Χριστίνα Μόσχου: Η αρχιτέκτονας και εικαστικός που ενσωματώνει τη σύγχρονη ελληνικότητα στην τέχνη της

Είναι πάντα ευτυχές να ανακαλύπτεις νέες, πολλά υποσχόμενες φωνές που μεταφέρουν μεστά τη δική τους, σύγχρονη εκδοχή της ελληνικότητας στα δεδομένα της διεθνούς εικαστικής σκηνής. Και η Χριστίνα Μόσχου είναι μια τέτοια περίπτωση.

Με σπουδές στο UCL / LOCI των Βρυξελλών, όπου ζει και εργάζεται τα τελευταία χρόνια, η δημιουργός μοιράζει ισότιμα τον χρόνο της ανάμεσα στα οικιστικά της projects, αλλά και στην αγάπη της για τη ζωγραφική και το design. Έχοντας συμμετάσχει σε ομαδικές αλλά και ατομικές εκθέσεις στο Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ελλάδα και την Κύπρο και μετρώντας ήδη συνεργασίες με σημαντικά brands, όπως ο Korres και το Mantility η Χριστίνα Μόσχου έχει διαμορφώσει από καιρό τη δική της αισθητική κατεύθυνση, χαρακτηρίζοντας από συνέπεια ό,τι κι αν καταπιάνεται.

Η εμβάθυνση στο περιβάλλον, αλλά και η δυνατότητα να αφουγκράζεται κάθε φορά το συγκείμενο και να το αποτυπώνει με μια ενάργεια προσωπική είναι αρετές καλλιτεχνικής ωριμότητας. Στο έργο της το κυκλαδικό στοιχείο διαπλέκεται με το graphicdesign, υπογραμμίζοντας τις γεωμετρίες. Οι θραυσματικές μορφές κουβαλούν τη φόρτιση και την υποβλητική ένταση της μυθολογίας, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα μεταφυσική. Οι καμπύλες, η αρμονία, η συμμετρία, το καθετί διαπνέεται από την αντίστιξη. Το φυσικό με το αστικό, το εσωτερικό με το ανοίκειο, το πραγματικό με το φανταστικό, οι δύο διαστάσεις με το ανάγλυφο τρισδιάστατο, όλα νοηματοδοτούνται και βρίσκουν ζωή μέσα από μια αναπάντεχη σύγκλιση.

Οι συμβολισμοί έχουν κεντρική θέση στον θεματικό της πυρήνα. Μοιάζουν με σηματωροί της ελληνικότητας. Μια μορφή σαν άλλη Νίκη της Σαμοθράκης πλέει προς τη δική της ελευθερία… Το μαρτύριο του Ταντάλου μοιάζει να είναι ο νόστος, κουβαλώντας μια σφαίρα από το αέναο γαλάζιο. Αλλού η ίδια γαλάζια σφαίρα φέρεται να λειτουργεί ως μίτος, που μας υποδεικνύει τους αόρατους δεσμούς μας με την κλασική εποχή. Ο σκεπτόμενος του Rodin καθήμενος σε έναν μισοσπασμένο κίονα εγείρει σκέψεις για την ταυτότητα, βυθισμένος στις δικές του νεοπλατωνικές ιδέες για αυτό το Υπερούσιο εν, μέσα σε μια χωρικότητα περισυλλογής. Μια πόρτα γεμάτη σύννεφα προσομοιάζει σε τοπίο βγαλμένο από τη φαντασία του Magritte, ενώ μέσα στους αινιγματικούς της τόπους διακρίνουμε μια σκηνογραφία μελαγχολική, σαν εκείνη του EdwardHopper…

Ο σουρεαλισμός που διακρίνει το ζωγραφικό έργο της Χριστίνας Μόσχου φέρει ακόμα συνειρμούς με μορφές που θυμίζουν Νίκο Εγγονόπουλο ή κάτι από τα φτερουγίσματα των πουλιών του Αλέκου Φασιανού, όμως μέσα από αυτή τη συνάφεια, ταυτοχρόνως επιτυγχάνεται να διατηρηθεί η πολύ διακριτή τονικότητα και η φόρμα της καλλιτέχνιδας.

