Γιώργος Καφετζόπουλος: «Το όνομα και η επιτυχία του πατέρα μου με άγχωναν»

Ο Γιώργος Καφετζόπουλος είναι ηθοποιός. Του αρέσει το θέατρο, το σινεμά, η τηλεόραση όπως του αρέσει και να γράφει. Φέτος παίζει μαζί με τον πατέρα του, τον Αντώνη Καφετζόπουλο, στο πρώτο, δικό του θεατρικό έργο. Ζει στην Αθήνα. Είναι 37 χρόνων.

«Ημουν πολύ μικρός, πέντε χρόνων, όταν χώρισαν οι γονείς μου. Η μητέρα μου έμενε Καλλιδρομίου και ο πατέρας μου Εξάρχεια, στον λόφο του Στρέφη. Εχω εναλλακτικές εικόνες από τότε. Δεν θυμάμαι σαν τραύμα το διαζύγιο –αλλά μπορεί και να μ΄είχε επηρεάσει τότε. Δεν υπήρχαν όμως περίεργα σκηνικά στο σπίτι για να με στεναχωρήσουν. Αλλά σίγουρα θα ήταν στενάχωρα.

Αν εξαιρέσεις ότι ο πατέρας μου μ΄έκανε με το ζόρι ΑΕΚτζή, σε πολλά άλλα οι γονείς μου δεν μ΄έχουν πιέσει. Ηταν σε πολλά άνετοι, με ελευθερίες. Αφού χώρισαν, μεγάλωσα με την μητέρα μου, ακολουθώντας αυτό το κλασικό –πέντε μέρες με την μάνα μου. Αλλά ο πατέρας μου ήθελε να με βλέπει, δεν ένοιωσα παραμελημένος. Πήγαινα συχνά και στην γιαγιά μου. Είχα γνωρίσει και την Κατερίνα Γώγου, είχε παντρέψει τους γονείς μου.

Την δουλειά του μπαμπά μου την κατάλαβα από πολύ μικρός, γιατί μ΄έπαιρνε μαζί του -η μάνα μου είναι δικηγόρος. Εχω παίξει και σε σήριαλ –στα 6-7 μου έκανα ένα πέρασμα, στα 8-9 ήμουν γκεστ σταρ σ΄ένα επεισόδιο του “Σκορπιού”. Πιστεύω ότι μ΄επηρέασε πολύ το γεγονός ότι έζησα μέσα σ΄αυτό το περιβάλλον αλλά επίσης ότι ο πατέρας μου δεν ήταν αυστηρός με την δουλειά του αλλά κάπως αστείος έτσι ώστε εγώ να καταλάβω πολύ αργότερα, μετά την δραματική σχολή, ότι το θέατρο έχει δυσκολίες. Νόμιζα ότι είναι λούνα-παρκ. Οταν όμως το βιώσεις, σιγά-σιγά καταλαβαίνεις ότι ως επάγγελμα έχει πολλές δυσκολίες –ξεκινώντας από το πόσο συγκεντρωμένος πρέπει να είσαι. Επίσης ο πατέρας μου δεν ήταν ο τύπος που ήθελε να επιβάλλεται σε νεώτερους. Εχω πολύ καλές αναμνήσεις απ΄τους ηθοποιούς. Κάποιοι μπορεί να είναι και πολύ απαιτητικοί με την δουλειά τους –ευτυχώς ο πατέρας μου δεν ήταν ψυχαναγκαστικός, δεν ξέρω πως θα με είχε επηρέασει. Είμαι αγχώδης στην δουλειά, τώρα πια λιγότερο.

