Μαρίνα Καλογήρου: «Στο τέλος θα καταλήξω σε καμιά σπηλιά στην Ανάφη»
Η Μαρίνα Καλογήρου ξέρει να μεταμορφώνεται σε κάθε ρόλο που καταπιάνεται, χωρίς να κουβαλάει πάνω της ταμπέλες. Φέτος, την απολαμβάνουμε στην τηλεοπτική σειρά «Κομάντα και δράκοι» στο Mega και αυτή ήταν η αφορμή για τη συνομιλία μας. Η ίδια μέχρι πρόσφατα απέφευγε να δίνει συνεντεύξεις, ενώ μόλις πριν δύο χρόνια άρχισε να χρησιμοποιεί κινητό. Αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, οι εφηβικές τρέλες, ο ρόλος που παίζει ο έρωτας στη ζωή της, το ταξίδι στην Ινδία, η σχέση με τον γιο της και η μετακόμιση εκτός Αθηνών είναι μόνο μερικά απ' όσα μου εξομολογήθηκε από το (νέο) σπίτι της στα Χανιά.
Τι θυμάστε έντονα από τα παιδικά σας χρόνια; Θυμάμαι να νιώθω έντονα το αίσθημα της μοναξιάς αλλά και της δύναμης. Δηλαδή, σαν η δύναμή μου να γεννιόταν από τη μοναξιά. Θυμάμαι να αισθάνομαι ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, ότι δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να με σταματήσει. Ήμουν πολύ ατίθαση, ξεροκέφαλη και μέχρι τα 11 έμοιαζα με αγόρι.
Κεφάλαιο σχολείο: Σας άρεσε, ήσασταν καλή μαθήτρια; Μου άρεσαν πολύ συγκεκριμένα πράγματα που συνήθως είχαν να κάνουν με τα συναισθήματα που μου προκαλούσαν οι δάσκαλοι. Για παράδειγμα, στην πέμπτη δημοτικού έμαθα τέλεια ορθογραφία για να μη στεναχωρήσω ποτέ τον δάσκαλό μου τον οποίο υπεραγαπούσα γιατί είχε την πιο καλοσυνάτη καρδιά στον κόσμο. Ο κύριος Πολύκαρπος. Αργότερα στο γυμνάσιο και το λύκειο είχα την τύχη όλοι καθηγητές μου να υποστηρίζουν τη λατρεία μου για το θέατρο και να με απαλλάσσουν από τα μαθήματα, αναθέτοντάς μου να οργανώνω τις γιορτές. Αλλά ήμουν και αρκετά καλή μαθήτρια. Παρόλα αυτά, ποτέ δεν κατάλαβα τους μεγάλους που αναπολούσαν τα σχολικά χρόνια! Εγώ ήθελα πάντα να ελευθερωθώ!
Πώς ήταν τα εφηβικά χρόνια; Ήσασταν ανήσυχη προσωπικότητα, επαναστάτρια, ή για εσάς η εφηβεία ήταν μια εύκολη περίοδος; Ήμουν πάρα πολύ δυναμική και επαναστάτρια, δεν άκουγα κανέναν. Έκανα ό,τι μου κατέβαινε στο κεφάλι. Η μητέρα μου είναι ηρωίδα κι εγώ τυχερή που επέζησα από όλες τις βλακείες που έκανα.
Ποια βλακεία σας έρχεται πρώτη στη σκέψη σας σήμερα; Μία νύχτα, όταν ήμουν 14 χρονών, που βρέθηκα με μία παρέα σε ένα αυτοκίνητο που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα με οδηγό έναν συνομήλικό μου που τραβούσε χειρόφρενο και το αμάξι γυρνούσε σαν τρελό. Μόνο που όσο γινόταν αυτό, εγώ ήμουν ξαπλωμένη μπρούμυτα στην οροφή του αυτοκινήτου και προσπαθούσα να κρατιέμαι για να μην φύγω και σκοτωθώ. Να κάτι τέτοια... Πόσο ντρέπομαι...
Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός; Θυμάμαι πολύ καλά εκείνη τη στιγμή. Ήμουν εφτά χρονών και παίζαμε μία παράσταση στην πυλωτή της πολυκατοικίας, με εισιτήριο, καρέκλες, chips, όλα κανονικά. Και όπως έπαιζα κάποιο ρόλο, δε θυμάμαι τί ακριβώς, ξαφνικά ένιωσα όλη μου την ψυχή να αλαφραίνει. Σαν ο εαυτός μου να εξαφανιζόταν επειδή εκείνη τη στιγμή εγώ δεν ήμουν εγώ. Σα να έφυγαν όλα τα βάρη του εαυτού μου και των συναισθημάτων μου. Και τότε ο χρόνος σαν να σταμάτησε και ήξερα ότι μόνο αυτό θέλω να κάνω. Το θυμάμαι σαν τώρα.
