Δήμητρα Ματσούκα: Δεν με ενοχλεί που με ρωτάνε περί γάμου και παιδιών. Δείχνει πόσο ντεμοντέ είμαστε

Η Δήμητρα Ματσούκα είναι όμορφη. Γεννήθηκε στην Γλυφάδα. Ήθελε να σπουδάσει νομικά και να ειδικευθεί στο ποινικό. Τελικά μια παράσταση που είδε ήταν αρκετή για να την οδηγήσει στο θέατρο.

«Μεγάλωσα στην Γλυφάδα. Ήμουν άριστη μαθήτρια. Ο πατέρας μου ήταν τελωνειακός και η μητέρα μου δούλεψε για κάποια χρόνια ρεσεψιονίστ σε ένα ξενοδοχείο. Έχω λίγες αναμνήσεις, δεν έχω πολύ ισχυρή μνήμη. Σε γενικές γραμμές καλά ήταν. Λόγω Γλυφάδας, οι αναμνήσεις μου έχουν πάντα λίγο από θάλασσα, ήλιο, φως, λες κι έχω μεγαλώσει στο Lοs Angeles…
Το θέατρο μπήκε στην ζωή μου περίεργα και απότομα. Δεν ήταν καθόλου μέσα στο σύστημά μου. Ήθελα να περάσω στην Νομική και όνειρό μου να ασχοληθώ με το Ποινικό. Την δεύτερη χρονιά που θα έδινα Πανελλήνιες, για να διορθώσω την Έκθεση, είδα πολύ θέατρο, που δεν είχα δει ως τότε, γιατί είχα άπλετο χρόνο. Πήγαινα περισσότερο σινεμά, και μάλιστα σε ταινίες όπως αυτές που έπαιζε το Άστυ.

Όταν όμως είδα στο θέατρο την “Μικρή μας πόλη” που είχε ανεβάσει τότε ο Βολανάκης, είπα “αυτό θέλω να κάνω”. Άντε να το πεις τώρα στους δικούς σου. Το είπα όμως και πήγα στην Σχολή. Το δέχτηκαν διαφορετικά –ο πατέρας μου με χαρά, η μητέρα μου καθόλου. Μέχρι τα 16-17 είχα μια μεγάλη αγάπη για το κλασικό μπαλέτο, αλλά όταν κατάλαβα ότι δεν θα γίνω ποτέ μια σπουδαία χορεύτρια, εξαιτίας της κατασκευής του σώματός μου, δεν υπήρχε τίποτε άλλο καλλιτεχνικό με το οποίο να φλερτάρω. Έκθεση πάντως δεν ξανάδωσα….

Με την συμπαθητική εμφάνιση παίρνεις πιο γρήγορα έναν πρωταγωνιστικό ρόλο

Δύο χρόνια μετά την σχολή έκανα την τηλεοπτική σειρά “Κάτι τρέχει με τους δίπλα” που έκανε μεγάλη επιτυχία. Εκείνα τα χρόνια είχα ξεκινήσει και με τους “Άγαμους θύτες” κάνοντας stand-up comedy, ούσα η πρώτη γυναίκα που είπε κείμενο μαζί τους. Από εκεί με είδε ο Βασίλης Νεμέας και συνέχισα στην τηλεόραση. Μετά ο Σταμάτης Φασουλής ήταν εκείνος που με πήρε για πρώτη φορά στο θέατρο –στην “Δίαιτα του Αστροναύτη” της Έλενας Ακρίτα. Δούλεψα σε ένα έργο σε σκηνοθεσία του Γρηγόρη Βαλτινού και μετά σταμάτησα. Όχι γιατί ήμουν απογοητευμένη με τις συνεργασίες μου, ήμουν άλλωστε με το top του εμπορικού θεάτρου, αλλά γιατί δεν τρελαινόμουν για το είδος. Σταμάτησα και πήγα στο ΔΗΠΕΘΕ Αγιρνίου με τον Μαστοράκη και στη συνέχεια στο ΚΘΒΕ, στο Εθνικό, στου Νέου Κόσμου, στις Ροές… Στο εμπορικό θέατρο επέστρεψα με την τρίτη επανάληψη που έκανε ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος στο “Συρανό”, έκανα το “Ωραία μου κυρία”, πήγα λίγο off με την “Ξεχωριστή μέρα” του Ετόρε Σκόλα και τώρα είμαι στο Παλλάς.

