Η Τζέρι Σαντόρο πριν από περίπου εξήντα χρόνια, τον μήνα Ιούλιο, άφησε την τελευταία της πνοή έπειτα από άμβλωση που πραγματοποίησε με τον σύντροφό της στο δωμάτιο ενός μοτέλ στο Νόριτς του Κονέκτικατ. Ο θάνατος της Σαντόρο ευαισθητοποίησε πολλούς ακτιβιστές και εργαζόμενους στον τομέα της υγείας με αποτέλεσμα να προσπαθήσουν να νομιμοποιήσουν τις αμβλώσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Όταν η φωτογραφία του άψυχου σώματος της Σαντόρο έγινε πρωτοσέλιδο στην φεμινιστική έκδοση Ms. Magazine τον Απρίλιο του 1973, λίγους μόλις μήνες αφότου η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ Roe εναντίον Wade κατέληξε στο ότι εν τέλει θα προστατεύει νομικά την ιατρική διαδικασία, η Τζέρι Σαντόρο έγινε σύμβολο του κινήματος υπέρ της άμβλωσης.
Η απόφαση αυτή του Ανωτάτου Δικαστηρίου αποτελέσε μία από τις πιο αμφιλεγόμενες στην ιστορία των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα πολιτικοί και ακτιβιστές κατά των αμβλώσεων να προσπαθούν επί δεκαετίες να την ακυρώσουν. Στις 24 Ιουνίου 2022, το Ανώτατο Δικαστήριο ανέτρεψε την απόφαση, αφού αποφάνθηκε ότι δεν υπάρχει συνταγματικό δικαίωμα στην άμβλωση προκαλώντας έτσι διεθνείς αντιδράσεις.
Πρόσφατα, η καλλιτέχνης και μητέρα Κάρμεν Βίναντ, δημιούργησε ένα νέο φωτογραφικό book με τίτλο: «The Last Safe Abortion», με το οποίο επιδιώκει να αποτυπώσει την υπεράσπιση και την φροντίδα που παρέχουν οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας στις γυναίκες που επέλεξαν να προβούν σε άμβλωση τα τελευταία 50 χρόνια.
Η ίδια είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο τμήμα Τέχνης, στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο και μιλώντας στο cnn.com, δήλωσε πως εμπνεύστηκε την ιδέα για το φωτογραφικό άλμπουμ καθώς τακτικά στους χώρους του Πανεπιστημίου περιβάλλεται από πολλούς ακτιβιστές οι οποίοι τάσσονται κατά των αμβλώσεων.
Η ίδια θέλησε να αναδείξει την δουλειά των εργαζομένων στον τομέα της υγείας ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της φροντίδας των γυναικών που πρόκειται να κάνουν άμβλωση.
«Πού είναι οι φωτογραφίες μας; Πού είναι οι φωτογραφίες των ανθρώπων που είναι υπέρ της επιλογής και επενδύουν στην αναπαραγωγική δικαιοσύνη και στο έργο της υγειονομικής περίθαλψης;», αναρωτήθηκε η Βίναντ. «Γιατί ήμασταν τόσο επιφυλακτικοί και καθυστερήσαμε να χρησιμοποιήσουμε εικόνες στις κινήσεις μας;»