«Δεν είσαι μόνη, είμαστε εμείς εδώ»: Η πρόεδρος του Ελληνικού Δικτύου Γυναικών Ευρώπης, Νίκη Ρουμπάνη στο Bovary
H 25η Νοέμβρη του 2020, βρήκε τη συζήτηση για τον όρο «γυναικοκτονία» να αναδύεται όλο και πιο σταθερά, όλο και πιο επίμονα στον δημόσιο λόγο.
Εκτός από κάποιες πρώτες επιμορφωτικές εκδηλώσεις που ανέλυαν μεταξύ άλλων την ιστορικότητα του φαινομένου αλλά και την ανάγκη νομικής αναγνώρισής του, η ζοφερή πραγματικότητα των επόμενων μηνών εδραίωσε αναπόφευκτα πια τον όρο στη συλλογική συνείδηση.
Ένα χρόνο αργότερα και 13 γυναικοκτονίες μετά, η λέξη «πρόοδος» συνοδεύεται από πολλά εισαγωγικά και ερωτηματικά. Με αφορμή την Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, η Νίκη Ρουμπάνη, πρόεδρος του Ελληνικού Δικτύου Γυναικών Ευρώπης, που ίδρυσε την πρώτη πανελλαδική Γραμμή ΣΟΣ, το 2003, μιλά για την νέα εκστρατεία ευαισθητοποίησης και τα μέτρα που χρειάζεται να πάρει η Πολιτεία ώστε η απόδραση μιας γυναίκας από κακοποιητική σχέση να μην μένει στη θεωρία, αλλά να διευκολύνεται στην πράξη.
Έμφυλη βία και 2021. Πού βρισκόμαστε λίγο πριν το τέλος της χρονιάς;
Τελειώνει σύντομα μια δύσκολη από πλευράς πανδημίας αλλά και οικονομικών προβλημάτων χρονιά, με περισσότερες από μια γυναικοκτονία ανά μήνα αλλά και με αλλαγές νόμων που δυσκολεύουν την απόδραση από τη βία. Επίσης, με την μεγάλη οικονομική κρίση, αναγκάζονται να συμβιώνουν άτομα που δεν θα έπρεπε, λόγω νοοτροπίας και αντιθέσεων -σύζυγοι, γονείς, συγγενείς. Παράλληλα υπάρχει ανεπάρκεια του νομικού συστήματος να προσάγει, να εκδικάζει και να εκδίδει αποφάσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα μια γυναίκα που ασκεί το δικαίωμα της να καταγγέλλει, αναγκάζεται να συμβιώνει με τον βίαιο σύζυγο αν δεν έχει πόρους. Ο εγκλωβισμός αυτός αποτελεί θανατηφόρα παγίδα για κάποιες γυναίκες. Ωστόσο, έχουμε και ένα καλό νέο. Δημιουργήθηκε γραφείο στην αστυνομία εξειδικευμένων στην ενδοοικογενειακή βία εγκληματολόγων, που προσπαθούν να επιμορφώσουν και να παρέμβουν όταν υπάρχει ανεπάρκεια γνώσεων ή ευαισθητοποίησης. Η νέα αυτή υπηρεσία της Αστυνομίας απαντάει στον αριθμό 2131520906 . Εμείς λειτουργούμε ως ομάδα αλληλεγγύης με εθελοντικό αποκλειστικά έργο, τη Γραμμή ΣΟΣ 210 9700814, καθημερινά, σε 24ωρη βάση. Προσφέρουμε ακρόαση, συμβουλευτική, προσωρινή φιλοξενία, ψυχολογική στήριξη και νομική συμβουλευτική.
Ελλάδα και έμφυλη βία. Μπορείτε να μας παραθέσετε μερικά στατιστικά; Πόσο έχει αλλάξει το τοπίο από την ίδρυση του Δικτύου;
Η ενημέρωση είναι σημαντική γιατί αρχικά απο-ενοχοποιεί το θύμα ώστε να κατανοήσει την υποχρέωση απέναντι στον εαυτό του να προστατευθεί. Πολλές γυναίκες προστατεύουν τα παιδιά και τους γονείς από τον πόνο της γνώσης και την αποσταθεροποίηση της σχέσης, προστατεύουν ακόμα και την καλή φήμη ή την σταθερότητα ζωής του βίαιου συντρόφου ακόμα κι αν νιώθουν πως κινδυνεύει η ζωή τους. Με την ενημέρωση αντιλαμβάνονται ότι η λύση δεν είναι «εγώ στο χώμα κι αυτός στη φυλακή». Αρκεί η ενημέρωση να συνοδεύεται κι από πλαισίωση για την απόδραση από τη βία.
