Το φωτεινό σύμπαν της Τζωρτζίνας Λιώση

Ένα «it girl», που μοιάζει να ήρθε από ένα μακρινό πλανήτη τελειότητας.

Αν ένα ζαχαρωτό μπορούσε να γίνει κάτι άλλο από ζαχαρωτό, θα γινόταν η Τζωρτζίνα Λιώση. Και αν μια πυγολαμπίδα γινόταν κορίτσι, πάλι εκείνη θα ήταν. Όλες οι καλές προθέσεις της ζωής κατοικούν στο πρόσωπο της.

Συναντηθήκαμε στο Αρχαιολογικό Μουσείο στη Πατησιών και η μέρα ισχυρίζομαι, έγινε πιο φωτεινή. Ενώ δείχνει εύθραυστη και ντελικάτη, είναι μια επιβιωτική λέαινα με τσαγανό. Ένα κορίτσι με εσωτερική δύναμη που πατάει γερά στα πόδια της. Τη βλέπεις και σκέφτεσαι ότι η ομορφιά της θα σώσει τον κόσμο με τρόπο Ντοστογιεφσκικό.

Δεν είναι τυχαίο ότι στο πρόσωπο της πολλές εταιρίες ρούχων βρήκαν τη μούσα τους και ο λογαριασμός της στο Instagram είναι εξαιρετικά δημοφιλής. Τη μούσα του βρήκε και ο Σπύρος Μαλτέζος στην ταινία μικρού μήκους «Αστερόσκονη» που έκανε αυτές τις μέρες την παρθενική της προβολή. Και είναι όλη πάνω στη Τζωρτζίνα.

Μου μιλάει με μια μικρή κούραση των προσδοκιών για τους μήνες της καραντίνας και για τα καλλιτεχνικά σχέδια της έχουν μπει στο πάγο. Στη συνέντευξη δεν δίστασε να απαντήσει και σε πιο δύσκολες ερωτήσεις με εκείνον τον ειλικρινή τρόπο της και αυτά τα μάτια της που έχουν πάντα μια έκπληξη και μια απορία, αλλά και μια κατανόηση για τη ζωή και τις λειτουργίες της.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Περιστέρι αλλά το μισό χρόνο τον περνούσε στο Μάτι, όπου ήταν το εξοχικό του πατέρα της. Το Μάτι παραμένει ακόμα μια ανοιχτή πληγή. Με τις φωτιές έζησε το μεγαλύτερο φόβο της. «Στη γύρω περιοχή είχαμε συχνά φωτιές, από μικρή αυτός ήταν ο τρόμος μου -και τελικά έγινε αυτό που φοβόμουν περισσότερο» λέει και το πρόσωπο παίρνει μια σκυθρωπή έκφραση.

Ακόμα την αποδιοργανώνουν οι μνήμες και δεν έχει βρει τον τρόπο να το διαχειριστεί. Σαν να χρειάστηκε να προσδιορίσει εκ νέου τη ζωή της. «Μέχρι σήμερα με πονάει να επισκέπτομαι την περιοχή» λέει, αλλά της φαίνεται εγωιστικό και βάρβαρο να βάλει πιο πάνω την ευαισθησία της. Σφίγγει τα δόντια και πηγαίνει. Η φωτιά δεν κατάπιε μόνο τις παιδικές της ζωγραφιές της αλλά και ένα κομμάτι ανεμελιάς. Από το Μάτι της παιδικής της ηλικίας θυμάται τη φύση, τον κήπο του μπαμπάς της που έμοιαζε με ιδιωτικό παράδεισο φτιαγμένος με φροντίδα και αγάπη. Θυμάται το θερινό κινηματογράφο «Μαϊάμι» που είχε το καλύτερο χοτ ντογκ και τα πιο νόστιμα μπέργκερ στο «Ένα», που είναι ακόμα σημείο συνάντησης.

«Δεν μπορώ να απομονώσω μόνο μια ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια» μου λέει, αλλά της έρχεται στο μυαλό η εικόνα του παππού της να στέκεται στη μέση του δρόμου και να λέει χορτασμένος «Ευτυχία». «Δεν το έλεγε απλώς το εννοούσε. Αγαπούσε βαθιά το Μάτι και ήταν χαρούμενος με το καθετί» μου εξηγεί.

Το Περιστέρι της αρέσει σαν περιοχή γιατί είναι ήσυχο, κοντά μεν στο κέντρο και διατηρεί ακόμα το χρώμα της γειτονιάς. «Πας με τα πόδια παντού, είναι όλα προσβάσιμα και αυτό είναι κάτι που αγαπώ».

Σαν παιδί ήταν κλειστή, σαν να παρατηρούσε τη ζωή με μια μικρή απόσταση από τα πράγματα. Της άρεσε να ζωγραφίζει και ήθελε να γίνει ζωγράφος. Μαθήτρια ήταν μέτρια. Αγαπούσε όμως το σχολείο και ήταν μοναχική χωρίς πολλές παρέες.

Στο Λύκειο αποφάσισε να σπουδάσει ψυχολογία, γιατί της άρεσε να ακούει τους άλλους με προσοχή. Μετά το τέλος των σπουδών της έκανε μεταπτυχιακό στη Ρώμη στην εγκληματολογία, που είναι μια ακόμη αγάπη της. Στη Ρώμη της άρεσε να περπατά με τις ώρες ειδικά την Άνοιξη. «Στη Ρώμη μπορείς να κάνεις βόλτες και να νιώθεις ασφαλής, κάτι που δεν συμβαίνει σ' όλες τις περιοχές στην Αθήνα».

