Το αποτυχημένο φλερτ των αντρών που αυτοαποκαλούνται Pick Up Artists
Η τεχνική που υποτίθεται «ρίχνει» τις γυναίκες (και γιατί δεν έχει εξαφανιστεί ακόμα).
Δεν φορούσα στα χέρια μου τίποτα. Ούτε βραχιόλι, ούτε δαχτυλίδι, ούτε καν ρολόι. Αν βέβαια φορούσα ρολόι θα το είχα κοιτάξει γύρω στις 18.529 φορές και θα αναρωτιόμουν από μέσα μου «μήπως έχει χαλάσει; Γιατί η ώρα περνάει τόσο αργά;».
Το ραντεβού λοιπόν όδευε άδοξα προς το τέλος του, όταν ξαφνικά μου είπε: «α, για να δω! Δεν φοράς καθόλου κοσμήματα, ε;» και μου έπιασε το χέρι. Ήταν λες και είχε έτοιμη την ατάκα «α, τι ωραίο αυτό που φοράς», σεταρισμένη με το πιάσιμο χεριού. Και δεν θα άφηνε την προβαρισμένη κίνησή του να πάει χαμένη για κανέναν λόγο -σίγουρα όχι εξαιτίας των αφαιρετικών στιλιστικών μου επιλογών.
Περιέγραφα τη σκηνή στις φίλες μου και, εκεί που σχολιάζαμε την αψυχολόγητη κίνησή του, η Κατερίνα μού άνοιξε τα μάτια: «παίζει να θεωρεί τον εαυτό του Pick Up Artist». Την κοίταξα ερωτηματικά. Το 2015, όταν δηλαδή η θεωρία των PUA επιχείρησε για πρώτη φορά να γίνει πράξη και στην Ελλάδα, εγώ μάλλον κοιμόμουν. Αν και εσείς κάνατε το ίδιο, τότε να σας ενημερώσω πως πρόκειται για μια θεωρία που υποτίθεται ότι διδάσκει σε άντρες πώς να «ρίχνουν» γυναίκες.
Ας κάνουμε, όμως, πρώτα μια μικρή ιστορική αναδρομή, γιατί, όπως κάθε κακή ιδέα, έτσι και αυτή δεν γεννήθηκε από την μια στιγμή στην άλλη. Για αρχή, το 1970 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Eric Weber με έναν τίτλο που δεν άφηνε και πολλά περιθώρια παρερμηνείας: «How to pick up girls». Ακολούθησε το 1987 η ρομαντική κομεντί «The Pick-up Artist» (που κάποιοι θεώρησαν πολύ καλή ιδέα να τη μεταφράσουν στα ελληνικά ως «Τεχνίτης στις γυναίκες») με τη Μόλι Ρίνγκγουολντ και τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ -ο όρος Pick-up μπορούμε να πούμε πως πλέον είχε εδραιωθεί.
Το 2005 έχουμε την κυκλοφορία ενός ακόμα βιβλίου, το οποίο, όχι μόνο βρέθηκε στη λίστα των New York Times με τα bestsellers, αλλά έχει χαρακτηριστεί και ως η Βίβλος των PUA. Πρόκειται για το «The Game: Penetrating the secret Society of Pickup Artists», του Neil Strauss.
Η όλη θεωρία υποτίθεται ότι βασίζεται στον νευρογλωσσικό προγραμματισμό (NLP), και οι ακόλουθοι του «κινήματος» (αν μπορούμε να το ονομάσουμε ως τέτοιο) ισχυρίζονται ότι έχουν εντοπίσει το πώς συνδέονται μεταξύ τους οι νευρολογικές διεργασίες, η χρήση της γλώσσας και τα εμπειρικά συμπεριφορικά πρότυπα.
Επειδή, όμως, ήδη με είχε κουράσει το περιτύλιγμα, μπήκα να διαβάσω τι ισχύει στην πράξη και να κρίνω αν έστω και κάτι από όλα αυτά θα μπορούσε να μου φανεί ελκυστικό. Δεν υπερβάλλω καθόλου, λέγοντας πως οι συμβουλές που βρήκα προς τους επίδοξους «Καζανόβες» ήταν όλες, μα όλες, εξίσου τραγικές...