Τι θυμάστε έντονα από τα χρόνια της δραματικής σχολής; Στο πρώτο έτος της σχολής έπαθα ένα πολύ σοβαρό ατύχημα και αναγκάστηκα να μείνω πολλούς μήνες σε καροτσάκι κι έπειτα για μεγάλο χρονικό διάστημα χρειαζόμουν πατερίτσες, χωρίς να ξέρουμε με βεβαιότητα αν θα ξαναπερπατήσω κανονικά. Θυμάμαι την τόσο συγκινητική συμπαράσταση όλων των συμμαθητών μου, αλλά και του Γιώργου Κιμούλη που ήταν ο δάσκαλος μου. Δε με άφησαν να το βάλω κάτω ούτε στιγμή. Ήταν οι ψυχικές μου πατερίτσες.
Ακούγοντας τις καταγγελίες συναδέρφων σας για ψυχολογική βία από τον Γιώργο Κιμούλη, αλήθεια πώς νιώσατε; Ναι αυτό ισχύει, είναι ο τρόπος του. Ή πιο σωστά, ένας από τους τρόπους του. Είναι πολύ ευφυής και μπορεί πολύ εύκολα να χειραγωγήσει κάποιον, να παίξει μαζί του και να τον κάνει να υποφέρει πολύ εάν το θελήσει. Ξέρω τις ιστορίες από πρώτο χέρι και τα κορίτσια πράγματι υπέφεραν τότε. Φυσικά και πρέπει να υπάρχουν όρια και καλά έκαναν και μίλησαν. Είχαν βασανιστεί, ο χώρος μας είναι τερέν, τρώμε πολύ βία. Αλλά αυτό δεν αναιρεί και μία άλλη πλευρά αυτού του ανθρώπου που έχει πολύ νοιάξιμο και αγάπη. Εγώ τον νιώθω σαν πατέρα μου. Πολλές φορές είναι τέρας αλλά για μένα ήταν και στήριγμα, μπαμπάς. Είναι και τα δύο αλήθεια.
Πώς αισθανθήκατε στη πρώτη επαγγελματική σας συνεργασία; Οι πρώτες τρεις επαγγελματικές μου συνεργασίες έγιναν όλες μαζί όταν πήγαινα στην τρίτη λυκείου, πριν μπω στη σχολή. Ήταν στο «Λόγω Τιμής» στο MEGA και σε δύο τηλεταινίες για την ΕΤ2. Ήταν τόσο μεγάλη η επιθυμία και το πάθος μου γι’ αυτό. Δε με ένοιαζε τίποτε άλλο. Είχα τεράστια χαρά!
Αν σας έλεγα να ξεχωρίσετε τους επαγγελματικούς σταθμούς της καριέρα σας ποιοι θα ήταν αυτοί και για ποιο λόγο τους ξεχωρίζετε; Η πιο σημαντική μου συνεργασία είναι με διαφορά αυτή με τον Θόδωρο Τερζόπουλο στο θέατρο Άττις. Εκεί έμαθα τι θα πει θέατρο, τι θα πει επαγγελματίας ηθοποιός, ποιά είναι η ουσία και η αναφορά της τέχνης μας και κατ’ επέκταση η σύνδεσή της με την ύπαρξη μας. Εκεί ένιωσα θεατρική εκπλήρωση. Στη συνέχεια κάθε παράσταση, ταινία ή σειρά που έκανα είχε τη δική της πρόκληση και συνέβαλε με διαφορετικό τρόπο στην καλλιτεχνική αλλά και προσωπική μου εξέλιξη. Όλες είχαν κάτι σημαντικό να μου μάθουν. Η «Τελευταία Παράσταση», η ζωή της Έλλης Λαμπέτη, ήταν επίσης πολύ σημαντικός σταθμός για μένα. Έμαθα πάρα πολλά.