Με έχει κατασπαράξει ο Τύπος αυτής της Βαλκανικής χώρας ουκ ολίγες φορές

Όχι δεν με καθόρισε το αν ήμουν ένα όμορφο κορίτσι. Στο σχολείο με καθόρισε η διάθεσή μου να είμαι μια άριστη μαθήτρια. Δεν το είχαμε στις παρέες μας αυτό. Όλοι ωραίοι ήμασταν… Αυτό το κατάλαβα με την τηλεόραση. Με την πιο συμπαθητική εμφάνιση παίρνεις πιο γρήγορα έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Το απήλαυσα με έναν τρόπο ασυνεπή. Αν και δεν με χαρακτηρίζει η αμετροέπεια, αλλά επειδή είμαι και λίγο αμελής και δεν αγαπάω πολύ τις φωτογραφίσεις, όλο αυτό δεν με τρόμαξε αλλά δεν ήμουν και ήσυχη.

Αν ακούσω με καθαρότητα και απόσταση τους άλλους να μιλάνε για μένα, καταλαβαίνω ότι είμαι ανυπεράσπιστη ανά πάσα στιγμή σε κάτι που μπορεί να είναι ακόμα και ζοφερό για τον μικρόκοσμό μου. Στον κόσμο που ζούμε υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα δράματα από το να σε κατασπαράζει ο Τύπος μιας μικρής Βαλκανικής χώρας. Πάντως, ναι, με έχει κατασπαράξει ο Τύπος αυτής της Βαλκανικής χώρας ουκ ολίγες φορές.

Γιατί; Γιατί είμαι ανυπεράσπιστη. Γιατί δεν έτυχε να ανήκω σε μια θεατρική παρέα που να είναι μέσα στα πράγματα ή να είμαι η σύζυγος, η φίλη, η σύντροφος ή η κόρη κάποιου. Τέλος πάντως είμαι απροστάτευτη. Ο καθένας μπορεί να λέει και να γράφει ό,τι θέλει για μένα. Ίσως σε όλο αυτό έχω κι εγώ μία συμμετοχή, δεν αντιδρώ, δεν απαντώ. Μπορεί να το έκανα και από εγωισμό. Συγχρόνως σνομπάρω και το σύστημα. Αλλά δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να το κάνω. Στην ουσία μπορεί να μην αισθάνομαι και τόσο ανυπεράσπιστη. Έχω μια δεύτερη σκέψη για τα πράγματα. Αυτοί που το κάνουν με αυτόν τον κίτρινο τρόπο, είναι άνθρωποι που δεν με αφορούν. Δεν κρύβω όμως πως θα προτιμούσα να έχω γύρω μου ένα σύστημα και να έχω ήσυχο το κεφάλι μου.

Διατηρώ τον προσωπικό μου χώρο, δεν ποστάρω φωτογραφίες με την παρέα μου στο instagram. Είμαι ανένταχτη και σε ένα άλλο επίπεδο: Μετά την πρώτη επιτυχία μου στην τηλεόραση, γύρισα και την πλάτη μου στο εμπορικό, αλλά δεν είμαι ούτε με τους μεν ούτε με τους δε. Δεν ξέρουν που ακριβώς μπορούν να με βάλουν. Όση τηλεόραση έχω κάνει, και δεν ήταν πολλή, ήταν επιλεκτική. Δεν ξαναέκανα την Γωγώ, ούτε κωμωδία ξαναέκανα. Οταν σκέφτομαι τον εαυτό μου σε εκείνη την ηλικία, ήμουν ψύχραιμη. Απείχα. Είπα όχι σε διαφημίσεις με ηρωίδα την Γωγώ. Κι ας μην είμαι απ΄αυτούς που οικονομικά είχαν εξασφαλιστεί.

