Άννα Μενενάκου: «Έχω περάσει από δύσκολες σχέσεις, αλλά δεν μου έφταιγαν οι άλλοι»

Ηθοποιός, παραγωγός μα πάνω απ' όλα μια δυναμική γυναίκα με ευαισθησίες και άποψη η Άννα Μενενάκου μάς ξετυλίγει το νήμα της ζωής της.

Η ηθοποιός μιλάει για τα παιδικά της χρόνια στη Νίκαια, πώς μπήκε το θέατρο στη ζωή της, οι αλλαγές που έκανε μέσα της για να αλλάξει πεποιήθησεις που δεν ταίριαζαν στη πολύπλευρη προσωπικότητα της και στέκονταν εμπόδιο, παίρνει θέση για τον Πάνο Βλάχο και εξηγεί πόσο ζορίστηκε με τον χαρακτηρισμό «το κορίτσι του Σωτήρη Τσαφούλια».

Αφορμή της συνάντηση μας είναι η θεατρική παράσταση «Lemonsx5» που ανεβαίνει αρχές Μαρτίου στην Ενναλακτική Σκηνή του Ιδρύματος Μ. Κακογιάννη.

«Γεννήθηκα στις 16 Ιουλίου του 1985, στην Αθήνα, και η ιστορία της οικογένειας μου μάς δείχνει ότι μετακομίζαμε σε πάρα πολλά μέρη. Έχω ένα μεγαλύτερο αδερφό, κατά 4 χρόνια, τον Θοδωρή μου, τον οποίο λατρεύω, μεγαλώσαμε μόνο με τη μαμά μας και ζήσαμε σε διάφορες περιοχές από τη Γλυφάδα μέχρι το κέντρο. Έπειτα, η μαμά άνοιξε μια επιχείρηση, λέσχη με μπιλιάρδα και ηλεκτρονικά που ήταν πολύ της μόδας εκείνα τα χρόνια, στη Νίκαια. Εκεί πήγα σχολείο από τη Γ ‘Δημοτικού μέχρι το Λύκειο -ίσως και τη πρώτη χρονιά που ήμουν στη Δραματική -με το που τελείωσα το σχολείο πήγα κατευθείαν στη σχολή, στον Ίασμο του Βασίλη Διαμαντόπουλου.

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ωραία, αλλά και δύσκολα, με τις πολλές μετακινήσεις, λόγω της δουλειάς της μαμάς μου, καθώς έλειπε πολλές ώρες -το σπίτι ήταν απέναντι από το μαγαζί. Δεν θα ήθελα να ξαναγυρίσω πίσω στο σχολείο, ούτε στα παιδικά μου χρόνια -δεν ήταν εύκολα με την απουσία της μαμάς. Όμως, γενικότερα, υπήρχαν δυσκολίες: μια γυναίκα νέα, με δύο παιδιά, χωρίς σύζυγο και σε μια επιχείρηση ανδροκρατούμενη οπότε σίγουρα υπήρχαν πολλές γνώμες, απόψεις και πολλά σχόλια -υπήρχαν και άνθρωποι από τη γειτονιά που ήταν πολύ προστατευτικοί -, αλλά εντάξει πέρασαν όλα αυτά, δεν είναι από αυτά που νοσταλγώ ιδιαιτέρως γιατί μεγαλώνοντας άρχισα να ζω πιο ωραία.



Απαράβατος κανόνας ήταν να τρώμε όλοι μαζί το μεσημέρι, παρόλο την κούραση της η μαμά φρόντιζε πάντα να μάς έχει ζεστό το φαγητό μας, την σαλάτα στο τραπέζι κι όλη αυτή την οικογενειακή ατμόσφαιρα που δείχνει ζεστασιά και θαλπωρή. Μου έχει μένει αυτό -θέλω το μεσημέρι να τρώμε μαζί με τον Σωτήρη (ς.ς. Τσαφούλια) και όταν είναι τα κορίτσια στο σπίτι να είναι όλα έτοιμα πάνω στο τραπέζι -αυτό έχω μάθει που σημαίνει «Σ ΄αγαπώ», «Σε φροντίζω», βγάζει μια ασφάλεια.