Στην Ελλάδα, η βία κατά των γυναικών γίνεται ακόμα ανεκτή από τα κοινωνικά στερεότυπα. Από την ίδρυση του ΕΔΓΕ πριν σαράντα χρόνια, έχουν αλλάξει πολλά στη νομοθεσία. Η γυναίκα έχει περισσότερα δικαιώματα από τις μεγάλες αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο. Το ερώτημα είναι γιατί εξακολουθεί να υπάρχει τόση διαταξική και απλωμένη σε όλα τα μορφωτικά επίπεδα, βία. Αυτό δείχνουν όλες οι μελέτες. Ίσως γιατί οι νοοτροπίες αλλάζουν δύσκολα κι αργότερα. Σήμερα υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ισότητα στις ευκαιρίες εκπαίδευσης κι όμως η επαγγελματική ζωή των γυναικών έχει δυσανάλογα μεγάλα εμπόδια λόγω του σεξισμού, πράγμα που αντανακλάται και στη σχεδόν διπλάσια ανεργία των γυναικών ή την υποχρεωτική ένταξη στην μαύρη εργασία, με άρνηση των εργοδοτών να τις ασφαλίσουν.
Πως να φύγει μια γυναίκα με παιδιά όταν δεν μπορεί να ανταπεξέλθει μόνη στα έξοδα επιβίωσης; Για πόσο θα χρειαστεί να φιλοξενηθεί; Πως θα αλλάξουν τα παιδιά σχολείο; Αυτά απασχολούν ως εμπόδια στην απόδραση των γυναικών από τη βία. Η στάση της κοινωνίας επιπλέον, επιδρά στην αυτο-εικόνα των γυναικών που προσπαθούν να ζουν με τον πόνο. Αυτό πρέπει να το αλλάξουμε. Πρέπει να διαχωρίσουμε τη βία από τη σύγκρουση. Η σύγκρουση είναι φυσιολογική, η βία πρέπει να αντιμετωπίζεται με μηδενική ανοχή.
Μιλήστε μας για το Δίκτυο και τις δράσεις του. Ποιες κομβικές πρωτοβουλίες μετράτε από το ξεκίνημά του;
Το ΕΔΓΕ ξεκίνησε σε Ευρωπαϊκό επίπεδο για να στηρίξει την ισότητα και να προβάλλει τη ζωή των γυναικών, θεωρώντας πως η ανισότητα δεν είναι προσωπικό αλλά πολιτικό ζήτημα. Με ένα συνέδριο που χρηματοδότησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναδείχτηκε η βία κατά των γυναικών και η αναγνώριση της φτώχειας, λόγω της μισθοδοτικής διαφοράς, της ανεργίας αλλά και της ύπαρξης πολύ περισσοτέρων μονογονεϊκών οικογενειών που στηρίζονται από γυναίκες. Στην Ελλάδα το Δίκτυο μας έδρασε κύρια σε τρεις τομείς:
1. Δημιούργησε την πρώτη πανελλαδική Γραμμή ΣΟΣ, το 2003, σε συνέχεια δράσεων αλληλεγγύης που ήδη είχε. Δημιούργησε επίσης ξενώνα το 2004 και παράλληλα την πρώτη Τράπεζα Χρόνου Εθελοντών.
2. Με έντονη παρουσία στην εκπαίδευση, στήριξε δράσεις πρόληψης της βίας με εκτεταμένες επιμορφώσεις σε εκπαιδευτικούς όλων των ειδικοτήτων. Φιλοξένησε και διοργάνωσε διεθνές πρόγραμμα για παιδιά από περιοχές πολέμου και συγκρούσεων όπως το Ισραήλ, η Νότια Αφρική, η Κύπρος και τα Βαλκάνια στην Ολυμπία και τους Δελφούς, για την Ειρήνη με συμμετοχή 150 εκπαιδευτικών κι εκατοντάδων παιδιών, από το 1999 ως το 2003. Με αφορμή τους Ολυμπιακούς αγώνες στήριξε την επιμόρφωση χιλιάδων καθηγητών Φυσικής Αγωγής για να εντάξουν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στον αθλητισμό.
