Έλενα Παπαρίζου: «Δεν είμαι τόσο ανοιχτό βιβλίο. Υπάρχουν κεφάλαια που δεν ανοίγουν ποτέ»

Η ζωή στη Σουηδία μέσα από παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις, το παιδικό τραύμα, οι επαγγελματικοί σταθμοί της καριέρας της, η όμορφη σχέση με τον σύζυγο της, η επανένωση των Antique, η συνάντηση με την Celine Dion και τα Χριστούγεννα που θα κάνει στον Βορρά με την οικογένεια της.

Ανάβει τα κεριά που διακοσμούν το καμαρίνι της και καθόμαστε αναπαυτικά στους καναπέδες κάνοντας ένα ταξίδι στα παιδικά της χρόνια στη Σουηδία, την αγάπη της για τη μουσική και μου αφηγείται άγνωστες ιστορίες της ζωής της. Ενδιάμεσα μου δείχνει εφηβικές φωτογραφίες και όταν της ζητάω να μου αφηγηθεί τη ζωή της εκπλήσσεται ευχάριστα. «Τελικά είναι δύσκολο να μιλάς για τη ζωή σου γιατί πάντα σκέφτεσαι τι δεν πρέπει να αφήσεις απ' έξω. Έχω έντονες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια –βέβαια υπάρχουν γεγονότα που με στιγμάτισαν με όμορφο τρόπο» εξομολογείται.

Η Έλενα Παπαρίζου έχει καταφέρει να διαγράψει μια σημαντική πορεία στο χώρο της μουσικής. Το 17χρονο κορίτσι που ξεκίνησε με πολλά όνειρα κατάφερε να βρεθεί στην κορυφή του διαγωνισμού της Eurovision, να συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής μουσικής, να κάνει σημαντικές συνεργασίες στο εξωτερικό και πρόσφατα να γίνει η Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNICEF. Και μπορεί η ζωή της Έλενας να είναι γεμάτη επιτυχίες, η μεγαλύτερη, όμως, είναι το γεγονός ότι παραμένει το χαρισματικό πλάσμα που έκανε σκασιαρχείο από τα μαθήματα μπαλέτου για να ηχογραφεί τραγούδια.

Οι παιδικές αναμνήσεις και το τραύμα που ξεπέρασε

«Γεννήθηκα στο Boras στις 31 Ιανουαρίου του 1982 και δύο χρόνια αργότερα μετακομίσαμε οικογενειακώς στο Göteborg. Έχω δύο μεγαλύτερα αδέρφια, την Αρετή και τον Κωνσταντίνο. Το 1985 ήταν μια χρονιά ορόσημο για μένα γιατί έφυγα από τη Σουηδία και πήγα στην Αγριά, μια περιοχή λίγο έξω από τον Βόλο για να μείνω με τη θεία μου τη Βησσαρία, τη μεγάλη αδερφή της μαμάς μου, τον θείο μου τον Γιάννη- τον έχασα πριν τρία χρόνια- και τα ξαδέρφια μου, τον Ηλία και τον Κώστα. Αν και ήμουν πολύ μικρή έχω έντονες αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι την ημέρα που η θεία Βησσαρία μου φόρεσε ένα πολύ όμορφο πουκάμισο και με έβγαλε φωτογραφία έξω από το σπίτι της, το οποίο ήταν γεμάτο λουλούδια. Όπως θυμάμαι το δέμα που μου είχε στείλει η μαμά μου και είχε μέσα ένα κολιέ και βραχιολάκι με καρδούλες. Ένα άλλο πρωί, κοντά στο Πάσχα, αργήσαμε να πάμε εκκλησία γιατί εγώ ήθελα να πάω να δείξω τα καινούργια μου ρούχα που μου είχε στείλει η μαμά από τη Σουηδία.