Δεν σκέφτηκα ποτέ ν΄αλλάξω το όνομά μου, μου φαίνεται αστείο

Υποσυνείδητα το όνομα και η επιτυχία του πατέρα μου με άγχωνε. Το έπαιρνα αντιδραστικά, έλεγα “μην με ρωτάτε”. Οταν τελείωσα την σχολή κι έκανα την ταινία και με ρωτούσαν συνέχεια, είχα φρικάρει. Αλλά όχι δεν σκέφτηκα ποτέ ν΄αλλάξω το όνομά μου –μου φαίνεται αστείο. Αλλωστε όλα είναι μέσα στο μυαλό σου. Απ΄την άλλη το όνομα είναι και brand name... Αν έχεις καλή σχέση πάντως με τον πατέρα σου, όλα καλά. Αν όμως εκείνος, λόγω άγχους, σε βάζει σε μια διαδικασία να κάνεις περισσότερα, τότε ίσως είναι θέμα...

Δεν με βοήθησε ο πατέρας μου, όλα μόνος μου θεωρώ ότι τα έχω κάνει. Ημουν σε μικρές ομάδες, απομυθοποίησα πολλά, ήταν για καλό μου.

Στην εφηβεία πέρασα και φάσεις αντιδραστικές με τους γονείς μου. Δεν ασχολιόμουν με το σχολείο καθόλου. Βέβαια τώρα ήρθε μια δασκάλα μου στο θέατρο και μου είπε “μπράβο”. Δεν διάβαζα, αλλά ήμουν καλό παιδί –είχα την νοοτροπία του “leave the kids alone”, καταλήψεις, κυρίως, για να χάνουμε μάθημα. Αλλά δεν έγινε ποτέ κάτι χοντρό –αν και μου΄ρχονται κάτι φάσεις που παίζαμε πετροπόλεμο στον Λυκαβηττό. Ημασταν εν εξάλλω. Οι γονείς μου ήταν παλιά στο ΕΚΚΕ. Μικρότερος ασχολιόμουν περισσότερο με τα πολιτικά, αλλά δεν ήμουν αναρχοαυτόνομος –ήμουν εξωκοινοβουλευτικά και αυτόνομα».

«Η σύλληψή μου; Είχαν γίνει κάτι επεισόδια στην Πάτρα, στο Καρναβάλι, όταν ήμουν 17. Αφού τέλειωσαν όλα ήρεμα, εμείς αράξαμε σε μια πλατεία. Και ήρθαν οι μπάτσοι και μας πήραν, χαλαρά, για εξακρίβωση. Κι όσο ήμασταν στο τμήμα μας φόρτωσαν πράγματα, άκυρα, αλλά εγώ πήρα απαγόρευση εξόδου απ΄την χώρα, να δίνω το παρών. Δεν είχα κάνει κάτι –κι έτσι όταν ήρθε η ώρα της δίκης, τέλειωσε η ιστορία. Ηταν μια υπόθεση από εκείνες που σε μπλέκουν χωρίς να υπάρχει κάτι, στιγματίζεσαι, αλλά τελικά έκλεισε. Βέβαια είχα γίνει ρόμπα τότε –δεν με ήξερε κανείς αλλά είχε παίξει το όνομά μου. Ημουν ανήλικος... Ημουν λίγο ζωηρός αλλά οι κατηγορίες ήταν για πράγματα που δεν θα έκανα ποτέ στην ζωή μου –του τύπου να κάψω ένα μαγαζί... Και αθωώθηκα.

Μετά το σχολείο έκανα σπουδές κινηματογράφου, στην Αγγλία, αλλά δεν τις τελείωσα. Ημουν πιο χύμα τότε, δεν ήμουν και τόσο προσηλωμένος να το τελειώσω. Μετά σπούδασα μουσική τεχνολογία-ηχοληψία για δύο χρόνια κι ύστερα πήγα στην θεατρική σχολή της Νέλλης Καρρά, με την οποία ασχολήθηκα πιο σοβαρά.

Εγραφα από τότε που ήμουν στην σχολή, μας έβαζαν να γράφουμε, μονόλογο. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω σ΄αυτό το στυλ. Τώρα δεν γράφω, αλλά κάτι θ΄αρχίσω. Ηθελα όμως ν΄ανέβει το “Τάο”, μετά ν΄ασχοληθώ με κάτι καινούργιο. Εχω κάνει και μια ταινία μικρού μήκους, πιο περίεργη, πειραματική.

