Το δράμα του να θες να έχεις τον έλεγχο για όλα
Η Τζούλη Αγοράκη αναλογίζεται πόση ζωή χάνουμε στον προγραμματισμό του αύριο, ενώ η ζωή συχνά έχει άλλα σχέδια.
Χθες η αδερφή μου έπεσε και τσακίστηκε στο ίσιωμα. Σκάλωσε το τακούνι της σε μια σπασμένη πλάκα του πεζοδρομίου και έτσι απ‘ το πουθενά βρέθηκε με γύψο και ράμματα.
Ένα μήνα πριν, καθώς περνούσα αμέριμνη το δρόμο, ένας ποδηλάτης δεν με είδε και έπεσε άτυχα πάνω μου, εκσφενδονίζοντάς με μέτρα μακριά.
Τη γλίτωσα πολύ φτηνά, αλλά μέσα στο νοσοκομείο αναλογίστηκα πόση ζωή σπαταλάμε στον ανούσιο σχεδιασμό του αύριο.
Πόση τεράστια επένδυση κάνουμε στο αύριο και στα πιθανά σενάρια και στριμώχνουμε το τώρα σε όλον εκείνον τον μεθοδικό σχεδιασμό του μέλλοντος και σε σχέδια που κάνουμε συχνά χωρίς τον ξενοδόχο.
Πάνω στο φορείο, ακινητοποιημένη και με ένα κολάρο στο λαιμό, θυμήθηκα αυτό που έλεγε η Μαλβίνα: «Το μεγαλύτερο δώρο της ζωής, είναι ο θάνατος που κάνει τα πάντα προσωρινά, άρα πολύτιμα».
Θύμωσα σ' εκείνο το κομμάτι του εαυτού που συχνά λειτουργεί σαν δημόσιος υπάλληλος της ζωής και νομίζει ότι έχει καβαντζάρει τα ενενήντα. Αχ, εμείς οι αστείοι «μονιμάκηδες» της ζωής.
Και ενώ το απρόοπτο περνάει συχνά σύρριζα πάνω απ' το κεφάλι μας, χάνουμε τόσο συχνά την αίσθηση της προσωρινότητάς μας και περιορίζουμε τη δράση του τώρα στο όνομα της ακάλυπτης επιταγής του αύριο.
Σε ένα θεωρητικό επίπεδο γνωρίζουμε καλά ότι θα είμαστε στα σώματά μας για περιορισμένο χρονικό διάστημα -αντί όμως να τιμάμε και να απολαμβάνουμε το ταξίδι με ευγνωμοσύνη και καθημερινή έκπληξη, τον περισσότερο καιρό γκρινιάζουμε για τόσο πολλά ανούσια και ξεχνάμε να τιμάμε την κάθε ανάσα που παίρνουμε. Ναι, κάθε δευτερόλεπτο μας συνδέει με το θαύμα. Πόσο συχνά όμως το αναλογιζόμαστε;
Μια γνωστή μου είπε κάποτε: «θέλω να δω ένα χειροπιαστό θαύμα». Την κοίταξα και της είπα να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
«Είσαι το ζωντανό θαύμα», της είπα «κάθε ανάσα σε συνδέει με τη ζωή».
«Δημιουργήθηκες μέσα σε σώματα άλλων ανθρώπων, ο οργανισμός σου λειτουργεί με κυτταρική τελειότητα σαν καλοκουρδισμένο ρολόι».
Πόσες χιλιάδες κύτταρα συνεργάζονται καθημερινά για να είμαστε υγιείς και συχνά αναζητάμε το θαύμα έξω, ενώ συμβαίνει στο σώμα μας.
Πρέπει να το επαναλαμβάνουμε σαν μάντρα μέσα μας πολλές φορές ότι όλα είναι προσωρινά. Να λέμε «και αυτό θα περάσει» και στο καλό και στο κακό. Και να αποδεχτούμε το γεγονός ότι, για πάρα πολλά πράγματα, δηλαδή για τα περισσότερα, δεν έχουμε καν τον έλεγχο. Ανήκουμε στη ζωή. Όπως τα λουλούδια, τα ορυκτά και τα δέντρα.