Πέρα από την έμφυτη ευαισθησία της ως καλλιτέχνη, εξίσου σημαντικό να ειπωθεί είναι πως η κοινωνική συνείδησή της διαφαίνεται και από την απόφασή της να διαθέσει τα έσοδα από μέρος των έργων της για τη στήριξη του Ερυθρού Σταυρού και των πληγέντων από τον πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης . Γιατί όταν το καλλιτεχνικό έργο γίνεται αρωγός στο φιλανθρωπικό έργο τότε το υψηλό γίνεται αυτομάτως κάτι ιερό.

Εν μέσω της δικής της πολυάσχολης καθημερινότητας, η Χριστίνα Μόσχου μοιράστηκε μαζί μας σκέψεις για τη ζωή στο εξωτερικό, τις προκλήσεις ενός καλλιτέχνη και την έμπνευση από τις συλλογικές συναντήσεις των artistic residencies, τις δικές της αναφορές αλλά και κάποια από τα προσεχή της σχέδια.

Είστε αρχιτέκτων αλλά και εικαστικός. Πώς αλληλοσυμπληρώνονται αυτές οι δύο ιδιότητες στη ζωή σας;

Η ενασχόλησή μου με την αρχιτεκτονική και την εικαστική τέχνη αποτελεί για μένα δύο παράλληλους, αλλά αλληλοσυμπληρούμενους κόσμους. Σπούδασα αρχιτεκτονική σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο και αυτή η εκπαίδευση και η επαγγελματική ενασχόληση, μου έδωσε τη δυνατότητα να προσεγγίζω το design με σφαιρικό τρόπο —από την αρχική σύλληψη μιας ιδέας έως την τελική υλοποίησή της. Αυτή η αντίληψη βρίσκει εφαρμογή σε κάθε δημιουργικό εγχείρημα, είτε αφορά στην αρχιτεκτονική και τη διαμόρφωση ενός χώρου, είτε τη σκηνογραφία ή την οργάνωση μιας έκθεσης, είτε τη δημιουργία γλυπτών και ζωγραφικών έργων.

Η αρχιτεκτονική και η εικαστική τέχνη συνδέονται για μένα μέσω της δημιουργικότητας, η οποία είναι ο κοινός παρονομαστής, αλλά η έκφραση αυτής διαφέρει ανάλογα με τον τομέα. Στην αρχιτεκτονική, η δημιουργικότητα εκδηλώνεται με την ένταξη πρακτικών δεδομένων —όπως οι χρηστικές ανάγκες, οι φυσικές και στατικές προδιαγραφές, οι ενεργειακοί και πολεοδομικοί κανονισμοί— μέσα σε ένα πλαίσιο που συνδυάζει τις λειτουργικές απαιτήσεις με αισθητικούς παράγοντες. Αντίθετα, στη ζωγραφική όλα είναι πιο προσωπικά και εσωτερικά. Έχουν σχέση με το τι θέλεις να πεις και να μοιραστείς. Στη ζωγραφική, εσύ ο ίδιος θέτεις στον εαυτό σου τις προϋποθέσεις και το πλαίσιο της δημιουργίας με μια μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης.

Τα έργα μου και ως προς τον τρόπο προσέγγισης της σύνθεσης είναι βαθιά επηρεασμένα από την αρχιτεκτονική μου ματιά. Προκύπτει μέσα από καθαρές γραμμές, μια γεωμετρία και μια αναζήτηση αναλογιών με στόχο την ισορροπία και την αρμονία. Επίσης, υπάρχει μια χωρικότητα στους πίνακες που μεταφράζεται είτε μέσα αναγλυφικότητές και διαφορετικά επίπεδα, είτε από την αντίθεση του φωτός και της σκιάς. Η αρχιτεκτονική και η εικαστική τέχνη συνδυάζονται με έναν τρόπο που δημιουργεί μια δημιουργική αλληλοτροφοδότηση.

