Αγαπητέ Ερρίκο: Ο σύντροφός μου βάζει το ποδήλατό του πάνω από μένα
Καλησπέρα, ο σύντροφός μου συνέχεια μου παραπονιέται ότι δεν βγαίνει οικονομικά με τον μισθό του και όλο σχολιάζει πόσο κάνει το ένα, πόσο κάνει το άλλο, πόσα ξόδεψε στο σούπερ μάρκετ. Το αποτέλεσμα είναι εγώ να αισθάνομαι άσχημα και όταν μου ζητάει να βγούμε, του προτείνω να κάνουμε μια βόλτα ή να καθίσουμε σπίτι του για να μην ξοδέψει χρήματα. Ωστόσο τον Μάιο θα πάει ένα ταξίδι στην Γαλλία με τους φίλους του και όταν πρόκειται για το ποδήλατό του (κάνει ποδήλατο ως χόμπι) πάντα ξοδεύει αρκετά χρήματα και δεν σχολιάζει ποτέ τίποτα για αυτό. Αισθάνομαι ότι μάλλον δεν θέλει να ξοδέψει χρήματα για μένα όταν βγαίνουμε έξω και θέλει εγώ να πληρώνω τα δικά μου πάντα και αυτό με ξενερώνει. Αν του κάνω κουβέντα για αυτό το θέμα φοβάμαι ότι θα ξενερώσουμε και οι δύο. Πώς το βλέπεις εσύ;
Εγώ το βλέπω ως εξής. Αν το ποδήλατο είναι πάνω από σένα, πρόβλημα. Τώρα θα μου πεις μα βγάζεις συμπέρασμα από το ότι ξοδεύει λεφτά (αρκετά μάλιστα) για το ποδήλατο και όχι για μένα; Ε ναι βγάζω. Και βγάζω γιατί μου φαίνεται παρτάκιας. Και με τους παρτάκηδες δεν τα πάω καλά. Μήπως να κάνεις ορθοπεταλιά και να πας για άλλα;
Γεια. Δεν ξέρω αν αυτό που θα σου στείλω παίρνει λύση. Ρε συ κάθε βράδυ οι δίπλα κάνουν σεξ. Θα μου πεις, ποιο το πρόβλημα. Κανένα απολύτως, αλλά κάνουν τόσο πολύ θόρυβο και το δωμάτιό τους είναι ακριβώς κολλητά στο δικό μου. Πώς να σου πω, είναι σαν να τους έχω δίπλα μου. Και να σου πω κάτι, μου τη σπάνε που δεν τους ενδιαφέρει ποιος θα τους ακούσει και δε λογαριάζουν ποιος δουλεύει και ποιος πρέπει να ξυπνήσει νωρίς από τους γείτονές τους. Εντάξει, και εμείς κάνουμε σεξ, αλλά δεν το βγάζουμε φιρμάνι σε όλη τη γειτονιά. Πιστεύεις με παίρνει να τους κάνω κουβέντα ή να συνεχίζω να κοιμάμαι στο σαλόνι;
Λευτέρης.
Άκου φίλε Λευτέρη. Πες τους: «παιδιά σας ακούω που σας ακούω, να έρθω δίπλα να βλέπω κιόλας;» Αν φυσικά ψήνεσαι για κάτι τέτοιο ή είσαι λίγο πιο κίνκι αδερφέ! Διαφορετικά καλή ηχομόνωση και ύπνος στο κρεβάτι σου, συνοδευόμενη από ευγενική παρατήρηση. Δε θα αυτοεξοριστείς κιόλας στον καναπέ. Αν είναι δυνατόν. Αλλά θέλω να σταθώ λίγο σε αυτό το κι εμείς κάνουμε σεξ αλλά δεν το βγάζουμε φιρμάνι στη γειτονιά που μου γράφεις. Γιατί έχω την αίσθηση πως οι θορυβώδεις και θερμοί γείτονες έχουν θίξει κάπως τον εγωισμό σου; Τι να σου πω. Ενδεχομένως να κάνω και λάθος. Αλλά ένα τέτοιο vibe πιάνω πίσω από τις λέξεις της ερώτησής σου. In any case, που λένε και στο χωριό από το οποίο κατάγομαι, λύσεις για λιγότερο θόρυβο υπάρχουν πολλές και απλές. Ευγενική παρατήρηση για το θόρυβο. Το ότι αυτός προκαλείται επειδή οι γείτονες είναι παθιασμένοι, επουσιώδες. Ή θα έπρεπε να είναι επουσιώδες.. καλή τύχη!