Θυμάμαι έντονα και ένα συγκεκριμένο όνειρο που έβλεπα συνεχώς εκείνη την περίοδο: πως βρίσκω τους γονείς μου στο αεροδρόμιο. Στο αεροδρόμιο του Goteborg την ώρα που έβγαινες από το αεροπλάνο μπορούσε ο κόσμος να ανέβει σε μια αερογέφυρα και να σε δει. Στο όνειρό μου, λοιπόν, εκεί καθόταν ο μπαμπάς μου, την ώρα που εγώ κατέβαινα τις σκάλες του αεροπλάνου. Κι εγώ έτρεχα με όλη μου τη δύναμη για να τον πάρω αγκαλιά. Μέχρι σήμερα το όνειρο αυτό μου προκαλεί ανατριχίλα.

Για μένα, αυτό ήταν παιδικό τραύμα: οι γονείς μου με είχαν στείλει στην Ελλάδα και ένιωσα εγκαταλελειμμένη -βέβαια, δεν ήμουν. Ο λόγος που είχα έρθει ήταν γιατί πάθαινα μακροχρόνιες πνευμονίες, κόντεψα δύο φορές να πεθάνω...Το κλίμα της Ελλάδας με βοηθούσε και ύστερα διαπίστωσα πως οι γονείς μου έκαναν ό,τι καλύτερο για την υγεία μου. Όσο καιρό έμεινα στους θείους μου πήρα πάρα πολλή αγάπη και δεν με ξεχώρισαν από τα παιδιά τους. Με τα ξαδέρφια μου μεγαλώσαμε σαν αδέρφια -εντωμεταξύ ήμουν και το μοναδικό κορίτσι, οπότε μου έκαναν όλα τα χατίρια.

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό από την παιδική μου ηλικία είναι ένα μπούγιο. Όλοι μαζεμένοι σε ένα μικρό διαμέρισμα -τα μωρά, οι μεγάλοι να γλεντάνε, οι γυναίκες να μαγειρεύουν μέσα στην κουζίνα και η γιαγιά να τρέχει από πίσω να μαλώνει τα παιδιά και ταυτόχρονα να συμμαζεύει το σπίτι. Είμαστε μεγάλο σόι και έχουμε μέχρι σήμερα πολύ καλές σχέσεις.

Όταν πηγαίνω στη Σουηδία, ανυπομονώ να ξαναδώ αυτό το μπούγιο. Πλέον όλοι έχουμε μεγαλώσει, τα αδέρφια και τα ξαδέρφια μου έχουν παιδιά. Είμαστε περισσότεροι και πιο multinational. Για παράδειγμα, η αδερφή μου έχει παντρευτεί με Ιρανό, το πρώτο παιδί του αδελφού μου ήταν με μια Σουηδοταϋλανδέζα και πλέον είναι παντρεμένος με Ελληνίδα, μια ξαδέρφη μου είναι παντρεμένη με Ισλανδό, η άλλη με Αρμένιο -γίνεται ένας ωραίος χαμούλης!

Τα καλοκαίρια πηγαίναμε διακοπές μόνο στην Ελλάδα. Είχαμε ένα διαμέρισμα στο Βόλο και κάναμε τα μπάνια μας στην Άφησσο, έναν παραθαλάσσιο οικισμό στο νότιο Πήλιο, αλλά πηγαίναμε και Σπέτσες, στην άλλη αδερφή της μαμάς μου. Φεύγοντας, περνούσαμε απέναντι, στην Κόστα, από εκεί στην Επίδαυρο, την οποία ήθελε να δει ο μπαμπάς, και ερχόμασταν Αθήνα να δω τα ξαδέρφια μου. Έπειτα, συνεχίζαμε στο χωριό, στην Καρδίτσα, στον Βόλο και στην Κατερίνη, όπου είχαμε οικογενειακούς φίλους από τη Σουηδία. Η μαμά μου ήταν συνεχώς με ένα κουτί γλυκά στο χέρι.

Το πρώτο σχολείο που πήγα ήταν ελληνικό. Μια μέρα που με πήγαινε η άλλη μου θεία, καθώς περπατούσαμε έπιασε βροχή. Όταν έφτασα, έβγαλα αμέσως τα ρούχα μου -ήμουν μούσκεμα- και καθόμουν στην τάξη με τα μπουφάν των συμμαθητών μου, για να ζεσταθώ και να μην πάθω πνευμονία. Ντρεπόμουν τόσο πολύ.