Για να είμαι δίκαιος, όταν δουλεύεις, φορολογείσαι, είσαι μέσα σ΄ένα σύστημα και θες να μπεις πιο πολύ, γιατί εγώ θέλω να μπω στην δουλειά μου και το προσπαθώ, οπότε δεν μπορώ να πω ότι δεν είμαι μέσα στο σύστημα. Παλιότερα τα΄λεγα αλλιώς. Οταν θέλεις να κάνεις αυτή την δουλειά όμως είναι αναπόφευκτο. Αλλά δεν μ΄εκφράζει κάποιος πολιτικά –ιδιαίτερα μετά την κρίση δεν πήρα ελπίδα από κανέναν. Απ΄την άλλη, πολλά απ΄αυτά που έγιναν δεν τα περίμενα, όπως αυτό με τους νεοναζί. Αλλαξε πολύ το πολιτικό σκηνικό. Νομίζω ότι και πολλοί απ΄αυτούς που ψήφισαν την Χρυσή Αυγή γιατί δεν τους έβγαινε καλά το προηγούμενο, το΄καναν από αντίδραση –πολύ κακή αντίδραση.

Τι να την κάνω την πολιτική ιδεολογία όταν χτυπάς την γυναίκα σου;

»Για μένα είχε ενδιαφέρον ο Μπέρνι Σάντερς, θα τον ψήφιζα απέναντι απ΄την Χίλαρι και τον Τραμπ. Αλλά αποσύρθηκε μόνος του. Εχω πρόβλημα αν πρέπει να ψηφίσω ανάμεσα στην Χίλαρι ή τον Τραμπ. Δεν μ΄αρέσει αυτό το δίλημμα –και τα ελληνικά κάπως έτσι τα βλέπω. Δεν ξέρω. Προσπαθώ να είμαι κύριος εγώ απέναντι στους άλλους. Τι να την κάνω την πολιτική ιδεολογία όταν χτυπάς την γυναίκα σου; Καλύτερα να κάνει ο καθένας μας ένα come out, να βγάλει τα δικά του άπλυτα στην φόρα, ν΄αποδεχτεί ότι δεν είναι τέλειος. Με τους πολιτικούς το ίδιο γίνεται, όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλον θα επιβληθούν, κι αυτό το είδαμε και με τα μνημόνια.»

«Στην δική μας την δουλειά μπορείς να κάνεις κάτι για τα λεφτά ακόμα κι αν δεν σε εκφράζει. Δεν είναι πάντα εύκολο να συμβαδίζεις μ΄αυτό που γουστάρεις. Εχω μπλέξει και με πιο μικρά σχήματα και με τ΄άλλα. Είμαι ανοιχτός και σε φουλ εμπορικά γιατί κι εγώ για να κάνω τα δικά μου πρέπει να έχω πάντα σαν βάση, σαν μπούσουλα, την δουλειά μου σαν ηθοποιός. Αμα γράφω προτιμώ να τα σκηνοθετεί άλλος κι εγώ να παίζω. Στο σινεμά είναι πιο δύσκολο.

Πιστεύω στην τηλεόραση, ειδικά σε κάποια πράγματα σαν το “Maestro” -μ΄άρεσε πολύ. Εχει το στυλ του, γούσταρα. Αλλά γενικώτερα το επίπεδο έχει ανέβει –όπως το “Ετερος εγώ”. Υπάρχει μέλλον, να γίνουν πράγματα και να βγουν και έξω.

»Με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου συνεργάστηκα παλιά, μέσα από ένα φίλο μου, τον Διογένη, που είναι χορευτής. Είχαμε δει μια προ-γενική στο “2” και είχαμε πάθει την πλάκα μας. Οταν έψαχναν τεχνικό πήγα κι έτσι ήρθα σ΄επαφή μαζί του, το ΄06, μετά το ΄09 και το ΄11, μια πενταετία. Σαν σχολή το είδα τότε. Ο Παπαϊωάννου μ΄έχει εμπνεύσει, είναι πανέξυπνος, ταγμένος, στ΄αλήθεια, με υψηλή αισθητική, κάνει πράγματα και mainstream και avant-garde. Μάθαμε πολλά μαζί του, να περπατάμε, να υπάρχουμε στην σκηνή. Μ΄αρέσει κι η Κιτσοπούλου. Ηρθε και είδε την παράσταση -κόμπλαρα όταν ήρθε να μας μιλήσει μετά. Εχω δει δουλειές της, μ΄έχει εμπνεύσει. Την θεωρώ απ΄τις πιο original σήμερα. Ηταν τιμή μου που ήρθε. Την γουστάρω. Δεν φοβάται, είναι ισχυρή».