Όταν η προσωπική μου ζωή σχολιάζεται δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία

Ούτε το σέξι το καλλιέργησα. Είτε το εκπέμπεις είτε όχι. Κι έχει να κάνει λίγο με την εξωτερική εμφάνιση. Περισσότερο είναι άλλα πράγματα, η κίνηση, η φωνή, η ματιά. Συνδυάστηκε και με ρόλους. Όταν καλούμαι να παίξω ένα ερωτεύσιμο κορίτσι ή μια πόρνη, βοηθάει. Το χρησιμοποίησα όσο ήταν απαραίτητο για το καλό της δουλειάς.
Εγώ, όπως το λένε και οι δικοί μου άνθρωποι, είμαι στον κόσμο του Mάλμπορο. Σ΄αυτόν τον κόσμο που δεν είναι αγγελικά πλασμένος έχω αισθανθεί, όχι τόσο στον χώρο μου, και ζήλια και φθόνο, αλλά όχι πολύ. Και πάντα προσπαθώ να μπω στην θέση του άλλου. Η φυσική μου τάση για τον άνθρωπο είναι καλή. Σκέφτομαι ότι μπορεί να είμαι πιο προνομιούχα οπότε οφείλω να έχω μια μεγαλοθυμία και να συγχωρώ. Όταν αυτό το χάνω, εκεί αισθάνομαι ότι την πάτησα.

Ναι είμαι αγαθή αλλά ως ένα σημείο. Είμαι αγαθών προθέσεων κι αυτό μπορεί να με κάνει και λίγο αφελή. Αλλά δεν μου διαφεύγει καμία λεπτομέρεια. Παρατηρώ πολλά.

Οι παρέες μου ήταν σταθερές. Έχω εδώ και είκοσι πέντε χρόνια φίλους, αλλά την τελευταία διετία έγινε μια έκρηξη και απέκτησα νέους φίλους, δύο γυναίκες κι έναν άντρα. Κι είναι απίστευτο αυτό που μου συνέβη. Γιατί εγώ είχα πάντα την αδελφή μου, που ήταν κολλητή μου φίλη, τη μάνα μου που είναι νέα, την θεία μου τη Βάσω, είχα γυναίκες στην οικογένειά μου. Και τώρα γνώρισα γυναίκες και μαζί τους έμαθα ότι υπάρχει αλληλεγγύη και μια βαθιά αγάπη, μια στήριξη. Και νομίζω ότι θα είμαστε μια ζωή.
Όταν η προσωπική μου ζωή σχολιάζεται -επειδή εμένα δεν με ενδιαφέρουν καθόλου οι ζωές των άλλων, δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία. Ούτε και τώρα που είναι γνωστή η σχέση, με ενοχλεί, γιατί δεν έγινε με μεγάλη υπερβολή. Είμαστε άλλωστε προσεκτικοί άνθρωποι και οι δύο.

Όχι, δεν με ενοχλεί που με ρωτάνε περί γάμου και παιδιών. Είναι κάτι που δείχνει πόσο ντεμοντέ είμαστε. Προσωπικά βαριέμαι τους γάμους, τις φωτογραφίες γάμων. Έχω πάει σε δύο γάμους στην ζωή μου -ούτε οι γονείς μου πήγαιναν. Ποτέ δεν σκεφτόμουν νυφικά και τέτοια.