Να είστε, λέει, απαθείς. Να προσέχετε τη στάση του σώματός σας και να μη της δείχνετε πολύ ενδιαφέρον (να μη γέρνετε δηλαδή προς το μέρος της). Να προβάλετε το πόσο ευχαριστημένος και πετυχημένος είστε στη δουλειά σας. Να μην της κάνετε «χατίρια», αλλά να διατηρείτε τον εγωισμό σας. Το τραγικότερο είναι πως, όλες αυτές τις επιτηδευμένες συμπεριφορές νιώθω πως πράγματι τις έχω συναντήσει σε συναναστροφές μου –μόνο που τις έχω μεταφράσει ως «απροσάρμοστες» και όχι ως διάθεση για φλερτ. Φαντάζομαι πως και εσείς σε κάποια φάση της ζωής σας γνωρίσατε έναν τύπο που έκανε ή είπε κάτι από τα παραπάνω και μετά σας άγγιξε και εσείς σκεφτήκατε «από πού προέκυψε τώρα αυτό;» (Για παράδειγμα, χωρίς να πει απολύτως τίποτα, σας έφτιαξε τα μαλλιά, δήθεν πως τα διορθώνει).
Τώρα τουλάχιστον ξέρουμε πως αυτές οι συμπεριφορές ανήκουν σε εγχειρίδιο χρήσης και πως, εκτός από τις γενικές οδηγίες υπάρχουν και πολύ πιο συγκεκριμένες, όπως αυτή που λέει ότι, αν δεις μια κοπέλα έξω σε ένα μπαρ, να μην περιμένεις να εδραιώσετε μια οπτική επαφή, αλλά να πας κατευθείαν προς το μέρος της και να της μιλήσεις. Εδώ υπάρχει και ένα ολόκληρο κεφάλαιο σχετικά με το «opener» –το πώς να ανοίξεις δηλαδή τη συζήτηση, που υπαγορεύει τι να πεις και τι να μην πεις. Ουσιαστικά, έχουν γραφτεί σελίδες επί σελίδων που λένε ακριβώς το ίδιο, με άλλα λόγια. Δηλαδή, το ρηξικέλευθο «πες της κάτι ενδιαφέρον».
Και επειδή, όπως φαίνεται, κάποια στιγμή οι Pick up Artists έπρεπε να εξελίξουν τις τόσες αρετές τους, διαβάζω πως το 2007 ήρθε στο προσκήνιο μια νέα προσθήκη στη θεωρία τους. Πρόκειται για τη «Μέθοδο του Μυστηρίου» και εμπνευστής της είναι ο Erik von Markovik, συγγραφέας του βιβλίου με τον προσβλητικό και σεξιστικό τίτλο «The Mystery Method: How to Get Beautiful Women Into Bed».
Η θεωρία του, λοιπόν, υποτίθεται πως χωρίζεται σε 3 στάδια: τη δημιουργία έλξης, τη δημιουργία άνεσης και της αποπλάνησης. Κάθε ένα από αυτά τα στάδια περιλαμβάνει διάφορες τεχνικές (όπως τις αποκαλεί). Η πιο διαδεδομένη και αμφιλεγόμενη από αυτές είναι το negging.
Η κεντρική ιδέα του negging είναι ότι, υπονομεύει την αυτοπεποίθηση του συνομιλητή και τον κάνει να θέλει την έγκρισή σου. Για παράδειγμα, το να σου πει ο άλλος: «ωραία νύχια. Δεν είναι όμως αληθινά, ε;» υποτίθεται πως θα σε φέρει σε θέση να απολογηθείς και να θελήσεις να του αποδείξεις πως έχεις ωραία νύχια.
Βραχυκύκλωσες; Και εγώ. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς και γιατί η αγένεια θεωρείται πλέον τεχνική φλερτ. Και ακόμα περισσότερο δεν μπορώ να χωνέψω ότι αυτή η τεχνική φλερτ διδάσκεται σε σεμινάρια. Και αυτή η σκέψη γέννησε το επόμενο ερώτημα.
