Η Τζούλη Αγοράκη περιγράφει την ερωτική ανηδονία στις μέρες της καραντίνας
Αν σκεφτώ τι άλλαξε από την πρώτη στη δεύτερη καραντίνα, μιλώντας πάντα για τον ερωτισμό, θα έλεγα ότι στη δεύτερη ο ερωτισμός πήγε περίπατο.
Στην πρώτη καραντίνα υπήρχε μια ερωτική ελευθεριότητα, σαν αυτή η πρώτη κλεισούρα να βρήκε εκτόνωση στα σόσιαλ μίντια.
Ήταν ο παρθενικός εγκλεισμός και είχε κάτι το ανάλαφρο.
Είχε μπει και η Άνοιξη που δεν γνωρίζει περιορισμούς και υπήρχε κάτι σαν συγκρατημένη αισιοδοξία.
Σ’ εκείνη την πρώτη καραντίνα, οι ερωτικές προκλήσεις έπεφταν βροχή.
Δεν χρειαζόντουσαν μεγάλες εισαγωγές: Εκεί στα -τι κάνω; -τι κάνεις; ερχόταν από το πουθενά και ένα «αποδημητικό πουλί», στο κινητό. Οι άντρες είχαν αποθρασυνθεί.
Και εκείνη την κατάσταση βέβαια στο τέλος την αντιμετώπιζες ακαδημαϊκά, γιατί ουδείς δεν είχε όρεξη τελικά για το δια ταύτα, την επαφή και πόσω μάλλον την ερωτική συνεύρεση.
Ήταν απλώς μια «συρροή» χωρίς αντίκρισμα, σαν ακάλυπτη επιταγή. Οι άντρες έμοιαζαν με ψηφιακοί εφαψίες. Αυτά συνέβαιναν στην πρώτη καραντίνα.
Η καραντίνα του Νοέμβρη, έδειξε με το καλημέρα τα σάπια δόντια και μας βύθισε σε κάτι που μπορούμε να το πούμε και ερωτική ανηδονία. Τον πήρε τον ερωτισμό και τον χτύπησε σαν χταπόδι κάτω αμέτρητες φορές.
Τι να σου κάνει μετά και ο πόθος; Πώς να επιπλεύσει με τόσους περιορισμούς και συνεχείς απαγορεύσεις; Ήρθε το σώμα και κούμπωσε, σε μια άβολη θέση ακαμψίας.
Μέρα τη μέρα νιώθω σαν εκείνες τις πλαστικές κούκλες που δεν προνόησε ο κατασκευαστής και είναι καλυμμένο το μπικίνι με συμπαγές πλαστικό.
Δεν υπάρχει σημείο επαφής, σημείο εισχώρησης.
Είμαι η τσιμενταρισμένη εκδοχή του εαυτού μου.
Ποιος μπορεί να εισχωρήσει; Πως να περάσει; Και που να πάει; Μέρα τη μέρα το σώμα είναι σαν να τραβιέται, πίσω, σαν να το παρασέρνει μια υπαρξιακή άμπωτη, και κλείνεται σε ένα δικό του σύμπαν απροθυμίας. «Το πράγμα άνθρωπος» που έλεγε ο Πρίμο Λέβι.
Κοντολογίς: Πιο «αντι-ερωτική» περίοδο δεν έχω περάσει ποτέ.
Και να ήμουν η μόνη; Είναι πια κοινό μυστικό.
Λες και μας βάζουν την «Επικούρεια φρόνηση» με ορό να κυλάει σε τεράστιες ποσότητες στις φλέβες μας.
Ώστε να είμαστε, συνετοί και εγκρατείς.
Όλα αυτά τα μέτρα, η ασφυξία στις ΜΕΘ, πάει σαν ομίχλη και καλύπτει την όποια ερωτική διάθεση.