Όταν ήμουν μικρή έλεγα ότι θέλω να γίνω δικηγόρος, ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, πολιτικός - δεν ήξερα πώς λειτουργεί το σύστημα, ούτε βάζω όλους τους πολιτικούς μέσα στον ίδιο σάκο, να χρησιμοποιήσω το στίχο του φίλου μου, Πάνου Βλάχου, που έχουν πέσει να τον σταυρώσουν και τον στηρίζω απόλυτα. Με ενδιέφερε πάντα να κάνω καλό και να προσφέρω και τελικά το βρήκα μέσα από το δρόμο της υποκριτικής.

Τελειώνοντας το σχολείο βρισκόμουν σε μια αναζήτηση: ήμουν σχεδόν μελαγχολική, μπερδεμένη είναι η πιο σωστή λέξη γιατί δεν ήξερα πού να πάω και τι να κάνω. Εδώ που τα λέμε δεν είναι εύκολο ένα παιδί 17 χρονών να αποφασίζει σε τέτοια ηλικία για τον μέλλον του. Οι πανελλήνιες δεν με ενδιέφεραν καθόλου, αντίθετα απελευθερώθηκα πολύ όταν τελείωσα το σχολείο, δεν μου άρεσε το συγκεκριμένο πλαίσιο αν και ήμουν καλή μαθήτρια ένιωθα κάπως ασφυκτικά. Ο σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού μου ήταν η φίλη και συμμαθήτρια μου, η Λίνα, η οποία είχε δει ένα διαφημιστικό φυλλάδιο δραματικής σχολής και μου είπε «πιστεύω ότι πρέπει να γίνεις ηθοποιός» -εμένα κάπως όλο αυτό μου ήρθε φυσιολογικό. Έτσι πήγα με τη μαμά μου, χεράκι -χεράκι στη σχολή του Ίασμου, γιατί δεν ήμουν ένα παιδί που κυκλοφορούσε πολύ, το κέντρο δεν το ήξερα -με κατέβασε η μαμά λες και ερχόμουν από το χωριό – και γράφτηκα.

Το πρώτο χρόνο στη Δραματική σχολή είπα «εδώ είμαστε»: συναναστράφηκα με ανθρώπους που είχαμε κοινά και ένιωσα ότι εκεί ανήκω. Η αγάπη μου για την υποκριτική ήρθε σίγουρα από τους δασκάλους μου, τους οποίους θα ευγνωμονώ για πάντα.. Με τα παιδιά που ξεκινήσαμε στο πρώτο έτος τελειώσαμε μαζί και δεθήκαμε πολύ -ακόμα κάνουμε παρέα παρόλο που έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που αποφοιτήσαμε. Στα χρόνια της δραματικής θα επέστρεφα με χαρά γιατί πήρα πάρα πολλά πράγματα. Ηθοποιός δεν γίνεσαι μόνο μέσα από τη σχολή, αλλά η σχολή είναι απαραίτητη δεν το συζητώ. Δε γίνεται να μην πας: μαθαίνεις πειθαρχία, ομαδικότητα -ο συμπαίκτης πάνω στη σκηνή ή στο γύρισμα δεν είναι φίλος σου πρέπει να έχετε ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας. Αν ο άλλος δεν έχει τελειώσει μια σχολή και σου λέει ότι να ‘ναι δεν μπορείς, πχ στο γύρισμα, να του κάνεις μάθημα -ούτε ευγενικό είναι, ούτε είναι η δουλειά μου να του μάθω τα βασικά ότι πρέπει να γνωρίζει τα λόγια του, να έχει έρθει διαβασμένος και να έχει γίνει μια προεργασία πάνω στο ρόλο. Πήραμε και τα πτυχία μας, αναγνωρισμένα από το Υπουργείο Πολιτισμού -τελεία. Ποιος ξέρει, τι να πω. Εγώ από τη σχολή έκανα κάποιες τηλεοπτικές συμμετοχές σε σειρές, οι συμφοιτητές μου με κορόιδευαν και μου έλεγαν ότι με πήρε η τηλεόραση -εγώ σκεφτόμουν πως θέλω να κάνω το γύρισμα και να γυρίσω πίσω στη σχολή. Τόσο ωραία περνούσα...