Τι είναι ελληνικότητα για εσάς και πώς χαρακτηρίζει το έργο σας; Και πέραν αυτού ποιες είναι οι επιρροές σας που αποτελούν σταθερό σημείο αναφοράς; Υπάρχουν θεματικοί πυρήνες που κωδικοποιούνται στο έργο σας;

Για μένα, η ελληνικότητα δεν είναι απλώς μια γεωγραφική ή πολιτιστική αναφορά. Είναι μια απλότητα που κρύβει βάθος, · είναι φως, ήλιος, ελπίδα, είναι αέρας, θάλασσα, το απέραντο μπλε του ορίζοντα που σου αδειάζει το μυαλό. Είναι μια αίσθηση που μεταφέρεται μέσα από μεσογειακές εικόνες και ένα σύνολο βιωμάτων και αναμνήσεων που φέρω μέσα μου και επαναδιατυπώνεται.

Οι θεματικοί πυρήνες που με απασχολούν είναι ο χρόνος, η ενδοσκόπηση, οι δεσμοί, η δυσκολία, τα συναισθήματα. Μέσα από τοπία γνώριμα αλλά όχι συγκεκριμένα, και με συμβολισμούς εμπνευσμένους από την αρχαιοελληνική μυθολογία, δεν επιδιώκω απλώς μια αναφορά στο παρελθόν, αλλά τα χρησιμοποιώ ως αφορμή για να θίξω σύγχρονα θέματα που μας απασχολούν σήμερα.

Πηγή έμπνευσής μου αποτελούν τόσο καλλιτέχνες όπως οι René Magritte, Yves Tanguy, Roger Raveel, Giorgio de Chirico, όσο και σπουδαίοι εκπρόσωποι της νεότερης ελληνικής τέχνης όπως οι Γιάννης Μόραλης, Αλέκος Φασιανός, Νίκος Εγγονόπουλος και Κώστας Τσόκλης.

Ελλάδα και Βέλγιο. Τι είναι αυτό που κρατάτε σαν ατμόσφαιρα, σαν τρόπο ζωής από τις δύο χώρες;

Ελλάδα και Βέλγιο, δύο χώρες τελείως διαφορετικές αλλά και οι δύο σταθμοί.

Η Ελλάδα είναι η χώρα που με διαμόρφωσε, όπου μεγάλωσα και που πάντα κουβαλώ μέσα μου. Είναι κομμάτι της ταυτότητάς μου, ένας τόπος που αγαπώ βαθιά,– ίσως με τη ρομαντική νοσταλγία που νιώθει κανείς όταν ζει στο εξωτερικό. Είναι το μέρος όπου όλα μοιάζουν πάντα πιο γνώριμα, πιο οικεία. Ως προς τον τρόπο ζωής, η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι στην Ελλάδα ο κόσμος ζει έξω, υπάρχει μια μοναδική σύνδεση με τη φύση - τη θάλασσα και τον ήλιο. Υπάρχει μια αμεσότητα στις σχέσεις ενώ ο θεσμός της οικογένειας παραμένει ιδιαίτερα δυνατός.

Το Βέλγιο, από την άλλη, είναι η χώρα που βρέθηκα μέσω των σπουδών και των συγκυριών και έχει παραμείνει η βάση μου τα τελευταία 10 χρόνια. Έχει οργάνωση, σταθερότητα και πολυπολτισμικότητα με εύκολη πρόσβαση στα καλλιτεχνικά δρώμενα γειτονικών χωρών. Η γεωγραφική του θέση το καθιστά έναν κόμβο επιρροών από την Ολλανδία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, κάτι που έχει διαμορφώσει ενεργά την ταυτότητά του, δημιουργώντας ένα σχεδόν σουρεαλιστικό μείγμα πολιτισμών μέσα σε μια τόσο μικρή χώρα. Αυτό το στοιχείο του σουρεαλισμού—όχι μόνο στην τέχνη αλλά και στον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία—είναι αυτό που με κράτησε τόσα χρόνια εδώ.