3. Παράλληλα συμπράττουμε στην βελτίωση του Νομικού μας Πολιτισμού. Από το 2008 και μετά, δεν έχουμε καθόλου υπαλλήλους αλλά όλες οι δράσεις μας στηρίζονται σε εθελοντές και στις επιμορφώσεις που κάνουμε σε κοινωνικούς επιστήμονες και εκπαιδευτικούς για να στηρίζουμε τη Γραμμή ΣΟΣ, τα εκπαιδευτικά προγράμματα και τον ξενώνα που δημιουργήθηκε το 2020 για να στηρίξει άμεσα γυναίκες που πρέπει να διαφύγουν από τη βία. Έτσι, νέοι επιστήμονες που εντάσσονται στους εθελοντές μας αποκτούν την τεχνογνωσία δεκαετιών.
Πρέπει να διαχωρίσουμε τη βία από τη σύγκρουση. Η σύγκρουση είναι φυσιολογική, η βία πρέπει να αντιμετωπίζεται με μηδενική ανοχή.
Έχουν αυξηθεί οι κλήσεις για ενδοοικογενειακή βία στη Γραμμή Sos;
Λόγω του εγκλεισμού έχει αυξηθεί η βία αλλά αυξήθηκε και η προσφυγή στο Διαδίκτυο όπου μας βρίσκουν συχνά κι όσες γυναίκες κάπως απογοητεύονται από την ανταπόκριση διαφημιζόμενων κρατικών φορέων, με αποτέλεσμα να έχουν αυξηθεί οι κλήσεις στη Γραμμή. Με τους κρατικούς φορείς συνεργαζόμαστε αρμονικά αλλά ως οργάνωση αυτοβοήθειας έχουμε τη στάση που θα θέλαμε να έχουν προς εμάς αν ήμασταν θύματα. Γι' αυτό κι αρκετές γυναίκες από πελάτισσες γίνονται εθελόντριες αλλά και οι εθελόντριες ενθαρρύνονται να ζητούν τη βοήθεια της ομάδας.
Θεωρείτε ότι το ελληνικό MeToo ενθάρρυνε τις γυναίκες να μιλήσουν ανοιχτά;
Το κίνημα Μe Too βοήθησε -τουλάχιστον αυτό φαίνεται από τη διαφορά στις κλήσεις που λαμβάνουμε. Πλέον μας καλούν γυναίκες κι άντρες για να βοηθήσουν δικούς τους ανθρώπους, αλλά και νέες γυναίκες, στα πρώτα στάδια της κακοποίησης.
Τι απολογισμό κάνετε για το 2021 και τι στόχους θέτετε για την επόμενη χρονιά;
Είμαστε μια οργάνωση με περιορισμένους πόρους κι όλη η προσφορά εργασίας γίνεται σε εθελοντική βάση, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να σεβόμαστε τους εθελοντές μας και τα όρια τους. Κατορθώσαμε το 2021 να έχουμε σημαντικό αριθμό επιμορφωμένων εθελοντών σε συνεργασία και με τα Πανεπιστήμια. Ενεργοποιημένες υπηρεσίες νομικής συμβουλευτικής, ψυχολογικής στήριξης και κοινωνικής δικτύωσης, βοήθησαν γυναίκες αλλά και μικρό αριθμό ανδρών να ξεφύγουν από τη βία. Κατορθώσαμε με την οικονομική βοήθεια της AVON να στεγάσουμε αρκετές γυναίκες που ήταν σε κίνδυνο, χωρίς να διακινδυνεύσουμε την υγεία των θυμάτων και των εθελοντριών, και να έχουμε μέσα από τα τηλέφωνα και το διαδίκτυο συνεχή παρουσία στη ζωή ανθρώπων σε κίνδυνο, φιλοξενώντας τους πλέον και σε ξενοδοχεία. Με τη μεγάλη τωρινή διάδοση του ιού, έχουμε λοιπόν μια πρακτική που θα συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε και το 2022.
Τι ακριβώς περιλαμβάνει η νέα εκστρατεία σας;
Η νέα εκστρατεία μας προωθεί την ιδέα της αλληλεγγύης, με στόχο να μη νιώθει κανένα θύμα βίας μόνο. Ανεξάρτητα από προέλευση, ηλικία, θρήσκευμα, σωματικές ιδιότητες, κάθε άνθρωπος πρέπει να μπορεί να απελευθερώνεται από τη βία, σωματική, λεκτική, ψυχολογική, οποιασδήποτε μορφής. Προσφέρουμε σεβασμό και, στα μέτρα των δυνατοτήτων μας, ελπίδα κι άμεσα εφικτές επιλογές για να αποφασίζει το άτομο για το επόμενο βήμα.