Όταν επέστρεψα στην Σουηδία την πρώτη ημέρα που θα πήγαινα στο νηπιαγωγείο νόμιζα πως είχα ξεχάσει τα σουηδικά αν και ήταν η πρώτη μου γλώσσα. Κρατούσα τη μαμά μου από το χέρι και ήμουν αγχωμένη για το πως θα συνεννοηθώ με τα άλλα παιδάκια».

Η εφηβεία και το πρώτο συγκρότημα

«Στη Σουηδία έκανα μπαλέτο, πιάνο, παραδοσιακούς χορούς... Δεν υπήρχε ελεύθερο απόγευμα χωρίς δραστηριότητες! Κάποια στιγμή, κουράστηκα από το σχολείο και αντέδρασα, παρόλο που ήμουν καλή μαθήτρια. Εκεί, το έχασα λίγο, δεν ήθελα να διαβάζω, να παρακολουθώ μαθήματα. Τελικά, αποφάσισα να κάνω υπομονή, γιατί χρειαζόμουν καλούς βαθμούς για να μπω στο λύκειο που ήθελα. Το σκανδιναβικό εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί διαφορετικά από το ελληνικό.

Μια ωραία ιστορία είναι το πώς σταμάτησα να πηγαίνω μπαλέτο. Είχα μόλις δημιουργήσει το πρώτο μου συγκρότημα και στο ίδιο κτίριο με το μπαλέτο βρισκόταν ένα στούντιο ηχογράφησης. Οπότε, αντί να πηγαίνω στα μαθήματα, ηχογραφούσα τραγούδια. Μάλιστα, με την μπάντα κάναμε και μερικές εμφανίσεις σε φεστιβάλ. Περνούσαμε πάρα πολύ καλά και με αγαπούσαν πολύ, με προστάτευαν. Ήμουν πάντα αγοροκόριτσο και είχα περισσότερα αγόρια φίλους παρά κορίτσια. Κάποια στιγμή, η δασκάλα του μπαλέτου μίλησε με τη μαμά μου και τη ρώτησε γιατί πλήρωσε τα δίδακτρα, αφού δεν παρακολουθώ τα μαθήματα. Τότε, η μαμά με παρακολούθησε και με είδε στο στούντιο με τα αγόρια του συγκροτήματος!

Μια άλλη αγαπημένη μου ιστορία -που με κάνει να γελάω μέχρι σήμερα- είναι με τον Αλέξανδρο. Εγώ πάντα μεγαλόσωμη, εκείνος μισή μερίδα μονομαχήσαμε και έφαγα το ξύλο της αρκούδας. Μέσα από αυτό έμαθα ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται...

Στην εφηβεία ήμουν αντιδραστική από τη μία, αλλά και πολύ εύκολη από την άλλη. Με τα αδέρφια μου είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, εκείνα ήταν 22 και 20 όταν εγώ ήμουν 13 ετών και ήταν πιο απελευθερωμένα, γιατί είχε ο ένας τον άλλον. Στη δική μου περίπτωση, οι γονείς μου μάλλον φοβόντουσαν -άσε που φαινόμουν πάντα μεγαλύτερη από την ηλικία μου. Από την άλλη, στους γονείς μου δεν άρεσαν οι παρέες μου, καλώς ή κακώς κάτι έβλεπαν που εγώ δεν έβλεπα.

Ίσως αυτό που δεν άρεσε τότε στους γονείς μου ήταν ότι πάντα έκανα παρέα με πολύ μεγαλύτερους σε ηλικία. Πάντως, κάποιοι έχουν παραμείνει φίλοι μου μέχρι σήμερα και τους αγαπώ πολύ. Για παράδειγμα, με μια φίλη μου, την Αννίτα, είχαμε χαθεί για πολλά χρόνια. Μόλις έμαθα ότι έχασε τον πατέρα της, πήρα τηλέφωνο στο πατρικό της -θυμόμουν ακόμα το σταθερό απ’ έξω».

