Παρασκευάς Μπουμπούρακας: Ένας ωραίος άνθρωπος

Αν η ζωή του διεθνούς φήμης μοντέλου Παρασκευά Μπουμπούρακα, γινόταν σενάριο, θα μέναμε όλοι καθηλωμένοι, ειδικά αν πρωταγωνιστούσε ο ίδιος.

Από τις πασαρέλες και τις αστραφτερές καμπάνιες, δώδεκα ώρες μετά σε μια ξεχασμένη φυλή στο πουθενά. Ο Παρασκευάς αγαπάει να ζει τη ζωή του, με τρόπο αλληγορικό. Αρέσκεται στις εναλλαγές και δίνει σημασία στις μικρές χαρές της ζωής. Όσο υπάρχουν άντρες σαν τον Παρασκευά, το μελάνι στα Άρλεκιν δεν στεγνώνει.

Δεν είναι μόνο τα αστραφτερά γαλόνια της γοητείας του είναι που έχει πάνω του έναν ανεπιτήδευτο αέρα ανεμελιάς. Άντρας παλιάς κοπής, ξεχωρίζει για τη η στάση του, τις αρχές του και την ελευθερία που τρέχει πάνω του σαν γάργαρο νεράκι.

Γεννημένος Οδυσσέας, ταξιδεύει ακούραστα, βγάζει μοναδικές φωτογραφίες και φτιάχνει ξυλόγλυπτες κατασκευές. Έχει γράψει δυο βιβλία, έχει κάνει μια ταινία μικρού μήκους και οι αρετές δεν σταματούν εδώ. Πάνω από όλα όμως ο Παρασκευάς είναι ένας ωραίος άνθρωπος που πιστεύει στις καλές προθέσεις και ότι το καλό τελικά κερδίζει. Η ζωή του Παρασκευά είναι κινηματογραφική.

Τα παιδικά του χρόνια, τα πέρασε στο Τύρναβο.Θυμάται την παιδική ηλικία με ελευθερία, αλάνες, παιχνίδια, μπάλα. Είναι το μεσαίο παιδί της οικογένειας και οι γονείς του τον μεγάλωσαν χωρίς περιορισμούς. Τις αρχές του τις πέρασαν με τρόπο βιωματικό.

Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του μαύρο πρόβατο. Θυμάται ότι για να μπεις στο Τύρναβο, υπάρχει μια πέτρινη παλιά γέφυρα. Από μικρός αναρωτιόταν τι να υπάρχει πέρα από αυτή τη γέφυρα. Και ήθελε να ανακαλύψει τον κόσμο. Σαν αυτή η γέφυρα να ήταν αυτό το σύνορο που τον χωρίζει με τον μεγάλο κόσμο.

Στον Τύρναβο, όμως, της δεκαετίας του ‘80 που μεγάλωσε υπήρχαν τα στερεότυπα της Πασοκικής εποχής. Το μεγάλο όνειρο ήταν να πιάσεις μια θέση στο δημόσιο, και να κάνεις από νωρίς οικογένεια. Ο Παρασκευάς δεν χωρούσε σε κανένα σενάριο προκάτ ευτυχίας. Το μεγαλύτερο πρότυπο της ζωής του ήταν ο πατέρας του, και ο Οδυσσέας. «Να ζεις τη ζωή με πίστη και ατολμία. Να μια καλή ευχή» λέει. Ο πατέρας του ήταν ο ορισμός του σταρ του Χόλιγουντ.

Ο Παρασκευάς θυμάται τα ταξίδια που πήγαινε με τον πατέρα του, να πουλήσουν σταφύλια στις λακές και ήταν το ταξίδι τους, σαν μυσταγωγικό road trip. Μπορεί να μη μιλούσαν για ώρες καθώς καταβρόχθιζαν τα χιλιόμετρα. άλλα υπήρχε αυτή η συνενοχή στη σιωπή.

Αργότερα, ο Παρασκευάς έκανε μια ταινία μικρού μήκους. Το «The Father» ένα βουκολικό μαύρο άσπρο ταινιάκι που παίχτηκε στο «Salento Film Festival» στην Ιταλία και περιγράφει μια μέρα με τον πατέρα του.

