Σουζάν Λιντόν: Η 22χρονη σκηνοθέτις του ανατρεπτικού «16 φορές άνοιξη»
Η κόρη του σπουδαίου ηθοποιού Βενσάν Λιντόν, Σουζάν Λιντόν, αν και μόλις είκοσι χρόνων γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε ένα μεταμοντέρνο ρομαντικό παραμύθι με τίτλο «16 Φορές Άνοιξη», που συμμετείχε στα φετινά φεστιβάλ των Καννών και του Σαν Σεμπαστιάν.
Σε αυτό μια δεκαεξάχρονη κοπέλα, η Σουζάν που κατά έναν τρόπο λειτουργεί ως alter ego της σκηνοθέτιδας, ερωτεύεται έναν τριανταπεντάρη ηθοποιό. Πλήττοντας και οι δύο από την καθημερινότητα, βρίσκουν ο ένας στον άλλο ένα στήριγμα, για να ανακαλύψουν τελικά ότι ο έρωτας δεν είναι η λύση σε κάθε πρόβλημα.
Η νεαρή δημιουργός με αφορμή τις «Νύχτες Πρεμιέρας» όπου θα προβληθεί η ταινία, βρέθηκε στην Αθήνα και μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις και τις ιδέες της.
Πώς αποφασίσατε να πάρετε το τριπλό ρίσκο -να σκηνοθετήσετε, να γράψετε και να παίξετε- στην πρώτη σας μεγάλου μήκους ταινία;
Έγραψα το σενάριο της ταινίας όταν ήμουν δεκαπέντε χρόνων. Ήθελα να παίξω, ίσως επειδή και οι γονείς μου είναι ηθοποιοί. Ήθελα να δημιουργήσω έναν ρόλο για μένα. Όλα ήρθαν πολύ φυσιολογικά, απλώς μου πήρε πολύ χρόνο να βρω τον τρόπο ώστε να κάνω το φιλμ. Κανείς δεν ήθελε να επενδύσει, γιατί δεν είχα προηγούμενη εμπειρία, δεν έχω κάνει μικρού μήκους, συν ότι είμαι πολύ μικρή.
Η ηρωίδα της ταινίας έχει το ίδιο όνομα με εσάς. Υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία στον χαρακτήρα της;
Ναι, κι εγώ βαριόμουν στην ηλικία της να κάνω παρέα με τους συνομήλικούς μου. Ήθελα περισσότερο να ζω τις φαντασιώσεις μου παρά την πραγματικότητα, όπως και η Σουζάν. Η ιστορία όμως είναι μυθοπλαστική. Η Σουζάν αρχίζει να ενδιαφέρεται γι' αυτό τον άνδρα, που με έναν τρόπο εκπροσωπεί τις φαντασιώσεις της κι όσα ονειρεύεται.
Εσάς τι σας έκανε να βαριέστε;
Δεν ξέρω. Συνήθως σου λένε ότι στα 16 θα γνωρίσεις τον έρωτα, πολλούς ανθρώπους, θα κάνεις πολλά πράγματα. Δεν συνέβησαν τότε όλα αυτά, αλλά αργότερα… Εγώ όμως τα περίμενα…
Διορθώσατε το σενάριο όταν μπήκατε στη διαδικασία να κάνετε την ταινία;
Όχι, το κράτησα όμως ως έχει. Το μόνο που πρόσθεσα είναι το στοιχείο του χορού. Στην αρχή δεν υπήρχε, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι κάτι μου λείπει και ήθελα να βρω έναν τρόπο να εκφράζονται οι ήρωες.
Τι κοινό έχουν αυτοί οι δυο άνθρωποι;
Είναι τελείως διαφορετικοί μεν, έχουν ηλικιακή διαφορά, ζουν διαφορετικές ζωές, όμως και οι δυο αισθάνονται το ίδιο: δηλαδή βαριούνται τη καθημερινότητα. Στα 35 του εκείνος πρέπει να ενηλικιωθεί, όπως και η Σουζάν. Οπότε με έναν τρόπο βρίσκονται στο ίδιο σημείο και όταν είναι μαζί δεν βαριούνται.
