Δώρα Αναγνωστοπούλου: «Με το δελτίο ειδήσεων ένιωσα ότι είμαι στο φυσικό μου χώρο»

Η δημοσιογράφος και παρουσιάστρια, Δώρα Αναγνωστοπούλου, μιλάει για τις απαιτήσεις του μεσημεριανού δελτίου ειδήσεων του Mega, την εκπομπή «Mega stories», τη ζωή στο σπίτι κι εξηγεί γιατί, προς το παρόν, δεν θα καταπιανόταν με μια αμιγώς ψυχαγωγική εκπομπή.

Αγαπάει πολύ το σινεμά και τα ταξίδια στην Ευρώπη. Είναι παντρεμένη με τον δημοσιογράφο Περικλή Δημητρολόπουλο, διευθυντή της εφημερίδας «Το Βήμα», και έχουν μαζί δύο παιδιά.

Φέτος, η εκπομπή «Mega Stories» συμπλήρωσε πέντε χρόνια. Πιστεύεις ότι η ερευνητική δημοσιογραφία λείπει από την τηλεόραση;

Συμπληρώσαμε πέντε χρόνια και από την αρχή μου άρεσε η ιδέα της συγκεκριμένης εκπομπής, την οποία υλοποιήσαμε στην καρδιά του covid. Ξεκινήσαμε με πάρα πολλές δυσκολίες, ωστόσο έγινε με μεράκι και με όλη την ομάδα ψάχνουμε πάρα πολύ τα θέματα, τις συνεντεύξεις και τα πρόσωπα. Από την άλλη, το γύρισμα θέλει πολύ χρόνο μιας και έχει πιο κινηματογραφική ματιά -θέλαμε μια διαφορετική εικόνα. Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της εκπομπής, που φέτος έχει γίνει εβδομαδιαίο.

Πιστεύω ότι λείπει πολύ στις ημέρες μας η ερευνητική δημοσιογραφία. Έχουν γίνει όλα τόσο πολύ γρήγορα, όχι μόνο στην τηλεόραση, που απαιτείται χρόνος για να αξιολογήσουμε την είδηση, τις προεκτάσεις της κι έχω την εντύπωση ότι δεν προλαβαίνουμε να σταθούμε όσο πρέπει στα πράγματα. Επιπλέον, διανύουμε μια περίοδο με πολλές εξελίξεις σε γεωπολιτικό επίπεδο, δεν ξέρουμε πώς θα αλλάξουν τα πράγματα -τώρα έχουμε την επανεκλογή Τραμπ, ο οποίος είναι συνεπής σε αυτά που πίστευε και εξήγγειλε πριν τις εκλογές, αλλά τρομάζει ο στόμφος, το ύφος και οι δασμοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλα αυτά μας απασχολούν, όπως, μεταξύ άλλων, το θέμα της Συρίας, η μεγάλη άνοδος της ακροδεξιά, και δεν ξέρουμε τι θα ξημερώσει την επόμενη μέρα.

Στο «Mega Stories» έχετε ασχοληθεί με πολλά και ποικίλα θέματα. Ποιο ήταν αυτό που ίσως σε δυσκόλεψε παραπάνω, σου έδωσε ένα γενναίο μάθημα; Και γενικότερα πώς γίνεται η επιλογή των θεμάτων σας, σε τι εστιάζεται θέλοντας να αφήσετε το στίγμα σας ως ομάδα;

Μου είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω μία μόνο εκπομπή γιατί δεν είναι το θέμα αυτό καθ’ αυτό, αλλά τα πρόσωπα. Έχουμε κάνει εκπομπές για τις μεταμοσχεύσεις και στο χώρο που είμαστε, λίγο πιο πέρα, κάναμε συνέντευξη με μια μητέρα που «έχασε» ξαφνικά το παιδί της, οι συνθήκες ήταν δύσκολες κι εκείνη αποφάσισε να δωρίσει τα όργανα του παρόλο που οι γονείς και τα πεθερικά της δεν ήθελαν. Κι όμως, η μητέρα το έκανε για να δώσει ζωή.

Βλέπεις έναν άνθρωπο, μετά από τέτοια απώλεια, να στέκεται στα πόδια του προσπαθώντας να δώσει δύναμη σε άλλους γονείς. Οποιοσδήποτε να άκουγε την ιστορία της κι έβλεπε τη δύναμη και την αξιοπρέπεια της θα συγκινούταν ανεξαρτήτως αν είναι ο ίδιος ή όχι γονιός.