Στην Αθήνα, ήρθε για πρώτη φορά στα στα 25 του χρόνια και ήξερε μόνο ένα άτομο. H Αθήνα τον γοήτευσε από την πρώτη στιγμή. Είχε ζήσει δυο χρόνια πριν στη Θεσσαλονίκη και, ενώ πέρασε φίνα, θεωρούσε πάντα ότι η συμπρωτεύουσα είχε ταβάνι. Στην Αθήνα άρχισε να δουλεύει νύχτα. Στα μαγαζιά του Τσιλιχρήστου.To μόντελινγκ ήρθε ουρανοκατέβατο. Θυμάται σε ένα πάρτι, τον είδε μια Βραζιλιάνα booker, η Βαλέρια από το πρακτορείο Agence. Και αυτό ήταν, άρχισε δειλά δειλά τα πρώτα βήματα. Έκανε το πρώτο book και μετά, τα πρώτα βήματα στη Γερμανία.

Όταν συστήνομαι δεν λέω ότι είμαι μοντέλο. Είναι παρεξηγημένη έννοια.

«Το επάγγελμα σου πρέπει να μην το κουβαλάς στη ζωή σου. Είσαι μοντέλο στην πασαρέλα, στο πλατό, στη φωτογράφηση. Μετά είμαι ο Παρασκευάς. Οι δικηγόροι αν τους δεις είναι μια κοψιά το ίδιο και οι μηχανικοί. Δεν ήθελα ποτέ να με καθορίζει το επάγγελμα».

«Πάντα τραβούσε τη δική μου γραμμή. Δεν αλλοιώθηκε η προσωπικότητα του. «Θέλω η ζωή να είναι αλληγορική. Μέχρι και οι bookers μου με αναιρούσαν. Θυμάμαι στο Παρίσι που μου έλεγαν δεν θα κλείσεις δουλειές έτσι απεριποίητος που είσαι σαν Ταλιμπάν. Πηγαίνω ο "Ταλιμπάν" στη Νέα Υόρκη και κάνω με το καλημέρα Dolce&Gabanna με τον Steve Meisel και στη συνέχεια Energie με Terry Richarson, και στο καπάκι Jean Baptiste Mondino στο Παρίσι και μετά από δυο μήνες Karl Lagerfeld».

Βγάζω επιφώνημα ενθουσιασμού, όμως, μου λέει ότι, πέρα από το αστραφτερό περιτύλιγμα κρύβεται μια απαιτητική δουλειά. «Αυτή η η δουλειά είναι μοναχική, είναι μόνο για έναν.

Σ’ έμαθε ο άλλος επειδή είδε τη δουλειά σου από τον κατάλογο που έκανες. Τον άλλο όμως καιρό, αγνοεί την ύπαρξη σου. Επί έξι συνεχόμενα χρόνια ήμουν με τη βαλίτσα στο χέρι. Παρίσι, Μιλάνο, Λος Άντζελες, Τόκιο, Νέα Υόρκη. On-off συνέχεια. Το σημαντικό είναι να κάνεις τα πράγματα στην κατάλληλη ηλικία. Είσαι νέος, έχεις άλλες αντοχές, δεν σε πειράζει να μοιράζεσαι το δωμάτιο με συγκάτοικο. Έχει συμβεί το πρωί να είμαι Νέα Υόρκη, το απόγευμα Μιλάνο και καπάκι να φεύγω για Γερμανία. Όλοι αυτοί οι προορισμοί σε λιγότερο από 24 ώρες. Το αεροπλάνο, ήταν για χρόνια το δεύτερο μου σπίτι. Και ακόμα ταξιδεύω για δουλεύεις απλά πλέον έχω τι δυνατότητα να επιλέγω εγώ τις δουλείες και το concept που θέλω.

«Η δουλειά δεν με κούρασε ποτέ γιατί ήμουν μαθημένος. Όταν συστήνομαι δεν λέω ότι είμαι μοντέλο. Είναι παρεξηγημένη έννοια. Μοντέλο λέγεται και ο άλλος στο Ξυλόκαστρο που κάνει μια φωτογράφηση για το ξενοδοχείο του θείου του.

Θέλει στομάχι και χαρακτήρα για να αντέξεις. Είσαι πέντε-έξι φορές on the road, ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Να είσαι Πρωτοχρονιά στο Παρίσι, να φεύγεις στο Μιλάνο, να κάνεις τα κάστινγκ και τα σόου και μετά να γυρίζεις πάλι στο Παρίσι, για να κάνεις και τα υπόλοιπα shows. Από 1 έως 20 Ιανουαρίου είσαι στα κόκκινα. Καθόλου ειδυλλιακή ή εύκολη δουλειά, όπως νομίζουν πολλοί. Και από δίπλα απαιτεί διατροφή, γυμναστήριο, πειθαρχία. Μεγάλη πειθαρχία».