Η σύζευξη επιρροών της χώρας στην οποία γεννήθηκα και της χώρας στην οποία ζω φανερώνεται στους πίνακές μου, καθώς κατέχει σημαντικό κομμάτι της ταυτότητάς μου, χωρίς να χρειάζεται να το επιδιώξω.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν αντιθετικές δυνάμεις που εκφράζονται μέσα από τη δουλειά σας;

Θα έλεγα οτι φανερώνεται έντονα μια δυαδικότητα. Τα έργα μου μεταφέρουν το παρελθόν αλλά γεννιούνται από το παρόν. Ως προς το ύφος, πάιζουν με τα χωροχρονικά όρια μεταξύ του αρχαίου και του σύγχρονου, του πραγματικού και του φανταστικού.

Στη ζωγραφική μπορούν να συνυπάρξουν διαφορετικές εποχές στον χρόνο, η πραγματικότητα μπορεί να αποκτήσει μια φανταστική, σουρεαλιστική διάσταση. Ο συμβολισμός είναι για μένα ένα από τα πιο δυνατά εργαλεία αφήγησης, επιτρέποντας την ανασύνθεση εικόνων και νοημάτων που ξεπερνούν την απλή αναπαράσταση.

Στα έργο μου, η ανθρώπινη φιγούρα, συχνά αναπαρίσταται ως τμήματα κλασικών αγαλματών, μετατοπίζεται σε διαφορετικά σχεδόν θεατρικά πλαίσια, που προσδίδουν μια μεταφυσική ατμόσφαιρα. Ένα πολύ επαναλαμβανόμενο σύμβολο στη δουλειά μου είναι οι κορδέλες και τα νήματα, που συχνά συνδέουν τις εικονιστικές μορφές με το περιβάλλον τους και κάνουν οπτικά αντιληπτά, πράγματα που μας περιβάλλουν, αλλά είναι αόρατα, όπως τα συναισθήματα, οι δεσμοί, ο χρόνος, οι σκέψεις και οι αναμνήσεις που προείπαμε...

Υπάρχει η έννοια της καθημερινής πειθαρχίας στη δημιουργική διαδικασία; Αν θα ρίχναμε μια κλεφτή ματιά στο studio σας, πώς θα βλέπαμε ότι κυλά μια δημιουργική μέρα για εσάς;

Ευτυχώς έχω καταφέρει να δημιουργήσω μια καθημερινότητα που δεν θυμίζει σε τίποτα ρουτίνα, κάτι που είναι πολύ ανανεωτικό σε δημιουργικές περιόδους. Κάθε μέρα μαθαίνω ή κάνω και κάτι καινούργιο –μέσα από νέα projects ή μέσα από νέες συνεργασίες. Συνήθως κάθε έργο ξεκινά με ένα μικρό σκίτσο μιας ιδέας. Στη συνέχεια, επεξεργάζομαι το σχέδιο στον υπολογιστή για να ορίσω τη μορφή και τις αναλογίες της τελικής σύνθεσης, και έπειτα επιστρέφω στη ζωγραφική με το χέρι, χρησιμοποιώντας πινέλα και ακρυλικά. Είναι μια διαδικασία που συνδυάζει συνεχώς ψηφιακά εργαλεία και ζωγραφική, προσαρμόζοντας τη σύλληψη του έργου σε κάθε διαφορετικό στάδιο της δημιουργίας.