Μια άλλη εκπομπή ήταν με την υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου, ένα θέμα που μας είχε όλους συγκλονίσει, και είχαμε μιλήσει με τη μητέρα του.

Μας ενδιαφέρουν θέματα που μιλάνε στο σήμερα και στους σύγχρονους προβληματισμούς που έχουμε ως άνθρωποι. Δηλαδή, στο πώς εξελίσσεται η κοινωνία μας, στο πόσο προσφέρουμε. Υπάρχουν θέματα που είναι στην επικαιρότητα και θέλουμε να τα θίγουμε ως δημοσιογράφοι, όπως οι μεταμοσχεύσεις, η αναπηρία και το πώς πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τις ανάγκες των συνανθρώπων μας, από την άλλη έχουμε τις εκπομπές που δίνουν τον παλμό της κοινωνίας και θέλουμε να είμαστε εκεί.

Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε καταπιαστεί και με λιγότερο δραματικά θέματα, όπως το ΑΙ (Τεχνητή Νοημοσύνη) και πώς αλλάζει τη ζωή μας, η woke ατζέντα που μας ενδιέφερε και ήταν πριν τις εκλογές της Αμερικής, καθώς βλέπαμε ότι ο Τραμπ ανέβαζε ψηλά την ατζέντα στον προεκλογικό διάλογο. Κυρίως από περιέργεια ξεκινάνε πολλά από τα θέματα μας..

Ταυτόχρονα με την εκπομπή παρουσιάζεις το καθημερινό μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων. Πώς το διαχειρίζεσαι καθώς τα τελευταία χρόνια είναι βαριά η επικαιρότητα;

Όπως το λες, η επικαιρότητα είναι πολύ βαριά. Το δελτίο ειδήσεων έχει τις δικές του επιταγές, είναι πολύ πιο αυστηρό. Επιπλέον, το μεσημεριανό δελτίο είναι ιδιαίτερα απαιτητικό γιατί όλες οι ειδήσεις είναι σε εξέλιξη και χρειάζεται να έχεις γρήγορα αντανακλαστικά και εμπειρία. Στο Mega έχουμε μεγάλη ελευθερία κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, έχουμε καλή ομάδα οπότε αυτή η άχαρη πλευρά των καθημερινών σκοτεινών ειδήσεων γίνεται πιο εύκολη.

Φαντάζομαι στο δελτίο ειδήσεων υπάρχουν πολλά θέματα επικαιρότητας που σε έχουν αγγίξει και σε έχουν δυσκολέψει.

Τα Τέμπη, που σε λίγες βδομάδες συμπληρώνονται δύο χρόνια, είναι μια είδηση που μας είχε σοκάρει όλους και άφησε ένα στίγμα πάνω μας. Πέρα από τη θλίψη για τα θύματα, τον αριθμό των θυμάτων και το πόσο άδικα «έφυγαν» οι άνθρωποι, το άλλο που μας πλήγωσε είναι η διαχείριση της μεγάλης αυτής εθνικής τραγωδίας και το γεγονός πως ακόμη δεν έχουν οδηγηθεί στη δικαιοσύνη οι ιθύνοντες. Κατά καιρούς υπάρχουν ευρήματα που πρέπει να διερευνηθούν μέχρι τέλους.

Δηλαδή, δεν είναι ωραίο οι γονείς να προσπαθούν να ηγηθούν μιας προσπάθειας να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα παιδιά τους με αποτέλεσμα όλο αυτό να δημιουργεί δυσπιστία στους πολίτες.

Βγαίνοντας από το studio, αλλά και ως μητέρα, τι μηνύματα παίρνεις από τον κόσμο; Πιστεύουν στη δικαιοσύνη; Πιστεύουν ότι τα προβλήματα τους έχουν ανταπόκριση και λύνονται;

Διανύουμε μια περίοδο που δεν ξέρω πόσο μας απασχολεί τι γίνεται εκεί έξω! Εκτιμώ, επειδή η καθημερινότητα έχει γίνει δύσκολη, έχουν πέσει κάποια κάστρα και με τις πολιτικές εξελίξεις, οι άνθρωποι είναι πιο επιφυλακτικοί και ενδιαφέρονται πώς θα είναι εκείνοι καλύτερα.

Θα ήθελα να μας απασχολεί λίγο περισσότερο ο πόνος του άλλου, τα ζητήματα του, η κοινωνική αδικία. Επειδή θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, ελπίζω πως απλά διανύουμε μια δύσκολη περίοδο με απόνερα covid. Θα κινητοποιηθούμε και θα καταλάβουμε ότι αξίζουμε περισσότερα.