Πόσο να αντέξεις κλεισμένη στο σπίτι με σύζυγο και παιδιά;
Πώς να χωνέψει ο ερωτισμός ότι δεν υπάρχουν πλέον πρωτογενείς πηγές χαράς. Κλειστά μπαρ, εστιατόρια φουαγιέ –θεάτρων, εγκαίνια εκθέσεων και μέρη που άλλοτε άνθιζε το φλερτ το επιούσιο.
Μαζί με τα κλικ αγούεη έχουμε και τον ερωτισμό να φεύγει αγουέη, τόσο μακριά που δεν ξέρουμε που έχει πάει, και πότε θα μας ξανάρθει.
Καθώς το λίχνο της επιθυμίας λιγοστεύει και συρρικνώνεται προτιμάς μια σωστή πάβλοβα ή κανένα καλά ξεροψημένο κότσι από το να συναντήσεις τον ίντερνετικό άγνωστο.
Πού να τρέχεις; Ακόμα και να θέλεις να τρέξεις δεν μπορείς καθώς η τρεχάλα κοστίζει. Ειδικά αν πέσεις σε νομοταγή αστυνομικό και ξέχασες να στείλεις μήνυμα. Δύσκολοι καιροί για εραστές.
Όλο λες να χάσεις και αυτά τα «καραντινίσια» κιλά. Νιώθεις, πλαδαρή λευκή και το παρουσιαστικό σου, είναι το ίδιο θλιβερό με τις πιτζάμες σου.
Μοιάζει μακρύς ο δρόμος απ' την πιτζάμα στην ζαρτιέρα.
Υπάρχει πάντα η χειρολαβή που δίνουν τα σόσιαλ, αλλά το τρελό φορτηγό τρέχει και εκεί με τα φρένα σπασμένα.
Χαζεύω στο ίνσταγκραμ κανένα γραμμωμένο αγόρι ίσως το μάτι πέσει στο Survivor όμως αυτές οι εικόνες δεν φτάνουν στο υπογάστριο.
Τα βλέπεις με βελόνες στα μάτια, σαν να σαι ο ήρωας από το Κουρδιστό Πορτοκάλι. Βια, σεξ, ειδησιογραφία, ντοκιμαντέρ, έχουν γίνει ένας αχταρμάς.
Βλέπω τους θεσπέσιους αυτού του κόσμου να σηκώνουν επιδεικτικά το τισέρτ τους και όλα αυτά τα σώματα μοιάζουν με άδεια τοπία.
Τους κοιτάω σαν Αρειανούς. Αρειανοί και όσοι μας γυροφέρνουν.
Οι υποψήφιοι εραστές της καραντίνας πάνε μόνο με όπισθεν.
Είναι άντρες-σκιές. Μαζί τους σχολιάζεις την επικαιρότητα σου λένε καλημέρα, καληνύχτα. Ταυτίζονται οι απόψεις, το αν θα τον συναντήσεις όμως μοιάζει επικίνδυνη-αποστολή. Η συνάντηση σπρώχνεται όλο και πιο μακριά.
Συζητάτε μέρες και ώρες. Και το δια ζώσης μεταθέτεται στο εσαεί.
Και οι μέρες περνάνε και μοιάζουμε συσκευασμένοι μέσα στο σελοφάν μας ανέγγιχτοι και μπαγιάτικοι ταυτόχρονα.
Ζηλεύω όλα εκείνα τα καινούργια ζευγάρια που γνωρίστηκαν μέχρι τον Οκτώβριο και περνούν μαζί την καραντίνα με υπερωρίες στον έρωτα και εξερευνούν ο ένας τον άλλο.
Όπως έλεγε η Μπαρμπάρα Κάρτλαντ στα Άρλεκιν «εκεί έξω υπάρχει ένας υπέροχος για σένα».
Καθώς το έξω όμως καταργείται πρέπει να σκάψουμε λαγούμια ερωτισμού μήπως πετύχουμε ανθρακωρύχο ή τυφλοπόντικα-εραστή.