Ναι, πράγματι είπα ότι αν ήθελα ένα παιδί θα είχε βρεθεί ένα κορόιδο και θα το είχα κάνει, πιο πολύ γιατί ήθελα να βρω μια πιο χαριτωμένη διατύπωση… Το να μην έχω κάνει παιδί, αφού δεν έχω πρόβλημα υγείας, σημαίνει ότι δεν το ήθελα. Γιατί αν το ήθελα, δεν θα είχα βρει έναν άνθρωπο να το κάνω; Για όλους υπάρχει ένας άνθρωπος, για μένα δεν θα υπήρχε πια; Όλες οι γυναίκες που θέλουν έναν πατέρα για το παιδί τους, βρίσκουν, εγώ δεν θα έβρισκα; Δεν μπορεί… Μάλλον δεν θα το ήθελα. Μπορεί να μην ήμουν και τυχερή, μπορεί να μην βρέθηκα ποτέ στην συνθήκη που να μου δημιουργήσει αυτή την ανάγκη...

Έχω την εντύπωση ότι αυτό που πρέπει να προσέχουμε στο πέρασμα του χρόνου είναι να μην παίρνουμε πολύ βάρος. Να μεγαλώνουμε αλλά να μην γερνάμε. Εγώ ανήκω στους πολύ τυχερούς, έχω καλό μεταβολισμό, DNA. Μου αρέσει το φαγητό αλλά δεν τρώω φαστ-φουντ…

Έχω μια δυσκολία να με δω στο μέλλον, αλλά δεν μπορώ να γυρίζω και στο παρελθόν. Ούτε βέβαια μπορώ να πω ότι ζω τρελά το παρόν. Κάπως πάω με την ροή. Θυμάμαι όταν τελείωνα την σχολή που πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν κάτι που είχε να κάνει με ένα επαγγελματικό μου όνειρο. Δεν το έχω πια. Δεν έχω απωθημένα ρόλων, αλλά συναντήσεων και ουσιαστικής δουλειάς, να μπω βαθιά και με κόπο σε κάτι. Εδώ σ΄αυτή την παράσταση με τον Σταμάτη που γίνεται με τους όρους ενός μεγάλου θεάματος, πήρα την συμπυκνωμένη γνώση ενός θεατρανθρώπου. Και, ναι, θα ήθελα να μου συμβούν πολλά στην δουλειά μου».

Η Τζάκι κι εγώ

«Eίχα δει, πριν έρθει η πρόταση για την Τζάκι, την ταινία με την Νάταλι Πόρτμαν. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, γιατί η εικόνα που είχα για εκείνη ήταν ελλιπής, όπως και για τους περισσότερους από εμάς. Lady, fashion icon παγκόσμιο. Στο μυαλό μου την είχα για σκληρή γυναίκα. Κάθισα και το έψαξα λίγο. Οπότε όταν μου ήρθε η πρόταση είχα ήδη ασχοληθεί με την Τζάκι. Και είχα εντυπωσιαστεί. Αυτή η γυναίκα ήταν φαινόμενο, από τις προσωπικότητες που γεννιούνται πολύ σπάνια. Ακαδημαϊκή γνώση, φιλομάθεια, αθλήτρια δια βίου, πρωταθλήτρια στην ιππασία μετ΄εμποδίων, ίππευσε πρώτη φορά ενός έτους, ήταν η πρώτη φωτορεπόρτερ στους Chicago Times, πρωτοέκανε μια στήλη όπου έπαιρνε συνεντεύξεις από περαστικούς –μέσα σ΄αυτούς ήταν ο Νίξον και ο Κένεντι. Ήταν αυτή που έκανε τον Κένεντι να γράψει το βιβλίο για την περιπέτεια της υγείας του, το οποίο θεωρήθηκε καθοριστικό για την τελική του εκλογή. Ήταν αυτή που χρειάζονταν οι Κένεντι δίπλα στην προεκλογική τους εκστρατεία γιατί ήταν χαρισματική. Μιλούσε πολλές γλώσσες και μιλούσε για τέχνη, ποίηση, ιστορία –ήταν λάτρης της ιστορίας, με φοβερή ευγένεια, πολύ χαριτωμένη.