Για ένα μικρό χρονικό διάστημα δούλεψα εκτός χώρου, σε εστιατόριο, δεν νομίζω ότι βρήκα κατευθείαν δουλειά. Το 2011 είχα πρωταγωνιστικό ρόλο σε σειρά του Mega και κάπως έτσι κύλησαν τα πράγματα, ενώ για πέντε χρόνια έπαιζα στη θεατρική παράσταση «Δείπνο Ηλιθίων» με τους Σπύρο Παπαδόπουλο και Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη -σπουδαίος σταθμός για μένα. Παρόλο που ο ρόλος μου ήταν ποσοτικά μικρός, ήταν μεγάλη πρόκληση να βρεθώ επί σκηνής με αυτούς τους δύο αξιόλογους ηθοποιούς και με έναν ρόλο που με έβαλε να αναζητήσω πιο εσωτερικά υποκριτικά κομμάτια. Ήταν μια σπουδαία παράσταση που ολοκληρώθηκε τη περίοδο του κορονοϊού.

Δεν μπορώ να πω ότι ο ένας ρόλος έφερνε τον άλλον, γενικά εγώ έπαιρνα πάντα τους ρόλους μετά από casting -μου πήγαινε καλά το Mega και έτυχε να παίζω σε σειρές του καναλιού. Δεν ήμουν καλή με τις δημόσιες σχέσεις, τώρα τα πάω λίγο καλύτερα γιατί πολύ απλά απενοχοποίησα κάποια πράγματα -ήταν καθαρά δικό μου το πρόβλημα. Τώρα το έχω δουλέψει, αλλά ακόμα θέλω να νιώθω ότι είμαι σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Πηγαίνω εκεί που μπορώ να το υποστηρίξω, αν νιώθω ότι δεν μπορώ να ενσωματωθώ δεν θα πάω, άλλωστε ο χρόνος μας είναι πολύ σημαντικός και πρέπει να τον διοχετεύουμε με πράγματα που μας αρέσουν κι εγώ δεν θέλω να πιέζομαι».

«Από το καλοκαίρι που βρέθηκε το έργο και μπήκα στη διαδικασία να συνεργαστώ με συγκεκριμένους ανθρώπους για τη θεατρική παράσταση που θα ανεβάσουμε στις 6 Μαρτίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, το «Lemons, lemons, lemons, lemons, lemons» νιώθω ότι είμαι τόσο πολύ μέσα στα νερά μου, έχω δουλέψει τόσες πολλές ώρες και έχω αποκομίσει τόσα πολλά που είμαι πανευτυχής. Είμαι στο στόχο μου, στο κέντρο μου και για μένα είναι πολύ δημιουργικό. Πρόκειται για μια δική μου δουλειά, την κάνει η εταιρεία παραγωγής που έχουμε με τον Σωτήρη, και μπορώ να την ορίσω όπως θέλω- είναι ότι καλύτερο θα μπορούσα να διαλέξω τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Η παράσταση που ανεβάζουμε στην Εναλλακτική Σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης μιλάει για σχέσεις, για τη λογοκρισία, την επικοινωνία και τι είναι τελικά η δημοκρατία. Δεν ξέρω αν θα πάρουμε απάντηση! Στην αναζήτηση μου για να εκφραστώ, μου πρότεινε το έργο «Lemons, lemons, lemons, lemons, lemons» ο Αντώνης Γαλέος, έχει κάνει τη μετάφραση, το διάβασα και το έστειλα στη Ζαφειρία Δημητροπούλου, κάνει τη σκηνοθεσία, που ήταν στην Νέα Υόρκη για να του ρίξει μια ματιά. Την επόμενη κιόλας ημέρα το συζητήσαμε αναλυτικά και ξεκινήσαμε όλη τη διαδικασία για να ανέβει η παράσταση.

Η αποστολή μας ήταν να φέρουμε ένα έργο και να δοκιμαστούμε, δεν υπάρχει γραμμική αφήγηση, ταξιδεύει μπρος- πίσω το χρόνο. Βλέπουμε ένα ζευγάρι να γνωρίζετε, να ερωτεύεται, να περνάει όλα τα στάδια της ρουτίνας, υπάρχουν διαφωνίες προς το νομοσχέδιο που πάει να ψηφιστεί. Πρόκειται για ένα έργο με σοβαρά μηνύματα, αλλά γραμμένο ως ρομαντική κομεντί, δεν «κουνάει» το δάχτυλο στο θεατή και οι σκηνές εναλλάσσονται πολύ γρήγορα μέσα σε ένα μινιμαλιστικό σκηνικό.