Η αποχή από το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο ήταν δική σας επιλογή;Ναι, πολλές φορές, από όταν πρωτοξεκίνησα κιόλας, έχω ανάγκη να παίρνω μια απόσταση μεταξύ δύο δουλειών. Είναι σα να χρειάζεται να ξαναβρώ τον εαυτό μου πριν συνεχίσω παρακάτω. Έπειτα, κάποιο άλλο διάστημα, συνάντησα ένα πνευματικό μονοπάτι που μου έδινε πολύ μεγάλη ευτυχία και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο εκτός από αυτό. Απείχα, επίσης, τα τρία πρώτα χρόνια που ήμουν αποκλειστικά δίπλα στο παιδί μου. Και το να ζήσω έναν μεγάλο έρωτα μπορεί να είναι λόγος για να σταματήσω να δουλεύω κάποιο διάστημα. Αλλά το θέατρο αποδεικνύεται στη διάρκεια του χρόνου ο μόνος μεγάλος και ατελείωτος έρωτας μου...
Τι σας έκανε να απαντήσετε θετικά προκειμένου να συμμετέχετε στην τηλεοπτική σειρά «Κομάντα και δράκοι»;Από το 2004 που είδα την πρώτη δουλειά του Θοδωρή Παπαδουλάκη ήθελα να συνεργαστώ μαζί του. Είχα πρόταση για το «Νησί», αλλά τότε ήμουν εννιά μηνών έγκυος οπότε δεν μπόρεσα να είμαι. Και τώρα ήρθε η ώρα.
Έχετε δημιουργήσει φιλίες μέσα από τη δουλειά σας; Ναι έχω δημιουργήσει δύο βαθιές φιλίες, με την Κωσταντίνα Τάκαλου και την Ηλεάνα Μπάλλα και έχω και κάποιους ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ πολύ όπως τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, την Ευδοκία Ρουμελιώτη, τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, τη Λάγια Γιούργου και αρκετούς άλλους που δεν είναι επώνυμοι.
Βλέπετε σύντομα τον εαυτό σας σε κάποια τηλεοπτική σειρά ή κινηματογραφική ταινία;Η επόμενη μου δουλειά θα είναι στο θέατρο την άνοιξη όπου θα συνεργαστώ με τον Τσέζαρις Γκραουζίνις και τον Θανάση Τσαλταμπάση για ένα έργο που είναι όνειρο μου να παίξω.
Η Μαρίνα πώς είναι ως μαμά;Είναι απ’ όλα. Πολύ τρυφερή, αφοσιωμένη, άνετη, ωραία τη μια στιγμή και σπαστική, νευρική, κολλημένη την άλλη. Νομίζω πως ο ρόλος του γονιού είναι ο πιο αληθινός από όλους. Βγαίνουν στην επιφάνεια όλα τα φωτεινά και σκοτεινά στοιχεία της προσωπικότητας.
Τι απολαμβάνετε να κάνετε με το γιο σας; Απολαμβάνω πολύ όταν απολαμβάνει κάτι που εγώ θεωρώ ότι του κάνει καλό! (γελάει). Για παράδειγμα, όταν κοιτάζει τη θάλασσα για ώρα ή όταν διαβάζει ένα ωραίο βιβλίο. Απολαμβάνω να τον βλέπω να μεγαλώνει και να ανεξαρτητοποιείται, να διεκδικεί το χώρο του, να εκφράζει τις απόψεις του. Απολαμβάνω τις φιλοσοφικές μας συζητήσεις και τις, ακόμα, γεμάτες αθωότητα ερωτήσεις του.
Μια αθώα ερώτηση του που είτε σας προβλημάτισε είτε σας έκανε να χαμογελάσετε;
Δε μπορώ να πω. Θα τον εκθέσω! Δεν είναι τόσο μικρός πια που να μιλάω γι αυτόν χωρίς να το ξέρει!
Τι έχετε μάθει για τη Μαρίνα μέσα από το ρόλο της μαμάς; Έμαθα ότι ο κόσμος είναι γεμάτος αγγέλους κι εμείς θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να προστατεύσουμε την τρυφερότητα και την αθωότητά τους. Επίσης, με αυτή την ερώτησή σας μου ήρθε στο μυαλό κάτι που μου είπε πρόσφατα ένας συνάδελφος μου. Ότι από τη στιγμή που ένας άνθρωπος γίνεται γονιός γίνεται αυτομάτως και ήρωας. Είναι έτοιμος να πεθάνει για τον άλλον.
