Στέφανος Ξενάκης: «Ο μεγαλύτερος πόνος είναι να μην είσαι ο εαυτός σου και τον έχω ζήσει πολύ έντονα»
Ο Στέφανος Ξενάκης έχει βάλει στόχο να ψάξει και να βρει τους καλύτερους τρόπους για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερα. Best seller συγγραφέας και περήφανος μπαμπάς δύο κοριτσιών μας μιλά για τα παιδικά του χρόνια, την πατρότητα και πώς μπορούμε να προφυλάξουμε την ευτυχία μας.
Ο Στέφανος Ξενάκης ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι πατέρας της Αίνειας και της Αύρας και το όνομά του έχετε δει γραμμένο στο Νούμερο 1 Best Seller «Το Δώρο». Μιλά ανοιχτά για την κατάθλιψη που πέρασε και σε μια δύσκολη μέρα βρίσκει διέξοδο και αποφορτίζομαι με το τρέξιμο, το διάβασμα, το γράψιμο, τη σύνδεση με τους συνανθρώπους μου.
Ο ίδιος μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο μέρος, εμβαθύνοντας ακόμα περισσότερο σε θέματα αυτοβελτίωσης και αυτογνωσίας, καταλήγοντας ότι, τελικά, στον ίδιο μας τον εαυτό κρύβεται ο πολύτιμο σύμμαχος που θα μας βοηθήσει να κάνουμε αυτό που ποθούμε πραγματικότητα. Αρκεί να πιστέψουμε σε αυτόν.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλλιθέα. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου (2-7) ήμουν στα καράβια μαζί με τον μπαμπά μου, που ήταν καπετάνιος και τη μαμά μου, που αναγκαστικά ήταν και δασκάλα μου και σε κάθε λιμάνι λάμβανε δια αλληλογραφίας τα μαθήματα από το σχολείο. Θυμάμαι ότι δεν στερήθηκα ποτέ τον μπαμπά μου, θυμάμαι ότι ήμουν περήφανος για εκείνον μιας κι ήταν ο Καπετάνιος, αυτός που έκανε πάντα τα δύσκολα να φαίνονται εύκολα, θυμάμαι τις κόντρες που είχα με τη μάνα μου γιατί μεγάλωσα κι εγώ σαν κλασικό μοναχοπαίδι/μοναχογιός μιας τυπικής ελληνικής οικογένειας, θυμάμαι όλο το πλήρωμα στο πλοίο (32 άτομα) που με είχαν όλοι σαν παιδί τους κι αυτό ήταν εξαιρετικό. Πήρα πολλή αγάπη.
Σαν έφηβος ήμουν κλειστός, φοβισμένος και ξενέρωτος. Έτρωγα πολύ «ξύλο» από τους τριγύρω μου και πρώτα από όλα από τον εαυτό μου. Η δική μου σχέση με τον εαυτό μου ήταν εξαιρετικά κακοποιημένη και γι’ αυτό μου έχει βγει η ανάγκη να κάνω αυτό που κάνω.
«Όταν ξέρεις περισσότερα γίνεσαι αυτομάτως περισσότερα»
Δεν έγραφα πάντα. Τα τελευταία χρόνια μόνο γράφω. Αλλά μετά από πολλή δουλειά με θεραπεία, life coaching κλπ κλπ, από πάντα ένιωθα ότι γράφω. Οπότε νομίζω για να απαντήσω σωστά, εδώ και πολλά χρόνια γράφω μέσα μου με το συναίσθημα, απλά ήρθε κάποια στιγμή που άρχισαν να μην χωράνε άλλα κι άρχισα να καταγράφω την «παρτιτούρα».
Το Δώρο 2 δεν κάλυψε κάποια ιδιαίτερη δημιουργική ανάγκη, πέρα από εκείνη να εκτονώνω το συναίσθημά μου, όταν διεγείρεται από έντονες στιγμές που κρύβουν μέσα τους «μικρά» φαινομενικά ασήμαντα συμβάντα από αυτά που συχνά προσπερνάμε. Πρώτα ο Θεός, νομίζω ότι θα δείτε και Δώρο 3. Γενικά ετοιμάζω διάφορα στο κομμάτι της έμπνευσης για μια πιο όμορφη ζωή. Θα βγουν σιγά σιγά...
Το μόνο πράγμα που έμαθα τώρα και θα έλεγα στον έφηβο Στέφανο θα ήταν να αφεθεί κι άλλο στην αλήθεια του, στο συναίσθημά του, στα δικά του λάθη. Ο μεγαλύτερος πόνος είναι να μην είσαι ο εαυτός σου και τον έχω ζήσει πολύ έντονα.