Η ηρωίδα μου με έχει δυσκολέψει γιατί έχει επιχειρήματα που εγώ, ως Άννα, δεν τα έχω και θα είχα αντιδράσει στο άκουσμα να ψηφιστεί νομοσχέδιο που μπορούμε να μιλάμε μέχρι 140 λέξεις -εκείνη δεν το θεωρεί λογοκρισία, είναι δικηγόρος. Το σημαντικό στην ιστορία είναι πως αυτό το ζευγάρι προσπαθεί να μείνει μαζί, προσπαθεί για την αγάπη του -η αγάπη έχει κόπο, δεν έχει πόνο και χρειάζεται εργασία».

«Αν είναι δύσκολες οι σχέσεις σήμερα; Δεν ξέρω πώς να απαντήσω γιατί έχω περάσει από πολύ δύσκολες σχέσεις γενικά, όχι μόνο ερωτικές, αλλά δεν μου έφταιγαν οι άλλοι. Όταν άλλαξα εγώ άρχισαν να αλλάζουν όλα. Καταρχήν, ο Σωτήρης ήρθε στη ζωή μου επειδή τον έκανα παραγγελία-αυτή είναι η αλήθεια. Έκανα το κλασικό: να σκεφτώ ακριβώς πώς θέλω να είναι -ήταν μια δική μου ανάγκη. Μάλιστα, του είπα «ήρθες με παραγγελία στη ζωή μου, δεν ήρθες τυχαία...». Ήταν ακριβώς όπως τον είχα παραγγείλει. Ο Σωτήρης είναι τα πάντα για μένα. Τα πάντα!



Δεν ξέρω αν είναι εύκολο που είμαστε από τον ίδιο χώρο. Νιώθω περίεργα μέσα σε αυτά τα χρόνια, ήταν πολύ δύσκολο να ακούω ότι παίζω επειδή είμαι «το κορίτσι του Τσαφούλια» -έχω ακούσει διάφορες απόψεις -, αλλά από τη στιγμή που με πειράζει τι να κάνω έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, δεν είμαστε έτοιμοι για όλα -κάποια πράγματα έρχονται και σε τσιγκλάνε. Κατά τα άλλα ταιριάζει πολύ η αισθητική μας, συζητάμε πάρα πολύ, ούτε μπορώ να παίζω μόνο στα έργα του γιατί κάπου χάνεται το νόημα και θέλεις να δοκιμάσεις και διαφορετικά καλλιτεχνικά μονοπάτια. Έχουμε μαζί την εταιρεία παραγωγής οπότε συζητάμε όλα τα projects και πίσω από όλα αυτά υπάρχει πάρα πολλή δουλειά. Κάνω κι άλλες εργασίες μέσα στη παραγωγή, είμαι με τους ηθοποιούς και πάντα με έναν τρόπο είμαστε μαζί με τον Σωτήρη -έχουμε και τις διαφωνίες μας, αλλά είναι εποικοδομητικές. Υπάρχει όραμα μπροστά σε όσα θέλουμε να κάνουμε και αυτό είναι πολύ ωραίο.. Ποτέ δεν είχα στο μυαλό μου ρόλους, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, εμένα πχ δεν είναι ο στόχος να κάνω τη Λαίδη Μάκμπεθ, ξέρω ότι μπορώ να κάνω πολλά πράγματα -προσπαθώ να μην κάνω ρόλους που να έχουν μια συγκεκριμένη ταμπέλα -μεγαλώνω και θέλω να πάω ένα βήμα παραπέρα. Έχω πολύ υλικό μέσα μου και θεωρώ επιτυχία να κάνεις πολλά πράγματα, δεν θέλω να κάνω μια ζωή το ίδιο πράγμα -αν χρειαστεί θα το κάνω, όμως αυτή τη στιγμή δεν μου δίνει κάτι...

Μάλιστα, σχολιάζεται έντονα αν ένας ηθοποιός μπορεί να κάνει διάφορα πράγματα και η δική μου άποψη είναι ότι γενικότερα οι άνθρωποι δεν είμαστε μόνο ένα πράγμα και δεν πρέπει να βάζουμε ταμπέλες. Ειδικά στην Ελλάδα αν ένας ηθοποιός πει ότι του αρέσει παράλληλα να φτιάχνει ρούχα, να μαγειρεύει, να είναι ταξιδιωτικός πράκτορας αυτό ισοδυναμεί με αποτυχία -είναι σχεδόν απαγορευτικό. Πρέπει να είσαι πάντα στη τηλεόραση, να σε βλέπουν και να σε ξέρουν όλοι -αν δεν σε ξέρουν δεν έχεις πετύχει, δεν είσαι καλός ηθοποιός. Υπάρχουν σπουδαίοι ηθοποιοί που μπορεί να παίζουν στο θέατρο από επιλογή -πολύ ωραία η μετακίνηση πλέον των ηθοποιών που έκαναν θέατρο να είναι και σε τηλεοπτικές σειρές γιατί παλαιότερα από κάποιες σχολές αυτό ήταν απαγορευτικό. Μην ξεχνάμε πως τη περίοδο του covid οι ηθοποιοί δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε στο θέατρο δεν θα πάμε στη τηλεόραση για καθαρά βιοποριστικούς λόγους;

