Μια Βρετανή κωμικός δεν είχε κάνει σεξ για 3.000 ημέρες και ήθελε να μάθει το γιατί

Η κωμικός Σόφι Χάγκεν αποκάλυψε πως δεν είχε κάνει σεξ με κανέναν για 3.000 ημέρες.

Έπειτα από ένα αρκετά μεγάλο διάστημα αποχής από το σεξ, περίπου οκτώ ετών, η ίδια πέρυσι αποφάσισε να κάνει ένα διαδικτυακό κουίζ ρωτώντας τους χρήστες: «Αν δεν κάνετε σεξ, αλλά το εύχεστε, γιατί νομίζετε ότι συμβαίνει αυτό;».

Όπως αφηγήθηκε στον Independent, η ίδια ενθουσιάστηκε με τον αριθμό των απαντήσεων που δέχτηκε. «Ειλικρινά νόμιζα ότι θα έχω μόνο τριάντα απαντήσεις, πράγματι πίστευα ότι ήμουν η μόνη και πως κανείς άλλος δεν αντιμετωπίζει τα ίδια θέματα με εμένα», δήλωσε χαρακτηριστικά η Χάγκεν και πρόσθεσε: «Τότε αντιλήφθηκα ότι δεν ήμουν καθόλου μόνη, σοκαρίστηκα από τον αριθμό των απαντήσεων».

Έτσι αποφάσισε να γράψει το βιβλίο «Will I Ever Have Sex Again;». Πρόκειται για έναν οδηγό ο οποίος αναφέρεται μεταξύ άλλων στις κοινωνικές νόρμες που έχουν διαμορφώσει την κατανόησή μας και την υποκειμενική αντίληψη των εμπειριών μας για το σεξ, οι οποίες μερικές φορές μπορεί να σταθούν εμπόδιο στην ερωτική πράξη.

Η Χάγκεν, στο βιβλίο, γράφει σε μεγάλο βαθμό για τις δικές της εμπειρίες, αλλά αντλεί επίσης πληροφορίες από όσους απάντησαν στην έρευνά της, φιλοξενώντας και απόψεις ειδικών.

Ο Independent σχολιάζει πως οι άνθρωποι ενδεχομένως να μην είχαν αντιληφθεί όλους τους παράγοντες που τους εμποδίζουν να έρθουν σε επαφή. Ορισμένοι γίνονται γονείς, άλλοι αντιμετωπίζουν την κρίση του κόστους ζωής, άλλοι επιστρέφουν στο πατρικό τους σπίτι, όλα αυτά έχουν τη δύναμη να «σκοτώσουν» εντελώς την λίμπιντο, ωστόσο υπάρχουν και πολλοί άλλοι παράγοντες που κατά την ίδια, εμπλέκονται.

Στο πρώτο κεφάλαιο, η Χάγκεν περιγράφει τη σχέση που διατηρούσε με έναν δεσμευμένο άνδρα για χρόνια. Παρά τη διάρκεια αυτής της σχέσης οι δυο τους δεν έκαναν ποτέ σεξ, στην πραγματικότητα δεν αγγίζονταν καν. Επομένως, όπως υποστηρίζει, αυτή η εμπειρία της την επηρέασε μετέπειτα στη σχέση της με άλλους. Η αγανάκτιση και ο ναρκισσισμός, σε συνδυασμό με την ελπίδα ότι η σχέση θα βελτιωνόταν με τον καιρό έκανε την Χάγκεν αργότερα να μην έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να συνδεθεί με άλλους, κάτι με το οποίο πολλοί άνθρωποι θα ταυτιστούν.

«Ένας από τους λόγους που συνεχίζουν να «λειτουργούν» οι ναρκισσιστικές σχέσεις είναι επειδή δεν μιλάμε στους ανθρώπους για αυτές», εξηγεί η Χάγκεν. «Δεν το λέμε δυνατά, είτε επειδή δεν μας επιτρέπεται, είτε επειδή ντρεπόμαστε».

Ενώ η ναρκισσιστική συμπεριφορά μπορεί να επιδειχθεί από οποιονδήποτε, μια μελέτη που δημοσιεύτηκε από το Journal of Personality and Social Psychology το 2023 έδειξε ότι οι άνδρες βαθμολογούνται υψηλότερα στον ναρκισσισμό από τις γυναίκες. Ο Independent σχολιάζει πως οι άνδρες, λόγω της πατριαρχίας και του σεξισμού, συχνά αναλαμβάνουν τον κυρίαρχο ρόλο στην κρεβατοκάμαρα.

