Η μυστηριώδης νταντά της Νέας Υόρκης που ανέδειξε τις street photo του 20ου αιώνα
Έκθεση για την «μυστηριώδη» φωτογράφο Βίβιαν Μάγιερ πραγματοποιείται στην Νέα Υόρκη από τις 31 Μαίου η οποία πρόκειται να ολοκληρωθεί στις 29 Σεπτεμβρίου.
Η έκθεση με τίτλο «Vivian Maier: Unseen Work» θα φιλοξενηθεί στην
Fotografiska της Νέας Υόρκης και θα εστιάσει στο έργο της καλλιτέχνιδας. Στην έκθεση θα προβληθούν περισσότερες από 200 φωτογραφίες, συμπεριλαμβανομένων περίπου 50 vintage εκτυπώσεων της δημιουργού.
Σύμφωνα με την Anne Morin, επιμελήτρια της έκθεσης, «η δουλειά της Μάγιερ μπορεί να τοποθετηθεί στο ίδιο επίπεδο με αυτή των διάσημων φωτογράφων δρόμου όπως ο Robert Frank και η Diane Arbus, και αξίζει μια θέση στην ιστορία της φωτογραφίας», δήλωσε η Morin μιλώντας στο CNN. «Το έργο της ήταν πολύ δυνατό και η Μάγιερ είχε μια υπέροχη ματιά. Σε 10 χρόνια, θα μπορούσαμε να κάνουμε ακόμη μια έκθεση η οποία θα έχει εντελώς διαφορετική προσέγγιση- καθώς υπάρχει αρκετό υλικό».
Η Βίβιαν Μάγιερ γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη από οικογένεια Γάλλων και Γερμανών μεταναστών.
Η ίδια εργαζόταν ως νταντά σε εύπορες οικογένειες της Νέας Υόρκης και του Σικάγο, ωστόσο είχε επιλέξει να κρατήσει κρυφό το πάθος της για την φωτογραφία, με αποτέλεσμα το ταλέντο της να μην αναγνωριστεί όσο ήταν εν ζωή.
Ξεκίνησε να φωτογραφίζει ανθρώπους στον δρόμο την δεκαετία του 1950.
Δανείστηκε πρώτα την Kodak Brownie box κάμερα της μητέρας της και στη συνέχεια αγόρασε την δική της Rollieflex επαγγελματικής ποιότητας. Η αυτοπεποίθηση και η ικανότητά της να βρει την κατάλληλη στιγμή για να τραβήξει το κλείστρο είναι εμφανής ακόμα και σε αυτά τα πρώιμα έργα, στα οποία η Μάγιερ εξέτασε τους μοναδικούς χαρακτήρες και τις καταστάσεις που συνθέτουν τη ζωή της πόλης: Άντρες που ροχαλίζουν με το στόμα ανοιχτό σε παγκάκια πάρκων, ένα μπαλόνι από τον ζωολογικό κήπο του Central Park που επιπλέει για να κρύψει το πρόσωπο ενός ερωτευμένου πατέρα καθώς το μωρό του πλησιάζει προς το μέρος του και άλλες φωτογραφίες οι οποίες απεικονίζουν την ζωή στους δρόμους της Νέας Υόρκης.
Η Μάγιερ εκτύπωσε ελάχιστες φωτογραφίες σε σχέση με όσες τράβηξε για περίπου πέντε δεκαετίες και δεν τις έδειξε σχεδόν σε κανέναν, αντ' αυτού συγκέντρωνε στο σπίτι της κούτες με αρνητικά.
Η φήμη της προέκυψε μετά θάνατον όταν το περιεχόμενο των ντουλαπιών της στο Σικάγο πουλήθηκε σε δημοπρασία το 2007, αφού είχε σταματήσει να πληρώνει το ενοίκιο.
Η Νέα Υόρκη είναι «από πολλές απόψεις, η καρδιά της ιστορίας της φωτογραφίας στην Αμερική», δήλωσε η Sophie Wright, διευθύντρια του μουσείου. «Οπότε είναι εκπληκτικό τώρα να είσαι σε θέση να φέρνεις τη Βίβιαν πίσω σε αυτόν τον κόσμο. Είναι μια σημαντική φωνή της φωτογραφίας του 20ου αιώνα». Η Ράιτ πρόσθεσε ότι οι φωτογραφίες της Μάγιερ τραβήχτηκαν με «τόση σκέψη και προσοχή και έλλειψη αυτοσυνειδησίας — δεν υπάρχει το κοινό στο μυαλό της. Κατά κάποιο τρόπο, είναι καθαρή, καλλιτεχνική έκφραση, μόνο για εκείνη».
