Νίκη Λάμη: «Στις σχέσεις μας αναπαράγουμε το μοντέλο που έχουμε βιώσει μέσα στην οικογένειά μας»
Η ηθοποιός Νίκη Λάμη μιλάει για τις παραστάσεις που παίζει, τις δυσκολίες των σχέσεων, εξηγεί γιατί αγαπάει τα Χριστούγεννα και την ενδοσκόπηση που κάνει λίγο πριν την Πρωτοχρονιά.
Αυτή την περίοδο πώς είναι η καθημερινότητα σου;
Έχω μια έντονη, με γρήγορους και περίεργους ρυθμούς καθημερινότητα. Κάνω γυρίσματα για μια νέα τηλεοπτική σειρά που θα προβάλλεται στην ΕΡΤ -πιθανότητα στο β΄ μισό της σεζόν -και παίζω σε δύο θεατρικές παραστάσεις: στο «Μπαμπάδες με ρούμι», Τετάρτη – Κυριακή, στο θέατρο Αλίκη και στο «Μαμά μου», κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο θέατρο Μουσούρη. Όπως καταλαβαίνεις χρειάζεται πολλή δουλειά και χρόνος για όλα αυτά.
Κάποιες φορές ο κόσμος που δε γνωρίζει σχολιάζει «Καλά δεν κάνετε και κάτι! Σας ντύνουν, σας βάφουν κι όλα καλά..» Δεν είναι καθόλου εύκολο κι υπάρχει πολλή δουλειά πίς από όλο αυτό -επιπλέον οτιδήποτε και να σου συμβαίνει από το πιο ακραίο μέχρι το πιο απλό επιβάλλεται να το αφήσεις, εντελώς, πίσω σου για να μπεις σε μια διαφορετική συνθήκη και να κάνεις τον κόσμο να ψυχαγωγηθεί. Δεν είναι πάντα τόσο εύκολο όσο μπορεί να ακούγεται.. Ούτε να μπαίνεις στον ψυχισμό τριών διαφορετικών ανθρώπων.
Για ποια σειρά κάνεις γυρίσματα και τι διαπραγματεύεται το έργο;
Πρόκειται για μια νέα σειρά, έχει τίτλο «Μαμά στα κρυφά, σε σκηνοθεσία Νίκου Ζαπατίνα, με πρωταγωνιστές τους Τζένη Θεωνά - Αντίνοο Αλμπάνη, και θα προβληθεί στη δημόσια τηλεόραση. Η σειρά, που έχει κωμικά και πιο δραματικά στοιχεία , διαδραματίζεται σε μια δικηγορική εταιρεία και κάθε φορά μάς απασχολούν νομικές ιστορίες, ενώ ξεκινάνε κάποιες παράλληλες ιστορίες. Εγώ υποδύομαι μια γραμματέα -εκτός από το βασικό cast θα έχουμε πολλά guests στη σειρά.
Η παράσταση που πρωταγωνιστείς με την Σοφία Βογιοατζάκη «Μαμά μου» επικεντρώνεται στη σχέση μαμάς με κόρη;
Θέλω να σου πω ότι το πάω ένα βήμα παραπέρα. Πρόκειται για ένα έργο που δεν έχει να κάνει μόνο με τη σχέση μαμά με κόρη. Αν ακούσεις τα λόγια, χωρίς να έχεις εικόνα, μπορεί να μιλάει ένα ζευγάρι, δύο φίλοι. Διάλογοι όπως «Κι αν με βαρεθείς και σε κουράσω;» -«Δεν θα με κουράσεις», «Αν δεν τα βρούμε;»,«Θα τα βρούμε» μπορείς να τους ακούσεις από όλες τις μορφές των σχέσεων.