Ποια η άποψη σου σχετικά με τη δυσπιστία που έχει ο κόσμος απέναντι στους δημοσιογράφους; Εσύ, το αντιλαμβάνεσαι ότι οι πολίτες είναι πιο καχύποπτοι απέναντι μας;

Αισθάνομαι ότι γενικά απαξιώνονται πολλά επαγγέλματα μέσα στο κλίμα που σου περιέγραψα -δηλαδή κανείς δεν ασχολείται στην πραγματικότητα πολύ με όσα συμβαίνουν γύρω του. Σίγουρα δεν είναι ο κανόνας, καθώς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι ιδιαίτερα ενεργοί και δραστήριοι.

Δεν το βλέπω ως φαινόμενο τη δυσπιστία απέναντι στους δημοσιογράφους. Αναμφισβήτητα, υπάρχουν φωνές που είναι δύσπιστες – νομίζω ότι πρέπει να μας ανησυχούν -κι εμείς οι δημοσιογράφοι επιβάλλεται να τα ακούμε για να αντιλαμβανόμαστε το τι ανησυχεί τους πολίτες. Η απουσία αξιοπιστίας απέναντι μας είναι ένα σοβαρό ζήτημα δημοκρατίας πάνω απ’ όλα -ωστόσο, αν συνεχίσουμε να κάνουμε καλά τη δουλειά μας αυτό εκτιμάται.

Πριν κάποια χρόνια αποφάσισες να φύγεις από την ΕΡΤ και να ανοίξεις τα φτερά σου στην ιδιωτική τηλεόραση. Πέντε χρόνια μετά, θεωρείς ότι η απόφαση που πήρες να αφήσεις μια μόνιμη θέση ήταν σωστή;

Ήταν μια δύσκολη απόφαση να αφήσω τη δημόσια τηλεόραση μετά από 16 ολόκληρα χρόνια που εργαζόμουν εκεί. Δεν είχε να κάνει ότι αισθανόμουν φόβο ως προς τις δυνατότητες μου ή ένιωθα ανασφάλεια, αλλά επειδή μεγάλωσα στην ΕΡΤ- επί της ουσίας ήταν η πρώτη μου δουλειά, γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους και δούλεψα πάρα πολύ.

Έκανα αυτή την πατροκτονία αν θέλεις και ενηλικιώθηκα.. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Πιστεύω ότι ήταν μια πολύ σημαντική κίνηση για τη ζωή μου, είδα πώς αλλιώς λειτουργούν οι ειδήσεις με μεγαλύτερη ελευθερία αν θέλεις. H ΕΡΤ αν κι έχει μεγάλες δυνατότητες υπάρχουν ακόμα κάποιες αγκυλώσεις. Κάνει ποιοτικές σειρές, ντοκιμαντέρ, όμως υπάρχει κάποια επιφύλαξη των πολιτών απέναντι στην ενημέρωση.

Κατά καιρούς δημοσιογράφοι του ενημερωτικού βολιδοσκοπούνται για ψυχαγωγικές εκπομπές. Έχεις δεχτεί παρόμοιες προτάσεις;

Όχι, δεν μου έχουν κάνει ποτέ πρόταση για ψυχαγωγική εκπομπή. Εγώ ξεκίνησα με εκπομπές Πολιτισμού, μέσα από το σινεμά και μια ψυχαγωγική γυναικεία εκπομπή, στα πλαίσια της δημόσιας τηλεόρασης που είναι περισσότερη πολιτιστική παρά ψυχαγωγική. Κάπως τα έφεραν οι συγκυρίες και ασχολήθηκα με την ενημέρωση. Πάντα διάβαζα εφημερίδες, ενημερωνόμουν από το ραδιόφωνο και με το δελτίο ειδήσεων αισθάνθηκα ότι είμαι στο φυσικό μου χώρο.

Δεν ξέρω πως θα εξελιχτούν τα πράγματα, δε λέω ποτέ όχι σε τίποτα, γιατί μπορεί να έρθει μια ωραία πρόταση, να δένουν όλα και να θελήσεις να κάνεις μια αλλαγή. Αυτή την περίοδο είμαι ταγμένη στην ενημέρωση και με ανάσες που παίρνω από την εκπομπή -έχουμε καλλιτέχνες, κάνουμε συνεντεύξεις οπότε υπάρχει το κομμάτι της ψυχαγωγίας.