Αν πιστεύω στο ρητό «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα»; Η γνώση έχει τεράστια δύναμη και ποτέ δεν ξέρεις ποια γνώση χρειάζεσαι, γι’ αυτό μάζευε από όπου κι αν σου έρχεται. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία σε αυτόν τον αλάνθαστο συμπαντικό αλγόριθμο που λειτουργεί αψεγάδιαστα εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Κάθε γνώση που σου έρχεται είναι η σωστή για σένα. Ακόμη και τα δικά σου λάθη είναι τα ολόσωστά για σένα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε γι’ αυτό και δεν ξέρουμε τι δεν ξέρουμε.. Και γι’ αυτό δεν ψάχνουμε για να βρούμε. Ποτέ όμως δεν μετανιώνουμε γι’ αυτό που έγινε ή γι’ αυτό που κάναμε. Τόσα ξέραμε τόσα κάναμε που λέει κι ο σοφός λαός. Οπότε έχουμε χρέος κάθε μέρα να ξέρουμε και περισσότερα. Όταν ξέρεις περισσότερα γίνεσαι αυτομάτως περισσότερα.
«Τίποτα δεν γίνεται τυχαία σε αυτόν τον αλάνθαστο συμπαντικό αλγόριθμο που λειτουργεί αψεγάδιαστα εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια»
Η μεγαλύτερη απόλαυση στη ζωή για μένα είναι να είσαι εαυτός σου. Το μεγαλύτερο λάθος που κάνει ο άνθρωπος και στερεί ο ίδιος από τον εαυτό του την ευτυχία του είναι ότι συχνά περνάει τη μισή του ζωή, και πολλές φορές πολύ περισσότερο, με το να κατηγορεί τους άλλους, να φταίνε οι άλλοι και να μην αναλαμβάνει την ευθύνη για τη ζωή του. Είναι όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη για τη ζωή σου που ενηλικιώνεσαι πραγματικά όχι στα 18.
Αν σίγουρα περισσότερο από παλιά μιλάει κανείς ανοιχτά για την κατάθλιψη και θέματα που αφορούν την ψυχική υγεία, αυτά τα θέματα συνεχίζουν να είναι ταμπού. Δεν συζητιούνται ανοιχτά. Είναι και λίγο «μίασμα» να έχεις περάσει κατάθλιψη κάτι σαν ρετσινιά. Κι όμως πολλοί πιο πολλοί από όσο νομίζουμε όλοι έχουμε περάσει βαθιές καταθλίψεις είτε το γνωρίζουμε είτε όχι.
Αυτό που με τρομάζει πολύ είναι ο θάνατος των οικείων μου, ο δικός μου δε με τρομάζει καθόλου. Από την άλλη, έρωτας είναι για μένα το πάθος. Το πάθος για αυτό που κάνεις επαγγελματικά, το πάθος για τα παιδιά σου, για τους δικούς σου, για τους γνωστούς, για τους αγνώστους για την ίδια τη ζωή. Έρωτας είναι πάθος, είναι οξυγόνο, είναι αγάπη, είναι ο παλμός της ζωής. Άλλο να ζεις, άλλο απλά να αναπνέεις.
Δεν προσπαθώ να περάσω κανένα μάθημα στις κόρες μου κι όταν το κάνω μου τα χώνουν. Θεωρώ ότι μόνο με το παράδειγμά μας μαθαίνουμε τα παιδιά μας. Το δικό μου παράδειγμα ελπίζω να της παραινέσει να είναι ο εαυτός τους, χωρίς να περάσουν 40 χρόνια όπως πέρασα εγώ με το να μην είμαι.
Το μεγαλύτερο άγχος μου σαν γονιός; Μια «εύκολη», «βολεμένη» ζωή για τα παιδιά μου με μπόλικες selfie, tablet, καλοπέραση, βούλιαγμα στον καναπέ, κριτική και όλα τα υπόλοιπα.
«Έρωτας είναι πάθος, είναι οξυγόνο, είναι αγάπη, είναι ο παλμός της ζωής. Άλλο να ζεις, άλλο απλά να αναπνέεις»
Νομίζω αυτό που τον καθιστά κι ιδανικό εαυτό καθιστά κάποιον και ιδανικό πατέρας. Να νοιάζεται, να αγαπάει, να προσφέρει, να εξελίσσεται, να τιμάει τον εαυτό του. Να θέλει να αφήσει τον κόσμο καλύτερο από ότι τον βρήκε. Με τα παιδιά μας είμαστε όπως το κινητό με την ταμπλέτα. Συγχρονίζουμε ανά πάσα στιγμή.
Το «Δώρο 2» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Key Books.