Ένας από τους λόγους που μου αρέσει τόσο πολύ αυτό το έργο είναι γιατί μιλάει για τις δυσκολίες των σχέσεων, υπάρχουν όλες οι διαδρομές των ανθρώπων που κουβαλάνε φορτία και πώς τελικά στο τέλος, αν συνδεθούν ουσιαστικά, θα καταφέρουν να συνυπάρξουν. Δηλαδή, θα γίνει αυτή η μετακίνηση που όλοι επιζητάμε στη ζωή μας για να μπορέσουμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα.
Πιστεύεις πως σε όλες μας τις σχέσεις, από προσωπικές μέχρι επαγγελματικές, αναπαράγουμε το μοντέλο που έχουμε βιώσει μέσα στην οικογένεια μας;
Απόλυτα! Πιστεύω ότι από αυτό το μοντέλο θέλουμε να ξεφύγουμε - ειδικά όταν πρόκειται για πολύ δυσλειτουργικές σχέσεις. Ουσιαστικά, όλα ξεκινάνε από την οικογένεια μας και όσα έχουμε βιώσει στην παιδική μας ηλικία.
Προσωπικά κουβαλάς πράγματα από την παιδική σου ηλικία στην ενήλικη ζωή σου;
Φυσικά κουβαλάω πολλά πράγματα κι από αυτά «ντιλάρω» τις σχέσεις μου σε όλα τα επίπεδα. Προσπαθώ να παρατηρώ και να είμαι παρόν -αυτά τα δύο στοιχεία είναι πολύ βοηθητικά για να αναπτύξεις σχέσεις. Ακόμα και για τη σχέση με τον ίδιο σου τον εαυτό. Δε γίνεται εύκολα, ούτε από τη μία στιγμή στην άλλη – όλα χρειάζονται εκπαίδευση. Όπως έχεις εκπαιδευτεί να λειτουργείς, με ένα συγκεκριμένο τρόπο από μικρός έτσι μπορείς μετά, στην ενήλικη ζωή σου, να εκπαιδευτείς για να ζεις αυτό που θέλει ακριβώς για την ίδια σου τη ζωή.
Εσύ, το έχεις καταφέρει;
Το καταφέρνω κάθε μέρα λίγο παραπάνω! Ξέρεις, δεν είναι κάτι χειροπιαστό -θα ήθελα πολύ να είχα αυτό το ραβδάκι που θα τα μεταμορφώσει όλα. Όλα χρειάζονται εκπαίδευση, ακόμα και το να απολαμβάνουμε γιατί έχουμε ενοχές. Πρέπει τις ενοχές να τις διαχωρίσουμε: είναι αληθινές ή όχι; Κι αυτό πετυχαίνεται από την παρατήρηση. Όσο πιο συνειδητός είσαι σε αυτά που κάνεις τόσο πιο πολύ μπορείς να απολαμβάνεις, να εστιάζεις σε όσα θέλεις και όχι σε όσα δεν έχεις.
Τι είναι αυτό που σε άγγιξε περισσότερο στο συγκεκριμένο κείμενο;
Μελετώντας, αναλύοντας και μπαίνοντας μέσα στον ρόλο μου είδα δικά μου μπλοκαρίσματα και σε κάποια σημεία έκανα προσωπικές μου συνδέσεις. Η ηρωίδα μου έχει πολλά κοινά με μένα και μπαίνοντας μέσα στο ρόλο και όχι αποφεύγοντας το μου έκανε πολύ καλό και λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά. Σίγουρα «μπήκα» προστατευμένη από το ρόλο μου, αλλά λειτούργησε πολύ βιωματικά και όλα συνδέονται με κάποιο τρόπο.
Στο έργο συναντάμε δύο γυναίκες με διαφορετικές συνθήκες. Η μια γυναίκα παλεύει απόλυτα με τον εαυτό της -δηλαδή έχει υψώσει ένα τεράστιο τείχος, την έχουν εγκαταλείψει κι εδώ έρχεται η σύνδεση με μένα.. Γιατί η εγκατάλειψη δεν είναι μόνο φυσική. Μπορεί να έχεις τους γονείς σου, αλλά να είναι απόντες κι έτσι πάλι είναι σα να μεγαλώνεις μόνη σου. Η ηρωίδα μου μεγάλωσε μέσα στην μοναξιά, ήθελε να οχυρώσει τον εαυτό της και να υιοθετήσει ένα παιδί. Έτσι αναγκάζεται να «ενοικιάσει» μια μαμά γιατί χρειάζεται να δείξει κάποιον δικό της ώστε να προχωρήσει η υιοθεσία..
