«Ποιος δεν τα κατάφερε;» «Ω, αυτό είναι εύκολο… Οι αισιόδοξοι»

Το Netflix έχει περισσότερες εκπομπές από όσες θα προλάβω να δω ποτέ στη ζωή μου, η βιβλιοθήκη είναι γεμάτη βιβλία που θέλω να διαβάσω, το σπίτι είναι άνετο, έχει ζέστη, οδοντόκρεμα, φαγητό, ζεστό νερό για μπάνιο και πάνω από όλα είμαι υγιής.

Έχω επίσης υπολογιστή, κινητό τηλέφωνο, πρόσβαση σε ευρυζωνικό δίκτυο, Playstation και μία ιδιαίτερα αναπαυτική πολυθρόνα για να μπορώ να απολαμβάνω όλα τα παραπάνω με εξαίρεση την οδοντόκρεμα (δεν βουρτσίζω δόντια καθιστός) και το ζεστό μπάνιο (δε χωρά η πολυθρόνα στην μπανιέρα). Όλα αυτά είναι συστατικά της κατάστασης στην οποία βρίσκομαι τελευταία και αν εξαιρέσεις ότι πρέπει να φοράω πλαστικά γάντια συχνότερα και να τηρώ κάποιες αποστάσεις από τους συμπολίτες μου όταν βρίσκομαι έξω, όλα είναι όπως θα ήταν αν είχα φρεσκοχωρίσει και ήθελα να περάσω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου. Φυσικά, δεν εννοώ πως αυτή είναι μία κατάσταση την οποία θα διάλεγα ποτέ για τον εαυτό μου (πάντα με χώριζαν), αλλά νομίζω γκρινιάζουμε περισσότερο από όσο χρειάζεται και το κάνουμε για τα λάθος ζητήματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της -ο θεός να την κάνει- καραντίνας, είναι το τσουνάμι της οικονομικής ύφεσης που κάθε μέρα γιγαντώνεται και λιγότερο το ότι φέτος δε θα πάμε στο χωριό για Πάσχα.

Αυτήν την κουβέντα είχα προ ολίγων ημερών βαριεστημένα θρονιασμένος στη La-Z-Boy μου με ένα φίλο, μέσω video-κλήσης από τα τελευταίας τεχνολογίας κινητά που έχουμε και οι δύο και όποιος δε βλέπει το παράδοξο στην παραπάνω πρόταση, αποβάλλεται από την τάξη μέχρι νεωτέρας. Θυμήθηκα λοιπόν και του είπα, την ιστορία του Bond, του James Bond. Όχι του κορυφαίου πράκτορα και γυναικοκατακτητή που ξέρουμε όλοι από τον Ian Fleming, αλλά του Αμερικανού αληθινού ήρωα James Bond Stockdale.

Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1969 ο διοικητής Stockdale μπήκε -όπως είχε κάνει εκατοντάδες άλλες φορές- σε ένα Douglas A-4 Skyhawk και απογειώθηκε από την πλατφόρμα του φημισμένου Might-O, για μία αποστολή πάνω από το Βόρειο Βιετνάμ. Την ώρα που απογειωνόταν δεν είχε ιδέα ότι αυτή η αποστολή έμελλε να αλλάξει τη ζωή του. Δεν ξαναμπήκε σε αεροπλάνο, δε μίλησε στη γυναίκα του, δεν άκουσε κάποιο από τα τέσσερα παιδιά του, για τα επόμενα επτάμισι χρόνια.

Πετώντας πάνω από το Βόρειο Βιετνάμ, το αεροσκάφος χτυπήθηκε από τα πυρά των Βιετναμέζων και ο διοικητής αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει το μηχανισμό εκτίναξης - εκτόξευσης για να σωθεί καταλήγοντας στο έδαφος με το αριστερό του πόδι λυγισμένο προς τα δεξιά κατά 60 μοίρες, το γόνατο του ίδιου ποδιού θρυμματισμένο, τον αριστερό του ώμο βγαλμένο και με μία πλάτη που την ένοιωθε σπασμένη όπως ο ίδιος δήλωσε πολύ αργότερα. Όλα αυτά όμως ήταν μικρά, σε σύγκριση με το γεγονός ότι ο εχθρός τον περίμενε στο έδαφος. Ο διοικητής πιάστηκε από χωρικούς και χτυπήθηκε με μίσος αφού στο πρόσωπό του είδαν όλα τα δεινά που ο πόλεμος είχε φέρει στη ζωή τους και όταν ξεθύμαναν, τον έσυραν στους δρόμους μέχρι τις φυλακές Hỏa Lò, τις οποίες οι στρατιώτες των Η.Π.Α. αποκαλούσαν ως το Hilton του Ανόι.