Μου αρέσει να χρησιμοποιώ διάφορα επίπεδα και υλικά, παίζοντας με το φως και τις σκιές και προσθέτοντας βάθος και χωρικότητα στις αφηγηματικές σκηνές που απεικονίζω. Δουλεύοντας αφαιρετικά, προσπαθώ να προσδιορίσω τα απόλυτα ουσιώδη στοιχεία κάθε σύνθεσης αφαιρώντας κάθε περιττή πληροφορία. Ανασυνδυάζοντας και επανασυναρμολογώντας κομμάτια, όπως σε ένα κολάζ, επιδιώκω μια συνοχή που να ενώνει το έργο με αρμονία και ισορροπία.

Η έρευνα του τίτλου έχει την ίδια σημασία με το ίδιο το έργο τέχνης. Για μένα, είναι ένα εργαλείο που διευκολύνει την κατανόηση και την ερμηνεία του πίνακα, διευκολύνοντας την επικοινωνία του μηνύματος. Η ιδέα του τίτλου προκύπτει συνήθως κατά τη διάρκεια της δημιουργίας, ή αφού ολοκληρωθεί το έργο. Είναι ένας τρόπος να εκφράσω με λόγια αυτό που προσπαθώ να επικοινωνήσω οπτικά μέσω του συναισθήματος.

Η έμπνευση μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε και πρόσφατα βρεθήκατε σε ένα arτistic residency στη Γαλλία. Πώς διαμορφώνουν τα artistic residencies έναν καλλιτέχνη; Υπάρχουν κάποια μέρη στα οποία επιστρέφετε και λειτουργούν ως καταφύγιο για εσάς;

Τον Νοέμβριο πήρα μέρος στο πρώτο μου arτistic residency στη Νορμανδία, σε ένα μοναδικό κτίριο δίπλα από το επιβλητικό τοπίο με τα βράχια του Étretat. Παρόλο που είχα προετοιμάσει κάποιες ιδέες για να δουλέψω, τελικά επηρεάστηκα έντονα από το ίδιο το περιβάλλον και οδηγήθηκα σε μια εντελώς διαφορετική θεματική. Εστίασα στον παραλληλισμό του ανθρώπινου σώματος με τον βράχο, ως ένα στοιχείο που μεταβάλλεται από το εξωτερικό του περιβάλλον, μια θεματική που εξακολουθώ να εξερευνώ μέχρι σήμερα.

Τα artistic residencies δίνουν στον καλλιτέχνη χρόνο και χώρο να πειραματιστεί, και να ανακαλύψει νέες πτυχές της δημιουργικής του διαδικασίας. Είναι μια πολύτιμη εμπειρία, καθώς σε φέρνει σε επαφή με διαφορετικά τοπία, νέες ιδέες και ανθρώπους που μπορεί να επηρεάσουν τη δουλειά σου με τρόπους που δεν είχες προβλέψει.

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο φυσικό μέρος όπου νιώθω πως δουλεύω καλύτερα. Το μόνο «καταφύγιο» που με συνοδεύει παντού είναι η μουσική που ακούω όταν ζωγραφίζω. Αντίθετα, η αλλαγή περιβάλλοντος συχνά με βοηθά να παίρνω αποστάσεις και να ανακαλύπτω νέες πηγές έμπνευσης. Τα ταξίδια, λοιπόν, παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργική μου διαδικασία.

Μέχρι στιγμής, όλοι οι πίνακες δημιουργούνται στο στούντιό μου στις Βρυξέλλες και έπειτα στέλνονται στην Ελλάδα.. Θα ήθελα να συμμετάσχω σε ένα artist residency σε κάποιο νησί ή πόλη της Ελλάδας για να δω το πώς η ενέργεια του τόπο που ήδη με εμπνέει βαθιά, θα επηρεάσει τη δουλειά και να εξερευνήσω νέους διαλόγους μεταξύ του έργου μου με το ελληνικό κοινό.

