Ο Βασίλης Ιγγλέζης αποκλείστηκε έξι μήνες στην Καμπότζη λόγω κορωνοϊού και έζησε μια εμπειρία ζωής

Ο Βασίλης Ιγγλέζης έζησε μια πραγματική περιπέτεια εν μέσω κορωνοϊού που θα τη θυμάται και θα την διηγείται για πολύ καιρό ακόμη.

Ο 29χρονος από την Πάτρα ταξίδευε σε χώρες της Νοτιανατολικής Ασίας όταν ξέσπασε η πανδημία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί για έξι μήνες στην Καμπότζη. Ωστόσο, αυτό δεν τον πτόησε καθόλου ούτε τον τρόμαξε. Αντιθέτως, έζησε εκεί σαν ντόπιος, έκανε φίλους ενώ έκανε διάφορες δουλειές για να τα βγάλει πέρα.

Ως λάτρης των ταξιδιών, δεν δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί και -όπως λέει ο ίδιος- δεν θα άλλαζε αυτή την εμπειρία ζωής με τίποτα. Μάλιστα, πιστεύει ότι κάποια πράγματα εκεί λειτουργούν πολύ καλύτερα από ό,τι στην Ελλάδα.

Ο ίδιος ο Βασίλης μίλησε για την απίστευτη εμπειρία ζωής στο BOVARY…

Από που είσαι; Με τι ασχολείσαι;

Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Πάτρα. Μέχρι τον Οκτώβριο του 2019 δούλευα σε ένα οπτικό κατάστημα στη Σύρο και ένα μήνα αργότερα, τον Νοέμβριο, πέταξα με εισιτήριο χωρίς επιστροφή για το Μπαλί της Ινδονησίας.

Πώς βρέθηκες στην Καμπότζη; Πέρασες και από άλλες χώρες;

Η Καμπότζη ήταν η τελευταία χώρα της Νοτιανατολικής Ασίας που επισκέφθηκα. Όταν προσγειώθηκα στο Μπαλί συνάντησα τέσσερις ακόμη φίλους, με τους οποίους είχαμε γνωριστεί το 2017 ως φοιτητές Erasmus στη Μάλτα. Αφού μείναμε ένα μήνα στην Ινδονησία, στη συνέχεια πετάξαμε για Ταϊλάνδη, στην οποία ταξιδέψαμε για ένα μήνα και έπειτα διασχίσαμε οδικώς τα σύνορα με το Λάος. Το ταξίδι μας ήταν γεμάτο περιπέτειες. Ανεβήκαμε το μεγαλύτερο βουνό του Μπαλί (όρος Agung) ενώ μείναμε 4 ημέρες σε ένα Βουδιστικό μοναστήρι στη βόρεια Ταϊλάνδη (Wat Pa Tam Wua Forest Monastery).

Αφού περιπλανηθήκαμε για ένα μήνα στην καρδιά του Λάος, αποφασίσαμε να χωρίσουμε και να ταξιδέψει ο καθένας μόνος του. Η επόμενη χώρα που επισκέφθηκα ήταν το Βιετνάμ. Τον Φεβρουάριο του 2020 διέσχισα τη χώρα μόνος μου από τα βόρεια (Hanoi) μέχρι τα νότια (Ho Chi Minh City) και στις αρχές Μαρτίου πέρασα στην Καμπότζη. Ο Μάρτιος του 2020 ήταν και ο μήνας που ο κορωνοϊός ανακηρύχθηκε και επίσημα σε πανδημία.

Τι συνέβη όταν ξεκίνησε η πανδημία του κορωνοϊού;

Ήταν για όλους μας μία μεγάλη έκπληξη και κάτι που κανένας δεν είχε βιώσει ξανά. Τα σύνορα έκλεισαν χωρίς προειδοποίηση, οι πτήσεις ακυρώνονταν η μία μετά την άλλην και γενικότερα τον πρώτο καιρό υπήρχε ένα κλίμα έντονης ανησυχίας ανάμεσα σε αυτούς που είχαμε ξεμείνει στην Καμπότζη. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κλείσω μια πτήση για Ινδονησία, για να είμαι κοντά στους φίλους μου, η οποία, όμως, ακυρώθηκε λίγες ημέρες αργότερα. Συνεπώς, η μόνη επιλογή που είχα ήταν να μείνω στην Καμπότζη επ’ αόριστον.

Πώς ήταν η εμπειρία του να ζεις σε μια άγνωστη χώρα;

Η εμπειρία μου στην Καμπότζη ήταν μια εμπειρία ζωής, κάτι που δε θα άλλαζα με τίποτα. Ήταν για εμένα μία μοναδική ευκαιρία να περιπλανηθώ στο Angkor Wat (το μεγαλύτερο συγκρότημα ναών του κόσμου), έμεινα σε χωριά, πήγα σε παραδοσιακό γάμο, ταξίδεψα σε εξωτικά νησιά, γνώρισα ανθρώπους από όλο τον κόσμο και είχα την ευκαιρία να κάνω πολλές διαφορετικές δουλειές.