Έναν χρόνο τώρα έχω ξοδέψει τόση ζωή στον φόβο του κορωνοϊού και τελικά ένα ποδήλατο -άκουσον άκουσον- πήγε να με «στείλει». Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όσο σχεδιάζουμε κάτι άλλο.
Δεν λέω να τον αγνοούμε τον κορωνοϊό και να μην προσέχουμε. Λέω να μην εστιάζουμε όμως στο φόβο και να μη χάνουμε ζωή στο όνομα του «τι θα γίνει αν». Και αν δεν;
Είναι γενναίο να ζεις τη ζωή στο όνομα της πίστης ότι θα πάνε όλα καλά. Εμένα ο δικός μου θεός έτσι λέγεται: «θα πάνε όλα καλά». Σ' αυτόν προσεύχομαι και στη θεά τύχη που την εκλιπαρώ να' ναι στο πλευρό μου. Όμως, σηκώνω επιδεικτικά τους ώμους σ' ό,τι δεν μπορώ να ελέγξω.
Υπάρχει μια ιστορία με τον Σνούπι που με βρίσκει σύμφωνη. Ο Τσάρλι του λέει «Σνούπι, μια μέρα θα πεθάνουμε» και ο Σνούπι απαντά κυνικά: «Ναι, αλλά μέχρι τότε να ζήσουμε».
Ας αφήσουμε έξω από τη ζωή μας όλα αυτά που μπορούν να μας σκοτώσουν από μέσα προς τα έξω και από έξω προς τα μέσα και να ζήσουμε την παρούσα στιγμή με ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έχουμε και με σεβασμό και επίγνωση ότι είμαστε πλάσματα ιερά.
Δεν είναι αυτονόητο τίποτα. Και καθώς δεν είναι αυτονόητο πρέπει να συγχωρούμε, να προχωρούμε και να αγαπάμε. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δηλαδή υπάρχει, άλλα είναι δύσβατος. Όσο μένουμε κολλημένοι με το χθες και τα κομμάτια που μας πονάνε, αυτή η ακινητοποίηση γίνεται μαράζι.
Τα πάντα ρεί. Την ώρα που αφήνεις τα αρνητικά συναισθήματα να εξατμιστούν έχεις βρει το δρόμο για την ελευθερία. Το να μην αφήνετε την πικρία σας να διαλυθεί είναι σαν να έχετε πάρει εσείς δηλητήριο και να περιμένετε να πεθάνουν οι εχθροί σας.
Μέσα σ εκείνο το νοσοκομείο, είπα νοητά δεκάδες σ' αγαπώ και ένιωθα ευγνωμοσύνη σχεδόν για όλα.
Γιατί όμως να πρέπει να έχει ανάψει η σειρήνα του κατεπείγοντος για να καταλάβω πόσο τυχερή και ευλογημένη είμαι;
Ο Μαρκ Τουέιν έλεγε «έζησα πολλά προβλήματα και τα περισσότερα δεν συνέβησαν ποτέ». Μην σπαταλάμε τη ζωή μας στα πιθανά κακά σενάρια.
Πείτε στους συγγενείς σας ότι τους αγαπάτε. Δεν θα τους έχετε για πάντα.
Κάντε μια καλή πράξη κάθε μέρα.
Βρείτε έναν καλό λόγο για τους άλλους, νιώστε χρήσιμοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Βρείτε το κουράγιο παραμερίζοντας τις αρνητικές πεποιθήσεις να γίνετε ο άνθρωπος που ονειρευτήκατε στην παιδική ηλικία. Κοντολογίς, επιστρέψτε στο εδώ και τώρα και τιμήστε την κάθε στιγμή.