Εμένα γενικότερα δεν μου αρέσει καθόλου να μου λένε «τι είμαι» και τι «δεν είμαι». Αν θέλω σήμερα θα είμαι ηθοποιός, αν θέλω θα καθίσω στο σπίτι μου να μαγειρεύω και να φροντίζω το σκύλο μου, και μετά μπορεί να πάω να σπουδάσω ξανά για να γίνω δικηγόρος.. Ποιος θα μου πει αν πέτυχα ή όχι ως ηθοποιός; Δηλαδή αν με βλέπετε μόνο στη τηλεόραση είμαι πετυχημένη; Όταν λες «είμαι ηθοποιός» το πρώτο πράγμα που σε ρωτάνε είναι «σε ποια σειρά παίζετε«; Ο καθένας βάζει τις δικές του προτεραιότητες...»

«Πώς είμαι στην καθημερινότητα μου; Μου αρέσει πολύ το σπίτι, είμαι σπιτόγατος -ευτυχώς είναι και ο Σωτήρης έτσι -, είμαι κοινωνική σε αυτά που μου αρέσουν, δηλαδή να βγούμε έξω για φαγητό, να πάμε να πιούμε ένα κρασί. Θέλω να έχω πρόγραμμα, κάνω yoga, αγαπώ πολύ να ασχολούμαι με το σπίτι -ανάλογα πάντα το πρόγραμμα μου -, έχω το σκυλάκι και τις γατούλες μου. Πολλές φορές έχουμε τα παιδάκια μας στο σπίτι παίζουμε επιτραπέζια, βλέπουμε ταινίες και θα κάνουμε πολλές συζητήσεις -είναι έφηβες και το αναζητάνε. Τα κορίτσια έχουν μια πολύ σωστή βάση και από τους δύο γονείς τους. Δεν ωραιοποιώ κάτι απλά αυτή είναι η συνθήκη: αφού φτάσανε όπου φτάσανε αυτοί οι 2 ενήλικοι άνθρωποι ο μοναδικός τους κοινός σκοπός είναι τα παιδιά τους και όλοι μαζί έχουμε μια πολύ καλή σχέση και είμαι πολύ ευγνώμων για όλο αυτό.

Για μένα είναι τόσο τιμητικό όταν τα κορίτσια, είτε και οι τρεις μαζί, είτε με την καθεμία ξεχωριστά, θα ξεκινήσουμε κουβέντα και όταν τελειώσουμε νιώθω ότι είμαι ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο. Γιατί λέω μια έφηβη, που όντως μπορεί να συζητάει με τις φίλες της. θέλει να συζητήσουμε, με ρωτάει, με εμπιστεύεται κάτι που στη δική μου γενιά δεν υπήρχε αυτό. Αυτή η γενιά είναι διαφορετική: τα παιδιά είναι πολύ πιο έξυπνα, έχουν εν συναίσθηση, θα υπερασπιστούν το λόγο τους, δεν θα το βουλώσουν -εμείς ρωτούσαμε και η απάντηση ήταν «γιατί το είπα εγώ» και κλείναμε το στόμα. Για δώσε σε αυτά τα παιδιά τέτοια απάντηση δεν υπάρχει περίπτωση να τα βγάλεις εύκολα πέρα μαζί τους. Εγώ νιώθω πάρα πολύ τυχερή που είμαι ταγμένη σε αυτή την οικογένεια!

