Κώστας Αποστολάκης: «Δεν μου άρεσε η ζωή μου και ζήτησα βοήθεια για να την αλλάξω»

Συναντιόμαστε στο θέατρο «Άλσος» όπου το φετινό καλοκαίρι παίζει στην επιθεώρηση «Τι ζούμε ρε;» σε κείμενο της Δήμητρας Παπαδοπούλου, σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη και μια πλειάδα αξιόλογων καλλιτεχνών. Η γνωριμία μου με τον Κώστα Αποστολάκη μετρά πολλά χρόνια και τον έχω ζήσει σε πολλές φάσεις της ζωής του. Τα τελευταία δυόμιση χρόνια ο ίδιος έχει αλλάξει πάρα πολύ αφήνοντας πίσω κομμάτια του (παλιού) εαυτού του και έχει κάνει νέα ξεκινήματα που τουλάχιστον όσοι τον γνωρίζουμε βλέπουμε τη γαλήνη και την ηρεμία στο πρόσωπο του. Ο Κώστας Αποστολάκης μιλάει για τις αλλαγές, το θέατρο και τις συγγνώμες που έχει ζητήσει...

Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα βλέπουμε ξανά επιθεώρηση στο Άλσος. Γιατί πλέον δεν γίνονται επιθεωρήσεις;

Η επιθεώρηση είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση για πολλούς λόγους. Πρώτον, οι πολιτικοί πια δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον ως προσωπικότητες και δεύτερον τα πράγματα τρέχουν πάρα πολύ γρήγορα και μέχρι να γραφτεί το «νούμερο» έχει γίνει κάτι άλλο. Δεν είναι εύκολο είδος η επιθεώρηση, είναι δύσκολη, ειδικά όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση που την γράφει μόνη της η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Όμως βρίσκει ενδιαφέροντα πράγματα, επίκαιρα και ο κόσμος που έρχεται διασκεδάζει. Έχουμε καταπληκτικά χορευτικά, είμαστε πολλοί άνθρωποι επί σκηνής και ο θεατής απολαμβάνει ένα πλούσιο θέαμα.

Πιστεύεις πως αυτό το χρονικό διάστημα ο κόσμος έχει πιο πολύ ανάγκη την κωμωδία;

Η κωμωδία είναι καταλύτης και ιδίως όταν είναι αυτοσαρκασμός. Όταν κοροϊδέψεις πρώτα τον εαυτό σου είσαι σε πολύ καλό δρόμο.

Ο Κώστας κοροϊδεύει τον εαυτό του;

Όλη την ώρα αυτό κάνω και ελέγχομαι από την συνείδηση μου. Αυτοσαρκάζομαι, λέω τι ελαττώματα έχω, ποιες είναι οι αδυναμίες μου, τι κακές σκέψεις έχω κάνει. Όλο εμένα ελέγχω και είναι πάρα πολύ καλό αυτό το πράγμα γιατί έτσι δικαιολογώ όλους τους ανθρώπους. Μου φαίνονται όλοι καλύτεροι από μένα και έτσι ζω ήρεμα και ήσυχα χωρίς να νιώθω αδικημένος. Γιατί όταν έχεις πάντα δίκιο είσαι πάντα αδικημένος και ζεις μίζερα και με τοξικότητα. Είμαι πάρα πολύ αυστηρός με μένα. Πιστεύεις θα ήταν καλύτερα να είμαι αυστηρός με τους άλλους; Όχι φυσικά! Όταν θέλεις να συμμετέχεις στην κοινωνία ελέγχεις πρώτα τον εαυτό σου για τα λάθη σου, τις αδυναμίες σου, τις αμαρτίες που κάνεις και μετά αν μετανοήσεις και ζητήσεις συγχώρεση είσαι σε καλό δρόμο.

Τα τελευταία χρόνια έχεις αλλάξει πολύ αφήνοντας πολλά κομμάτια του εαυτού σου πίσω. Τι ήταν αυτό το κλικ που σε έκανε να αλλάξεις;

