Αγαπητέ Ερρίκο: Πώς αντιμετωπίζεις την καταπιεστική single φίλη;
Eίμαι σε σχέση εδώ και ένα χρόνο και είχα καιρό να νιώσω τόσο ερωτευμένη. Ομως, προς έκπληξη μου είχα ένα επαγγελματικό ραντεβου και ξαφνικά στάθηκε μπροστά μου ένας άνδρας που με μαγνήτισε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Μπερδεύτηκα πολύ μπορω να πω, γιατι θεωρούσα ότι είμαι πολύ ευχαριστημένη και ερωτευμένη με τον σύντροφό μου. Το βράδυ εκείνο της γνωριμίας μας δεν μπορουσα να κοιμηθώ επειδή με προβλημάτισε που τον είδα ερωτικά. Τον σκέφτομαι αρκετά είναι η αλήθεια. Αυτό τώρα σημαίνει ότι τελικά δεν είμαι τόσο καλά στη σχέση μου για να μου αρέσει κάποιος άλλος; Κανονικά έτσι δεν πάει; Αν σου αρέσει κάποιος άλλος ερωτικά, σημαίνει ότι αυτός που είσαι μαζί του δεν είναι αρκετός; Πολλά ερωτηματικά….
Και πολλές τελίτσες, (στο κλείσιμο) επιτατικές των ερωτηματικών. Τι να σου πω βρε παιδί μου; Δεν είμαι και στο μυαλό σου μέσα αλλά ούτε και στην καρδιά σου. Ξέρεις ο έρωτας είναι σαν όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Είναι σχετικός, σχετικοποιείται δηλαδή αναλόγως του ατόμου που τον φέρει. (βαρέως συνήθως). Εσύ μπορεί να τον περνάς ελαφρά ας πούμε, με ήπια συμπτωματολογία, που έχει ως συνέπεια να «παίζει» το μάτι σου, να κινείσαι κανονικά δηλαδή ανάμεσά μας χωρίς την σφραγίδα στο μέτωπο που γράφει ερωτοχτυπημένη, χωρίς τους ανεβασμένους παλμούς, χωρίς αυτή την αίσθηση απόγνωσης όταν δεν είσαι δίπλα στο υποκείμενο του έρωτά σου. Μπορεί να μην έχεις ερωτευτεί και τόσο το νυν επίσης. Κι αυτό πιθανό. Πόσιμπολ… κάνε μου μια χάρη όμως. Προσπάθησε έστω και καταπιεστικά να ορθολογικοποιήσεις λίγο τη διαδικασία και τα συναισθήματά σου. Άσε τα ερωτηματικά για μένα και ξεκίνα με τις ερωτήσεις. Για σένα. Τα ερωτηματικά άλλωστε θέτουν το ερώτημα, δεν είναι το ερώτημα…
Με λένε Άντρια και είμαι 33.. γράφω για πρώτη φορά, αλλά αποφάσισα να το κάνω για να έχω και μία διαφορετική άποψη. Παντρεύτηκα πέρυσι με τον σύντροφό μου επί 5 χρόνια και είμαστε πολύ καλά μαζί. Ο λόγος που σου γράφω, όμως, είναι η κολλητή μου. Είναι η καλύτερή μου φίλη από τη σχολή και έχουμε περάσει πολλά μαζί. Είχε και εκείνη μία σχέση 3 χρόνων και χώρισε πριν κανένα 5μηνο, ενώ συζούσαν. Το θέμα είναι ότι, όσο ήμασταν και οι δύο σε σχέσεις, βρισκόμασταν λίγες και καλές φορές οι 2 μας, και κάποιες άλλες με τους συντρόφους μας ή ευρύτερη παρέα. Τώρα όμως, εκείνη έχει απόλυτη ανάγκη να βγει, να γνωρίσει κόσμο, να αρχίσει μια καινούρια δραστηριότητα -και την καταλαβαίνω απόλυτα. Εγώ όμως, δεν είμαι καθόλου, μα καθόλου σε αυτή τη φάση. Δεν έχω πρόβλημα να αφήσω τον σύντροφό μου μόνο του, δεν πάμε παντού μαζί, αλλά έχουμε μια ωραία ρουτίνα που δεν θέλω να χαλάσω. Μου φαίνεται ξένο, δηλαδή, να βγαίνω ξαφνικά τα μισά απογεύματα μετά τη δουλειά μου, ή να βγαίνουμε οι δυό μας το Σάββατο βράδυ και να γνωρίζουμε άλλους. Την νιώθω απόλυτα και θέλω να της συμπαρασταθώ, αλλά πρέπει κάπως να βρω τις ισορροπίες, χωρίς να της το πω και να στεναχωρηθεί περισσότερο… Πώς θα μπορούσα να το χειριστώ;
Το μόνο προβληματικό στο συλλογισμό σου είναι αυτό το τελευταίο «…χωρίς να της το πω και….». Ακριβώς αυτό πρέπει να αποφύγεις. Αντιθέτως οφείλεις να της μιλήσεις με αγάπη και να της εξηγήσεις το πως νιώθεις. Κατανοώ τη δυσκολία της θέσης σου και πίστεψέ με και της δικής της. Αλλά εν προκειμένω πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή. Ας μην βγαίνετε 3 φορές την εβδομάδα. Ας βγαίνετε μία και καλή. Προτιμότερο και αποτελεσματικότερο αν με ρωτάς, που με ρωτάς δηλαδή, αυτό και το νόημα της στήλης. Σε κάθε περίπτωση τόσα χρόνια φίλες είστε, θα την βρείτε την άκρη. Το σημαντικό είναι να νιώσει πως είσαι εκεί. Και ξέρεις το εκεί δεν περιορίζεται στην φυσική σου παρουσία. Ένα τηλέφωνο, ένα μήνυμα, όλα βοηθούν. Κλείνοντας προτείνω και αυτό. Παντρεμένη γυναίκα είσαι, φίλους θα έχει ο σύζυγος (ελπίζουμε και κάνα σινγκλ μεταξύ αυτών), κάνε και κάνα «προξενιό», «γνωριμία» ή ματς μέηκιν αδερφέ…
Στείλτε τις ερωτήσεις σας στο info@bovary.gr