Όταν ο Αλμοδόβαρ πρωτοσυνάντησε σε ένα μπαρ τη μούσα του, Ρόσι Ντε Πάλμα
Είναι μάλλον απίθανο να μην έχετε πετύχει την Rossy De Palma σε κάποια από τις ταινίες του Αλμοδόβαρ -και όχι μόνο. Οι αναλογίες του προσώπου της θυμίζουν πολύ τα γυναικεία πορτραίτα του Πικάσο. Όχι τόσο μεγάλη συμμετρία, έντονες αντιθέσεις. Το εκτόπισμά της όμως καταφέρνει να γεμίζει την οθόνη.
«Δεν δίνω σημασία στην κάμερα. Η κάμερα δεν σε αγαπάει πολύ αν την προσέχεις. Αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύω» είχε εκμυστηρευτεί σε παλαιότερη συνέντευξή της.
Η καλλιτεχνική σταδιοδρομία της De Palma μετρά περίπου 30 χρόνια. «Μου άρεσε η μουσική, η ποίηση και ο χορός όταν μεγάλωνα. Χόρευα μπαλέτο και συνέθετα μουσική. Οι άνθρωποι με γνωρίζουν ως ηθοποιό, αλλά προτιμώ να περιγράφω τον εαυτό μου ως καλλιτέχνιδα».
Όταν ήταν 19 ετών έφυγε από την Πάλμα ντε Μαγιόρκα, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να πάει στη Μαδρίτη. Έπαιζε σε μια μπάντα που ονομαζόταν «Lo poor posible», που σημαίνει «The Worst Possible» στα Αγγλικά.
«Επιλέξαμε αυτό το όνομα γιατί κανείς δεν θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί όταν παίζαμε. Θα του λέγαμε: Εμείς το είπαμε ότι είμαστε η χειρότερη δυνατή μπάντα».
Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της επονομαζόμενης movida madrileña ή της Madrilenian Scene, μιας πολιτιστικής και κοινωνικής αναγέννησης που υμνεί την ελευθερία -και ξεκίνησε μετά το θάνατο του Ισπανού δικτάτορα Franco.
«Ήταν μια φανταστική εποχή. Εκφράζαμε τα συναισθήματά μας μέσα από τη μουσική, το θέατρο, την τέχνη. Ήταν μια καλλιτεχνική έκρηξη όπου όλοι ήθελαν να μοιραστούν τη γνώση και τη δημιουργικότητά τους με τους υπόλοιπους. Κανείς δεν ενδιαφερόταν να γίνει διάσημος. Αλλά σταδιακά, κάποια πράγματα άλλαξαν, ξεκίνησε η κατάχρηση ναρκωτικών και έπειτα ήρθε το AIDS. Μπήκαμε σε πιο σκοτεινούς καιρούς. Αλλά πολλά από αυτά που δημιουργήσαμε στη μουσική, την τέχνη και τις ταινίες εκείνης της περιόδου, θα ζήσουν για πάντα. Η τέχνη έχει ποιότητα από μόνη της. Η κόρη μου θεωρεί ότι είμαι τυχερή που συμμετείχα στο Pop culture τη δεκαετία του 1980» αναφέρει η Rossy de Palma σε σκανδιναβική εφημερίδα.
Το συγκρότημά της δεν της απέφερε πολλά χρήματα γι 'αυτό και εργάστηκε ως μπαργούμαν στη Μαδρίτη. Εκεί συνάντησε τον Αλμοδόβαρ ο οποίος είχε ήδη κάνει μερικές ταινίες τότε και είχε μια μικρή φήμη. Αυτές οι ταινίες του είχαν καταφέρει να «συλλάβουν» το πνεύμα και την αίσθηση της σεξουαλικής και πολιτικής ελευθερίας της εποχής. Αλλά, σύμφωνα με την De Palma, το ευρύ κοινό τον θεωρούσε αρκετά underground. Ο σκηνοθέτης, την προσκάλεσε σε ακρόαση για την επόμενη ταινία του.
«Δυστυχώς, δεν μπορούσα να πάω γιατί έπαιζα σε συναυλία με τη μπάντα. Χρειαζόμουν τα χρήματα από τη συναυλία» θα εξομολογηθεί αργότερα.
Παρ 'όλα αυτά, ήταν προορισμένη για κινηματογραφική καριέρα. Το 1987, έπαιξε στην ταινία του Αλμοδόβαρ, La ley del deseo (Ο νόμος του πόθου). Αυτή ήταν η πρώτη από τις επτά ταινίες του σκηνοθέτη στις οποίες συμμετείχε. Η καριέρα της άρχισε να απογειώνεται.
«Ήθελε να με πάρει στην ταινία. Δεν ήθελε να μου φτιάξουν τα μαλλιά να με βάψουν ή να μου φέρουν ρούχα. Ήθελε να χρησιμοποιήσω αυτά που είχα, θα έπρεπε να είμαι εγώ. Αυτό βέβαια δεν με έκανε να νιώσω πολύ σαν ηθοποιός.»
Η Rossy De Palma είναι αυτοδίδακτη. Δεν τελείωσε κάποια σχολή. Η ίδια χαρακτηρίζει τον εαυτό της ως «σφουγγάρι» αλλά πολλά από όσα γνωρίζει της τα έμαθε ο Αλμοδοβάρ.
«Ως ηθοποιός, πρέπει να ξεχάσετε το εγώ σας και να αφήσετε τον χαρακτήρα που παίζετε να αναλάβει».
Ποιο είναι όμως το ταλέντο της; Είμαι καλή μαγείρισσα, καλή ερωμένη και καλή ηθοποιός.
«Θα ήθελα να παίξω μερικούς δεύτερους ρόλους σε μεγάλες παραγωγές. Θα ήθελα πολύ να παίξω μερικούς κακούς ρόλους ή να φτιάξω μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ή τηλεοπτική σειρά. Υπάρχουν πολλές καλές σειρές στο Netflix και την ισπανική τηλεόραση».