Το κλικ έγινε γιατί δεν μπορούσα να ζω άλλο έτσι. Δεν είχε να κάνει με τον υλικό κόσμο, αν ξενυχτούσα, αν δούλευα ή όχι. Είχε να κάνει καθαρά με την ψυχή μου. Δεν ήθελα να λέω ψέματα, να εξυπηρετώ τον εαυτό μου έναντι άλλων ανθρώπων, να βλέπω ως προϊόν τους συναδέρφους μου και γενικά να βλέπω την ανθρώπινη φύση ως προϊόν, δηλαδή στο τι εξυπηρετεί εμένα. Δεν μου άρεσε άλλο αυτή η ζωή και ζήτησα να την αλλάξω. Εκείνη την ώρα που ζήτησα βοήθεια ήρθε κατευθείαν. Δεν το είχα ζητήσει ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή με αυτόν τον τρόπο. Γονάτισα, έκλαψα και άνοιξε η καρδιά μου. Έγινε με αλήθεια. Ο Θεός δεν διαβάζει τα λόγια σου, διαβάζει το μέσα σου. Ήταν αληθινή και πολύ συνειδητή η απόφαση μου να αλλάξω. Μου είναι αδιανόητο πλέον να κάνω πράγματα που έκανα πριν. Αδιανόητο. Ούτε το ξενύχτι μπορώ πια, παρόλο που για 30 χρόνια ξενυχτούσα κάθε ημέρα. Μπορεί να ξενυχτήσω μια φορά το μήνα, αλλά έχει αλλάξει ο παλιός τρόπος ζωής μου. Έχει αλλάξει με χαρά και δεν τον έχω ανάγκη. Πλέον έχω ανάγκη άλλα πράγματα. Στις προτεραιότητες μου είναι να κάνω τη δουλειά μου, να βρίσκομαι με την οικογένεια μου, την κόρη μου, την Αμέλια (την πρώην σύζυγο του), την αδερφή μου, τον ανιψιό μου και έπειτα τους καλούς μου φίλους, οι οποίοι είναι η δεύτερη οικογένεια μου.

Μήπως η αλλαγή ήρθε γιατί πολύ απλά είχες κουραστεί από τον προηγούμενο τρόπο ζωής σου;

Ο ανθρώπινος οργανισμός δεν χορταίνει. Είναι αχόρταγος. Αλλιώς αν είχα χορτάσει θα επιβεβαίωνες όλη την ανθρωπότητα που θα ήταν ευχαριστημένη με αυτά που έχει και δεν θα ήθελε άλλα. Πολλοί λίγοι άνθρωποι το έχουν καταφέρει αυτό. Οι άνθρωποι πάντα θέλουν αυτό που δεν έχουν. Ότι δεν έχω είναι το καλύτερο, ότι έχω απλά δεν είναι. Βλέπεις, η ανθρώπινη ψυχολογία είναι ατελής κι αυτή την ατέλεια πάμε να καλύψουμε. Είμαι πεπεισμένος, μέσα από τις γραφές, πως όλη η δυστυχία του ανθρώπου προέρχεται από την ανάγκη του να έχει δίκιο. Αν δεν υπήρχε αυτή η ανάγκη η κοινωνία σίγουρα θα ήταν διαφορετική. Δεν με ενδιαφέρει ποιος έχει δίκιο όταν στην Ουκρανία γίνεται πόλεμος και χάνονται ανθρώπινες ζωές, οικογένειες ξεριζώνονται, ζουν σε καταφύγια και δεν έχουν να φάνε ένα πιάτο φαγητό. Κι όλα αυτά γιατί πολύ απλά κάποιος έχει δίκιο. Λοιπόν, δεν με νοιάζει ποιος έχει δίκιο όταν πεθαίνουν αθώοι άνθρωποι.

Την περίοδο που βρισκόσουν στο Άγιο Όρος σου προτάθηκες να συμμετέχεις στη σειρά «Άγιος Παϊσιος;

Ναι, εκείνες τις ημέρες μου έγινε η πρόταση. Θυμάμαι περπατούσα από το ένα μοναστήρι στο άλλο. Δύο- τρεις ημέρες πριν μου γίνει η πρόταση για την σειρά είχα προσευχηθεί και είχα πει στο Κύριο πως αν θέλει μπορώ να αφήσω το επάγγελμα μου, αρκεί να μου βρει κάτι να ζήσω την οικογένεια μου, την κόρη μου για να μπορώ να επιβιώσω. Τότε ήρθε η πρόταση για την τηλεοπτική σειρά «Άγιος Παϊσιος». Πήρα κι άλλο μήνυμα όταν με κάλεσε ο Γιάννης Κακλέας να παίξω σε μια παράσταση για το Εθνικό. Πήρα πολλά δείγματα.

