Αγαπητέ Ερρίκο: Τι σημαίνει αν μιλάει «βρώμικα» με άλλες στο Facebook;
Αγαπητέ Ερρίκο, θέλω να ζητήσω τη γνώμη σου σε ένα θέμα που με βασανίζει. Είμαι 28 χρονών και σε σχέση 1 χρόνο και κάτι. Στην καραντίνα πήγα σπίτι του και τη βγάλαμε μαζί. Σε αντίθεση με πολλά ζευγάρια εμείς περάσαμε ωραία. Κάποια βράδια χρειάστηκε να λείψει από το σπίτι επειδή δούλευε. Ένα από αυτά τα βράδια, χρειάστηκε να μπω στο λαπτοπ του για να του στείλω μια λίστα με τηλέφωνα που είχε μέσα. Μπήκα στον πειρασμό και άνοιξα το Messenger του. Δεν ξέρω πως μου ήρθε, το χέρι μου πήγε εκεί. Φοβήθηκα μην το πάρει χαμπάρι αλλά δεν είναι και τεκ-φρικ οπότε χαλάρωσα. Στον χρόνο που είμαστε μαζί δεν βρήκα κάτι τραγικό. 3-4 συνομιλίες με γυναίκες αλλά χωρίς συνέχεια. Αυτό που με φρίκαρε είναι μια συνομιλία πιο παλιά, πριν γνωριστούμε με μια τύπισσα λίγο λαϊκιά, πλαστική και πολύ βαμμένη. Και κυρίως ανορθόγραφη. Αυτά που της έγραφε όμως ο φίλος μου με σόκαραν. Πολύ πρόστυχα, πολύ βρώμικα, σε μενα δεν έχει βγάλει ποτέ τέτοιο εαυτό ή συμπεριφορά στο σεξ. Η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Μου δημιουργήθηκε λοιπόν ένα κοκτέιλ συναισθημάτων. Από τη μία ένιωσα ότι τον σιχαίνομαι κι απο την άλλη ζηλεύω αρρωστημένα. Δεν ξέρω πια αν τον αγαπάω αν τον μισώ αν απλά δεν τον γνωρίζω. Κι αυτό το τελευταίο με τρομάζει πιο πολύ. Τι να κάνω Είμαι δύο μήνες φρικαρισμένη. Να του πω να χωρίσουμε ή θα χτυπάω το κεφάλι μου; Ε.
Καταρχάς οφείλω να σου πω πως το να ψάχνεις τα μηνύματα, το κινητό, τα σόσιαλ του φίλου σου δεν δικαιολογείται. Είναι μια σχετικά ανώδυνη παραβίαση του προσωπικού του χώρου, παραμένει όμως παραβίαση. Τα «το χέρι μου πήγε εκεί» και το «δεν ξέρω πως μου ήρθε» τα ακούω βερεσέ. Είναι σαφές, στο δικό μου μυαλό at least, πως αν το σκεφτείς λίγο περισσότερο θα κατανοήσεις τα πραγματικά αίτια της συμπεριφοράς σου. Επίσης θα εντοπίσεις το πραγματικό πρόβλημα. Που δεν είναι άλλο από τη δική σου ανασφάλεια και την συνακόλουθη έλλειψη εμπιστοσύνης που αυτή προκαλεί. Δεν μπορεί μάλιστα τα αποτελέσματα της έρευνας να σε ταράζουν τόσο, όταν πρόκειται για μια συνομιλία του φίλου σου πριν ακόμα γνωριστείτε. Είναι απολύτως παράλογο. Δεν είχε καμία υποχρέωση να σου αναφέρει κάτι για αυτό, ίσα ίσα είχε κάθε δικαίωμα να φλερτάρει με όποια θέλει, με όποιο τρόπο θέλει χωρίς την αισθητική σου αποδοχή και επιβεβαίωση. Επί του παρόντος, νομίζω ότι αυτό που σε βασανίζει στην πραγματικότητα είναι γιατί ο φίλος σου δεν έχει εκφράσει σε σένα αυτό το πιο «βρώμικο», κίνκι αν προτιμάς πρόσωπο. Αυτό φαντάζομαι πως αποτελεί ευθύνη και των δύο. Αντί να ασχολείσαι λοιπόν με το παρελθόν του, παραβιάζοντας μάλιστα το δικαίωμά του στην ιδιωτικότητα, σκέψου τρόπους να κάνετε spice up την ερωτική σας ζωή. Συνήθως ό,τι μας «τρομάζει», μας ταράζει ή μας απωθεί σε πρώτο χρόνο, είναι μια καταπιεσμένη επιθυμία. Το μόνο ασυγχώρητο στην όλη ιστορία πάντως, εκτός της βραδινής έρευνάς σου, είναι η ανορθογραφία της εν λόγω κοπέλας.