Οι δυο τους ποτέ δεν χρησιμοποιούν την τεχνολογία, τα κινητά ή τα social media για να επικοινωνήσουν, πράγμα που είναι χαρακτηριστικό της γενιάς σας. Θα λέγατε ότι μέσα από αυτή την επιλογή αποτυπώνετε τι είναι ρομαντικό για εσάς σήμερα;
Όχι μόνο σήμερα, γενικά. Το να συναντάς κάποιον πραγματικά από κοντά, κι όχι μόνο μέσα από μια οθόνη, είναι ρομαντικό. Ήθελα να δώσω μια εικόνα ενός νέου ανθρώπου που δεν είναι εξαρτημένος από τα social media. Επίσης δεν ήθελα να τοποθετήσω χρονικά την ταινία κάπου συγκεκριμένα, αλλά να απευθυνθώ σε όλες τις ηλικίες. Να αναγνωρίσει και η γιαγιά μου και η ξαδέρφη μου ένα κομμάτι τους μέσα στη Σουζάν.
Πώς φαντάζεστε εσείς τον εαυτό σας στην ηλικία του ήρωά σας;
Θα ήθελα να πιστεύω ότι θα είναι καλύτερα από ό,τι εκείνος. Πιο ευτυχισμένη.
Προτιμάτε (από εδώ και πέρα) να ασχοληθείτε περισσότερο με την υποκριτική ή τη σκηνοθεσία;
θα ήθελα να κάνω και τα δυο. Γενικά θα ήθελα να παίζω, όμως όταν έχω κάτι σημαντικό να πω, θα ήθελα να σκηνοθετώ.
Οι γυναίκες σκηνοθέτιδες έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά προβλήματα στην Ελλάδα. Στη Γαλλία πώς είναι τα πράγματα;
Το ίδιο. Οι γυναίκες έχουν λιγότερες ευκαιρίες, πληρώνονται λιγότερο αλλά γενικά το να είσαι σκηνοθέτης είναι μεγάλη ευθύνη, χρειάζεται μεγάλη αντοχή, σου απορροφάει όλη την ενέργεια. Για μένα η ισότητα πρέπει να γίνει κανονικότητα. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να μιλάμε για άνδρες και γυναίκες, αλλά να διεκδικούμε το καλύτερο για όλους. Παλεύουμε καλύτερα όταν παλεύουμε όλοι μαζί.
Οι γονείς σας είναι έμπνευση για εσάς; Σας έδωσαν κάποια συμβουλή;
Τους αγαπάω πολύ, αλλά δεν μιλάω μαζί τους για το σινεμά. Δεν ήθελαν να αναμιχθούν, ήθελα να κάνω κάτι δικό μου. Δεν θέλω να είμαι η κόρη των γονιών μου αλλά να βρω την δική μου φωνή. Οι ίδιοι δεν γράφουν ούτε σκηνοθετούν οπότε αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος να κάνω κάτι διαφορετικό. Για να σας πω την αλήθεια, δεν τους είχα πει καν ότι έγραφα αυτή την ταινία, ήταν το μικρό μου «μυστικό».
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντήσατε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;
Το να βρω χρήματα γιατί κανείς δεν ήθελε να μας βοηθήσει. Μας πήρε πολύ χρόνο για να βρούμε χρηματοδότηση, και πέρασα μεγάλο άγχος. Η πιο δύσκολη σκηνή στα γυρίσματα ήταν στο καφέ όπου χορεύαμε. Ήταν η πιο αγαπημένη μου, αλλά ήταν ένα μεγάλο μονοπλάνο γύρω στα πέντε λεπτά, έπρεπε να παίζουμε, να ακούμε τη μουσική και να χορεύουμε ταυτόχρονα. Επίσης ήμασταν μικρό συνεργείο και έπρεπε να κόψουμε την κίνηση στο δρόμο για να γυρίσουμε, οπότε υπήρχε πολύ μεγάλη πίεση.
Τι σχέδια έχετε για το μέλλον;
Τον Οκτώβριο πρέπει να επιστρέψω στο σχολείο, οπότε προς το παρόν απολαμβάνω τη ταινία και την προώθησή της. Δεν ξέρω ακόμα τι θέλω να κάνω ακριβώς, αλλά μικρή είμαι ακόμα.