Ο άλλος χαρακτήρας, που υποδύεται η Σοφία Βογιατζάκη, είναι μια γυναίκα που δεν έκανε παιδιά, θέλει να δίνει και προσπαθεί η μια να μπει στη ζωή της άλλη για να έρθει η αμοιβαία λύτρωση. Η μια αρχίζει να γεμίζει το τείχος, να αφήνεται στους ανθρώπους και η άλλη μπορί να δώσει όλο αυτό που έχει μέσα της και βρίσκει το χώρο να το κάνει. Το να δίνεις και να παίρνεις ταυτόχρονα έχει απόλαυση. Ουσιαστικά, όλοι μας παλεύουμε για τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας σε όλα τα επίπεδα.
Νιώθω πραγματικά υπέροχα που ήρθαν έτσι οι συγκυρίες και παίζω στην παράσταση. Επίσης, από θεατές ακούω διάφορα σχόλια και οι περισσότεροι μπόρεσαν να ξεμπλοκάρουν προσωπικά τους κομμάτια, να λυτρωθούν. Άλλωστε αυτό κάνει η Τέχνη: σου δίνει απαντήσεις. Έχεις ένα θέμα απέναντι σου, είσαι έξω από το συναίσθημα κι το βλέπεις διαφορετικά – από άλλη οπτική.
Από τη δραματική στην κωμική παράσταση. Πώς είναι αυτή η εναλλαγή;
Στους «Μπαμπάδες με ρούμι» κάνουμε κωμωδία δίνοντας χαρά στον κόσμο και παίρνουμε κι εμείς τα ίδια συναισθήματα – αυτό είναι και η ζωή. Θέλεις την ενδοσκόπηση σου, θέλεις και τη χρυσόσκονη για να έρθει η ισορροπία.
Νιώθω τόσο ευλογημένη αυτή την περίοδο! Και οι δύο παραστάσεις μαζί μου φέρνουν την απόλυτη ισορροπία. Ούτε με ενδιαφέρει όταν με ρωτάνε «Κωμωδία ή δράμα;». Δε νιώθω ότι λειτουργώ μόνο έτσι, με ταμπέλες ως ηθοποιός. Ένας ηθοποιός θέλει να αλλάζει, να μετακινείται και εμένα αυτό με κινεί..
Είναι δύσκολο για έναν ηθοποιό να αναζητά δουλειά δύο φορές το χρόνο;
Μάς έλεγαν στη σχολή ότι «Πρέπει να έχετε γερό στομάχι» κι αναρωτιόμουν τότε γιατί το τόνιζαν τόσο πολύ. Τελικά χρειάζεται γιατί η δουλειά μας έχει ακραία εναλλαγή. Σήμερα που μιλάμε έχω τρεις δουλειές και δεν προλαβαίνω, πέρυσι είχα μόνο μία. Επίσης, μια χειμερινή ή καλοκαιρινή σεζόν μπορεί να μη δουλέψω καθόλου. Είμαστε σε μια διαρκή αναζήτηση για το πιο θα είναι το επόμενο βήμα -ειδικά όταν βιοπορίζεσαι από αυτό το επάγγελμα και δεν είναι το χόμπι σου, όπως στη δική μου περίπτωση.