Είχε ανατραφεί με geisha training από την μητέρα της, δηλαδή να μιλά χαμηλόφωνα, σχεδόν αισθησιακά, να μην μιλάει για τον εαυτό της αλλά να κάνει ερωτήσεις στον άντρα που είναι απέναντί της. Όλα αυτά τα συνυπολόγισε ο Σταμάτης στο έργο για το πως δείχνει η Τζάκι. Πρόσφατα μου έδωσε ένα βιβλίο για την σχέση της με την αδελφή της, την Λι και εκεί περιγράφει συγκλονισμένη μια στιγμή με τον Ωνάση, προς το τέλος της ζωής του, όταν ήταν στο αμερικανικό νοσοκομείο στο Παρίσι. Της είπε ότι πρέπει να μάθει να μην αποφεύγει τον πόνο κι εκείνη αναρωτήθηκε πως το λέει αυτό, με τις τόσες απώλειες που έχει ζήσει. Και τότε ο Ωνάσης της είπε ότι έτσι είναι γιατί έχει μάθει να περιστοιχίζεται από ομορφιά, ωραία αντικείμενα, ωραία ρούχα, κοσμήματα, έπιπλα, για να υπεκφεύγει τον πόνο. Κι αυτό συγκλόνισε την Τζάκι. Αν και οι βιογράφοι της καταλογίζουν εμμονή στα χρήματα ή στο ωραίο, εκείνη η στιγμή ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησε ότι είναι μια ιψενική ηρωίδα, μια Εντα Γκάμπλερ…

Όσο την ανακαλύπτω, την βρίσκω συναρπαστική. Ήταν η πιο δημοφιλής από οποιονδήποτε σταρ στον πλανήτη. Την Τζάκι την ήξεραν. Και βέβαια παραμένει η μοναδική στην ιστορία που ήταν κυριολεκτικά δίπλα στον σύζυγό της όταν τον δολοφονούσαν.
Αν έχω ένα κοινό με την Τζάκι είναι η διάθεσή μου να στηρίζω έμπρακτα και συνειδητά, μεθοδικά, τους ανθρώπους που αγαπάω. Αυτό είναι ένα προσωπικό στοίχημα για μένα. Αγαπώ κι εγώ να μαθαίνω. Ήμουν μια μαθήτρια που την ενδιέφερε η καριέρα της στο σχολείο. Αγαπώ τις τέχνες, είναι το χόμπι μου. Βλέπω ταινίες, κυρίως ντοκιμαντέρ, γιατί με τις ταινίες ζηλεύω που δεν παίζω στο σινεμά.

Η εμμονή της με τα χρήματα πηγάζει από το γεγονός ότι όταν ήταν μικρή ο πατέρας της τα έχασε όλα. Μεγάλωσε με τον δεύτερο σύζυγο της μητέρας της, ο οποίος ήταν ευκατάστατος. Αλλά πάντα είχε την αίσθηση ότι τα χρήματα ήταν του πατριού της, ότι ήταν δανεικά και όχι δικά της.
Κι αυτό είναι μια βασική μας διαφορά: Εγώ είτε έχω είτε δεν έχω χρήματα, αισθάνομαι ότι έχω…
Ήταν μια γυναίκα πρότυπο κι αυτό επιβεβαιώνει και η ζωή της μετά τον Ωνάση.
Θυμάμαι από παιδί τον εαυτό μου να φοράει μαντίλες κι αυτά τα μεγάλα μαύρα γυαλιά που φορούσε η Τζάκι.
Ήταν πολύ ερωτευμένη με τον Κένεντι, αλλά και τον Ωνάση στον οποίο ερωτεύθηκε την ζωντάνια του –διέφεραν όμως στην κουλτούρα. Πρώτα ήταν μια Μπουβιέ – Κένεντι – Ωνάση».

Η Δήμητρα Ματσούκα παίζει στην παράσταση «Ωνάσης, τα θέλω όλα» του Σταμάτη Φασουλή με τους Σταμάτη Φασουλή, Κατερίνα Παπουτσάκη, Μέμος Μπεγνής, Ευγενία Δημητροπούλου, Αγησίλας Μικελάτος, Κώστας Φαλελάκης, Δημήτρης Γκοτσόπουλος, Δημήτρης Καραμπέτσης. Στο θέατρο Παλλάς