Θα μπω κατευθείαν στο ψητό -ο σύντροφός μου είναι παθολογικά ζηλιάρης. Όταν τα πρωτοφτιάξαμε εγώ είχα κάποιες ανοιχτές υποθέσεις με το παρελθόν, και είχε ας πούμε αφορμές -παρόλο που ήμουν ξεκάθαρη μαζί του. Όμως, ενάμιση χρόνο μετά, η κατάσταση είναι σχεδόν η ίδια. Μπορεί να μιλάμε στο τηλέφωνο, να του πω ότι κάποιος μου κόρναρε, αυθόρμητα τη στιγμή που συμβαίνει, και αυτό να του χαλάσει σοβαρά τη διάθεση και να τον εκνευρίσει για το επόμενο μισάωρο. Πέρα από την καθαρή ζήλια και τους καβγάδες, με ενοχλεί και το άλλο -όποτε πρόκειται να βγω με ευρύτερη παρέα, πάντα με ρωτάει καχύποπτα ποιοι ήταν, πώς τους λένε και τι σχέση έχω μαζί τους. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να βάλω όρια, αλλά δεν τηρούνται. Από την άλλη, εκτός από αυτό, είναι ένας άγγελος και τα πάμε τέλεια σε όλα-γελάμε και περνάμε καλά μαζί. Αξίζει να θυσιάσω μια τέτοια σχέση λόγω της ζήλιας; Κάθε σχέση, εξάλλου, δεν έχει τα δικά της θέματα; Αυτό με προβληματίζει. Σε ευχαριστώ πολύ!
Η ζήλια είναι παντελώς αχρείαστο συναίσθημα. Και αναφέρομαι στη ζήλια για τον εκάστοτε ερωτικό μας σύντροφο. Σε αυτό συμφωνώ απόλυτα. Η καταπίεση, η κτητικότητα, ο έλεγχος δε που προκύπτουν ενίοτε από αυτήν, ιδιαίτερα αρνητικά χαρακτηριστικά για οποιαδήποτε συντροφική σχέση. Από την ερώτηση σου εντούτοις δεν προκύπτει έλεγχος ή περιορισμός της ελευθερίας σου, αν καταλαβαίνω σωστά. Δηλαδή βγες αλλά με ποιον βγήκες και τα συναφή. Αυτό ακούγεται περισσότερο σαν ζήλια που καταλήγει σε γκρίνια και πρήξιμο (με συγχωρείς για τη λέξη). Ε τώρα τι να σου πω; Πως να βάλεις όρια στην γκρίνια, τη μουρμούρα και την εμμονή; Αδιαφορώντας. Όσο αντιδράς ενεργητικά στις δικές του αντιδράσεις δίνεις άθελα σου χώρο στο να συνεχίζονται. Απλά μη δίνεις σημασία. Σαν να μην το άκουσες. Μουτρώνει αυτός, χαλαρή εσύ. Σου κλείνει το τηλέφωνο και θέλει μισή ώρα για να ηρεμήσει επειδή κάποιος σου σφύριξε κλέφτικα στο δρόμο, «θα τα πούμε μετά μωράκι μου» εσύ (αν και την εξιστόρηση τέτοιου τύπου περιστατικών θα μπορούσες να την αποφύγεις αφού ξέρεις ότι φουντώνει -πες το σε μια φίλη- θα καταλάβει και καλύτερα το γιατί κολακεύτηκες ή γιατί εκνευρίστηκες τέλος πάντων). Συνεπώς όχι μην χωρίσεις αν όλα τα υπόλοιπα βαίνουν καλώς. Αποτελεσματικότερο χειρισμό θέλει ώστε να υποβαθμιστεί το θέμα της ζήλιας του. Ήτοι αδιαφορία, χαλαρότητα και χιούμορ. Δεν θέλουν όλα τα προβλήματα στη ζωή, διαπραγματεύσεις τύπου Βαρουφάκη με Τρόικα.
Στείλτε τις ερωτήσεις σας στο info@bovary.gr