Μουσικός και ερμηνευτής, με σπουδές στο Θέατρο Τέχνης -Κάρολος Κουν, ο Σταύρος Σιόλας φέτος γιορτάζει 21 χρόνια στη μουσική και αποφάσισε να το γιορτάσει με ένα πρόγραμμα, που στην ουσία είναι μία αναδρομή στη μέχρι τώρα πορεία του.
Παράλληλα,ασχολείται με τη σύνθεση μουσικής για το θέατρο -ακούσαμε φέτος τραγούδια του στην παράσταση «Αθήνας Παναγούλη, Επιτάφιος», που σκηνοθέτησε ο δάσκαλος του Κωστής Καπελώνη με τη Μάνια Παπαδημητρίου-, ενώ ετοιμάζει τον καινούργιο του δίσκο. Εμείς μιλήσαμε μαζί του για όλα όσα τον επηρέασαν, τον καθόρισαν και διαμόρφωσαν ην ιδιαίτερη καλλιτεχνική του ταυτότητα.
Η σχέση όλων μας με τη μουσική ξεκινάει στην παιδική μας ηλικία όταν μια μελώδια μάς κάνει να σταματήσουμε να κλαίμε, ή να αρχίσουμε να κουνιόμαστε ρυθμικά. Και είναι μια σχέση που κρατάει για πάντα! Μερικοί άνθρωποι, όπως εγώ, δεν αρκούμαστε στη γοητεία που μας ασκεί η μουσική, αλλά θέλουμε να ξεκλειδώσουμε το μυστικό της, να ανακαλύψουμε τον μηχανισμό μέσα από τον οποίο μας συγκινεί, για να μπορέσουμε αυτή την ίδια συγκίνηση να την προκαλέσουμε και σε άλλους. Έτσι, άρχισα να τραγουδάω μανιωδώς, να εξερευνώ τη φωνή μου και την τέχνη του τραγουδιού και να σιγοψιθυρίζω, πειραματιζόμενος με μελωδίες που ήταν δικές μου. Ζήτησα από τους γονείς μου, θυμάμαι, ένα αρμόνιο και εκεί έγραψα το πρώτο μου τραγούδι, που προοριζόταν για την επέτειο του Πολυτεχνείου στο σχολείο. Το πρώτο τραγούδι λοιπόν που τραγούδησα μπροστά σε κοινό ήταν σε δικούς στίχους και μουσική, μπροστά στους συμμαθητές και τους δασκάλους μου, χωρίς συνοδεία οργάνου... Ήταν μια τρομακτική όσο και μαγική εμπειρία. Απ’ την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι τραγουδάμε για τους λίγους, που θα εκτιμήσουν αυτό που κάνουμε και θα συγκινηθούν και αυτό είναι αρκετό.