Άντρες και τα λένε, γυναίκες και τα πιστεύουμε!

Η Τζούλη Αγοράκη διαπιστώνει ότι οι ερωτικές ιστορίες είναι πλούσιες σε υποσχέσεις και φτωχές σε εκπληρώσεις.

Μια συνάδελφος με δάκρυα στα μάτια μας είπε ότι ο πρώην της, ενώ της έταζε λαγούς με πετραχήλια και έδειχνε ότι είχε μπει δυναμικά στην ιστορία τους, εξαφανίστηκε και λίγες μέρες μετά είπε στην κοινή τους φίλη ότι δεν ταιριάζουν καθόλου, δεν τον εξιτάρει, δεν έχουν τίποτα κοινό.

Ήταν για εκείνη χτύπημα κάτω απ' τη ζώνη.

Δεν την πείραξε τόσο που δεν προχώρησε η ιστορία τους, άλλα αυτή η ανειλικρίνεια των συναισθημάτων του, η ερωτική-διπολικότητα, την τσάκισε.

«Θες να εμπιστευτείς και να αφεθείς» είπε «και δεν μπορείς».

Τι έχουν πάθει λοιπόν οι άντρες;

Ακούω γυναίκες από διαφορετικές ηλικίες, να λένε ότι οι άντρες είναι πιο «ό,τι να ναι» παρά ποτέ.

Σαν να μένουν στο χωλ της ερωτικής ιστορίας και δεν μπαίνουν στο σαλόνι (να τους κεράσουμε και ένα φοντάν).

Ξεκινούν τις ιστορίες με ενέργεια και γκάζι και όταν λίγο χαλαρώσεις, εκείνοι αποχωρούν.

Μια φίλη βγήκε πρόσφατα με κάποιον που της έκανε στενό μαρκάρισμα, για να καταλήξει να της μιλάει σ’ όλο το ραντεβού για την πρώην του.

Μια άλλη γνωστή, τρεις μήνες παλεύει να βρουν μέρος να συναντηθούν.

Όλο αλλάζει γνώμη, του φταίει η καραντίνα, σαν το ερωτικό τους ραντεβού να’ ναι το γεφύρι της Άρτας.

Γίνεται να γνωρίσω έναν κανονικό; ρώτησε με στόμφο.

Δάγκωσα τη γλώσσα μου. Δεν της είπα τίποτα για τους μη κανονικούς καιρούς που διανύουμε, τη διάχυτη νεύρωση, το εσωτερικό μας μπέρδεμα.

Δεν βοηθούν και οι έρωτο-σόσιαλ-σχέσεις.

Ενώ δεν έχει κανέναν επί της ουσίας, είναι σαν ερωτικό μαξιλαράκι στη διάχυτη μοναξιά.

Μια γνωστή μου νομίζει ότι είναι σε σχέση μ’ έναν Έλληνα του Βερολίνου που δεν έχουν συναντηθεί ποτέ. Μιλάνε όμως στο Skype πέντε φορές τη μέρα και είναι μέσα στα μηνύματα και τα μέλια. Παράξενοι καιροί.

Όλη η κατάσταση είναι πλέον σαν ένα εφηβικό πισωγύρισμα. Την προσέγγιση τη λες και ανώριμη.

Σαν να θες συναλλαγή άλλα ανέπαφη.

Σαν να είμαστε χαμένοι στη μετάφραση.

Ένας γνωστός έγραφε μηνύματα κατεβατά σε μια άγνωστη και την είχε δει ερωτευμένος-ποιητής και ήταν μέσα στα σιρόπια. Μια μέρα χωρίς λόγο εξαφανίστηκε.

Όταν εκείνη τον ρώτησε προς τι η εξαφάνιση, εκείνος της είπε: «Δεν αντέχω την πίεση. Θέλω να μαι ο εαυτός μου».

Δεν ξέρω αν οι άντρες έχουν τρελαθεί περισσότερο από τις γυναίκες ή αν είναι αμφίδρομο. Δεν ξέρω αν όλη αυτή η «καρντινάτη» κατάσταση ήρθε να ζορίσει τις ήδη ζορισμένες σχέσεις. Νιώθω, όμως, ότι όλοι φοβόμαστε να εκτεθούμε να ζήσουμε την «ευφορική οδύνη» του έρωτα, όπως την χαρακτηρίζει ο Πασκάλ Μπρυκνέρ.

Ζούμε τους έρωτες μέσα απ’ το Νέτφλιξ, τις οθόνες μας. Οι λογοτεχνικοί έρωτές μας είναι πιο εύπεπτοι. Θέλουμε, αν γίνεται, να βρέξει έρωτα, άλλα εμείς να μην βραχούμε. Χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε μια πρώτη πλαστικοποίηση.

Μπαίνουμε στις επόμενες σχέσεις με την πανοπλία μας. Ο καθένας με καμουφλάρισμα το τραύμα του.

Αντέχουμε τον έρωτα αλλά αποσπασματικά...

Σε εποχές που το τρελό φορτηγό της πανδημίας έρχεται καταπάνω μας, μάλλον δεν υπάρχουν αντοχές για άλλα απρόοπτα. Και ο έρωτας είναι το μεγάλο απρόοπτο. Ξανά τα λόγια του Πασκάλ: «Ο έρωτας είναι εξαίσιο κακό που εύχεσαι να σου συμβεί». Το εύχεσαι όμως;

Ιδού το ερώτημα.

Ποιος όμως αντέχει να διακινδυνέψει τον ύπνο του και τόσα άλλα πράγματα;

Δικά σας τα συμπεράσματα.