Ο James Bond Stockdale έμεινε σε αυτή φυλακή για ενενήντα μήνες. Ναι, σωστά διαβάσατε, ενενήντα μήνες σε ένα κελί διαστάσεων 0.9 x 2.7 μέτρα. Δεν έλαβε ποτέ ιατρική περίθαλψη για τους τραυματισμούς που υπέστη από την πτώση, κρατήθηκε σε μία μόνιμη κατάσταση λιμοκτονίας η οποία διακοπτόταν με μία σούπα (κυρίως νερό) που είχε για γαρνιτούρα χαλίκια και περιττώματα, βασανίστηκε πολλές φορές για ώρες δίχως ανάπαυλα, έμεινε δεμένος πολλές φορές για ολόκληρες μέρες στο κρεβάτι του με τέτοιο τρόπο ώστε να στηρίζεται μόνο στην πλάτη του, στραγγαλίστηκε και υποχρεώθηκε να ξαπλώσει στα περιττώματα του, έσκισε ο ίδιος το πρόσωπο του με ξυράφι για να μην μπορέσουν να τον χρησιμοποιήσουν για προπαγάνδα οι Βιετναμέζοι και πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι μέσα σε μία μπανιέρα δεμένος από τα πόδια, με τα βασανιστήρια να έχουν πάρει τη μορφή συχνής ρουτίνας.

Πως γίνεται κάποιος να τα περνάει όλα αυτά και να βγαίνει σώος ψυχή τε και σώματι; Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Stockdale κατά τη διάρκεια της συνέντευξης που παραχώρησε στον Jim Collins για το βιβλίο Good to Great. Ο διάλογος σε ελεύθερη μετάφραση πήγε ως εξής:
• «Ποιος δεν τα κατάφερε;»
• «Ω, αυτό είναι εύκολο… Οι αισιόδοξοι»
• «Οι αισιόδοξοι; δεν καταλαβαίνω»
• «Οι αισιόδοξοι ναι… Εκείνοι που είπαν θα βγούμε έξω μέχρι τα Χριστούγεννα. Και τα Χριστούγεννα ήρθαν και έφυγαν και έπειτα είπαν ότι θα βγούμε πριν από το Πάσχα… Και το Πάσχα ήρθε και πέρασε και μετά ήρθε η ημέρα των Ευχαριστιών, και μετά ήταν πάλι Χριστούγεννα και πάλι Πάσχα, μέχρι που τελικά πέθαναν από την καρδιά τους που ράγισε».

Και μετά από αυτό, ο Stockdale πρόσθεσε:
«Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό μάθημα για όλους. Δεν πρέπει ποτέ να συγχέετε την πίστη ότι στο τέλος θα επικρατήσετε -δεν έχετε την πολυτέλεια να το κάνετε αυτό- με την ανάγκη της πειθαρχίας που θα πρέπει να επιδείξετε προκειμένου να αντιμετωπίσετε τα πιο βάναυσα γεγονότα της τρέχουσας πραγματικότητάς σας, όποια και αν είναι αυτά».

Τούτο είπα στο φίλο μου και μοιράζομαι μαζί σας εδώ, είναι «Το Παράδοξο του Stockdale» όπως το ονόμασε ο Jim Collins και είναι το μόνο που πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη, να έχουμε στο νου μας αυτήν την περίοδο της καραντίνας και για ό,τι θα επακολουθήσει. Πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού, ακλόνητη την πίστη σε ένα καλύτερο μέλλον το οποίο βρίσκεται μπροστά μας, αλλά πρέπει ταυτόχρονα να ξέρουμε πως για να το φτάσουμε, για να το ζήσουμε, θα χρειαστεί να περάσουμε δια πυρός και σιδήρου. Είναι εφικτό αλλά δε θα είναι εύκολο. Ας σταματήσουμε λοιπόν, τις αφελείς καταθέσεις αισιοδοξίας στα social media και ας σηκώσουμε τα μανίκια, ακόμα και τώρα που η μοναδική δουλειά μας είναι απλά να κάτσουμε σπίτι.

Εις το επανιδείν,
Κωνσταντίνος

Ο Κωνσταντίνος Καρυπίδης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων, life coach και επαγγελματίας Optimizer.

Για περισσότερα επισκεφθείτε το www.theoptimizer.gr