«Είναι ωραίο να ταρακουνιούνται τα πράγματα κι εκεί που ο άλλος είναι φτασμένος να του τραβάς την καρέκλα, μ΄αρέσει αυτό. Μετά το #metoo και χωρίς να΄χω τίποτα προσωπικό με τους συγκεκριμένους, είναι καλό να ταράζονται τα πράγματα. Δεν με σόκαρε το metoo με σόκαραν οι πράξεις. Οι πράξεις αυτές καθαυτές σε σοκάρουν. Είναι άλλο να τσακωθείς κι άλλο να ασκήσεις βία στον άλλον επειδή έχεις κάποια εξουσία. Το σωστό είναι να είσαι ευγενικός, κύριος, είτε ο άλλος είναι πιο πάνω είτε πιο κάτω... Εγώ προσπαθώ να΄μαι σωστός. Θυμάμαι στην Σάμο, σ΄ένα καφέ, λέγαμε όλο “παρακαλώ” κι “ευχαριστώ” σε μια σερβιτόρα, κι εκείνη γύρισε και μας είπε “πόσο ευγενικοί είστε”. Τι να πω για την ευγένεια... Εχω δει ηθοποιούς να μιλάνε τόσο άσχημα σε σερβιτόρο. Δεν είναι τυπικό το θέμα, είναι θέμα σεβασμού.

Πέρα απ΄ τη μάνα μου μ΄έχουν μεγαλώσει διάφορες γυναίκες

Με τον αδελφό μου έχουμε 14 χρόνια διαφορά. Είμαι 37 και είναι 23. Δεν ήμασταν πολύ κοντά για να τσακωνόμαστε –έχουμε πολύ καλή σχέση. Κι οι μάνες μας έχουν πολύ καλή σχέση. Πάνε μόνες τους στο Γαλαξίδι που έχουν και οι δύο σπίτια –συνεννούνται για να συμπέσουν. Δεν ξέρω πως το΄κανε ο πατέρας μου αλλά και οι δύο γυναίκες με τις οποίες έκανε παιδιά έχουν σχέση με το Γαλαξίδι, τα σπίτια τους είναι στα 300 μέτρα. Κι εγώ έχω πολύ καλή σχέση με την Φαίη, την αγαπάω πολύ, την ξέρω από τότε που ήμουν εννέα. Υπάρχουν διάφορες γυναίκες στην ζωή μου, όπως η Γιώτα Φέστα που είναι νονά μου, με την οποία έχω επίσης καλή σχέση. Πέρα απ΄την μάνα μου μ΄έχουν μεγαλώσει διάφορες γυναίκες...»

«Εγώ την οικογένεια δεν την σκέφτομαι ιδιαίτερα αλλά είμαι ανοιχτός, χαλαρός. Θα μπορούσε να γίνει αλλά δεν βιάζομαι. Δεν μπορεί να γίνει όμως χωρίς να υπάρχουν οι βάσεις. Βάση δεν είναι ο μεγάλος έρωτας αλλά μια σοβαρή σχέση. Στον μεγάλο έρωτα μπορεί μετά από έξι μήνες να τσακωθείς –δεν κάνεις παιδί έτσι. Γιατί ένα παιδί χρειάζεται μια ωραία συνεννόηση –αν χωρίσεις να μην φτάσεις στα δικαστήρια. Δεν χρειάζεται να΄σαι πάντα μαζί, κι αυτό μια σύμβαση είναι.