Τον ρωτάω πώς καταφέρνει και είναι πάνω από είκοσι χρόνια στον αφρό του μόντελινγκ και να συνεχίζει μέχρι σήμερα ακούραστα και στις πιο αστραφτερές καμπάνιες. «Νομίζω βοήθησε ότι έχω το classic look που είναι και διαχρονικό και μπορείς να πάρεις διαφορετικά κομμάτια από την πίτα. Έχω σαν δυο καριέρες. Ο Παρασκευάς χωρίς μούσι και ο Παρασκευάς με μούσι. Και έπειτα μετράει ο επαγγελματισμός, η συνέπεια, η καλή σχέση με τον πελάτη. Ο πελάτης θυμάται ποιος είσαι. Έχω δουλέψει με Armani εφτά φορές, με Missoni πέντε, με Cavalli άλλες τόσες».

Πώς διαχειρίζεται τον ανταγωνισμό και πώς είναι όταν δεν κλείνεις δουλειές; «Είναι σκληρό. Έμενα δίπλα στο Studio 54, περίμενα απάντηση από πέντε καμπάνιες και μαθαίνω ότι δεν έκλεισα καμία. Πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος που θα τους ταιριάζει περισσότερο η δουλειά. Έτσι είναι τα πράγματα. Όταν περνούσα από την Time Square και είχα κλείσει μια δουλειά, πετούσα. Όταν δεν είχα κλείσει δουλειά, τα βήματα μου ήταν βαριά. Σερνόμουν. Έμαθα να διαχειρίζομαι όμως και τα όχι και να μην με ενοχλούν με τον ίδιο τρόπο που με ενοχλούσαν παλαιότερα». Υπάρχουν πάντα τα πράγματα που τον κρατάνε χαρούμενο. «Να περιποιούμαι τα φυτά μου, να με βρέχει η βροχή, να ακούω το σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας. Η ζωή να μην είναι ένα πράγμα. Αλλά ένα παλίμψηστο εμπειριών».

Μέχρι τα 37 μου τα είχα ζήσει όλα και δεν το λέω με έπαρση. Νιώθω χορτασμένος και τυχερός

«Όταν έκανα τα γλυπτά μου με ξύλα πήγαινα στην Εύβοια στην παραλία Σαρακήνικο σαν ναυαγός και κουβαλούσα τα ξύλα και χανόμουν στον κόσμο μου. Με έπαιρναν από Βέλγιο από Ζυρίχη τηλέφωνο "Έλα Παρασκευά που είσαι; Σε θέλουμε για δουλειά". Που να εξηγούσα που ακριβώς ήμουν και τι έκανα, χανόμουν στη δική μου συχνότητα και έκανα κάτι που αγαπώ. Σε λίγες ώρες όμως ήμουν σε ένα αεροπλάνο με έναν άλλο ρόλο για κάτι άλλο που αγαπώ. Και στα δυο χωρούσα και ήμουν ευγνώμων.

Έχει πάει για δουλειά μέχρι το Βόρειο Πόλο την Κένυα την Ιαπωνία. Ποια άλλη δουλειά μπορεί να σε ταξιδέψει τόσο; «Μέχρι τα 37 μου τα είχα ζήσει όλα και δεν το λέω με έπαρση. Νιώθω χορτασμένος και τυχερός. Από το πάρτι του Gallianο, τις φωτογραφίσεις με Ζιζέλ και Λετίσια Κάστα, σε πάρτι στο Εκουαδόρ με δέκα χιλιάδες τριαντάφυλλα και στο καπάκι ολομόναχος να κοιμάμαι σε μια αποθήκη στο Βόρειο Λαντάκ» εκεί έβρισκε την ηρεμία του και το χρόνο να φωτογραφίζει χαμογελαστά παιδικά προσωπάκια. Υπέροχες φωτογραφίες που μπορούν να σταθούν σε μια ειδική έκδοση ή σε έκθεση φωτογραφίας.

«Αυτή είναι η ζωή μου. Να μη σταματάνε οι εκπλήξεις, να μην ξοδεύονται τα όνειρα, να μην υπάρχει μέρα που να μη δίνω κάτι σε αγάπη και σε δημιουργία». Αδυναμίες του ο μικρός γιος του η γυναικά του η Κέλλυ. Ακόμα και μέσα στη πανδημία βρήκε πράγματα που του έδωσαν αυθεντική χαρά, ίσως γιατί ακούραστα πιστεύει ότι το καλό κερδίζει.

Σήμερα ασχολείται με τις επιχειρήσεις του, επιλέγει τις καμπάνιες και τις φωτογραφίσεις που θέλει να συμμετέχει και συνεχίζει να ακολουθεί το δρόμο της καρδίας του. «Ανήκουμε στο θεό οπότε αν έχει το θεό στην καρδία σου, τίποτα δεν έχεις πραγματικά να φοβηθείς».