράγμα. Η παρουσία του πάνω στη σκηνή και η ερμηνεία των τραγουδιών του ήταν συγκλονιστική. Υπάρχουν 3-4 τραγούδια που μόνο ο Θάνος μπορεί να τα εκτελέσει. Ήταν μια πάρα πολύ καλή δουλειά που την αγάπησε ο κόσμος. Αποφασίσαμε μετά από 1-2 χρόνια να την πάμε περιοδεία και μία βδομάδα πριν ξεκινήσουμε πρόβες ο Θάνος αρρώστησε και δεν μας ακολούθησε. Ήταν μια αγαπησιάρικη εμπειρία η συνεργασία και ο Θάνος είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στο χώρο της μουσικής που ως δημιουργός ξεπέρασε τα σύνορα.

Στην ίδια παράσταση θα έπαιζε και ο Μηνάς Χατζησάββας. Ήταν σοκ ο ξαφνικός θάνατος του;

Ο Μηνάς «έφυγε» κατά τη διάρκεια των προβών της παράστασης και έγινε εσωτερική ανακατάταξη με τους ρόλους. Ο Στέλιος Μάινας θα έπαιζε τον καπετάνιο, τον ποιητή ο Μηνάς και με το που «έφυγε» πήρε τη θέση του ο Στέλιος και εγώ τον ρόλο του καπετάνιου. Ήταν πολύ θλιβερό όπως έφυγε ο Μηνάς, γιατί έγινε ξαφνικά. Είναι σοκ το ξαφνικό. Ευτυχώς ήταν ο Θάνος μαζί μας και τα πράγματα ήταν πολύ προστατευμένα. Όλοι σοκαριστήκαμε από το ξαφνικό θάνατό του, είναι πολύ κρύο και ζοφερό να βλέπεις έναν άνθρωπο καθημερινά, να δουλεύετε μαζί και την επόμενη ημέρα να πηγαίνεις να τον βλέπεις σε κώμα στην εντατική. Να ξέρεις πως δεν υπάρχει επιστροφή -είναι ψυχρό και ανατριχιαστικό. Και την επόμενη μέρα να κάθεσαι στο τραπέζι που καθόσουν δίπλα του, για να συνεχίσεις κανονικά τη πρόβα. Ήταν πολύ δύσκολο και ο Μηνάς ήταν ένας πολύ αγαπητός άνθρωπος.

Απέχετε φέτος θεατρικά;

Δεν θα κάνω θέατρο φέτος αν και η τελευταία θεατρική πρόταση που είχα ήταν πολύ δελεαστική. Μετά την κρίση έχω αναθεωρήσει κάποια πράγματα. Παλαιότερα, συνδύαζα τηλεόραση και θέατρο, όμως κοιτάζοντας πίσω δεν ξέρω αν αξίζει να το κάνεις, γιατί είσαι στα πρόθυμα της υπερκόπωσης. Φεύγεις τα μεσάνυχτα από το θέατρο με τέτοια αδρεναλίνη που είναι αδύνατον να πας κατευθείαν για ύπνο και το πρωί πρέπει να σηκωθείς πολύ νωρίς, να κάνεις δεκάωρο γύρισμα και να φύγεις με την ψυχή στο στόμα για το θέατρο. Δεν μπορούσα να απολαύσω τίποτα από όλα αυτά γιατί γίνονταν όλα με πίεση. Ούτε το γύρισμα μπορούσα να απολαύσω, ούτε το θέατρο, οπότε αναθεώρησα και είπα δεν θα τα συνδυάσω ξανά. Πλέον τα απολαμβάνω. Πρόσφατα μου έγινε μια αγαπημένη πρόταση να παίξω σε ένα μιούζικαλ και λυπήθηκα που απάντησα αρνητικά. Ήταν από τα «όχι» που πόνεσαν, αλλά δεν γινόταν να συνδυαστεί με το γύρισμα. Το θέατρο θέλει αφοσίωση και είπα να μην τα μπερδεύω πια, ούτε έχω τη λύσσα που είχα παλαιότερα.

Τι θα κρατήσετε από τη σημερινή μας συνάντηση;

Ότι δεν είπαμε τα ίδια. Πάντα φεύγω χαρούμενος από συνεντεύξεις που δεν με ρωτάνε τα ίδια και τα ίδια και οι ερωτήσεις σε ωθούν να πεις ωραία πράγματα. Επίσης, με γνωρίζετε θεατρικά με έχετε δει στο θέατρο, που είναι σημαντικό.

Info: Ο Σταύρος Ζαλμάς πρωταγωνιστεί στην καθημερινή σειρά «Έρωτας Φυγάς» που προβάλλεται στις 17:45 στο Open