Τελικά τι έχεις μάθει;

Πώς είναι πολύ ωραίο να πορεύεσαι εν ειρήνη, να έχεις ειρήνη μέσα σου. Γιατί όταν το καταφέρεις για σένα θα έχεις και για τους άλλους. Αυτό που λέμε «τα έχω καλά με τον εαυτό μου». Αλλά να ξέρεις πως όταν πραγματικά τα έχεις καλά με τον εαυτό σου δεν σημαίνει πως θα τα έχεις καλά και με τους άλλους. Τα έχω καλά με τον εαυτό μου σημαίνει πως μπορεί να είμαι εγωιστής και μπορώ να εξυπηρετώ τον εαυτό μου σε όλα τα θέματα, όμως δεν σημαίνει πως θα τα έχω καλά και με τους άλλους. Το πορεύομαι με ειρήνη είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Πορεύομαι με ειρήνη, γαλήνη, ηρεμία, αλλά μπορεί και να αδικούμαι. Οι άνθρωποι που τραβάνε «λούκι» στη ζωή τους και υποφέρουν είναι αυτοί που θέλουν να είναι πρώτοι. Όπως ήθελα κι εγώ. Όποιος θέλει τα ηνία ας είναι πρώτος κι εγώ ας είμαι τρίτος, τέταρτος, πέμπτος.

Δεν ξέρω αν επιθυμείς να μπεις σ΄ αυτή τη διαδικασία και να συγκρίνεις πώς ήταν η ζωή σου πριν και πώς είναι σήμερα που μιλάμε. Είσαι πλέον πιο ευτυχισμένος; Τα προηγούμενα χρόνια ένιωθες ευτυχισμένος;

Νόμιζα πως ήμουν ευτυχισμένος. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να νομίζεις πως περνάς καλά γιατί πολύ απλά δεν γνωρίζεις την άλλη πλευρά. Τώρα που γνωρίζω και την άλλη πλευρά ξέρω πως τότε δεν ήμουν καλά. Όποιος δεν γνωρίζει και τις δύο πλευρές νομίζει πως τώρα με όσα κάνει είναι καλά.

Έχει αλλάξει πλέον η σχέση σου με την κόρη σου;

Άλλαξε η σχέση μου με όλους τους ανθρώπους δεν θα άλλαζε με το παιδί μου; Φυσικά κι άλλαξε προς το καλύτερο. Με την κόρη μου είμαστε καλύτερα από ποτέ. Επειδή μου είπες πως μοιάζει πολύ σε μένα θέλω να σου πω πως όσο μεγαλώνει φέρνει περισσότερο στη μαμά της, την Αμέλια κι ευτυχώς γιατί είναι μια όμορφη γυναίκα. Δεν θέλω να μοιάζει σε μένα.

Τι απολαμβάνετε να κάνετε όταν είστε μαζί;

Στη ηλικία που είναι να συζητάμε. Κάνουμε πάρα πολύ ωραίες συζητήσεις και κάνει ωραίες ερωτήσεις. Είμαι πολύ χαρούμενος που μιλάμε σαν δύο μεγάλοι άνθρωποι και όταν είμαστε μαζί δεν μας φτάνει ο χρόνος κάτι που σημαίνει πως περνάμε όμορφα.

Παλαιότερα είχες αναφέρει πως ήταν δικό σου το φταίξιμο που δεν είχες τόσο καλή σχέση με την πρώην σύζυγο σου, την Αμέλια Αναστασάκη. Δεν είναι πολύ ωραίο και σημαντικό να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των πράξεων μας;

Δεν ξέρω αν είναι ωραίο, όμως μπορώ να σου πω πως είναι αληθινό και το βλέπω μέσα μου. Δεν έχει να κάνει τόσο με το να αναλάβεις την ευθύνη όσο να δεις τα πράγματα καθαρά. Ούτε σημασία έχει ποιος από τους δύο φταίει, αλλά το αποτέλεσμα. Αν το αποτέλεσμα είναι αρνητικό καλό είναι να το κάνεις θετικό. Δεν αναλαμβάνω την ευθύνη για να πάρω την αποδοχή και να μου πει κάποιος «μπράβο Κώστα». Ο Απόστολος Ματθαίος, μέσα από το Ευαγγέλιο, λέει κάτι πολύ ωραίο που θα στο πω σε ελεύθερη απόδοση. Αν έκανες την καλή σου πράξη και πήρες το μπράβο από τους ανθρώπους δεν πιστεύω να το θέλεις και από τον ουρανό. Άρα θέλω να είμαι αδικημένος. Προτιμώ να είμαι αδικημένος. Δεν έχει κανένα νόημα να θέλεις να έχεις συνεχώς δίκιο γιατί θα είσαι πάντα στεναχωρημένος. Δηλαδή, εγώ θέλω να έχω πάντα δίκιο, αλλά θα πάω στο νοσοκομείο, θα ανεβάσω ζάχαρο, θα πάρω χάπια, θα μπω στην εντατική όμως θα έχω δίκιο. Δεν θέλω να έχω δίκιο, ας έχουν όλοι οι άλλοι και όχι εγώ.