Συμμετείχατε και στη μεγάλη καλλιτεχνική συνάντηση Forever is Now υπό τη διεύθυνση της Art d’Égypte, μιας πολιτιστικής συστάδας και δυνάμει επιταχυντή για τους καλλιτέχνες εάν θα μπορούσαμε να το θέσουμε έτσι. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας μια συνδιαλλαγή που σας καθόρισε;

Το Art d’Égypte ήταν μια μοναδική εμπειρία και, αναμφίβολα, ένα όνειρο για κάθε καλλιτέχνη που δουλεύει με γλυπτά μεγάλης κλίμακας. Ήταν η τέταρτη φορά που καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο προσκλήθηκαν να εκθέσουν τα έργα τους στο πλατό της Γκίζας, δημιουργώντας έναν διάλογο μεταξύ σύγχρονης τέχνης και των πυραμίδων.

Σε αυτό το project συμμετείχα ως project manager για την εκτέλεση του έργου “Desert Waves” από τους Βέλγους καλλιτέχνες Jean Boghossiqn & Gilles Libert. Η πρόκληση ήταν μεγάλη, καθώς το εγχείρημα βρισκόταν υπό την αιγίδα της UNESCO και απαιτούσε στενή συνεργασία με τις τοπικές ομάδες και τους φορείς της διοργάνωσης, ώστε το γλυπτό να ενσωματωθεί αρμονικά στο ιστορικό τοπίο. Έζησα αυτή την εμπειρία και ως επισκέπτης αλλά και πίσω από τα παρασκήνια.

Μια ιδιαίτερη στιγμή για μένα ήταν η συζήτησή μου με τη μητέρα της Nadine Abdel Ghaffar, της ιδρύτριας του Art d’Égypte. Κατάγεται από την Αλεξάνδρεια και μου μίλησε με θέρμη για το βαθύ ιστορικό παρελθόν που συνδέει την Ελλάδα με την Αίγυπτο. Μου αφηγήθηκε ιστορίες για τις ελληνικές οικογένειες που έζησαν εκεί, και για το πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν στην ανθηση του εμπορίου. Ήταν συγκινητικό να ακούω λόγια εκτίμησης για την Ελλάδα από μια τόσο καλλιεργημένη προσωπικότητα. Η συζήτηση αυτή με ώθησε να ενημερωθώ βαθύτερα για αυτό το κομμάτι της ιστορίας της Ελλάδας έξω από τα σύνορά της.

Είστε μια από τις καλλιτέχνιδες που έργα τους κοσμούν τα μεταξωτά φουλάρια του brand Mantility. Αποτελεί η μόδα μια προέκταση της τέχνης για εσάς;

Φυσικά, η μόδα, όπως και η αρχιτεκτονική, καθίστανται μορφές τέχνης, όταν ξεπερνούν τη λειτουργικότητά τους και εκφράζουν αισθητική, δημιουργικότητα και συναισθηματική αξία. Γενικά με ενδιαφέρει να υπάχει μια διαθεματική προσέγγιση ως προς το deisgn όπου κάθε πεδίο μπορεί να εμπλουτίσει το άλλo.

Η συνεργσία μου με το Mantility πραγματοποιήθηκε μέσω του έργου Νυμφες. Ήταν μια συνεργασία που με ώθησε να δημιουργήσω με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι σε έναν καμβά. Θεωρώ ότι το υλικό πάνω στο οποίο δημιουργείται ένα έργο τέχνης, που στην προκειμένη περίπτωση είναι το μετάξι του Σουφλιού, είναι καθοριστικό για το νόημά του. Ο καμβάς έχει κατεύθυνση, έχει ένα κέντρο βαρύτητας, ενώ το φουλάρι είναι αέρινο και ευμετάβλητο. Ο σχεδιασμός ενός φουλαριού διαφέρει από τη δημιουργία ενός πίνακα, καθώς πρέπει να ληφθεί υπόψη ο τρόπος με τον οποίο θα διπλωθεί και θα φορεθεί.