Μέσα σε τρεις ημέρες αφήσατε τη ζωή σας στην Αθήνα και μετακομίσατε με το γιο σας στη Θεσσαλονίκη. Πώς το αποφασίσατε; Δεν το αποφάσισα. Ήταν μια τρέλα της στιγμής και μία δική του επιλογή που απλώς την εμπιστεύτηκα. Είναι ωραία αυτά όταν συμβαίνουν.
Θέλετε να επιστρέψετε στην Αθήνα ή προτιμάτε τη ζωή που έχετε φτιάξει στην Θεσσαλονίκη;Τώρα ζω στα Χανιά, πάει και η Θεσσαλονίκη! Δε θα ήθελα να επιστρέψω μόνιμα στην Αθήνα παρά μόνο για λίγο, για κάποια δουλειά που θα το αξίζει.
Πώς αποφασίσατε να ζήσετε στα Χανιά και πώς είναι η ζωή εκεί;Απλώς ψάχναμε με το γιό μου πού θα ήταν όμορφα και για τους δύο να πάμε για το γυμνάσιό του, επειδή δε θέλαμε να γυρίσουμε στην Αθήνα και ακριβώς τότε μου έγινε η πρόταση για τα γυρίσματα στην Κρήτη. Τα Χανιά είναι πανέμορφα, είμαστε και οι δύο πολύ ευχαριστημένοι!
Πώς βιώσατε τη περίοδο της καραντίνας στην επαρχία;Ήταν πολύ πιο εύκολο. Ζούσαμε στη φύση, σε ένα υπέροχο σπιτάκι. Δε μας έλειπε κάτι. Απλώς να, οι καλλιτέχνες όταν δε δημιουργούμε, δεν εκφραζόμαστε για πολύ καιρό παθαίνουμε διάφορα! Η τέχνη είναι η λύτρωση μας, είναι η σύνδεση μας με τα συναισθήματα και την ψυχή μας. Όπως και για τους θεατές βέβαια.
Το 2014 που είχαμε μιλήσει δεν χρησιμοποιούσατε κινητό. Εξακολουθείτε να μην έχετε;Α όχι. Πήρα το 2019! Πολύ κακή απόφαση και τώρα μου είναι πολύ δύσκολο να το σταματήσω. Το μόνο που καταφέρνω είναι να το κλείνω κάποιες στιγμές κατά τη διάρκεια της μέρας και να προσποιούμαι ότι δεν υπάρχει! Όπως παλιά!
Ο χρόνος που περνάει είναι σύμμαχος ή εχθρός;Φφφφφφφφφ τί να σας πώ! Από τη μία λες γίνεσαι πιο ώριμος, πιο σοφός, από την άλλη όμως μειώνονται οι αντοχές σου και η ζωή έχει γίνει τόσο απαιτητική. Η καθημερινότητα δηλαδή. Δεν εξυπηρετεί καθόλου τους μεγαλύτερους ανθρώπους. Με βλέπω όλο και να απομακρύνομαι από τον πολιτισμό. Στο τέλος θα καταλήξω σε καμιά σπηλιά στην Ανάφη!
Σας αρέσει να περνάτε χρόνο μπροστά στον καθρέφτη σας;Α μπα! Η καλύτερη περίοδος της ζωής μου ήταν όταν ζούσα στην Ινδία που είχα μήνες να δω τον εαυτό μου σε καθρέφτη. Αισθανόμουν τόσο πανέμορφη, τόσο λαμπερή. Πίστευα πως ήμουν όπως αισθανόμουν και αυτό ήταν υπέροχο! Πολλές φορές σκέφτομαι να τους καταργήσω εντελώς!
Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;Είναι πολύ σημαντικός για εμένα. Είναι μέρος της φύσης μου και όταν δεν υπάρχει λείπει κάτι πολύ σημαντικό. Νομίζω πως για τους περισσότερους ανθρώπους είναι πηγή ζωής και ανανέωσης.
Γιατί αποφεύγετε τις συνεντεύξεις; Τώρα πια δεν τις αποφεύγω. Τις κάνω με χαρά. Παλιά ένιωθα ότι δε μπορούσα να εκφράσω καλά, με λέξεις, αυτά που ένιωθα. Κι έτσι δεν κατάφερνα να είμαι ο εαυτός μου.
Πώς θα θέλατε να σας θυμούνται όταν πέσει η αυλαία; Χαρούμενη. Και αληθινή.
Η τηλεοπτική σειρά «Κομάντα και Δράκοι» προβάλλεται κάθε Κυριακή στις 22.30 στο Mega.
