Μαρία Χάνου: «Το να αποδείξω κάτι ήταν περισσότερο μέσα στο δικό μου μυαλό και αυτές οι σκέψεις με μπλόκαραν»
Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα δίνουμε ραντεβού με την Μαρία Χάνου, στο Centrale, στο κέντρο της πόλης για μια ζεστή σοκολάτα με αφορμή τη παράσταση όπου και πρωταγωνιστεί «November».
Ευγενική, με ένα πλατύ χαμόγελο, ξετυλίγει το νήμα της ζωής της. Τα παιδικά χρόνια στο Πήλιο, το πρώτο τηλεοπτικό γύρισμα στις «Μάγισσες της Σμύρνης», η αποχώρηση μετά από πέντε σεζόν στη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» και η απόφαση της να ζει συνειδητά την κάθε μέρα.
«Μεγάλωσα στην Καλλιθέα, όπου ζω μέχρι σήμερα στο πατρικό μου σπίτι, το οποίο ανακαινίσαμε και πλέον είμαι εγώ μέσα. Δεν σου κρύβω πως είναι λίγο περίεργο, ταυτόχρονα και ωραίο, άσε που κρύβει μια ικανοποίηση. Έχω διαμορφώσει τους χώρους, έχω βάλει τη δική μου αισθητική και το βλέπω με μια άλλη ματιά -έχω τόσες αναμνήσεις!
Οι γονείς μου είναι ηθοποιοί οπότε βρισκόμουν μέσα σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον και είχα μεγάλη αγάπη για τις Τέχνες. Μετά το δημοτικό έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου -ήταν έξι πολύ όμορφα χρόνια, τότε έπαιζα σαξόφωνο, αλλά δυστυχώς δεν το συνέχισα. Μπορεί να το πιάσω ξανά, δεν έχω χάσει την επαφή μου με την μουσική, είτε έμμεσα, είτε άμεσα με έναν τρόπο έρχομαι σε επαφή και παίζω όσο μπορώ.
Ήμουν μέτρια μαθήτρια, ήσυχη ως παιδί, επίμονη πολύ και όταν κάτι το ήθελα το διεκδικούσα έντονα. Πέρα από τα εφηβικά χρόνια που έκανα περισσότερες ακρότητες, εξάλλου είναι η περίοδος που ψάχνεις πιο έντονα τα όρια, τις αντοχές σου, γενικά δεν ήμουν πολύ ζωηρή, δηλαδή να κάνω πράγματα που να ταλαιπωρώ και να δοκιμάζω τους γονείς μου.
Από τις πιο αγαπημένες εικόνες που έχω στο μυαλό μου είναι στο χωριό μου, στη Μακρυρράχη στο Πήλιο - ένας προορισμός που αγαπώ και πάντα επιστρέφω. Εκεί έχω τη γιαγιά μου, τους θείους μου και χαίρομαι να πηγαίνω. Έχω πολλές παιδικές αναμνήσεις, ιδιαίτερα τα καλοκαίρια που τα περνούσα στο χωριό και μέσα στο σπίτι είχαμε πολλά τραγούδια -είμαστε μια οικογένεια που τραγουδάει πολύ από τη μεριά του μπαμπά μου.
Δεν έχω προλάβει το παιχνίδι στη γειτονιά, όμως το έχω κάνει στις διακοπές στο χωριό και σε ταξίδια που πηγαίναμε με οικογενειακούς φίλους όλοι μαζί. Ένα από τα ωραιότερα καλοκαίρια μου ήταν στη Χρυσομηλιά, στους Φούρνους, ένα μέρος που τότε είχε λίγους κατοίκους, γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας και υπήρχε μεγάλη ελευθερία. Θυμάμαι ξυπνούσαμε και αμέσως βουτούσαμε στη θάλασσα- ήταν ένα ονειρικό καλοκαίρι. Μπορεί να μην έχω παίξει στους δρόμους της Αθήνας, αλλά έχω ζήσει αυτό που ήταν πολύ σημαντικό και θυμάμαι μέχρι σήμερα...».
«Όταν πήγαινα ακόμα σχολείο έπαιξα για πρώτη φορά σε σειρά, στις «Μάγισσες της Σμύρνης» -ήταν μια εμπειρία μαγική. Για μένα, ήταν ένα παιχνίδι όλο αυτό με αξιόλογους συντελεστές με πρώτο τον κύριο Κώστα Κουτσομύτη – έναν εξαιρετικό άνθρωπο, πολύ γλυκό και πολύ «φροντιστικό» οπότε αισθανόμουν ασφάλεια. Τότε δεν τα καταλάβαινα όλα, μεγαλώνοντας εννοείται πως τα εκτίμησα και με το παραπάνω. Γενικότερα είχα μεγάλη οικειότητα, ήταν μια σειρά εποχής πολύ προσεγμένη και ένιωθα πως παίζω σε ένα μαγικό σύμπαν. Πράγματι, ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία...»