«Γιατί δε δίνω συνεντεύξεις; Όπου με ζητάνε, αν μπορώ θα πάω -συνήθως δεν μου ζητάνε γιατί ούτε εγώ τους κάνω, ούτε εκείνοι μου κάνουν -χωρίς να υπάρχει κάτι προσωπικό. Ίσως αναρωτιούνται τι θα τους πω γιατί δεν έχω πει κάτι που να γίνει viral, δεν κάνουμε κοινή φωτογράφιση με τον σύντροφο μου. Μετά από τόσα χρόνια που βρίσκομαι στο χώρο έγινα ξαφνικά «το κορίτσι του Σωτήρη Τσαφούλια» και αυτό για μένα ήταν κουραστικό. Έχω κάνει συνέντευξη μιας ώρας και έπαιξαν μόνο τι είπα για τον Σωτήρη -κανένα πρόβλημα, όλα είναι μια χαρά ξέρω ότι δεν θα το ξανά κάνω. Γιατί να βγω να πω τι κάνουμε στο σπίτι μας όταν υπάρχει κόσμος με πολύ σοβαρά προβλήματα. Από την άλλη, αλλιώς είναι να το πει ο Τσαφούλιας, αλλιώς η Μενενάκου. Κάπως πρέπει να προστατευτώ κι εγώ...

Προσωπικά κάνω μια προσπάθεια στο θέατρο με τους συνεργάτες μου, θεωρώ σπουδαίο ότι είμαι γυναίκα παραγωγός, ηθοποιός, προσφέρω εργασία στην κοινωνία δίνοντας θέσεις εργασίας και παράγοντας ένα έργο για να έρθει ο κόσμος να το δει, να πάρει κάτι από το έργο και δεν θέλω να συζητηθώ για το αν είμαι «το κορίτσι του Τσαφούλια», ούτε εκείνος αν είναι «το αγόρι της Μενενάκου». Δεν κρύψαμε ποτέ τη σχέση μας, αλλά καταντάει λίγο προσβλητικό. Όπως το να πει κάποιος ότι κάνω τη παράσταση επειδή υπάρχει ο Τσαφούλιας, κάνεις αυτό το ρόλο γιατί υπάρχει ο Τσαφούλιας, αναπνέεις γιατί υπάρχει ο Τσαφούλιας -καθίστε λίγο υπήρχα στο χώρο και πριν τον Τσαφούλια. Δεν θα βγω να πω κάτι για να γίνει viral δεν είναι η δουλειά μου, ούτε το να σχολιάζω τα πάντα, δεν είμαι σχολιαστής - είμαι ηθοποιός. Κάνω μια παράσταση, παίζω σε ένα σήριαλ δεν θα σου παραπονεθώ γιατί δεν με βγάζεις να μιλήσω για τη δουλειά μου. Με όποιον θέλει είμαι ανοιχτή να κάνω συνέντευξη.

Πώς βίωσα αυτό το «κορίτσι του Τσαφούλια«; Πάρα πολύ άσχημα, στεναχωρήθηκα πάρα πολύ και είχα πέσει πολύ ψυχολογικά -πώς να το βιώσω άνθρωπος είμαι! Εκτός από το συναισθηματικό κομμάτι ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά: Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να ορίζεται από κάποιον άλλον; Κι αυτό έγινε μέσα από δημοσιογράφους, σχολιαστές σε εκπομπές που χωρίς να γνωρίζουν έναν άνθρωπο κάνουν χαρακτηρισμούς. Πέρασαν 2-3 χρόνια που σχεδόν δεν ήθελα να κάνω τίποτα, όχι μόνο να δουλέψω, ούτε να βγω έξω, ούτε να μας φωτογραφήσουν. Πραγματικά, δεν έχω τίποτα με τους φωτογράφους γνωριζόμαστε τόσα χρόνια πια μεταξύ μας, από τότε που έκανα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα με αναγνώριζαν από σειρές και στην αρχή με φώναζαν «Αννούλα», μετά «Άννα», μετά μας έλεγαν να φωτογραφηθούμε σε πρεμιέρες με το Σωτήρη και απαντούσαμε «Βεβαίως»! -είναι συνεργάτες μας. Βρήκα τις ισορροπίες μου με προσωπική δουλειά, όχι από τη μία μέρα στην άλλη, περνώντας από διάφορα στάδια».