Επιτυχία; Θα μ΄άρεσε να γράφω σενάρια, να γίνονται ταινίες, να παίζω σ΄αυτές και οι ταινίες να βγαίνουν έξω, σε φεστιβάλ, να τις βλέπει ο κόσμος, να συνεργάζομαι και με ξένους. Μ΄αρέσει το σινεμά και η τηλεόραση γιατί μπορείς να κάνεις προϊόντα που φεύγουν έξω... Το σινεμά ήταν πάντα το αγαπημένο μου, οι ταινίες μ΄έχουν συγκινήσει πιο πολύ –μπλέκουν την αλητεία, την βία με κάτι πιο βαθύ από πίσω. Θα γούσταρα να ξαναγράψω. Αλλά μ΄αρέσει πολύ που είμαι ηθοποιός».

Το γράψιμο και το «Τάο»

«Εχασα πολλά χρόνια μέσα σε μια μαύρη τρύπα μέχρι να βρω το γράψιμο –πριν το “Τάο”. Τώρα θέλω ν΄αρχίσω κάτι καινούργιο. Το “Τάο” δεν είναι ένα έργο-σχόλιο για την οικογένεια, περισσότερο για την κοινωνία. Εχει μια αλητεία που δεν την βλέπεις σε ελληνικό έργο. Πιστεύω ότι έχει να κάνει με το status και την ιεραρχία σε χώρους εργασιακούς. Ο ήρωας μου είναι και πολύ μηδενιστής, ανυπόμονος, θέλει να τα καταφέρει γρήγορα.

Γράφω διάφορα, αλλά αρχίζοντας το “Τάο”, πριν καταλάβω προς τα που θα πάει το έργο, ήξερα ότι θ΄αφορά πατέρα-γιο. Υπάρχει κάτι πολύ προσωπικό σ΄αυτό το έργο, αλλά όχι αυτοβιογραφικό. Και οι τρεις χαρακτήρες έχουν στοιχεία από μένα, αλλά έβαλα την ιστορία μέσα στο περιβάλλον των γκάνγκστερ. Εχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν περάσει από ιδιαίτερες καταστάσεις –δεν εννοώ γκάνγκστερ, αλλά που ξέρουν αυτόν τον κόσμο. Στο έργο τους βλέπεις στο σπίτι τους, όταν χαλαρώνουν, όχι την ώρα της δουλειάς. Υπάρχει μια βία, πέφτει ξύλο, βγαίνουν πιστόλια, γίνονται αντρίκιες κουβέντες».

«Δεν κάνω παρέα με ανθρώπους που κινούνται σ΄ένα περιθώριο. Αλλά έχει τύχει να γνωρίσω, στο γήπεδο κυρίως, κάποιους που έχουν να σου πουν τέτοιες ιστορίες, βίαιους, που όταν τους ακούσεις να μιλάνε, κάπως έτσι είναι οι διάλογοί τους –ίσως και πιο άγριοι. Κάποιοι άλλοι μοιάζουν καλά παιδιά και μετά τους βλέπεις στα γήπεδα με τα καδρόνια. Δεν θέλω πολλά πάρε-δώσε μαζί τους.

Μ΄αρέσουν οι αμερικανικές ταινίες που δείχνουν αυτές τις καταστάσεις γιατί το κάνουν πιο απενοχοποιημένα πιο τρας. Ο Ταραντίνο έκλεισε το μάτι σ΄όλο αυτό και μ΄αρέσει. Τον βρίσκω και λίγο μπρεχτικό...».

Θέατρο επί Κολωνώ: «Τάο» του Γιώργου Καφετζόπουλου με τον ίδιο και τους Αντώνη Καφετζόπουλο, Θοδωρή Σκυφτούλη. Σκηνοθεσία Δανάη Σπηλιώτη.

Θέατρο Olvio: «Ρίσκο» της Δήμητρας Παπαδήμα. Παίζουν: Γιώργος Καφετζόπουλος, Νάντια Καφετζή. Σκηνοθεσία Τάσος Σωτηράκης.