Οι Antique και η παγκόσμια επιτυχία που ήρθε απρόσμενα

«Ξεκίνησα να ασχολούμαι επαγγελματικά με το τραγούδι πριν ενηλικιωθώ. Από μικρή είχα κάνει προσπάθειες να βρω δισκογραφική εταιρεία, αλλά δεν με άφησαν οι γονείς μου γιατί θεωρούσαν πως είμαι πολύ μικρή. Το 1999 συνέβη μια φονική πυρκαγιά σε ένα κέντρο στο Γκέτεμποργκ, χάσαμε φίλους και για λίγο τα παράτησα. Όμως, το τραγούδι μπήκε ξανά στη ζωή μου και επιτέλους οι γονείς μου κατάλαβαν πως αφού η μουσική συνεχώς μου χτυπάει την πόρτα, αυτή είναι η μοίρα μου...

Ήμουν 17 ετών όταν έγινε μεγάλη επιτυχία η διασκευή «Ώπα-ώπα» που κάναμε ως Antique και μάλιστα έπαιζε συνέχεια στα ραδιόφωνα. Το τραγούδι μας είχε σκαρφαλώσει στο νούμερο δυο παγκοσμίως και ξαφνικά είχαμε γίνει περιζήτητοι - ούτε που το καταλάβαμε.

Τον πρώτο χρόνο προσπαθούσα να συνδυάσω το λύκειο με το τραγούδι, αλλά τελικά αναγκάστηκα να παρατήσω το σχολείο. Δόξα τω Θεώ παρέμεινα στη μουσική».

Κεφάλαιο Eurovision και η επανασύνδεση των Antique

«Την πρώτη φορά που πήγα στη Eurovision ήταν σοκ. Ήμουν μόλις 19 ετών και κάθε αρχή είναι αθώα. Ως Antique περάσαμε δύσκολα, γιατί το πρώτο καιρό ταξιδεύαμε και δεν μας έφταναν τα χρήματα. Ήταν απρόσμενη η επιτυχία μας. Αν θυμάμαι καλά βγάλαμε 4 albums και το 2019 επανασυνδεθήκαμε σε μια συναυλία στη Σκανδιναβία. Με τον Νίκο είμαστε πολλά χρόνια φίλοι -κοιτιόμαστε στα μάτια και μπορούμε να συνενοηθούμε. Πλέον μιλάμε τακτικά και έχουν υποσχεθεί να κρατήσουμε επαφή...

Από τη δεύτερη συμμετοχή μου στη Eurovision θυμάμαι αρκετά. Για παράδειγμα, το φόρεμα ράφτηκε πάνω μου και κάποια στιγμή έσπασε το φερμούαρ και έτρεχα στο δωμάτιο για να το βγάλω. Θυμάμαι πίναμε σαμπάνια για να γιορτάσουμε τη νίκη μας με όλη την ελληνική αποστολή, τον Χρήστο Δάντη, τη Ναταλία Γερμανού, τον αξέχαστο Γιώργο Χουλιάρα, που έχει «φύγει» από τη ζωή, μέχρι το ξημέρωμα!

Την εβδομάδα πριν τη Eurovision έτρεχα τόσο πολύ που και έτρωγα μία φορά την ημέρα. Από το τρέξιμο, ούτε να το μασήσω δεν προλάβαινα! Ήμουν ράκος, σερνόμουν αλλά τουλάχιστον όλα πήγαν τέλεια. Άξιζε τον κόπο! Αυτό που είχε σημασία είχε η νίκη της πατρίδας μου. Είχα ανθρώπους δίπλα μου που με στήριζαν και με το παραπάνω. Από την πλευρά μου, ήμουν πολύ πειθαρχημένη -κάτι που έχω πάρει από την οικογένεια μου».

Η νέα δεκαετία, η απώλεια που τη στιγμάτισε και ο λόγος που δεν μιλάει για τη προσωπική της ζωή

«Σε ενάμιση μήνα κλείνω τα 40. Ποτέ μου δεν είχα θέμα με την ηλικία και δεν ντρέπομαι να την πω. Ίσα-ίσα αποδέχομαι όλα τα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μου και με αγαπάω. Ως γυναίκα δέχομαι τις νεότερες γενιές, τις αγκαλιάζω, τις θαυμάζω, τις καμαρώνω. Θέλω να ζήσω πολλά χρόνια. Κοιτάζοντας πίσω, βλέπω πως έχω ζήσει πολύ ωραία πράγματα, είμαι γεμάτη και λέω μπορώ να ζήσω κι άλλα. Γιατί, όσο ωριμάζεις βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα και έχεις άλλες αξίες, θέτεις άλλες προτεραιότητες.