Αγαπητέ Ερρίκο,
Παίρνω το θάρρος να σου γράψω, θέλω την γνώμη σου. Είμαι 31 χρονών και μένω επαρχία. Τα τελευταία 6 χρόνια που η μητέρα μου, ετών 58 σήμερα, περνούσε κλιμακτήριο, μας έβγαλε την πίστη ανάποδα. Της έφταιγαν όλα, έγινε άλλος άνθρωπος. Πχ μας άκουσε η γειτονιά γιατί μου έφυγε από το χέρι το βαζάκι με τον καφέ και έκανα καταλάθος ζημιά. Σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, τον αδερφό μου που παράτησε τις σπουδές του, εμένα που δεν με έβλεπε νυφούλα και τον δικόν της πολυαγαπημένο αδερφό που χώρισε για άλλη γυναίκα μετά από 25 χρόνια γάμου και 3 γιους και τη γιαγιά που έπαθε άνοια.. Κυριολεκτικά κατέρρευσε. Να σημειώσω, πως ο αδερφός της ήταν πάνω από όλα. Ακόμα και από εμάς, τον είχε πως και πως και της στοίχισε τρομερά η μετακόμιση του μακριά της. Δεν δεχόταν ιατρική βοήθεια και κύριος αποδέκτης της οργής της ήμουν εγώ. Πάνω λοιπόν σε ένα παραλήρημα, όπως τα χαρακτηρίζω, είπε πως ο παππούς την κακοποιούσε και σεξουαλικά, της έβαζε χέρι και ήταν παραπάνω διαχυτικός μαζί της. Αδυνατώ να το πιστέψω, όχι γιατί ο παππούς είναι καλός άνθρωπος, υπήρξε γκομενιάρης όπως ξέρω, αλλά γιατί μένουμε ακριβώς δίπλα και παραδίπλα έμενε ο θείος μου, έχουμε όλοι κοινή αυλή, μεγαλώσαμε εκεί μέσα. Πάντα και παντού ήμασταν όλοι. Η μάνα μου δεν έφυγε ποτέ για σπουδές, αλλά διάλεξε σχολή στην πόλη μας. Περνούσε Κρήτη, αν γινόταν κάτι τέτοιο, δεν θα έφευγε; Ο θειος πηγε θεσσαλονίκη για σπουδές, άρα δεν ήταν θέμα οικονομικό. Επίσης, ο μπαμπάς μου είχε σπίτι στην άλλη άκρη της πόλης, το οποίο πουλήσαμε γιατί αρνήθηκε να φύγει από τους γονείς της. Χτίσαμε δίπλα. Επιπλέον, πάντα κατηγορούσε τον πεθερό της ως κακό άνθρωπο και πάντα έλεγε πόσο καλή οικογένεια είχε αυτή. Όπως φαντάζεσαι, νιώθω τρομερή οργή για εκείνη και δεν ξέρω αν την πιστεύω. Είμαι η μοναδική κόρη εγγονή και με άφηνε μόνιμα στους παππούδες γονείς της μέχρι που πήγα σχολείο. Όταν εξοργίστηκα και της το είπα, είπε πως δεν είχε άλλη λύση αφού δούλευε και δεν κινδύνευα ποτέ γιατί με άφηνε στη γιαγιά. Παραξενεύομαι, γιατί πάντα το έπαιζε οσιομάρτυρας, πως αχ πόσα πέρασα και κοίτα πόσα έκανα. Τώρα που χάσαμε τη γιαγιά, ακόμα το παίζει έτσι. Δλδ γκρινιάζει, τα αναφέρει αυτά συνέχεια όμως φροντίζει τον παππού, είναι χρέος της λέει. Ε, βρε Ερρίκο, δεν το δέχομαι! Κάτι δεν μου κολλάει! Η τα έφτιαξε το μυαλό της όλα αυτά(είναι πιθανό λες; σου ανέφερα όλο