Σημαντικό για την Χάγκεν είναι να αναγνωρίσουν οι αναγνώστες τι μπορεί να έχει πάει λάθος στις σχέσεις τους. Όπως λέει, εμπνεύστηκε από το Why Did You Stay; ένα απομνημόνευμα της ηθοποιού Rebecca Humphries, που περιγράφει λεπτομερώς την κατάρρευση της σχέσης της με τον κωμικό Seann Walsh. «Το έγραψε με τόσο όμορφο, μη επιθετικό τρόπο», εξηγεί η Χάγκεν. Το δικό της βιβλίο ακολουθεί το παράδειγμά της ηθοποιού, δηλαδή η Χάγκεν μοιράζεται τις εμπειρίες της αυτούσια αλλά με συμπόνια, αναγνωρίζοντας ότι πολλοί από τους άντρες με τους οποίους έχει κοιμηθεί είναι «πραγματικά καλοί άνθρωποι» ωστόσο μπορεί να μην είχαν επίγνωση των ναρκισσιστικών τους χαρακτηριστικών -σίγουρα αυτό δεν είναι ένα πρίσμα που προτείνει για όλους καθώς ορισμένες γυναίκες μπορεί να έχουν υποστεί βίαιες πράξεις, αγνόηση οριοθέτησης κ.α.

Σε επόμενα κεφάλαια η ίδια αναφέρεται στα τέσσερα στάδια του «όχι». Το πρώτο είναι ότι «πρέπει να εμπιστεύεσαι την ικανότητά σου να νιώθεις αν θέλεις σεξ». Το δεύτερο είναι ότι «πρέπει να εμπιστευτείς την ικανότητά σου να πεις όχι». Το τρίτο είναι ότι «πρέπει να εμπιστευτείς ότι ο σύντροφός σου μπορεί να ακούσει ή να ερμηνεύσει το όχι σου» και τέταρτον: «Πρέπει να εμπιστευτείς ότι θα σταματήσουν αν πεις όχι».

«Όλα αυτά είναι λογικά», αναφέρει η αρθρογράφος του Independent η οποία συνομιλεί με την Χάγκεν, ωστόσο «κατά πόσο οι άνθρωποι είναι ικανοί να μιλήσουν ανοιχτά με τους συντρόφους τους για το σεξ;». Αν πάρουμε ως «παράδειγμα» το σεξ στις ταινίες ή στην τηλεόραση, οι χαρακτήρες σπάνια μιλούν – απλώς βγάζουν τα ρούχα τους και συνεχίζουν με την πράξη. Αυτό που μάθαμε, όσοι έχουμε γεννηθεί στα '90s, δεν περιλάμβανε ανοιχτές συζητήσεις για το σεξ. «Αυτό που έμαθα για το σεξ ήταν απίστευτα τοξικό και συχνά λάθος», θυμάται η κωμικός. Επομένως, αν έχουμε μάθει έτσι, πώς θα πλοηγηθούμε σε αυτόν τομέα με διαφορετικό τρόπο; Μπορεί να νιώθουμε άβολα και ευάλωτα να εκφράσουμε τις ανάγκες μας.

«Οι άνδρες νομίζουν ότι γνωρίζουν τις προτιμήσεις μας», λέει η Χάγκεν, αποδίδοντας αυτή τη συμπεριφορά στην σεξουαλική διαπαιδαγώγηση μέσω των γυναικείων περιοδικών και των πορνό, λέγοντας πως η μόνη συζήτηση που ενθαρρυνόταν στα 90s -και σε μεγάλο βαθμό και σήμερα- ξεκινούσε με την ερώτηση: «Ποια είναι η αγαπημένη σου στάση;»

«Αν δεν υπάρξει μία συζήτηση σχετικά με τις προτιμήσεις μας πως μπορούμε να προσδιορίσουμε αν αυτό το 'ταξίδι' που κάνουμε είναι κάτι που θέλουμε και οι δύο; Θεωρώ πως χρειάζεται μία επικοινωνία, δεν με ξέρεις, δεν ξέρεις τι μου αρέσει, δεν έχεις ανακαλύψει ποια μέρη του σώματός μου ανταποκρίνονται σε τι», αναφέρει.