«Τελειώνοντας το σχολείο έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω, δεν πέρασα κάπου που να θέλω πολύ να πάω και επέλεξα να ακολουθήσω την υποκριτική...Νωρίτερα, δεν το είχα συζητήσει ευθέως με τους γονείς μου -τους μίλησα όταν έφτασε η στιγμή που έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω επαγγελματικά. Νομίζω, ήρθε κάπως πηγαία και μάλλον βγήκε σε καλό...
Έχω δει τις δύσκολες στιγμές του επαγγέλματος, όπως συμβαίνει με όλα τα παιδιά που ακολουθούν τον ίδιο επαγγελματικό δρόμο με τους γονείς τους, όμως δεν ήταν αποτρεπτικές- στη ζυγαριά κέρδιζε η Τέχνη και η περιέργεια του πράγματος. Ήταν πιο ισχυρή η περιέργεια μου να γνωρίσω αυτό το επάγγελμα παρά οι δυσκολίες....
Όταν πέρασα στο ΚΒΘΕ ήταν η πρώτη φορά που έμεινα μόνη μου, σε δικό μου σπίτι και ήταν φανταστική εμπειρία. Πέρασα πολύ όμορφα αυτά τα 4 χρόνια στη Θεσσαλονίκη- τρία χρόνια ήταν η φοίτηση στη δραματική σχολή και έναν χρόνο έμεινα γιατί φτιάξαμε μια θεατρική ομάδα με φίλους και συμφοιτητές και ανεβάσαμε θεατρική παράσταση για παιδιά – στη συνέχεια κατεβήκαμε στην Αθήνα.
Τα φοιτητικά χρόνια πέρασαν με πολλές τρέλες, αλλά και μεγάλη αφοσίωση στο αντικείμενο γιατί ήταν μια απαιτητική σχολή με πολύ καλούς καθηγητές, στα δικά μου χρόνια, και με έναν ισχυρό κώδικα επικοινωνίας. Με ρωτάς αν ήταν μια επιβεβαίωση που πέρασα στο ΚΒΘΕ – σίγουρα ήταν γιατί δίνεις εξετάσεις για να μπεις στη σχολή. Πράγματι, ήταν μια επιβεβαίωση που λες «κοίτα, τελικά, μπορεί να είμαι σε καλό δρόμο»».
«Με την ομάδα που ανεβάσαμε τη παιδική παράσταση ήμασταν τυχεροί γιατί μπορέσαμε και κατεβήκαμε στην Αθήνα στο θέατρο Θησείον. Όταν ήμασταν στην Θεσσαλονίκη ταλαιπωρηθήκαμε πάρα πολύ γιατί ήμασταν και παραγωγοί της ομάδας, κάναμε τα πάντα, δουλεύαμε πάρα πολύ και όχι μόνο πάνω στο αντικείμενο μας -σκέψου παίρναμε τηλέφωνα μέχρι σε σχολεία για ενημέρωση. Ταξιδέψαμε πολύ στο εξωτερικό, πηγαίναμε σε φεστιβάλ, κάναμε road trips – ότι ευκαιρία μας δινόταν την εκμεταλλευόμασταν στο έπακρο. Έτσι περνούσαν ωραία και δημιουργικά τα χρόνια.. ».
«Αν έπρεπε να αποδείξω κάτι; Νομίζω περισσότερο ήταν μέσα στο δικό μου μυαλό και αυτές οι σκέψεις με μπλόκαραν. Πιστεύω πως όταν δουλεύεις σκληρά, κάνεις σωστά τη δουλειά σου, χαρακτηριστικά που εγώ θαυμάζω σε έναν ηθοποιό, έρχεται η στιγμή που αποδεικνύεις την αξία σου γιατί πάνω στη σκηνή δεν έχεις κανέναν να σε υποστηρίξει -πρέπει να σταθείς μόνος σου. Οπότε, όποια αρχική καχυποψία μπορεί να υπάρχει αργά ή γρήγορα όλα παίρνουν το δρόμο τους. Για αυτό σου ανέφερα πως ήταν ένα κόλλημα που είχα μέσα στο μυαλό μου και δεν υπάρχει πια...»