Η πρώτη δουλειά που έκανα ήταν να βγάζω φωτογραφίες σε διάφορες εκδηλώσεις (γενέθλια, πάρτι κτλ) και ύστερα σε club. Συνεργάστηκα επίσης με μία από τις μεγαλύτερες αλυσίδες hostel της ΝΑ Ασία και αυτό μου έδωσε μία πιο σταθερή βάση. Παράλληλα, εργάστηκα για ένα μικρό χρονικό διάστημα σε μία κινέζικη ζυθοποιία, όπου πωλούσα μπίρα σε διάφορες επιχειρήσεις, εκδηλώσεις και φεστιβάλ. Μου είχαν δώσει ένα μηχανάκι και ένα δείγμα 5L σε ένα φορητό ψυγειάκι και εγώ τριγυρνούσα στο Πνομ Πεν (πρωτεύουσα της Καμπότζης) προσπαθώντας να κλείσω συμφωνίες.

Η τελευταία δουλειά που έκανα και η οποία είχε πιο σταθερές αποδοχές ήταν να εργαστώ ως δάσκαλος αγγλικών σε ιδιωτικό σχολείο στην πρωτεύουσα. Τότε ήταν που μετακόμισα σε κανονικό σπίτι, γιατί μέχρι εκείνη την περίοδο έμενα σε hostel για να κρατήσω τα έξοδά μου χαμηλά.

Πώς το βίωσες όλο αυτό; Υπήρξαν στιγμές που «λύγισες» ή φοβήθηκες;

Όχι, δεν υπήρξαν στιγμές που λύγισα ή φοβήθηκα, αντιθέτως το είδα σαν ευκαιρία και σαν πρόκληση. Φυσικά υπήρξαν «κακές» ημέρες, όπως όταν μου έκλεψαν το κινητό ή όταν με τσίμπησε ένα κουνούπι και πέρασα 3 ημέρες σε νοσοκομείο αλλά ποτέ δεν άφησα τα ατυχή γεγονότα να μου χαλάσουν τη διάθεση. Οι εμπειρίες που αποκόμισα σε ενάμιση χρόνο ήταν περισσότερες απ’ ότι μπορούσα ποτέ να φανταστώ.

Ήθελες να επιστρέψεις στην Ελλάδα ή σου άρεσε η ζωή εκεί; Θα έμενες εκεί μόνιμα;

Για να είμαι ειλικρινής όχι, δεν ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στην Ελλάδα. Η ζωή στην Καμπότζη έχει ένα χαρακτηριστικό που δε το βρίσκεις πλέον στην Ελλάδα, είναι πολύ απλή και χωρίς άγχος.

Ελάχιστες ήταν οι φορές που αγχώθηκα για ψιλοπράγματα, αντίθετα στην Ελλάδα ήμουν μονίμως σε μία αναίτια υπερένταση, ειδικά με τη δουλειά. Επίσης, αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι ένας Έλληνας νέος αμείβεται καλύτερα σε μία χώρα όπως η Καμπότζη ή το Βιετνάμ και εργάζεται σε καλύτερες συνθήκες, απ’ ό,τι στην ίδια του τη χώρα. Παρόλα αυτά, δε θα έμενα μόνιμα στην Καμπότζη, μου αρέσει να αλλάζω παραστάσεις τακτικά.

Τι σου έλειψε πιο πολύ από την Ελλάδα;

Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου. Τόσο με τους γονείς μου όσο και με τους φίλους μου ήμασταν σε καθημερινή επικοινωνία. Επίσης, μου έλειψαν τα φαγητά, η ασφάλεια στους δρόμους και η καθαριότητα.

Πότε κατάφερες να φύγεις από την Καμπότζη και να επιστρέψεις στην πατρίδα;

Τον Ιούνιο του 2021. Ο λόγος που γύρισα ήταν γιατί το διαβατήριό μου έληγε και δεν υπήρχε τρόπος να το ανανεώσω, διαφορετικά πιθανόν να ήμουν ακόμη εκεί.

Τώρα τι κάνεις; Ποια είναι τα σχέδιά σου;

Προς το παρόν εργάζομαι διαδικτυακά από την Πάτρα και σχεδιάζω να ταξιδέψω πάλι στο άμεσο μέλλον, πιθανόν την προσεχή την άνοιξη. Αυτή τη φορά όμως θα ήθελα να επισκεφθώ χώρες στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, όπως το Μεξικό και χώρες της Νότιας Αμερικής.