Dior Cruise 2024: Το νέο show της Maria Grazia Chiuri τιμά τη Φρίντα Κάλο και τον μοναδικό παλμό της πόλης του Μεξικού
Η αξία του χειροποίητου, της μαεστρίας των αυθεντικών ανθρώπων στις μικρές τοπικές κοινωνίες, που επιβιώνει ακόμα, αναδεικνύεται ξανά από την καλλιτεχνική διευθύντρια του Οίκου Dior, που μετά την Αθήνα, τη Σεβίλλη και τη Βομβάη, επέλεξε την πόλη του Μεξικού για να τιμήσει την πλούσια πολιτιστική του κληρονομιά.
Η συλλογή παρουσιάστηκε στην καρδιά της πόλης, στο Colegio de San Ildefonso, ένα Κολλέγιο Ιησουιτών του 16ου αιώνα, βαθιά πνευματικό χώρο που, αντανακλά τις αρχές του Μεξικάνικου ρεαλισμού, αφού εκεί γνωρίστηκε η Φρίντα Κάλο στα 18 της χρόνια με τον μεγάλο καλλιτέχνη, μέντορα και μετέπειτα σύζυγό της, Ντιέγκο Ριβιέρα.
Η αγάπη για τη Φρίντα Κάλο είναι παλιά υπόθεση, αφού μια έκθεση αφιερωμένη σε εκείνη ήταν η πρώτη που επισκέφθηκε η σχεδιάστρια σαν φοιτήτρια στην Ιταλία, θαυμάζοντας το πώς πάντρευε στοιχεία που υπέρβαιναν τις συμβάσεις του φύλου, τις επιρροές από την Ευρώπη και την παράδοση της πατρίδας της, διατηρώντας ατόφια την προσωπική της ταυτότητα.
Το ενδιαφέρον αυτό πυροδοτήθηκε ακόμα περισσότερο για την Chiuri, όταν το περασμένο φθινόπωρο επισκέφθηκε στο Palais Galliera μία έκθεση με την προσωπική συλλογή ενδυμάτων της πιο ιδιαίτερης γυναίκας ζωγράφου του 20ου αιώνα, που παρέμεινε καλά κρυμμένη για 50 χρόνια.
Το show άνοιξε με μία παραδοσιακή μπάντα μαριάτσι που τραγούδησε το «Αξίζεις μια αγάπη» με μοντέλα όλων των εθνικοτήτων να κάνουν την εμφάνισή τους με έντονα τονισμένα φρύδια και τα μαλλιά πλεγμένα στις χαρακτηριστικές πλεξούδες quezquemetls της Κάλο με ένα κόσμημα της πεταλούδας στερεωμένο στο πίσω μέρος της κεφαλής.
Η πεταλούδα «Papilionidea» σαν επαναλαμβανόμενο μοτίβο στη συλλογή σε καρφίτσες, ζώνες και περιδέραια, είχε έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, καθώς συναντάται τόσο σε πολιτισμούς της Μεσογείου όσο και της Μεσοαμερικής, εκφράζοντας τη μεταμόρφωση της ψυχής, την εξέλιξη και την ελευθερία, ή ακόμα, σύμφωνα με παλιούς μύθους, τις αιθέριες, ανώτερες συνοδοιπόρους των θεών που καταφτάνουν στα νέα εδάφη της Αμερικής που τους συνοδεύουν στην εξερεύνηση. Ευτυχής σύμπτωση μάλιστα, είναι ότι σαν κόσμημα, βρέθηκε στο ιστορικό αρχείο του Dior σε ένα παλιό σχέδιο του Andrée Brossin de Méré και αναπαράχθηκε πιστά.
Αυτός ο ύμνος αγάπης της σχεδιάστριας προς το Μεξικό, μέσα στη συλλογή έγινε διακριτός μέσα από λεπτομέρειες, όπως τα κεντημένα γιλέκα σε στιλ charro, οι καουμπόικες μπότες, τα μάλλινα υφάσματα, οι κεντημένες τουνίκ gaban με φαρδιά μανίκια, οι φαρδίες χορευτικές φούστες jalisco, το βελούδο και οι παλιές δαντέλες, τα κοστούμια τριών κομματιών, ή μια φρέσκια ανάγνωση στο φαρδύ ροζ φόρεμα, που φορά η Κάλο στις αυτοπροσωπογραφίες της.
Στις σιλουέτες κυριάρχησε η ανεπιτήδευτη κομψότητα, ενώ τους τόνους του λευκού και του μαύρου διαδέχθηκαν έντονες αποχρώσεις της λατινικής ψυχής, όπως το φλογισμένο κόκκινο και τα ζεστά χρώματα, που θυμίζουν τα ηφαίστεια και τις γωνιές αυτής της ζωηρής πόλης.
Για να αποδώσει την ιδιαίτερη παράδοση των κεντημάτων του Μεξικού, η Chiuri ζήτησε τη βοήθεια της επιμελήτριας ενδύματος Circe Henestrosa, που είχε ασχοληθεί με την Κάλο, αναζητώντας υφάντρες που εξειδικεύονται σε παραδοσιακά κεντήματα, όπως το γνωστό huipil με την λευκή και κόκκινη κλωστή, μέσα από 68 ομάδες ιθαγενών ομάδων, από πολιτείες του Μεξικού, όπως η Οαχάκα, η Πουέμπλα και η Τσιάπας, επιστρατεύοντας μέχρι και φοιτήτριες κοινωνικής ανθρωπολογίας. Τιμητικά, πολλές από αυτές τις αξιοθαύμαστες γυναίκες είχαν μία περίοπτη θέση στις πρώτες σειρές του catwalk.
Επίλογος της επίδειξης το project «ανοιχτή καρδιά», (corazón abierto) σε συνεργασία με την Μεξικανή καλλιτέχνιδα Elisa Chauvet, που ρίχνει φως στην εξαφάνιση αμέτρητων γυναικών στην γενέθλια πόλη της, την Τσιουάουα, μία από τις πόλεις που έχουν πληγεί περισσότερο από τις γυναικοκτονίες. Η κίνηση αυτή είχε ακόμα περισσότερο αντίκτυπο, αφού συνέπεσε με τη μεγάλη πορεία εκατοντάδων γυναικών στους δρόμους του Μεξικού, λόγω της ολοένα και αυξανόμενης έμφυλης βίας, μερικές εβδομάδες πριν.
Τα μοντέλα περπάτησαν με φορέματα από μουσελίνα-λευκό καμβά με κεντημένα μηνύματα σε κόκκινη κλωστή, όπως «ελπίδα» και «ζήτω η ζωή μου», σαν απόκοσμες υπάρξεις που θύμιζαν την απώλεια, αργά μα συνάμα έντονα, σαν ένα λεπτό σιγής εν κινήσει, υπό τους ήχους του «τραγουδιού χωρίς φόβο» (Canción sin miedo). Τα λευκά φορέματα με μηνύματα με κόκκινη κλωστή ξεκίνησαν σαν δρώμενο από την Chauvet το 2012 σαν ένας φόρος τιμής σε μια άλλη γυναίκα καλλιτέχνη, την ιταλίδα Pippa Bacca, που δολοφονήθηκε το 2008.
Κι αυτή ήταν η πιο ποιητική κάθαρση, καλώντας τον κόσμο να παλέψει για τη δικαιοσύνη και κατά την ίδια τη Chauvet «να δώσει στις γυναίκες τη φωνή τους πίσω».