Προσωπικά, αυτό που με χαροποιεί στην εκπομπή είναι ότι βγαίνω εκτός στούντιο, γνωρίζω ανθρώπους και δεν υπάρχει ιδρυματοποίηση. Μέσα στο στούντιο είσαι εσύ, η είδηση, οι άμεσα συνεργάτες και οι ειδήσεις παίρνουν άλλες διαστάσεις. Όταν έχεις την επιλογή να βγαίνεις έξω, να βλέπεις και τη ζωή, γίνεσαι πιο αισιόδοξος. Βλέπεις τη φωτεινή πλευρά που συνήθως στις ειδήσεις δεν υπάρχει. Η ζωή έξω από το στούντιο είναι αλλιώς.

Για μια επαγγελματία χωρίς ωράριο είναι εύκολο ταυτόχρονα να είναι και μαμά; Συνδυάζεται εύκολα η μητρότητα με τη δημοσιογραφία;

Όταν το θέλεις κι έχεις την διάθεση να μη μείνεις στη δυσκολία, αλλά να απλοποιήσεις την καθημερινότητα, που ούτε ή άλλος είναι απαιτητική, τότε συνδυάζονται οι δύο αυτοί ρόλοι.

Τα πρώτα χρόνια, ως μαμά δύο αγοριών, ήταν δύσκολα γιατί ήμουν με συμβάσεις στη δημόσια τηλεόραση, ήθελα να κρατήσω τη δουλειά κι επέστρεψα στους δύο μήνες. Θυμάμαι έκανα ολόκληρο αγώνα με τα μπουκαλάκια του θηλασμού να υπάρχουν στην κατάψυξη για να τα έχουν τα παιδιά μου. Είχα αυτές τις εμμονές να συνεχίσω να θηλάζω - δεν ξέρω γιατί παθαίνουμε τέτοιες εμμονές οι μαμάδες, φαίνεται είναι μέρος των πολλών καταναγκασμών που βιώνουμε. Όταν είναι μωρά έχουν ανάγκη τη μαμά τους και σιγά σιγά τα βλέπεις να να γίνονται μικρά ανθρωπάκια, αρχίζουν να επικοινωνούν είναι πολύ δύσκολο να τα αποχωριστείς. Σίγουρα πάντως δεν θα ήμουν καλύτερη μαμά αν ήμουν περισσότερες ώρες στο σπίτι.

Πλέον είναι έφηβοι -ο μεγάλος έκλεισε τα 17 και ο μικρός είναι 14 ετών.

Αλήθεια, πώς είναι αυτή η φάση της εφηβείας;

Περίεργη! Γιατί ο μεγάλος θα φύγει του χρόνου για σπουδές στο εξωτερικό -ήταν δική του απόφαση και συμφωνήσαμε - οπότε πρόκειται να αλλάξει το σχήμα. Δίνεις περισσότερες ελευθερίες, έχεις περισσότερη εμπιστοσύνη -σκέφτεσαι ότι έχεις κάνει πολλή δουλειά, του έχεις μιλήσει για όλα και κάνεις το σταυρό σου να πάνε όλα καλά. Προσωπικά δίνω ελευθερίες και πάντα τους εμπιστευόμουν. Πιστεύω ότι με την εμπιστοσύνη χτίζεται η σχέση, Δεν είναι πάντα εύκολο, ειδικά με τα όσα γίνονται καθημερινά και λέμε στα δελτία ειδήσεων επηρεάζεσαι, φοβάσαι, βλέπεις εφιάλτες, αλλά τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν ελεύθερα. Αν εγώ έχω ψιχοπλακωθεί από την επικαιρότητα προσπαθώ να καταπιέσω τα συναισθήματα μου γιατί δεν μου φταίνε σε τίποτα τα παιδιά. Πιστεύω ότι στα παιδιά πρέπει να τους μιλάμε πάρα πολύ και να είμαστε δίπλα τους. Με τα θέματα που καταπιανόμαστε ως εκπομπή αυτό που ακούω από όλους τους ειδικούς είναι ότι οι γονείς δε μιλάνε αρκετά με τα παιδιά τους. Δεν μεγαλώνουν στον αυτόματο – έχουν ανάγκη από καθοδήγηση.