το ιστορικό) ή είναι τόσο ηλίθια. Όμως, στην υπόλοιπη ζωή της είναι άλλος άνθρωπος. Σε ξεγελάει, δείχνει ισορροπημένη και τόσο άξια, αλλα εγώ ξέρω πως σε ξεγελάει. Μόνο με την πατρική της οικογένεια είχε τέτοια αγάπη, ούτε τον πατέρα μου αγαπάει τόσο ούτε φυσικά εμένα γιατί είμαι σκληρός άνθρωπος και δεν το παίζω οσιομάρτυρας όπως αυτη. Πήγε μάλιστα σε ψυχίατρο, μόνο μια φορά, δεν ηθελε λεει να δωσει αλλο δικαιωμα, και μας είπε πως της σχολίασε πόσο άξια είναι! Είναι δυνατόν να μην την είπε να απομανκρυνθεί, αν ισχύουν όλα αυτά; Είναι δυνατόν να μην της είπε να με κρατήσει μακρία; Έχω μέσα μου τόσο οργή και μίσος για εκείνη που δεν ξέρω αν πρέπει να την δω ως άρρωστη που τα έπλασε όλα αυτά ή ως ηλίθια που δεν με προστάτευσε να την στείλω ξέρεις που. και δεν ξερω πως θα μαθω την αληθεια. Πλεον μενω σε αλλη γειτονια, αλλα στην ιδια πολη, δεν εχω παντρευτει ακομα. Θελω να κοψω επαφες, αλλα δεν ξερω πως και δεν ξερω αν ειναι αληθεια ολα αυτα. Ποια η γνώμη σου; Σε ευχαριστώ πολύ.
Ελπίζω προκαταβολικά να κατανοήσεις πως τα όσα μου γράφεις με δυσκολεύουν αρκετά. Αρχικά η πληροφορία είναι πολύ πυκνή και επίσης το ίδιο το περιεχόμενο της ερώτησής σου άπτεται θεμάτων πολύ σοβαρών αλλά και πολύ λεπτών στη διαχείρισή τους. Με σοβαρότερο όλων φυσικά την ενδεχόμενη κακοποίηση της μητέρας σου από τον πατέρα της. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρη ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη, δεν ήσουν εκεί όπως λες, αφού είναι πολύ πιθανό αν συνέβη κάτι τόσο τραγικό σε εκείνη, να συνέβη στην παιδική της ηλικία. Πολλά από τα όσα μου αναφέρεις πάντως (για παράδειγμα η παθολογική αγάπη της μαμάς σου για τον αδερφό της) θα μπορούσαν να αναζητούν την αιτία τους σε κάτι τόσο τραγικό και τραυματικό. Σε κάθε περίπτωση με ανησύχησαν κάποιες δηλώσεις σου. Οι οποίες θα υποθέσω πως αποτελούν προϊόν άγνοιας, ημιμάθειας ή βιαστικής στερεοτυπικής ανάλυσης. Δεν θέλω να σε προσβάλλω, ούτε να σε μειώσω αλήθεια. Θέλω να σε βοηθήσω, στο βαθμό που αυτό είναι ικανό (όπως και όλους σας που με εμπιστεύεστε). Αλλά μου γράφεις χαρακτηριστικά «Αδυνατώ να το πιστέψω, όχι γιατί ο παππούς είναι καλός άνθρωπος, υπήρξε γκομενιάρης όπως ξέρω…» και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ ποιος σου δημιούργησε αυτή την τόσο στρεβλή αντίληψη για τους ανθρώπους. Η καλοσύνη του παππού σου και των ανθρώπων εν γένει κρίνεται