Να σε γυρίσω λίγο στα χρόνια που είχες το «Zazzium», ένα από τα ωραιότερα μπαράκια στο Κολωνάκι που κάθε βράδυ μαζευόταν όλος ο καλλιτεχνικός χώρος του θεάτρου και της μουσικής. Έχεις να μου πεις κάποια ιστορία που θυμάσαι έντονα;

Ήταν ένα αξιοπρεπέστατο στέκι για όλους όσους έρχονταν, με πολύ ωραίο κόσμο, ωραίες βραδιές με φίλους και βγάζαμε τίμια το μεροκάματο μας. Δεν γίναμε πλούσιοι. Δεν μου έχει λείψει το μαγαζί, μου έλειψαν οι συζητήσεις, οι συνευρέσεις με ανθρώπους που ήθελα και ήξερα πως θα τους δω σίγουρα. Το μαγαζί ως χώρος, ως μουσική δεν μου έλειψε καθόλου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραία από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια συγκεκριμένη ιστορία γιατί, όπως γνωρίζεις κι εσύ πολύ καλά που ερχόσουν, ήταν άπειρες οι καλές βραδιές και αν ξεχωρίσω τώρα μια γιατί πολύ απλά αυτή θυμήθηκα, ίσως αδικήσω μια άλλη που συνέβη.

Εγώ θυμάμαι έντονα ένα βράδυ που χιόνισε είχαμε μείνει μια ωραία παρέα στο μαγαζί και άρχισες να βγάζεις ρακί και λουκάνικα από την Κρήτη, τον τόπο καταγωγής σου.

Την θυμάμαι αυτή τη βραδιά, ήταν Δεκέμβρης. Πάντα έφερνα πράγματα από το νησί μου απάκι, ρακί, τυροπιτάκι και τα έδινα στους φίλους μου. Περνούσα πολύ όμορφα εκείνα τα χρόνια. Έχουν παντρευτεί πολλά ζευγάρια που γνωρίστηκαν στο Zazzium και έχουν κάνει οικογένειες. Δεν αποποιούμαι, σε καμία περίπτωση, εκείνα τα χρόνια αλλά νιώθω πως τώρα ξανά γεννήθηκα. Αυτός ήταν ο δρόμος για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα. Η σημερινή ημέρα που μιλάμε τον Νοέμβριο δεν θα έχει κανένα νόημα γιατί σημασία έχει αυτό που ζούμε τώρα.

Δεν έχεις καθόλου social όλα αυτά τα χρόνια. Συνειδητά απέχεις;

Δεν έχω τίποτα απολύτως από social γιατί πάντα μου άρεσε η προσωπική μου ησυχία. Πλέον ακόμα περισσότερο γυρεύω την ησυχία, τις συνευρέσεις με φίλους, τις ενδιαφέρουσες κουβέντες οπότε επικοινωνώ με το τηλέφωνο και με μήνυμα. Γιατί να έχω facebook, instagram για να απασχολούμαι περισσότερο; Είμαστε πιο πολύ από ποτέ στην εποχή της εικόνας γιατί να μπω κι εγώ εκεί μέσα; Η εποχή της εικόνας είναι καθαρά συνδεδεμένη με τον υλισμό. Προσπαθώ και προσεύχομαι να φύγω από τον υλικό κόσμο, να μην έχω ανάγκη την επιβεβαίωση των ανθρώπων. Θέλω να μπορώ το «ναι» να είναι «ναι» και το « όχι» να είναι «όχι». Για να μην μπερδέψω τους αναγνώστες που θα διαβάσουν την συνέντευξη το προσπαθώ, δεν τα έχω καταφέρει όμως βρίσκομαι προς αυτόν το δρόμο. Σκέφτομαι ποιους ανθρώπους αδίκησα, ζητάω συγγνώμη. Είναι άπειροι οι άνθρωποι που αδίκησα.