«Η τηλεόραση μπήκε στη ζωή μου πριν από έξι χρόνια όταν ξεκίνησα να παίζω στη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» και ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία. Μπήκα σε μια ήδη πετυχημένη σειρά και δεν σου κρύβω ότι είχα αγωνία για το πώς θα ενσωματωθώ ώστε να καταφέρω να δημιουργήσω κάτι ξεχωριστό. Αν και είχα μεγάλη ανησυχία, ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που με είχαν πάρει στη συγκεκριμένη δουλειά. Με τον Σπύρο Χατζηαγγελάκη γνωριζόμασταν από τη Θεσσαλονίκη, ήταν η πρώτη μας τηλεοπτική δουλειά, και υπήρχε μια συμπάθεια μεταξύ μας. Τελικά όλο «κούμπωσε» και περάσαμε μια πενταετία υποδυόμενοι το ζευγάρι, το οποίο αγαπήθηκε από τον κόσμο και ήταν πολύ τιμητικό για μας. Εκτός από τον Σπύρο δέσαμε πολύ και με τον Τόλη Παπαδημητρίου και με το συνεργείο που μας αγκάλιασαν από την αρχή.
Η απόφαση για να αποχωρήσω από τη σειρά ήταν δύσκολη. Όταν έχεις αφοσιωθεί σε μια δουλειά, έχεις επενδύσει δεν είναι εύκολο να πάρεις την απόφαση να φύγεις, όμως, για μένα, οι ιστορίες και το καλλιτεχνικό κομμάτι είναι πάντα μπροστά. Αισθάνθηκα πως η ιστορία είχε ολοκληρωθεί, είχαμε καλύψει όλο το θέμα του ζευγαριού και πλέον είχε φτάσει η στιγμή...Το τελευταίο γύρισμα ήταν συγκινητικό- έκλαψα πάρα πολύ γιατί τα γνωρίζεις όλα τόσο καλά, από τους ανθρώπους μέχρι που είναι το καθετί μέσα στο τηλεοπτικό σπίτι, και είναι δύσκολο να τα αποχωριστείς παρόλο που ξέρεις ότι ήρθε η ώρα...
Αν και ήμουν κάπως διστακτική, για να είμαι ειλικρινείς, μπήκα στη διαδικασία να κάνω συζητήσεις για άλλες τηλεοπτικές σειρές, οι οποίες, είτε από τη μία πλευρά, είτε από την άλλη δεν προχώρησαν. Πιστεύω πως ότι έγινε ήταν για καλό. Χρειάζομαι αυτόν τον χρόνο που παίρνω για να δω το επόμενο βήμα μου...».
«Αυτή τη περίοδο παίζω στη παράσταση «November» στο θέατρο Τζένη Καρέζη και εκτός από τον σκηνοθέτη, ένας ακόμα ισχυρός λόγος για να αποδεχτώ μια πρόταση είναι το κείμενο. Πρόκειται για μια πολιτική, μαύρη κωμωδία -ένα κείμενο που όταν το διαβάζεις κάνεις συνειρμούς, προβληματίζεσαι, σου δίνει πληροφορίες και έχει ένα πολύ αιχμηρό χιούμορ. Η πλοκή διαδραματίζεται μέσα στο γραφείο του Προέδρου της Αμερικής, ενός διεφθαρμένου πρόεδρου, που όλα δείχνουν πως θα χάσει τις εκλογές και όλοι γύρω του για τους λόγους τους ο καθένας θέλουν να κερδίσει. Βλέπουμε στο έργο τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες, μιλάει για τη διαφθορά και αν κι είναι υποθετικό βλέποντας το λες «μήπως είναι τελικά έτσι τα πράγματα»;
Με ρωτάς γιατί να δει κάποιος το συγκεκριμένο έργο, το 2024, και η απάντηση είναι πως φαίνεται ότι ο πολιτικός κόσμος λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο και αυτός δεν έχει αλλάξει. Έχει πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που ο συγγραφέας περιγράφει και διαμορφώνει ένα τέτοιο πολιτικό σκηνικό γιατί μοιάζει να είναι πολύ κοντά στην αλήθεια.
Τι μήνυμα πήρα από το έργο και αν άλλαξα κάτι; Λοιπόν, κάτι που με προβλημάτισε ήταν πως πολλές φορές αποποιούμαι δικές μου ευθύνες, με μια ευκολία, και στη πραγματικότητα θεωρώ πως είμαι αθώα, αλλά τελικά δεν είμαι. Μετράει η επιλογή σου όσο σκληρή και να είναι κι όσο μάς ξεβολεύει. Οι επιλογές και οι δράσεις μας είναι αυτές που μας χαρακτηρίζουν. Η κάθε απόφαση σε οδηγεί σε μια κατάσταση που έχεις την ευθύνη, δεν είναι ότι δεν έχεις ευθύνη -ο καθένας μπορεί να κάνει πράγματα από το μετερίζι του».