Από ιταλικά φαγητά της άρεσε να τρώει Suppli, και μια πίτσα με πατάτα και δεντρολίβανο που αγόραζε από ένα φούρνο απέναντι από το σπίτι της. Με την υποκριτική δεν είχε σκεφτεί ποτέ να ασχοληθεί. Ήταν σαν να ήρθε η υποκριτική και τη βρήκε. Σαν να της χτύπησε επίμονα την πόρτα και εκείνη αιφνιδιασμένη άνοιξε. Την πρώτη κιόλας μέρα που γύρισε Ελλάδα από την Ιταλία έκανε δοκιμαστικό για τη σειρά Ταμάμ. Πήρε το ρόλο και έκανε μια γενναία βουτιά στα βαθιά.

Το ελληνικό κοινό τη γνώρισε με μπούρκα το 2014 και εκ τότε δεν σταμάτησαν οι προτάσεις και οι συνεργασίες. «Μπήκαν στην καθημερινότητά μου δεκάωρα γυρίσματα και έτσι θέλοντας και μη άφησα πίσω την αρχική μου συστολή». Αργότερα έκανε μαθήματα και σεμινάρια υποκριτικής με σπουδαίους δασκάλους, τη μάγεψε η όλη διαδικασία και μπήκε πιο συνειδητά και ουσιαστικά στην υποκριτική. Τον Χρήστο Νικολέρη τον θεωρεί μέντορα της. Έκαναν μαζί τη πρώτη ταινία και είναι εκείνος που την έβαλε στο «μονοπάτι».

Της λέω πόσο την είχα ξεχωρίσει στη παράσταση Λολίτα του Χρήστου Καρασαβίδη και ότι θα την ήθελε και ο Κιούμπρικ αν τη γνώριζε.

Με τον Χρήστο Καρασαββίδη, τη Δώρα Παρδαλή και τη Κρίστελ Καπερόνη έχουν δημιουργήσει μια θεατρική ομάδα που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες και έχουν κοινό όραμα. Βέβαια όλα τα σχέδια τους έχουν πάει πίσω με την καραντίνα. Όμως θεωρεί ότι ακόμα και οι οικογένειες καμιά φορά χρειάζονται μια ευεργετική απόσταση για να δούνε τα πράγματα με πιο φρέσκια ματιά.

Η σχέση της με τη μόδα είναι μια ενεργή σχέση αγάπης και αυτοέκφρασης. Την εμπνέει η μόδα και της αρέσει ο τρόπος που μπορεί και την μεταμορφώνει. «Μια μέρα χωρίς καλή διάθεση φοράς φωτεινά ρούχα και αμέσως βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι».

Θεωρεί ότι οι Ελληνίδες έχουν βελτιώσει το στιλ τους άλλα τους λείπει η τόλμη. Ντύνονται πιο μονότονα και συχνά χωρίς φαντασία. Έβλεπε ηλικιωμένες Ιταλίδες στο δρόμο που ήταν ντυμένες διαφορετικά και τις χαιρόταν.

Στα ρούχα Karavan νιώθει ότι είναι πραγματικά μέσα στα ρούχα της. Της ταιριάζουν απόλυτα και θεωρεί ότι έλειπαν από την ελληνική αγορά. «Τα υπέροχα λουλουδάτα και πολύχρωμα φορέματα με τα τόσο ξεχωριστά ντεσέν». Την αποκαλώ «Καραβανούλα» και γελάει.

Το καλό με τη Τζωρτζίνα είναι πως ό,τι φοράει το κάνει δικό της. Δεν την καταπίνει η μόδα, ούτε ακολουθεί πιστά τις τάσεις. Φοράει ένα ριγέ φόρεμα Karavan με τα κλασικά μπεζ all star μποτάκια και μια δερμάτινη τσάντα από το Μοναστηράκι. Ο τρόπος που δεν φοβάται να αλλάξει είναι αυτός που διαμορφώνει τελικά το στιλ της.

Αγοράζει φτηνά και πιο ακριβά ρούχα και κάνει ένα δικό της πάντρεμα. Λατρεύει και τα μαγαζιά με vintage και second hand ρούχα γιατί μπορεί να ανακαλύψεις θησαυρούς πάμφθηνα. Δεν ακολουθεί κανέναν στιλιστικό κανόνα και δεν προσέχει τις τάσεις. Το καινούργιο της αγαπημένο απόκτημα είναι ένα ζευγάρι Timberland τρακτερωτά, που της θυμίζουν τη μητέρα της και τα δένει με τον ιδιαίτερο τρόπο που θυμάται να τα δένει και εκείνη. Να που η μόδα είναι και μνήμη.

Της ζητώ να μου πει τα πέντε αγαπημένα κομμάτια στην ντουλάπα της: Ένα tailor made μίνι φόρεμα της μαμάς της. Ένα πράσινο φόρεμα Karavan από τη συλλογή του ‘16. Μια βελούδινη τσάντα της γιαγιάς, ένα ζευγάρι παπούτσια και τα Timberland boat shoes (δεμένα με τριπλό κόμπο).

Λίγο πριν την αποχαιρετήσω της κάνω τις γρήγορες ερωτήσεις και απαντά σχεδόν με μια ανάσα:

Αγαπημένο χρώμα: Βυσσινί

Αγαπημένη εποχή: Βαθύς χειμώνας

Αγαπημένο νησί: Σπέτσες

Αγαπημένο ποτό: Ουίσκι

Αγαπημένο φαγητό: πατάτες τηγανίτες

Αγαπημένη διαδρομή: Διονυσίου Αρεοπαγίτου

Αγαπημένο μπαρ – café: Rue de Marseille

Αγαπημένο τραγούδι: «Εγώ και εσύ», Τζίμης Πανούσης, Αλκίνοος Ιωαννίδης

Αγαπημένο άρωμα: Καπνός Βανίλιας

Αγαπημένος σχεδιαστής : Alessandro Michele (creative director της Gucci)