Αλήθεια, πώς βιώνεις τα Χριστούγεννα; Ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που λατρεύουν τις γιορτές ή όχι;
Αγαπάω πολύ τα Χριστούγεννα -ακόμα και τη θλίψη που μπορεί να δημιουργηθεί η συγκεκριμένη περίοδος. Κάποιους ανθρώπους τους μεταφέρει στην παιδική ηλικία που τα έχουν ζήσει έντονα και θέλουν να τα διατηρήσουν κι ως ενήλικες και υπάρχει κι η άλλη κατηγορία που δεν τα έχουν ζήσει και προσπαθούν να «χτίσουν» και να δημιουργήσουν κάτι που δεν το είχαν και το φαντάζονταν ότι μπορεί να υπάρχει. Εγώ ανήκω στην κατηγορία που θέλω να δημιουργώ την ατμόσφαιρα και να τη βιώνω με πολλή χαρά. Την περίοδο της Πρωτοχρονιάς κάνω και μια ενδοσκόπηση.
Μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς τι κρατάς, τι πετάς από τη χρονιά και να θέσεις νέους στόχους;
Δεν το έκανα παλαιότερα, αλλά ξεκίνησα να το κάνω τα τελευταία δύο χρόνια. Μάλιστα, όταν άρχισα να γράφω έναν έναν τους μήνες, για να δω τι έχει συμβεί, συνειδητοποίησα ότι μπορεί να έλεγα μια χρονιά ότι δεν ήταν καλή γιατί, πολύ απλά, κάτι που με στεναχώρησε κράτησε δύο μήνες ξεχνώντας τα καλά που μου είχαν συμβεί όλους τους δέκα υπόλοιπους. Κι έτσι, εκεί που πήγα όλα να τα βάλω στον ίδιο σάκο, άρχισα να αισθάνομαι πιο όμορφα και συνειδητοποίησα ότι στο μυαλό μου το είχα κάνει τεράστιο. Παρατηρώντας και καταγράφοντας τα γεγονότα διαπίστωσα ότι όλα παίρνουν τη θέση που τους αναλογεί.
Κάνοντας ένα μικρό απολογισμό, πώς κύλησε η φετινή χρονιά σου;
Κλείνει με θετικό πρόσημο. Ωστόσο, δεν σου κρύβω ότι είχα πολλές δυσκολίες αυτό τον χρόνο που δε σχετίζονται με απώλειες ή σοβαρά θέματα υγείας. Ήταν μια δύσκολη χρονιά για αρκετούς μήνες που τώρα προς το τέλος «ρέφαρε» όλο αυτό. Ούτε θα πω ότι όλα γίνονται για καλό -δεν μου ταιριάζει αυτή η υπερβολική θετικότητα και δεν με αφορά γιατί ουσιαστικά κρύβεις συναισθήματα που πρέπει να βιώσεις. Όχι, δεν είναι όλα τέλεια. Ακόμα και το να μην είμαι πολύ καλά θέλω να το βιώσω, αντί να το κουκουλώσω. Το να κουκουλώνουμε τα πράγματα είναι ένα από τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας -δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βιώσει όλα τα συναισθήματα. Είμαστε των άκρων κι αυτό φαίνεται, μεταξύ άλλων, από την στάση μας στα κοινωνικά θέματα.. Είμαστε μαύρο ή άσπρο -δεν υπάρχει ισορροπία. Όσο πιο υγιείς είμαστε τόσο πιο όμορφη θα είναι η κοινωνία μας.
Τι θα ζητήσεις από τον Άη – Βασίλη;
Χαρά, ότι μπορεί να με φέρει κοντά σε αυτό το χριστουγεννιάτικο πνεύμα και να απολαμβάνω στο έπακρο. Δεν θα ζητήσω τίποτα βαρύγδουπο. Αν δεν μπορώ να απολαμβάνω ότι και να ζητήσω δεν θα έχει κανένα απολύτως νόημα. Κάποτε πίστευα ότι η απόλαυση κρύβεται στο «πολύ», πλέον έχω μάθει να απολαμβάνω όλα αυτά τα μικρά καθημερινά που τελικά είναι τόσο μα τόσο μεγάλα..