Σε πρακτικό κομμάτι έχεις σηκώσει το τηλέφωνο να μιλήσεις μαζί τους ή έχεις βρεθεί μόνο και μόνο για να πεις μια συγγνώμη;

Το έχω κάνει, μπορεί να έχω ζητήσει συγγνώμη σε πάνω από 70 ανθρώπους μέχρι τώρα. Έχω βρεθεί συμπτωματικά με κάποιους, που για μένα τελικά δεν υπάρχει καμία σύμπτωση. Πάντως, έχω ζητήσει πολλές συγγνώμες και έχω πολλές ακόμα που πρέπει να πω σε ανθρώπους για τα λάθη και τις αδικίες που έκανα παλαιότερα.

Όταν ζήτησες συγγνώμη ένιωσες σαν να σου φεύγει ένα βάρος από πάνω σου; Φυσικά! Ένιωσα καλύτερα και έφυγε ένα μεγάλο βάρος από μέσα μου. Ξεφορτώθηκα πολλά πράγματα που κουβαλούσα. Κι όπως σου ανέφερα ξανά έχω πολλές συγγνώμες να ζητήσω ακόμα από ανθρώπους που δεν έχω δει, ή δεν τους έχω πάρει τηλέφωνο. Ο εγωισμός δεν μας αφήνει να δούμε κάποια πράγματα γιατί λέμε μπορεί κι ο άλλος να έχει άδικο. Αν πεις πως έχει άδικο και ο άλλος έχασες το παιχνίδι. Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά.

Έχεις παρακολουθήσει μαθήματα life coaching ή συνεδρίες με ειδικούς;

Φυσικά, έχω παρακολουθήσει, το ξέρεις και τα έχουμε συζητήσει πιο αναλυτικά. Πιστεύω ακράδαντα πως όλα αυτά σε θεραπεύουν προς το παρόν. Δηλαδή είναι σαν το παυσίπονο που το παίρνεις για να σου περάσει ο πόνος μέχρι να σε ξαναπιάσει, είναι προσωρινό. Για να θεραπευτείς από τη «ρίζα» που λέμε γίνεται μόνο με προσευχή.

Να φτιάξεις ξανά την ζωή σου είναι ένας στόχος για σένα;

Με ρωτάς σαν να είναι χαλασμένη η ζωή μου. Με το χέρι στην καρδιά η ζωή μου είναι πιο φτιαγμένη από ποτέ.

Πώς γίνεται ένας ηθοποιός να μην αναζητά την επιβεβαίωση;

Η αλήθεια είναι πως θέλουμε την επιβράβευση και το χειροκρότημα. Δεν έχω βρει ακόμα λύση για αυτό. Προς το παρόν με αυτό παλεύω τώρα. Πώς ταιριάζει αυτή η δουλειά χωρίς να έχω ανάγκη την επιβεβαίωση των ανθρώπων.

Γιατί ασχολήθηκες με την υποκριτική; Τι σε ώθησε να γίνεις ηθοποιός;

Από την ανάγκη της επιβεβαίωσης των ανθρώπων. Είναι τρομερό! Μικροί είμαστε αθώοι πάλευα να ξεπεράσω αυτή την αθωότητα, να κοιτάζω κατάματα τον κόσμο χωρίς να ντρέπομαι και τώρα ψάχνω αυτή την ντροπή που είχα μικρός. Σαν τους ανθρώπους που κουράζονται για να βγάλουν ένα σωρό χρήματα, αγχώνονται, τους ανεβαίνει η πίεση και τελικά τα βγάζουν και μετά τα χαλάνε στους γιατρούς γιατί κουράστηκαν να τα αποκτήσουν.

Info: Παράσταση: «Τι ζούμε ρε;»/ Παίζουν: Μαζί με την Δήμητρα Παπαδοπούλου οι Θοδωρής Αθερίδης, Θανάσης Αλευράς, Κώστας Αποστολάκης, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Λευτέρης Ελευθερίου, Κρατερός Κατσούλης, Ελένη Κοκκίδου, Κώστας Κόκλας, Αντώνης Κρόμπας, Ροζαμάλια Κυρίου, Νίκη Λάμη, Αντώνης Λουδάρος, Στράτος Λύκος, Πάνος Μουζουράκης, Παρθένα Χοροζίδου.

Θέατρο ΑΛΣΟΣ: Ευελπίδων 4, Κυψέλη – Πεδίον του Άρεως
Ημέρες παραστάσεων: Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο– Κυριακή