«Με ρωτάς για τον Πάνο Βλάχο λόγω της επαγγελματικής και φιλικής μας σχέσης...Ξέρεις εγώ κάποια πράγματα τα βλέπω λίγο διαφορετικά: έχουμε 57 ανθρώπους που πέθαναν σε μια δολοφονία, μία μάνα να τους εκπροσωπεί όλους, και την ίδια, και βγαίνουν να λασπολογήσουν τον Πάνο Βλάχο για ένα τραγούδι που παίζεται εδώ κι ένα χρόνο -κάπως έτσι συμβαίνει με όλα. Αυτό το πένθος πρέπει να σκεπάζει όλη την Ελλάδα και ασχολούμαστε με τον Πάνο. Δεν χρειάζεται υπεράσπιση ο Πάνος. Για μένα είναι ένας καλός άνθρωπος, ευαίσθητος, καταπληκτικός καλλιτέχνης, πολύ συνεσταλμένος και έχει πολλή πολλή αγάπη μέσα του. Δεν έχει τέτοια ένστικτα, ντρέπομαι και να τα πω όσα ειπώθηκαν, γιατί πρόκειται για γελοιότητες, ότι κάποιος πιστεύει πως ο στίχος ήταν προτροπή σε βία. Καταρχήν, είναι αργά τα αντανακλαστικά τους, το τραγούδι παίζεται 1 χρόνο. Στη συνέχεια ξεκίνησε η δολοφονία του χαρακτήρα του βγάζοντας τα οικογενειακά του στη φόρα, αν δηλαδή ο πατέρας του διορίστηκε επί Άδωνι και μόλις ανέβηκε η κυβέρνηση Τσίπρα ξεδιορίστηκε -τι μας λέει αυτό; Και τι λέει αυτό για το γιο του; Ειπώθηκαν πολλές αηδίες, όπως ότι πήγε στην Αμερική και τι έκανε; Ο καθένας κάθεται σε ένα πάνελ λέει την άποψη του βρίζοντας και φωνάζοντας και δεν μπορούμε να μιλήσουμε γιατί φοβόμαστε πώς θα μάς σχολιάσουν..Τι εξουσία είναι αυτή; Αντί να ασχολούμαστε με σοβαρά προβλήματα της καθημερινότητας. Εμένα με απασχολεί περισσότερο το γεγονός ότι δεν μπορώ να περπατήσω με ασφάλεια στο Μεταξουργείο που πάω για να κάνω τη πρόβα μου, που δεν υπάρχουν πεζοδρόμια γιατί παρκάρουν αυτοκίνητα, φοβάμαι να κυκλοφορήσω στο κέντρο της Αθήνας, οι δρόμοι είναι γεμάτοι λακκούβες, η κίνηση στους δρόμους μάς κάνει τρελούς -αυτά με απασχολούν εμένα, όλα τα υπόλοιπα είναι γελοιότητες και πάνω από τη δική μου λογική».

«Πώς νιώθει η μικρή Άννα και αν είναι χαρούμενη βλέποντας την εξέλιξη της στο πέρασμα των χρόνων; Δεν είμαι μόνο χαρούμενη, είμαι πάρα πολύ περήφανη! Δεν ήμουν ευτυχισμένο παιδί και όλο αυτό μου έφερε μεγάλη δυσκολία στη ζωή μου μέχρι να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα. Δεν ήξερα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου όπως έπρεπε -δεν ήξερα να το κάνω και τώρα αισθάνομαι πολύ περήφανη γιατί είμαι ο άνθρωπος που θέλω να είμαι. Έχω κάνει ειρήνη μέσα μου και είμαι ήσυχη πια. Ξέρω πως θέλω να ζήσω. Είμαι τυχερή και χαρούμενη που έχω τη μαμά μου, τον αδερφό μου, τον Σωτήρη και μέσα από τον σύντροφο μου έχω μια μεγάλη οικογένεια: έχω κι άλλη μαμά, έχω μπαμπά, έχω αδερφή, τα κορίτσια του και όλο αυτό γίνεται μια μεγάλη ενέργεια που χαίρομαι με όσα έχω -αυτό μετράει κι όλα τα άλλα έρχονται...».

Info: Η παράσταση «Lemons, lemons, lemons, lemons, lemons», του Sam Steiner, σε σκηνοθρεσία Ζαφειρία Δημητροπούλου, ανεβαίνει από 6 Μαρτίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Παίζουν: Άννα Μενενάκου, Παναγιώτης Γαβρέλας

Φιλική συμμετοχή: Πάνος Βλάχος, Σωτήρης Τσαφούλιας

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη–Πέμπτη–Παρασκευή–Σάββατο στις 21.30 & Κυριακή στις 20.00