«Πόσοι από εμάς έχουμε πραγματικά αυτοπεποίθηση ή νιώθουμε άνετα να λέμε: «Μου αρέσει ή δεν μου αρέσει αυτό, σίγουρα όχι πολλοί».

Ίσως αυτή η απροθυμία για αυτοαποκάλυψη συνδέεται με το πόση ασφάλεια νιώθουμε να εκφράσουμε τις αληθινές μας σκέψεις, τις ανησυχίες, τα συναισθήματα. Η Χάγκεν επικεντρώνεται ιδιαίτερα σε αυτό το κομμάτι: «Πόσο ασφαλείς νιώθουμε σε στιγμές οικειότητας και τι πραγματικά συμβαίνει όταν νιώθουμε ανασφαλείς;».

Μέσα στις σελίδες του βιβλίου εκφράζονται και κοινωνικές θέσεις της Χάγκεν, όπως ο σεξισμός, ο ρατσισμός, η τρανσοφοβία που θεωρεί πως επηρεάζουν τον τρόπο που κάνουμε σεξ. Μεταξύ άλλων αναφέρεται στην εικόνα ορισμένων σωματότυπων οι οποίοι δεν συμμορφώνονται με τα πρότυπα ομορφιάς, όπως το να μην είσαι αδύνατη και εξαιρετικά θηλυκή, παράγοντες οι οποίοι ενδεχομένως να μας εμποδίσουν να έρθουμε σε σεξουαλική επαφή.

«Γράφοντας αυτό το βιβλίο συνειδητοποίησα ότι μπορώ να μάθω να αγαπώ το σώμα μου στα όρια της δικής μου ασφάλειας, και κάποιες φορές το κάνω. Αλλά ορισμένες φορές σκέφτομαι: ''πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι να αγαπήσουν το δικό μου σώμα όταν έχουν παρακολουθήσει τα ίδια Μέσα που έχω παρακολουθήσει και εγώ και με τα βίας κατάφερα να αγαπήσω τον εαυτό μου''».

Όταν το σώμα μας δεν ακολουθεί συγκεκριμένα πρότυπα, υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να γίνουμε αποδέκτες αρνητικών σχολίων ανά πάσα στιγμή, επομένως είναι δύσκολο να είμαστε χαλαροί στον σεξουαλικό τομέα. «Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που με εμπόδισαν να κάνω σεξ, ο εγκεφαλός μου μού έδινε σήμα ότι αυτό είναι κάτι επικίνδυνο, και καλύτερα να το αποφύγω. Ωστόσο, μερικές φορές πρέπει να πάρεις αυτό το ρίσκο και αυτό είναι τρομακτικό. Αλλά είναι αλήθεια ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θα ήθελαν να κάνουν σεξ μαζί σου, και μπορεί να είναι πιο δύσκολο να τους βρεις, αλλά είναι εκεί. Και αν θέλεις σεξ, πρέπει να ρισκάρεις», εξηγεί.

Όταν άρχισε να γράφει το «Will I Ever Have Sex Again;» Η Χάγκεν είχε την επιθυμία να βρει τη «λύση» στο γιατί οι άνθρωποι δεν κάνουν σεξ. Αλλά δεν εξελίχθηκε όπως ακριβώς περίμενε. Αντίθετα, το ταξίδι της αποδείχτηκε πολύ πιο πλούσιο, με διδάγματα για τον εαυτό της, τις σχέσεις της και τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Αυτό είναι σίγουρα ένα ουσιαστικό θεμέλιο για ένα υπέροχο σεξ, ούτως ή άλλως.

«Τελειώνοντας το βιβλίο, καθόμουν στο σαλόνι με τον σκύλο, έπινα μια ζεστή σοκολάτα και απολάμβανα τα πρώτα στάδια του φλερτ με έναν συνάδελφο. Κάνω focus στην ασφάλεια, την εξερεύνηση, την περιέργεια και τη θεραπεία, πράγματα που δεν σχετίζονται με τις ναρκισσιστικές σχέσεις του παρελθόντος. Βαδίζω αργά, θέλω να έχω επίγνωση του εαυτού μου, να γνωρίζω τους άλλους, να μάθω πως να βάζω όρια και να επικοινωνώ τις ανάγκες μου», αναφέρει η Χάγκεν.

Θα κάνει ποτέ ξανά σεξ; Ποιός ξέρει; Αλλά φαίνεται πως ανεξάρτητα από αυτό, απέκτησε το αίσιο τέλος της.