Ο σχεδιασμός του συγκεκριμένου φουλαριού δεν ακολουθεί μια παραδοσιακή «λογική μοτίβου». Όταν ξεδιπλώνεται, κάθε σύνθεση προσαρμόζεται, ώστε να ταιριάζει σε πολύ συγκεκριμένες διαστάσεις. Ωστόσο, τα χρώματα και η αντίθεση μεταξύ των σχημάτων του γεωμετρικού μέρους και των γραμμικών μορφών δημιουργούν ένα εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα ανάλογα με τον τρόπο που θα διπλωθεί και θα φορεθεί.

Ήταν ένα project γυναικείας επιχειρηματικότητας στο οποίο πίστεψα από την αρχή του και για το οποίο νιώθω πολύ περήφανη που είμαι μέρος του. Το σχέδιο Νύμφες κυκλοφόρησε σε περιορισμένη έκδοση 200 τεμαχίων και είναι πλέον σχεδόν sold out. Είμαι ευγνώμων και πολύ χαρούμενη ξέροντας ότι άνθρωποι από όλο τον κόσμο έχουν στα χέρια τους ένα κομμάτι της τέχνης χάρη σε αυτό το project.

Υπάρχει κάποιο project που έχει ιδιαίτερη συναισθηματική σημασία για εσάς μέχρι σήμερα;

Ένα project που έχει ιδιαίτερη συναισθηματική σημασία για μένα είναι η φιλανθρωπική καμπάνια που πραγματοποίησα τον Οκτώβριο του 2024. Όλα τα έσοδα από μια σειρά εννέα σχεδίων σε χαρτί διατέθηκαν στον Ερυθρό Σταυρό για την υποστήριξη του άμαχου πληθυσμού που είχαν πληγεί από τον πόλεμο Ισραήλ – Παλαιστίνη/Λίβανο.

Η σειρά αυτή, με τίτλο "L’arme" παίζει με τη διπλή ανάγνωση της γαλλικής λέξης “l’arme” (= όπλο) και “larme” (=δάκρυ). Στα σχέδια εσωτερικά τοπία συναντούν τα εξωτερικά τοπία, με δάκρυα σαν κλωστές να ενώνονται με τη θάλασσα, δημιουργώντας μια ποιητική μεταφορά.

Το σύμβολο της μάσκας κυριαρχεί μιας και η σειρά αυτή γεννήθηκε πέντε χρόνια νωρίτερα κατά την περίοδο της πανδημίας, και τα μάτια ήταν το μόνο μέρος του προσώπου που βλέπαμε εκείνη την εποχή.

Η τέχνη έχει τη μοναδική δύναμη που μπορεί να μετατρέψει τον πόνο, την αβεβαιότητα και τις δύσκολες καταστάσεις σε κάτι που εμπνέει, ενώνει, ευαισθητοποιεί και μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα επικοινωνίας για να κινητοποιήσει τους ανθρώπους προς έναν κοινό καλό σκοπό.

Τι έπεται στο άμεσο μέλλον; Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιο από τα σχέδιά σας;

Αυτή την περίοδο παρουσιάζω μέρος της δουλειάς μου στην Ύδρα, ένα νησί που αγαπώ και επισκέπτομαι συστηματικά τα τελευταία χρόνια.

Παράλληλα, έχω πολλά προσχέδια που θα ήθελα να υλοποιήσω στο άμεσο μέλλον, σε κεραμική και σε μαρμάρo. Η κεραμική είναι μια τεχνική με την οποία δεν έχω ασχοληθεί μέχρι τώρα, αλλά με συναρπάζει η διαδικασία και οι δυνατότητές της. Το μάρμαρο, από την άλλη, είναι ένα υλικό που χαρακτηρίζει έντονα την Ελλάδα και με ενδιαφέρει να το εξερευνήσω περισσότερο, ειδικά μέσα από bas-relief συνθέσεις.

Προσπαθώ να δημιουργήσω τις συνθήκες για μια πιο μακροχρόνια δημιουργική περίοδο στην Ελλάδα, όπου θα μπορέσω να υλοποιήσω όλα όσα φαντάζομαι, αντλώντας έμπνευση από το τοπίο, την παράδοση και τα υλικά του τόπου.