Ποιες αλλαγές/κινήσεις υπέρ των γυναικών θα θέλατε να δείτε στο άμεσο μέλλον;
Δημιουργία οικογενειακών δικαστηρίων και εξειδικευμένων κοινωνικών υπηρεσιών για θέματα ενδοοικογενειακής βίας που να τα πλαισιώνουν. Επιτάχυνση των διαδικασιών για να είναι ασφαλείς οι γυναίκες και τα παιδιά. Αύξηση του αριθμού των Εισαγγελέων Ανηλίκων και εξειδίκευση τους με επιμόρφωση από ψυχιάτρους και ψυχολόγους ώστε να κατανοούν τις παραμέτρους της κακοποίησης παιδιών. Αλλαγή του νόμου περί υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, επιτρέποντας στου δικαστές να αποφασίζουν κατά περίπτωση. Σταθερή χρηματοδότηση ξενώνων πανελλαδικά και στήριξη της μονογονεϊκής οικογένειας που κατά κανόνα συντηρείται από τη μητέρα.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που έχετε πάρει από την αλληλοστήριξη μεταξύ των γυναικών;
Μάθημα είναι η τόλμη να αλλάζεις, η ανανεωμένη ελπίδα που δημιουργείται από την αλληλεγγύη κι αλλάζει όλα τα δεδομένα. Οι γυναίκες απελευθερώνουν δημιουργική ενέργεια που είχε εγκλωβίσει η βία κι αλλάζουν τη ζωή τους, τη ζωή των παιδιών τους αλλά εμπνέουν κι άλλες γυναίκες γύρω τους να απεγκλωβιστούν. Κι αν νιώθεις πολύ μικρός για να αλλάξεις τον κόσμο, τότε, δεν έχεις κοιμηθεί ποτέ με κουνούπι, είπε κάποιος.
Τι θα θέλατε να πείτε σε μια γυναίκα που βρίσκεται σε κακοποιητική σχέση αν μπορούσατε;
Γίνε η καλύτερη φίλη του εαυτού σου, μόνο έτσι θα σωθείς. Σώσε τον εαυτό σου, έτσι θα σώσεις και τα παιδιά σου, δίνοντας τους ένα καλό παράδειγμα. Δεν είσαι μόνη, είμαστε εδώ, αλλά εσύ θα επιλέξεις τη βοήθεια που σου χρειάζεται. Πάρε το τιμόνι της ζωής σου, μπορείς.
Μπορείτε να μοιραστείτε κάποιες από τις ιστορίες που σας συγκίνησαν περισσότερο;
Η ιστορία της Λώρας, που είναι πάντα φίλη μας κι αποδεικνύει τα μεγάλα βήματα που μπορεί να κάνει μια γυναίκα που κάποιοι την θεωρούν «ξεγραμμένη».
Γεννήθηκε στη Λιβερία το 1973. Είναι η μικρότερη κόρη οικογένειας που κατάφερε κι επέζησε το 1985 τη σφαγή των γονέων, της γιαγιάς και των αδελφών της όταν η μητέρα της την έκρυψε κάτω από ένα κρεββάτι. Ήταν σχεδόν 13 ετών. Έχασε για κάποιους μήνες από το ψυχικό τραύμα τη φωνή της και κάποιοι γείτονες την φυγάδευσαν στη Νότια Αφρική. Εκεί σε ηλικία 15 ετών, βρισκόμενη σε στρατόπεδο προσφύγων, δέχτηκε να ακολουθήσει ζεύγος Αμερικανών που δήλωσαν πως ήθελαν να της προσφέρουν μια νέα ζωή και την ευκαιρία να ξαναπάει σχολείο. Είναι Καθολική στο δόγμα και πριν το φόνο της οικογένειας φοιτούσε σε σχολή καλογριών. Το ζευγάρι αποδείχτηκε πως ήταν σωματέμποροι που την εξέδιδαν στις ΗΠΑ και το έσκασε για να καταλήξει στους δρόμους όπου και μέσα σε νεανικές συμμορίες εθίστηκε στην εισπνοή ηρωίνης. Στα 18 της γέννησε ένα κοριτσάκι από έναν άνδρα που την εγκατέλειψε. Αποφάσισε να καταφύγει στην Ευρώπη για μια νέα ζωή. Πήγε στην Ολλανδία όπου βρήκε δουλειά σε εισαγωγές υφασμάτων, κοντά σε μια Αφρικανή επιχειρηματία που την έστειλε στην Τουρκία να δει υφάσματα, βρίσκοντας ότι ήταν έξυπνη και ικανή, κρατώντας για λίγο κοντά της το κοριτσάκι της που ήταν ήδη τεσσάρων ετών. Συνέχιζε όμως να εισπνέει ηρωίνη γιατί δεν είχε καθόλου βοήθεια ώστε να απεξαρτηθεί, χωρίς να την αντιληφθούν. Βρήκε κι αγόρασε ναρκωτικά και στην απόπειρα να εισέλθει στην Ελλάδα την συνέλαβαν και την καταδίκασαν σαν έμπορο, μια και δεν είχε σημάδια από βελόνες, λόγω της εισπνοής.