Πώς είναι η ζωή στο σπίτι με δύο δημοσιογράφους;

Δεν θα πλακωθούμε ούτε για πολιτικά θέματα, ούτε για τίποτα. Με τον Περικλή είχαμε μια πολύ ήρεμη σχέση από τότε που γνωριστήκαμε. Είμαστε δύο άνθρωποι που μας συνδέουν πολλά πράγματα, έχουμε κοινό πολιτισμό. Γνωριστήκαμε στην Ιταλία, εκείνος τελείωνε τις σπουδές του κι εγώ τις ξεκινούσα, έγινε μια σύντομη γνωριμία και συναντηθήκαμε ξανά στην Αθήνα. Μας συνδέουν πολλά, μας αρέσει η ηρεμία, η ησυχία, τα ταξίδια.

Ο Περικλής είναι «εφημεριδάς» χωρίς φυσικά να απαξιώνει την τηλεόραση καταλαβαίνοντας το δικό μου κομμάτι που είναι εξίσου δύσκολο και με άλλες ταχύτητες και με περισσότερο άγχος. Ωστόσο παραμείνει πιστός στις εφημερίδες.

Η τηλεόραση έχει άλλη λογική από την εφημερίδα και όταν εργάζεσαι στον έντυπο Τύπο υπάρχει περισσότερη ανάλυση στα θέματα -δεν είναι η είδηση αυτή καθ’ αυτή. Είναι ένας διαφορετικός κόσμος, έχει άλλη δυναμική και άλλο κοινό. Εγώ θα ήθελα πάρα πολύ οι αναγνώστες να επιστρέψουν στις εφημερίδες και μάλιστα το κοινό της έντυπης δημοσιογραφίας είναι πιο εκπαιδευμένο έχοντας περισσότερες απαιτήσεις από το να διαβάσουν απλά μια είδηση.

Έχεις ελεύθερο χρόνο για σένα;

Πλέον έχω ελεύθερο χρόνο γιατί τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, ακολουθούν το δικό τους πρόγραμμα, τις δραστηριότητες τους και ακόμα κι όταν είναι στο σπίτι ο καθένας ακολουθεί το πρόγραμμα του. Δεν με χρειάζονται τόσο πολύ, όπως συνέβαινε κάποια χρόνια πριν, παρόλο που πάντα θα βρούμε χρόνο για να κάνουμε πράγματα όλοι μαζί.

Φέτος, αν κι είναι κάπως ζόρικα τα πράγματα μιας και η εκπομπή είναι εβδομαδιαία κι έχουμε πολύ τρέξιμο, βρίσκεται ο ελεύθερος χρόνος.

Πώς αποφορτίζεσαι ύστερα από μια απαιτητική ημέρα;

Με ένα κρασάκι με φίλους αν έχω χρόνο, μου αρέσει πάρα πολύ να πηγαίνω σινεμά -είναι το προσωπικό μου καταφύγιο. Όταν είμαι στο κέντρο κι έχω διαθέσιμο χρόνο, ακόμα και μόνη να είμαι, θα μπω στον κινηματογράφο να δω ταινία -με μαγεύει πολύ η μεγάλη οθόνη.

Στην Ιταλία όπου σπούδασες επιστρέφεις;

Πηγαίνω στην Ιταλία -όχι όμως στην πόλη που σπούδασα. Δεν είμαι άνθρωπος που νοσταλγώ, αν πήγαινα εκεί θα έψαχνα το σπίτι όπου ζούσα, τι κάναμε στο τάδε μαγαζί. Η κάθε γωνιά της πόλης έχει αναμνήσεις οπότε το αποφεύγω.

Πηγαίνω στη Ρώμη, στο Μιλάνο και στη Φλωρεντία που με γοητεύει πάντα. Από τις αγαπημένες μου διαδρομές, την είχα κάνει ως φοιτήτρια με τροχόσπιτο και την προτείνω, είναι στο Φίτζι, η ακτή δυτικά της Γένοβα που είναι το Cirque terre όπου παίρνοντας τη διαδρομή φτάνεις Κάννες, Νίκαια.

Η Ρώμη είναι κλασική αξία και γενικότερη η ιταλική κουζίνα είναι φανταστική -δεν μπορώ να αντισταθώ στις μακαρονάδες και τις πίτσες. Όταν είμαι στην Ιταλία νιώθω σα να βρίσκομαι στο σπίτι μου -ήταν υπέροχα τα χρόνια που έζησα εκεί και κάθε φορά που επιστρέφω ανασαίνω διαφορετικά. Για μένα, δεν είναι αυτοσκοπός να επιστρέφω στην Ιταλία -είναι δώρο όταν μπορώ να πάω. Μου αρέσουν τα ταξίδια στην Ευρώπη, είμαι του δυτικού πολιτισμού, και θέλω πολύ να πάω στη Σκανδιναβία..