Πιστεύω πως η ψυχή ανανεώνεται όταν έχεις μια ενδιαφέρουσα ζωή. Ανθίζεις και θέλεις να ζήσεις και άλλα!

Πώς θα γιορτάσω τα γενέθλια μου; Στη Σουηδία κάνουμε μεγάλο πάρτι όταν αλλάζουμε δεκαετία, αλλά ακόμα δεν έχω σκεφτεί τι θα κάνω, λόγω του covid-19. Πέρυσι, ο άντρας μου έκλεισε τα 50 και το γιορτάσαμε μόνο με 6 φίλους. Θέλω πολύ με την πρώτη ευκαιρία να κάνουμε ένα μεγάλο πάρτι και να καλέσουμε όλους τους αγαπημένους μας φίλους. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο για μένα, να είναι δίπλα μου όσοι αγαπώ.

Η Έλενα τα βρήκε με τον εαυτό της μετά τα 30. Ναι, τότε “με βρήκα” και άρχισα να περνάω καλύτερα. Ανακάλυψα πολλά πράγματα που μέχρι τότε δεν γνώριζα για μένα. Όσο φροντίζεις και αγαπάς τον εαυτό σου είσαι πιο έτοιμη να σε αγαπήσουν και οι άλλοι. Όταν παίρνεις αγάπη αρχίζεις κι εσύ να φροντίζεις παραπάνω τους ανθρώπους που αγαπάς, τον σύντροφο σου, την οικογένεια, τους φίλους.

Ο θάνατος του μπαμπά μου με ταρακούνησε πάρα πολύ και αναθεώρησα τη ζωή μου. Είτε φεύγεις ξαφνικά, είτε από μακρόχρονη ασθένεια η απώλεια πονάει το ίδιο και είναι πολύ δύσκολη για αυτούς που μένουν πίσω. Το θέμα είναι οι άνθρωποι να “φεύγουν” με τη “σωστή σειρά”, γιατί βλέπεις και πολύ δύσκολες καταστάσεις.

Ξέρεις βάζουμε τόσα πρέπει στη ζωή μας και αν το σκεφτείς λογικά το μόνο μεγάλο πρέπει είναι να ζήσουμε. Έχω φιλοσοφήσει αρκετά τον θάνατο και πιστεύω πως η ζωή από την άλλη πλευρά είναι καλύτερη. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύω στη μεταθανάτια ζωή. Πάντα λέω στους φίλους μου είναι σημαντικό να μιλάμε για τους ανθρώπους που έχουμε χάσει. Τα μικρά μου ανίψια, τα δίδυμα ο Γιώργος και η Μαριλίζα, δεν γνώρισαν τον μπαμπά μου και μια ημέρα ακούω τον μικρό να λέει ότι θα φάει το πρωινό που άρεσε στον παππού και τον ρώτησα που το ξέρει. Η απάντηση του ήταν πως η γιαγιά και ο μπαμπάς του μιλάνε συνέχεια για τον παππού.

Έχουν περάσει 13 χρόνια από την απώλεια του μπαμπά μου και μέχρι σήμερα όλοι έχουν κάτι καλό να πουν και τον θυμούνται με αγάπη. Πηγαίνω στο χωριό και μου αρέσει που ακούω ιστορίες γι’ αυτόν από τους φίλους και τους συμμαθητές του. Είμαι περήφανη που είχα αυτόν τον πατέρα. Οι γονείς είναι τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή ενός παιδιού...

Με ρωτάς γιατί δεν έχω μιλήσει ποτέ για την ημέρα του γάμου μου. Πολύ απλά γιατί αυτό είναι κάτι προσωπικό μου και δεν ήθελα ποτέ να το μοιραστώ. Παντρευτήκαμε όπως θέλαμε, με τον άνδρα μου είμαστε καλά μαζί, δουλεύουμε πολλές ώρες, οπότε υπάρχει κατανόηση και από τις δύο πλευρές και προχωράμε παραπέρα. Δεν είμαι τόσο ανοιχτό βιβλίο όπως πιστεύουν όλοι -είμαι μέχρι ένα σημείο. Υπάρχουν κάποια κεφάλαια που δεν ανοίγουν ποτέ».