Τι άραγε ισχύει στην χώρα μας;
Επικοινώνησα με ελληνικές «ακαδημίες» όπως αποκαλούνται, οι οποίες διαφημίζουν στα sites τους ότι μπορούν να βοηθήσουν τους άντρες ώστε να φλερτάρουν πιο αποτελεσματικά. Καμία όμως από αυτές δεν ήθελε να συσχετιστεί με τον όρο Pick Up Artist, καθώς, όπως μου εξήγησαν, θεωρούν πως η συγκεκριμένη μέθοδος σού μαθαίνει απλά 5 ατάκες προσέγγισης, ενώ οι ίδιοι στοχεύουν σε μια πιο ολιστική αυτοβελτίωση των μαθητών τους. Ταυτόχρονα, βέβαια, στο υλικό που ανεβάζουν βρήκα αναφορές στους PUA, αλλά και πολλά άρθρα ή βίντεο που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως μια ενιαία μάζα με κοινά χαρακτηριστικά (τύπου «σε όλες τις γυναίκες αρέσει ο αυθορμητισμός» ή «οι γυναίκες έχουν την φυσική τάση να μας τεστάρουν»), αλλά και άρθρα στα οποία υποβόσκει η ιδέα πως η γυναίκα κατά βάθος θέλει, αλλά δεν ξέρει ότι θέλει: «Τι κάνεις όταν της αρέσεις αλλά στο παίζει δύσκολη» ή «Πώς να κάνεις μια κλειστή γυναίκα να γίνει δεκτική στο φλερτ».
«Εμείς δεν είμαστε από αυτούς που βγάζουν τους μαθητές τους σε μπουλούκια να την πέσουν σε κοπέλες στην Ερμού» μου είπε ένας από τους συνομιλητές μου.
Για δυο δευτερόλεπτα σκάλωσα. Ύστερα, θυμήθηκα ότι πριν από 10 μέρες περπατούσα με μια φίλη μου στην Ερμού. Καθώς στρίβαμε σε ένα στενό, μας πλησίασαν δύο νεαροί, γύρω στα 20. Ο ένας μου απηύθυνε τον λόγο και μου είπε ότι τον λένε Γιώργο. «Α, μάλιστα» είπα αμήχανα, για να λάβω την απάντηση «ναι, ναι, σε είδα και μου άρεσες, αλλά δεν πρόλαβα να σε... μαζέψω».
Το επόμενο δευτερόλεπτο με τη φίλη μου είχαμε διακτινιστεί όσο πιο μακριά, ενώ ο νεαρός φώναζε από πίσω, «έλα, έλα, συγγνώμη, λάθος λέξη!». Γιατί τι έλειπε από τις ζωές μας; Ένας ακόμα φέρελπις Pick Up Artist...
Προσπαθώντας να καταλάβω ακόμα περισσότερο αυτό το (άγνωστο σε μένα) σύμπαν διάβασα άπειρες συζητήσεις, forums, αλλά και blogs. Σε ένα από αυτά, οι άντρες μοιράζονταν τις εμπειρίες τους με τις γυναίκες αναφερόμενοι σε αυτές με τη βαθμολογία της εξωτερικής τους εμφάνισης. Δηλαδή δεν έλεγαν «η Μαρία», έλεγαν «η 6,5». Και ενώ αυτή είναι η αντιμετώπισή τους προς το άλλο φύλο, μετά κλαίγονται στα σχόλια γιατί δεν προχωράνε οι επικοινωνίες και οι σχέσεις τους. Πραγματικά όμως, γιατί άραγε, μα απορώ...
Θα έλεγα πως δεν ξέρω τι φταίει και οι άντρες δεν μπορούν πολύ απλά να αντιμετωπίσουν τις γυναίκες ως αυτόνομες ανθρώπινες υπάρξεις. Θα ήθελα να μην ξέρω γιατί νομίζουν πως χρειαζόμαστε οδηγίες χρήσεως, λες και είμαστε κατασκευασμένες από κάποιο εξωγήινο λογισμικό. Θα ήθελα να έχω πλήρη άγνοια, γιατί φοβάμαι πως θα γίνω γραφική, δίνοντας την λύση στα υποτιθέμενα αυτά ερωτήματα –αλλά τι να κάνουμε, δεν φταίω εγώ. Για άλλη μια φορά φταίει η πατριαρχία.
Αν λοιπόν θέλουν να λύσουν ένα τόσο σύνθετο πρόβλημα (όπως νομίζουν ότι είναι η γυναικεία ψυχολογία), ας κάνουν πρόβα και ας λύσουν πρώτα τα ζητήματα σεξισμού τους. Αν μη τι άλλο, αυτό θα τους δώσει πολύ υλικό για το τι θα συζητήσουμε την επόμενη φορά που θα βρεθούμε. (Αρκεί να μην είναι στους παράδρομους της Ερμού, δηλαδή κάπου έλεος.)