Το όνομα και το έργο της Μάγιερ αιχμαλώτισαν για πρώτη φορά τη φαντασία του κοινού το 2009, την ίδια χρονιά που πέθανε στο Σικάγο, αφού ο συλλέκτης και ερασιτέχνης ιστορικός John Maloof μοιράστηκε εικόνες της δουλειάς της στον ιστότοπο κοινής χρήσης φωτογραφιών Flickr. Ζητούσε συμβουλές για το τι να κάνει με τα χιλιάδες αρνητικά που είχε αποκτήσει τα τελευταία δύο χρόνια, αφού έπεσε πάνω στο έργο της Μάγιερ στις δημοπρασίες των ντουλαπιών αποθήκευσης της.
Οι φωτογράφοι και οι κριτικοί παρατήρησαν αμέσως τις καλά ισορροπημένες συνθέσεις της Μάγιερ, την έντονη και συχνά χιουμοριστική άποψη της για τους ανθρώπους και τα μέρη που συναντούσε, όχι μόνο στη Νέα Υόρκη, αλλά και στο Σικάγο, όπου μετακόμισε το 1956 και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής της, καθώς και τις μακρινές τοποθεσίες που επισκέφτηκε στις διακοπές της, από την Καλιφόρνια μέχρι την Ευρώπη και την Ασία. Το 2011, ο Maloof δημοσίευσε ένα βιβλίο, "Vivian Maier: Street Photographer" και μαζί με τον σκηνοθέτη Charlie Siskel συν-σκηνοθέτησαν το ντοκιμαντέρ "Finding Vivian Maier" του 2013, το οποίο ήταν υποψήφιο για Όσκαρ.
Το κοινό αγκαλιάζει τις εκθέσεις της Μάγιερ, μάλιστα όταν η τρέχουσα έκθεση εκτέθηκε στο Musée du Luxembourg στο Παρίσι το 2021, εν μέσω της πανδημίας Covid-19, περισσότερα από 213.000 άτομα παρακολούθησαν τη τετράμηνη λειτουργία της, ενώ τώρα η έκθεση είχε πάνω από 600 επισκέπτες.
Ωστόσο, παρά την τεράστια δημοτικότητά της, ορισμένα μουσεία άργησαν να δεχτούν τη δουλειά της, ακόμη και εκείνα που έχουν μεγάλες συλλογές φωτογραφιών. Η Ράιτ αποδίδει αυτή την προσοχή στο έργο της Μάγιερ στο γεγονός ότι η ίδια δεν έκανε πολλές εκτυπώσεις. «Υπάρχει μια επιφυλακτικότητα που φαίνεται να οδηγεί μια αφήγηση για το έργο που δεν είναι του καλλιτέχνη», εξήγησε, καθώς και μια νευρικότητα γύρω από την πολιτική της κατάστασής της ως γυναίκα που ήταν ευάλωτη στα τελευταία της χρόνια καθώς στο τέλος της ζωής της, ο αποθησαυρισμός της οδήγησε στο να χάσει τη δουλειά της, δεν είχε που να μείνει και έπειτα κατέληξε σε γηροκομείο.
Στην έκθεση προβάλλονται πολυάριθμες αυτοπροσωπογραφίες που τράβηξε, συχνά ως αντανακλάσεις σε καθρέφτες και γυάλινες επιφάνειες, ή απλώς ως σκιά της στο έδαφος ή σε τοίχους.
«Όλοι λένε, ''Θεέ μου, η Βίβιαν ήταν η νονά της selfie'', ωστόσο είναι διαφορετικό», δήλωσε η επιμελήτρια. Οι αυτοπροσωπογραφίες της Μάγιερ λειτουργούν ως ένας τρόπος να δείξει την ανεξαρτησία και την ταυτότητά της, σε μια εποχή που οι γυναίκες, και ειδικά οι οικιακές βοηθοί σαν αυτήν, αγνοήθηκαν και περιθωριοποιήθηκαν. «Ήθελε να το αποτυπώσει αυτό», είπε η Morin καθώς φαντάστηκε την Μάγιερ να λέει: «Είμαι εδώ αυτή τη στιγμή. Κανείς δεν θα σβήσει το πρόσωπό μου. Υπάρχω και έχω τις αποδείξεις».