Επικοινώνησε μαζί μας από τις φυλακές όπου η οργάνωση Καθολικών γυναικών την συμβούλεψε να ζητήσει στήριξη γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να απεξαρτηθεί. Ήθελε να μπορέσει να ξαναπάρει πίσω και την κόρη της και να μορφωθεί. Μέσα στις φυλακές στήριξε η ίδια την προσπάθεια του Δικτύου να βοηθήσει κρατούμενες που είχαν υπάρξει θύματα βίας. Την στηρίξαμε, μειώθηκε η ποινή της στην Έφεση και στα πέντε χρόνια που βγήκε από τη φυλακή και ήταν προς απέλαση στα κρατητήρια της Δραπετσώνας, αντιλήφθηκε πως υπήρχε σεξουαλική κακοποίηση κρατουμένων από δύο αστυνομικούς που κατήγγειλε με την δική μας στήριξη και δικάστηκαν. Η καταγγελία αυτή έγινε με μεγάλο φόβο και δυο συνεχόμενες φορές αναβλήθηκε η δίκη μετά από κλήσεις για ύπαρξη βόμβας. Την τρίτη φορά η πρόεδρος αποφάσισε να γίνει η δίκη παρά το τηλεφώνημα για βόμβα, λέγοντας, "Πάλι; Ας μας ανατινάξουν". Η Λώρα απελάθηκε στην Αφρική, βρήκε την κόρη της που την είχαν προστατέψει γυναίκες και έφυγε πάλι για Ευρώπη, ψάχνοντας τον μοναδικό συγγενή της στην Αγγλία. Το κοριτσάκι μπήκε εσωτερικό σε σχολείο με τη βοήθειά μας. Η Λώρα ακολούθησε επιτέλους τα όνειρά της, σπούδασε Νοσηλευτική με ειδίκευση στο Αλτσχάιμερ, δουλεύοντας ταυτόχρονα σε γηροκομείο. Συμπλήρωσε τη μόρφωση της σπουδάζοντας σχετικά με ανήλικους παραβάτες παντρεύτηκε κι απέκτησε δυο ακόμα παιδιά. Έχοντας προσφέρει με τον προσωπικό της αγώνα στην Ελλάδα, τώρα προσφέρει στην Αγγλία, στα νεαρά παιδιά- παραβάτες αλλά και στην τοπική της κοινότητα, μαζί με τον άντρα της που είναι πάστορας, ενώ η πρώτη κόρη της τελείωσε οικονομικές σπουδές, της χάρισε ένα εγγονάκι και ζει με την οικογένειά της εργαζόμενη στη Νιγηρία. Ο γιός της κάνει προπανεπιστημιακές σπουδές στο Καίμπριτζ προετοιμάζοντας τις επί πτυχίω σπουδές του και η δεκατετράχρονη κόρη της είναι πολύ ενεργή στα θέματα πρόληψης της εγκληματικότητας στην περιοχή τους, θέλοντας να γίνει αστυνομικός.
Δύο πρόσφατες υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας
Η ιστορία της Μ.Κ.