«Στη προσωπική μου ζωή έχω το σκυλάκι μου, που το αγαπώ πολύ, τον σύντροφο μου, ο οποίος είναι μουσικός, πηγαίνω θέατρο, σε συναυλίες, μου αρέσει να βγαίνω έξω για φαγητό, μάλιστα επιλέγω συγκεκριμένα μαγαζιά, δεν τρελαίνομαι να μαγειρεύω- προτιμώ να μου μαγειρεύουν, κάνω pilates, έχω παρατηρήσω πως μου κάνει καλό στη ψυχολογία – η άσκηση είναι ευεργετική για τη ψυχή και το σώμα -και όταν βρίσκω χρόνο θέλω να ταξιδεύω για να αλλάζω τοπία και να βλέπω νέες εικόνες.
Οι φίλοι μου είναι κυρίως από το σχολείο και τη δραματική σχολή, έχω και μια φίλη από παλαιότερα πριν πάω δηλαδή στο Μουσικό Σχολείο. Είμαι πολύ ευγνώμων για αυτές τις σχέσεις μου που μετράνε τόσα πολλά χρόνια και αισθάνομαι μεγάλη ασφάλεια. Δεν ανοίγομαι εύκολα, αν και είμαι κοινωνική, οι άνθρωποι της καρδιάς μου, δηλαδή η οικογένεια που ουσιαστικά επιλέγεις, είναι αυτοί που ξέρω χρόνια...
Φέτος, χωρίς τα τηλεοπτικά γυρίσματα, που πλέον έχω χρόνο για μένα, αναρωτιόμουν «μα, καλά τι έκανα πριν τη μουρμούρα», ποια ήταν τα χόμπι μου. Ξανά βρήκα χρόνο, διάθεση και μου αρέσει να παίζω μουσική -ερασιτεχνικά ασχολούμαι με την κιθάρα.
Προσπαθώ να ζω το σήμερα, να μην με συνεπαίρνει η ρουτίνα της καθημερινότητας, δεν είναι πάντα εύκολο, βάζω, όμως, πάντα προτεραιότητες να κάνω όσα θέλω και πάνω απ όλα προσπαθώ να ζω συνειδητά. Είμαι στη φάση που φροντίζω τον εαυτό μου, τον αφήνω να κοιμηθεί λίγο παραπάνω ή να μην κάνει απολύτως τίποτα, όχι μόνο να τον «δέρνω». Έχω μαλώσει τόσο πολύ τον εαυτό μου, αλλά τώρα προσπαθώ να αντιστέκομαι και να ζω πιο ποιοτικά. Δεν τα καταφέρνω συνέχεια, το βλέμμα όμως γέρνει προς τα εκεί….
Ένας από τους προσωπικούς μου στόχους που έχω θέσει πολύ συνειδητά είναι να καλλιεργήσω περισσότερο την υπομονή μου. Έχω μετανιώσει για πράγματα που έχω κάνει γιατί πολύ απλά δεν είχα υπομονή και δεν με εξέφραζαν -τα έκανα επειδή βιάστηκα και πήρα τα μαθήματα μου. Το θέμα είναι τα θυμάμαι;».
«Τα Χριστούγεννα μου αρέσουν πάρα πολύ, απολαμβάνω να περπατάω στους δρόμους και να τους βλέπω φωτισμένους, τα παράθυρα που φαίνονται τα δέντρα μέσα στα σπίτια. Για μένα είναι μια εποχή που θα καθίσω λίγο παραπάνω στον καναπέ του σπιτιού μου, θα ανάψω το τζάκι, θα είμαι με την κουβερτούλα μου για να δω μια ταινία -μπαίνω εύκολα σε αυτό το τριπάκι τέτοια περίοδο.
Αυτή τη περίοδο ο κόσμος έρχεται στο θέατρο να ψυχαγωγηθεί και παρόλο που καμία φορά μπορεί να πεις «αχ να ήμουν σπίτι μου» είναι πολύ συγκινητικό να μοιράζεσαι αυτό το συναίσθημα με το κοινό. Νιώθω πως δίνω κάτι, μου αρέσει που έχω το ρόλο κάποιου που προσφέρει τις γιορτινές ημέρες...
Θυμάμαι με αγάπη, όταν ήμουν μικρή, τα οικογενειακά τραπέζια και περίμενα πώς και πως να δω αν το γάλα ήταν κατεβασμένο στο ποτήρι, το μελομακάρονο δαγκωμένο από τον Άι Βασίλη. Έμαθα σε μεγάλη σχετικά ηλικία πως δεν υπάρχει Άι Βασίλης και είχα καταρρακωθεί...»
Η παράσταση «November» του Ντέιβιντ Μάμετ, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα, παίζεται Τετάρτη με Κυριακή στο θέατρο Τζένη Καρέζη.
Παίζουν: Σταύρος Σβήγκος, Κώστας Καζανάς, Μαρία Χάνου, Νίκος Τουρνάκης, Δημήτρης Ραφαήλος