από το πόσο γκομενιάρηδες είναι; Ή ένας άνθρωπος που είναι γκομενιάρης σημαίνει πως είναι πιο πιθανό να κακοποιούσε την κόρη του; Κάνεις μια τελείως άνιση σύγκριση, μια πραγματικά αβάσιμη και επικίνδυνη υπόθεση. Ειλικρινά δεν μπορώ να γνωρίζω τι συνέβη στη μητέρα σου αλλά δεν θεωρώ πιθανό σενάριο(αν και θα το ευχόμουν) να είναι όλα αυτά αποκύημα της φαντασίας της. Στη συνέχεια μου γράφεις πως τον φροντίζει ακόμα λέγοντας πως είναι υποχρέωσή της και πως αυτό είναι απόδειξη του ότι λέει ψέματα. Ούτε αυτό είναι βέβαιο. Υπάρχει ένα πράγμα που λέγεται σύνδρομο της Στοκχόλμης και χωρίς να είμαι ψυχίατρος μπορώ να σου πω από τα λίγα πράγματα που έχω διαβάσει και από κάποια ντοκιμαντέρ που έχω δει πως η παιδική κακοποίηση είναι ένα αρκετά περίπλοκο ζήτημα. Ακόμα και όταν πραγματοποιείται από το γονιό. Γεννά ένα κουβάρι ενοχών στο παιδί που αδυνατεί να καταλάβει τι συμβαίνει, συχνά το κάνει να νιώθει συνένοχο που ενίοτε μπαίνει και στο ρόλο του προστάτη του γονέα που κακοποιεί καθώς γνωρίζει το μυστικό του(ς) και μένει σιωπηλό. Τέλος η επίσκεψη της μητέρας σου στον ψυχίατρο (αν συνέβη και δεν ήταν απλά κάτι που είπε προς επίρρωση των όσων λέει με τη σφραγίδα μιας αυθεντίας) δε σημαίνει πως έλυσε κάτι. Μπορεί η μητέρα σου να μην μοιράστηκε αυτή την εμπειρία της, από ενοχές, έλλειψη εμπιστοσύνης ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά, το επαναλαμβάνω… κοίτα συμπερασματικά θα σου πω τα εξής. Νομίζω πως η απομάκρυνσή σου από το εν λόγω περιβάλλον, καλό σου έχει κάνει και να τη διατηρήσεις. Πρέπει όμως εκτός από τη φυσική απόσταση να προσπαθήσεις να αποκτήσεις και ψυχική. Όπως επίσης θεωρώ πως πρέπει να συμβουλευτείς έναν ειδικό, να μιλήσεις μαζί του για όλα όσα σε βασανίζουν αλλά και για τους ισχυρισμούς της μητέρας σου φυσικά. Θεωρώ πως θα σε βοηθήσει. Γιατί από την ερώτηση σου καταλαβαίνω πως υπάρχει πληθώρα καταπιεσμένων συναισθημάτων. Θυμός, απογοήτευση, ανασφάλεια, θλίψη. Ειλικρινά σου εύχομαι το καλύτερο. Να θυμάσαι πως έχεις τη δυνατότητα να χαράξεις το δικό σου δρόμο, απαλλαγμένη από τα λάθη και τις αμαρτίες του παρελθόντος. Οι ζωές των άλλων (ακόμα και των γονιών σου ή της ευρύτερης οικογένειας) δεν ορίζουν τη δική σου. Αρκεί να κάνεις κάτι για αυτό. Να δουλέψεις με τον εαυτό σου, να ορίσεις ως στόχο την αυτοβελτίωση και να τη διεκδικήσεις με κάθε τρόπο…
Στείλτε τις ερωτήσεις σας στο info@bovary.gr