Χωρίς θεσμούς να λειτουργούν, οι γυναίκες δεν μπορούν να σωθούν. Την Μ.Κ. φιλοξενήσαμε από τον Οκτώβρη του 2020, πληρώνοντας ταξί που βρήκαμε από την Αθήνα για να δραπετεύσει από τον τόπο της. Τον χειμώνα που μας πέρασε επικοινωνήσαμε με την Ασφάλεια και στείλαμε αίτημα με το εξής περιεχόμενο: Η Μ. Κ., αγρότισσα, 52 ετών, έχει ξεφύγει μετά από κακοποίηση τριανταπέντε χρόνων και φιλοξενείται και είναι προς το παρόν ασφαλής. Όμως ο σύζυγός της Δ.Β, κάτοικος μικρής πόλης απειλεί όλους όσους βρήκε από τον λογαριασμό του τηλεφώνου ότι επικοινώνησαν μαζί της πριν φύγει, την 1η Οκτωβρίου. Πριν δυο εβδομάδες έσπασε την πόρτα της εξαδέλφης της η οποία ειδοποίησε την αστυνομία αλλά οι αστυνομικοί που ήλθαν αρκέστηκαν να τον απομακρύνουν χωρίς να τον συλλάβουν. Η εξαδέλφη, όπως μάθαμε, δεν έκανε μήνυση γιατί φοβήθηκε. Ο άνδρας έχει στην κατοχή του επτά πυροβόλα όπλα, άλλα με άδεια κι άλλα όχι, πράγμα που κάνει όλους στη γειτονιά και τα ίδια του τα παιδιά καθώς και τους συγγενείς της συζύγου του να τον φοβόνται. Η αστυνομία το γνωρίζει καθώς του προμηθεύει άδειες. Επίσης καλεί τη Γραμμή Βοηθείας πολλές φορές, σχεδόν καθημερινά, απειλώντας και καθυβρίζοντας, χωρίς να ξέρει ότι πρόκειται για Γραμμή Βοηθείας, απλά επειδή βρήκε το τηλέφωνο ανάμεσα σε αυτά που καλούσε η σύζυγός του. Έτσι έχουμε άμεση γνώση του προβλήματος αλλά δεν υποβάλλουμε μήνυση για να μην βάλουμε σε κίνδυνο τα μέλη μας, εκθέτοντας τα στοιχεία τους. Παρακαλούμε να ενεργήσετε για τα θέματα των πυροβόλων όπλων. Οι ενέργειες της Ασφάλειας απέδωσαν, τα όπλα αφαιρέθηκαν, η γυναίκα είναι καλά κι εργάζεται, μακριά από τον τόπο της, με μόνο πρόβλημα ότι αν δεν καταδικαστεί ο σύζυγος δεν μπορεί να πουλήσει το πατρικό της σπίτι για να αποκτήσει στέγη μακριά από αυτόν κι από όσους δεν την στήριξαν στο περιβάλλον που ζούσε.
Η ιστορία της Ε.Κ.
Η βία είναι διαταξική. Μορφωμένες γυναίκες συχνά ντρέπονται περισσότερο κι ανέχονται για πολύ καιρό την κακοποίηση. Η Ε. Κ., 35, μας τηλεφώνησε στη Γραμμή Βοηθείας ‘Δίπλα Σου’ τον Ιούνιο του 2021, για να μας ζητήσει βοήθεια για ενδοοικογενειακή βία. Η Ε. έχει μία κόρη 5 χρόνων, είναι εκπαιδευτικός όπως και ο άντρας της, είναι παντρεμένη 7 χρόνια και δέχεται συστηματικά ψυχολογική, λεκτική καθώς και σωματική βία από τον άντρα της σε καθημερινή βάση και πολλές φορές μπροστά στο παιδί. Δεν την αφήνει σχεδόν καθόλου μόνη με το παιδί, ενώ εκείνος περνάει χρόνο μόνος του μαζί του. Ο σύζυγος της προσπαθεί να ελέγξει και τον κοινωνικό κύκλο της και την περιορίζει. Της προτείναμε την δωρεάν στήριξη από ψυχολόγο που παρέχει η Γραμμή μας. Μας δήλωσε ότι θέλει να ξεφύγει και της συστήσαμε να της παρέχουμε και νομική συμβουλευτική. Μιλώντας , σε συνέχεια γι' αυτά τα θέματα με την ψυχολόγο, είπε επίσης ότι ο σύζυγος την εκμεταλλεύεται και οικονομικά, χρησιμοποιώντας όλα τα δικά της εισοδήματα για τον κοινό τους βίο και εξοικονομώντας τα δικά του. Η γυναίκα προχώρησε σε μήνυση και αποχώρηση από το σπίτι της. Ένα σημαντικό πρόβλημα είναι πως μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης υποχρεώνεται να βλέπει δυο και τρεις φορές την εβδομάδα τον σύζυγο που την εξυβρίζει μπροστά στο παιδί. Παράλληλα αισθάνεται φόβο διότι στο παρελθόν έχουν υπάρξει και ορισμένα περιστατικά έντονης σωματικής βίας όπως κλωτσιές, σπρώξιμο πάνω σε αντικείμενα, πέταγμα αντικειμένων προς το μέρος της.