The Voice, το νέο τραγούδι, σημαντικές συνεργασίες και η γνωριμία με την Celine Dion

«Με πετυχαίνεις σε μια πολύ καλή επαγγελματική φάση της ζωής μου. Έχω νέο αγγλόφωνο τραγούδι, το «Lightning» και βρίσκομαι για 6η χρονιά στο Voice. To talent- show είναι μεγάλο κεφάλαιο στην επαγγελματική μου διαδρομή και μου δίνει την ευκαιρία να μεταλαμπαδεύσω τις γνώσεις μου στα νέα παιδιά. Ειλικρινά νιώθω πως έχω τόσα πολλά και άλλα τόσα να τους δώσω. Έχω τόση αγάπη που δεν τελειώνει, τη δίνω απλόχερα.

Έχω ζήσει 22 ευλογημένα χρόνια στο τραγούδι. Πέρα από τα τραγούδια που έχω ερμηνεύσει και τις συμμετοχές μου στη Eurovision έχω στο βιογραφικό μου σημαντικές συνεργασίες.

Για μένα, μια μεγάλη καλλιτεχνική στιγμή είναι η συνάντηση μου με την Νανά Μούσχουρη, την οποία αγαπάω πάρα πολύ. Ή εκείνο το μεσημέρι Κυριακής που, ενώ έτρωγα με τη Μαρινέλλα και αρχίζει να μου τραγουδάει -εκείνη τη στιγμή βούρκωσα. Ή όταν ο Γιάννης Πάριος μου έδινε συμβουλές για το τραγούδι, προκειμένου να φουντώσει κι άλλο το πάθος για τη δουλειά μου.

Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που γνώρισα τη Celine Dion, την οποία θαυμάζω απεριόριστα, μετά από μια συναυλία που παρακολούθησα στο Λας Βέγκας. Πήγα στο καμαρίνι και της είπα πόσο πολύ μου αρέσει η μουσική της, πως το «Just Walk Away» ήταν το πρώτο που έμαθα να τραγουδάω και να παίζω στο πιάνο και ήταν το τραγούδι που μου θύμιζε τον πρώτο μου έρωτα. Η ίδια με γνώριζε και μου έδωσε συγχαρητήρια για τη Eurovision. Πραγματικά ένιωσα σαν να μιλάω με μια φίλη.

Πριν λίγες ημέρες ανακοινώθηκε επίσημα πως είμαι η Πρέσβειρα της UNICEF για την Ελλάδα και είναι μεγάλη μου τιμή. Έχω σκοπό να είμαι ενεργή και να μην μείνω μόνο στον τίτλο που μου έδωσαν. Έχω πάρα πολλή δουλειά μπροστά μου».

Γιορτές στην Σκανδιναβία
«Τις γιορτές θα είμαι στη Σουηδία, εκεί γιορτάζουμε πολύ την παραμονή των Χριστουγέννων -οικογενειακά γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι. Ανυπομονώ να πάω γιατί έχω 3 χρόνια σχεδόν να δω την οικογένειά μου. Μου λείπει να τσακωθώ λίγο με τα αδέρφια μου... Βαρέθηκα το facetime! Στο σόι μας μιλάμε όλοι δυνατά -για να ακουστεί ο ένας αρχίζει να μιλάει πιο δυνατά από τον άλλον και στο τέλος αρπαζόμαστε. Έχουμε πολλή πλάκα!

Τι να κρατήσεις από τη συνάντηση μας; Ένα θετικό μήνυμα για την ίδια τη ζωή. Να βλέπουμε τα πράγματα με καθαρή ματιά, να προσπαθούμε να ξεπερνάμε τα τραύματα μας -ξέρω πως σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι τόσο εύκολο. Ο άσος στη ζωή μας είναι η υγεία -όλα τα άλλα που καταφέρνεις προστίθενται από πίσω».

Το no1 album «Αποχρώσεις» της Έλενας Παπαρίζου κυκλοφορεί από τη Minos EMI, a Universal Music Company